ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΜΕ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ὁμιλία Κυριακῆς τῆς Δευτέρας Παρουσίας (Ἀπόκρεω)

Ἀπὸ τὸν Σεβ/το Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 22-2/10-3-2024, μὲ τίτλο: «Νὰ προσέχουμε γιατὶ θὰ κριθοῦμε!»:

Πηγή

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ: Ἀπόθεση καί Ἒνδυση - Κατάκριση

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου

(Ρωμ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 4)

Ἀδελφοί, νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ῾Η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ᾿Αποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ῾Ως ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. Ος μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει. ῾Ο ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.

Ἀπόδοση 

Ἀδελφοί, τώρα ἡ τελικὴ σωτηρία βρίσκεται πιὸ κοντὰ μας παρὰ τότε ποὺ πιστέψαμε. ῾Η νύχτα ὅπου νά ᾿ναι φεύγει, καὶ ἡ μέρα κοντεύει νὰ ᾿ρθεῖ. Γι’ αὐτὸ ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὰ ἔργα τοῦ σκότους, κι ἂς φορέσουμε τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.

Η διαγωγή μας ἂς εἶναι κόσμια, τέτοια ποὺ ταιριάζει στὸ φῶς. ῍Ας πάψουν τὰ φαγοπότια καὶ τὰ μεθύσια, ἡ ἀσύδοτη κι ἀκόλαστη ζωή, οἱ φιλονικίες κι οἱ φθόνοι. Ντυθεῖτε τὸν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστὸ καὶ μὴν ἀφήνετε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό σας νὰ σᾶς παρασύρει στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν σας.

Νὰ δέχεστε ὅποιον ἔχει ἀσθενικὴ πίστη, χωρὶς νὰ ἐπικρίνετε τὶς ἀπόψεις του. Γιὰ παράδειγμα, ἕνας πιστεύει πὼς μπορεῖ νὰ φάει ἀπ’ ὅλα, ἐνῶ κάποιος ἄλλος, ποὺ ἔχει ἀσθενικὴ πίστη, τρώει μόνο χόρτα.

Αὐτὸς ποὺ τρώει ἀπ’ ὅλα, ἂς μὴν περιφρονεῖ ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώει· κι ἐκεῖνος ποὺ δὲν τρώει, ἂς μὴν κατακρίνει ἐκεῖνον ποὺ τρώει, γιατὶ ὁ Θεὸς τὸν ἔχει δεχτεῖ στὴν ἐκκλησία του. Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ θὰ κρίνεις ἕναν ξένο ὑπηρέτη;

Μόνο ὁ Κύριός του μπορεῖ νὰ κρίνει ἂν στέκεται ἢ ὄχι στὴν πίστη του, γιατὶ ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸν στηρίξει.

1. ΑΠΟΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΔΥΣΗ

Ἕνα ἐγερτήριο σάλπισμα μετανοίας θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ τὸ ἀποστολι­­κὸ αὐτὸ ἀνάγνωσμα. Ὁ ἀπόστολος Παῦ­­λος ἀπευθυνόμενος στοὺς Ρωμαίους, ἀλ­λὰ καὶ πρὸς ὅλους τοὺς Χριστιανούς, λέει: Εἶναι πλέον ὥρα νὰ σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἀμέλειας. Διότι τώρα ἡ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας εἶναι πλησιέστερη σὲ μᾶς παρὰ τότε ποὺ πιστεύσαμε. Ἡ ζωὴ αὐτή, ποὺ μοιάζει μὲ νύχτα σκοτεινή, προχώρησε, ἐνῶ ἡ ἡμέρα τῆς ἄλλης ζωῆς πλησίασε. «Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός». Ἂς πετάξουμε λοιπὸν ἀπὸ πάνω μας τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας ποὺ γίνονται στὸ σκοτάδι, κι ἂς ντυθοῦμε σὰν ὅπλα τὰ φωτεινὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς. Ὅπως συμπεριφέρεται κανεὶς τὴν ἡμέρα, ποὺ τὰ βλέμματα πολλῶν τὸν παρακολουθοῦν, ἔτσι κι ἐμεῖς ἂς συμπεριφερθοῦμε μὲ εὐπρέπεια καὶ σε­μνότητα· ὄχι μὲ ἄσεμνα φαγοπότια καὶ μεθύσια, οὔτε μὲ πράξεις αἰσχρότητος καὶ ἀσέλγειας, οὔτε μὲ φιλονικίες καὶ ζηλοτυπίες. Ἀλλὰ νὰ ἐνδυθοῦμε σὰν ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μας τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε στὴν ὅλη ζωή μας νὰ μοιάζουμε μ’ Αὐτόν.

Μὲ τὸ ὅλο ἱερὸ κείμενο ὁ ἅγιος Ἀπόστο­λος μᾶς καλεῖ σὲ μετάνοια καὶ ἐ­­­γρή­γορση καὶ μᾶς ζητεῖ νὰ κάνουμε δύο ἐνέρ­γειες: πρῶτα νὰ πετάξουμε ἀπὸ πά­νω μας τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, κι ἔπειτα νὰ ντυθοῦμε καὶ νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀρετῆς. Νὰ μισήσουμε δηλαδὴ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ ἔργα της, καὶ νὰ ἀγαπήσου­με τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀ­­­­ρετή. Νὰ ἀφήσουμε τὴ νύχτα καὶ τὰ ἁ­­­­μαρτωλά της ἔργα, καὶ νὰ ζήσουμε πλέον μέσα στὸ φῶς τῆς ἡμέρας, τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς. Διπλὸ λοιπὸν τὸ ἔργο τῆς μετανοίας, ξερίζωμα καὶ ἔνδυση, μίσος καὶ ἀγάπη, ἀπάρνηση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀφοσίωση στὸν Χριστό. Ἂς μὴ νομίσουμε ὅτι τὸ κάλεσμα αὐτὸ δὲν μᾶς ἀφορᾶ, ἀλλὰ ἀφορᾶ μόνο τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Καθὼς εἰσερχόμαστε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ Ἐκκλησία μας ἐπέλεξε αὐτὸ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα γιὰ νὰ καλέσει ὅλους – κι ἐμᾶς ποὺ νομίζουμε ὅτι εἴ­­­­­μαστε προοδευμένοι Χριστιανοί – σὲ μετά­­νοια. Διότι ἂν ψάξουμε καλὰ μέσα στὴν ψυχή μας, θὰ δοῦμε ἕνα σωρὸ πάθη καὶ ἐ­­­­πιθυμίες ἁμαρτωλές, σκέψεις καὶ φρονήματα σκοτεινά. Ἀλλὰ καὶ στὴν καθημερινή μας ζωὴ κάθε τόσο πέφτουμε στὰ ἴδια καὶ στὰ ἴδια. Ἂς ξυπνήσουμε λοιπὸν ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς ἀμέλειας. Ἰδιαιτέρως τώρα καθὼς μπαίνουμε στὸ στίβο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων. Ἄς κάνουμε ἕνα νέο ξεκίνημα μὲ ζῆλο. Καὶ θὰ τὸ εὐλογήσει ὁ Θεός.

2. ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ

Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀνα­φέρεται στὸ θέμα τῶν φαγητῶν ποὺ τα­λαιπωροῦσε τότε τοὺς Χριστιανούς. Λέει λοιπὸν ὁ θεῖος Ἀπόστολος: Νὰ δέχεσθε μὲ καλοσύνη ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστη καὶ ἐξαρτᾶ τὴ σωτηρία του καὶ ἀπὸ τὴ διάκριση τῶν φαγητῶν καὶ τῶν ἡ­­­μερῶν, χωρὶς νὰ συζητᾶτε καὶ νὰ ἐπικρί­νετε τὶς ἰδέες του. Ἄλλος βέβαια πιστεύει ὅτι δὲν ἀπαγορεύεται νὰ φάει ὅλα τὰ φαγητά. Ἐνῶ ὁ ἀδύνατος στὴν πίστη τρώει λαχανικὰ καὶ ἀποφεύγει τὶς ἄλλες τροφὲς ἀπὸ τὸ φόβο μήπως μολυνθεῖ ἀπ’ αὐτές. Ἐκεῖνος ποὺ λόγῳ τῆς ἰσχυρότερης πίστεώς του τρώει ἀπ’ ὅλες τὶς τροφές, ἂς μὴν περιφρονεῖ ὡς στενοκέφαλο ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώει ἀπ’ ὅλες. Κι αὐτὸς ποὺ δὲν τρώει ἀπ’ ὅλα, ἂς μὴν κατακρίνει ἐκεῖνον ποὺ τρώει.

Ἄλλωστε ποιὸς εἶσαι ἐσύ, ποὺ κατακρί­νεις ξένο δοῦλο; Αὐτὸς δὲν ἔχει ἐσένα Κύ­­ριο ἀλλὰ τὸν Θεό. Γιὰ τὸν Κύριό του λοι­­πὸν μένει σταθερὸς ἢ πέφτει πνευματικά. Μάθε λοιπὸν ὅτι, ἐνῶ ἐσὺ τὸν κατακρίνεις, αὐτὸς θὰ μείνει σταθερὸς στὴν πίστη. Δι­ότι ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸν ἀνορθώ­­σει καὶ νὰ τὸν στερεώσει.

Παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ ζήτημα τῶν τροφῶν ὁ θεῖος Ἀπόστολος ξεσκεπάζει τὸ φοβερὸ πάθος τῆς κατακρίσεως, ποὺ πάν­τοτε ταλαιπωροῦσε καὶ ταλαιπωρεῖ ἰ­­­­­δι­­αιτέρως τοὺς πιστούς. Ἂν ἐξετάσουμε προσ­­εκτικὰ τὸν ἑαυτό μας, θὰ δοῦμε πό­­­σο πάσχουμε κι ἐμεῖς στὸ θέμα τῆς κατακρίσεως. Πόσο εὔκολα ἀνοίγουμε τὸ στόμα μας γιὰ νὰ κρίνουμε τοὺς ἄλλους ἀδελφούς μας. Καὶ μᾶς ἐγκαλεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος καὶ μᾶς ρωτᾶ: Ποιοὶ εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ κάνουμε τοὺς δικαστὲς τῶν ἄλλων; Μὲ ποιὸ δικαίωμα ἁρπάζουμε τὸ δικαίωμα τοῦ Θε­οῦ, ποὺ εἶναι ὁ μόνος Κριτὴς ὅλων μας;

Ἐπιπλέον ὅταν κατακρίνουμε, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἀποκαλύπτουμε τὴν κα­­κία ποὺ ἔχουμε γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας, καὶ τὸν μεγάλο ἐγωισμό μας. Νομίζουμε ὅτι τὰ ξέρουμε ὅλα κι ὅτι ἔχουμε τὸ δικαί­ω­μα νὰ καυτηριάζουμε τὰ λάθη τῶν ἄλ­λων. Κατακρίνουμε αὐτὰ ποὺ βλέπουμε, καὶ δὲν ξέρουμε ὅτι οἱ ἄλλοι μπορεῖ νὰ με­τανόησαν, ἐνῶ ἐμεῖς μένουμε σκλάβοι στὸ ὀλέθριο πάθος μας. Κατακρίνουμε διότι δὲν ἀποκτήσαμε ἀκόμη συναίσθηση καὶ φρον­τίδα γιὰ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα. Ἐμεῖς καθημερινὰ σφάλλουμε σὲ χειρότερα ἁμαρτήματα καὶ κατακρίνουμε τοὺς ἄλ­­λους! Διώχνουμε ὅμως ἔτσι τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ παραχωρεῖ ὁ Θεὸς καὶ πέφτουμε στὰ ἴδια ἁμαρτήματα, κάποτε καὶ σὲ ἄλλα βαριά, ἀκόμη καὶ σὲ σαρκικά, γιὰ νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ νὰ μετανοήσουμε. Ἂς προσέξουμε λοιπὸν πολύ. Κι ἂς ζητήσουμε μὲ μετάνοια ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώσει τὴ χάρη του νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν κατάκριση. Διαφορετικὰ μὲ τὴν κατάκριση ὁδεύουμε σ’ ἕναν ἀπὸ τοὺς συντομότερους δρόμους γιὰ τὴν κόλαση.

Πηγή: Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ»

Ἰδιόμελο τῶν αἴνων Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου. Ἦχος Πλάγιος Α'.
«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως». Ἑρμηνεία Ο αγώνας των αρετών άρχισε, ελάτε όσοι θέλετε να αγωνιστείτε στον καλό αγώνα της Νηστείας, γιατί αυτοί που δίκαια αγωνίζονται δίκαια θα λάβουν και τον στέφανο της νίκης, κι έχοντας φορέσει την πανοπλία του Σταυρού ας πολεμήσουμε τον εχθρό, έχοντας για άτρωτη ασπίδα την Πίστη, και ως θώρακα την προσευχή και ως περικεφαλαία την ελεημοσύνη, αντί για μαχαίρι έχουμε τη νηστεία, η οποία διώχνει από την καρδιά κάθε κακία. Όποιος τα κάνει αυτά θα φορά το αληθινό στεφάνι δίπλα στον Βασιλέα των πάντων Χριστό, την ημέρα της Κρίσεως.

Δοξαστικόν Ἑσπερινοῦ Σαββάτου τῆς Τυρινῆς. Ἦχ. πλ. β’.
«Ἐκάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο. Οἴμοι, τόν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καί κλαπέντα καί δόξης μακρυθέντα! Οἴμοι, τόν ἁπλότητι γυμνόν, νῦν δέ ἠπορημένον! Ἀλλ᾽ ὦ Παράδεισε, οὐκέτι σου τῆς τρυφῆς ἀπολαύσω, οὐκέτι ὄψομαι τόν Κύριον καί Θεόν μου καί Πλάστην· εἰς γῆν γάρ ἀπελεύσομαι ἐξ ἧς καί προσελήφθην. Ἐλεῆμον, Οἰκτίρμον, βοῶ Σοι· Ἐλέησόν με τόν παραπεσόντα.» Ἑρμηνεία Kάθισε ὁ Ἀδάμ ἀπέναντι στόν Παράδεισο καί θρηνώντας τή γύμνωσή του ἔκλαιγε καί ὠδυρόταν. Ἀλίμονο σε μένα πού μ᾽ ἔπεισε μέ ἀπάτη καί ὑπόσχεση ὁ πονηρός καί μέ ᾽κλεψε στερῶντας μου τή πρωτόπλαστη δόξα. Ἀλίμονο σέ μένα, γιατί ἐνῶ ἀπό τήν ἁπλότητα καί ἀκακία μου μποροῦσα νά ᾽μαι γυμνός, τώρα ἀπ᾽ ὅλα εἶμαι στερημένος. Παράδεισε, Παράδεισε, δέν θ᾽ ἀπολαύσω τώρα πλέον τήν τρυφή σου, δέν θά ξαναδῶ πιά τόν Πλάστη, τόν Κύριο καί Θεό μου. Τώρα θά ξαναγυρίσω στή γῆ, στό χῶμα ἀπ᾽ ὅπου εἶμαι πλασμένος. Ἐλεήμονα καί Οἰκτήρμονα Κύριε, σέ Σένα κραυγάζω: Ἐλέησέ με, τόν ταλαίπωρο καί πεσμένο.”

Δείτε σχετικά:

1. Κατήχησις εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Τυροφάγου Ἅγιος Θεοδώρος ὁ Στουδίτης

2. Ἡ ἀληθινή συγχώρησις (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)
3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ: Εὐαγγέλιο - Λόγος Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ ἦρθε στὴν Γῆ ὡς ταπεινὸ Βρέφος, πρόκειται νὰ ἐπανέλθει. Αὐτὴ τὴ φορά, ὅμως, στὴν Δευτέρα Παρουσία, θὰ ἔλθει μὲ πολλὴ δόξα καὶ θὰ δικάσει τὸν κάθε ἄνθρωπο ἀνεξαρτήτως περιοχῆς καὶ χρονικῆς περιόδου. Τότε, «βίβλοι ἀνοιγήσονται καὶ πράξεις φανερωθήσονται». Καμία πράξη καὶ σκέψη, κανένας λόγος μας δὲν θὰ μείνει κρυφός.

   Ἐνδεχομένως κάποιοι, ἀκούγοντας γιὰ δικαστήριο, νὰ σκεφτοῦν μὲ ποιὸ τρόπο νὰ ἐξαγοράσουν τὸν Κριτή, ὅπως συμβαίνει στὰ κοσμικὰ δικαστήρια. Ἐδώ, ὡστόσο, τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κριτὴς Δίκαιος καὶ δὲν ἐξαγοράζεται. Κρίνει ἀπροσωπολήπτως, μὲ βασικὸ κριτήριο τὴν ἀγάπη.

   Καὶ ἀφοῦ ξεχωρίσει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἀδίκους, τοὺς μὲν θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ Παραδείσου, τοὺς δὲ στὴν αἰώνια δυστυχία τῆς κολάσεως.

   Τί ἔκαναν οἱ δίκαιοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὸν Παράδεισο;

   Πίστεψαν καρδιακὰ στὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Τὸν ἀγάπησαν. Τὴν πίστη δὲν τὴν ἔκαναν σημαία γιὰ νὰ παρουσιάζονται ὡς ὁμολογητὲς καὶ σωτῆρες καὶ νὰ κρίνουν τοὺς ὑπολοίπους, ἀλλὰ τῆς ἔδωσαν ζωὴ μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀγάπης. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀγάπη, δὲν τὴν κράτησαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ τὴν ἐξέφρασαν μέσα ἀπὸ πράξεις σταυρικῆς προσφορᾶς γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων τους. Τάισαν τοὺς πεινασμένους, πότισαν τοὺς διψασμένους, ἔντυσαν τοὺς γυμνούς, ἐπισκέφθηκαν τοὺς ἀσθενεῖς, παρηγόρησαν τοὺς φυλακισμένους καὶ ὅλα αὐτὰ ἦταν σὰν νὰ τὰ ἔκαναν στὸν Ἴδιο τὸν Θεό.

   Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τί ἔκαναν οἱ ἄδικοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὴν κόλαση;

   Ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα δὲν ἀνέφερε τὶς ἁμαρτίες τους. Ἀνέφερε μόνο ὅτι τὸν πτωχό, τὸν πεινασμένο, τὸν διψασμένο, τὸν ἀσθενῆ, τὸν φυλακισμένο συνάνθρωπό τους δὲν τὸν περιποιήθηκαν. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἔζησαν μὲ συνεχῆ μυστηριακὴ ζωή, μὲ νηστεῖες, ἢ μὲ παρθενία. Κολάσθηκαν, ὅμως, διότι ἡ ἀγάπη τους γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ψεύτικη καὶ τυπολατρική, ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Καὶ ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους, δὲν βοήθησαν οὔτε τὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς ἀκόμη νὰ ἐμφανιζόταν μπροστὰ τους, δὲν θὰ Τὸν βοηθοῦσαν.

Ἀγαπητοί,

   Ἄν διαβάσουμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, θὰ δοῦμε ὅτι κανεὶς δὲν κέρδισε τὸν Παράδεισο δίχως θυσίες, δίχως νὰ προσφέρει στὴν κοινωνία τῶν συνανθρώπων του. Καὶ αὐτό, διότι ἀγάπησαν ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἂν ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγάπησε τόσο ποὺ σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς, αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πράττουμε καὶ ἐμεῖς ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο∙ νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ θυσιαζόμαστε.

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος

Πηγή

Ο ΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ὁμιλία Κυριακῆς τοῦ Ἀσώτου

Ἀπὸ τὸν Σεβ/το Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 19-2/3-3-2024, μὲ τίτλο: «Ὁ Εὔσπλαγχνος Πατέρας μᾶς ἀναμένει πάντοτε».

 Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

              Ἡ περασμένη καὶ ἡ παροῦσα Κυριακὴ μὲ τὶς εὐαγγελικὲς περικοπές τους μᾶς δείχνουν περίτρανα ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ζητᾶ πολλὰ ἀπὸ ἐμᾶς. Τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα ὁ ἁμαρτωλὸς τελώνης μὲ μόνο λίγες λέξεις καρδιακῆς προσευχῆς ἔφυγε δικαιωμένος ἀπὸ τὸν Ναό, ἐνῶ τὴν παροῦσα ἡμέρα ὁ ἐπίσης ἁμαρτωλός, ὁ ἄσωτος υἱός, μὲ μόνο λίγο θάρρος καὶ λίγες λέξεις καρδιακῆς μετανοίας ἐπιστρέφει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ ἄσωτος γίνεται σεσωσμένος καὶ διαχρονικὸ παράδειγμα γιὰ τὸν καθένα μας. 

            Ἀλήθεια, μέσα ἀπὸ τὴν σημερινὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου ὁ καθένας μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἐλευθερία, κάποτε τὸ χρησιμοποιοῦμε λανθασμένα. Ἐπιλέγουμε πολλὲς φορὲς τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ αὐτή, ἐνῶ ἀρχικὰ μπορεῖ νὰ μᾶς γοητεύει, τελικὰ μᾶς βγάζει σὲ ἀδιέξοδο. Καὶ ἐκεῖ ποὺ νομίζουμε ὅτι ἔχουμε καλύψει τὰ κενά μας, τελικὰ εἴμαστε ἄδειοι. Ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας ποὺ τραβήξαμε μὲ αὐτοπεποίθηση, τελικὰ ἀποδεικνύεται λανθασμένος. Ὅλα, ὅμως, μποροῦν νὰ ἀνατραποῦν, ἀρκεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πτώση μας καὶ νὰ θέλουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πρώτη μας κατάσταση. Ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη καὶ ἡ ἀγκαλιά Του χωράει τοὺς πάντες. Χωράει τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ καὶ τὸν κάθε πεπτωκότα, τὸν κάθε ἐξόριστο. Αὐτὴ ἡ ἀγκαλιὰ χωράει ὅσους θέλουν νὰ ἀνήκουν σὲ αὐτήν. 

            Ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ τρέξουμε πίσω σὲ αὐτὴν τὴν ἀγκαλιά; Νὰ παραβλέψουμε τὰ γύρω, νὰ φορέσουμε τὸ δαχτυλίδι καὶ νὰ ποῦμε «Κύριε σὲ Ἐσένα ἀνήκω»; Ὁ Θεὸς δὲν ζητάει πολλά. Ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε πρὸς Ἐκεῖνον μὲ καρδιακὴ μετάνοια, ὁ Ἴδιος, ὡς Φιλόστοργος Πατέρας, θὰ τρέξει νὰ μᾶς προϋπαντήσει, νὰ μᾶς ζεστάνει, νὰ μᾶς χαρίσει αὐτὸ ποὺ στερηθήκαμε μὲ τὴν ἁμαρτία· τὴν ἀληθινὴ Ζωή.

            Γιὰ αὐτὸ ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο∙ γιὰ νὰ σώσει τὸ πλανώμενο πρόβατο. Κὶ ὅταν ἕνα πλανώμενο πρόβατο σώζεται, ὅταν ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς συνειδητοποιεῖ τὸν άληθινὸ προορισμὸ τῆς ζωῆς του, χαρὰ γίνεται στὸν Οὐρανὸ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅταν σώζονται ἐνενήκοντα ἐννέα δίκαιοι. Τότε, ὁ μόνος ποὺ δὲν χαίρεται εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀκόμη φορᾶ τὴ μάσκα τοῦ εὐσεβισμοῦ, ἐκεῖνος ποὺ ἡ τυπολατρικὴ τήρηση τῶν νόμων ποτὲ δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἀσκήσει αὐτοκριτικὴ καὶ νὰ δεῖ μὲ εἰλικρίνεια τὴν εἰκόνα τῆς ψυχῆς του. Καὶ γιὰ αὐτόν, ὅμως, ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα παραμένει ὑπομονετικὰ ἀνοιχτή, ἂν ποτὲ θελήσει. 

            Εὔχομαι ἡ σημερινῆ ἡμέρα νὰ ἀποτελέσει γιὰ ὅλους μας καλὴ ἀρχὴ μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸν Θεὸ Πατέρα. 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας, 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΟΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 2024 (Τοῦ σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Σήμερα, Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἄνοιξε γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας τὸ κατανυκτικὸ Τριώδιο. Τὸ Τριώδιο εἶναι στὴν κυριολεξία ἕνα βιβλίο ποὺ περιέχει τὰ ἱερὰ γράμματα ἀπὸ τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἕως καὶ τὸ Μέγα Σάββατο. Λέγεται Τριώδιο, διότι στὶς καθημερινὲς ἀκολουθίες, στοὺς κανόνες, ἀντὶ γιὰ ὀκτὼ ὠδές, διαβάζουμε τρεῖς. Ὅλο τὸ διάστημα τοῦ Τριωδίου χωρίζεται σὲ τρεῖς περιόδου. Ἡ πρώτη εἶναι ἀπὸ χθὲς τὸ ἀπόγευμα ἕως καὶ τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, ἡ δεύτερη ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα ἕως τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἡ λεγόμενη Μεγάλη Σαρακοστή, καὶ ἡ τρίτη ἀπὸ τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, μέχρι καὶ τὸ πρωὶ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ἡ λεγόμενη Μεγάλη Ἑβδομάδα. 

            Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀποτελεῖ μία παραβολή. Μᾶς ἀναφέρει ὁ Κύριος ὅτι δύο ἄνδρες, ἕνας Φαρισαῖος, αὐστηρὸς τηρητὴς τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, καὶ ἕνας τελώνης εἰσῆλθαν γιὰ νὰ προσευχηθοῦν στὸν ἱερὸ ναό. Μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή τους διακρίνεται μία μεγάλη ἀντίθεση καὶ ἀποκαλύπτεται τὸ ποιὸν τῶν δύο ἀνθρώπων. 

            Ὁ Φαρισαῖος, ξεκινᾶ τὴν προσευχή του λέγοντας: «Θεέ μου, σὲ εὐχαριστῶ». Τί ὠραία ἀρχή! Τί πιὸ καλὸ ἀπὸ τὸ νὰ ξεκινᾶ κανεὶς τὴν προσευχή του μὲ τὴν εὐχαριστία; Ἀφοῦ, λοιπόν, μᾶς ἐξέπληξε εὐχάριστα, συνεχίζει: «Εὐχαριστῶ ποὺ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἤ σὰν αὐτὸν ἐκεῖ τὸν τελώνη. Νηστεύω δύο φορὲς τὴν Ἑβδομάδα καὶ ἀπὸ τὴν περιουσία μου δίνω ἐλεημοσύνη τὸ ἕνα δέκατο, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο». 

            Ὁ σχολιασμὸς κρίνεται περιττός. Μὲ τὴν προσευχή του, ὁ Φαρισαῖος ἀφαιρεῖ τὴν μάσκα του, τὴν μάσκα ποὺ τὸν ἐμφάνιζε στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων εὐσεβῆ, ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, νηστευτή, ἐλεήμονα. Ἀποδεικνύεται ἄνθρωπος βαθύτατα ἀλαζονικός. Πιστεύει πραγματικὰ ὅτι ἔχει φτάσει σὲ τέτοιο ἐπίπεδο ἀρετῆς, ὥστε πλέον δὲν ζητᾶ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ μάλλον ἀπαιτεῖ. Εἶναι ἄνθρωπος ἄσπλαχνος, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θάβουν ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους γιὰ νὰ πατήσουν πάνω τους. Δὲν σέβεται τὴν ἱερότητα τοῦ χώρου στὸν ὁποῖο βρίσκεται, καθὼς σὺν τοῖς ἄλλοις, δαχτυλοδείχνει καὶ θεωρεῖ ὡς ἀκάθαρτο τὸν ἀδερφό του τὸν τελώνη ποὺ βρίσκεται πιὸ δίπλα καὶ προσεύχεται. 

            Ὁ δὲ τελώνης, αὐτὸς ὁ ἐξαιρετικὰ ἁμαρτωλός, πώς προσευχήθηκε; Πρὸς ἔκπληξιν ὅλων μας, πολὺ πιὸ πνευματικὰ ἀπὸ τὸν λεγόμενο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ἡ στάση του, στάση μετανοίας. Οὔτε κὰν πλησίασε τὰ ἐνδότερα μέρη τοῦ ναοῦ. Στάθηκε ὅσο πιὸ μακριὰ γινόταν γιατὶ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο. Μάλιστα, οὔτε τὰ μάτια δὲν σήκωνε στὸν οὐρανό, ἀλλὰ τὴ γῆ κοιτοῦσε, γιατὶ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του χῶμα ποὺ ἀξίζει μέχρι καὶ νὰ τὸ ποδοπατοῦν ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἔλεγε αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλός: «Θεέ μου, ἐλέησέ με» καὶ καθὼς προσευχόταν χτυποῦσε τὸ στῆθος του, ἐξωτερικεύοντας τὸν πόνο ποὺ αἰσθανόταν στὴν ψυχή του. 

            Ὅπως εὔκολα διαπιστώνει ὁ καθένας, ἡ προσευχὴ ποὺ ἄρεσε στὸν Κύριο, εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ σεβόταν κάθε εὐσυνείδητος, αὐτὴ τοῦ ἀληθινὰ μετανιωμένου γιὰ τὶς πράξεις του, τελώνη. Ἔτσι, κατέβηκε στὸ σπίτι του ἀναπαυμένος. Τὸν ἀνέπαυσε ὁ Θεὸς ποὺ ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερηφάνους καὶ δίνει χάρη στοὺς ταπεινούς.

            Μεγάλο τὸ κακὸ τῆς ὑπερηφάνειας. Θὰ μπορούσαμε νὰ μιλοῦμε ὥρες γιὰ αὐτήν. Ὡστόσο, καὶ μόνο μία πρόταση καταφέρνει νὰ συνοψίσει τὸ μέγεθος τῆς καταστροφῆς ποὺ ἐπιφέρει: μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του ἔπεσε ὁ ἀρχικὰ περίλαμπρος Ἑωσφόρος. Ἔπεσε καὶ ἔγινε σκοτεινὸς καὶ συνώνυμος τοῦ κακοῦ. Ἑπομένως, ὅσες ἀρετὲς καὶ ἄν ἔχει κανείς, ἄν δὲν τὶς διασφαλίσει μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη, χάνονται ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. 

            Ἡ δὲ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν καλῶν. Ὁ Χριστὸς ὅταν ἦρθε στὴ γῆ, ἔζησε ὡς «ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», τὴν ὁποία μᾶς καλεῖ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ αὐτόν. Γεννήθηκε σὲ πτωχικὴ φάτνη, ἔγινε φυγὰς στὴν Αἴγυπτο, μεγάλωσε στὴ Ναζαρέτ, εἶχε ὡς μαθητὲς τοὺς ψαράδες, ὑπέμεινε μὲ σιωπὴ τὶς κατηγορίες ἐναντίον του, φραγγελώθηκε, ἐμπτύσθηκε, χλευάσθηκε καί, τελικά, σταυρώθηκε γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἔνδοξη Ἀνάστασή του. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ ταπεινό, ἀλλὰ ἀνατρεπτικὸ πέρασμά του, κατάφερε νὰ κάνει τὰ πάντα καινούργια, ἀλλάζοντας τὴ ροὴ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ μεγαλύτερος δάσκαλος τῆς ταπεινοφροσύνης. 

            Γιὰ σκεφτεῖτε, ποιός εἶναι χρησιμότερος σὲ μία κοινωνία, ὁ ὑπερήφανος, ἤ ὁ ταπεινός; Τὸν ταπεινὸ μὴν τὸν φοβᾶσαι διότι δὲν θὰ στραφεῖ ποτὲ ἐναντίον σου. Ὁ ὑπερήφανος, ἄν δεῖ ὅτι δὲν γίνεται τὸ δικό του, αὐτομάτως ἀλλάζει ὄψη καὶ μπορεῖ ἀπὸ τὸ πουθενὰ νὰ δημιουργήσει πολλὰ προβλήματα, ἐπηρεάζοντας ἀρνητικὰ τὸ σύνολο τῆς κοινωνίας. Ὁ ταπεινός, εἶπε κάποιος γέροντας, εἶναι σὰν τὸ καλάμι ποὺ πηγαίνει μὲ τὴ φορὰ τοῦ ἀνέμου καὶ γιὰ αὐτὸ μένει πάντα στὴ θέση του, ὁ δὲ ὑπερήφανος, εἶναι σὰν τὸ κυπαρίσσι ποὺ φέρνει ἀντίσταση στοὺς ἀνέμους, μέχρι ποὺ τελικὰ ξεριζώνεται καὶ χάνεται. Εἶναι, ἑπομένως, λογικὸ τὸ ὅτι ὁ Θεός, ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν, ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερηφάνους καὶ δίνει χάρη στοὺς ταπεινούς, καθὼς στοὺς ταπεινοὺς ἀναπαύεται. 

            Κάθε μέρα καὶ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς μας εἶναι εὐκαιρία γιὰ μία νέα ἀρχή. Ἄν μέχρι τώρα συλλάβαμε τὸν ἑαυτό μας νὰ ὑπερηφανεύεται καὶ νὰ κομπάζει ὅτι εἶναι καλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καιρὸς νὰ σκεφτοῦμε διαφορετικά. Πρὸς τί ἡ ματαιδοξία; Ὅλοι χοϊκοὶ εἴμαστε καὶ ὅταν φύγουμε, ἐλάχιστοι καὶ ἐλάχιστα θὰ μᾶς θυμοῦνται. 

            Εὔχομαι τὸ Τριώδιο, στὸ ὁποῖο σήμερα εἰσοδεύσαμε, μέσα ἀπὸ τὴν ἱερὴ ὑμνολογία του καὶ τὰ ὑπέροχα μηνύματά του, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ γίνουμε κὶ ἑμεῖς σὰν τὸν τελώνη, προκειμένου νὰ ἑλκύσουμε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γιὰ αὐτὸ μᾶς δίνεται τὸ Τριώδιο. Σὲ καμία περίπτωση τὸ Τριώδιο δὲν εἶναι συνώνυμο μὲ τὰ μασκαρέματα καὶ τὶς ἄσεμνες συνήθειες ποὺ πηγάζουν ἀπὸ μιὰ ἄλλη ἐποχή. Ἅγιοι Πατέρες, φωτισμένοι ἀπὸ τὸν Θεό, ἔγραψαν στὸ βιβλίο αὐτὸ γράμματα ποὺ ἀφοροῦν τὸν καθένα μας, γράμματα ποὺ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, τὴ ζήλεια, τὴν ἀγένεια, τὴν φιληδονία καὶ ὅλα τὰ κακά, καὶ ἀντ’ αὐτῶν νὰ γεμίσουμε τὴν ψυχή μας μὲ ὅ,τι καλό, ὅ,τι εὐγενές, ὅ,τι χριστιανικό.

Καλὸ Τριώδιο σὲ ὅλους! Καλὴ ἀρχή!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΚΩΣ ΔΑΙΜΟΝΙΖΕΤΑΙ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Ἀρκετὲς φορὲς στὸ Εὐαγγέλιο ἔχουμε δεῖ ὅτι ὅταν ἡ προσευχὴ συνοδεύεται ἀπὸ πίστη, δηλαδὴ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό, ταπείνωση, δηλαδὴ ἀδιαφορία γιὰ τὸ «ἐγώ» μας, καὶ ἐπιμονή, δηλαδή, ἀδιάκοπη προσπάθεια νὰ πετύχουμε τὸ ποθούμενο, τότε τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ βέβαιη νίκη, ἡ βέβαιη σωτηρία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ σήμερα, μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ περὶ τῆς Χαναναίας. 

               Καθὼς ὁ Κύριός μας προχωροῦσε στὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδῶνος, κάποια γυναίκα ἀπὸ τὴν φυλὴ Χαναάν, εἰδωλολάτρισσα, ἀκολουθῶντας τὸν Χριστό μας, φώναζε ἱκετευτικά: «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυίδ· ἡ κόρη μου ὑποφέρει ἄσχημα ἀπὸ πονηρὸ πνεῦμα». 

               Ξανὰ καὶ πάλι βλέπουμε στὴν δέηση τῆς Χαναναίας τὴν ρίζα τῆς προσευχῆς ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν ἀδιαλείπτως νὰ λέμε γιὰ νὰ καθαρίζεται ἡ καρδιά μας καὶ νὰ φωτίζεται ἡ σκέψη μας: «Ἐλέησόν με Κύριε, υἱὲ Δαυὶδ» – «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». 

               Ἐπίσης, εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι βλέπουμε τὰ διδάγματα τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο νὰ ἐπαληθεύονται μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ ἐξιστοροῦνται στὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι πρέπει νὰ λάμψει τὸ Φῶς μας ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά μας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Οὐράνιο Πατέρα, δὲν λέει θεωρίες· τὴν ἀλήθεια μᾶς λέει, τὴν ὁποία ἀποδεικνύει ὁ Ἴδιος ἔμπρακτα. Βλέπουμε ἐδὼ ὅτι τόσο ἀκτινοβολοῦσε ἡ ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέχρι καὶ ἡ εἰδωλολάτρισσα νὰ φωτισθεῖ καὶ νὰ κατανοήσει καρδιακὰ ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Θεραπευτής, ὁ Σωτήρας, ὁ Κύριος. Ὁμοίως θὰ κατανοήσουν τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ δοξάσουν τὸν Θεὸ οἱ συνάνθρωποί μας, ἂν δοῦν ἀπὸ ἐμᾶς τὸ Φῶς. 

               Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς, ὁ Χριστὸς σὰν νὰ μὴν ἄκουγε καθόλου τὴν φωνὴ τῆς τραγικῆς μάνας, συνέχιζε τὸ περπάτημα μὴ δίνοντας σημασία. Κάποια στιγμή, οἱ Ἀπόστολοι Τὸν παρακάλεσαν: «Ἀπόλυσέ την γιατὶ κράζει ἀπὸ πίσω μας», γιὰ νὰ λάβουν τὴν ἀπάντηση: «Δὲν στάλθηκα ἐδὼ παρὰ μόνο γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ». 

               Ἐνδεχομένως κάποιοι Ἀπόστολοι νὰ σκανδαλίσθηκαν λέγοντας μέσα τους: «ἀπὸ τὴ μία μᾶς διδάσκει ἀγάπη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μένει ἀσυγκίνητος ἀπέναντι στὸν πόνο αὐτῆς τῆς γυναίκας;». Τέτοιου εἴδους λογισμοὶ καχυποψίας εἶναι διαχρονικοὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ αὐτὸ καί, ἂν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία μας, πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε. Κάνει κάτι ὁ ἕνας καὶ κάθονται οἱ ἄλλοι καὶ σκέφτονται καὶ λένε καὶ κρίνουν: «τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει;». Ἂν αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι σωστό, ξέρει πολὺ καλὰ τὶ κάνει. Ἂν αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι πράγματι λάθος, ὁ Χριστὸς λέει: «ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου». Στὶς ἡμέρες μας τὰ λόγια αὐτά, ἀπὸ κάποιους ἔχουν ξεχασθεῖ, οἱ ὁποῖοι προτιμοῦν νὰ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο κατὰ τὸ δοκοῦν, διεκδικῶντας τὸν τίτλο τοῦ «κριτοῦ τῆς οἰκουμένης».

               Ἐν συνεχείᾳ, πλησιάζει ἡ Χαναναία τὸν Κύριό μας, θλιμμένη καὶ ταλαιπωρημένη, καὶ μὲ βαθιὰ πίστη καὶ συντριβὴ καρδιᾶς Τοῦ λέει: «Κύριε, βοήθησέ με». Ὁ Χριστός μας, συνεχίζοντας τὴν φαινομενικὴ ἀδιαφορία, τῆς ἀπαντάει: «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρεις τὸ ψωμὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὸ δώσεις στὰ κυνάρια». Καταλαβαίνετε πόσο προσβλητικὸ ἦταν αὐτό; Παρά, ὡστόσο, τὸ μέγεθος τῆς προσβολῆς, ἡ Χαναναία, ἀκάθεκτη! Τόσο πολὺ ἔχει ἀγαπήσει τὸν Χριστὸ ποὺ ἡ φαινομενικὴ ἀποστροφή Του, καθόλου δὲν τὴν ἀπογοητεύει. Εὐθὺς παίρνει πάλι τὸν λόγο καὶ μὲ πολλὴ ταπείνωση ἀπαντᾶ: «Ναί Κύριε, ὅμως καὶ τὰ κυνάρια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Ἡ πίστη, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀκάθεκτη ἐπιμονή, κέρδισαν τὸ ἔλεος καὶ τὸν θαυμασμὸ τοῦ Σωτῆρος: «Γυναίκα, μεγάλη ἡ πίστη σου! Νὰ γίνει ὅπως ἐπιθυμεῖς». Καὶ ἔτσι, τὸ κορίτσι της θεραπεύθηκε ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα. 

             Καὶ ἄλλοι ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν Ἰσραηλίτες, εἶχαν ζητήσει ἀπὸ τὸν Κύριο βοήθεια καὶ θεραπεία. Ἐκείνους καθόλου δὲν τοὺς ἀπέφυγε, ἀλλὰ ἱκανοποίησε ἀμέσως τὰ αἰτήματά τους. Στὴν περίπτωση τῆς Χαναναίας, γνώριζε τὸν ψυχικό της πλοῦτο καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ αὐτὴ τὴν δοκιμασία, προκειμένου νὰ λάμψει ἡ ἀρετή της καὶ νὰ ἐξασφαλίσουμε ἕνα ἀκόμη παράδειγμα πρὸς μίμησιν. 

             Εὔχομαι, μὲ τὴν αὐτὴ πίστη, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἐπιμονὴ νὰ πορευθοῦμε στὴ ζωή μας, ἀκολουθῶντας τὸ παράδειγμα τῆς Χαναναίας.

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ Ή ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ; (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Κάποια μέρα, επρόκειτο ὁ Κύριός μας νὰ περάσει ἀπὸ τὴν Ἰεριχὼ καὶ πλῆθος κόσμου Τὸν περιέβαλλαν. Κάποιος ἄνδρας ἔμαθε ὅτι θὰ περνοῦσε ὁ Χριστὸς ἀπ΄ τὰ μέρη του καὶ τοῦ γεννήθηκε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ Τὸν δεῖ. Τὸ ὄνομα τοῦ ἀνδρός, Ζακχαῖος. Ὑπῆρχε, ὅμως, ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο γιὰ τὸν Ζακχαῖο ἦταν πολὺ σοβαρό. Ἦταν μικρὸς στὸ ὕψος καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ μεγάλο πλῆθος τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ ἡ ὀπτικὴ ἐπαφή του μὲ τὸν Χριστὸ ἦταν ἀδύνατη. Τόσο, ὅμως, τὸν ἔκαιγε ἡ ἐπιθυμία του νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ, ὥστε ἀποφάσισε νὰ ἀνέβει σὲ μία συκομουριὰ ποὺ βρισκόταν στὸ πλάι τοῦ δρόμου. Θὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι γιὰ νὰ φτάσει σὲ σημεῖο ὁ Ζακχαῖος νὰ ἀνέβει πάνω στὸ δέντρο γενόμενος ἐνδεχομένως περίγελως στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, μάλλον θὰ ἦταν ἄνθρωπος εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος. Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰσχύει, εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. 

            Στὸ ἐπάγγελμα ὁ Ζακχαῖος ἦταν τελώνης, στὴν δὲ διαγωγή, ἄνθρωπος αἰσχρός, ἅρπαγας καὶ πλεονέκτης, ὁ ὁποῖος δὲν δίσταζε νὰ θάψει τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ πλουτίσει ὁ ἴδιος. Γιατί, λοιπόν, αὐτὸς ὁ δεινὸς ληστὴς ἀνέβηκε μέχρι τὴν συκομουριὰ γιὰ νὰ ἀντικρίσει τὸν Κύριό μας;

            Μάλλον εἶχε καταλάβει. Τί πράγμα; Εἶχε καταλάβει ὅτι δὲν εἶναι ἔτσι ἡ ζωή, δὲν φέρνει ἡ ἀδικία τὴν εὐτυχία, δὲν σταματᾶ ποτὲ ὁ φαῦλος κύκλος τῆς ἁμαρτίας. Τόσα χρόνια τί εἶχε καταφέρει; Ἔχτισε μία ὁλόκληρη περιουσία καὶ ὡς ἀποτέλεσμα, ἔμεινε πεινασμένος. Πεινοῦσε ἀπὸ ἀγάπη. Καὶ ἔτσι πεινασμένος καθὼς ἦταν γιὰ ἀγάπη καὶ ἀληθινὴ ζωή, τοῦ μήνυσε κάποιος ὅτι θὰ ἐρχόταν στὴν Ἰεριχὼ ἡ προσωποποίηση τῆς ἀγάπης, Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις». Γιὰ αὐτὸ καὶ ἔδειξε τόση ἐπιμονὴ ὁ Ζακχαῖος νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ καί, ὅπως ἔχουμε ξανὰ πεῖ, ὁ ἐπιμένων νικᾶ!

            Ὁ Ζακχαῖος εἶδε τὸν Χριστὸ καὶ ὁ Χριστὸς τὸν Ζακχαῖο, στὸν ὁποῖο εἶπε: «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, διότι σήμερα πρέπει νὰ μείνω στὸ σπίτι σου». Χαρὰ πλημμύρισε τὴν ψυχὴ τοῦ Ζακχαίου, ὁ ὁποῖος μέσα σὲ λίγα δευτερόλεπτα εἶχε ἀλλάξει, διότι ὁ Χριστὸς τοῦ πρόσφερε χωρὶς διακρίσεις αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο πεινοῦσε: ἀγάπη. Κανεὶς νωρίτερα δὲν τοῦ τὴν προσέφερε ποτέ, διότι κανεὶς δὲν ἔβλεπε ὅτι ἕνα τέτοιο πλάσμα ἔχει ἀξία. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ τονίσει στὸν Ζακχαῖο καὶ στὸν καθένα μας τὴν ἀληθινὴ ἀξία τῆς ὕπαρξής μας, ἀλλὰ καὶ νὰ βγάλει ἀπὸ μέσα μας τὸ ψυχικό μας κάλλος.

            Ἀναδεικνύοντας τὴν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς του, ὁ Ζακχαῖος ἔμπρακτα ἐκδήλωσε τὴν μετάνοιά του, λέγοντας: «Κύριε, τὰ μισὰ ὑπάρχοντά μου τὰ δίνω στοὺς πτωχοὺς καὶ ἂν συκοφάντησα κάποιον, θὰ τοῦ αποδώσω τέσσερεις φορὲς περισσότερα». 

            Ἔτσι, ὁ Ζακχαῖος, γνώρισε τὴν ἀληθινὴ Ζωὴ. Μακάρι νὰ γνωρίσουμε καὶ ἐμεῖς ἀληθινὰ τὴν Ζωὴ ποὺ λέγεται Χριστός. Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί, περνᾶ συνέχεια ἀπὸ τὴν Ἰεριχώ. Ἐμεῖς, ὅμως, εἴμαστε σὰν τὸν Ζακχαῖο, κοντοὶ στὰ πνευματικά. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὸν Χριστό, παρὰ μόνο ἂν ἀνέβουμε σὲ συκομουριά. Ὁ Ζακχαῖος, πρὶν ἀνέβει στὴ συκομουριά, ἄφησε ὅλη τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας κάτω καὶ ἐλεύθερος ἀνέβηκε γιὰ νὰ δεῖ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, μὴν ὑπολογίζοντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων. Ταπεινώθηκε ὁ Ζακχαῖος καὶ αὐτὴ ἡ ταπείνωσή του τὸν ἀνέβασε ψηλά, ὥστε εἶδε τὸν Χριστό. 

            Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ κάνω μία μικρὴ ἀναφορὰ στοὺς Ἁγίους Τρεῖς Ἱεράρχες Βασιλεῖο τὸν Μέγα, Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τοὺς ὁποίους ἀπόψε καὶ αὔριο θὰ τιμήσει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀπὸ πού νὰ ξεκινήσει κανεὶς τὸν λόγο γιὰ τοὺς Θεοφόρους αὐτοὺς Πατέρες! 

            Μεγάλωσαν καὶ οἱ Τρεῖς ἀπὸ γονεῖς Ἁγίους, ἔλαβαν σημαντικὴ μόρφωση καὶ καλλιέργησαν μὲ κόπους ὅλες τὶς ἀρετές. Ἔπειτα ἀπὸ ἀσκητικοὺς ἀγῶνες ἀξιώθηκαν νὰ χειροτονηθοῦν Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔργο τους στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους μας εἶναι γραμμένο μὲ χρυσὰ γράμματα. Ἄφησαν πίσω τους ἑκατοντάδες συγγράμματα, τὰ ὁποῖα μποροῦν διαχρονικὰ νὰ χρησιμεύσουν ὡς ἄλλες «συκομουριές», καθὼς μελετῶντας ὁ καθένας τὰ γραπτά τους, μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ πολλὰ γιὰ τὸ πώς πρέπει νὰ ζεῖ ὥστε νὰ εἶναι ἀρεστὸς στὸν Θεό. Στὴ θεωρία ἔφτασαν ὄχι μὲ τὴν φιλοσοφία, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐμπειρία. Μάλιστα, διακρίθηκαν στὸν κοινωνικὸ στίβο, καθὼς ὑπηρέτησαν μὲ αὐταπάρνηση τὸ ποίμνιό τους, δημιουργῶντας πρότυπα φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα. Ὑπερασπίσθηκαν τὴν Ὀρθοδοξία σὲ καιροὺς χαλεπούς, μᾶς δίδαξαν τὶ πάει νὰ πεῖ χριστιανικὴ «ὑπομονὴ» καὶ ἀγωνίσθηκαν μὲ παρρησία γιὰ τὰ δίκαια ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἐρχόμενοι σὲ σύγκρουση ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς πανίσχυρους τῆς γῆς. 

            Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ τὸν 19ο αἰώνα τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος τοὺς καθιέρωσε ὡς Προστάτες τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, ἀφοῦ ἀποτέλεσαν τοὺς Διδασκάλους τῆς Ρωμηοσύνης, ἡ ὁποία συνδυάζει ἁρμονικὰ τὸν Χριστιανισμὸ μὲ τὸν Ἑλληνισμό. 

            Καὶ φτάσαμε σήμερα στὴν πλήρη κατάργηση τῆς ἀργίας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, τὴν στιγμὴ ποὺ ἄλλες ἀργίες, μηδαμινῆς ἢ ἀνύπαρκτης σημασίας, ἰσχύουν κανονικά. Ἂς ἀναλογισθοῦμε ὅλοι σὲ πόσο μεγάλο βαθμὸ θὰ μειωνόταν ἡ ἐγκληματικότητα τῶν νέων καὶ τὶ ὑψηλὸ ἐπίπεδο θὰ ὑπῆρχε στὴν παιδεία ἂν τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα παρεῖχε ὡς πρότυπο ζωῆς στὰ παιδιά μας τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες. Δυστυχῶς, οἱ ἰθύνοντες στεροῦν ἀπὸ τὰ παιδιά μας αὐτὰ τὰ πρότυπα καὶ ὕστερα ἀναρωτιόμαστε γιατὶ τόσο μίσος καὶ τόση ἐπιθετικότητα μεταξὺ τῶν νέων. Ὅ,τι σπέρνει ὁ καθένας, αὐτὸ καὶ θὰ θερίσει. 

            Ἐν κατακλείδι, εὔχομαι μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Ζακχαίου νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀντικρίσουμε τὸν Χριστό, ὥστε ἡ ζωή μας νὰ μεταμορφωθεῖ, γεμίζοντας ἀγάπη καὶ χαρά. 

            Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους τοὺς μαθητὲς καὶ τὶς μαθήτριες, μὲ τὴν ἑξῆς προτροπή: παιδιά μου, πάρτε σὰν τὶς μέλισσες ἀπὸ παντοῦ μόνο τὰ καλά. Γεμίστε μὲ εὐλογίες τὴν ζωή σας, ὥστε αὐτὸ ποὺ θὰ προσφέρετε αὔριο στὶς οἰκογένειές σας, στὴν κοινωνία καὶ τὴν Ἐκκλησία μας, νὰ εἶναι πολύτιμο, καθαρὸ καὶ ἁγνὸ σὰν τὸ μέλι. 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας, 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Καθὼς ὁ Χριστὸς πορευόταν πρὸς τὴν Ἰεριχώ, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, κάποιος τυφλὸς ἄνδρας καθόταν στὸ πλάι τοῦ δρόμου καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη. Ξαφνικά, ἄκουσε θόρυβο ἀπὸ πλῆθος κόσμου καὶ ρώτησε νὰ μάθει τὶ συνέβαινε. Τὸν πληροφόρησαν ὅτι θὰ περνοῦσε ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὁδὸ ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος. Ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του στὸ ἄκουσμα αὐτῆς τῆς εἴδησης. Εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Χριστό μας ὅτι πλῆθος ἀνθρώπων ἀσθενῶν εἶχε θεραπεύσει μὲ μόνο τὸν λόγο Του καὶ ἤλπιζε ὅτι θὰ λάμβανε καὶ ἐκεῖνος τὴν θαυματουργικὴ θεραπεία. Ἔτσι, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἅπλωνε τὸ χέρι στὸν διαβάτη γιὰ νὰ λάβει τὰ πρὸς τὸ ζῆν, ἄρχισε νὰ κράζει πρὸς τὸν Χριστό: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Πολλοὶ ποὺ τὸν ἄκουγαν, τὸν μάλωναν λέγοντάς του νὰ σιωπήσει. Ἀκάθεκτος ἐκεῖνος, συνέχιζε μὲ μεγαλύτερη ἔνταση «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Εἶχε δεῖ ὁ τυφλός. Εἶχε δεῖ αὐτὸ ποὺ οἱ περισσότεροι βλέποντες δὲν ἔβλεπαν. Εἶχε δεῖ ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ περνοῦσε ἀπὸ μπροστά του δὲν ἦταν ἕνας τυχαῖος, ἀλλὰ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Φωτοδότης τῆς ζωῆς μας. 

               Ἀκούγοντας ὁ Ἰησοῦς τὴν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ, δὲν τὸν ἀπέφυγε, ἀλλὰ τὸν πλησίασε μὲ συμπάθεια. 

- Τί θέλεις; 

- Κύριε, θέλω νὰ δῶ. 

- Νὰ δεῖς! Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει!

Ἔτσι, εὐθὺς ἄνοιξε τὰ μάτια του ὁ πρώην τυφλὸς καὶ εἶδε. Τέτοια χαρὰ τὸν πλημμύρισε ποὺ ἄρχισε νὰ δοξάζει τὸν Θεὸ καὶ μαζὶ μὲ αὐτόν, ὅλος ὁ λαός. Καὶ ἔτσι, χαρούμενοι ὅλοι μαζὶ ἀκολούθησαν τὸν Χριστό πρὸς τὴν Ἰεριχώ. 

               Τὸ πρῶτο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ τονίσω γιὰ τὴν σημερινὴ περικοπὴ εἶναι ἡ ἐπιμονὴ τοῦ τυφλοῦ. Λένε κάποιοι «ὁ ἐπιμένων νικᾶ» καὶ ἔχουν δίκιο. Ἡ ἐπιμονὴ στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐξασφάλιση κάποιου καλοῦ ἔχει πάντοτε θετικὰ ἀποτελέσματα καὶ αὐτὸ διότι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς συντρέχει καὶ εὐλογεῖ. Τὸν τυφλὸ τῆς περικοπῆς, ὅταν ἔβγαζε φωνὴ ἱκεσίας πρὸς τὸν Χριστό, τὸν μάλωναν κάποιοι καὶ τοῦ ἔλεγαν νὰ σταματήσει. Δὲν ἄκουσε κανέναν. Ἐκεῖνος εἶχε ἕναν σκοπὸ καὶ ἐπέμεινε σὲ αὐτὸν τὸν σκοπὸ μέχρι ποὺ νίκησε. Ἡ ἐπίμονη προσευχή του κίνησε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει καλά. Θέλουμε κὶ ἐμεῖς νὰ γίνουμε καλά; Θέλουμε νὰ νικήσουμε τὰ πάθη μας, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν κακό μας ἑαυτό, νὰ δοῦμε τὸ «Φῶς τὸ ἀληθινό»; Ἂν ἐπιμείνουμε, θὰ τὰ καταφέρουμε, διότι ὅπως εἶχε πεῖ κάποιος Ἅγιος: «εἶναι ἀδύνατον αὐτὸν ποὺ πασχίζει ἐν ἀληθείᾳ νὰ σωθεῖ, νὰ μὴν τὸν ἐλεήσει ὁ Κύριος». 

               Ἡ ὅλη στάση τοῦ τυφλοῦ ἄνδρα ὁ ὁποῖος ἔστεκε καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη, μᾶς διδάσκει ὅτι καλὸ εἶναι νὰ μὴν κατακρίνουμε καὶ περιφρονοῦμε κανέναν συνάνθρωπό μας. Ἐκεῖνος, ὁ ζητιάνος, εἶδε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς; Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ καὶ ἔτσι πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίζουμε. Ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ὁ πιὸ Ἅγιος καὶ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε. 

               Ἄλλωστε, ὁ μακάριος τυφλὸς τοῦ Εὐαγγελίου, στὸν ὁποῖο οἱ περισσότεροι δὲν θὰ ἔδιναν κὰν προσοχή, ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἄφησε μεγάλη καὶ πολύτιμη κληρονομιά. Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», ἡ σύντομη αὐτὴ καὶ πολὺ δυνατὴ προσευχή, τὴν ὁποία οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν νὰ λέμε συνεχῶς γιὰ νὰ ἁγιαζόμαστε καὶ ἐμεῖς καὶ τὰ ἔργα μας, ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὴν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ πρὸς τὸν Χριστό: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». 

               Εὔχομαι, ὅπως ὁ τυφλὸς ἀξιώθηκε τῆς θεραπείας, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς θεραπείας καὶ νὰ δοῦμε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπὸ τὸν ἀγώνα μας μὲ σύμμαχο τὴν ἐπιμονή, τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὸ τὶ λένε οἱ Σειρῆνες τοῦ κόσμου καὶ μὲ τὴν φωνὴ ἡ ὁποία θὰ βγαίνει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας καὶ θὰ λέει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή