Η ΝΕΑ ΡΩΜΗ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ;

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

«σὺ δὲ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι,

ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου,

καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βοῤῥᾶν,

ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ»

(Ησ. ιδ΄ 13-14)

H κύρια και μεγαλύτερη αιτία, που οδήγησε σταδιακά την Τοπική Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης στο Σχίσμα και την Αποστασία από την Εκκλησία του Χριστού, και την μετέτρεψε σε αντιχριστιανική συναγωγή[1], ήταν το δόγμα περί «Πρωτείου του Πάπα Ρώμης»[2].

Μια χαρακτηριστική εκδήλωση της παράλογης αυτής αξίωσης είχαμε και στην περίπτωση του «Βουλγαρικού ζητήματος» (864-879). Ο Ηγεμόνας των Βουλγάρων Βόρις, ο οποίος είχε βαπτισθεί το 864 χριστιανός με το όνομα Μιχαήλ, ζήτησε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (οι ιεραπόστολοι του οποίου είχαν εκχριστιανίσει την Βουλγαρία) την ίδρυση δικού τους Βουλγαρικού Πατριαρχείου, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μέγα Φώτιο. Έτσι οι Βούλγαροι στράφηκαν προς τον τότε Πάπα Ρώμης Νικόλαο τον Α΄, ο οποίος απέστειλε δύο Εξάρχους (τους Επισκόπους Ποπουλανίας Παύλο και Πόρτο Φόρμοζο) και θα είχε εγκαθιδρύσει Πατριαρχείο Βουλγαρίας αν δεν προέκυπτε διαφωνία ανάμεσα σε αυτόν και τον Ηγεμόνα Βόρις-Μιχαήλ ως προς το πρόσωπο του νέου Πατριάρχου. Η εισπήδηση αυτή στην Εκκλησία της Βουλγαρίας, η οποία ήταν κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[3], αν και έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθεί με το αιτιολογικό ότι η Βουλγαρία ανήκε στο Ανατολικό Ιλλυρικό (την εποπτεία του οποίου είχε αποσπάσει ξανά ο Πάπας Ρώμης κατά την περίοδο της Εικονομαχίας), ήταν όμως ουσιαστικά μία έκφραση των περί του «Πρωτείου του Πάπα Ρώμης» σχετικών αντιλήψεων. Η Εκκλησία αντιμετώπισε συνοδικά το «Βουλγαρικό ζήτημα» και αποφάνθηκε πως η Εκκλησία της Βουλγαρίας ανήκει στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[4].

Στην εποχή μας έμελλε δυστυχώς να ζήσουμε μία όχι απλά παρόμοια, αλλά εντελώς όμοια περίπτωση, με άγνωστη μέχρι στιγμής κατάληξη. Μόνο που σε αυτήν την επανάληψη της Ιστορίας αρνητικός πρωταγωνιστής είναι το τότε θύμα, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως…

Έτσι έχουμε το λεγόμενο «Ουκρανικό ζήτημα», το οποίο έχει εξελιχθεί ως εξής: Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρος Ποροσένκο, χωρίς να απευθυνθεί στο Πατριαρχείο Μόσχας (στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται τους τελευταίους αιώνες η Εκκλησία της Ουκρανίας) ζήτησε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο την απονομή Αυτοκεφαλίας όχι όμως για την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, αλλά για σχισματικές ομάδες που σφετερίζονται τον τίτλο της. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αρχικά απέστειλε δύο Εξάρχους (τους Παμφίλου Δανιήλ και Έντμοντον Ιλαρίωνα) και τελικώς επέδωσε αντικανονικώς «Τόμο Αυτοκεφαλίας». Η εισπήδηση αυτή στην Εκκλησία της Ουκρανίας, η οποία είναι κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Μόσχας[5], αν και έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθεί με το αιτιολογικό ότι η Ουκρανία ανήκε κάποτε (ως Μητρόπολη Κιέβου) στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αποτελεί όμως ουσιαστικά μία έκφραση των περί του «Πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχου» νεοφανών, εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, αντιλήψεων.

Αντιλήψεις σαν και αυτές είχαν εκφρασθεί σποραδικά και στο παρελθόν, από μεμονωμένα πρόσωπα (όπως τον Μακάριο Αγκύρας και τον Νικόλαο Μεθώνης), με σκοπό τότε να πολεμήσουν το «Πρωτείο του Πάπα Ρώμης», ουδέποτε όμως έγιναν από τους Ορθοδόξους αποδεκτές, αλλά κατακρίθηκαν ως υπερβολικές και «μακρὰν τῆς ἀληθείας»[6].

Στην εποχή μας όμως επιχειρείται θεολογική θεμελίωση της κακοδοξίας αυτής. Κύριος εκφραστής της ο, αποκληθείς «δεξιός βραχίων» του Κωνσταντινουπόλεως, Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Αυτός ισχυριζόμενος ότι και στην Αγία Τριάδα υπάρχει τάχα «Πρωτείο του Θεού Πατρός» (θέση που ούτε οι παπικοί δεν τόλμησαν να εκφράσουν) προσπάθησε να θεμελιώσει έναν ιδιότυπο επισκοποκεντρισμό, ο οποίος αλλοιώνει τον καθαρά χριστοκεντρικό χαρακτήρα της Εκκλησίας, αφού θεμελιώνει την ενότητα Της «ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἐπισκόπου» και όχι του Χριστού, κακοδοξία που έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων[7]. Η θεωρία αυτή επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, αφού εκτός του Πρώτου-Μονάρχη της κάθε Τοπικής Εκκλησίας-Επισκοπής πρέπει να υπάρχει και ένας «Πρώτος ανάμεσα στους πρώτους (και μάλιστα όχι ως μεταξύ ίσων)», όπως επισημαίνει λόγιος Αγιορείτης ιερομόναχος αναλύοντας την κακοδοξία αυτή[8].

Δυστυχώς, η παραπάνω κακοδοξία δεν αποτελεί απλά μια προσωπική γνώμη ενός θεολόγου, αλλά έχει γίνει αποδεκτή όχι μόνο από αρκετούς ορθοδόξους (;) θεολόγους[9], αλλά εκφράζεται επισήμως και από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εκχώρηση της Αυτοκεφαλίας δήλωσε τα εξής: «Αυτήν την υψίστην ευθύνην την έχει εκ των Θείων και Ιερών Κανόνων μόνον η πρωτόθρονος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αφού αυτής ο Προκαθήμενος είναι ο Πρώτος εις τους Ορθοδόξους»[10].

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως απορρίπτει ως αιρετικές τέτοιες θέσεις. Διότι πολεμώντας πάνω από χίλια χρόνια την έννοια του «Πρωτείου» εν τω προσώπω του Πάπα, δεν το έπραξε επειδή έτρεφε αντιπάθεια προς αυτόν[11]· όποιος Επίσκοπος και αν αποφάσιζε (είτε ο Ρώμης, είτε ο Κωνσταντινουπόλεως, είτε ο Ιεροσολύμων, είτε οποιοσδήποτε άλλο) να εξυψώσει τον εαυτό του στην θέση του Πρώτου, θα τον κατέκρινε και θα τον απέρριπτε.

Όταν τον ΙΣΤ΄ αιώνα οι Λουθηρανοί θεολόγοι της Τυβίγγης απευθύνθηκαν για το θέμα στον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία τον Β΄ τον Τρανό, φοβισμένοι μήπως συναντήσουν και στην Ανατολή κάποιον αντίστοιχο Πάπα, ο αοίδιμος Πατριάρχης τους απάντησε καθησυχάζοντάς τους: «Ἔστι δὲ καὶ ἰσότης μεταξὺ τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν, ὡς ἀληθῶς χριστιανικοῖς ποιμέσι προσήκουσα. Οὐδεὶς γὰρ τούτων κατεπαίρεται τῶν ἄλλων, οὐδὲ καθόλου κεφαλὴ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀξιοῖ τις ἐκείνων καλεῖσθαι»[12].

Και ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, στο περίφημο έργο του «Περὶ τοῦ τὶς ἐστὶν ἡ ἀληθὴς καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ποία ἐστὶν ἡ γνησία καὶ ἀληθὴς κεφαλὴ αὐτῆς καὶ κατὰ τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα τῆς Ῥώμης» εξηγεί γιατί το Πρωτείο στην Εκκλησία το έχει μόνο ο Χριστός κατακρίνοντας εκείνους που έλεγαν ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος που να υπερέχει έναντι των άλλων[13].  

Όπως δε σημειώνει ο μακαριστός Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Ἡ παραδοχὴ πρωτείου δικαιοδοσίας ἐπὶ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὸ νὰ εἶναι ἕνας ἐπίσκοπος κεφαλὴ καὶ ἀρχὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω ἐπιφορτισμένος μὲ ἕνα ρόλο διακονίας, εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ὡς μοναδικῆς Κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ πρωτεῖο δικαιοδοσίας συνιστᾶ ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὑπεράνω πάντων τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Σὲ αὐτὴν προεκάθητο μὲν ἐν ἀγάπῃ ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ὡς ἴσος τῶν συνεπισκόπων του, ἐν τῷ μέσῳ ὅμως τῶν ἐπισκόπων ἐτοποθετεῖτο τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὡς σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς μοναδικῆς Κεφαλῆς τῆς καθόλου Ἐκκλησίας»[14].

Δεν χρειάζεται να είναι προφήτης κανείς για να διαπιστώσει που θα οδηγήσει η εμμονή στο «Πρωτείο του Οικουμενικού Πατριάρχου». Εκεί που οδήγησε τον Εωσφόρο και τον Πάπα της Ρώμης η ίδια εμμονή: στην πτώση και την απώλεια.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] «Ἡ γὰρ παλαιὰ τῆς Ῥώμης σύναξις ἦτο ἀποστολική, ὀρθόδοξος, καὶ καθολικὴ ἐκκλησία, ἡ δὲ νέα ἐστὶν ἀποστατική, ἑτερόδοξος, αἱρετική, καὶ ἀντιχριστιανική συναγωγή» (Νικολάου Δαμαλά (Καθηγητού Πανεπιστημίου), Περί αρχών, Λειψία, 1865, σ. 163). «Τὸ σύστημά του ἤτανε ἕνας Χριστιανισμὸς ὄχι ὅπως τὸν δίδαξε ὁ Χριστός, ἀλλὰ παραμορφωμένος κι᾿ ἀγνώριστος ὁλότελα, μέχρι ποὺ νὰ μοιάζη μὲ θρησκεία τοῦ ἀντιχρίστου» (Φώτης Κόντογλου, Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής [εφ. «Ἐλευθερία», 15-3-1964, σ. 5]).

[2] «Τὸ κύριο αἴτιο τοῦ μεγάλου σχίσματος τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως (1054) πρέπει νὰ ἀναζητηθῆ τόσο στὸ παπικὸ πρωτεῖο, τὸ ὁποῖο ἐνισχύθηκε μὲ τὶς ψευδο-Ἰσιδώρειες Διατάξεις, ὅσο καὶ στὴν παπικὴ ἀξίωση ἐπιβολῆς του σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία» (Βλασίου Φειδά [Καθηγητού Πανεπιστημίου], Εκκλησιαστική Ιστορία Β΄, Αθήνα, 1994, σ. 95).

[3] Μιας και η Βουλγαρία επεκτεινόταν κυρίως στην παλαιά Διοίκηση της Θράκης, η οποία είχε υπαχθεί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον ΚΗ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

[4] Αυτό μάλιστα δεν το αποδέχτηκαν και διακήρυξαν μόνο οι επί Μεγάλου Φωτίου Σύνοδοι (Ενδημούσα του 867, Η΄ Οικουμενική του 879), αλλά και η παράνομη Σύνοδος του 869!

[5] Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης (Καθηγητής Πανεπιστημίου), Η Ουκρανία είναι κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/24301-i-oukrania-einai-kanoniko-edafos-tis-ekklisias-tis-rosias).

[6] Αγίου Νικοδήμου, Πηδάλιον (Υποσημείωση στον Θ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

[7] «Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας οὐχὶ ἐν τῷ ένιαίῳ προσώπῳ ἑνὸς τῶν ἀποστόλων θεμελιοῦται καὶ ἑδράζεται, ἀλλ᾿ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας» (Αγίου Νεκταρίου, Μελέτη ιστορική περί των αιτιών του σχίσματος, Αθήνα, 1911, σ. 69).

[8] Ιερομόναχος Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός, Το Πρόσωπο και το Πρωτείο (http://koutloumous.com/el/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF/).

[9] Ο Δρ. Ιατρικής (και μαθητής στα θεολογικά του π. Ιωάννου Ρωμανίδη) κ. Γεώργιος Καραλής, σε σχετικά με το θέμα μας κείμενά του, τους αποκαλεί εύστοχα «πρωτειομανείς» (https://georgioskaralis.com/).

[10] Οικουμενικός Πατριάρχης: ''Η δύναμις της Μεγάλης Εκκλησίας δεν είναι κοσμική'' (https://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/24638-oikoumenikos-patriarxis-i-dunamis-tis-megalis-ekklisias-den-einai-kosmiki).

[11] «Καὶ μηδεὶς κατ᾿ ἀπέχθειαν τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐλῆς ταῦτα λελέχθαι ἡμῖν νομιζέτω. Ἀλλὰ τὰς καινοτομίας καὶ τοὺς ὅσαι ἡμέρας νεωτερισμοὺς μετὰ παρρησίας ἐλέγχομέν τε καὶ ἀποστρεφόμεθα» (Αγίου Μελετίου του Πηγά, «Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος» ΝΖ΄ (1975), σ. 621).

[12] Καρμίρη Ιωάννου (Καθηγητού Πανεπιστημίου), Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία, τόμος ΙΙ, έκδ. β΄(επηυξ.), Αυστρία, 1968, σ. 560.

[13] «Ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν διακόνων καὶ ἐν αυτοῖς τοῖς διακόνοις, ἔνα (φησί) τινὰ ὑπερέχει δεῖ ἀπάντων, καὶ δὴ καὶ διακονικὴν κεφαλὴν καλοῦσιν. Ἀλλὰ καὶ τούτων μόνος Χριστός ἐστι πάντων ἀρχὴ καὶ κεφαλή, ἵνα Χριστὸς κατὰ τὸν Ἀπόστολον ᾖ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων» (Τόμος Χαράς, 1705, σ. 577).

[14] Τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα (http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_grhgoriaths/ravenna2007_text_and_papal_primacy.htm).

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/01/blog-post_17.html

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΛΟΓΟΥ (Ἃγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΛΟΓΟΥ (Ἃγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

«Και παράγων ο Ιησούς εκείθεν είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον, και λέγει αυτώ· ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Ματθ. 9:9). 

Ποιος ήταν αυτός ο Ματθαίος, ο οποίος στη συνέχεια έγινε μεγάλος απόστολος και ευαγγελιστής; Ήταν τελώνης και μάζευε φόρους. Ο λαός μισούσε τους τελώνες και τους θεωρούσε αμαρτωλούς, διότι έκαναν πολλές αδικίες προσπαθώντας να κερδίσουν περισσότερα χρήματα για τον εαυτό τους. Και αυτόν τον άνθρωπο, που όλοι τον θεωρούσαν άθλιο και τον αποστρέφονταν, ο Κύριος τον καλεί και του λέει: «Ακολούθει μοι».

Μόνο δύο λέξεις, και αυτές έκαναν επανάσταση στην ψυχή του τελώνη. Σηκώθηκε αμέσως, έριξε κάτω τα χρήματά του και ακολούθησε τον Χριστό.

Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι το κάλεσμα του Χριστού μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή του ανθρώπου επανάσταση. Στους βίους των αγίων υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι επέστρεψαν στον Χριστό μετά από έναν λόγο του Ευαγγελίου. Από την πείρα μου γνωρίζω ότι ένας καλός λόγος μπορεί να συνταράξει την ψυχή του αμαρτωλού, όπως συντάραξε την ψυχή του τελώνη Ματθαίου. Άνθρωποι πνιγμένοι στην αμαρτία, κλέφτες, ληστές και φονιάδες, όταν τους λες έναν καλό λόγο και τους δείχνεις την αγάπη σου, τη συγκατάβαση και τον σεβασμό στο πρόσωπό τους, συγκινούνται πάρα πολύ.

Και εμείς οι αμαρτωλοί, αδύναμοι και ασήμαντοι άνθρωποι με έναν λόγο αγάπης και σεβασμού μπορούμε να συγκινούμε και να συνταράζουμε τις καρδιές των αμαρτωλών, όπως ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Να το θυμόμαστε και ποτέ να μην κατακρίνουμε τους αμαρτωλούς, να μην τους στιγματίζουμε, αλλά να τους φερόμαστε με αγάπη, δείχνοντας σεβασμό στο πρόσωπό τους, αν και οι ίδιοι δεν το σέβονται και το έχουν καταπατήσει.

«Και εγένετο αυτού ανακειμένου εν τη οικία, και ιδού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ελθόντες συνανέκειντο τω Ιησού και τοις μαθηταίς αυτού. Και ιδόντες οι Φαρισαίοι είπον τοις μαθηταίς αυτού· διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών; Ο δε Ιησούς ακούσας είπεν αυτοίς· ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες. Πορευθέντες δε μάθετε τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν. Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9:10-13).

Οι φαρισαίοι αγανακτούσαν για το ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός συναναστρεφόταν με τους αμαρτωλούς, τις πόρνες και τους τελώνες. Περιφρονούσαν αυτούς τους ανθρώπους και θεωρούσαν ακαθαρσία να επικοινωνούν μαζί τους. Ποτέ δεν τους μιλούσαν, αλλά τους κακολογούσαν και τους κατέκριναν για τη συμπεριφορά τους.

Ξέρουμε ότι οι πόρνες έπλεναν τα πόδια του Κυρίου Ιησού και τα σκούπιζαν με τα μαλλιά τους. Ποτέ δεν έχουν ακούσει απ’ Αυτόν κανένα λόγο επιπληκτικό. Τις συγχωρούσε και τις έλεγε: «Πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε» (Ιω. 8:11).

Οι φαρισαίοι ήταν ανίκανοι να καταλάβουν αυτή τη συμπεριφορά του Χριστού και δυσφορούσαν για τη στάση του απέναντι στους αμαρτωλούς. Αλλά ο Κύριος τους απαντούσε το εξής: «Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες» (Ματθ. 9:12). Ήλθε για να σώσει τους αμαρτωλούς. Με την αγάπη του αγκάλιαζε κάθε αμαρτωλό και ζητούσε να τον οδηγήσει στη σωτηρία. Στους φαρισαίους που του παραπονέθηκαν είπε: «Πορευθέντες δε μάθετε τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν» (Ματθ. 9:13). Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι την ελπίδα της σωτηρίας τους στήριζαν στις θυσίες και τις προσευχές τους, και ο Κύριος λέει ότι δεν θέλει θυσία, αλλά έλεος, έλεος στους αμαρτωλούς.

Οι θυσίες χρειάζονταν στην Παλαιά Διαθήκη, διότι προεικόνιζαν τη Μόνη Θυσία που πρόσφερε ο Κύριος Ιησούς Χριστός πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά. Όταν δόθηκε αυτή η Θυσία οι άλλες θυσίες έχασαν τη σημασία και το νόημά τους, γι’ αυτό δεν τις προσφέρουμε πια.

Τώρα ο Κύριος δεν περιμένει θυσία αλλά έλεος. Περιμένει από μας την ευσπλαχνία σε όλους τους αμαρτωλούς και τους περιφρονημένους. Η συμπεριφορά μας προς αυτούς τους ανθρώπους να είναι ίδια μ’ αυτήν που έδειξε Εκείνος. Να μην περιφρονούμε κανέναν, κανέναν να μη θεωρούμε κατώτερο από μας. Να βλέπουμε τις δικές μας αμαρτίες και όχι των άλλων, να αποκτήσουμε την ταπείνωση και την πραότητα, μιμούμενοι τη δική Του ταπείνωση και πραότητα. Να αγαπάμε και να ευεργετούμε τους περιφρονημένους και τους ταπεινωμένους, να τους προσφέρουμε πνευματική βοήθεια, δείχνοντας ενδιαφέρον για τη σωτηρία τους.

Ο Κύριος λέει όταν κάνουμε τραπέζι να μην καλούμε ανθρώπους που μπορούν μετά να καλέσουν και εμάς στο γεύμα, αλλά τους πένητες και τους φτωχούς ρακένδυτους. Θέλει να το κάνουμε με αγάπη, και πάντα με συμπόνια να φερόμαστε στους ανθρώπους που ο κόσμος τους περιφρονεί, αποκαλώντας τους βρωμιάρηδες και αχρείους.

Ο Κύριος μας έδωσε παράδοξες και θαυμαστές εντολές. Είπε ότι δεν θέλει θυσία αλλά έλεος, έλεος σε όλους που το χρειάζονται. Ένα μεγάλο, αμέτρητο πλήθος ανθρώπων περιμένουν κάποιον να τους δείξει ευσπλαχνία, να τους πει ένα λόγο αγάπης και παρηγοριάς. Περιμένουν οι άνθρωποι κάποιον να τους δείξει τρυφερότητα και να τους βοηθήσει, και αντί αυτού συναντούν στους γύρω τους ψυχρότητα και αδιαφορία. Αλλά πάνω από αυτά και σε μερικούς ακόμα χριστιανούς βλέπουν περιφρόνηση και αποστροφή.

Στα μάτια του Θεού αυτός, που έτσι συμπεριφέρεται στους αδελφούς του, πράττει βαριά αμαρτία. Σε όλα πρέπει να είμαστε μιμητές του Κυρίου και να ακολουθούμε το παράδειγμά Του. Ας Τον ακολουθήσουμε λοιπόν και ας μη θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο από τον πλησίον, όποιος και να είναι αυτός –κλέφτης, φονιάς ή ληστής–, διότι στα μάτια του Θεού μπορεί να είμαστε χειρότεροι από αυτόν.

Να θυμόμαστε πάντα πώς συμπεριφερόταν ο Κύριος στους αμαρτωλούς, πώς φέρθηκε στον τελώνη Ματθαίο και πώς φερόταν σε άλλους τελώνες, πόρνες και αμαρτωλούς και προκαλούσε μ’ αυτό την οργή των φαρισαίων. Να μην είμαστε σαν τους φαρισαίους, αλλά να μιμούμαστε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Αμήν.

(Από το βιβλίο: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, “Λόγοι και ομιλίες”, τόμος Β’. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη)

Πηγή: alopsis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 2018 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα) ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΗΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ....

Περιοδικόν: «ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ» Τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν

Στούς παρακάτω συνδέσμους μπορεῖτε νὰ βρεῖτε σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφὴ τά τεῦχοι τοῦ περιοδικοῦ «Ἱστορικὸν Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος» τὸ ὁποῖο ἐπιμελεῖται ἡ Συνοδικὴ Ἐπιστροπὴ Ἱστορικοῦ Ἀρχείου τῆς Ἐκκλησίας μας. 

ΤΕΥΧΟΣ 1ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 2ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 3ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 4ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 5ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 6ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 7ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 8ο ΕΔΩ

 

ΤΕΥΧΟΣ 9ο  ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 10ο ΕΔΩ

Πηγή

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ (Π.Α.Σ.Θ.Ε.)

«Ανασηκώσου, σήκω επάνω, ω Ρωσία,

εσύ που από τα χέρια του Κυρίου
έχεις πιει το κύπελλο της οργής Του!

Όταν η δυστυχία σου λάβει τέλος,

η νομιμότητα θα επανέλθει σε σένα

και η δόξα του Κυρίου θα σε συνοδεύσει.

Οι λαοί θα έρθουν στο φως σου

και οι βασιλιάδες στη λάμψη που θα ανατείλει πάνω σου.

Τότε σήκωσε τα μάτια σου και δες:

Ιδού τα παιδιά σου έρχονται σε σένα

από τη Δύση και το Βορρά και τη Θάλασσα και την Ανατολή,

ευλογώντας σε εν Χριστώ για πάντα. Αμήν»

(Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς)

ΑΡ. ΠΡΩΤ. 3

3/1/2019

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ – Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Μεθαύριο ολοκληρώνεται το θέατρο της υποκρισίας του σβησμένου Φαναρίου, των σκοτισμένων και υποκριτών θιασωτών κάθε εκκλησιαστικής Παρανομίας, τα τελευταία εκατό χρόνια, τους οποίους προσπαθούν με κάθε μέσο να υπερασπίσουν οι καλοπληρωμένοι υπαλληλίσκοι τους, οι χλιαροί καθηγητές των «θεολογικών» σχολών.

Και λέμε υποκριτών Φαναριωτών αφού τολμούν:

α) Να νομιμοποιούν αυθαίρετα ένα σχισματικό και αιρετικό μόρφωμα, τάχα για την αποκατάσταση της «Ενότητας της Εκκλησίας», όταν έχουν προκαλέσει δεκάδες σχίσματα και μερισμούς στο Σώμα της Εκκλησίας από το 1924 και εξής.

β) Να μιλούν για «Αγάπη», όταν συναντιούνται με τους ετερόδοξους, και αλλόθρησκους, όταν έχουν να επιδείξουν μόνο ειρωνεία, σκληρότητα, περιφρόνηση και μίσος για τους Ορθόδοξους που θα διανοηθούν να διαφωνήσουν με την κακοδοξία τους και το, θεσμοθετημένο στο Κολυμπάρι ως νέο δόγμα, «Αλάθητο» του «Οικουμενικού»…

γ) Να κακίζουν τους αντιπάλους τους ότι γίνονται όργανα πολιτικών παιχνιδιών, όταν οι ίδιοι έχουν αποδειχθεί, πάνω από μισό αιώνα, οι καλύτεροι πράκτορες της αμερικανικής πολιτικής.

δ) Να κατακεραυνώνουν την αίρεση του «Εθνοφυλετισμού» μόνο όταν μιλούν για τους Ρώσους, όταν οι προστατευόμενοί τους, σχισματοαιρετικοί της Ουκρανίας, είναι δεδηλωμένοι Νεοναζί!

***

Χρειάστηκαν σχεδόν 100 χρόνια για να καταλάβουμε όλοι μας τι είχε κοστίσει η ματαιοδοξία του Φαναρίου στην Ορθοδοξία και πως η Νέα Ρώμη ετοιμάζεται επίσημα πλέον να ακολουθήσει στην πτώση και στην αποστασία την Παλαιά.

Την εποχή που ο δικτάτορας Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, Μελέτιος Μεταξάκης, άλλαζε το ημερολόγιο προκαλώντας σχίσματα, η Μόσχα πάλευε εναντίον του αντιχριστιανικού Μπολσεβικισμού.

Όταν αργότερα ο κακόδοξος  Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρας «ακύρωνε» το Ανάθεμα του 1054, η Μόσχα είχε ήδη υποταχθεί για τα καλά στους Σοβιετικούς.

Σήμερα, που ο απερίγραπτος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος διαιρεί την Ορθοδοξία, αναγνωρίζοντας ετερόδοξους και σχισματικούς, η Μόσχα δεν έχει πλέον Κομμουνισμό. Έχει όμως μια μεγάλη ευκαιρία: να αποκηρύξει την «επηρμένη οφρύ» του Φαναρίου και να υποστηρίξει τους Αληθινούς Ορθοδόξους που αντιστέκονται για έναν αιώνα εναντίον του Πάπα της Ανατολής και των μεταρρυθμίσεών του.

Στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, υπάρχει Ιεραρχία (όχι σχισματική και με χειροτονίες υπό ενός, όπως μερικών «Γ.Ο.Χ.») αλλά με κανονική Αποστολική Διαδοχή από τη Ρωσική Εκκλησία του Εξωτερικού των Αγίων Ιωάννου Μαξίμοβιτς και Φιλαρέτου (και οι δύο με αδιάφθορα σκηνώματα). Υπάρχουν Αποτειχισμένοι Πατέρες και Αδελφοί που αγωνίζονται για την Ορθοδοξία και πολεμούν μέχρις εσχάτων.

Η Μόσχα πρέπει να τους αναγνωρίσει και να πρωτοστατήσει στη σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου που θα αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη.

Είθε, με τις προσευχές του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, η Ορθοδοξία να λάμψει και πάλι!

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/01/blog-post_3.html

ΓΙΑΤΙ ΣΤΙΣ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ;

Έχει ακουστεί  αυτό το ερώτημα κάποιες φορές. Γιατί στις 7 Ιανουαρίου είναι κλειστά τα σχολεία; Είναι τόσο μεγάλη εορτή η σύναξης του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου; Μάλιστα πρίν κάποια χρόνια το είχαμε ακούσει από τον κ. Πορτοσάλτε δημοσιογράφο του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ.

Επειδή αρκετοί δεν το γνωρίζουν, να τους ενημερώσουμε ότι  7 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο (Γρηγοριανό), αντιστοιχεί με της 25 Δεκεμβρίου του παλαιού ημερολογίου (Ιουλιανό). Δηλαδή εκατομμύρια Ορθόδοξοι Χριστιανοί που ζούνε στην Ρωσία, Σερβία, Γεωργία, Ιεροσόλυμα, αλλά και πλήθος ανθρώπων που ζούνε στην Αμερική, στη Βουλγαρία, στην Ρουμανία αλλά και στην Ελλάδα γιορτάζουν τα Χριστούγεννα!

 Από το 1924 που άλλαξε η Εκκλησία της Ελλάδος το ημερολόγιο, οι αργίες  των  Χριστουγέννων, Περιτομής Του Κυρίου και Θεοφανίων  άρχιζαν στα σχολεία από της 24 Δεκεμβρίου ν.η. έως της 8 Ιανουαρίου ν.η. που ξανά πήγαιναν τα παιδιά στο σχολείο. Έτσι και τα παιδιά που ακολουθούσαν το παλαιό ημερολόγιο προλάβαιναν και γιόρταζαν τουλάχιστον Χριστούγεννα.

Το 1981 η τότε κυβέρνηση μείωσε την περίοδο των εορτών κατά μία μέρα, έτσι τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο στις 7 Ιανουαρίου ν.η., με αποτέλεσμα τα παιδιά που ακολουθούσαν το παλαιό ημερολόγιο να αναγκάζονται να μην πηγαίνουν στα μαθήματά τους και να χρεώνονται απουσίες, για να μπορέσουν να εορτάσουν μαζί με τις οικογένειές τους τα Χριστούγεννα.

Το 1992 στις 7 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο, 25 Δεκεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο Χριστούγεννα, επισκέφτηκε τον Ι.Ν. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου παλαιοημερολογιτών  Χαλκίδος, ο τότε βουλευτής Ευβοίας κ. Ιωάννης Σπανός για να χαιρετήσει τους εκεί πιστούς που εόρταζαν. Μετά τον εκκλησιασμό οι πιστοί προσέφεραν κέρασμα στην διπλανή αίθουσα από τον ναό και στην συζήτηση που ανοίχτηκε  ρώτησαν οι εντόπιοι ενορίτες μεταξύ άλλων:

-Γιατί κύριε Σπανέ τα παιδιά μας να παίρνουν απουσία από το σχολείο για να εορτάσουν τα Χριστούγεννα; κλπ.προβλήματα.

Ο κύριος Βουλευτής κατανόησε το πρόβλημα και την επόμενη ημέρα 8 Ιανουαρίου 1992 με το νέο ημερολόγιο κατέθεσε ερώτηση στην Βουλή στον αρμόδιο υπουργό. Την ερώτηση υπέγραψε και ο Βουλευτής Σερρών Θεόδωρος Παπαδόπουλος.

Παραθέτουμε και την φωτοτυπία της ερώτησης που κατατέθηκε στην βουλή και η οποία βρίσκετε  στα αρχεία του Ι.Ν. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου παλαιοημερολογιτών Χαλκίδος , από όπου και την προμηθευτήκαμε.

Βέβαια παραμένουν  πλήθος άλλες αδικίες κατά των γνησίων ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, αλλά μιάς και ασχοληθήκαμε για της αργίες των σχολείων ας παραμείνουμε σε αυτές. Ας κάνει κάτι το υπουργείο παιδείας και για της αργίες της πρωτοχρονιάς και των Θεοφανίων με το παλαιό ημερολόγιο όπου εορτάζονται από τους πιστούς στις 14 και 19 Ιανουαρίου ν.η. αντίστοιχα.

Επειδή κάποια στιγμή έπεσε στην αντίληψή μας, ότι η πολιτεία για λόγους οικονομίας θέλει να διευρύνει την τουριστική περίοδο, σαν πρόταση λέμε ότι θα μπορούσε  να συνεχίσει την εορταστική περίοδο έως και την 19 Ιανουαρίου ν.η. Έτσι θα είχε μία παρατεινόμενη εορταστική περίοδο που θα άγγιζε σχεδόν τον ένα μήνα. Και το έλλειμμα χρόνου στην διδακτέα ύλη στα σχολεία θα μπορούσε να καλυφτεί ανοίγοντας τα σχολεία μία εβδομάδα πιο νωρίς τον Σεπτέμβριο και να κλείνουν μία εβδομάδα αργότερα τον Μάιο ή τον Ιούνιο.

Πηγή: metemorfothis.blogspot.com

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2018

Μήνυμα Χριστουγέννων 2018

«Θεὸς ὤν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν». 

(Εἱρμὸς ε΄ Ὠδῆς πεζοῦ Κανόνος Χριστοῦ Γεννήσεως)

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

Γιὰ ἄλλη μία φορὰ μᾶς ἀξιώνει ἡ ἄμετρη Φιλανθρωπία τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας νὰ ὀρθρίζουμε ἑόρτια, λουσμένοι στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, καὶ νὰ πανηγυρίζουμε ὀρθοδόξως τὴν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μία Ἑορτὴ ποὺ ἀστράφτει ἀπὸ χάρη καὶ χαρὰ καὶ πλημμυρίζει τὸν ἄκοσμο κόσμο μας μὲ τὰ κύματα τῆς θείας ἀγάπης, εἰρήνης καὶ εὐλογίας!

Δόξα στὴν θεία συγκατάβασή Του!

Διότι ὁ Θεός μας εἶναι Πατὴρ Οἰκτιρμῶν, πλήρης ἀγάπης, συγγνώμης καὶ εὐσπλαγχνίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔδειξε τὸ μέγα ἔλεός Του στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπέστειλε τὸν Μονογενῆ Υἱό Του στὴν γῆ, γιὰ νὰ παράσχει τὴν Εἰρήνη, ὡς Πηγή, Δοτήρας καὶ Χορηγὸς τῆς Εἰρήνης.

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς εἶναι ὁ «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος», ὅπως τὸν περιγράφει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (9:6), διότι ἐξαγγέλλει καὶ ἀποκαλύπτει στὸν κόσμο τὴν προαιώνια μεγάλη καὶ ἄρρητη Βουλὴ τοῦ Θεοῦ, τὸ προαιώνιο σχέδιό Του, τὸ Προηγούμενο Θέλημά Του, γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς Μυστήριο εἰρηνεύσεως καὶ ἐπανασυνδέσεώς μας μὲ τὸν Θεό.

Ὁ Ἐνανθρωπήσας καὶ γεννηθεὶς «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου» ὡς Βρέφος στὴν Βηθλεέμ, ὁ Ἑρμηνευτὴς καὶ Ἐκπληρωτὴς τῆς Μεγάλης Βουλῆς, ὁ «Ἄρχων τῆς Εἰρήνης» Μεσσίας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀνατέλει τὸ Φῶς τῆς θεογνωσίας καὶ ἐπιγνώσεως τοῦ θείου Θελήματος. Αὐτὸς διαλύει τὰ σκότη τῆς ἀπιστίας, τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας, κατανικᾶ τὸν διάβολο καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴν Εἰρήνη.

Γι΄ αὐτὸ καὶ μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση ἔχουμε Εἰρήνη. Μόνον μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὀρθρίζουμε στὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ, στὴν Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοπραξία, ὄντες εἰρηνευμένοι καὶ συμφιλιωμένοι, φορεῖς καὶ ἐξάγγελοι Εἰρήνης.

Τὸ δῶρο τῆς Εἰρήνης εἶναι θεῖο καὶ δίνεται σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ ζητοῦν: «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν!» (Ἡσ. 26:12). Ὁ Κύριός μας εἶναι Αὐτὸς ποὺ διώχνει τὴν ἔχθρα τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό, χαρίζοντας τὴν ἄφεση ὅπου ὑπάρχει Μετάνοια, ποὺ συμφιλιώνει γῆ καὶ οὐρανό, ποὺ διαλύει τὴν ἀντιπάθεια καὶ τὸ μῖσος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἐναρμονίζοντας τὶς σχέσεις, ποὺ φέρνει τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη στὸν κάθε ἄνθρωπο, ὡς γαλήνη καὶ ἕνωση νοῦ καὶ καρδιᾶς.

Αὐτὸς εἶναι ἡ Εἰρήνη μας (Ἐφ. 2:14), ἀφοῦ βεβαίως τὴν χάρισε μὲ τὴν ἐπισφράγιση τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως, καὶ παρέχει τὴν Εἰρήνη ὄχι ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, ἀλλὰ τὴν δική Του, αὐτὴν ποὺ νικάει τὸν φόβο καὶ τὴν ταραχὴ (Ἰω. 14:27) καὶ ἑνώνει θεοπρεπῶς, ὑπερβαίνοντας κάθε ἐμπόδιο.

***

Ὅμως, ποῦ εἶναι ἡ «ἐπὶ γῆς Εἰρήνη», τὴν ὁποία κήρυξαν καὶ δοξολόγησαν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι τὴν βραδιὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ θείου Βρέφους; Τί συμβαίνει καὶ τί ἐπικρατεῖ μέσα μας καὶ ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς;

Ἡ θλιβερὴ διαπίστωση εἶναι, ὅτι σχεδὸν παντοῦ ὑπάρχει ταραχή, σύγκρουση καὶ πόλεμος! Στὶς καρδιές, στὰ μυαλά, στὶς σχέσεις, στὸν κόσμο, ἀλλὰ δυστυχῶς κάποτε ἀκόμη καὶ στὴν Ἐκκλησία!

Ὅσο ἐπικρατοῦν ἰδιοτροπίες, ἐγωϊσμοί, πλάνες, ἱκανοποιήσεις παθῶν, ἄνομες ἐπιδιώξεις, προδοσίες, ἐχθρότητες καὶ μίση, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει συμφιλίωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει καὶ νὰ ἐπικρατήσει ἡ Εἰρήνη.

Ὅπου λείπει ἡ ἀληθινὴ πίστη στὸν Θεό, ἡ Ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ τήρηση τοῦ ἁγίου Θελήματός Του, ὁ σεβασμὸς στὴν θεοπαράδοτη ἱεραρχικὴ τάξη στὴν Ἐκκλησία Του, ἐκεῖ λείπει ὁ Θεός, ἀπουσιάζει ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀγάπη, διότι οἱ ἄνθρωποι «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. 3:17).

Γι΄ αὐτὸ καὶ συναντοῦμε τόσο συχνὰ διαταραγμένες προσωπικότητες, γεμᾶτες σύγχυση, ἀσυναρτησία, σκληρότητα καὶ ταραχή. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ τόση διασάλευση στὶς ψυχές, στοὺς λογισμούς, στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο.

Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία ἀκόμη, στὸ καταφύγιο καὶ τὸ λιμάνι τῆς Εἰρήνης, κάποιοι ἀνειρήνευτοι ἄνθρωποι τορπιλλίζουν τὸ θεῖο καὶ πολύτιμο ἀγαθὸ τῆς Εἰρήνης μὲ ἀλλόκοτους νεολογισμοὺς καὶ παραλογισμοὺς τῆς σκοτισμένης διάνοίας τους καὶ τῆς ταραγμένης καρδιᾶς τους, νομίζοντας στὴν ἀφροσύνη τους ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὑπηρετοῦν τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια!

Χρέος μας εἶναι νὰ ἀντιμετωπίζουμε ἀποφασιστικὰ κάθε ἐπιβουλή, παραμένοντας ἀδιατάρακτοι, ὡς ὑπηρέτες τῆς πραγματικῆς Εἰρήνης τῆς -κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη- «εἰρηνοχύτου Ὀρθοδοξίας» μας.

***

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

Εἴθε νὰ ἐπαναλαμβάνουμε μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίᾳ θαλασσῶν» (Ψαλμ. 45:3), ὅ,τι καὶ ἄν συμβαίνει στὴν ζωή μας καὶ στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας! Καὶ νὰ γευόμαστε ἀπὸ τὸν Χορηγὸ τῆς Εἰρήνης Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ τὴν γλυκύτητα τῆς Εἰρήνης Του, μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων Του, μὲ εἰρήνη συνειδήσεως καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴ νίκης καὶ μετοχῆς στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!

Ἅγια Χριστούγεννα 2018

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

        Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

             Τὰ Μέλη

† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ

† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

†Ὁ Δημητριάδος Φώτιος

www.ecclesiagoc.gr