Ο Άγιος Κύριλλος Λούκαρις διάδοχος των Νέων Τριών Ιεραρχών
Νικολάου Μάννη
Μετά την μεγάλη αποστασία της Τοπικής Εκκλησίας της Ρώμης και την μετατροπή της σε συναγωγή του Αντιχρίστου, οι φανατικοί οπαδοί της, οι λεγόμενοι Παπικοί, ως άλλοι σκοτεινοί άγγελοι διέβαλαν ποικιλοτρόπως όσους μιμούμενοι τον Αρχάγγελο Μιχαήλ αναφώνησαν το «Στώμεν καλώς» και βοήθησαν την Ανατολική Εκκλησία να μην ακολουθήσει την πρεσβυτέρα Ρώμη στην εωσφορική πτώση της. Τρία ήταν τα κύρια πρόσωπα που το έπραξαν αυτό και θεωρήθηκαν ως οι Νέοι Τρεις Ιεράρχες[1]: ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός.
Όμως ο Άγιος Κύριλλος Λούκαρις (+1638) υπήρξε για τους Παπικούς και τα κοπέλια τους (τους Ουνίτες) ο πιο μισητός Ορθόδοξος όλων των εποχών. Η αιτία του άσβεστου αυτού μίσους ήταν διττή. Τον μισούσαν πρώτον, επειδή ο Λούκαρις ήταν ο μοναδικός Ορθόδοξος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατά την πρώτη τεσσαρακονταετία του ΙΖ΄ αιώνος (οι υπόλοιποι, έξι τον αριθμό - δηλαδή με εξαίρεση μόνο τον Νεόφυτο Γ΄, πνευματικό ανάστημα του Λουκάρεως - υπήρξαν λατινόφρονες), ο οποίος αντιστάθηκε με επιτυχία στην ουνιτοποίηση της Ανατολικής Εκκλησίας (που είχε ξεκινήσει το 1596 στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία). Και δεύτερον, επειδή είχε το «θράσος» να συλλάβει το μεγαλοφυές σχέδιο της μετατροπής στην Ορθοδοξία των, άρτι απελευθερωθέντων από την θανάσιμη μέγγενη του Παπισμού, Προτεσταντών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, οι οποίοι αριθμούσαν τότε σαράντα εκατομμύρια ψυχές!
Το μίσος αυτό φανερώνεται και σε μία επιστολή του - γνωστού για την καταδίκη του Γαλιλαίου - Πάπα Ουρβανού Η΄ όπου γράφει μετά την πρώτη ανατροπή από τον πατριαρχικό θρόνο και την καταδίωξη του Αγίου Κυρίλλου Λουκάρεως λόγω των ραδιουργιών των Λατινοφρόνων πως «μετὰ χαρὰς δ᾿ ἐπληροφορήθημεν τὰς συμφορὰς ἃς ὑπέστη τὸ τέκνον ἐκεῖνο τοῦ σκότους, ὁ ὁπαδὸς ἐκεῖνος τῆς κολάσεως»[2]...
Και ναι μεν ο μεγάλος ιστορικός Gunnar Hering μπορεί να γράφει ότι ο αγώνας εναντίον του κλεινού Ιεράρχου «δὲν τελείωσε παρὰ μόνο ὅταν οἱ γενίτσαροι ἔθαψαν τὸ ἄψυχο σῶμα του στὴν ἀκτὴ τῆς θάλασσας τοῦ Μαρμαρᾶ»[3], αλλά το μίσος και οι απόπειρες να δολοφονηθεί και η τιμή και η υπόληψή του εξακολούθησαν και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα όχι μόνο από τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του (Παπικούς, Ουνίτες και εν γένει Λατινόφρονες), αλλά και από κάποιους αμαθείς και ανόητους Ορθοδόξους.
Το τί ήταν και πώς ακριβώς έβλεπαν τον Άγιο Κύριλλο, μας το αποκαλύπτουν δύο Έλληνες της εποχής του, που έγιναν εξωμότες ασπαζόμενοι τον Παπισμό: ο Πέτρος Αρκούδιος και ο Ιωάννης Ματθαίος Καρυόφυλλος. Αντιγράφουμε τα επίμαχα αποσπάσματα από τα έργα τους:
«Ἀληθῶς ὄντες ἀσεβεῖς, καὶ παράνομοι, ὁποῖοι εἰσὶν οἱ αἱρετικοί, καὶ ὁ παρὼν ψευδοπατριάρχης τῆς Πόλεως (σημ. ο Λούκαρις) καλβινιανὸς ὢν, κᾀκεῖνα τὰ καθάρματα ὁ Φώτιος, ὁ Παλαμᾶς, ὁ Εφέσου Μάρκος, καὶ οἱ παραπλήσιοι»[4].
«Ἐματαιώθη γοῦν Κύριλλος ὁ ῥαψωδὸς τῶν ἀναθεματισμῶν ἑπόμενος Φωτίῳ τῷ πρωτοστάτῃ τοῦ σχίσματος, τοῖς παραλογισμοῖς καὶ σοφίσμασι τοῦ Παλαμᾶ Γρηγορίου, καὶ Μάρκου τοῦ Ἐφέσου»[5].
Αυτό ακριβώς ήταν ο Άγιος Κύριλλος Λούκαρις: ο διάδοχος των Νέων Τριών Ιεραρχών, του Μεγάλου Φωτίου, Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και Αγίου Μάρκου του Ευγενικού.
Ας έχουμε τις ευχές τους!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Περί των Νέων Τριών Ιεραρχών υπάρχει και αξιόλογος ομιλία του Σεβ. Μεθώνης κ. Αμβροσίου: https://www.youtube.com/watch?v=JsqmxmKmmgk
[2] Μ. Ρενιέρη, Κύριλλος Λούκαρις, Αθήνα, 1859, σελ. 33.
[3] Οικουμενικό Πατριαρχείο και Ευρωπαϊκή πολιτική 1620-1638, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2003, σελ. 293.
[4] Πέτρου Αρκούδιου, Περί του καθαρτηρίου πυρός, Ρώμη, 1637, σελ. 86.
[5] Αποδοκιμασία και κατάκρισις, Ρώμη, 1671, σελ. 131.
