«Πιστεύουν κάποιοι ὅτι τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο θὰ φέρει τὴν πρόοδο στὴν Ἑλλάδα;», τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

                    Σὲ τί ἐποχὲς ζοῦμε! Σὰν νὰ μὴν εἴχαμε ἄλλες ὑποχρεώσεις καὶ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ νὰ ὑπερασπιζόμαστε πράγματα αὐτονόητα γιὰ αἰῶνες αἰώνων. Ἐμεῖς, βέβαια, καλὰ κάνουμε καὶ ὑπερασπιζόμαστε καὶ ὑπεραμυνόμαστε. Τὸ δύστυχες τῆς ὅλης ὑπόθεσης εἶναι ὅτι δὲν θὰ χρειαζόταν κὰν νὰ μιλήσουμε, δὲν θὰ χρειαζόταν κὰν νὰ ἔλθει πρὸς ψήφιση κάτι τόσο ἄσχετο μὲ τὰ ἰδανικά μας, τόσο ξένο μὲ ὅσα μάθαμε ἀπὸ παιδιά, τόσο ἀσύμβατο μὲ αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν φύση. 

                      Σαφῶς, ὁ λόγος γιὰ τὸ γνωστὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο δῆθεν ἔρχεται νὰ «ἑδραιώσει τὴν ἰσότητα» καὶ νὰ «ὑπερασπιστεῖ τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων». Μάθαμε τώρα ὅλοι νὰ μιλοῦμε γιὰ δικαιώματα. Ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ὁ καθένας τὸ βαφτίζουμε «δικαίωμα» καὶ τὸ προστατεύουν, τὸ ἀναδεικνύουν, τὸ στηρίζουν οἱ «διαφωτιστὲς» προοδευτικοὶ τῆς ἐποχῆς μας, ὄχι ὅμως ἀπροϋπόθετα. Ὄχι! Μάχονται ὑπὲρ αὐτῶν τῶν δικαιωμάτων μὲ πρωτοφανῆ ζῆλο μόνο ἂν πρόκειται γιὰ μειονότητες καί… ἂν συντρέχουν βέβαια καὶ ἄλλοι, πιὸ χειροπιαστοὶ λόγοι. Αὐτὸ ἀπαιτοῦν τὰ προστάγματα τοῦ «δημοκρατικοῦ φιλελευθερισμοῦ»: ἀφήνουμε τὴν πλειονότητα νὰ φωνασκεῖ εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων, βαφτίζουμε τὴν πλειονότητα «συντηρητική», «ἀκροδεξιά», ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο μειωτικὸ συναντήσουμε στὸ λεξικό, δημιουργοῦμε καὶ μερικὲς δημοσκοπήσεις κομμένες καὶ ραμμένες στὰ μέτρα μας καὶ θυσιάζουμε τὴν κοινὴ βούληση γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν δικαιωμάτων τῶν μειονοτήτων. 

                      Πού ἦταν ὅλος αὐτὸς ὁ ζῆλος γιὰ ἄλλα, σημαντικότερα ζητήματα δικαιωμάτων; Ποιός νοιάστηκε μὲ τόση σφοδρότητα γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἀσθενῶν ποὺ εἰσάγονται στὰ νοσοκομεῖα καὶ νοσηλεύονται σὲ περιβάλλοντα ἀκάθαρτα καὶ καταθλιπτικά, ξαπλῶνοντας καὶ πεθαίνοντας σὲ ράντζα; Εἶπαν κάποιοι ὅτι ἔχουμε γίνει ὁ περίγελως τῆς Εὐρώπης μὲ τὴν συμπεριφορά μας ἐπειδὴ ἀντιδροῦμε  στὸ ἐπαίσχυντο νομοσχέδιο. Ἀλήθεια, ἡ δική μας συμεριφορὰ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ εἴμαστε «περίγελως» στὴν Εὐρώπη; Ὅλες αὐτὲς οἱ τριτοκοσμικὲς καταστάσεις ποὺ ἐπικρατοῦν σὲ οὐκ ὀλίγους τομεῖς τοῦ κράτους, καὶ γιὰ χάρη τῶν ὁποίων κάποιοι ἔχουν χτίσει ὁλόκληρες περιουσίες, δὲν μᾶς καθιστοῦν περίγελω; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς κατοίκους, παραδείγματος χάριν, τῆς Δυτικῆς Ἀττικῆς ἢ τοῦ Ἰκονίου Περάματος οἱ ὁποῖοι καθημερινῶς εἰσπνέουμε τὸν καρκίνο τῶν καυσαερίων ἀπὸ τὰ διϋλιστήρια καὶ τὰ «ντεπόζιτα τοῦ θανάτου» ποὺ βρίσκονται μέσα στὶς πόλεις; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴν κυκλοφορία, στὴν ὁποία χίλια προβλήματα δημιουργοῦνται μὲ ἕνα ἁπλὸ ψιλόβροχο; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς μαθητὲς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πηγαίνουν μὲ τὰ πόδια στὸ σχολεῖο καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγη βροχὴ πρέπει νὰ περάσουν στὴν κυριολεξία ποτάμια μὲ τὰ ὅποια ὑποδήματά τους γιὰ νὰ φτάσουν στὸν προορισμό τους; Δὲν ἔχουμε δικαίωμα ὡς ἄνθρωποι νὰ κυκλοφοροῦμε ἄνετα καὶ ἀπρόσκοπτα; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς χιλιάδες συμπολίτες μας οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν στοιχειώδη θέρμανση στὸ σπιτικό τους καὶ εἶναι ἀναγκασμένοι τὸν χειμώνα νὰ κάνουν ὑπομονὴ καὶ νὰ ἐμφανίσουν προβλήματα ὑγείας; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς ἀθλητές μας, γιὰ τοὺς ὁποίους καυχώμαστε ὅτι δοξάζουν τὴν Ἑλλάδα μας μὲ τὶς διακρίσεις τους, ὅταν τὸ κράτος τοὺς ἀφήνει νὰ προπονοῦνται σὲ συνθῆκες ἀπαράδεκτες; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα ποὺ τόσες δεκαετίες τὰ παιδιά μας πρέπει νὰ πληρώνουν φροντιστήρια γιὰ νὰ λάβουν τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια ὥστε νὰ ἐπιτύχουν στὶς πανελλαδικὲς ἐξετάσεις, ὡσὰν τὸ σχολεῖο νὰ ἦταν ἀνίκανο νὰ τοὺς προσφέρει τὴν ἀπαιτούμενη γνώση; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε τόσες δεκαετίες νὰ ἐνισχύσει τὴν πυρασφάλεια μιᾶς ποὺ κάθε χρόνο βιώνουμε σκηνὲς βγαλμένες ἀπὸ τὰ τάρταρα ἐξαιτίας τῶν πυρκαγιῶν; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε ὅλες αὐτὲς τὶς δεκαετίες, ἢ ἔστω τὴν προηγούμενη πενταετία, γιὰ νὰ μὴν συμβεῖ ἡ ἄνευ προηγουμένου καὶ πέραν πάσης λογικῆς πολύνεκρη τραγωδία τῶν Τεμπῶν μὲ τὴν σύγκρουση τῶν τρένων, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἕνα μάλιστα διακινοῦσε παράνομα εὔφλεκτη ὕλη; Ποιός, τέλος, ἐνδιαφέρθηκε γιὰ νὰ μὴν γίνει τόσο μεγάλη καταστροφὴ στὴ Θεσσαλία καὶ νὰ μὴν πληγοῦν οἱ περιουσίες καὶ οἱ οἰκονομικὲς δραστηριότητες τῶν κατοίκων; 

                      Εἴμαστε σὲ ὅλα πιὰ τόσο μπροστὰ ποὺ τὸ μόνο θέμα ποὺ μᾶς κρατάει πίσω καὶ μᾶς καθιστᾶ «γελοίους» σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα κάποιων, εἶναι τὸ ὅτι ἀκόμη δὲν ἔχουμε ἰσοπεδώσει τελείως τὸν πανάρχαιο θεσμὸ τῆς οἰκογένειας; 

                 Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὄντες ὑπανάπτυκτοι σὲ πολλοὺς τομεῖς καὶ μὲ ἄλλα πολλὰ δικαιώματά μας νὰ τυγχάνουν τῆς παντελοῦς ἀδιαφορίας τῶν ὑπευθύνων, πιστεύουν ἀληθινὰ καὶ ἀνιδιοτελῶς κάποιοι ὅτι τὸ νομοσχέδιο ποὺ θὰ τεθεῖ πρὸς ψήφιση τὶς ἑπόμενες ἡμέρες θὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς μεταμορφώσεως τῶν πάντων πρὸς ἕνα καλύτερο καὶ διαφωτισμένο μέλλον τῆς Πατρίδας μας, ὅπου θὰ κυριαρχήσει ἡ ἰσότητα καὶ ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη; Ἀμφιβάλλω. 

                  Μὲ τὴν βίαιη ἀπομάκρυνση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ἔμπρακτα γιὰ τὴν ἰσότητα καὶ τὴν δικαιοσύνη (βλέπε κατάργηση ἀργίας Τριῶν Ἱεραρχῶν), μὲ τὴν ἀκύρωση τῶν ἰδανικῶν μας, μὲ τὴν ἀφιλτράριστη εἰσαγωγὴ ὅλων τῶν ξένων ἰδεῶν ὡς προοδευτικῶν μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ εἶναι ξένες, μὴν περιμένουμε νὰ πάμε μπροστά. Μὴν μᾶς φανεῖ περίεργο ἂν οἱ ἄνθρωποι σὲ λίγα χρόνια συμπεριφέρονται ὡς δαιμωνιώδεις ἢ παντελῶς κτηνώδεις.

                      Ἀναρωτιοῦνται κάποιοι γιατὶ ἡ Ἐκκλησία μιλᾶ γιὰ ὅλα αὐτά, ἢ γιατὶ ἐνῶ μᾶς διδάσκει τὴν ἀγάπη ἐκφράζει μίσος καὶ ὀργή. Ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ κρίνουν ἂν ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἢ δὲν ἔχει ἀγάπη, ὅταν ἐμεῖς ἀπὸ φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτὸς τρέχουμε γιὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον -ὅποιος καὶ ἂν εἶναι αὐτός, ὅταν τρέχουμε γιὰ νὰ προσφέρουμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν ἔχουμε γιὰ νὰ ἀπαλύνουμε τὸν πόνο, ἢ νὰ ἀνακουφίσουμε τὶς ἀνάγκες κάποιων συνανθρώπων μας, ὅταν ἔχουν ματώσει τὰ πόδια μας γιὰ νὰ προσφέρουμε πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ στήριξη καὶ νὰ συμβάλλουμε στὴν πρόοδο τοῦ τόπου μὲ ἔργα πολιτισμοῦ καὶ παιδείας;

                      Μὲ λόγια, εὐχολόγια καὶ φθηνὲς κριτικές, ὄχι ἀγάπη δὲν δείχνει κανείς, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐπίπεδο σώφρονος ἀνθρώπου. Ἂς ἔρθουν στὸν δρόμο νὰ δοῦν οἱ φιλοπρόοδοι τῶν ἡμερῶν μας πώς ἀγαπᾶ ἡ Ἐκκλησία καὶ ὅσοι τὴν διακονοῦν. Λυποῦνται δῆθεν κάποιοι δημοσιογράφοι καὶ σχολιάζουν τὴν αὐστηρὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν μεταφράζουν ὡς μίσος. Ἔδειξαν ποτὲ τὸ ἔργο ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία; Ἡ Ἐκκλησία ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ μιλᾶ ὅπως μιλᾶ, εἴτε πιὸ μετριοπαθῶς, εἴτε μὲ αὐξημένους τόνους. 

                          Ἔχει ξεφύγει ἡ κατάσταση.

                      Ἀπὸ τὸ 1971 ἔφυγε ὁ Σταυρὸς ἀπὸ τὰ κοντάρια τῶν σημαιῶν, συζητήθηκε ἡ κατάργηση τοῦ 1ου ἄρθρου τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ἀπαγορεύθηκε ἡ σημαία στὰ σπίτια πλὴν τῶν δύο ἐθνικῶν ἐπετείων, καταργήθηκε ἡ ποδιὰ στὰ σχολεῖα, καταργήθηκε τὸ πολυτονικὸ καὶ ἁπλοποιήθηκε ἡ γλώσσα, νομιμοποιήθηκαν οἱ ἐκτρώσεις, θεσμοθετήθηκε ὁ πολιτικὸς γάμος, ἡ Κυριακὴ ἔγινε ἐργάσιμη, ἐπετράπη ἡ ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν, νομιμοποιήθηκε ἡ ἀλλαγὴ φύλου σὲ παιδιὰ 15 ἐτῶν. 

                      Κάποτε κληρικοὶ ἔκαναν περιοδεῖες στὰ σχολεῖα καὶ μετέφεραν δύο πνευματικὰ μηνύματα στὰ παιδιά. Μάλιστα, ὅποια παιδιὰ ἤθελαν ἐξέφραζαν τὰ προβλήματα ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦσαν στοὺς Ἱερεῖς καὶ ἐξομολογοῦνταν σὲ αὐτούς, λαμβάνοντας πνευματικὴ στήριξη καὶ κάτι ποὺ σήμερα λείπει: νόημα στὴ ζωή τους. Καὶ ἦταν σημαντικὴ αὐτὴ ἡ παρουσία Ἱερέων στὰ σχολεῖα, διότι τὰ παιδιὰ συνειδητοποιοῦσαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνο σάρκα, ἀλλὰ ἔχει καὶ ἠθικὴ ὑπόσταση, ἡ ὁποία καλλιεργεῖται μὲ τὴν ἀρετή. Σήμερα ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ βασικὴ λέξη τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας ἔχει θαφτεῖ.

                      Πού ὁδήγησαν ὅλα αὐτά; Στὸ νὰ βλέπουμε τὰ παιδιά μας νὰ σφάζουν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, νὰ βγάζουν στιλέτα καὶ ψαλίδια, μέχρι καὶ νὰ λιθοβολοῦν ἀκόμη, ἄνευ λόγου καὶ αἰτίας. Καὶ μετὰ λέμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται στὸν «Μεσαίωνα». Πρόοδος ἀποκαλεῖται αὐτό; Ὑπάρχει ποτὲ περίπτωση ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποία ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐξάλειψη τῆς διαμορφωμένης ἀπὸ αἰώνων ταυτότητάς μας, καὶ τὴν συνακόλουθη ἀχρήστευση τοῦ ἀνθρώπου νὰ τὰ εὐλογήσει ἡ Ἐκκλησία; Ἡ Ἐκκλησία ὑψώνει λόγο γιὰ νὰ κρατήσει ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο. 

                      Ἀπεναντίας, γιὰ νὰ ἐξασφαλισθοῦν ὑψηλὲς θέσεις, θυσιάζεται ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες μέχρι καὶ αὐτὴ ἡ Δημοκρατία. Ὁ λαός, μέσα ἀπὸ τόσες δημοσκοπήσεις ἔχει δείξει περίτρανα τὴν ἄρνησή του στὸ νομοσχέδιο. Ποιός σέβεται αὐτὸν τὸν λαό; Ποιός, μὲ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου θὰ ἔρθει ὕστερα νὰ ἀντικρίσει στὰ μάτια αὐτὸν τὸν λαό; Ποιός θὰ ἔρθει στὴν Ἐκκλησία ὅταν θὰ ἔχει ψηφίσει νόμο ἀντίθετο μὲ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ; 

                      Εὔχομαι ἐκ βάθους καρδίας ὁ Θεὸς νὰ ἀνατρέψει τὰ ἄσεμνα σχέδια ποὺ τίθενται ἐνάντια στὶς ἀρχὲς τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Ἔθνους μας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐλπίζω ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο ψηφισθεῖ, οἱ ἀντιδρῶντες νὰ δείξουν τὴν ἀντίδρασή τους στὴν κάλπη, ἀναδεικνύοντας τοὺς κατάλληλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ ἀκυρώσουν τοὺς ἄνομους νόμους, θὰ ἐπαναφέρουν αὐτὰ ποὺ κακῶς χάθηκαν καὶ θὰ φέρουν τὴν πρόοδο ἐκεῖ ποὺ πρέπει καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ θὰ ἐξυπηρετήσουν ἰδιοτέλειες. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Καθὼς ὁ Χριστὸς πορευόταν πρὸς τὴν Ἰεριχώ, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, κάποιος τυφλὸς ἄνδρας καθόταν στὸ πλάι τοῦ δρόμου καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη. Ξαφνικά, ἄκουσε θόρυβο ἀπὸ πλῆθος κόσμου καὶ ρώτησε νὰ μάθει τὶ συνέβαινε. Τὸν πληροφόρησαν ὅτι θὰ περνοῦσε ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὁδὸ ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος. Ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του στὸ ἄκουσμα αὐτῆς τῆς εἴδησης. Εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Χριστό μας ὅτι πλῆθος ἀνθρώπων ἀσθενῶν εἶχε θεραπεύσει μὲ μόνο τὸν λόγο Του καὶ ἤλπιζε ὅτι θὰ λάμβανε καὶ ἐκεῖνος τὴν θαυματουργικὴ θεραπεία. Ἔτσι, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἅπλωνε τὸ χέρι στὸν διαβάτη γιὰ νὰ λάβει τὰ πρὸς τὸ ζῆν, ἄρχισε νὰ κράζει πρὸς τὸν Χριστό: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Πολλοὶ ποὺ τὸν ἄκουγαν, τὸν μάλωναν λέγοντάς του νὰ σιωπήσει. Ἀκάθεκτος ἐκεῖνος, συνέχιζε μὲ μεγαλύτερη ἔνταση «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Εἶχε δεῖ ὁ τυφλός. Εἶχε δεῖ αὐτὸ ποὺ οἱ περισσότεροι βλέποντες δὲν ἔβλεπαν. Εἶχε δεῖ ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ περνοῦσε ἀπὸ μπροστά του δὲν ἦταν ἕνας τυχαῖος, ἀλλὰ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Φωτοδότης τῆς ζωῆς μας. 

               Ἀκούγοντας ὁ Ἰησοῦς τὴν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ, δὲν τὸν ἀπέφυγε, ἀλλὰ τὸν πλησίασε μὲ συμπάθεια. 

- Τί θέλεις; 

- Κύριε, θέλω νὰ δῶ. 

- Νὰ δεῖς! Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει!

Ἔτσι, εὐθὺς ἄνοιξε τὰ μάτια του ὁ πρώην τυφλὸς καὶ εἶδε. Τέτοια χαρὰ τὸν πλημμύρισε ποὺ ἄρχισε νὰ δοξάζει τὸν Θεὸ καὶ μαζὶ μὲ αὐτόν, ὅλος ὁ λαός. Καὶ ἔτσι, χαρούμενοι ὅλοι μαζὶ ἀκολούθησαν τὸν Χριστό πρὸς τὴν Ἰεριχώ. 

               Τὸ πρῶτο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ τονίσω γιὰ τὴν σημερινὴ περικοπὴ εἶναι ἡ ἐπιμονὴ τοῦ τυφλοῦ. Λένε κάποιοι «ὁ ἐπιμένων νικᾶ» καὶ ἔχουν δίκιο. Ἡ ἐπιμονὴ στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐξασφάλιση κάποιου καλοῦ ἔχει πάντοτε θετικὰ ἀποτελέσματα καὶ αὐτὸ διότι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς συντρέχει καὶ εὐλογεῖ. Τὸν τυφλὸ τῆς περικοπῆς, ὅταν ἔβγαζε φωνὴ ἱκεσίας πρὸς τὸν Χριστό, τὸν μάλωναν κάποιοι καὶ τοῦ ἔλεγαν νὰ σταματήσει. Δὲν ἄκουσε κανέναν. Ἐκεῖνος εἶχε ἕναν σκοπὸ καὶ ἐπέμεινε σὲ αὐτὸν τὸν σκοπὸ μέχρι ποὺ νίκησε. Ἡ ἐπίμονη προσευχή του κίνησε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει καλά. Θέλουμε κὶ ἐμεῖς νὰ γίνουμε καλά; Θέλουμε νὰ νικήσουμε τὰ πάθη μας, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν κακό μας ἑαυτό, νὰ δοῦμε τὸ «Φῶς τὸ ἀληθινό»; Ἂν ἐπιμείνουμε, θὰ τὰ καταφέρουμε, διότι ὅπως εἶχε πεῖ κάποιος Ἅγιος: «εἶναι ἀδύνατον αὐτὸν ποὺ πασχίζει ἐν ἀληθείᾳ νὰ σωθεῖ, νὰ μὴν τὸν ἐλεήσει ὁ Κύριος». 

               Ἡ ὅλη στάση τοῦ τυφλοῦ ἄνδρα ὁ ὁποῖος ἔστεκε καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη, μᾶς διδάσκει ὅτι καλὸ εἶναι νὰ μὴν κατακρίνουμε καὶ περιφρονοῦμε κανέναν συνάνθρωπό μας. Ἐκεῖνος, ὁ ζητιάνος, εἶδε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς; Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ καὶ ἔτσι πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίζουμε. Ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ὁ πιὸ Ἅγιος καὶ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε. 

               Ἄλλωστε, ὁ μακάριος τυφλὸς τοῦ Εὐαγγελίου, στὸν ὁποῖο οἱ περισσότεροι δὲν θὰ ἔδιναν κὰν προσοχή, ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἄφησε μεγάλη καὶ πολύτιμη κληρονομιά. Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», ἡ σύντομη αὐτὴ καὶ πολὺ δυνατὴ προσευχή, τὴν ὁποία οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν νὰ λέμε συνεχῶς γιὰ νὰ ἁγιαζόμαστε καὶ ἐμεῖς καὶ τὰ ἔργα μας, ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὴν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ πρὸς τὸν Χριστό: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». 

               Εὔχομαι, ὅπως ὁ τυφλὸς ἀξιώθηκε τῆς θεραπείας, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς θεραπείας καὶ νὰ δοῦμε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπὸ τὸν ἀγώνα μας μὲ σύμμαχο τὴν ἐπιμονή, τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὸ τὶ λένε οἱ Σειρῆνες τοῦ κόσμου καὶ μὲ τὴν φωνὴ ἡ ὁποία θὰ βγαίνει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας καὶ θὰ λέει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς τὸν λεπρὸ Σαμαρείτη τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἐκεῖνον τὸν ὁποῖο οἱ δῆθεν ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ θεωροῦσαν ὡς ἐχθρό. Τὸν εὐχαριστῶ διότι ἔδωσε καὶ δίνει διαχρονικὰ ἕνα μάθημα σὲ ὅλους μας. Τὸ μάθημα αὐτό, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε, δυστυχῶς δὲν εἶναι αὐτονόητο γιὰ πολλούς, ἀκόμη καὶ ἐκ τῶν Χριστιανῶν παντὸς βαθμοῦ διακονίας. Τί μάθημα μᾶς δίνει ὁ ἰαθεὶς ἐκεῖνος λεπρός; Νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν εὐεργέτη μας! Τόσο ἁπλό, καὶ ὅμως τόσο ξένο γιὰ πολλούς. 

               Μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ὅτι καθὼς ὁ Χριστὸς εἰσῆλθε σὲ μία μικρὴ πόλη, Τὸν συνάντησαν δέκα λεπροί. Γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν, ἡ λέπρα εἶναι μία μεταδοτικὴ ἀσθένεια ἡ ὁποία γενικὰ παραμορφώνει τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά, ἐνῶ μπορεῖ νὰ βλάψει διάφορα ἀνθρώπινα ὄργανα, μέχρι καὶ νὰ τυφλώσει τὸν ἀσθενῆ. Ἡ θεραπεία τῆς λέπρας ἔγινε δυνατὴ μόλις πρὶν μερικὲς δεκαετίες, καὶ γιὰ αὐτό, «δόξα τῷ Θεῷ»! Οἱ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, στεκόμενοι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, ἔτσι ταλαιπωρημένοι καθὼς ἦταν, ὕψωσαν τὴν φωνὴ λέγοντάς Του μὲ πόνο: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Καὶ ὁ Κύριός μας, ὁ Ὁποῖος δὲν ἦλθε νὰ διακονηθεῖ, ἀλλὰ νὰ διακονήσει καὶ νὰ προσφέρει καὶ τὸ αἵμα Του ἀκόμη γιὰ τὸ πλάσμα Του, τοὺς σπλαχνίσθηκε καὶ εἶπε: «Πηγαίνετε νὰ παρουσιασθεῖτε στοὺς ἱερεῖς». Καθὼς πήγαιναν πρὸς τοὺς ἱερεῖς, καθαρίσθηκαν ἀπὸ τὴν βαριὰ ἀρρώστια.

                Συνειδητοποιῶντας τὴν θεραπεία του, ἕνας μόνο ἐξ αὐτῶν, ὁ Σαμαρείτης γιὰ τὸν ὁποῖο μίλησα στὴν ἀρχή, πῆρε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, πλησίασε τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι πολὺ ἀνθρώπινα καὶ πηγαῖα ἔκανε αὐτὸ τὸ ὁποῖο μέχρι καὶ τὰ κυνάρια θὰ ἔκαναν ἀπέναντι στὸν εὐεργέτη τους· ἐξέφρασε τὴν εὐγνωμοσύνη του. Μάλιστα, ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὰ πόδια τοῦ Γλυκυτάτου Ἰησοῦ γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσει.

               Ἐπαναλαμβάνω: ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν Σαμαρείτης, δὲν ἀνῆκε στὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ. Γιὰ νὰ δοῦμε καὶ τὴν συμπεριφορὰ ἐκείνων ποὺ πίστευαν ὅτι ἦταν οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ· οὔτε ἕνας ἐξ αὐτῶν εὐχαρίστησε τὸν Χριστό μας, διδάσκοντάς μας μὲ τὸ παράδειγμά τους ὅτι κάποιοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν, δυστυχῶς, μόνο γιὰ νὰ παίρνουν καὶ ποτὲ νὰ μὴν δίδουν, οὔτε κὰν νὰ ἀνταποδίδουν μὲ ἕνα «εὐχαριστῶ». 

               Ἡ ἀχάριστη συμπεριφορὰ τῶν θεραπευμένων λεπρῶν, τόσο στενοχώρησε τὸν Κύριό μας, ὥστε νὰ ἐκφράσει, κατὰ κάποιον τρόπο, τὸ «παράπονό» Του: «Δέκα δὲν θεράπευσα; Οἱ ἐννέα ποῦ εἶναι;». 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, 

               Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸν Χριστό, ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστό. Δὲν ἐπιτρέπεται σὲ καμία περίπτωση ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε ἐνδεδυμένοι τὸν Χριστὸ νὰ ζοῦμε μόνο γιὰ νὰ παίρνουμε. Ἀνέφερα προηγουμένως ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε μέχρι καὶ τὸ αἵμα Του νὰ προσφέρει γιὰ τὸ πλάσμα Του. Δὲν ἐξέφρασε, οὔτε θὰ ἐκφράσει τὸ «παράπονό» Του ἂν δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ προσφέρουμε τὸ αἵμα μας ὅπως Ἐκεῖνος. Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι τουλάχιστον νὰ ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὶς εὐεργεσίες ποὺ λαμβάνουμε τόσο ἀπὸ τὸν Ἴδιο, ὅσο καὶ ἀπὸ κάθε συνάνθρωπό μας. 

               Τὸ «εὐχαριστῶ» ἐπιβάλλεται. Τὸ «εὐχαριστῶ» δὲν κοστίζει. Τὸ «εὐχαριστῶ» δείχνει ἄνθρωπο μὲ ἐπίπεδο, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ εὐεργέτης δὲν εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ εὐεργετεῖ. Τὸ «εὐχαριστῶ» στηρίζει τὸν εὐεργέτη μὲ τὸ νὰ αἰσθάνεται ὅτι ἡ προσφορά του δὲν πάει χαμένη σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τὴν ἀξίζουν. Τὸ «εὐχαριστῶ» συμφέρει καὶ ἐκεῖνον ποὺ εὐχαριστεῖ, μιᾶς καὶ ἐξασφαλίζει τὴν συνέχιση τῆς πρὸς αὐτὸν εὐεργεσίας (αὐτὸ βέβαια θέλει λίγη προσοχὴ νὰ μὴν πέσουμε στὴν πονηρία). Τὸ «εὐχαριστῶ» τοῦ ἰαθέντος λεπροῦ Σαμαρείτη ἦταν αὐτὸ ποὺ παρακίνησε τὰ Θεανθρώπινα χείλη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ νὰ πεῖ: «Σήκω καὶ πήγαινε, παιδί μου, ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει». 

               Προσωπικά -ἀξίζει νὰ τὸ ἀναφέρω- γνώρισα στὴ ζωή μου Χριστιανοὺς καὶ Χριστιανές, στοὺς ὁποίους καὶ μία καρφίτσα ἂν ἔδινες, ἢ καὶ ἕνα «χρόνια πολλὰ» νὰ τοὺς ἔλεγες στὴν γιορτή τους, δὲν ἔβρισκαν ἡρεμία μέχρι νὰ βροῦν μὲ ποιὸν τρόπο νὰ ἀνταποδώσουν τὴν εὐεργεσία. Αὐτὴ ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι στολίδι γιὰ τὴν ψυχή, ἀπόλυτα ἀρεστὸ στὸν Θεό. 

               Ἀπεναντίας, ἡ ἔλλειψη εὐγνωμοσύνης εἶναι κάτι ποὺ χρήζει ἄμεσης προσοχῆς καὶ ἀντιμετώπισης. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὸ φρικτότερο ἔγκλημα στὴν ἱστορία, ἡ Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου, συνέβη ἐπειδὴ κάποιοι «ἐκίνησαν τὴν πτέρναν κατὰ τοῦ Εὐεργέτου». 

               Εὔχομαι τὸ παράδειγμα τοῦ ἰαθέντος λεπροῦ Σαμαρείτη νὰ καθοδηγήσει τὰ βήματά μας πρὸς τὸν σωστὸ δρόμο, ὥστε νὰ ἀκούσουμε κὶ ἐμεῖς μαζί του: 

«Ἀναστὰς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκε σε».

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

«Δὲν γίνεται νὰ εἶναι ὅλα ἴσα γιὰ ὅλους», μερικὲς σκέψεις γιὰ τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

            «Μάνα», «Πατέρας»· λέξεις ἱερές. Μόνο Ἕνας γεννήθηκε «Ἀμήτωρ» καὶ «Ἀπάτωρ», ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἴτε ἀρέσει σὲ κάποιους εἴτε ὄχι, εἶναι  ὁ Θεάνθρωπος Ἄρχοντας τῆς ἐπισήμου θρησκείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.  Ὅλοι ἐμεῖς, οἱ χοϊκοὶ ἄνθρωποι ὅλων τῶν γενεῶν, γεννηθήκαμε ἀπὸ ἕναν πατέρα καὶ μία μητέρα, ἀπέναντι στοὺς ὁποίους ἔχουμε χρέος βαρύ. 

               Εἶναι κάποια πράγματα στὴ ζωή, τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε νὰ διασώσουμε ἀκέραια ὅπως μᾶς κληροδοτήθηκαν. Παραδείγματος χάριν, ἡ Δημοκρατία, ἡ Ἐλευθερία μας, τὰ χώματα καὶ τὰ ὕδατα τῆς Πατρίδος μας, ἡ Πίστη μας. Ἂν κάποιος ἐπιχειρήσει νὰ μεταβάλει τὴν σύσταση τῶν ἰδανικῶν αὐτῶν, τῶν καμωμένων σὲ διάρκεια αἰώνων, τουλάχιστον γιὰ τὴν ἱστορία δὲν θεωρεῖται «προοδευτικός», ἀλλὰ ἀποτυχημένος. Καλὸ εἶναι νὰ δείξουμε τὴν πρόοδό μας ἐκεῖ ποὺ πρέπει καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ μᾶς παίρνει. Καλὸ εἶναι ἡ πρόοδός μας νὰ ἀνήκει στὸ «εἶναι» καὶ ὄχι στὸ «φαίνεσθαι», νὰ εἶναι δηλαδὴ μία πρόοδος οὐσίας καὶ ὄχι μία πρόοδος γιὰ τὰ μάτια ἑνὸς ἀπόκοσμου κόσμου. Μία πρόοδος οὐσίας κοιτάει μὲ σεβασμὸ τὸ παρελθόν, μὲ ἀγωνία τὸ παρὸν καὶ μὲ ἐλπίδα τὸ μέλλον.  

               Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον -ἀπέναντι στοὺς γονεῖς μας- νὰ διασώσουμε ὡς κοινωνία, εἶναι καὶ ὁ εὐλογημένος θεσμὸς τοῦ Γάμου, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο γεννήθηκαν καὶ ἀνατράφηκαν γενεὲς γενεῶν. Τί μορφὴ εἶχε αὐτὸς ὁ Γάμος; Νομίζω ὅτι γιὰ τὸ 98% τῶν Ἑλλήνων ἡ ἀπάντηση θεωρεῖται αὐτονόητη· Γάμος μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, πατέρα καὶ μητέρας. 

               Στὸ Σύνταγμά μας, καὶ συγκεκριμένα στὸ ἄρθρο 21, ὑπάρχουν δύο σημεῖα πολὺ διαφωτιστικά: 

α) Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους.

Ποιά ἦταν ἡ γνωστὴ μορφὴ οἰκογένειας ὅταν συντάχθηκε τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος; Αὐτὴ ποὺ εἶναι καὶ σήμερα· πατέρας, μητέρα καὶ παιδιά, φυσικά. Προστατεύει τὸ ἐπικείμενο νομοσχέδιο τὴν οἰκογένεια ὅταν ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλει μία νέα δομή της; Ἡ νέα δομή της θὰ συμβάλει στὴν συντήρηση καὶ προαγωγὴ τοῦ Ἔθνους;

Τί εἶναι ἡ μητρότητα; Προστατεύει τὸ κράτος τὴν μητρότητα ἢ τὴν ἀκυρώνει;

β) Ὁ σχεδιασμὸς καὶ ἡ ἐφαρμογὴ δημογραφικῆς πολιτικῆς, καθὼς καὶ ἡ λήψη ὅλων τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ κράτους.

Ἀνταποκρίνεται τὸ κράτος στὴν πολὺ σημαντικὴ ὑποχρέωσή του; Ἔχει λύσει τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα καὶ τὸ τελευταῖο πρόβλημά μας εἶναι τὸ ἐπικείμενο νομοσχέδιο; 

               Δὲν προτίθεμαι νὰ μιλήσω θεολογικὰ γιὰ τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου. Ἀνακοινώσεις γιὰ τὴν –γνωστὴ οὔτως ἢ ἄλλως- θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν δημοσιευθεῖ ἀπὸ παντοῦ. Ἄλλωστε, τὰ περισσότερα ἐκ τῶν μελῶν τῆς Βουλῆς τὰ ὁποῖα θὰ κληθοῦν νὰ ἀποφασίσουν μὲ τὴν ψῆφο τους γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκογένειας, δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὶς θεολογικές μας ἀνησυχίες, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀφοροῦν τὰ διδάγματα τῆς ἐπικρατοῦσας θρησκείας, γιὰ τὴν ὁποία πρῶτα ἀγωνίσθηκαν οἱ μακαριστοὶ Ἥρωες τοῦ ΄21.

               Ἀκούσθηκε ὅτι τὸ πρὸς ψήφιση ἐπίμαχο νομοσχέδιο ἀποτελεῖ ζήτημα ἰσότητας. Μπορῶ νὰ σκεφθῶ ἕνα πλῆθος σοβαρότερων ζητημάτων ἰσότητας, ἐνῶ, προσωπικά, αἰσθάνομαι ὅτι γιὰ τὴν ἰσότητα γίνεται λόγος μόνο πρὸς ἐξυπηρέτηση συμφερόντων. Ὑπάρχει ἰσότητα στὸ δικαίωμα νὰ μὴν προσβάλλομαι θρησκευτικά; Ἕνας ράπτης ποὺ ἀσκεῖ ταπεινὰ τὸ ἐπάγγελμά του στὴν γειτονιὰ ἔχει ἴσα (οἰκονομικὰ) δικαιώματα μὲ ἕναν μεγιστάνα; Τὸ μόνο ποὺ ἐνδεχομένως νὰ εἶσαι ἴσο μεταξύ τους –δὲν γνωρίζω- εἶναι ἡ φορολογία τους, πράγμα καταφανῶς ἄδικο. Ὅ,τι εἶναι ἴσο δὲν εἶναι ἀπόλυτα καὶ δίκαιο καὶ αὐτὸ εἶναι λογικὰ σωστό. Ἀκόμη καὶ στὶς παραδοσιακὲς οἰκογένειες. Γιατί μία πολύτεκνη οἰκογένεια νὰ λαμβάνει περισσότερα χρήματα ἀπὸ τὴν πολιτεία ἀπὸ μία οἰκογένεια μὲ ἕνα παιδί; Διότι, ἀκριβῶς, δὲν εἶναι ἴσες μεταξύ τους. Ἐκ τῶν πραγμάτων, σὲ ὁρισμένους τομεῖς δὲν γίνεται νὰ εἶναι ὅλα ἴσα γιὰ ὅλους. Ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν τομέων εἶναι καὶ ἡ ἀναδοχή/ἀνατροφὴ παιδιῶν. Ἐκ φύσεως, δὲν εἶναι ὅλα ἴσα κὶ ὅμοια καὶ οὔτε μποροῦν νὰ καταστοῦν τέτοια μὲ μία νομοθετικὴ διάταξη, ἡ ὁποία ὡς ἀντιβαίνουσα στοὺς νόμους τῆς φύσης μᾶς ἐπιφυλάσσει δυσάρεστες ἐκπλήξεις γιὰ τὸ μέλλον. 

               Γιὰ κάποιους, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο μιλᾶ ἡ Ἐκκλησία γιὰ ὁρισμένα θέματα φαντάζει σκληρός. Ἄλλοι μάλιστα, εἰρωνευόμενοι θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐκφράζει τὴν ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη μας τὴν ἐκφράζουμε ὅταν δίνουμε δίχως προϋποθέσεις τροφὴ στὸν πεινασμένο, νερὸ στὸν διψασμένο, χρήματα σὲ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει νὰ χειρουργηθεῖ. Ἀλλά, καὶ ὅταν ἀκόμη λέμε «ὈΧΙ», πάλι ἀπὸ ἀγάπη κινούμαστε, διότι βλέπουμε ὅτι ὁρισμένες ἐπιθυμίες εἶναι ἀπατηλές. 

               Ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς θεσμικὰ σεβαστοὺς Βουλευτές, θὰ ἤθελα μὲ πολλὴ εὐγένεια νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ ρόλος τους δὲν εἶναι νὰ διαφωτίσουν τοὺς ψηφοφόρους τους μὲ τὸ τὶ εἶναι σωστὸ καὶ τὶ λάθος. Ἀκόμη καὶ στὴν «πλάνη» νὰ βρίσκονται οἱ ψηφοφόροι, ὁ ἑκάστοτε Βουλευτὴς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ὑπερασπίζεται τὸ (νόμιμο) θέλημα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνέδειξαν σὲ φωνή τους ἐντὸς τῆς Βουλῆς. Ἂν στὴν προσπάθειά του νὰ τοὺς ὑπερασπιστεῖ, ὑποστεῖ πολιτικὴ ζημία καὶ χάσει ἐνδεχόμενες εὐκαιρίες ἀνέλιξης, ἂς μὴν ἀνησυχεῖ· οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἀνέδειξαν μία φορά, βλέποντας τὴν στάση του θὰ τὸν ἀναδείξουν πάλι. 

               Ἂν ἀπ΄ τὴν ἄλλη, ἐνάντια στὴν λαϊκὴ ἐντολή, περάσει τὸ ὁποιοδήποτε νομοσχέδιο, οἱ Χριστιανοὶ ἂς μὴν ἔρθουν νὰ ἐκφράσουν στὴν Ἐκκλησία παράπονα ὅτι δῆθεν καθεύδει καὶ δὲν ὁμιλεῖ, διότι σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμά μας, στὴν Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, ὁ λαὸς παίρνει στὰ χέρια του τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας μέσα ἀπὸ τὴν ἱερή του ψῆφο. Ἂν, λαέ, δὲν σοῦ ἀρέσει ἡ α ἢ ἡ β πολιτική, ἔχεις τὴν δυνατότητα νὰ καταφύγεις στὴν ω. 

               Εἶναι μεγάλη εὐλογία νὰ ἔχεις ἀπέναντι στὴν ἱστορία καθαρὴ τὴν συνείδησή σου, ἔχοντας μιλήσει ὄχι κάλπικα, μὰ καθαρὰ καὶ ὑπεύθυνα. 

Μὲ ἐλεύθερη, ἀρχιερατικὴ καὶ πατρικὴ συνείδηση,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία λήξη καὶ μία ἀρχή. Συγκεκριμένα, ἡ λήξη ἀφορᾶ τὸ κήρυγμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μὲ τὴ σύλληψη τοῦ βαπτιστοῦ Ἰωάννου ὑποχωρεῖ ἡ «σκιὰ τοῦ νόμου». Οἱ προφητεῖες  γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ σταματοῦν, διότι τώρα μιλάει ὁ ἴδιος ὁ Λυτρωτής, φανερώνεται, ἀποκαλύπτεται δημοσίως, κηρύττει. Κηρύττει τὴν Καινή, τὴ Νέα Διαθήκη,  τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς μετανοίας, τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. 

            Ὁ Κύριος μας, λίγο καιρὸ μετὰ τὴ Βάπτισή του, μαθαίνοντας ὅτι ὁ Ἰωάννης παραδόθηκε, ἀνεχώρησε στὴ Γαλιλαία, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Καπερναούμ, στὰ ὅρια τῶν φυλῶν Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλίμ. Ἐκπληρώθηκε ἔτσι ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα, «Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλίμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ ᾽Ιορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς». Ἔκτοτε, ἄρχισε ὁ Χριστὸς νὰ κηρύσσει λέγοντας: «Μετανοεῖτε, γιατὶ ἔφθασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». 

            Προσέξτε κάτι, ἀδελφοί. Δὲν λέει ὁ Κύριος «μετανιῶστε», ἀλλὰ «μετανοεῖτε», δηλαδή, «νὰ μετανιώνετε». Γνωρίζει ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι χοϊκοί, μὲ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη μας. Γνωρίζει ὅτι ἄν μετανοήσουμε μία φορά, ἐνδεχομένως νὰ ξαναπέσουμε στὰ ἴδια σφάλματα. Παρ’ ὅλα αὐτά, μᾶς διδάσκει τὴν φιλευσπλαχνία του. Μᾶς λέει: «παιδιά μου, τὸ νὰ πέφτετε εἶναι στὴ φύση σας, ἀλλὰ νὰ ξέρετε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ θὰ μετανοεῖτε, ἐγὼ θὰ σᾶς συγχωρῶ ἀνοίγοντας τὴν ἀγκαλιά μου. Καὶ ὄχι μόνο τὴν ἀγκαλιά μου, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θὰ σᾶς ἀνοίγω. Ἀρκεῖ νὰ ἀγωνίζεστε καὶ νὰ μὴν ἐγκαταλείπετε τὴν προσπάθεια». Μὲ τὴ διαρκῆ μετάνοια, λοιπόν, γινόμαστε μέτοχοι τῆς οὐράνιας βασιλείας. 

            Ὁ Κύριός μας, συνομιλῶντας κάποτε μὲ τοὺς Φαρισαίους, εἶπε: «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν».  Ἡ φράση αὐτὴ ἔχει δεχθεῖ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες διάφορες ἐρμηνεῖες. Ἄλλοι θεώρησαν ὅτι δηλώνει τὴν εὐθύνη ποὺ ὁ καθένας φέρει γιὰ νὰ κατακτήσει τὸν παράδεισο, ὅτι, δηλαδή, δική μας ὑπόθεση εἶναι ἄν θὰ σωθοῦμε ἤ ὄχι, δεδομένου ὅτι εἴμαστε ἐλεύθεροι. Ἄλλοι ὑποστήριξαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἐννοεῖ πὼς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι μέσα μας. Ὅταν καθαρίζουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ καθετὶ πονηρό, τότε ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα μας ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς γεμίζει μὲ εὐφροσύνη, τὴν αἰώνια καὶ αὐξανόμενη εὐφροσύνη ποὺ κατακλύζει τὴν οὐράνια βασιλεία. Τέλος, κάποιοι Πατέρες θεώρησαν τὴν φράση αὐτὴ ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἀνάμεσά μας». Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας. Πράγματι, τότε ὁ Χριστὸς ἦταν ἀνάμεσα στοὺς Φαρισαίους. Ἦταν ἡ σωτηρία ἀνάμεσά τους, ἀλλὰ δὲν τὸν κατάλαβαν. Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, πού βρίσκεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν; Στὸ ἅγιο σῶμα τοῦ Χριστοῦ φυσικά, τὴν Ὀρθόδοξοη Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ παραδείσου στὴ γῆ. Γιὰ αὐτὸ εἴθισται νὰ στολίζουμε τὴν Ἐκκλησία μας μὲ τὰ ὠραιότερα καὶ πολυτιμότερα τῶν ἀντικειμένων. Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ κληρικοὶ ἐν ὥρᾳ ἀκολουθίας στὴν Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα τῆς Θείας Λειτουργίας, φοροῦν ὄμορφα καὶ λαμπρὰ ἄμφια, προσπαθῶντας νὰ ἀντικατοπτρίσουν τὴν ὀμορφιὰ τοῦ παραδείσου. Δυστυχῶς, τὸ γεγονὸς αὐτὸ σκανδαλίζει κάποιους τῶν χριστιανῶν. Ἀξίζει, ὅμως, νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὡς χριστιανοί, πρέπει νὰ μεριμνοῦμε γιὰ τὴν κάθαρση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεό, καὶ ὄχι νὰ σκανδαλιζόμαστε ἀπὸ τὶς ὀφθαλμαπάτες. 

            Ἐν κατακλείδι, θὰ ἤθελα νὰ σταθῶ στὴ φράση τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα» ὅταν τοὺς ἐπισκέφθηκε ὁ Χριστός. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι φῶς. Τί πολυτιμότερο ἀπὸ τὸ φῶς; Τὸ φῶς ἀποκαλύπτει, προστατεύει, ἐλευθερώνει καὶ ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν πρόοδο. Τὸ φῶς ὁδηγεῖ στὴν ἀλήθεια. Ἄν, λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὸ φῶς ἀνάμεσά τους, κινδυνεύει ἡ ἐξουσία τῶν «κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους». Καταλαβαίνετε τώρα πρὸς τί ὅλος αὐτὸς ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, κατὰ τῶν ἀρχῶν, ἰδανικῶν καὶ ἠθῶν τοῦ χριστιανισμοῦ; Ἐπιχειροῦν νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν Θεό γιὰ νὰ βρεθοῦν ξανὰ στὸ σκοτάδι. Τότε, οἱ σκοτισμένοι εὐκολώτερα θὰ κυβερνῶνται. 

            Πώς ἀντιμετωπίζουμε ὅλο αὐτὸ τὸ κακό; Ὁ Κύριός μας πώς τὸ ἀντιμετώπισε; Σκόρπισε ἀγάπη, συγχώρεση, γαλήνη, ἀξιοπρέπεια, ἀρετή. Σταυρώθηκε καὶ σκόρπισε ζωὴ καὶ ἀνάσταση. Μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα ἐξάλειψε τὸ σκοτάδι. Οὔτε λόγο δὲν ἄρθρωσε γιὰ τοὺς ἄρχοντες τοῦ κακοῦ. Ἄν θέλουμε κὶ ἑμεῖς νὰ ἀνατρέψουμε τὸ κακό, δὲν χρειάζονται πολλὰ λόγια. Μποροῦμε ἁπλὰ νὰ μιμηθοῦμε ἐκεῖνον. 

            Μᾶς τὸ λέει, ἄλλωστε, διαχρονικά: «Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ, ἐμὲ μιμεῖσθε».

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν»

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε γιὰ νὰ μᾶς δώσει Χαρά, Εἰρήνη καὶ Ζωή. Γιὰ νὰ ἐξαλείψει τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, τῆς κακίας, τοῦ φόβου, τῆς ἀπελπισίας, τῆς ἀπαισιοδοξίας, φωτίζοντας ὅλη τὴν πλάση μὲ τὸ ὑπέρλαμπρο, Θεῖο Φῶς Του. 

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε γιὰ νὰ μᾶς πεῖ: «Ἐλάτε ἐσεῖς, οἱ κουρασμένοι καὶ φορτισμένοι ἀπὸ τὰ βάρη τῆς καθημερινότητας, ἐλάτε σὲ ἐμένα, καὶ ἐγώ -νὰ εἶστε βέβαιοι- θὰ σᾶς ἀναπαύσω». 

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε, ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Μὰ ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸ μᾶς ἐπισκέφθηκε· γιὰ νὰ μᾶς σηκώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἁμαρτωλὸ τελώνη Ματθαῖο, Ἀπόστολο, γιὰ νὰ βγάλει ἀπὸ τὸν ἕτερο τελώνη Ζακχαῖο τὸν καλό του ἑαυτό, τὸν ὁποῖο χρόνια ὁλόκληρα εἶχε θαμμένο καὶ δὲν ἔβλεπε, γιὰ νὰ λυτρώσει τὴν πόρνη ἀπὸ τὶς πολλὲς ἁμαρτίες, γιὰ νὰ δώσει τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, τὴν ὑγεία στοὺς παραλύτους, τὴν προοπτικὴ στοὺς ψαράδες, τὴν παρηγοριὰ σὲ ὅσους θρηνοῦσαν τὸν θάνατο ἀγαπημένων προσώπων, τὴν τέλεια ἀπάντηση σὲ ὅσους βασανίζονταν μὲ τὸ ἐρώτημα: «Τί γίνεται μετὰ τὸν θάνατο;». 

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν Ἀνάσταση διὰ τῆς κατάργησης τοῦ θανάτου. 

               Ὅλα αὐτὰ καὶ ἀκόμη περισσότερα ἦρθε νὰ μᾶς προσφέρει ἁπλόχερα τὸ Θεῖο Βρέφος, ὁ Ἄναρχος Θεός, ὁ Ὁποῖος σήμερα ἀρχὴ λαμβάνει ὡς Ἄνθρωπος, ἀπὸ τὸ ἱερότερο πρόσωπο ποὺ ἀνέδειξε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα, τὴν Παναγία μας, τὴν πρὸ τόκου, ἐν τόκῳ καὶ μετὰ τόκον Παρθένο Μαριάμ, μέσα στὸ φτωχικό, ἀλλὰ τόσο κατανυκτικὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. 

               Βεβαίως, ὁ Φιλάνθρωπος Θεὸς προσφέρει καὶ προσφέρεται ἁπλόχερα σὲ ἐκείνους ποὺ θέλουν τὴν προσφορά Του. Ἐκείνους ποὺ δὲν θέλουν, δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ. Ὁ Ἴδιος ἦταν ποὺ μᾶς χορήγησε τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς ἐλευθερίας, καὶ ὁ Ἴδιος σέβεται ἀπόλυτα τὴν ὅποια ἐπιλογή μας. Καλό, ὅμως εἶναι νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὅσες κοινωνίες, ὅσες οἰκογένειες, ὅσοι ἄνθρωποι ἐτοίμασαν γιὰ τὸν μικρὸ Χριστὸ μία φάτνη νὰ κατοικήσει μέσα τους καὶ συνοδοιπόρησαν μαζί Του, ὄχι ἁπλῶς πέτυχαν, ἀλλὰ ἔφεραν τὰ πάντα σὲ ἰσορροπία καὶ μεγαλούργησαν. 

               Ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἶναι μία διαρκὴς προσφορὰ ἀγάπης. Ἂς δεχθοῦμε τὸ παράδειγμά Του σὰν μάθημα στὴ ζωή μας, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ προσφέρουμε καὶ νὰ προσφερόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, γιὰ νὰ εἶναι πάντοτε ἡ παρουσία μας βάλσαμο ψυχῆς γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ ὄχι βάρος. 

               Μέσα ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη μποροῦμε νὰ βιώσουμε ἀληθινὰ τὰ Χριστούγεννα, διότι ἀκριβῶς τὰ Χριστούγεννα ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. 

               Σᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοί μου, καλὰ Χριστούγεννα! Μόνο μὴν ξεχάσετε, κατὰ τὸν ἑορτασμό, ὅτι τὸ τιμώμενο Πρόσωπο εἶναι ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς Χριστός. Κρατῆστε τὴν εὐλογία τῆς Θείας Λειτουργίας στὴ ζωή σας καὶ γεμίστε Χαρά, Εἰρήνη καὶ Ἐλπίδα. 

Χρόνια πολλά, εἰρηνικὰ καὶ εὐλογημένα μὲ τὸ Θεῖο Βρέφος 

τῆς Βηθλεὲμ γεννημένο μέσα στὶς καρδιές μας!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

               Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Κύριος εἶπε μία πολὺ ὡραία παραβολή, ἡ ὁποία κατὰ κάποιον τρόπο συμπληρώνει τὸ μήνυμα τῆς περασμένης Κυριακῆς, ὅπου εἴχαμε δεῖ πόσο σημαντικὸ εἶναι ὁ Χριστιανὸς νὰ μὴν ἀπουσιάζει τὴν Κυριακὴ ἀπ΄ τὴν Ἐκκλησία.

               Κάποιος ἄνθρωπος, λοιπόν, ἐτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καὶ κάλεσε πολλούς. Ὅταν ὅλα ἦταν ἔτοιμα, εἶπε στὸν δοῦλο του νὰ ἐνημερώσει τοὺς καλεσμένους γιὰ νὰ προσέλθουν νὰ εὐφρανθοῦν. Αὐτοί, τότε, ἐπικαλέσθηκαν διάφορες δικαιολογίες γιὰ νὰ ἀπουσιάσουν. Ἄλλος ἔπρεπε νὰ πάει στὸ νέο του χωράφι, ἄλλος νὰ δοκιμάσει τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ποὺ μόλις ἀγόρασε καὶ ὁ τρίτος παντρεύθηκε, γιὰ αὐτὸ καὶ ἀδυνατοῦσε νὰ προσέλθει. Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ δοῦλος ἀνέφερε αὐτὰ στὸν κύριό του, ἐκεῖνος ὀργίσθηκε καὶ τοῦ εἶπε νὰ βγεῖ γρήγορα στὰ κεντρικὰ σημεῖα τῆς πόλης καὶ νὰ μαζέψει στὸ δεῖπνο τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀρρώστους ποὺ θὰ συναντοῦσε. Ἔγινε πράγματι αὐτό, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἀκόμη χῶρος στὸ  τραπέζι. Τότε, ὁ οἰκοδεσπότης προστάζει τὸν ὑπηρέτη νὰ βγεῖ στοὺς δρόμους καὶ νὰ ἀναγκάσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσέλθουν, γιὰ να γεμίσει τὸ σπίτι.  Κλείνει δὲ ἡ περικοπὴ μὲ τὸν οἰκοδεσπότη νὰ διαβεβαιώνει ὅτι πολλοὶ εἶναι καλεσμένοι, λίγοι, ὅμως, οἱ ἐκλεκτοί. 

               Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πραγματοποιεῖ τὸ μεγάλο δεῖπνο εἶναι ὁ Θεὸς Πατέρας. Τὸ δὲ δεῖπνο συμβολίζει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Θεία Λειτουργία. Ὁ δοῦλος ποὺ ἐκτελεῖ τὶς διαταγὲς τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Μονογενῆ Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν Χριστό μας. Τόση ἀγάπη θρέφει γιὰ ἐμᾶς ὁ Θεός, ὥστε νὰ καταδεχθεῖ νὰ γίνει «ὁ δοῦλος» γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μακάρι νὰ ἔχουμε τὴν πνευματικὴ ὡριμότητα γιὰ νὰ κατανοοῦμε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. Τότε, καὶ ἐμεῖς θὰ γίνουμε δοῦλοι γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων μας, μιμούμενοι τὸ παράδειγμα Ἐκείνου, χωρίς, ὅμως, νὰ εἴμαστε δοῦλοι. Μὰ οὔτε ὁ Ἴδιος μᾶς θεωρεῖ δούλους. Σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ὁποία ὁ Ἴδιος μᾶς χορήγησε, μᾶς θεωρεῖ παιδιά Του καὶ φίλους Του καὶ θέλει νὰ μοιραστεῖ μαζί μας τὴν χαρά Του. Ὄχι, ὅμως, μόνο αὐτήν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή Του θέλει νὰ μοιρασθεῖ μὲ ἐμᾶς. Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ ἀπὸ αὐτήν; 

               Ἂν θεωροῦμε τόσο μεγάλη τιμὴ τὸ δεῖπνο στὸ ὁποῖο μᾶς προσκαλεῖ κάποιος ἐπίσημος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κανονίζουμε ἔτσι τὸ πρόγραμμά μας ὥστε ὁπωσδήποτε νὰ παραστοῦμε, πολὺ μεγαλύτερη τιμὴ πρέπει νὰ θεωροῦμε τὸ δεῖπνο ποὺ παραθέτει ὁ Θεὸς πρὸς ἐμᾶς καὶ πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ θυσιάζουμε κάποια πράγματα γιὰ νὰ παραστοῦμε σὲ αὐτό. Τὸ πρῶτο δεῖπνο εἶναι ἐπίγειο καὶ φθαρτό. Χορταίνει τὸ σῶμα μας μόνο γιὰ λίγη ὥρα. Τὸ δεύτερο δεῖπνο εἶναι ἐπουράνιο καὶ ἄφθαρτο. Χορταίνει τὴν ψυχή μας αἰώνια. Τὸ γήινο δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζουν οἱ ὑπηρέτες. Τὸ μεγάλο θεϊκὸ δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζει ὁ ἴδιος ὁ οἰκοδεσπότης, ὁ Θεός. Ὑπηρέτης δεύτερος δὲν ὑπάρχει. Εἶναι μόνο Αὐτός. Τὸ συγκλονιστικότερο, ὁ Ἴδιος εἶναι καὶ ἡ τροφὴ καὶ ἡ πόση. Τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ γίνονται μὲ τὶς λειτουργικὲς εὐχὲς καὶ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Σῶμα καὶ Αἵμα Χριστοῦ.  Δὲν εἶναι λίγες οἱ μαρτυρίες ἀνθρώπων εὐλαβῶν οἱ ὁποῖοι εἶδαν ὡς Βρέφος τὸν Δεσπότη Χριστὸ στὸ Ἅγιο Δισκάριο. Γιατί, ὅμως, ὁ Κύριος παραθέτει σὲ ἐμᾶς αὐτὸ τὸ ἱερὸ τραπέζι; Μήπως ἔχει νὰ ἐξασφαλίσει κάποιο προσωπικὸ ὄφελος; Μὴ γένοιτο. Δὲν μᾶς ἔχει ὁ Χριστὸς ἀνάγκη. Ἐμεῖς  Τὸν ἔχουμε. Μᾶς καλεῖ σὲ αὐτὸν τὸν μυστικὸ δεῖπνο γιὰ νὰ μᾶς κάνει σύσσωμους καὶ σύναιμους μὲ Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μεταξύ μας. Θέλει ὁ Κύριος τὴν ἑνότητα τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν συνάνθρωπό του, διότι αὐτὴ ἡ ἑνότητα ἐξαλείφει κάθε κίνδυνο, στερεώνει τὴν εἰρήνη καὶ προμηνύει τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία. 

        Δὲν εἶναι ἀξιοζήλευτος ἐκεῖνος ποὺ μετέχει στὸ θεϊκὸ δεῖπνο; Ἀσφαλῶς. Πῶς μποροῦμε νὰ συμμετάσχουμε κὶ ἐμεῖς; Μήπως πρέπει νὰ ἐτοιμάσουμε κάτι ἀπὸ τὸ σπίτι γιὰ νὰ συνεισφέρουμε στὸ τραπέζι; Μήπως πρέπει νὰ πληρώσουμε τὴν εἴσοδο; Ὄχι. Ἡ εἴσοδος εἶναι ἐλεύθερη καὶ τὸ τραπέζι εἶναι ἔτοιμο κατὰ πάντα. Δὲν ἀπαιτεῖται κανένας κόπος ἀπὸ μέρους μας. Τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκληση. Κὶ ὅμως, κάτι τόσο ἁπλὸ δὲν γίνεται ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν τόσο τιμητικὴ πρόσκληση, ὅπως βλέπουμε στὴν παραβολή.

               Ὁ πρῶτος προσκεκλημένος φέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ λείψει τὸ ὅτι ἀγόρασε ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ τὸ ἐπισκεφθεῖ. Ἡ περίπτωση αὐτὴ ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν ἐργασία πάνω ἀπὸ ὅλα. Ἐνῶ ἡ ἐργασία εἶναι ἕνα μέσο τὸ ὁποῖο ἀποσκοπεῖ στὴν αὐτοσυντήρησή μας, ἐκεῖνος τὴν θεωρεῖ ὡς αὐτοσκοπό, μὲ ἀποτέλεσμα ὄχι νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ ζεῖ, ἀλλὰ νὰ ζεῖ γιὰ νὰ ἐργάζεται, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίζει ὅλο καὶ περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθά. Αὐτὰ τὰ ὑλικὰ εἶναι ἡ λατρεία του καὶ τὸ μόνο ποὺ τοῦ δίνει μία ψεύτικη παρηγοριά. Ἐνῶ δῆθεν ἐργάζεται γιὰ νὰ θρέψει τὰ παιδιά του, τελικὰ οὔτε κὰν σχετίζεται μὲ αὐτά. Στὰ γεράματά του μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ἀπέτυχε καὶ ὅτι στερήθηκε τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς, ὡς δοῦλος τῆς ἐργασίας. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

           Ὁ δεύτερος προσκεκλημένος, ἐπικαλεῖται τὴν πρόσφατη ἀγορὰ πέντε ζευγαριῶν βοδιῶν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐρμηνεύουν τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ὡς τὶς πέντε αἰσθήσεις. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς προσπαθεῖ νὰ γεμίσει τὰ κενὰ τῆς ψυχῆς του μὲ τὶς ἡδονικὲς καὶ ἀκάθαρτες εἰκόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ἀκούσματα καὶ ψιλαφήσεις. Ὡστόσο, ἡ ψυχὴ δὲν γεμίζει, ἀλλὰ ἀποκτᾶ μεγαλύτερα κενά, καθίσταται ἕνας «κάλαθος τῶν ἀχρήστων». Ὁ δοῦλος τῆς σάρκας καθιστᾶ κέντρο τῆς ζωῆς του τὶς σωματικὲς ἠδονές. Εἶναι, ὅμως κέντρο αὐτὲς οἱ ἠδονές; Ἂν ἦταν ὄντως κέντρο, θὰ διαρκοῦσαν γιὰ πάντα. Αὐτές, ὅμως, μαραζώνουν μὲ τὴν φθορὰ τοῦ χρόνου. Ὁ ἄνθρωπος κάποια στιγμὴ χάνει τὴν δυνατότητα νὰ μετέχει τῶν ἠδονῶν αὐτῶν. Ἑπομένως, μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ὅλη του ἡ ζωὴ ἦταν βυθισμένη στὴν πλάνη. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

             Ὁ τρίτος ἀναφέρει στὸν δοῦλο: γυναίκα νυμφεύθηκα, γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἔλθω. Ἀναφέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ ἀπουσιάσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κάτι τὸ ὁποῖο ὁ Ἴδιος ὁ Οἰκοδεσπότης Θεὸς ἔχει εὐλογήσει, τὸν γάμο. Ὁ Θεὸς δὲν ἐτοίμασε τὸ δεῖπνο μόνο γιὰ τοὺς ἀγάμους, ἀλλὰ γιὰ ὅλους. Εἶναι, λοιπόν, εὐπρόσδεκτη ὅλη ἡ οἰκογένεια. Δυστυχῶς, κάποιοι γονεῖς ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ στέλνουν τὰ παιδιά τους στὸ μπαλέτο, στὸ πιάνο, στὰ γυμναστήρια γιὰ νὰ γυμνάσουν τὸ σῶμα τους, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐκγύμναση τῆς ψυχῆς ποὺ προσφέρει τὸ πνευματικὸ γυμναστήριο, ἡ Ἐκκλησία. Μεριμνοῦν γιὰ ὅλα, ἀλλὰ στὸ τέλος τὰ παιδιὰ στεροῦνται τὸ βασικότερο ἀγαθό, τὴν τροφή. Ὄχι τὴν ὑλική, ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ χρειάζεται ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ μένει ζωντανή, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἵμα τοῦ Λυτρωτοῦ. Οἱ γονεῖς αὐτοί, δυστυχῶς, δὲν ξέρουν γιατὶ παντρεύονται, δὲν ξέρουν γιατὶ φέρνουν παιδιὰ στὸν κόσμο. Καὶ τὸ χειρότερο, δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ μάθουν. Κὶ ἐκεῖ ποὺ νομίζουν ὅτι τὰ πάνε καλά, συνειδητοποιοῦν, ἂν τὸ συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἀπέτυχαν. Τότε ὅμως, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ εἶναι ἀργά. 

          Λυπηρό… Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο, θυσιάσθηκε γιὰ ἐμᾶς, σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς, καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ὄχι νὰ θυσιασθοῦμε, οὔτε νὰ ἔλθουμε στὸ λαμπρὸ δεῖπνο δὲν δεχόμαστε. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγνωμοσύνη. Ὁ Θεός, ὅμως, ὅπως προεῖπα, δὲν ἔχει ἀνάγκη. Στέλνει τὸν Υἱό Του γιὰ νὰ φέρει στὸ δεῖπνο ὅσους θὰ βρεῖ στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅλους. Ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καὶ κοινωνικῆς προέλευσης. Μάλιστα, Τὸν προτρέπει νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ἔλθουν. Πρὸς τί αὐτὸς ὁ ἀναγκασμός; Ὄχι, δὲν καταπατᾶ ὁ Θεὸς τὴν ἐλευθερία μας, ἀλλὰ ἐπιμένει. Ἐπιμένει γιὰ τὸ καλό μας, ἀκόμη καὶ ἂν γίνεται κουραστικός. Ἐπιμένει, γιὰ νὰ εὐφρανθοῦμε ἀπολαμβάνοντας τὸ δεῖπνο Του. Δὲν θέλει κανένα πρόβατο νὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴ μάντρα, ἀλλὰ θυσιάζεται γιὰ καθένα ξεχωριστά. 

               Εἴδαμε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μας. Εἴδαμε πόσο μᾶς ἀγαπάει καὶ τὶ τιμὴ μᾶς ἐπιφυλάσσει. Μένει μόνο νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκλησή Του. Ἂς φανοῦμε ἔξυπνοι. Ὁ ἀγρὸς καὶ τὰ βόδια μποροῦν νὰ περιμένουν. Τὸ δεῖπνο τοῦ Θεοῦ εἶναι μοναδικό. Ἂς προσέξουμε, ὅμως, πρὶν εἰσέλθουμε στὸ σπίτι νὰ βγάλουμε τὰ ἀκάθαρτα ροῦχα καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν καθαρὸ χιτώνα. Μὴν προφασισθοῦμε ἀδυναμία νὰ ἀγοράσουμε τὸν χιτώνα. Μᾶς τὸν προσφέρει ὁ Θεὸς δωρεὰν μέσῳ τῆς ἐξομολόγησης. 

Kαλὸ ὑπόλοιπο τῆς πορείας πρὸς τὴν Βηθλεέμ!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς δίνει ἕνα πολὺ σημαντικὸ παράδειγμα πρὸς μίμησιν καὶ ἕνα πολὺ σημαντικὸ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν. 

               Κάποιο Σάββατο, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας σὲ μία συναγωγή, εἶδε μέσα στὸ πλῆθος καὶ μία γυναίκα συγκύπτουσα. Δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἡ ἡρωϊκὴ αὐτὴ γυναίκα ὑπέφερε ἀπὸ τὴν σωματικὴ κύρτωση καὶ δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ ὀρθώσει τὴν μέση της γιὰ νὰ δεῖ τὸν οὐρανό. Βλέποντάς την ὁ Κύριός μας, τὴν σπλαχνίσθηκε καὶ τῆς εἶπε: «Γυναίκα, ἔχεις ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσθένειά σου». Μόλις τὴν ἄγγιξε, ἀμέσως θεραπεύθηκε καὶ ἄρχισε νὰ δοξάζει τὸν Θεό. 

               Ἡ συγκύπτουσα εἶναι τὸ παράδειγμα πρὸς μίμησιν. Δεκαοκτὼ χρόνια πάσχει καὶ ἡ μετακίνηση γιὰ αὐτὴν δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη. Ἐντούτοις, δὲν λείπει ἀπὸ τὴν σύναξη τοῦ Σαββάτου (τὸ Σάββατο γιὰ τοὺς Ἑβραίους εἶναι ὅ,τι γιὰ ἐμᾶς ἡ Κυριακή· ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο). Δὲν λείπει ἀπὸ τὴν συναγωγὴ  καθὼς εἶναι γυναίκα εὐσεβὴς καὶ ἀγαπᾶ τὸν Θεό. Γνωρίζει ὅτι ἡ δοκιμασία της εἶναι δῶρο Θεοῦ. Γνωρίζει ὅτι γιὰ νὰ τῆς χάρισε ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν δοκιμασία, κάποιο σχέδιο ἔχει, γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν ἀγανακτεῖ ἐναντίον Του, ἀλλὰ Τὸν ἀγαπᾶ καὶ κάνει ὑπομονὴ καὶ ὅσο περισσότερη ὑπομονὴ κάνει, καὶ ὅσο μεγαλώνει τὸ εὐλογημένο πεῖσμα της νὰ συμμετέχει ἀδιαλείπτως στὴν σύναξη τοῦ Σαββάτου, τόσο περισσότερο ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ Τὸν ἐμπιστεύεται. Ἡ εὐσεβὴς γυναίκα γνωρίζει ὄχι μόνο τὰ δικαιώματά της, ἀλλὰ καὶ τὰ καθήκοντά της. Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ τοῦ «δικαιωματισμοῦ». Ὁ καθένας ἔχει δικαιώματα καὶ οἱ περισσότεροι λησμονοῦν ἢ ἀδιαφοροῦν ἐντελῶς γιὰ τὶς ὑποχρεώσεις. Ὁ δικαιωματισμὸς ἐμφανίζεται καὶ σὲ αὐτὸν τὸν ἐκκλησιασμὸ τῆς Κυριακῆς, ὅταν κάποιος λέει: «μία Κυριακὴ ἔχω νὰ ξεκουραστῶ. Δὲν θὰ πάω Ἐκκλησία». 

               Ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἐλευθερία μας, μᾶς χάρισε ὅλη τὴν εὐλογία. Δὲν εἶναι ἐγωιστικὸ νὰ θέλουμε νὰ ἀπολαμβάνουμε μόνο εὐλογίες ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ στὶς ὑποχρεώσεις μας ἀπέναντί Του νὰ εἴμαστε ἀδιάφοροι; Ἄλλο, βέβαια, εἶναι τὸ νὰ ἀναγκάζεται κάποιος νὰ λείπει τὴν Κυριακὴ ἀπὸ τὸν Ναὸ γιὰ διάφορους σοβαροὺς λόγους. Τὸ νὰ ἔχει, ὅμως, τὴν δυνατότητα, καὶ νὰ ἐπιλέγει νὰ ἀπουσιάσει, δὲν εἶναι ἔντιμο ἐνώπιον Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα Κυρίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἰδιαιτέρως δοξάζουμε τὸν Κύριο καὶ τιμοῦμε τὴν Ἀνάστασή Του. Ἡ κάθε Κυριακὴ εἶναι σὰν Πάσχα. Ὅπως δὲν λείπουμε τὸ Πάσχα, ἔτσι εἶναι ἀδιανόητο νὰ λείπουμε καὶ τὴν κάθε Κυριακὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 

               Καί -γιὰ νὰ μὴν ἐξαπατοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας- μὴν νομίζουμε ὅτι τὸ νὰ πάμε τὴν Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία γιὰ πέντε ὥρες ἢ γιὰ μισὴ ὥρα ἀρκεῖ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἡμέρες καὶ ὥρες τοῦ ἔτους. Χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτήν. 

               Συνεχίζοντας ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκὰς τὴν διήγηση, ἀναφέρεται στὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς συναγωγῆς. Αὐτός, βλέποντας τὴν θεραπεία τῆς γυναίκας καὶ τὶς θερμὲς ἐκφράσεις τοῦ λαοῦ γιὰ τὸν Κύριό μας, δῆθεν ἀγανάκτησε ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς θεράπευσε ἡμέρα Σαββάτου καὶ «χάλασε» τὴν ἱερὴ ἀργία. Ἐπειδή, ὅμως, δὲν τολμοῦσε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν Ἴδιο, ἄρχισε νὰ φωνάζει στὸν ὄχλο: «ἕξι ἡμέρες ὑπάρχουν στὶς ὁποῖες πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε· σὲ αὐτὲς νὰ ἔρχεστε νὰ θεραπεύεστε καὶ ὄχι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου». Ἔλαβε τότε τὴν ἀπάντηση ποὺ τοῦ ἄξιζε: «Ὑποκριτή – τοῦ εἶπε ὁ Χριστός- καθένας σας δὲν λύνει τὸ βόδι ἢ τὸ γαϊδούρι του ἀπὸ τὴν φάτνη τὸ Σάββατο καὶ τὰ πηγαίνει νὰ τὰ ποτίσει; Αὐτή, ὅμως, ἡ ὁποία εἶναι καὶ θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, τὴν ὁποία ὁ σατανὰς εἶχε δεμένη δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δεσμὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;».

               Ὁ ἀρχισυνάγωγος, λοιπόν, εἶναι τὸ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν, καθὼς φέρει πάνω του ἕνα χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, τὸ ὁποῖο δυσαρεστεῖ ἔντονα τὸν Κύριό μας· τὴν ὑποκρισία. Ὑποκρισία εἶναι τὸ νὰ παριστάνω κάτι τὸ ὁποῖο δὲν εἶμαι. Ὁ ἀρχισυνάγωγος, ὡς ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς, ἐξωτερικὰ ἔδειχνε στοὺς ἀνθρώπους ὅτι ἦταν ἄνθρωπος βαθιὰ πνευματικός, εὐσεβής, ἐνάρετος, ὅσιος. Ἐσωτερικά, ὅμως, ἡ ψυχή του εἶχε πολλὰ κενά. Εἶχε ματαιοδοξία. Δὲν αἰσθανόταν τὸ λειτούργημά του. Τελοῦσε τὴν πνευματική του ἐργασία ἐπαγγελματικά, χωρὶς ἀγάπη καὶ πίστη Θεοῦ, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀρέσει στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ ἀποκομίζει μάταιη δόξα ἀπὸ αὐτούς. Γιὰ αὐτὸ καὶ ὅταν πῆγε ὁ Χριστὸς στὴ συναγωγὴ καὶ θεράπευσε τὴν συγκύπτουσα, ἐπειδὴ ὁ Φαρισαῖος εἶδε ὅτι ὁ κόσμος στράφηκε πρὸς τὸν Χριστό, φθόνησε καὶ ἐκδήλωσε τὸ πάθος του. Ἀποκάλυψε μὲ τὸν τρόπο του ὅτι ἐνῶ βρισκόταν στὴν ἐξέχουσα θέση τοῦ διδασκάλου ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, ἐντούτοις ἡ ἁπλὴ συγκύπτουσα γυναίκα βρισκόταν σὲ πολὺ ἀνώτερη πνευματικὴ κατάσταση ἀπὸ αὐτόν. Ἐκείνη ἡ κοσμικὴ γυναίκα εἵλκυε πάνω της τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀσφαλῶς, καὶ ὁ ἀρχισυνάγωγος θὰ μποροῦσε νὰ ἑλκύσει τὴν Χάρη, ὅπως εἶχε πράξει καὶ ἕνας ἄλλος ἀρχισυνάγωγος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ταπεινόφρων Ἰάειρος. Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ σημερινὸς ἀρχισυνάγωγος, τυφλωμένος ἀπὸ τὴν ζήλεια, δὲν ἔβλεπε ποιὸν εἶχε ἀπέναντί του καὶ ἔτσι δὲν ἐκμεταλλεύθηκε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή του. 

               Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε τὸ γεγονὸς ὅτι ζήλευε, ἀντὶ νὰ κοιτάξει νὰ ἀποσυρθεῖ στὴν ἡσυχία του, ἔσπευσε νὰ βρεθεῖ σὲ ἀκόμη χειρότερη θέση. Ὑποκρίθηκε ὅτι δῆθεν νοιαζόταν γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἀδιαφορῶντας ἐντελῶς γιὰ τὶς δύο μεγαλύτερες ἐντολὲς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Κοίταξε περισσότερο τὸν τύπο καὶ ἄφησε στὴν ἄκρη τὴν οὐσία, ὅπως διαχρονικὰ πολλοὶ ἔπραξαν καὶ πράττουν στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ σήμερα κάποιοι ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ πάνε τὴν Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία, νὰ νηστέψουν τόσες μέρες, νὰ κάνουν τόσα κομποσκοίνια, ποὺ βέβαια ὅλα αὐτὰ εἶναι καλὰ καὶ ἅγια, ἀρκεῖ νὰ μὴν τὰ ἐφαρμόζουμε σὰν νεκροὺς τύπους, ἀλλὰ ὡς τὰ μέσα ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν στὸν σκοπὸ τῆς τέλειας ἀγάπης καὶ τῆς ἕνωσης μὲ τὸν Θεό. Εἴδαμε σήμερα ὅτι ὁ Χριστὸς γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ πλάσμα Του, ἄφησε στὴν ἄκρη μία τυπικὴ διάταξη τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, δείχοντας ὅτι ἀπὸ ὅλα ὑπερέχει ἡ ἀγάπη. 

               Σὲ λίγο καιρὸ θὰ ἑορτάσουμε Χριστούγεννα. Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὸ πῶς ἑορτάζει ὁ κόσμος τὰ Χριστούγεννα. Θὰ μιλήσω γιὰ ἐμᾶς. Διανύουμε τὸ ἱερὸ τεσσαρακονθήμερο τῆς νηστείας. Μὴν μείνουμε στὸν τύπο. Οἱ περισσότεροι νομίζουν νηστεία μόνο τὸ φαγητό. Δὲν εἶναι μόνο αὐτό. Εἶναι τὸ σύνολο τῶν παθῶν μας, εἶναι τὸ τὶ βλέπουμε, τὶ ἀκοῦμε, τὶ λέμε. Ἂς κοιτάξουμε νὰ καθαρίσουμε τὶς καρδιές μας. Ἔρχεται ὁ Χριστὸς νὰ κατοικήσει μέσα μας. Ἂς τοῦ ἐτοιμάσουμε τὴν φάτνη τῆς ψυχῆς μας. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή