Ποιός διχάζει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ;
ΠΡΟΣΦΑΤΑ, στὴν Ἑορτὴ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, κατὰ τὴν ὁποίαν ἑορτάζεται ἡ «Θρονικὴ Ἑορτὴ» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ ἄλλη μία φορὰ τηρήθηκε αὐτὸ ποὺ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν καθιερώσει ἐδῶ καὶ μισὸ περίπου αἰῶνα ὡς «ἱερὸν ἔθος»: στὴν «Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία» στὸν Ἅγιο Γεώργιο στὸ Φανάρι, παρέστη συμπροσευχόμενη ἐπίσημη ἀντιπροσωπεία τῆς Ρώμης ὑπὸ τὸν Καρδινάλιο Κοὺρτ Κόχ, «Πρόεδρο τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Χριστιανικὴ Ἑνότητα» (βλ. «Ἡ Θρονικὴ Ἑορτὴ στὸ Φανάρι», στὸ διαδικτυακὸ Πρακτορεῖο «Ὀρθοδοξία News Agency» τῆς 30-11-2018).
Συπροσευχήθηκαν ἀντιπρόσωποι ἄλλων τοπικῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν, «Κληρικοί, Μοναχοὶ καὶ Μοναχὲς ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ τὴν Ἑλλάδα», ὅπως καὶ ἐπίσημοι.
Μετὰ τὴν Ἀπόλυση, ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Βαρθολομαῖος προσφώνησε τὴν ἀντιπροσωπεία τοῦ Βατικανοῦ μὲ ἀναφορὰ στὸν διάλογο «τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθείας» ποὺ διεξάγεται μεταξύ τους, καὶ τόνισε ὅτι, «ἡ βούλησις διὰ τὴν συνέχισιν τῆς πορείας πρὸς τὴν ποθεινὴν ἑνότητα δὲν ἔχει ἐξασθενήσει, ὡς διεβεβαιώθη διὰ τὴν ἡμετέραν πλευράν, καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Κρήτῃ».
Εἶναι σαφές, ὅτι γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἡ Ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης ἀποτελεῖ ὁρόσημο, βάσει τοῦ ὁποίου καταρτίζουν τὰ ἑπόμενα ἀντορθόδοξα βήματά τους.
Σὲ αὐτὴ τὴν περίσταση, ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Οἰκουμενιστῶν βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ καταφερθεῖ ἐναντίον ὅσων ἀντιστρατεύονται στὴν καταστροφικὴ γραμμὴ καὶ πορεία αὐτοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, τοὺς ὁποίους ἀποκάλεσε «ἐκπροσώπους τοῦ ἀντιοικουμενικοῦ καὶ ἀντιδιαλογικοῦ φονταμενταλισμοῦ», γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν πραγματικὴ διάθεσή του ἐνώπιον τῶν Οἰκουμενικῶν ἑταίρων του, ἀλλὰ καὶ νὰ φανερώσει τὴν πλάνη καὶ ἀπέχθειά του μὲ τὴν ἀπαξίωση τῶν ὄντως Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὡς «φονταμενταλιστῶν».
Κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο, εἶναι ἰδίωμα τῶν σφαλλομένων στὴν πίστη νὰ συγκαλύπτουν μὲ ὕβρεις τὴν ἀσθένεια τῶν λογισμῶν τους (βλ. Λόγος ΜΒ΄, PG τ. 32, στλ. 473).
Ἔτσι, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔσπευσε νὰ τονίσει «μετ΄ ἐμφάσεως» γιὰ τοὺς Ἀντι-οικουμενιστές, ὅτι «ὄχι μόνον δὲν εἶναι οἱ αὐθεντικοὶ ὑπερασπισταὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ὡς οἱ ἴδιοι θεωροῦν τὸν ἑαυτόν τους, ἀλλὰ ὅτι παρερμηνεύουν καὶ παραποιοῦν τὴν γνησίαν παράδοσιν, καί, διὰ τοῦ οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν ζήλου των, διχάζουν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ».
Μάλιστα, ἔσπευσε νὰ βεβαιώσει, ὅτι ἡ Κολυμβάριος Ψευδοσύνοδός τους προβλέπει ὡς σκοπὸ τῶν θεολογικῶν διαλόγων, τὴν τελικὴ ἀποκατάσταση τῆς ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καὶ τῇ ἀγάπῃ ἑνότητος, καὶ ὅτι τὸ κοινὸ ποτήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας προϋποθέτει τὴν κοινὴ πίστη καὶ τὴν πλήρη συμφωνία στὴν ὁμολογία τῆς πίστεως.
Τοῦτο ἀποτελεῖ μία προσφιλῆ μέθοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν· τὸ νὰ προσφεύγουν σὲ ἕτοιμα ὀρθοδοξοφανῆ κείμενα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ ἄλλοθί τους ἔναντι ὅσων ψέγουν τὶς Οἰκουμενιστικὲς ἐκτροπές τους, γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι κανένα πρόβλημα δὲν ὑφίσταται καὶ ὅτι παρεξηγοῦνται δεινῶς.
Ὅμως, στὴν πράξη καὶ στὴν οὐσία, αὐτοὶ ἐφαρμόζουν, πετυχαίνουν καὶ βαδίζουν σύμφωνα μὲ τὸν παναιρετικὸ σκοπό τους, ὁ ὁποῖος καθόλου δὲν ἀποκρύπτεται ἤ δικαιολογεῖται ἀπὸ ὅσες ὀρθοδοξοφανεῖς προβλέψεις καὶ παραγράφους ἔχουν κατὰ καιροὺς ἐπινοήσει, προκειμένου νὰ καλύπτονται ἔναντι τῶν ἀντιδρώντων. Τὸ βέβαιον εἶναι, ὅτι τὸ τελικὸ θεωρητικὸ ἀποτέλεσμα ποὺ θέτουν, δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν πρακτικὴ καὶ τὶς ἐπιλογὲς ποὺ ἀκολουθοῦν καὶ ἐφαρμόζουν.
Ὁπότε, ἤ αὐτοὶ εἶναι ἀντιφατικοί, πρᾶγμα δύσκολο νὰ τὸ πιστεύσουμε, ἤ ἐξαπατοῦν ὅσους τοὺς ἐμπιστεύονται, ἀλλὰ ὄχι ὅσους ἔχουν ἀπωλέσει ἀπὸ μακροῦ τὴν ἐμπιστοσύνη τους σὲ αὐτούς. Ἐκείνους, ὅσο καὶ ἄν τοὺς ἀπαξιώνουν, μὲ τὴν τακτική τους αὐτὴ τοὺς στερεώνουν ἔτι περισσότερο στὴν Ὀρθόδοξη γραμμὴ καὶ πορεία τους μακρὰν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς συγχρόνους Λατινόφρονες κακοδόξους.
Βέβαια, στὸ σημεῖο αὐτό, καλὸν εἶναι νὰ θυμηθοῦμε καὶ πάλι τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, σχετικὰ μὲ τὴν νόμιμη ἄθληση τῶν Ὀρθοδόξων Ἀγωνιστῶν, ὥστε νὰ μὴ παρέχουν ἀφορμὲς στοὺς ὑπεναντίους νὰ τοὺς μέμφονται γιὰ ἀδιάκριτο ἤ ὑπερβάλλοντα ζῆλο: «Καὶ εἰρηνεύομεν ἐννόμως μαχόμενοι, καὶ εἴσω τῶν ἡμετέρων ὅρων καὶ κανόνων τοῦ Πνεύματος» (βλ. Λόγον ΜΒ΄, Αὐτόθι).
***
Στὸ μήνυμα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ποὺ ἀνέγνωσε ἐν συνεχείᾳ ὁ Καρδινάλιος Κοὺρτ Κόχ, ἐκφράζεται ἡ εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν Βαρθολομαῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὴν παρουσία του στὴν «ἡμέρα τῆς προσευχῆς γιὰ τὴν εἰρήνη στὴν Μέση Ἀνατολή, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 7 Ἰουλίου [2018] στὸ Μπάρι» τῆς Ἰταλίας.
Τί ἔγινε ὅμως ἐκεῖ, γιὰ νὰ περιορισθοῦμε σὲ αὐτὸ μόνον τὸ περιστατικὸ ἀπὸ τὶς πλούσιες Οἰκουμενιστικὲς δραστηριότητες τοῦ διαρρεύσαντος ἔτους; Συνιστοῦσε ἕνα συμβὰν γνήσια ὀρθόδοξα παραδοσιακό, ὥστε ὅποιος ἀντιτάσσεται σὲ αὐτὸ νὰ εἶναι παρερμηνευτὴς καὶ παραποιητὴς τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, χαρακτηριζόμενος ἀπὸ «οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν ζῆλον», γιὰ νὰ διχάζει τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καὶ νὰ εἶναι «φονταμενταλιστής»;!...
Στὸ Μπάρι, στὶς 7-7-2018, συγκεντρώθηκαν μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πάπα τῆς Ρώμης Φραγκῖσκο οἱ Οἰκουμενιστὲς πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος καὶ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος, ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν, ὅπως καὶ ὁ Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, καθὼς καὶ ὑψηλόβαθμοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀντιχαλκηδονίων, Νεστοριανῶν/Ἀσσυρίων κ.ἄ. (βλ. «Συμμετοχὴ τοῦ Μητροπολίτη Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίωνα στὴ συνάντηση Ἀρχηγῶν καὶ Ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν χριστιανῶν στὴ Μέση Ἀνατολή», στὶς Εἰδήσεις τῆς 8-7-2018, στὴν ἐπίσημη Ἱστοσελίδα τοῦ «Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»).
Ὅλοι οἱ ἀποτελοῦντες αὐτὸ τὸ Οἰκουμενιστικὸ μεῖγμα, ἀφοῦ προσκύνησαν στὴν κρύπτη τῆς Βασιλικῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὰ τίμια Λείψανά του, ἔκαναν ἐπισημότατη Συμπροσευχὴ «ὑπὲρ τὴς εἰρήνης στὴν Μέση Ἀνατολὴ» σὲ εἰδικὴ ἐξέδρα στὴν προκυμαία τοῦ Μπάρι, προεξάρχοντος βεβαίως τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, μὲ συμμετοχὴ χιλιάδων κατοίκων καὶ ἐπισκεπτῶν τῆς πόλεως.
Κατόπιν, συμμετεῖχαν σὲ Συνέδριο στὴν Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου γιὰ τὴν δύσκολη κατάσταση τῶν Χριστιανῶν στὴν Μέση Ἀνατολή, μέσα βεβαίως σὲ κλῖμα Οἰκουμενιστικῆς συνεργασίας καὶ πρακτικῆς. Ὁ δὲ Ἱλαρίων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας τόνισε ὅτι, «παρὰ τὴν ἔλλειψη τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου, τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς [ἐννοεῖ Ἀντιχαλκηδονίους καὶ Νεστοριανούς], τίποτε δὲν ἐμποδίζει τοὺς χριστιανοὺς νὰ συνεργάζονται καὶ νὰ ὑλοποιοῦν κοινὰ προγράμματα, ἀκόμη καὶ μὲ σκοπὸ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ὑφισταμένης καταστάσεως».
Τέλος, στὴν πλατεῖα μπροστὰ στὴν Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὁ Πάπας ἀνέγνωσε ἔκκληση γιὰ τὴν εἰρήνη στὴν Μέση Ἀνατολή, καὶ ἄφησαν οἱ παρόντες νὰ πετάξουν στὸν οὐρανὸ λευκὰ περιστέρια.
Εἶναι σημαντικὸ νὰ τονίσουμε, ὅτι ἡ συμμετοχὴ καὶ οἱ ἀπόψεις τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας σὲ τέτοια γεγονότα εἶναι πλήρως εὐθυγραμμισμένες μὲ αὐτὲς τῆς Ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τῶν λοιπῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀσχέτως ἄν οἱ Ρῶσοι γιὰ ἄλλους λόγους δὲν ἔλαβαν μέρος σὲ αὐτὴν (βλ. τὴν εἰδικὴ διαφωτιστικὴ μελέτη τοῦ ἡμετέρου Πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Γιάν - Δρ. Θεολογίας, Μόσχα καὶ Κρήτη: ἐκκλησιολογικὴ ταυτότης πέραν τῆς Πατερικότητος, Νοέμβριος 2018, σσ. 66).
Ἄν αὐτοὶ ποὺ συμμετέχουν ἐνεργὰ σὲ αὐτὲς τὶς θεατρικὲς καὶ πλήρως ἀντι-εκκλησιαστικὲς ἀποστατικὲς ἐνέργειες νομίζουν ὅτι εἶναι ἐντὸς τῆς γνησίας Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἄς τὸ ἀποδείξουν ἀπὸ τὴν Συνοδική, Κανονικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἐπειδὴ ἀδυνατοῦν νὰ τὸ πράξουν, ἐκτὸς καὶ ἄν τὴν διαστρέψουν δεινῶς, θὰ πρέπει νὰ παύσουν τουλάχιστον νὰ ψεύδονται καὶ νὰ παραποιοῦν τὴν Ἀλήθεια! Δὲν εἶναι φορεῖς καὶ ἐκφραστὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεώς της καὶ ὅσοι τοὺς ἀποφεύγουν, καταγγέλλουν καὶ καταδικάζουν δὲν εἶναι «φονταμενταλιστές», ἀλλ΄ ὄντως Ὀρθόδοξοι ἐν τῇ Ἀγάπῃ τῆς Ἀληθείας τῆς ἀδιαιρέτου μιᾶς καὶ μοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!
Θυμίζουμε στοὺς ἑτερόφρονες Οἰκουμενιστές, αὐτὸ ποὺ θεωρεῖ ὡς πρότυπο τῆς κατὰ Χριστὸν Ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ὁ Μέγας Βασίλειος: Ἀνέκαθεν «ἤνθουν αἱ [κατὰ τόπους] Ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ», διότι ἦταν «ἐρριζωμέναι τῇ πίστει» καὶ «ἡνωμέναι τῇ ἀγάπῃ», ὑφιστάμενες σὲ μία σύμπνοια σὰν μέλη σὲ ἕνα σῶμα (βλ. Ἐπιστολὴ ΡΞΔ΄, PG τ. 32, στλ. 636).
***
Βάσει τῶν ἀνωτέρω καὶ σὲ αὐτὴ τὴν συνάφεια, θεωροῦμε καλὸ νὰ προβοῦμε καὶ στὴν ἑξῆς διασάφηση σχετικὰ μὲ τὴν ἀληθινὴ ἔννοια τῆς Ἀγάπης, ἡ ὁποία εἶναι ἰδιαίτερα παρεξηγημένη:
Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ γνωρίζουμε ἀπὸ τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς δίδαξε: «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰω. 13:34-35). Πρόκειται γιὰ ἀγάπη κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, μία ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀκόμη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθροὺς (βλ. Ματθ. 5:44). Καὶ εἶναι βεβαίως γνωστόν, ὅτι ὁ Χριστός μας δὲν δίδαξε μόνον τὴν τέλεια ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔδειξε θυσιαζόμενος γιὰ ἐμᾶς.
Ὥστε, νὰ ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα στὸν κόσμο, τὸ κυριώτερο γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν καὶ ἡ ἀποτελεσματικώτερη δύναμη γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ εἶναι ἀκριβῶς ἡ Ἀγάπη. Ἀλλ΄ ὄχι ἡ συναισθηματική, ἀνθρώπινη, ὑστερόβουλη, συμφεροντολογική, ἀναγκαστική, ἐπιβαλλόμενη, ἀρρωστημένη ἤ καὶ ἐμπαθὴς καὶ ἐκφυλισμένη, διότι ὑπάρχουν πολλὲς «ἀγάπες» στὸν κόσμο, παρὰ μόνον ἡ Ἀγάπη τῆς Ἀληθείας (βλ. Β΄ Θεσ. 2:10).
Μάλιστα, ψευδώνυμη εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία τιμᾶ μὲ τὸ ὑψηλὸ καὶ ἅγιο ὄνομά της κάθε παρεκτροπὴ στὰ θέματα Πίστεως ἤ Ἠθικῆς.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, οἱ Οἰκουμενιστὲς διακρίνονται γιὰ ἀγαπολογία καὶ εἰρηνολογία, διότι δὲν ἔχουν ἀληθινὴ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν Ἐκκλησία Του καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἀποσυνδέουν τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, τὴν νοθεύουν καὶ τὴν διαστρέφουν, ὥστε νὰ τὴν καταντοῦν ἀπάτη. Ἄν ἀγαποῦσαν ὄντως τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους, θὰ ἐπινοοῦσαν τρόπους γιὰ νὰ τοὺς ἑλκύσουν στὴν Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας καὶ αὐτὸ θὰ ἀπεδεικνύετο στὴν πράξη.
Ὅμως, δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπός τους. Αὐτὸ ποὺ ἐπιτυγχάνουν μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, τὸν Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακό, εἶναι ἡ συνύπαρξη, ἡ συνεργασία, ἡ ἔστω ἡμιτελὴς κοινωνία, ἡ συμπροσευχή, ἡ ἀλληλο-αναγνώριση, ἡ κοινὴ μαρτυρία καὶ διακονία, ἡ ἀδιατάρακτη συμπόρευση. Εἶναι ἡ «εἰρήνη τῶν ἁμαρτωλῶν», ἡ ὁποία προξενεῖ τὴν δυσφορία τοῦ Ψαλμωδοῦ (βλ. Ψαλμ. 72:3). Γι΄ αὐτὸ καὶ σύμφωνα μὲ τὸ σκεπτικό τους, οἱ αἱρετικὲς συναθροίσεις καὶ κοινότητες εἶναι δῆθεν Ἐκκλησίες, καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι δῆθεν δρόμοι, καταξιώσεις καὶ ἐκπληρώσεις θείου σκοποῦ.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐνῶ δείχουν ἀπεριόριστη ἀγάπη καὶ ἀνοχὴ πρὸς ὅλους, στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουν ἀληθινὴ ἀγάπη, διότι ἀντιπαθοῦν φανερὰ καὶ ἀπαξιώνουν, ἀπορρίπτουν, κακοχαρακτηρίζουν, ἀλλὰ καὶ διώκουν τοὺς συνειδητοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς θυμίζουν ὅτι ἡ κατὰ Χριστὸν Ἀγάπη καὶ Εἰρήνη εἶναι ἀχώριστα συνδεδεμένες μὲ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως.
Κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ὁ διάβολος εἶναι αὐτὸς ποὺ κάνει νὰ ὁμονοήσουν οἱ ἄνθρωποι στὸ κακό, καὶ ὅσοι λέγουν τὰ ὑγιῆ νὰ πολεμηθοῦν, γιὰ νὰ σκορπίσουν τὰ χρήσιμα (βλ. Ὁμιλία Ζ΄, Εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῆς Πρὸς Κορινθίους Πρώτης, § ε΄, PG τ. 61, στλ. 60).
Βεβαίως, καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς ὁμιλοῦν γιὰ «πλήρη συμφωνία στὴν ὁμολογία τῆς πίστεως», γιὰ κοινὴ πίστη ἐν σχέσει πρὸς τὴν κοινὴ συμμετοχὴ στὴν Θ. Εὐχαριστία, ἀλλὰ τοῦτο χρησιμοποιεῖται προσχηματικά (ἄν καὶ «διακοινωνία» αὐτῶν μὲ τοὺς λοιποὺς αἱρετικοὺς ὑφίσταται ὡς γνωστὸν σὲ εὐρεῖα κλίμακα καὶ σὲ διάφορα ἐπίπεδα ἀνοικτά), γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν πλήρη ἐλευθερία καὶ ἄνεση, ὥστε νὰ καλλιεργοῦν τὴν πραγμάτωση ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐπιτευγμάτων καὶ σκοπῶν τους, ποὺ συνιστοῦν κατ΄ οὐσίαν τὴν μολυσματικὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ πανθρησκειακὴ κοινωνία τους ὄχι ἐν ἀληθείᾳ, ἀλλ΄ ἐν αἱρέσει καὶ ἀποστασίᾳ.
Γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, σύμφωνα μὲ τὶς κατὰ καιροὺς ἐπίσημες δηλώσεις καὶ συνυπογραφὲς κειμένων, ὑπάρχει κοινότητα πίστεως καὶ μυστηρίων μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ λοιποὺς αἱρετικούς, καὶ μάλιστα μὲ τοὺς λεγομένους Ἀρχαίους Ἀνατολικούς, καὶ αὐτὸ ποὺ προσπαθοῦν εἶναι νὰ ἀνακαλύψουν καὶ φανερώσουν/ἐκδηλώσουν τὴν ὑφιστάμενη ἑνότητά τους, τὴν ὁποίαν μὲ ὅλες τὶς δραστηριότητές τους ἤδη βιώνουν στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι ἀναφωνοῦμε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, ὅτι «τῆς αἱρέσεως ἀποσχιζόμενοι, τῇ εὐσεβείᾳ διὰ παντὸς ἐνραπτόμεθα»· καὶ «τότε ἄρρηκτον» βλέπουμε «τὸν τῆς Ἐκκλησίας χιτῶνα, ὅταν ἀπορραγῇ τῆς πρὸς τὴν αἵρεσιν κοινωνίας» (βλ. Ὁμιλία Ζ΄, Εἰς τὸν Ἐκκλησιαστήν, PG τ. 44, στλ. 725D-728Α).
***
Λοιπόν, κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, εἶναι εὔκολο νὰ κατανοηθεῖ ποιὸς διχάζει στὴν πραγματικότητα τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ: Οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐργάζονται διχαστικὰ ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰῶνα σὲ βάρος τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ὄχι οἱ Ἀντι-οικουμενιστὲς καὶ μάλιστα οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου.
Ἡ καταστατικὴ βάση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ Πατριαρχικὸ Διάγγελμα τοῦ 1920, προέβλεπε τὴν Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση, ἡ ὁποία ἐφαρμόσθηκε τὸ 1924 καὶ προξένησε μία πρωτοφανῆ ἑορτολογικὴ πολυδιάσπαση καὶ σύγχυση μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἑορτολογικὴ προσέγγιση καὶ συνταύτιση μὲ τοὺς αἱρετικούς.
Ἡ δὲ συμμετοχὴ στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση, ἡ ὁποία δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὸς διάλογος γιὰ τὴν διαφώτιση καὶ μεταστροφὴ τῶν αἱρετικῶν, ὁδήγησε σὲ τέτοια δογματική, κανονικὴ καὶ ἠθικὴ φθορά, ὥστε νὰ διατυπωθοῦν καὶ ἀναπτυχθοῦν ἀντιπατερικὲς καὶ ἀντορθόδοξες «θεολογίες» καὶ πρακτικές, ποὺ καταστρατηγοῦν πολυτρόπως τὸ Εὐαγγελικὸ Ἦθος καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας μας, πρᾶγμα ποὺ καθιστᾶ τοὺς ἀμετανόητους αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς αὐτοκατάκριτους.
***
Παρακαλοῦμε καὶ εὐχόμαστε, ἡ Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῆς Ἀληθείας νὰ στερεώνει στὴν Ἑνότητα τῆς Ἀληθείας καὶ στὴν Ἀληθινὴ Ἀγάπη τοὺς πραγματικοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στὴν ἐποχὴ τῆς Ἀποστασίας ποὺ ζοῦμε.
Σήμερα ὑπάρχει διάχυτη ἀπόρριψη τῆς σωτηρίου Ἀγάπης τῆς Ἀληθείας μὲ κυριαρχία τῆς ἐνέργειας τῆς πλάνης, ὥστε ὅσοι προσβάλλονται ἀπὸ αὐτὴν (καὶ ἡ αἰχμαλωσία στὸν Οἰκουμενισμὸ ἤ καὶ ἡ ἀπαράδεκτη ἀνοχὴ ἔναντί του συνιστοῦν τέτοια θανατηφόρα προσβολή), νὰ ἀπιστοῦν στὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ εὐδοκοῦν (συγκατατίθενται) στὴν ἀδικία (βλ. Β΄ Θεσ. 2:12).
Τὸ πᾶν εἶναι νὰ συγκαταλεγόμαστε μὲ ὅσους ὁ Θεὸς ἐπέλεξε ἐξ ἀρχῆς γιὰ τὴν σωτηρία διὰ τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διὰ τῆς πίστεως στὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Εἴθε οἱ προτρεπτικοὶ λόγοι τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου νὰ ἠχοῦν μέσα μας καθοριστικά, ἀσχέτως τῶν πεπλανημένων καὶ διαστρεβλωτικῶν ἀπόψεων τοῦ κάθε Κωνσταντινουπολίτου ἤ Μοσχοβίτου Οἰκουμενιστοῦ ἡγέτου:
«Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι΄ ἐπιστολῆς ἡμῶν. Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ὑμᾶς ἐν παντὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ ἀγαθῷ» (Β΄ Θεσ. 2:15-17)!
Καὶ εἴθε νὰ ὑπάρξει Μετάνοια καὶ ἀποκατάσταση στὴν Ὀρθοδοξία ὅσων κατανοοῦν ἔμπρακτα τὴν διχαστικὴ καὶ ἀποστατικὴ πορεία τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὥστε νὰ ἐπανέλθουν σὲ θεάρεστη τροχιὰ τῆς ὄντως Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης τῆς Ἀληθείας, πρὸς εὐφροσύνην τῶν Ὀρθοδόξων καὶ καταισχύνην τῶν Κακοδόξων. Ἀμήν!
+Ἐ.Γ.Κ.
