Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου εἰς τὴν Γ΄ Ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατὰ τὸ Συλλείτουργο στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Περιστερίου 2021

  

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικε,

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Πειραιῶς καὶ Σαλαμίνος κ. Γερόντιε, 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ἔχει θεσπίσει τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ὡς ἡμέρα ἐπετειακῆς μνήμης τῆς Γ' ἐμφανίσεως  Αὐτοῦ στὸν Ἀττικὸ οὐρανὸ κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς ὕψωσης τοῦ Σταυροῦ μὲ τὸ πάτριο ἑορτολόγιο τὸ ἔτος 1925. 

   Ἕνα χρόνο νωρίτερα, καὶ συγκεκριμένα στὶς 10 Μαρτίου 1924, εἶχε ἐπιβληθεῖ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ νέο ἡμερολόγιο, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ 10η Μαρτίου νὰ ὀνομαστεῖ 23η. Ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφή, ἡ καταφυγὴ στὴν Ἑλλάδα περίπου ἑνὸς ἑκατομμυρίου διακοσίων χιλιάδων (1.200.000) Μικρασιατῶν προσφύγων, ἡ φτώχεια καὶ ὁ πολιτικὸς διχασμὸς μάλλον ἦταν γιὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς τόσο ἀσήμαντα ζητήματα, ὥστε ἑνάμιση μόλις χρόνο μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Μικρασίας νὰ θεωρήσουν ὅτι ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ νὰ «διορθώσουν» -ὅπως εἴπαν- τὸ ἡμερολόγιο καὶ νὰ συγχρονιστοῦν οὐσιαστικὰ μὲ τὴν παρασυναγωγὴ τῶν Λατίνων.

   Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ, πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶδαν στὴν ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ ἕναν δούρειο ἴππο, μέσω τοῦ ὁποίου τὸ δυτικὸ πνεῦμα θὰ εἰσέβαλλε στὴν πονεμένη πατρίδα μας, καὶ ἀκόμη χειρότερα στοὺς κόλπους τῆς ἀεὶ πολεμουμένης Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς, ἥδη ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶχαν δίκαιο.

  Ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν, ὅταν λαμβάνει μία ἀπόφαση, ἔχει στόχο προπάντων νὰ διασφαλίσει τὴν ἐνότητα τοῦ ποιμνίου. Στὴν περίπτωση τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, τὸ ποίμνιο διχάσθηκε. Οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων ἔγιναν μέσα σὲ μια νύχτα «τὰ ἄτακτα μέλη τῆς Ἐκκλησίας», ἐπειδὴ ἀκριβῶς συνέχισαν τὴν δισχιλιετὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν εὐσεβεῖς Χριστιανοὶ ἔγιναν ξαφνικὰ «οἱ ἄτακτοι», τότε ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν διέπραξε ἕνα μεγάλο ποιμαντικό λάθος. Ἦταν, ὅμως, πράγματι, ἡ ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ ἕνα ποιμαντικὸ λάθος, ἢ μήπως ἕνα μεγάλο βῆμα γιὰ τὸ ἄνοιγμα στὴν κίνηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Ἄν ἦταν ἕνα ποιμαντικὸ λάθος, σίγουρα οἱ Ἱερᾶρχες κινούμενοι ἀπὸ ἀγάπη θὰ φρόντιζαν νὰ τὸ ἐπιλύσουν μὲ μὶα Πανορθόδοξη Σύνοδο, πράγμα πού ποτὲ δὲν ἔγινε. Ἀπεναντίας, ἡ «ποιμαντικὴ μέριμνα» ἐκδηλώθηκε μὲ ἕναν ξεχωριστὸ τρόπο. Ἀντὶ νὰ ἐλκύσουν τοὺς λεγομένους «ἀτάκτους παλαιοημερολογίτες» στὴν -κατ' αὐτοὺς- κανονικὴ πορεία, προτίμησαν νὰ καταστείλουν διὰ τῆς βίας τὸ κίνημα τῆς εὐσεβείας. Ὁρθόδοξοι δίωξαν Ὁρθοδόξους. Πρωτότυπος ὁ διωγμός. Ἀστυνομικοὶ μὲ ἐντολὴ Ἀρχιεπισκόπου ἔπαψαν νὰ ἀσχολοῦνται τόσο μὲ τὴν παρανομία καὶ στράφηκαν κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Εἰσέβαλλαν στοὺς Ναούς τους, διέλυαν τὶς λειτουργικὲς συναθροίσεις, ἀναποδογύριζαν ἐπιταφίους καὶ -τὸ χειρότερο ὅλων- σὲ κάποιους Ναοὺς καὶ Μονὲς πέταξαν καὶ ποδοπάτησαν τὸν Ἅγιο Ἄρτο. Γιὰ ὅσους παρέμεναν στὴν παράδοση τὰ μέτρα ἦταν σκληρά. Οἱ ἐργάτες  ἀπολύονταν ἀπὸ τὴν δουλειὰ, οἱ μαθητὲς ἀπὸ τὰ σχολεῖα, οἱ στρατιῶτες ἔπαιρναν φυλακίσεις, οἱ δὲ κληρικοὶ ξυρίζονταν, ἀποσχηματίζονταν, φυλακίζονταν ἤ καὶ ἐξορίζονταν. Ὄλα αὐτὰ θυμίζουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ὁ οποῖος λέει: «τί βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς»; Γιὰ νᾶ διορθώσουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ τοὺς ἀδελφοὺς τοὺς, οἱ ὁποῖοι κατ' αὐτοὺς «ἀτακτούσαν», διέπραξαν ἀτοπήματα ποὺ οὑδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὴν προσωποποιημένη Ἀγάπη, τὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ. Ἄν τὰ ἀρχικά τους κίνητρα ἦταν ἀγαθά, τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν θα εἶχε συμβεῖ. 

   Μέσα σὲ μὶα τέτοια θλιβερὴ κατάσταση, οἱ συνειδητοὶ Χριστιανοὶ τῶν πατρώων παραδόσεων, δὲν ἐνέδωσαν στὶς πιέσεις. Δὲν ἦταν πεισματικοί, οὔτε συμφεροντολόγοι. Αὐτὸ ποὺ τοὺς κράτησε στὴν γραμμὴ τῶν Πατέρων ἦταν τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ Ἀναγνώσματος: «Ὃστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Οἱ Πατέρες μας αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαναν∙ σήκωσαν μὲ ὑπομονὴ τὸν Σταυρό τους καὶ ἀκολούθησαν τὸν Κύριο. Στόμα μὲ στόμα διέδιδαν την τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας. Κρυφὰ συγκεντρώνονταν σὲ ἀποθῆκες ποὺ μετέτρεπαν σὲ πρόχειρους Ναούς. Ἐξομολογούνταν καὶ μετελάμβαναν. Ἱερεῖς ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ἄλλες περιοχὲς πρόθυμα διακινδύνευαν τὴν ἀσφάλεια τους γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τοὺς πιστοὺς τῆς παράδοσης. Ὁ Κύριος, βλέποντας τὸν ζῆλο τους, τοὺς ἀντάμειψε. Τοὺς εἴπε: «παιδιά μου, προχωρῆστε στὸν δρόμο σας. Εἶμαι μαζί σας». 

   Πώς, ὅμως τοὺς δήλωσε τὴν συμπαράσταση Του;

   Ἦταν παραμονές τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ 1925. Οἱ πιστοὶ, ὅπως συνήθιζαν, διέδοσαν προφορικὰ καὶ μυστικὰ σὲ δύο χιλιάδες ἄτομα ὅτι στὸ Ἱερὸ Μοναστηράκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττὸ ὁ Μακαριστὸς παπά-Γιάννης ὁ Φλῶρος θὰ τελοῦσε Ἀγρυπνία γιὰ τὴν ὕψωση τοῦ Σταυροῦ. Τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς οἱ πιστοὶ κίνησαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους γιὰ τὴν Ἀγρυπνία, περπατώντας δύο καὶ τρεῖς ὦρες προκειμένου νὰ φθάσουν στὸ καθορισμένο σημεῖο. Μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν ποὺ προσήρχοντο στὴ Μονὴ ἤταν καὶ ὁ πατήρ Ἰωάννης, ντυμένος σὰν γραία, γιὰ νὰ μὴν γίνει ἀντιληπτὸς ἀπὸ τὶς ἀρχές. Ἡ Ἀγρυπνία ξεκίνησε, ἐνῶ λίγο ἀργότερα κατέφθασε καὶ ἡ χωροφυλακὴ «γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὴν Ἀγρυπνία», ὅπως διηγήθηκε 50 χρόνια ἀργότερα ἕνας ἀπὸ τοὺς χωροφύλακες, ὁ μακαρίτης Ἱωάννης Γλυμής. Ὡστόσο, οἱ ἀρχικὲς προθέσεις τῶν ἐντεταλμένων χωροφυλάκων μετεβλήθησαν λόγω τοῦ κατοπινοῦ γεγονότος∙ ὅπως διηγήθηκε ἡ Μακαριστὴ Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος, Γερόντισσα Εὐθυμία, περίπου στὶς 23.30, «ἐκεῖ ποὺ ὁ ψάλτης διάβαζε μὲ δυνατὴ φωνὴ τὴν ὡραία Ὁμιλία ποὺ ἀρχίζει μὲ τὸ “πάλιν ἑορτὴ καὶ πάλιν πανήγυρις”, ἀκούσθησαν φωνὲς ἀπὸ τὸ πλῆθος ποὺ ἔλεγαν “ὁ Σταυρός!... ὁ Σταυρός!...”». Ἕνας ὑπέρλαμπρος Σταυρὸς εἶχε ἐμφανισθεῖ πάνω ἀκριβῶς ἀπὸ τὴ Μονὴ, ἀπλώνοντας τὶς ἀκτίνες Του ἀπὸ τὸν Ὑμηττὸ ὡς τὸ Φάληρο, σύμφωνα μὲ τὴν τότε γνωστὴ ἐφημερίδα «ΣΚΡΙΠ». 

   Ἀληθῶς, μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα πολλοὶ -μεταξὺ τῶν ὁποῖων καὶ οἱ χωροφύλακες- πείσθηκαν ὅτι οἱ παλαιοημερολογίτες δὲν εἶναι «οἱ πεισματάρηδες, οἱ ἀγράμματοι καὶ οἱ ἄτακτοι κατὰ τῆς προϊσταμένης τους ἀρχῆς», δηλαδὴ τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

    Ὁ Θεὸς δήλωσε στοὺς ἀγρυπνούντας πιστοὺς μὲ τὸν πλέον θαυμαστὸ τρόπο ὅτι σήμερα εἶναι τοῦ Σταυροῦ! Σήμερον τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ! Ὁ ἐμφανισθεὶς Σταυρὸς αὐτὸ τὸ «σήμερον» δηλώνει.

   Δὲν εἴμαστε ἡμερολάτρες, οὔτε πιστεύουμε ὅτι θὰ σωθοῦμε ἀπλὰ καὶ μόνο ἐπειδὴ τηροῦμε τὶς 13 ἡμέρες. Ἀναμφισβήτητα, ὁ Θεὸς εἶναι Ἄχρονος. Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ χοϊκοὶ ἄνθρωποι εἴμαστε χρονικοὶ. Εἴμαστε μέσα στὸν χρόνο καὶ ἔχουμε καθήκον νὰ πορευόμαστε σύμφωνα μὲ τὸν χρόνο μὲ τὸν ὁποῖο πορεύθηκαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅρισαν τὶς νηστεῖες, τὰ Εὐαγγελικὰ Ἀναγνώσματα καὶ αὐτὸ τὸ Πασχάλιο. Ἐμεὶς αὺτὸ κάνουμε∙ τηροῦμε τὶς παραδόσεις, τηροῦμε αὐτὰ ποὺ τηρούσαν ἐκείνοι ποὺ εἶδαν τὸν φωτολαμπὴ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ὁμολογοῦμε Χριστό, γιὰ νὰ ὁμολογήσει ὁ Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός. Μπορεῖ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ νέου νὰ μὰς κολλοῦν τὴν ταμπέλα «οἱ ἄτακτοι», ἀλλὰ ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος, ὁ ὁποῖος θὰ δεῖ ὅτι δὲν ξεφύγαμε ἀπὸ τὰ θεσπίσματα τῶν Πατέρων, θὰ γράψει γιὰ αὐτὸν τὸν ἀγώνα τῶν συνειδητῶν Χριστιανῶν μὲ χρυσὴ πένα. 

    Μπορεῖ νὰ ἀκούγονται φαντασμένα αὐτὰ τὰ λόγια. Δὲν παύουν, ὅμως, νὰ εἶναι τὰ λόγια τῆς ἀληθείας. Μπορεῖ νὰ θεωρεῖται πεῖσμα ἡ ἐπιμονή μας στὴν παράδοση. Κι ἄν ἀκόμη εἶναι, αὐτὸ ὁφείλεται στὴ Θεόθεν Βεβαίωση. Ὁφείλεται στὸν Σταυρὸ ποὺ ἔκανε τὴν νύχτα μέρα στὴ μνήμη τῆς ὑψώσεως Του. Τὸ πεῖσμα τῶν ἀδελφῶν νὰ ἀκολουθήσει ὁ κόσμος τὸ νέο ἡμερολόγιο, πού ὀφείλεται; Μὴν εἶδαν καὶ ἐκείνοι τὸν Τίμιο Σταυρό; Δὲν ξέρω ἄν Τον εἶδαν, ξέρω, ὅμως, πολὺ καλὰ ὅτι εἶδαν τὴν ἐξέλιξη τῆς μεταρρύθμισης τους, τὴν ἐμπλοκὴ στὸν οἰκουμενισμό. Δίχως νὰ τὸ καταλαβαίνουν, βεβαιώνουν ὅτι τελικὰ, ἑμεῖς τὰ «ἀπόπαιδα», ἑμεῖς οἱ «ἄτακτοι» καὶ οἱ μακαριστοὶ παπποῦδες μας ἀκολουθοῦμε καὶ ἀκολούθησαν τὴν διαχρονικὴ ὀρθόδοξη πατερικὴ πορεία.

   Στὴν παρούσα ὁμιλία, θὰ ἦταν μεγάλη παράλειψη ἐὰν δὲν ἀναφερόμουν στὸν ἀγαθὸ λευίτη καὶ λειτουργὸ τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ἀγρυπνίας, τὸν Μακαριστὸ πατέρα Ἰωάννη Φλῶρο. Ὁ Μακαριστὸς Ἰερέας ἦταν ἔγγαμος, χῆρος ἀπὸ τὰ 50 του περίπου ἔτη καὶ πατέρας πέντε τέκνων. Οὔτε οἱ διωγμοί, μὰ οὔτε καὶ ἡ οἰκονομικὴ δυσχέρεια ἀποτέλεσαν ἐμπόδιο γιὰ τὸν παπα-Γιάννη νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση, διὸτι ἀγαποῦσε ἀληθινὰ τὸν Χριστὸ. Ἦταν δοσμένος θυσιαστικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιὰ αὐτὸ καὶ μὲ πολλῇ χαρᾷ καὶ ἀνδρείᾳ ἔσπευδε νὰ λειτουργεῖ στὶς Ἱερὲς Ἀγρυπνίες δίχως νὰ λογαριάζει τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς φοβέρες. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔκανε τὸν Σταυρό του καὶ ζοῦσε τὴν εὐλογία. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ὄντως ὁμολογητής. Δὲν συνέχεε τὴν ὁμολογία μὲ τὴν μωρολογία ποὺ εἶναι τῆς μόδας αὐτὴ τὴν ἐποχή. Δὲν ὑπῆρξε δῆθεν, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀναπαυόταν στὴ ψυχή του. Παρὰ τὸ προχωρημένο τῆς ἡλικίας του, πήγαινε μὲ τὰ πόδια ἀπὸ τὴν Κηφισιὰ ἔως τὴν Ροδόπολη γιὰ νὰ ἐξυπηρετεῖ τοὺς πιστοὺς τῆς Ἀγίας Τριάδος, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀγαπούσαν ὅλοι, διότι ἔβλεπαν στὸ πρόσωπο του τὸ ἑνωτικὸ στοιχεῖο, τὸν καλὸ πατέρα, τὸν καλὸ ποιμένα. Γιὰ τὴν πολλὴ του ἀρετὴ, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀξιώθηκε νὰ εἶναι ὁ λειτουργὸς κατὰ τὴν Γ' ἐμφάνιση τοῦ Σταυροῦ. 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

   Εὔχομαι ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ νὰ ἐνισχύει καὶ να φωτίζει ὅλους μας. Ὅλοι κάνουμε τὸν ἀγώνα μας καὶ ἔχουμε ἀνάγκη τὴν στήριξη Του. Αὐτὴ ἡ στήριξη θὰ μὰς συνοδεύει ὅταν ὁ προσωπικὸς μας ἀγώνας στοχεύει στὴν οὐσιαστικὴ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας αὐτὸ ἀκριβῶς τιμᾶ σήμερα∙ τὴν στήριξη τοῦ Θεοῦ σὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ εἶναι κοντὰ Του. Ἀντιστάθηκαν στὴν πρόκληση τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἀντιστάθηκαν ἑνωμένοι. Ἄν  καὶ ἔζησαν διωγμό, τήρησαν τὴν ἑνότητα καὶ ὁ Θεὸς τοὺς ἀντάμειψε, ἀποκαλύπτοντας τους τὸν Σταυρό. 

   Ἀτενίζοντας, λοιπόν, καὶ ἑμεῖς σήμερα τὸν φωτεινὸ Σταυρὸ ποὺ συνοδεύει καὶ φωτίζει τὸν δίκαιο ἀγώνα τῆς εὐσεβείας, ὀφείλουμε ἑνωμένοι καὶ πιὸ δυνατοὶ νὰ προχωρήσουμε τὸν δρόμο γιὰ τὴν Θέωση τῆς ψυχῆς μας, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν νὰ δοξάζουμε τὸν ἐν Τριάδι Θεό μας εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.

Πηγή

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ΄ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (14/9/25)

  

Οι ιστορικές αναφορές για την Γ΄εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού, που έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου 1925 πιο πληρέστερες

προέρχονται από το ιστορικό περιοδικό ''Τα Πάτρια'',

το τεύχος, που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1979,

από τον Μακαριστό Επίσκοπο Πενταπόλεως κ. Καλλιόπιο της μαρτυρικής Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Ήμουν ένας από τους άνδρες της Σχολής Χωροφυλακής,που έστειλαν το βράδυ εκείνο,πριν 50 έτη,στο ερημοκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου δια να εμποδίσωμεν την αγρυπνίαν.Εκεί οι Παλαιοημερολογίες θα αγρυπνούσαν,διότι ξημέρωνε η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.Επειδή είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος,περισσότερα από δυο χιλιάδες άτομα,δεν επιχειρήσαμε να συλλάβωμε τον Ιερέα,όπως είχαμε εντολή,αλλά ξαπλώσαμε ήσυχα στην κοντινή πλαγιά και περιμέναμε,να τελειώσουν.Στις 11 και μισή περίπου την νύχτα ακούσαμε μεγάλο και παράξενο θόρυβο,που προερχόταν από τις φωνές του πλήθους.Χωρίς να χάσωμε καιρό τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει...και είδαμε...Όλο το πλήθος των πιστών βρισκόταν σε θρησκευτική παραφορά.Άλλοι κλαίγοντας και άλλοι φωνάζοντας το ''Κύριε ελέησον'' γονατιστοί είχαν στρέψει το βλέμμα τους προς τον ουρανό,ενώ μερικοί λιποθυμούσαν από την μεγάλη συγκίνηση.Τότε κοιτάξαμε κι εμείς και είδαμε το θαυμάσιο,ένα δηλαδή τεράστιο,ολοφώτεινο σταυρό,πολύ ψηλά πάνω από τον Ναό,να φωτίζει ολόκληρη την περιοχή.Στην αρχή μας έπιασε φόβος,αλλά αμέσως συνήλθαμε και γονατίσαμε ξεχνώντας την αποστολήν μας και κλαίγοντας σαν μικρά παιδιά.Περιττό βέβαια να σας πω,ότι παρακολουθήσαμε την ιερά αγρυπνία μέχρι τέλους,γεμάτοι συγκίνηση,όχι πια σαν καταδιωκτικά όργανα,αλλά σαν πιστοί χριστιανοί.Το πρωί,όταν κατεβήκαμε στην Σχολή,διηγηθήκαμε σε όλους το μεγάλο θαύμα που ευτυχήσαμε,να ιδούμε.Κατόπιν έγιναν ανακρίσεις και όλοι μας ενόρκως καταθέσαμε,ότι είδαμε πεντακάθαρα τον Τίμιο Σταυρό στον ουρανό ψηλά.
ΙΩΑΝΝΗΣ Δ.ΓΛΥΜΗΣ Συνταξιούχος αστυνομικός.Ετών 78.Οδός Αριστοτέλους 73.Περιστέρι.

---------------------

Το θαύμα έγινε το 1925,όταν πήγαμε να κάνωμε ολονυκτία δια την εορτή του Τιμίου Σταυρού.Εξαιτίας των διωγμών τότε,κάναμε ολονυκτίες στα πιο μακρυνά ξωκκλήσια.Το βράδυ μάλιστα εκείνο ήλθαν χωροφύλακες μ' έναν υπομοίραρχον δια να πιάσουν τον ιερέα μας,τον μακαρίτη Παπα-Γιάννη τον Φλώρο.Όλος ο κόσμος γονάτισε και προσευχόταν,οι δε χωροφύλακες,που είδαν με τα μάτια τους το θαύμα μας πλησίασαν,σαν φίλοι πια,και έγιναν ένα με το εκκλησίασμα.Η εμφάνισις του Τιμίου Σταυρού κράτησε,αν θυμάμαι καλά,πάνω από ένα τέταρτο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΝΤΟΣ Ετών 80.Οδός Μακεδονίας 64,Τσακός Αγίας Παρασκευής,Αττικής.

---------------------

Το βράδυ εκείνο του 1925,που φανερώθηκε ο Τίμιος Σταυρός,έκανα το τελευταίο δρομολόγιο,ως οδηγός τραμ.Είχα φθάσει στην Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν· "κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός". ᾿Αμέσως πάτησα φρένο καί σταμάτησα τό ὄχημα. ῎Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας-δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά Του-νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό τόν ῾Υμηττό. Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό. ῞Ενα μόνο γνωρίζω, ὅτιὁ Τίμιος Σταυρός πού εἶδα ἐκεῖνο τό βράδυ, μ' ἔκανε ἄλλο ἄνθρωπο. ᾿Από τότε ὅλοι στήν οἰκογένειά μου γίναμε πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας των Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανών.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΡΙΜΑΛΗΣ
Ετών 80.Συνταξιούχος Τροχιοδρομικός.Καρβάλης 17,Νίκαια.

-----------------------

Ημουν τότε 18 ἐτῶν. Μαζί μέ τήν μακαρίτισσα τήν μητέρα μου πήγαμε τό βράδυ ἐκεῖνο, ν' ἀγρυπνήσωμε στό ἐρημοκκλήσι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, πού βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ. Εἴχαμε ἑτοιμαστεῖ μάλιστα νά μεταλάβωμε. Περί τίς 11 καί μισή, ἐνῶ ψαλλόταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, ὁ μέγας ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἔγινε στόν οὐρανό ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ῏Ηταν τόσο δυνατό τό φῶς του, πού ἐφωτίσθη ὁλόκληρος ἡ περιοχή. ῞Ολοι γονατίσαμε προσευχόμενοι καί δέν χορταίναμε νά βλέπωμε τό θεῖο αὐτό Δῶρο. Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι ἕναν τυφλό, πού ἦταν δίπλα μου καί ἔχοντας τά κλειστά μάτια του στραμμένα πρός τόν οὐρανό ἐφώναξε μέ σπαρακτική φωνή τό "Κύριε ᾿Ελέησον".
ΗΛΙΑΣ ΑΓΓΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ Ετών 68.Ανδριανουπόλεως 78.Παγκράτι.

------------------------

Θυμᾶμαι τή βραδιά ἐκείνη τοῦ 1925, σάν νά'ναι τώρα. Κάναμε ἀγρυπνία στόν ῞Αγιον ᾿Ιωάννη τόν Θεολόγο. Εἶχε ἔλθει πολύς κόσμος ἀπό Μέγαρα, Κούλουρη, ᾿Ελευσίνα καί Μάνδρα. Στίς 11 καί μισή περίπου οἱ περισσότεροι ἦταν ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι, ἐνῶ ὁ παπα- Γιάννης καί λίγοι ἀπό μᾶς εἴμαστε μέσα. Ξαφνικά ἐκεῖ πού ὁ ψάλτης διάβαζε μέ δυνατή φωνή τήν ὡραία ὁμιλία πού ἀρχίζει μέ τό «πάλιν ἑορτήν καί πάλιν πανήγυρις» ἀκούσθηκαν φωνές ἀπό τό πλῆθος πού ἔλεγαν «ὁ Σταυρός!... ὁ Σταυρός!..». ᾿Εμεῖς ὅμως μέσα δέν ξεκαθαρίσαμε καλά τί ἔλεγαν καί νομίσαμε, ὅτι φώναζαν ὁ στρατός, ὁ στρατός! ᾿Αμέσως λοιπόν, χωρίς κι' οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουμε πώς, ντύσαμε τόν παπά μέ Κουλουριώτικα ρούχα, μαντίλα καί φούστα. ῎Ετσι, καί νά τόν ἔβλεπαν, ἦταν ἀδύνατον νά τόν πιάσουν. Οἱ φωνές ὅμως ἀπ' ἔξω ἐξακολουθούσαν δυνατές γι'αὐτό βγήκαμε καί ἐμεῖς ἔξω. ᾿Αλλ' ἐκεῖ πού μέ συγκίνηση καί γονατιστοί παρακολουθούσαμε τό θαυμάσιο, νά σου καί πλησιάζουν οἱ χωροφύλακες μέ τόν μακαρίτη τόν Παπαγεωργίου ἐπικεφαλῆς. Μόλις εἶδαν τόν Σταυρό γονάτισαν. Κι' αὐτοί πού ἦταν διώκτες φοβεροί, ἔγιναν, ὑπέρμαχοι τῆς ὀρθοδοξίας.
ΕΥΘΥΜΙΑ [ΜΟΥΣΟΥΡΙΔΟΥ] ΜΟΝΑΧΗ Καθηγουμένη Ι.Μ.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πάρνηθος,Αττικής.

--------------------

Είχαμε ειδοποιηθεί,ότι το βράδυ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού θα γινόταν αγρυπνία στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο,στον Υμμητό.Ξεκινήαμε από το Λιόπεσι δεκαπέντε περίπου άτομα και μετά από δυο ώρες φθάσαμε πεζοί στο ξωκκλήσι.Εκεί είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και οι περισσότεροι παρέμεναν έξω.Κατόρθωσα με κόπο να μπω μέσα,μόλις άρχισε η αγρυπνία.Τα μεσάνυχτα ακούσαμε θόρυβο έξω από τον Ναό και βγαίνοντας είδαμε τον Τίμιο Σταυρό.Όλοι μας παρακολουθούσαμε επί μισή ώρα το θαυμάσιον αυτόν σημείον.Τα δάκρυα άταν αδύνατον να συγκρατηθούν.Όταν πια χάθηκε από τον ουρανό ο Σταυρός,η αγρυπνία συνεχίστηκε δια να τελειώσει στις 4 το πρωί,περισσότερο πανηγυρική και προπάντων με μεγάλη κατάνυξη.
ΙΩΑΝΝΗΣ Κ.ΔΑΒΑΡΗΣ Ετών 76,Κτηματίας.Παιανία,Αττικής.

---------------------

Έμενα στα Ταμπούρια του Πειραιά μαζί με τον πατέρα μου,που είναι τυφλός.όταν μας ειδοποίησαν ότι στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού θα γινόταν αγρυπνία στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στον Υμηττό.Ξεκινήαμε λοιπόν 50 άτομα από την περιοχή του Αγίου Δημητρίου Πειραιώς και φθάσαμε στο εκκλησάκι,πριν αρχίσει η αγρυπνία.Είχε μαζευθεί πάρα πολύς κόσμος.Κατά τα Μεσάνυχτα και ενώ ήμουν με τον πατέρα μου έξω,φάνηκε στον ουρανό ο Τίμιος Σταυρός,που έφεγγε σαν προβολέας.Γονατίσαμε μαζί με τους άλλους.Ο πατέρας μου χωρίς να μπορεί να δει το ουράνιο δώρο,δεν έπαυε στιγμή να φωνάζει δυνατά το ''Κύριε ελέησον''
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ [ΚΑΛΜΠΕΝΗ] ΜΟΝΑΧΗ Ιερόν Ησυχαστήριον,το Γενέθλιον της Θεοτόκου,Μπάλα,Αττικής.

Περιοδικό,ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ

Πηγή: https://353agios.blogspot.com/2020/09/95

ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ 90 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2015)

 

Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Πηγή https://353agios.blogspot.com/2021/10/90-2015.html

ΛΙΓΑ ΚΑΡΔΙΑΚΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΑΓΙΟ ΙΕΡΑΡΧΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ( Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος)

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ (τοῦ πατρός Νικολάου Δημαρᾶ)

 

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ (ὑπό πατρός Νικολάου Δημαρᾶ, Δρος Ν. Uni. Bilefeld, M.A. φιλοσ. κ. θεολ. Uni. Frankfurt).

Φαίνεται ισχυρό το επιχείρημα, που έχω χρησιμοποιήσει στο βιβλίο που έχω γράψει "Πρίν ἀπό τόν μεγάλον διωγμόν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ", ἔκδοση β΄ 1992, σχετικά μέ τήν ἔλευση τῶν δύο Προφητῶν, τοῦ Ἠλία καί τοῦ Ἐνώχ πρό τῆς ἐπιβολῆς τοῦ χαράγματος. Γιατί, ἄν ἔχουν σφραγισθεῖ οἱ ἄνθρωποι, ποιός θά εἶναι ὁ λόγος, γιά νά ἔλθουν οἱ Προφῆτες; Ὡστόσο, ἀμφισβητεῖται ἀπό ἀρκετούς θεολόγους, ἄν θά ἔλθουν οἱ Προφῆτες... παρά τό γεγονός, ότι ὅλοι οἱ Πατέρες ὑποστηρίζουν, ὅτι θά ἔλθουν. Ἔχω γράψει σχετικά παλαιότερα στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες", ἀλλά καί στό διαδίκτυοβ ἔχω κάνει ἀρκετές ἀναρτήσεις. Ἐπειδή ὑπάρχει ἀκόμη σύγχυσις ἐπανέρχομαι μέ ἐκτενέστερα καί πλέον ἐμπεριστατωμένα κείμενα καί σέ αὐτόν τόν ἱστοχῶρον.

Ὅλοι συμφωνοῦν, ὅτι, πρό τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, θά ἔλθει ὁ Προφήτης Ἠλίας, πού ἡ Ἐκκλησία μας τόν ὀνομάζει δεύτερον Πρόδρομον τῆς Παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίαν τόν ἔνδοξον, στό Ἀπολυτίκιόν του!

Καί συγκεκριμένα ἡ Γραφή λέγει: 4 "καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, 5 ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἄρδην." Γιά αὐτό κατηγοροῦσαν τόν Κύριον οἱ Φαρισαῖοι καί τοῦ ἔλεγαν: "Πῶς λέγεις, ὅτι εἶσαι ὁ Χριστός, ἀφοῦ πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, θά ἔλθει ὁ Ἠλίας;"

Καί ὁ Κύριος τούς ἀπάντησε, ἀφοῦ ἔθεσαν τήν ἐρώτηση οἱ Μαθητές Του: 10 Καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τί οὖν οἱ γραμματεῖς λέγουσιν, ὅτι ᾿Ηλίαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον; 11 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα· 12 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ᾿Ηλίας ἤδη ἦλθε, καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, ἀλλ᾿ ἐποίησαν ἐν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν· οὕτω καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μέλλει πάσχειν ὑπ᾿ αὐτῶν. 13 τότε συνῆκαν οἱ μαθηταὶ ὅτι περὶ ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς."

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἦλθεν ἐν πνεύματι Ἠλιοῦ. Γιαὐτό ὀνομάζεται ἀπό τόν Χριστόν μας καί Ἠλίας. Χαρακτηριστική ἡ ρῆσις τοῦ Εὐαγγελίου: "᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα·" Πού ἀναφέρεται στήν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας, καθότι συνδυάζεται μέ τό ἄλλον χωρίον: "καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, 5 ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἄρδην."

Ἐδῶ εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι ὁμιλεῖ περί τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του ὁ Κύριος, καθότι λέγει, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας θά ἀποκαταστήσει τήν καρδίαν τῶν Πατέρων πού δέν πίστεψαν στόν Κύριον πρός τούς υϊούς πού πίστεψαν στόν Χριστόν μας. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί τό πλῆθος τῶν Ἑβραίων πού πίστεψαν στό κήρυγμά τους. Γιαυτό ἕνα ἀκόμη σημεῖο (ἀμφισβητούμενον, ὅμως, ἀπό ἀρκετούς), πού κατά τούς ἑρμηνευτές τῶν Θείων Γραφῶν θά συμβεῖ εἶναι, ὅτι πρό τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ μας Παρουσίας, θά ἐπιστρέψουν στήν πίστη καί οἱ Ἑβραῖοι!

Και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους. ούτοι εισιν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γης εστώσαι και ει τις αυτούς θέλει αδικήσαι, πυρ εκπορεύεται εκ του στόματος αυτών και κατεσθίει τους εχθρούς αυτών· και ει τις θέλει αυτούς αδικήσαι, ούτω δει αυτόν αποκτανθήναι. (Αποκ. ια’, 3-5)

Οπως μας έχει υποσχεθεί ο ίδιος ο Κύριός μας, στα πολύ δύσκολα χρόνια του Αντιχρίστου, δεν θα μας αφήσει μόνους, αβοήθητους και απροστάτευτους, χωρίς απλανείς πνευματικούς οδηγούς.

Θα μας στείλει τους δύο Μάρτυρες και Προφήτες Του, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη γευθεί θάνατο. Τον Προφήτην Ηλίαν και τον Ενώχ. Και κατ’ άλλους και τους τρεις. Ηλίαν, Ενώχ και Ιωάννην τον Θεολόγον.

«Βλέπε και θαύμαζε την μεγάλην αγάπην και φιλανθρωπίαν του Κυρίου μας, διότι ακόμη και στα τελευταία χρόνια (παρ΄ ὅλα όσα Του έχουμε κάνει), Εκείνος μας λυπάται και μας ελεεί, όλους εμάς τους ανθρώπους, τα παιδιά Του, και δεν μας αφήνει μόνους μας, αλλά μας στέλνει τους δύο Προφήτας Του, προκειμένου να μας διδάξουν και να μας πληροφορήσουν τα σχετικά με τον Αντίχριστον, αλλά και ταυτόχρονα να μας βοηθήσουν, και γλυτώσουν από τις παγίδες και τα τεχνάσματα αυτού, αλλά και για να μας επιστρέψουν εις την αλήθειαν, από την μεγάλην πλάνην, που θα δημιουργηθεί εξ αιτίας της παρουσίας του Αντιχρίστου». (Αγίου Ἱερομάρτυρος Ιππολύτου, πάπα Ρώμης «Όρα του δεσπότου την φιλανθρωπίαν, ότι και εν τοις υστέροις χρόνοις πως του των βροτών γένους κήδεται και ελεεί, ότι ουδέ τότε χωρίς προφητών ημάς καταλιμπάνει, αλλά πέμψει αυτούς προς διδαχήν ημών και πληροφορίαν και επιστροφήν της του αντικειμένου παρουσίας…». (Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)!

Γράφουν σχετικά περί τῶν δύο Προφητῶν πού πρόκειται νά ἔλθουν πρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας: Ἅγιος Ἱππολυτος:

«Η μεν πρώτη Παρουσία του Κυρίου μας είχεν Πρόδρομον τον Βαπτιστήν Ιωάννην, η δε Δευτέρα Παρουσία, εις την οποίαν πρόκειται να έλθει με μεγάλην δόξαν, θα έχει Προδρόμους τον Ενώχ, τον Ηλίαν και Ιωάννην τον Θεολόγον». «Η μεν πρώτη αυτού παρουσία Ιωάννην τον βαπτιστήν είχε πρόδρομον, η δε δευτέρα αυτού, εν η μέλλει έρχεσθαι εν δόξη, Ενώχ και Ηλίαν και Ιωάννην τον θεολόγον αναδείξει».

(Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)

Αγιος Θεοδωρος ο Στουδίτης:

«Επειδή θα είναι ολίγοι αυτοί που θα μπορέσουν να αντέξουν και να γλυτώσουν από τις παγίδες του Αντιχρίστου, ο Θεός θα στείλει τον Ηλίαν και τον Ενώχ, ίσως καί τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην τόν Θεολόγον, δέν τό γνωρίζομεν αὐτό, προκειμένου να βοηθήσουν την αδύνατη και ασθενή ανθρώπινη φύση μας, ως πρωτοστάτες και αθλοφόροι στον αγώνα και ομολογίαν τους υπέρ της νίκης του Χριστού και κατά του Αντιχρίστου». «Και ίδε εισήλθεν εν τω λόγω αυτών πάντως ο Αντίχριστος. Βασιλεύς γαρ ων κακείνος, τούτο μόνον επιζητήσοι, ο θέλει και λέγει γίνεσθαι·…, και οπόσοι δυνάμει Θεού ανταγωνιζόμενοι στώσιν, είεν αν και ταις ημέραις εκείναις νικώντες τον Αντίχριστον εν θανάτω μετά Χριστού… Δια τούτο ολίγοι οι μέλλοντες στήναι. Δια τούτο Ηλίας και Ενώχ· ουκ οίδαμεν ει και ο Θεολόγος και ευαγγελιστής, αρωγοί της ανθρωπίνης ασθενείας, και πρωτοστάται, και αθλοφόροι της υπέρ ομολογίας Χριστού νίκης». (Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου, Ρ.G. 99, 1033).

Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού:

«…Το συγκεκριμένον χωρίον (πού ἀναφέρεται στήν ἐρώτηση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου): «εάν αυτός θέλω να μείνει μέχρι να ξαναέλθω, εσένα τι σε νοιάζει;» έχει λεχθεί για τον Ιωάννην τον Θεολόγον, ο οποίος δεν έχει γευθεί θάνατον και διαμένει ζωντανός μέχρι την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου μας. Αυτή είναι η σωστή ερμηνεία που έχουν δώσει πολλοί από τους σοφούς αγίους μας στο ανωτέρω χωρίον». «Εισί τινες, έλεγεν, των ώδε εστώτων, οι ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού. Ει μεν ουν, ως εφ΄ ἑνός έφησεν, Έστι τις των ώδε εστώτων, ταυτό μηνύειν υπετοπήσαμεν, τω, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι τι προς σε; περί Ιωάννου του Θεολόγου ειρημένω, ως θανάτου άγευστον διαμένειν, μέχρι της Χριστού παρουσίας· ούτω γαρ ήδη τινές εκείνο των λίαν σοφών εξελάβοντο». (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Ρ.G. 96, 556-557).

Μεγάλου Φωτίου

«…Μάρτυρες αδιάψευστοι, ότι οι άνθρωποι, εάν δεν αμάρτανε ο Αδάμ, δεν θα πέθαιναν και θα είχαν τα σώματά τους αιώνια, είναι οι τρεις άνθρωποι, Ενώχ, Ηλίας και Ιωάννης ο Θεολόγος, που ο Θεός κράτησε ζωντανούς. Έναν από κάθε εποχήν. Ο Ενώχ, ως ζήσας προ του Νόμου· ο Ηλίας μετά τον Νόμον· και ο Ιωάννης μετά την Χάριν.

Απόδειξη δε ότι είναι ζωντανός και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι ο λόγος του Κυρίου μας στο Ευαγγέλιον που λέγει “Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; ”. Όχι ότι δεν θα αποθάνει όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, αλλά ότι ο Θεός τον έχει φυλάξει ζωντανόν, για να ξαναέλθει ως Πρόδρομος στην Δευτέραν Παρουσίαν Του μαζί με τον Ηλία και τον Ενώχ…». «Μαρτυρεί δε τοις ειρημένοις Ενώχ και Ηλίας και ο της βροντής υιός Ιωάννης, έτι περιόντες εν τω σώματι· και γαρ τούτους ως απαρχήν του όλου φυράματος ημών ο Δημιουργός λαβών έδειξεν πάσιν ως ει μη ήμαρτεν ο Αδάμ, έτι αν περιήν μετά του σώματος. Πλην και ούτοι πολυχρόνιον βίον ανύοντες γεύσονταί ποτε θανάτου, καν εν ριπή οφθαλμού. Όρα δε την δι αὐτῶν πίστιν, ως εκ των τριών προάγεται γενεών, εκ μεν των προ νόμου ληφθέντος του Ενώχ, εκ δε των μετά νόμον του Ηλία, εκ δε των μετά την χάριν του επιστηθίου των μαθητών. Ουκούν και ο Αδάμ, ει την εντολήν εφύλαττε, τούτοις αν αδιστάκτως συμπεριήν. Ότι δε περίεστιν ο παρθένος Ιωάννης, όπερ εζήτησας, ώσπερ τον Ενώχ και τον Ηλίαν παράδοσις μαρτυρεί, ούτω και τούτον. Και το εν τοις Ευαγγελίοις δε ειρημένον εις τον αυτόν ημάς νουν έλκει. Είπε μεν γαρ ο Χριστός τον τρόπον του θανάτου, ον έμελλεν υπέρ αυτού αποθνήσκειν ο Πέτρος· ο δε Πέτρος τον οικείον θάνατον ακούσας ευθύς επερωτά περί του ευαγγελιστού Ιωάννου, δήλον κακείνου ουκ άλλο τι αλλ΄ ἤ τον τρόπον του θανάτου αυτού μαθείν επιζητών, Ούτος δε τι; ου γαρ άλλο μεν ήκουε παρά του Σωτήρος περί αυτού, εις άλλο δε τι ανακόλουθον την ερώτησιν μετήγεν, ώσπερ παρορών και παρά φαύλον ποιούμενος την του διδασκάλου περί αυτού προφητείαν. Της δε του Πέτρου ερωτήσεως περί του θανάτου, ον έμελλεν αποθνήσκειν ο Ιωάννης, επερωτώντος, και του Σωτήρος ειπόντος, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Πως ουχί την μέχρι της παρουσίας αυτού διαμονήν η αλήθεια προλέγει; διο και ο εν αγίοις Κύριλλος το Ακολούθει μοι περί του θανάτου του αγίου Πέτρου ειρήσθαι τω Σωτήρι εκδέχεται. Το δε, ότι Εξήλθεν ο λόγος ούτος εις τους μαθητάς, ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει και τα εξής ου μόνον ουδέν μάχεται, αλλά και συνάδει. Ου γαρ τις αυτόν αθάνατον είναί φησιν, αλλά διαμένειν μετά Ενώχ και Ηλία μέχρι της δευτέρας του Δεσπότου παρουσίας· ο και μαθητής αυτός βεβαιών φησιν, ότι ουκ είπε δε αυτώ ο Ιησούς ότι ουκ αποθνήσκει, αλλ, εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Και φανερόν, ότι το μεν αθάνατον είναι ανέτρεψε, το δε μένειν έως της παρουσίας εβεβαίωσεν. Ει δε ο Παμφίλου Ευσέβιος, την εκκλησιαστικήν γράφων Ιστορίαν και τους χρόνους αυτού, καθ οὕς εβίωσεν, αριθμητούς έθετο, και ως μέχρι των Τραϊανού χρόνων διήρκεσεν, ουδέν μαχόμενον, καν δοκή, λέγει. Εκείνο γαρ έκαστος κατά νουν λαμβανέτω, ως οι του Ενώχ κατάδηλοι χρόνοι, και όσα έτη εν τω κόσμω εβίω, σαφώς· η θεία Γραφή παραδίδωσιν· αλλ οὐ δια τούτο την μετά σώματος αρνήσεταί τις του δικαίου μετάθεσιν. Ταύτη τη δόξη συνάδουσι και αι πράξεις του ηγαπημένου Ιωάννου και ο βίος, ας ουκ ολίγοι προφέρουσι. Κατατεθείς γαρ, φασί, κατά την αυτού εκείνου προτροπήν εν τινι τόπω, ζητηθείς αιφνίδιον ουχ ευρίσκετο, αλλά μόνον το αγίασμα βρύον εξ αυτού του τόπου εν ω προς βραχείαν ροπήν ετέθη· αφ οὗ πάντες, ως πηγήν αγιασμού, το άγιον εκείνο μύρον αρυόμεθα». (Μεγάλου Φωτίου, Ρ.G. 103, 985-988)

Η Αποκάλυψις, όμως, είναι σαφής. Μιλάει για δύο ΜΑΡΤΥΡΕΣ και ΠΡΟΦΗΤΕΣ και όχι για τρεις· «και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου…» (Αποκ. ια’, 3).

Βέβαια, και ο Ενώχ δεν έχει γευθεί θάνατον σύμφωνα με τη Γραφήν και τους Πατέρες, αλλά «μετέστη» επειδή ήτο δίκαιος και ενάρετος και πιστός στον Θεόν· «και ευηρέστησεν Ενώχ τω Θεώ και ουχ ευρίσκετο, ότι μετέθηκεν αυτόν ο Θεός» (Γεν. ε’, 24). Συνεχίζεται...

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ 2021

 Γενέθλιο της Θεοτόκου

Σήμερα ἑόρτασε ὁ Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου στὶς Σέρρες. Ἀφεσπέρας καὶ ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προέστη τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καὶ τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ ποιμενάρχης μας ὁ Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, ἐνῶ συμμετεῖχε καὶ ὁ ἱερὸς κλῆρος τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Στὴν ὁμιλία του ὁ ποιμενάρχης μας ἀναφέρθηκε ὅτι τὸ Γενέθλιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μπορεῖ νὰ μεταμορφωθεῖ καὶ ὡς γενέθλιος ἡμέρα ἀνακαινισμοῦ καὶ Χάριτος γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ποὺ προστρέχει στὴν πρεσβεία τῆς Παναγίας μας, ἐν μετανοίᾳ καὶ μὲ καρδία συντετριμμένη καὶ τεταπεινωμένη. 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Μετά την εκδημία του γέροντος Παϊσίου εκ του κελλίου Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Βουλευτήρια, η Μόνη Μεγίστης Λαύρας ως κυρίαρχος μονή του κελλίου του, έδιωξε τελικά

τον διακονητή του και υποτακτικό του, Δανιήλ μοναχό, ο οποίος επί δύο έτη τον γηροκόμισε με υπομονή, προσήλωση και υπακοή, και σφράγισαν το Ιερό Κάθισμα.

Δε παρέλειψαν να του προτείνουν να ακολουθήσει όπως και αυτοί, την μνημόνευση του αιρετικού οικουμενιστή Πατριάρχου εάν θέλει να του επιτρέψουν να παραμείνει στο κελί, (όπως έκαναν πρόσφατα και σε άλλον μοναχό στην αυτήν Σκήτη, ο οποίος, δυστυχώς, υπέκυψε).

Η απάντηση του πατρός Δανιήλ;

- «Πατέρες, εγώ ήρθα για να σώσω την ψυχή μου (αποφεύγοντας οικουμενιστές και κοινωνικούς αυτών) και όχι για τα ντουβάρια...»!

Συνεπώς, απομακρύνθηκε ο πάτερ Δανιήλ από το κελί, που τόσο κόπιασε να το περιποιηθεί (αφού ο μακαρίτης ήταν ανήμπορος να κάνει κάτι τέτοιο), αλλά απέλαβε υπό του Κυρίου τον μισθό της ομολογίας και του διωγμού χάριν της Πίστεως.

Εύγε πάτερ, άξιος ο μισθός σου!

(Στην φωτογραφία π. Δανιήλ μπροστά στο σκήνωμα του γέροντος Παϊσίου κατά την εξόδιο ακολουθία)

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

 

Όποιος έχει φόβο Θεού, όποιος έχει κατά Θεόν πένθος, όποιος έχει ταπείνωση δεν φοβάται ποτέ τις δοκιμασίες.

Όσες θλίψεις υπομείνεις με ευγνωμοσύνη και δοξολογία προς τον Θεό, που κατεργάζεται μ’ αυτό τον τρόπο την ψυχή σου, τόσες άρρητες παρηγοριές θα λάβεις απ’ Αυτόν, καθώς βεβαιώνει και ο προφήτης: «Κύριε, κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου αι παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχήν μου» (Ψαλμ. 93:19).

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16:33). Ο Κύριος επιβεβαιώνει, προειδοποιεί και ενθαρρύνει. Θέτει το πρόβλημα. Δίνει και τη λύση. Οι θλίψεις αναπόφευκτες. Αλλά και η νίκη του πιστού, του πιστού που γνωρίζει καλά πως «δια πολλών θλίψεων δει εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πράξ. 14:22), θα είναι ένδοξη και περίτρανη, σαν τη νίκη του Κυρίου μας, που «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκ. 6:2).

Δεν έχεις φόβο Θεού, γι’ αυτό σε κυριεύει ο φόβος των δοκιμασιών. Δεν πενθείς για τις αμαρτίες σου, γι’ αυτό είσαι λιπόψυχος. Δεν έχεις «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» (Ψαλμ. 50:19), γι’ αυτό δεν είσαι ανδρείος στους πειρασμούς.

Όποιος έχει φόβο Θεού, όποιος έχει κατά Θεόν πένθος, όποιος έχει ταπείνωση δεν φοβάται ποτέ τις δοκιμασίες. Και δυναμωμένος με τη χάρη του Θεού πολεμά και νικά και αναμένει την εκπλήρωση των λόγων Του: «Ο νικών έσται αυτώ ταύτα, και έσομαι αυτώ Θεός και αυτός έσται μοι υιός. Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις… το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. 21:7-8).

Αν κάποιος σε προσβάλει, σε θίξει, σε συκοφαντήσει, σε βλάψει άδικα και αδικαιολόγητα με οποιονδήποτε τρόπο, μην οργιστείς εναντίον του, μη μνησικακήσεις, μην κυριευθείς από εκδικητικότητα. Αντίθετα, ταπεινώσου, κλάψε με συντριβή καρδίας και προσευχήσου ικετευτικά στον Κύριο να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Γι’ αυτές τις αμαρτίες παραχωρεί ο Θεός να σου συμβαίνουν όλα αυτά, για να ταπεινωθείς και να διορθωθείς. Πίστεψε βαθιά μέσα σου πως είσαι άξιος τέτοιας, κι ακόμη χειρότερης συμπεριφοράς εκ μέρους των ανθρώπων. Και δέξου την με ευγνωμοσύνη σαν φάρμακο θεραπευτικό της άρρωστης ψυχής σου.

Υπόμεινε τώρα εδώ άδικα, για να μην υποφέρεις εκεί δίκαια. Καταδικάσου εδώ στη γη, έστω κι αν είσαι ανένοχος, για να μην καταδικαστείς αιωνίως στον ουρανό σαν ένοχος. Δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα το να εκδικηθείς αυτόν που σ’ έβλαψε. Είναι όμως αληθινός ηρωισμός, είναι ψυχικό μεγαλείο το να υπομείνεις το κακό αγόγγυστα και με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Ούτε το να πάσχεις δίκαια είναι σπουδαίο. «Ποίον γαρ κλέος, ει αμαρτάνοντες και κολαφιζόμενοι υπομενείτε; Αλλ’ ει αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομενείτε, τούτο χάρις παρά Θεώ. Εις τούτο γαρ εκλήθητε» (Α’ Πέτρ. 2:20-21).

Από το βιβλίο: Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 69, 72.

Πηγή

«Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗ» Άρθρο του Μητροπολίτη Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

 

   Η λυτρωτική Χάρις που προσφέρει η Εκκλησία μέσω των Ιερών Μυστηρίων υφίσταται επί δύο χιλιετίες αναλλοίωτη εξαιτίας της διαδοχής του Αρχιερατικού Αξιώματος. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστούς είναι ο Πρώτος και Μέγας Αρχιερέας της Καινής Διαθήκης, ο Δομήτωρ της Εκκλησίας, η πηγή της Χάριτος και της Σωτηρίας. Καίτοι Παντοδύναμος και Βασιλέας των επουρανίων και των επιγείων, δεν διέταξε Αγγέλους να αναλάβουν το έργο του κηρύγματος, αλλά κάλεσε κοντά Του απλούς ανθρώπους προκειμένου να γίνουν Απόστολοι, κήρυκες της διδασκαλίας Του και φορείς της Θείας Χάριτος, την οποία έλαβαν αργότερα, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Στους Αγίους Αποστόλους παρέδωσε ο Κύριος την εξουσία να λύνουν και να δένουν τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά και την εντολή να τελούν την Θεία Ευχαριστία εις ανάμνησίν Του. Μετά την Ανάληψη του Χριστού και την ίδρυση της Εκκλησίας, παρουσιάσθηκε η ανάγκη να αναλάβουν και άλλοι άνδρες το Αποστολικό Αξίωμα, για να γίνει πιο εύκολη η εξυπηρέτηση των πιστών και η εξάπλωση του Ευαγγελίου, αλλά και να διασφαλισθεί η συνέχεια της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, οι Άγιοι Απόστολοι χειροτόνησαν τους Επισκόπους, οι οποίοι πλέον είχαν τις ίδιες εξουσίες. Οι Επίσκοποι απέκτησαν την Θεία Χάρη στο σύνολο Της, όπως ακριβώς οι Απόστολοι. 

   Ο Επίσκοπος, λοιπόν, είναι εις τύπον και εικόνα Χριστού και ποιμένας των προβάτων που Εκείνος του αναθέτει. Περί της υπακοής στους Αποστόλους -και κατ’ επέκταση στους Επισκόπους- ο λόγος του Ευαγγελίου είναι ξεκάθαρος: «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ». Αυτό συμβαίνει διότι ο Επίσκοπος είναι ορισμένος από την Εκκλησία ως οδηγός προς σωτηρίαν. Επομένως, εκείνος που αντιτάσσεται στην φωνή του Επισκόπου (όταν βεβαίως, ο τελευταίος δεν ακυρώνει τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας), αντιτάσσεται στην σωτηρία του. Να σημειωθεί δε στο σημείο αυτό, ότι οι υπό του Επισκόπου χειροτονηθέντες Πρεσβύτεροι δεν μπορούν να τελέσουν κανένα Ιερό Μυστήριο, δίχως την ευλογία Του. Όλα τα Μυστήρια πηγάζουν από την Αρχιερωσύνη.

   Μολονότι ισχύουν όλα αυτά, είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ορισμένοι αδελφοί μας, παρασυρμένοι είτε από άγνοια, είτε από εγωισμό, ή και από εμπάθεια ακόμη, να μιλούν με απαξίωση για τα πρόσωπα των Αρχιερέων, των Ποιμένων τους, οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, θυσιασμένοι υπέρ του ποιμνίου. Δεν είναι λίγες οι φορές, που έχουμε αντιμετωπίσει πιστούς οι οποίοι δημοσίως εκφράζουν απόψεις ότι τάχα οι Αρχιερείς αδιαφορούν για τα τεκταινόμενα, ασχολούνται με ζητήματα μη σημαντικά ή δεν συμμερίζονται την αγωνία των πιστών. Τα λόγια αυτά δηλώνουν έλλειψη αγάπης και μη αγαθή προαίρεση, δεν ωφελούν κανέναν, αλλά αντιθέτως, μόνο κακό προξενούν στην ψυχή. Καλό, λοιπόν, είναι, εφόσον εκείνοι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις, αναλώνονται και χασομερούν με τις ώρες στο διαδίκτυο διαβάζοντας συνωμοσιολογίες, να διαθέσουν λίγο χρόνο και στην σοβαρή έρευνα και αναζήτηση για το πώς πρέπει οι Χριστιανοί να συμπεριφέρονται στους Αρχιερείς τους. Ο αληθινός Χριστιανός δεν θα εξέφραζε δημοσίως -ούτε εν τω κρυπτώ- κρίση περί Αρχιερέως και μάλιστα, όταν δεν τον γνωρίζει προσωπικά.

   Δυστυχώς, πολλοί βλέπουν τον Αρχιερέα στον θρόνο, στολισμένο με τα Ιερά Άμφια -τα οποία η Εκκλησία του επιτάσσει να φοράει- αγνοούν, όμως, ότι ο θρόνος αυτός είναι γεμάτος καρφιά, που καθημερινώς μπήγονται στην καρδιά του Αρχιερέως και προέρχονται περισσότερο από τους έσωθεν παρά από τους έξωθεν της Εκκλησίας. Εκείνος, όμως, πρέπει να σταθεί ακέραιος και σταθερός στο διακόνημα που η Εκκλησία του ανέθεσε. Διότι ο θρόνος δεν ήταν επιλογή του. Ήταν αποτέλεσμα υπακοής στο Θέλημα του Θεού, το Οποίο αποδέχθηκε, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα του Χριστού μας. 

   Ενθυμούμαι στο σημείο αυτό μία αξιοθαύμαστη ιστορία που αποδεικνύει περίτρανα ότι η Αρχιερωσύνη είναι σαν την φωτιά∙ αφενός μπορείς να σταθείς δίπλα της και να ζεσταθείς, αφετέρου μπορείς να απλώσεις το χέρι σου πάνω της και να καείς. Την ιστορία αυτή μου διηγήθηκε ο Μακαριστός πλέον Αρχιμανδρίτης π. Τιμόθεος Βλάχος, ο οποίος την άκουσε από τον Μακαριστό Ευρίπου και Ευβοίας κυρό Παΐσιο Ευθυμιάδη και η οποία έχει ως εξής: 

   «Όταν ο Μακαριστός Ευρίπου Παΐσιος ήταν ακόμη Ιερέας στον Πειραιά, κλήθηκε στην εκταφή κάποιας θεοφιλούς γυναίκας, ονόματι Μαρίας, προκειμένου να τελέσει τα όσα ορίζει η Εκκλησία. Αφού οι υπεύθυνοι αφαίρεσαν το χώμα, διαπίστωσαν ότι -παρόλο που είχαν περάσει πολλά χρόνια από την κοίμηση της- το σώμα της παρέμεινε αδιάλυτο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι απόρησαν για το γεγονός, καθώς η Μαρία ήταν άνθρωπος θεοσεβής, ζύμωνε πρόσφορα για τις Θείες Λειτουργίες και συμμετείχε με συνείδηση στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Αφού, λοιπόν, απορούσαν, κάποια γυναίκα θυμήθηκε ένα μελανό γεγονός του βίου της κεκοιμημένης. Συγκεκριμένα, όταν μια φορά ο Μακαριστός Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος Λειτούργησε στην Ενορία όπου η Μαρία εκκλησιαζόταν, η τελευταία του επιτέθηκε λεκτικά προσάπτοντας του αβάσιμες κατηγορίες ότι τάχα ο Δεσπότης δεν κάνει ομολογία και δεν ενδιαφέρεται για το ποίμνιο. Ο Μακαριστός Ιεράρχης, απορώντας για την ξαφνική προσβολή, της είπε με παράπονο: «Τι λες; Μήπως δεν ξέρεις ότι είμαστε στην πρώτη γραμμή; Αφού μιλάμε τον Ευαγγελικό Λόγο του Θεού». Μόλις, όμως, είδε την επιμονή της γυναίκας, σιώπησε.

   Έχοντας ακούσει την όλη ιστορία ο π. Παΐσιος, επισκέφθηκε αμέσως τον Αείμνηστο γηραιό Δεσπότη, ο οποίος τότε παρέμενε έγκλειστος εξαιτίας των διώξεων που υφίσταντο οι ακολουθούντες το πάτριο εορτολόγιο. Με το άκουσμα του θλιβερού γεγονότος, ο Μητροπολίτης Γερμανός, στενοχωρημένος, προέτρεψε τον νεαρό Αρχιμανδρίτη π. Παΐσιο να τελέσει Ευχέλαιο και κατόπιν να μεταβεί στο μνήμα, να διαβάσει συγχωρητική ευχή εξ ονόματος του -διότι εκείνος ήταν αδύνατον να εξέλθει- και ακολούθως να χύσει το Άγιον Έλαιον στο σώμα της νεκρής γυναίκας.

    Αμέσως ο Ιερέας έσπευσε να πραγματοποιήσει την εντολή του Επισκόπου του. Την ώρα, λοιπόν, που έχυσε το Άγιον Έλαιον στο σώμα, η σάρκα μαζεύτηκε και έγινε σκόνη με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν τα οστά της Μαρίας.»

   Το σώμα της γυναίκας παρέμεινε αδιάλυτο εξαιτίας του μελανού εκείνου γεγονότος, από το οποίο η κεκοιμημένη δεν είχε φροντίσει να απαλλαγεί. 

   Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από τον περί Αρχιερωσύνης λόγο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: 

   «Ἀπὸ αὐτὰ λοιπὸν μάθετε καὶ ἐσεῖς, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, νὰ τιμᾶτε τὸν Ἀρχιερέα σας, ὡς σωτῆρα καὶ εὐεργέτην σας. Ἐπειδή, ἀνίσως χρεωστῆτε νὰ τιμᾶτε καὶ νὰ δοξάζετε τοὺς Ἱερεῖς σας, καθὼς προστάζει ὁ Σειράχ: «φοβοῦ τὸν Κύριον καὶ δόξασον Ἱερέα», πόσῳ μᾶλλον χρεωστεῖτε νὰ δοξάζετε τὸν Ἀρχιερέα σας; ὡσὰν ὁποὺ ἀπὸ Αὐτὸν ἔχετε τὴν πρὸς Θεὸν ἐπίγνωσιν καὶ εὐσέβειαν, ἀπὸ Αὐτὸν ἔχετε ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Πίστεώς σας, ἤτοι τὸ Βάπτισμα, τὸ Μύρον, τὴν Κοινωνίαν, τὸν Γάμον, τὴν Μετάνοιαν, τὴν Ἱερωσύνην, τὸ Εὐχέλαιον; Διὰ τὶ ἡ τιμὴ καὶ δόξα ὁποὺ προσφέρετε εἰς Αὐτόν, εἰς τὸν Θεὸν διαβαίνει, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «εἰς τὸν τῶν ὅλων Δεσπότην ἡ τιμὴ διαβαίνει» καὶ ἂν ἡ εἰς τοὺς Ἱερεῖς, πόσῳ μᾶλλον ἡ πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς διὰ τὶ εἰς Αὐτοῦ τὰς χεῖρας εὑρίσκεσθε καὶ ζωντανοί, εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, καὶ μετὰ θάνατον, εἰς τὴν ἄλλην καὶ διὰ τὶ διὰ μέσου Αὐτοῦ, ἰατρεύεσθε εἰς τὰς ψυχικὰς ἀσθενείας σας καὶ τῆς αἰωνίου ἐπιτυχαίνετε σωτηρίας».

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω!

† ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή