ΠΛΟΥΣΙΟ ΘΕΙΟ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ ΦΘΗΝΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΑΡΝΗΣΗΣ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΑΝΟΡΘΩΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΛΥΣΙΜΟ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΔΕΣΜΩΝ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ὁμιλία Κυριακῆς Ι΄ Λουκᾶ (θεραπεία συγκύπτουσας) 

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 4/17-12-2023, μὲ τίτλο: «Ἀνορθωμένες ψυχὲς μὲ λύσιμο τῶν κακῶν δεσμῶν»:

Πηγή

Η ΜΑΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΣ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ἐνδιαφέρουσα ἑσπερινὴ Ὁμιλία

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, 27-11/10-12-2023, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων στὴν Λάρισα, μὲ τίτλο: «Ἡ μαγεία εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου καὶ Λυτρωτὴς εἶναι μόνον ὁ Κύριος καὶ Θεός μας»:

 Πηγή

ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ὁμιλία Κυριακῆς ΙΓ΄ Λουκᾶ στὴν Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς  

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 27-11/10-12-2023, μὲ τίτλο: «Θυσία γιὰ τὸν Θεό»: 

Πηγή

NΑ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΦΡΟΣΥΝΗ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ὁμιλία στὴν Ἱερὰ Γυναικεία Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο Λαρίσης ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα ἐπὶ τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος
 (Θ΄ Λουκᾶ, ἄφρονος πλουσίου): 

«Να ανεβαίνουμε πνευματικά και να αποφεύγουμε την αφροσύνη» 

Λόγῳ τεχνικοῦ προβλήματος ἡ Ὁμιλία διακόπτεται ἀπότομα πρὶν ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωσή της. Στὴν ἑπόμενη ἐγγραφὴ ὑπάρχει πλήρης μέχρι τὸ τέλος της:

Πηγή

ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ Ή ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ; (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ἑσπερινὴ Ὁμιλία: «Φοβόμαστε τὸν Θεὸ ἢ τοὺς ἀνθρώπους;»

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, 6/19-11-2023, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων στὴν Λάρισα:

 

Πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΡΕΤΗΣ (Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντος)

 

ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ (Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντος)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς Ζ΄ Λουκᾶ (θεραπεία αἱμορροούσης καὶ ἀνάσταση θυγατρὸς Ἰαείρου)

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὸν Καθεδρικὸ Ἱερὸ Ναὸ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Λάρισα, τὴν Κυριακή, 6/19-11-2023, μὲ τίτλο: «Εὐεργετικὸ ἄγγιγμα Χριστοῦ».  Πηγή

ΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ή ΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ; (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Πλαταμῶνος κ. Κλήμη)

Ἑσπερινὴ Ὁμιλία: «Φρονοῦμε τὰ τοῦ Θεοῦ ἢ τὰ τῶν ἀνθρώπων;»

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, 23-10/5-11-2023, στὸν ἰσόγειο Ναὸ Ἁγίων Ἀρχαγγέλων τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Λάρισα:

Πηγή

ΘΛΙΒΕΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΜΜΟΝΗΣ (Ἂρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντος)

 

Θλιβερὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα καὶ τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος Ὀρθοδόξου ἐμμονῆς

            ΕΔΩ καὶ ἕναν αἰῶνα κηρύξεως τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐφαρμόζεται μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο καὶ συχνότητα ἡ ἔκφρασή του διὰ κοινῶν συναντήσεων καὶ δράσεων, ὅπως καὶ διὰ κοινῶν τελετουργιῶν καὶ προσευχῶν ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντας εἰς αὐτόν. Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ ποικίλης ἀποχρώσεως ἑτερόδοξοι (Παπικοί, Ἀντιχαλκηδόνιοι, Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες κ.λπ.) συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται σὲ κάθε σχετικὴ εὐκαιρία, τακτῶς καὶ ἐκτάκτως, παρέχοντες δῆθεν «κοινὴ μαρτυρία τῶν Ἐκκλησιῶν» στὸν κόσμο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπιβεβαιώνουν δημόσια καὶ μὲ κάθε ἐπισημότητα ὅτι ἀποτελοῦν «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», καὶ ὅτι πραγματοποιοῦν τὴν «ὁρατὴ ἑνότητα» ἡ ὁποία τοὺς διέπει καὶ ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὴν γνώμη τους ἡ ἐπιθυμητὴ ἑνότητα παρὰ Θεοῦ.  

            Ὅμως, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δεχόμαστε μόνο τὴν «ἑνότητα τοῦ [Ἁγίου] Πνεύματος» (Ἐφ. 4, 3) καὶ τὴν «ἑνότητα τῆς Πίστεως» (Ἐφ. 4, 13) ἐν Ἀληθείᾳ, καὶ ὄχι βέβαια τὴν ἀπαράδεκτη «ἑνότητα τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος». Τὸ «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας» (Ἰω. 14, 17) δὲν σχετίζεται μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀναβίωση τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ. Ἡ σύγχυση ὅλο καὶ περισσότερο μεγαλώνει ἐντὸς αὐτοῦ, ἐφ΄ ὅσον οἱ ἀγεφύρωτες διαφορὲς Πίστεως καὶ Ἤθους ὄχι μόνο δὲν ὑπερβαίνονται, ἀλλ’ ἐντείνονται καὶ βαθαίνουν.

            Ἡ ἐπαγγελλόμενη καὶ ἐπιδιωκόμενη ἑνότητα στὰ πλαίσια τῆς διαβρωτικῆς Οἰκουμενιστικῆς διαδικασίας μποροῦμε βάσιμα νὰ ποῦμε ὅτι μετακινεῖ κάθε «ὅριον Πατέρων» καὶ διασαλεύει «πᾶν θεμέλιον καὶ εἴ τι ὀχύρωμα δογμάτων», σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο («Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», Λ΄, 77). Κάθε τι ποὺ δὲν φέρει μαρτυρία καὶ σφραγῖδα Ἁγιοπατερική, δὲν εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸ καθολικὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἑνιαία ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Δὲν ἔχει θεία εὐλογία καὶ δὲν ἐμφορεῖται οὔτε ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποφέρει καρποὺς ἀγαθούς, θεαρέστους καὶ οἰκοδομητικούς. Ἀπορρίπεται δὲ καὶ ἐξοβελίζεται ὡς ἀπαράδεκτος Νεωτερισμός, ὅσο καὶ ἄν καθιερώνεται ἀνόμως καὶ ἐφαρμόζεται συνεχῶς ἀπὸ τοὺς κακοδόξους Οἰκουμενιστὲς τῶν ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μὲ πρῶτο τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖ δυστυχῶς καὶ ἡ ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τῆς Ἑλλάδος. 

---

            Α. Μία «διαχριστιανικὴ ὁμοσπονδία ἐκκλησιῶν», ἐκτὸς τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν», εἶναι καὶ τὸ «Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» (CEC/ΚΕΚ) στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Πρόκειται γιὰ «σύμπραξη ἀπὸ 113 Ὀρθόδοξες, Προτεσταντικές, Ἀγγλικανικὲς καὶ Παλαιοκαθολικὲς Ἐκκλησίες ἀπὸ ὅλη τὴν Εὐρώπη, καθὼς καὶ περισσότερα ἀπὸ 40 Ἐθνικὰ Συμβούλια Ἐκκλησιῶν καὶ Ὀργανώσεων σὲ συνεργασία. Ἡ CEC ἱδρύθηκε τὸ 1959, μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ἐπούλωση (τῶν πληγῶν) καὶ τὴν εἰρήνη. Μαζὶ μὲ τοὺς οἰκουμενικοὺς ἑταίρους της, ἡ CEC ἐκπροσωπεῖ πάνω ἀπὸ 380 ἑκατομμύρια Εὐρωπαίους πολῖτες στὴν ἤπειρο» (βλ. σχετικὸ δημοσίευμα στὸ ecclesia.gr: «Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων – Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»).

            Ἡ 16η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» πραγματοποιήθηκε ἀπὸ 14 ἕως 20 Ἰουνίου 2023 στὸ Ταλὶν τῆς Ἐσθονίας μὲ θέμα: «Ὑπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ – διαμορφώνοντας τὸ μέλλον», καὶ φιλοξενήθηκε «ἀπὸ Ἐκκλησίες μέλη τῆς CEC στὴν Ἐσθονία, τὴν Ἐσθονικὴ Εὐαγγελικὴ Λουθηρανικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἐσθονίας [ὑπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη]» (Αὐτόθι). Ἔλαβε χώρα ἐπίσημη τελετὴ ἐνάρξεως σὲ ναὸ ἑτεροδόξων καὶ ὑπῆρξε καθημερινὸ πρόγραμμα λατρείας καὶ προσευχῆς, ὅπως καὶ συζητήσεων, δραστηριοτήτων, ἐπισκέψεων κ.λπ..

            Ἡ δὲ παρουσία γυναικῶν «ἐπισκόπων» καὶ «ἱερειῶν» ἦταν ἰδιαίτερα ἔντονη, γιὰ νὰ τονίζεται μὲ τὸν πλέον ἐμφατικὸ τρόπο ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ «καθιέρωση τοῦ ἀφύσικου» σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα! Γιὰ τί εἴδους «κοινὴ μαρτυρία Ἐκκλησιῶν» γίνεται λόγος; Δὲν αἰσχύνονται οἱ δῆθεν ὀρθόδοξοι προκαθήμενοι, μητροπολῖτες καὶ κληρικοὶ νὰ ἀναμειγνύονται ἐπὶ μέρες μὲ ἕναν ἀπίθανο συρφετό, συμμετέχοντες μὲ ἥσυχη συνείδηση σὲ ἕνα ἀληθινὸ τσῖρκο; Καὶ τὰ ταλαίπωρα ποίμνιά τους, τὰ βασικῶς ἀκατήχητα καὶ ἄσχετα, δέχονται κατόπιν αὐτοὺς ὡς ὀρθοδόξους ποιμένες ποὺ «ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας» καὶ τοὺς ὁδηγοῦν ἀπλανῶς στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας;! Τί εἴδους ἐμπαιγμὸς εἶναι αὐτός;!… 

            Στὶς 18 Ἰουνίου ἔκανε ὁμιλία ἀγγλιστὶ στὴν Συνέλευση ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος τόνισε ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ἐκεῖ παρουσίας του ἦταν γιὰ νὰ ἑορτάσει καὶ βεβαιώσει τὸ οἰκουμενικὸ πνεῦμα μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐκκλησιῶν, κοινωνιῶν καὶ ὁμολογιῶν· ἐξῆρε «μὲ ὑπερηφάνεια» (!) τὸν ἀποφασιστικὸ καὶ διαμορφωτικὸ ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση καὶ στὴν κοινωνία ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν διὰ τῆς γνωστῆς Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920· ἐστράφη ἐναντίον τοῦ διαμορφουμένου «νέου οἰκουμενισμοῦ» γιὰ τὴν προώθηση «παραδοσιακῶν ἀξιῶν» καὶ ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ κατεφέρθη ἐναντίον τῆς εἰσβολῆς τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας στὴν Οὐκρανία, θεωρῶντας (τὸν «νέο οἰκουμενισμό») ὡς κατ’ οὐσίαν «ἀν-οικουμενικὸ» καὶ «ἀντι-οικουμενικό». Ἐν τούτοις, παρὰ τὶς σημαντικὲς κοινωνικοπολιτικὲς δυσκολίες στὴν σύγχρονη Εὐρώπη, ὁ κ. Βαρθολομαῖος τόνισε πὼς «μποροῦμε νὰ ἐκτιμήσουμε ὅτι οἱ διαφορές μας δὲν δύνανται νὰ ὑπονομεύσουν τὴν ἑνότητά μας· ἐδῶ ἐπίσης μποροῦμε νὰ πιστεύσουμε σὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι δυνατὸ μέσῳ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ κοινωνικῆς δικαιοσύνης» (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 18-6-2023). 

            Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε εὐρεῖα ἀντιπροσωπία: μητρ/τες Δημητριάδος Ἰγνάτιος καὶ Περιστερίου Γρηγόριος, ἀρχ/τες Ἰγνάτιος Σωτηριάδης [προσφάτως μάλιστα ἐπισκοποιηθείς!] καὶ Ἰάκωβος Ἀνδριόπουλος, πρωτ. Ἐμμανουὴλ Παπαμικρούλης καὶ καθ. Ἀγγελικὴ Ζιάκα.

            Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν ἑπόμενη πενταετία ἐξελέγη ὁ μητρ. Θυατείρων καὶ Μεγ. Βρετανίας Νικήτας [Πατριαρχείου Κων/λεως] καὶ ἀντιπρόεδροι «ἡ Ἐπίσκοπος τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας Dr Dagmar Winter καὶ ὁ Αἰδ. κ. Frank Kopania ἀπὸ τὴν Προτεσταντικὴ Ἐκκλησία τῆς Γερμανίας» (βλ. σχετικὸ δημοσίευμα στὸ ecclesia.gr: «Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων – Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»).

            Β. Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες πραγματοποιήθηκε στὸ Μαρακὲς τοῦ Μαρόκου (13-15 Ἰουνίου 2023) τὸ πρῶτο Διακοινοβουλευτικὸ Παγκόσμιο Συνέδριο Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου μὲ θέμα: «Ἐργαζόμενοι ὁμοῦ γιὰ τὸ κοινό μας μέλλον». Εἶναι ἀξιοσημείωτη ἡ σύμπτωση ὡς πρὸς τὸ θέμα μὲ αὐτὸ τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»! Παράδοξη μελλοντολογία στὴν Εὐρώπη ὅλου τοῦ φάσματος τῶν Χριστιανῶν, καὶ ἐδῶ, στὴν Βόρεια Ἀφρική, ὅλου τοῦ φάσματος πλέον τῶν Θρησκειῶν τοῦ κόσμου! Ὡσὰν κάποιος κοινὸς «κύριος» ἢ κάποια κοινὴ «ἀρχὴ» νὰ ὠθεῖ τὰ πράγματα πρὸς τὴν κατεύθυνση ποὺ ἐπιθυμεῖ.

            Ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν παρίσταντο ὁ μητρ. Χαλκηδόνος Ἐμμανουὴλ (Ἀδαμάκης) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ μητρ. Καρθαγένης καὶ Βορείου Ἀφρικῆς Μελέτιος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ὅπως καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Πατραρχείου Ἱεροσολύμων, ὁ δὲ κ. Σέργιος Βοΐλας «ἐκπροσώπησε τὸ Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 18-6-2023).

            Γ. Ἀμέσως μόλις ἔληξε ἡ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» στὸ Ταλὶν τῆς Ἐσθονίας, συνῆλθε ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὴν Γενεύη τῆς Ἑλβετίας, ἀπὸ 21 ἕως 27 Ἰουνίου 2023, ἡ ὁποία μάλιστα ἑόρτασε τὴν 75η Ἐπέτειο ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Συμβουλίου στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας τὸ 1948.

            Ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ἔσπευσε νὰ δώσει τὸ παρὸν στὴν τελετὴ ἐνάρξεως, τὴν 21η Ἰουνίου στὸ Παρεκκλήσιο τοῦ «ΠΣΕ» στὴν ἕδρα του στὴν Γενεύη, ὅπου τελέσθηκε κοινὴ προσευχὴ μὲ ὕμνους, ἀναγνώσματα καὶ προσευχὲς στὰ ἀρμενικά, ἀγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ἱσπανικὰ καὶ σουαχίλι. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν πρώτη συνάντηση τῆς νέας Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ εἶχε ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὴν 11η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «ΠΣΕ» στὴν Καρλσρούη τῆς Γερμανίας κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος. Παρόντα ἦταν καὶ τὰ μέλη τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ἄλλων ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως καὶ τῆς Ἑλλάδος (μητρ. Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ).

            Στὴν ὁμιλία του ἀγγλιστὶ ὁ κ. Βαρθολομαῖος δὲν παρέλειψε καὶ πάλι νὰ ἐξάρει τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 ὡς τοῦ «Καταστατικοῦ Χάρτου», ποὺ ὁδήγησε στὴν ἵδρυση τοῦ «ΠΣΕ» τὸ 1948. Ἐπίσης, ἐστράφη καὶ πάλι κατὰ τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας γιὰ τὴν εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία καὶ ἐξέφρασε εὐγνωμοσύνη στὸ «ΠΣΕ» γιὰ τὴν στάση του «μὲ τὸν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης» καὶ γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῆς «ἐκκολαπτόμενης δημοκρατίας τῆς Οὐκρανίας καὶ τοῦ εὐλαβοῦς καὶ εὐγενοῦς Οὐκρανικοῦ λαοῦ». Καὶ ἐπίσης βεβαίωσε πὼς παρ’ ὅλον ὅτι ἔχουμε διαφορετικὲς ἀντιλήψεις περὶ τοῦ τί, πῶς καὶ ποῦ ἡ Ἐκκλησία συγκροτεῖται, ἐν τούτοις δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία γιὰ τὸ σημεῖο τῆς «ἀληθινῆς μαθητείας» ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 21-6-2023).

            Ἡ ἐδῶ ἀναφερόμενη ἀγάπη εἶναι βεβαίως ἡ οὑμανιστικὴ καὶ ὄχι ἡ Ἁγιοπνευματική, ἡ ὁποία σχετίζεται ἄρρηκτα καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀλήθεια (βλ. Ἐφ. 4, 15: «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ»). Διότι ἄν ἐπρόκειτο περὶ αὐτῆς, τότε δὲν θὰ ἐξακολουθοῦσε ἡ ἄκαρπη συνέχεια τῆς ἀδιεξόδου Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἡ ὁποία ἦλθε γιὰ νὰ μείνει, δηλαδὴ γιὰ νὰ νομιμοποιήσει τὶς διαφορετικὲς ἐκφράσεις τῆς δῆθεν κοινῆς πίστεως, οἱ ὁποῖες δῆθεν δὲν ἀλληλο-αποκλείονται, παρὰ ἀλληλο-συμπληρώνονται καὶ συμβάλλουν στὸν ἐμπλουτισμὸ ἀλλήλων! Στὴν πραγματικότητα, δὲν ὑπάρχει κάποιο ἁπτὸ θετικὸ σημεῖο μεταστροφῆς τῶν ἑτεροδόξων στὴν Ὀρθοδοξία καθ’ ὅλα τὰ 75 ἔτη ἱστορίας τοῦ «ΠΣΕ», παρὰ μόνον ἡ προσπάθεια καθιερώσεως καὶ διακηρύξεως τῶν ποικίλων αἱρέσεων ὡς «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», ὅπως συνέβη μέσῳ τῆς ψευδο-συνόδου τοῦ Κολυμβαρίου Κρήτης τὸ 2016.

            Δ. «Οἰκουμενικὴ Ὁλονυκτία Προσευχῆς» τελέσθηκε στὴν Πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὸ Βατικανὸ στὴν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου, 30-9-2023. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ τελετὴ πραγματοποιήθηκε μὲ πρωτοβουλία, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τῆς Οἰκουμενικῆς μοναστικῆς κοινότητος τοῦ Ταιζέ.

            Προέστη ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος, προβαλλόμενος ἀρχηγὸς τοῦ παγκοσμιοποιημένου Χριστιανισμοῦ, καὶ ἔλαβαν μέρος ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καντέρμπουρι Τζάστιν Οὐέλμπι καὶ ἄλλοι θρησκευτικοὶ ταγοί (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 30-9-2023), καθὼς καὶ ἐκπρόσωποι τῆς «γυναικείας ἱερωσύνης» γιὰ νὰ μὴν ὑστεροῦν, ὅπως καὶ ἀντιπρόσωποι ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (στὶς φωτογραφίες διακρίνεται ὁ ἐπίσκοπος Αὐστρίας καὶ Ἑλβετίας Ἀνδρέας τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας).

            Ὁ σκοπὸς τῆς νέας αὐτῆς Οἰκουμενιστικῆς φιέστας ἦταν ὑπὲρ τῆς εἰρήνης, ὅπως συμβαίνει συνήθως σὲ τέτοιες ἐκδηλώσεις· ἐπειδὴ ὅμως αὐτὲς δὲν διατελοῦν ὑπὸ τὴν θεία εὐλογία καὶ ἔγκριση, λόγῳ τοῦ συγκρητιστικοῦ χαρακτῆρος τους,  συμβαίνει συνήθως τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, τὴν ἀμέσως ἑπόμενη ἑβδομάδα ξέσπασε σφοδρὸς πόλεμος στὴν Μέση Ἀνατολή, μεταξὺ Ἰσραηλινῶν καὶ Παλαιστινίων, γεγονὸς ποὺ πυροδοτεῖ πιθανὴ γενικὴ ἀνάφλεξη παγκοσμίου ἐμβελείας…

---

            Ὅσο οἱ πολυ-προβαλλόμενες Οἰκουμενιστικὲς τελετὲς πυκνώνουν καὶ ὅσο οἱ ἄδεκτες ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες συμπροσευχὲς καὶ συνευλογίες/«ἀλογίες» μεταδίδονται τῇδε κἀκεῖσε, ὁ κόσμος δὲν πρόκειται νὰ ὀρθοποδήσει. Ἁπλῶς ἐπιταχύνεται ἡ ὁδὸς πρὸς τὶς μεγάλες δοκιμασίες τῶν ἐσχάτων, ἀφοῦ ἡ Ἀποστασία ἐντείνεται καὶ διευρύνεται.

            Ὅσοι «παραδοσιακοὶ» ἀδελφοὶ μέμφονται ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ὡς δῆθεν ἀντικανονικούς, σχισματικούς, ταραξίες καὶ προβληματικούς, θὰ πρέπει νὰ καταλάβουν καλὰ ὅτι ὄχι μόνο δὲν μᾶς προβληματίζουν καὶ «πληροφοροῦν» πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ ἀσύστατα, λανθασμένα καὶ ἀπαράδεκτα εἶναι δῆθεν ἰσχυρά, ἀλλὰ ἁπλῶς μᾶς θλίβουν γιὰ τὸ μέγεθος τῆς παρανοήσεώς τους, ὥστε νὰ τοὺς διαφεύγει ἡ οὐσία καὶ νὰ μένουν προσκολλημένοι ἀκόμη καὶ τώρα στὸν τύπον!

            Ὅσοι χάριτι Θεοῦ δὲν συμμετέχουμε ἀμέσως ἢ ἐμμέσως σὲ μία Παναίρεση, ὅπως εἶναι αὐτὴ τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενισμοῦ, δὲν εἴμαστε γιὰ λύπηση ὡς πρὸς αὐτό, ἀλλὰ γιὰ ἔπαινο, παρὰ τὴν κατὰ τὰ ἄλλα προσωπικὴ ἀνεπάρκειά μας. Ἀντιθέτως, γιὰ λύπηση εἶναι ὅσοι συμμετέχουν σὲ αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση, ὅμοια τῆς ὁποίας δὲν ὑπῆρξε στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησία ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τῆς σήμερον! Ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς ποὺ ἑστιάζεται ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος, κατὰ πόσον εἶναι ἀποδεκτὸ καὶ δικαιολογημένο ἢ ἐντελῶς ἀπαγορευμένο τὸ νὰ θεωρεῖς ἀκόμη καὶ τώρα ὡς κοινωνικοὺς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἐπιτελοῦν τὰ ἀνωτέρω δειγματοληπτικῶς παρατεθέντα, καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὶς νησῖδες τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως ἐντὸς τοῦ ὠκεανοῦ τῆς συγχύσεως, ἄν καὶ κατὰ πόσον αὐτὲς πληροῦν τὶς Κανονικὲς προϋποθέσεως γι’ αὐτὸ ποὺ κάνουν, δηλαδὴ τὸ νὰ «ἀναπνέουν ἐλεύθερα γνήσιο ὀξυγόνο Ὀρθοδοξίας», γιὰ νὰ παραφράσουμε τὸν θρυλικὸ Αὐγουστῖνο Καντιώτη, καὶ ἄν καὶ κατὰ πόσον ἡ θέση τους ἀντιστοιχεῖ στὴν καθιερωμένη πράξη τῆς Ἐκκλησίας!

Μὰ χρειάζεται εἰδικὴ «ἄδεια» γι’ αὐτό; Δὲν εἶναι θέμα πνευματικῆς ἐπιβιώσεως; Εἶναι ἀσφαλέστερη ἡ πνευματικὴ αὔξηση καὶ τελείωση ἐντὸς τῶν ἀπαισίων ἀναθυμιάσεων τοῦ ὀλεθρίου κλιβάνου τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενισμοῦ; Αἰσθάνονται οἱ ἀδελφοὶ αὐτοὶ πνευματικὴ ἀσφάλεια ὅταν οἱ Ποιμένες τους προβαίνουν σὲ δηλώσεις καὶ πράξεις ὅπως οἱ ἀνωτέρω περιγραφεῖσες; Τί χειρότερο θὰ πρέπει νὰ ἐπιτελεσθεῖ γιὰ νὰ θορυβηθοῦν καὶ νὰ ἐξέλθουν αὐτῆς τῆς κατακρίτου συναφείας; Πάντως, ἔρχεται ὁλοταχῶς καὶ τὸ «Κοινὸ Πασχάλιο» ἐντὸς ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος, γιὰ νὰ «δέσει» ἡ Οἰκουμενιστικὴ συνταγὴ στὴν δηλητηριώδη γεύση της ἀκόμη καλύτερα.

Εἴθε νὰ ἀπεγκλωβισθοῦν οἱ κατήγοροί μας ἀπὸ τὰ νοητὰ δεσμά τους, διότι ἐπὶ τοῦ παρόντος ὁμοιάζουν μὲ τοὺς «διϋλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ. 23, 24), γιὰ νὰ μὴ κατακριθοῦν ὡς «ὁδηγοὶ τυφλῶν» καὶ ὡς «ὑποκριταί»!

Οἱ προπάτορές μας στὴν Πίστη ἐκ γνησίου Ὀρθοδόξου ζήλου κινούμενοι, διεφύλαξαν θυσιαστικῶς τὸ «ἐλάχιστον» (Ματθ. 16, 10) διὰ τῆς ἀπορρίψεως τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως, καὶ ἔτσι αὐτοδικαίως λυτρώθηκαν ἀπὸ τὸ «πολλόν», δηλαδὴ ἀπὸ τὸ μέγιστο κακὸ τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως. Τί κι ἄν κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς στὸν ὑπερβάλλοντα ζῆλο τους ὁδηγήθηκαν ἀκόμη καὶ σὲ ἀκρότητες; Μήπως αὐτὸ ἀμαυρώνει ἢ καταργεῖ τὴν καλὴν ὁμολογίαν τους τὴν καὶ διὰ θεοσημειῶν κραταιωθεῖσαν; Ἐρωτοῦμε κι ἐμεῖς, ὅπως κάνει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος: «τῷ γὰρ βουλήματι Αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) τίς ἀνθέστηκε; μενοῦνγε, ὦ ἄνθρωπε, σὺ τί εἶ ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ Θεῷ; [ποιός εἶσαι σὺ ποὺ ἀντιλέγεις στὸν Θεό;] (Ρωμ. 9, 10).

Ἐμεῖς, θείῳ ἐλέει, δὲν ἤμασταν, δὲν εἴμαστε καὶ δὲν θὰ εἴμαστε μέρος τῆς Ἀποστασίας Πίστεως, καὶ εὐχαριστοῦμε ἀπείρως τὸν Κύριο καὶ Θεό μας γιὰ τὴν Πρόνοια τῆς φροντίδος Του ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀναξίων. Μόνον, εὐχόμαστε γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὡς φαίνεται ἀγνοοῦν τὸ μέγεθος τῆς «δοκοῦ» (Ματθ. 7, 3), ἡ ὁποία σκοτίζει τὴν πνευματική τους ὅραση, καὶ ψέγουν ἐμᾶς ἐπικαλούμενοι τὸ «κάρφος» στοὺς δικούς μας ὀφθαλμούς, τὸ ὁποῖο δὲν ἀρνούμεθα ὅτι πράγματι ὑπάρχει.

Θέλουμε ὅμως νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι ἐὰν κάποιοι Κληρικοὶ ἢ ἀκουστοὶ Γέροντες, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν κάποιες δεκαετίες πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, τοὺς παραδειγματίζουν μὲ τὴν δῆθεν «διακριτικὴ» στάση τους κοινωνίας μὲ τοὺς Καινοτόμους καὶ Οἰκουμενιστές, τότε βρίσκονται ὄντως σὲ δύσκολη καὶ ἐπισφαλῆ θέση. Τὸ μήνυμα ἐκείνων τῶν παλαιοτέρων μορφῶν εἶναι σαφῶς ἀντι-οικουμενιστικό. Οἱ σύγχρονοι ὅμως Οἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ ὄχι μόνον δὲν συνετίσθηκαν ἀπὸ τὸ μήνυμα καὶ τὴν στάση τῶν Γερόντων ἐκείνων, ἔστω κι ἄν γιὰ πολλοὺς καὶ ποικίλους λόγους ἔσπευσαν ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς «ἁγιοποιήσουν», ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ πρῶτοι περιφρονητὲς καὶ καταπατητὲς τοῦ μηνύματός τους ὡς πρὸς τὰ θέματα τῆς Πίστεως! Ἄν αὐτὸ τὸ παράδοξο καὶ παράλογο πρᾶγμα συνιστᾶ «μέτρο διακρίσεως» ἀκόμη καὶ γιὰ σήμερα, τότε πάσχουμε δεινῶς ὡς πρὸς τὴν κατανόηση καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν πλέον προφανῶν πραγμάτων. Ὅσοι καλύπτονται πνευματικῶς ἀπὸ αὐτὸ τὸν τραγέλαφο καὶ θεωροῦν τὴν πάσχουσα σοβαρῶς αὐτὴ κατάσταση ὡς ὑποδειγματική, λυπούμεθα ἀλλὰ δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ εὐχόμεθα γιὰ τὴν ἔγκαιρη ἀνάνηψή τους.

Ἐμεῖς θυμίζουμε ὅτι γνωρίζουμε καὶ ἄλλους ἁγίους Γέροντες, πλουτισμένους μὲ ἐμφανῆ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἐν διακρίσει ὑπέρμαχοι τῆς θέσεως καὶ στάσεώς μας. Ἐν τούτοις, τὸ πιὸ σημαντικὸ γιὰ μᾶς εἶναι ὅτι ὁ διαχρονικὸς Ἁγιογραφικὸς καὶ Ἁγιοπατερικὸς λόγος τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀκλόνητος, ἀπόλυτα δεσμευτικὸς καὶ κατὰ πολὺ ὑπέρτερος κάθε Γέροντος καὶ πνευματικοῦ πατρός. Αὐτὸς διακηρύσσει ὅτι συγκοινωνοῦμε ἀσφαλῶς μόνον μὲ τοὺς διακρατοῦντας ἔργῳ καὶ λόγῳ τὴν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως ἀνόθευτον καὶ ἀπαρασάλευτον.

Αὐτὴ τὴν ἀρχὴ καὶ διαβεβαίωση οὐδεὶς δύναται νὰ μᾶς ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ! (βλ. Γαλ. 1, 8).

Φυλάσσουμε καὶ διακρατοῦμε ὅ,τι ἀνέκαθεν φυλάσσει καὶ διακρατεῖ ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ συνακόλουθα ἀπορρίπτουμε καὶ καταδικάζουμε/ἀναθεματίζουμε ὅ,τι ἀνέκαθεν ἀπορρίπτει καὶ καταδικάζει/ἀναθεματίζει αὐτή, ὅπως καὶ τὴν νεοφανῆ Οἰκουμενιστικὴ παναίρεση!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ταπεινή, ἀλλὰ καὶ ἀποφασιστικὴ καὶ ἀδιαπραγμάτευτη στάση καὶ τοποθέτησή μας ἕως θανάτου, ὥστε νὰ τύχουμε ἐλέους Θεοῦ καὶ Ζωῆς αἰωνίου!    

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

Λάρισα, Ὀκτώβριος 2023

Πηγή

ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ (Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντος)

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντος)

  

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, ακούσαμε την ευαγγελική περικοπή που ο Κύριός μας ανέστησε τον υιό της χήρας στο χωριό Ναΐν στην αγία γη.

Και αυτό έγινε όταν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ο Κύριός μας, όπως είπε το άγιο Ευαγγέλιο κι όπως ομολόγησε ο λαός που ήταν μάρτυρας των εξαισίων θαυματουργιών του, «επεσκέψατο τον λαόν αυτού»﮲ όταν ο Κύριός μας κατήλθε χωρίς να χωριστεί από τον θρόνο τον Πατρικό και «εσκήνωσεν εν ημίν»﮲ ὀταν έγινε άνθρωπος σαν εμάς, έλαβε σάρκα και αίμα και ήρθε να μας βρει εδώ στην γη αυτή, «εν χώρα και σκιά θανάτου»﮲ εδώ που βασιλεύει ο πόνος, εδώ που βασιλεύει η θλίψη και η δυστυχία, εδώ που κυριαρχεί ο θάνατος.

Ήλθε για να γίνει σαν εμάς, ώστε ν’ αντιμετωπίσει τον θάνατο από κοντά. Ήλθε να γίνει σαν εμάς, για να δει πόσο θλιβόμαστε ενώπιον του θανάτου, πόσο λυπούμεθα ενώπιον του θανάτου. Ήλθε εδώ ανάμεσά μας ο αιώνιος, ο αθάνατος και άκτιστος Θεός, Αυτός που είναι έξω από τον χώρο και τον χρόνο και μας έπλασε για ζωή και για αθανασία. Ήλθε να δει πού βρεθήκαμε εμείς τα πλάσματά Του, που αποστατήσαμε και φύγαμε από κοντά Του -και όποιος φεύγει από την πηγή της Ζωής, οπωσδήποτε περνάει στο σκοτάδι και στον θάνατο, εκεί που βασιλεύει ο θάνατος, ο ψυχικός θάνατος πρώτα, και ο σωματικός θάνατος ύστερα.

Γιατί εδώ είναι που η αγία Γραφή και η Εκκλησία δίνουν την περισσότερη προσοχή, στο σημείο και στο θέμα του πνευματικού θανάτου. Πρώτα έρχεται ο πνευματικός θάνατος εξαιτίας της αμαρτίας, δηλαδή ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό﮲ πρώτα η ψυχή, το πνεύμα του ανθρώπου χωρίζεται από τον Θεό με την παρακοή, όπως και έγινε, και μετά επακολουθεί σε λίγα ή σε πολλά χρόνια και ο θάνατος ο σωματικός.

Πάντως όταν η Αγία Γραφή ομιλεί για «πρώτον θάνατον» δεν εννοεί τον σωματικό θάνατο. Ο «πρώτος θάνατος» είναι όταν ο άνθρωπος αμαρτάνει, όταν ο άνθρωπος χωρίζεται από τον Θεό. Φεύγει από την πηγή της Ζωής κι ύστερα ο άνθρωπος ασφυκτιά, μοιραίως το πνεύμα του ασφυκτιά, δεν μπορεί να ζήσει﮲ ψάχνει υποκατάστατα βεβαίως, ψάχνει διάφορες ενασχολήσεις, από κάπου να πιαστεί για να ζήσει το πνεύμα, αλλά δεν μπορεί να ζήσει με την πραγματική, την καθαυτό ζωή, την αθανασία δηλαδή, για την οποία μας έπλασε ο Θεός, την αιώνια ζωή, και μοιραίως φυτοζωεί…

Φυτοζωεί και πεθαίνει, πεθαίνει μακριά από τον Θεό, λαμβάνει βεβαίως κάποια σπαράγματα της Χάριτος του Θεού που υπάρχουν διάχυτα στην ανθρωπότητα, στην γνώση. Αλλά αυτά δεν είναι ικανά να θρέψουν την ψυχή και να ζήσει ο άνθρωπος, να ξεπεράσει τα δεσμά του «πρώτου θανάτου». Μοιραίως μετά έρχεται και ο σωματικός θάνατος.

Εάν μπορούσαμε ν’ απεγκλωβιστούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν θα ήταν ανάγκη ο Αιώνιος, ο Άκτιστος Θεός ν’ αφήσει τους Ουρανούς, χωρίς να χωριστεί από τον Πατέρα και να έρθει στην γη αυτή κοντά μας. Αν μπορούσαμε μόνοι μας να λυτρωθούμε, δεν θα ερχόταν ο Λυτρωτής ανάμεσά μας. Η φθορά ενυπάρχει μέσα μας όχι από την στιγμή που γεννιόμαστε, αλλά από την στιγμή που γίνεται η σύλληψή μας μέσα από την κοιλιά της μητέρας μας﮲ από τότε αρχίζει η διαδικασία της φθοράς, αρχίζει η διαδικασία του θανάτου.

Πολλά βρέφη -όπως ξέρουμε- δεν προλαβαίνουν να γεννηθούν, δεν προλαβαίνουν να δουν το φως του ήλιου, αλλά πεθαίνουν μέσα στην κοιλιά της μητέρας τους. Δεν εννοώ φυσικά αυτά τα οποία σκοτώνουν ανυπεράσπιστα, αυτά τα οποία σκοτώνουν αυτοί που δεν είναι γονείς, που είναι χειρότεροι κι από τα άλογα κτήνη, δεν εννοώ αυτό. Αλλά εννοώ έναν φυσικό θάνατο που επέρχεται ακόμη και μέσα στην κοιλιά της μητέρας.

Γι’ αυτό έρχεται ο Χριστός μας για να διδάξει και να νικήσει πρώτα την αμαρτία, να μας διδάξει τον τρόπο να νικήσουμε την αμαρτία, τον «πρώτον θάνατον» δηλαδή, και ύστερα να δοκιμάσει και ο Ίδιος τα «δεσμά του θανάτου». Έρχεται για να δοκιμάσει τα «δεσμά του θανάτου», γι’ αυτό και έλαβε σώμα φθαρτό, για να μας διδάξει πώς να ξεπερνούμε την αμαρτία, τον «θάνατον τον πρώτον», και να δοκιμάσει και ο ίδιος τελικά, ο Αναμάρτητος, που δεν δοκίμασε «θάνατον πρώτον, δηλαδή αμαρτία, να δοκιμάσει και τον σωματικό θάνατο﮲ να του παραδοθεί όχι για να τον καταλάβει ο θάνατος, Αυτόν τον Αναμάρτητον, αλλά για να νικήσει τον θάνατο, αφού δοκιμάσει θάνατο!

Αυτή είναι η σοφία του Θεού, όπως περιγράφει η Αγία Γραφή, όλοι οι Προφήται, οι Απόστολοι και οι Διδάσκαλοι της Εκκλησίας﮲ αυτό το μυστήριο μας διδάσκουν που επιτέλεσε ο Θεός, το μυστήριο της Σοφίας του Θεού να νικήσει τον θάνατο με τον θάνατο! «Θανάτω θάνατον πατήσας», ὀπως ψάλλουμε. Νίκησε με τον θάνατό του, τον σωματικό Του θάνατο, και τον σωματικό θάνατο τον δικό μας.

Γιατί; Για να γίνει, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «απαρχή των κεκοιμημένων»! Δηλαδή, τί απαρχή; Απαρχή της ζωής των κεκοιμημένων. Να ονομάσει τον θάνατο κοίμηση, ότι ο θάνατος είναι ένα απλό επεισόδιο, είναι ένας απλός ύπνος. Ένας ύπνος, που διαρκεί πιο πολύ από τον νυκτερινό ύπνο ή από τον μεσημεριανό μας ύπνο, γιατί, όταν κοιμόμαστε είμαστε σε μια κατάσταση ουσιαστικά θανάτου! Κάτι λειτουργεί βέβαια μέσα μας, γι’ αυτό ξαναξυπνούμε σε αυτή την ζωή. Αλλά ο ύπνος είναι μια εικόνα του θανάτου. Ήλθε ο Κύριος να ονομάσει τον θάνατο ύπνο, έναν ύπνο που θα διαρκέσει ίσως μερικές εκατονταετίες ή μερικές χιλιετίες -δεν έχει σημασία, ύπνος είναι. Γιατί κι Αυτός τον δοκίμασε και τον εσπάραξε, τον ενίκησε και ηγέρθη! […]

Βαδίζουμε όμως και στους δρόμους αυτής της ζωής. Βαδίζουμε στους δρόμους της ζωής που είναι τραχείς και συναντιόμαστε -θέλουμε δεν θέλουμε- με τον θάνατο. Συναντιόμαστε με μια άλλη πομπή, όπως συναντήθηκε ο Χριστός, καθώς εισερχόταν στην Ναϊν. Συναντιόμαστε με μια άλλη πομπή που μεταφέρει νεκρό, που μεταφέρει νεκρούς. Γύρω μας είναι νεκρότητα και γύρω μας είναι νεκροί. Και πρέπει να συναντηθούμε μ’ αυτή την νεκρότητα και να την ζωοποιήσουμε. Να μεταφέρουμε το μήνυμα του Χριστού που είναι μήνυμα αισιοδοξίας.

«Μη κλαίε», λέει ο Κύριος στην μητέρα που θρηνεί για το παιδί της. Αυτό μπορούσε μόνον ο Χριστός να το πει, που είναι ο Νικητής του θανάτου. Λέει στη μητέρα να μην κλαίει και αγγίζει τον νεκρό με την ομόθεη σάρκα Του. Αγγίζει τον νεκρό και τον ζωοποιεί και τον εγείρει.

Αυτό κάνουμε κι εμείς τώρα. Μπορεί να μην ανασταίνουμε νεκρούς που πάνε να τους θάψουν, αν και γίνεται ακόμη κι αυτό το θαύμα κάποτε στην Εκκλησία, διότι μεγάλοι Άγιοι στην Εκκλησία ανέστησαν και σωματικά νεκρούς! Αλλά εμείς τώρα συναντούμε, ερχόμεθα σε επαφή, ερχόμαστε σε επικοινωνία με τους πνευματικά νεκρούς γύρω μας…

Γεμάτο νεκρούς πνευματικά είναι γύρω μας! Γεμάτο νεκροταφεία κινούμενα, όχι ακίνητα. Κινούμενοι τάφοι είναι οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό, οι άνθρωποι που δεν ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, οι άνθρωποι που αποστάτησαν από τον Χριστό, οι άνθρωποι που δεν ζωοποιείται η ψυχή τους από τον Χριστό, που είναι αποκεκομμένοι από τον Θεό, είναι ζωντανά μνήματα. Μνήματα φορητά είναι! Μνήματα είναι, δεν έχουν ζωή μέσα, έχουν νεκρότητα, όποιοι και να είναι αυτοί, ό,τι και να είναι αυτοί﮲ ό,τι ιδιότητα και να έχουν, ό,τι εργασία και να κάνουν, όπως και αν συστήνονται, όπως και αν εμφανίζονται, νεκροί είναι!

Και πρέπει εμείς να τους ζωοποιούμε τώρα, αν είμαστε φορείς της Ζωής του Χριστού, αν έχουμε Χριστό, αν έχουμε Χάρη Αγίου Πνεύματος, αν έχουμε «ύδωρ ζων»﮲ τότε κάνουμε το πιο μεγάλο έργο που υπάρχει πάνω στη γη. Το πιο μεγάλο έργο που γίνεται πάνω στην γη, είναι αυτό που κάνει η Εκκλησία! Είναι αυτό το έργο που κάνουν οι δούλοι Της, είναι αυτό το έργο που κάνουν οι ποιμένες της Εκκλησίας, αλλά και όλα τα μέλη της Εκκλησίας κατά το μέτρο που ζουν εν Χριστώ, κατά το μέτρο που είναι ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, ζώντες φορείς Χάριτος Θεού, Ζωής Θεού, Αθανασίας Θεού. Και πρέπει να έχουμε αυτή την Χάρη του Θεού μέσα μας, ώστε να πλησιάζουμε αυτούς που είναι στον «πρώτον θάνατον», στον θάνατο της αμαρτίας, και να τους ζωοποιούμε. Να τους αγγίζουμε και να τους ζωοποιούμε, να τους μεταφέρουμε ζωή και ν’ ανασταίνονται.

Μέσα στην Εκκλησία έχουμε φοβερές νεκραναστάσεις! Συνεχώς ζούμε αυτό το θαύμα των νεκραναστάσεων. Νεκροί κάτω από τα δεσμά του «πρώτου θανάτου» της αμαρτίας ζωοποιούνται. Ζωοποιούνται από τη διάχυτη Χάρη του Θεού που τα πλημμυρίζει και τα αγκαλιάζει όλα. Και ο «έχων ώτα ακούειν ακουέτω» και ο έχων καρδιά ας το αισθανθεί και ο έχων μάτια πνευματικά, ας το δει. Και ας αφήσει την Χάρη του Θεού να εισέλθει μέσα του για να αλλάξει την διάθεσή του και να διώξει ό,τι είναι νεκρό. Και να εμβάλει μέσα του, να εισαγάγει ό,τι είναι ζωντανό: Χάρη Θεού!

Απαιτείται μία μόνον προϋπόθεση: η προϋπόθεση της καλής διαθέσεως, της πίστεως και της μετανοίας! […]

(Αντιγραφή και ελαφρά επεξεργασία
από το Ιστολόγιο «Αγιοκυπριανίτης» της 18-10-2023)

Πηγή

Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΩΖΕΙ (τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμη)

 

Ὁ Πανάγιος Σταυρὸς σώζει

Ἡ ἔλευση τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ στὴν Ἐκκλησία μας εἶναι κατὰ τὴν Ὑμνολογία της γεγονὸς ἀγαλλιάσεως καὶ εὐφροσύνης οὐρανοῦ καὶ γῆς. Διότι ὅσοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσέρχονται στοὺς Ναοὺς γιὰ νὰ τὸν κατασπασθοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ, λαμβάνουν ἁγιασμὸ χάριτος.

Ἡ ἐπαφὴ μὲ τὰ σύμβολα τῆς Πίστεώς μας, τὰ ὁποῖα μὲ ὑλικὰ μέσα, συνδεδεμένα μὲ τὴν σωτηρία μας, παραπέμπουν στὴν θεία πραγματικότητα, εἶναι πράξη εὐλογίας καὶ παροχῆς θείας δωρεᾶς.

Εἰδικῶς ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρός, τὸ ὄργανο τῆς σωτηρίας μας, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνασταύρωσε τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν «ἐφευρέτη» αὐτῆς διάβολο, ἀποτελεῖ γιὰ τοὺς πιστεύοντες πηγὴ ἁγιασμοῦ, ὡς αἴτιος τῆς σωτηρίας μας.

Προσερχόμαστε λοιπὸν σὲ προσκύνηση τοῦ ὑψουμένου Τιμίου Σταυροῦ παρακλητικά, μὲ ἐγκάρδιο αἴτημα νὰ μᾶς ἐνδυναμώσει, ὥστε νὰ βαδίζουμε μὲ εὐσέβεια τὴν ὁδὸ πρὸς τὸν Οὐρανόν, ἐκεῖ ποὺ μᾶς ἀναμένει θεία δόξα καὶ εὐφροσύνη αἰώνια.

Ἡ πορεία αὐτὴ εἶναι ὡς γνωστὸν δύσκολη καὶ ἔχει πολλοὺς κινδύνους, φανεροὺς καὶ κρυφούς. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπαιτεῖται προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση. Μόνον οἱ «νήφοντες», οἱ διατελοῦντες σὲ ἐπιφυλακὴ πνεύματος καὶ διαλεγόμενοι μετὰ τοῦ Θεοῦ ἐν προσευχῇ καὶ δεήσει, ὅπως καὶ ἐν ἐπιμελῇ ἀναγνώσει τῶν θείων Γραφῶν, μποροῦν νὰ ξεφύγουν καὶ νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὰ ἔνεδρα, τὶς παγῖδες καὶ τὰ βάραθρα ποὺ χαίνουν στὴν πορεία, καὶ ποὺ στήνει ὁ πολυμήχανος ἐχθρὸς γιὰ νὰ συλλάβει καὶ νὰ κακοποιήσει τοὺς ἀμελεῖς καὶ ἀπρόσεκτους.

Ὅμως, ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι φρικτὴ γιὰ τὶς φάλαγγες τῶν ἀπαισίων δαιμόνων. Ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ δεσπόζει στὴν ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ «ὅπλον εἰρήνης» καὶ «ἀήττητον τρόπαιον». Ὁ Σταυρὸς προεξέχει καὶ σκέπει τὴν Ἐκκλησία, ἡ δὲ ἁγιαστικὴ ἔλλαμψη τοῦ Παναγίου Πνεύματος σκιάζει αὐτήν, ὥστε τὰ τέκνα της νὰ «περιπατοῦν ἐν τῷ φωτί» καὶ νὰ βρίσκουν στὴν πρὸς Οὐρανὸν πορεία τους θεία ἀνάπαυση, γαλήνη ψυχῆς καὶ παρηγορία. Ὅπου οἱ πιστοὶ βαδίζουν «κατὰ πνεῦμα» «καὶ μὴ κατὰ σάρκα», ὅπου ἐπικρατεῖ καὶ κυριαρχεῖ «ὁ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ἐκεῖ ἐπέρχεται καὶ χαρίζεται ἐλευθερία «ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου» (Ρωμ. 8, 1-4).

Γι᾽ αὐτὸ καὶ προτρεπόμαστε ἀπὸ τὴν ἱερὰ Ὑμνολογία μας νὰ ἁγνισθοῦμε ἐσωτερικὰ κατὰ τὶς ψυχὲς καὶ τὶς καρδιὲς ἀπὸ κάθε κρυφὸ πάθος, ἀπὸ κάθε πειρασμικὸ ἐπηρεασμό, ὅπως καὶ νὰ καθαρισθοῦμε μὲ τὴν ἐπίμονη ἐργασία τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἔργων καὶ πράξεων, ὥστε νὰ σπεύσουμε ὄχι μόνον νὰ δοῦμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ ὑψούμενο καὶ στολιζόμενο, ἀλλὰ καὶ μὲ πίστη καὶ πόθο νὰ τὸν προσκυνήσουμε.

Διότι σὰν μέγας ἥλιος καταυγάζει μὲ τὶς ἀκτῖνες του ὅσους εἶναι στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καλῶντας τους νὰ ἐξέλθουν μὲ τὴν σωτήρια Μετάνοια, καὶ ἐπίσης καταφλέγει τοὺς ἀπεχθεῖς δαίμονες, τοὺς παραλύει καὶ τοὺς διασκορπίζει, λύνοντας καὶ καταστρέφοντας τὰ πονηρὰ ἔργα τους, καὶ φέρνοντας εἰρήνη, ἄφεση καὶ ἐλευθερία.

Εἴθε νὰ φωτίσει ὅλους ὅσοι προσεγγίζουμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ θεάρεστα καὶ τὸν προσκυνοῦμε μὲ πίστη, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση, δύναμη καὶ χάρη θείας ζωῆς καὶ σωτηρίας!

Σταυρὲ τοῦ Θεοῦ Πανάγιε, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου! Ἀμήν.

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης

Ἀπὸ τὴν σημερινὴ προσκύνηση τοῦ Τ. Σταυροῦ στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ Εὐαγγελιστρίας Λαρίσης.

Πηγή

MHNYMATA ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντα)

Ὁμιλία μὲ τίτλο: «Μηνύματα ἀπὸ τὴν θλιβερὴ ἐπικαιρότητα»

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὸν ἰσόγειο Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων τοῦ Καθεδρικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 28-8/10-9-2023.

 Πηγή

ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΘΕΟΜΗΝΙΑ

 

Γιὰ τὴν νέα θεομηνία

Μεγάλη θλίψη καὶ ὀδύνη ἐπικρατεῖ στὴν χώρα μας ἀπὸ τὴν νέα δοκιμασία τῆς φοβερῆς κακοκαιρίας ποὺ τὴν ἔπληξε. Μετὰ τὸν παρατεταμένο καύσωνα καὶ τὶς καταστροφικὲς πυρκαγιές, ἦλθαν πρωτοφανεῖς νεροποντὲς καὶ προξένησαν καταστροφικὲς πλημμύρες. Ἰδίως ἡ Θεσσαλία μὲ τὸν πλούσιο κάμπο της μετατράπηκε σὲ μιὰ ἀπέραντη λίμνη μὲ ἀπίστευτες ζημιές.

Γιὰ τὴν Βιβλικὴ αὐτὴ καταστροφὴ ἀνυπολόγιστων διαστάσεων λέγονται καὶ γράφονται πολλά. Θεωροῦμε ὅτι δὲν εἶναι θέμα «κλιματικῆς ἀλλαγῆς», ὅπως ἀκούγεται τόσο συχνὰ τελευταία. Σίγουρα δὲν ἔγιναν ἀπαραίτητα καὶ ἀναγκαῖα ἀντι-πλημμυρικὰ ἔργα, δὲν τηρήθηκαν ὑποσχέσεις, ὅπως καὶ συνέβησαν λάθος παρεμβάσεις μὲ κτίσματα σὲ μπαζωμένα ρέματα κ.λπ.

Ἔχουμε δὲ ὡς τραγικὸ ἀποτέλεσμα νεκρούς, ἐγκλωβισμένους, ὅπως καὶ μεγάλο ἀριθμὸ ἀγνοουμένων. Πόλεις κτυπήθηκαν, ὅπως βέβαια καὶ ἡ ἀγαπημένη μας Λάρισα, χωριὰ βυθίσθηκαν, μονάδες, σπίτια, περιουσίες, παραγωγὲς καταστράφηκαν· παραμένουν ἐπίσης κίνδυνοι γιὰ κατολισθήσεις καὶ ἄλλες καταστροφές. Ἀγώνας γίνεται ἀπὸ συνεργεῖα διάσωσης ὅπως καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους γιὰ βοήθεια τῶν πληγέντων καὶ γιὰ καθαρισμὸ καὶ ἀποκατάσταση ἀπὸ τὰ λασπόνερα γιὰ ἐπιβίωση.

Ἐμεῖς θυμίζουμε ταπεινὰ ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας –στὴν Πρόνοια τῆς Ἀγάπης Του- παραχωρεῖ παιδαγωγικὰ ὅλα αὐτά, σὰν ὑπενθύμιση γιὰ τὴν ἀποστασία τοῦ κόσμου καὶ σὰν κλήση γιὰ μετάνοια. Πρόκειται γιὰ «σημεῖα», τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐκληφθοῦν ὀρθὰ καὶ νὰ ἑρμηνευθοῦν διορθωτικά. Ὅλοι ἔχουμε μερίδιο εὐθύνης, ὅπως καὶ ἄμεση ἀνάγκη πνευματικῆς ἀνακαίνισης. Ἡ ζωή μας ἐν πολλοῖς δὲν πηγαίνει καλὰ καὶ οἱ ἐπιλογές μας δὲν ἐπιφέρουν καλὰ ἀποτελέσματα. Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν εὐθεία ὁδὸ τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ ἐπιτακτικὸ αἴτημα καὶ ἡ ἐγκατάλειψη τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας ἀφορᾶ ὅλους μας. Μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ καὶ εἰλικρινῆ Μετάνοια ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἔρχεται παράκληση καὶ παρηγορία ἀπὸ τὴν θεία Εὐσπλαγχνία.

Ἐκφράζουμε τὴν συμπαράστασή μας στοὺς πληγέντες ἀδελφούς μας, ὅπως καὶ τὸν ἔπαινό μας γιὰ τὴν ἄμεση κινητοποίηση τῶν συμπολιτῶν μας, ὑπηρεσιακῶν καὶ ἰδίως ἐθελοντῶν, ὑπὲρ βοηθείας ὅσων εἶναι σὲ ἀνάγκη. Ἡ ἐγκάρδια εὐχὴ καὶ προσευχή μας εἶναι μαζί τους.

Εἴθε ὁ ἀπολογισμὸς τῶν ζημιῶν καὶ καταστροφῶν νὰ μὴν εἶναι ἀβάστακτος. Εἴθε ἡ ἀποκατάσταση τῶν δεινῶν νὰ εἶναι σύντομη καὶ ἱκανοποιητική. Εἴθε νὰ ληφθοῦν ἄμεσα μέτρα ἀνακούφισης καὶ προστασίας, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀπὸ τὶς ὑπεύθυνες ἀρχές.

Ὅπως γράψαμε πρόσφατα καὶ γιὰ τὶς πυρκαγιές, ἐμεῖς σὰν πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ στὸν Θεὸ στηριζόμαστε γιὰ Προστασία καὶ Ἐνίσχυση. Οἱ ἄνθρωποι συνεχῶς μᾶς ἀπογοητεύουν –ἰδίως οἱ ὑψηλὰ ἱστάμενοι- γιὰ τὴν ἐμφανῆ ἀνεπάρκειά τους καὶ γιὰ τὴν ἐν πολλοῖς λανθασμένη γραμμὴ καὶ τακτική τους. Ὁ Κύριος καὶ Θεός μας εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀσφάλειάς μας, καὶ ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ Παναγία μας, ἀποτελεῖ τὴν ἀμετάθετη καταφυγὴ καὶ ἐλπίδα μας!

Δεόμεθα τοῦ Κυρίου μας γιὰ τὴν βοήθεια καὶ ἐνίσχυση τοῦ λαοῦ μας καὶ τοῦ ποιμνίου μας καὶ ἀπευθύνουμε ἔκκληση πνευματικῆς ἀνασύνταξης καὶ ἀνασυγκρότησης ὅλων μας, ὥστε νὰ ἐγερθοῦμε καὶ νὰ σταθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, χωρὶς νὰ χάνουμε τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη μας!

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι μετὰ πάντων ἡμῶν!

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης

Λάρισα, 26-08/08-09-2023

Πηγή