Ἀνακοίνωσις γιὰ τὸν Προσωπικὸ Ἀριθμὸ

 Ὡς γνωστόν, πρὶν ἀπὸ 40 περίπου χρόνια, τὸ 1986, ὑπῆρξε ἀνακίνηση ἐφαρμογῆς τοῦ «Ἑνιαίου Κωδικοῦ Ἀριθμοῦ Μητρώου» (ΕΚΑΜ) γιὰ κάθε πολίτη ἀπὸ τὴν τότε Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση, μὲ πρόσχημα τὴν ψηφιακὴ διευκόλυνση καὶ τὴν πάταξη τῆς γραφειοκρατίας. Ἐπ’ αὐτοῦ ὅμως ἠγέρθη σφοδρὴ ἀντίδραση τόσο ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς, ἀπὸ τὴν τότε Ἀντιπολίτευση ποὺ εἶναι σήμερα Κυβέρνηση, ὅσο καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς. Διότι ὑποστηρίχθηκε βάσιμα ὅτι παρεβιάζοντο θεμελιώδεις δημοκρατικὲς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν ὁδηγῶντας σὲ «ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα» καὶ ἀφόρητη ψηφιακὴ ἐπιτήρηση καὶ δέσμευση. Μάλιστα, ἐκκλησιαστικῶς –παρὰ τὴν ἐμφάνιση ἀκόμη καὶ ἀκραίων ἀντιλήψεων, ὑπῆρξε σύνδεση τοῦ θέματος μὲ ἐσχατολογικῆς φύσεως ἀνησυχίες καὶ ἐπιφυλάξεις. Ἐκείνη δὲ ἡ προσπάθεια τελικῶς δὲν προχώρησε.

Τὸ ἴδιο παρατηρήθηκε καὶ ἀργότερα ἕως σχετικὰ πρόσφατα, μὲ Κυβερνητικὲς ἐξαγγελίες καὶ ἀπόπειρες καθιερώσεως τῆς λεγομένης «Κάρτας τοῦ Πολίτη».
Μετὰ τὴν περίοδο τῆς Πανδημίας, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας ἐπιβλήθηκαν αὐστηρότατα μέτρα ἀνελευθερίας καὶ ἐπαχθεῖς ὑποχρεωτικότητες γιὰ λόγους δῆθεν ἔκτακτης ἀνάγκης, ἀντιμετωπίζουμε ἤδη νέες Κυβερνητικὲς πολιτικὲς ἐπιβολῆς καὶ ὑποχρεωτικότητος μὲ τὸν λεγόμενο πλέον «Προσωπικὸ Ἀριθμό», ὁ ὁποῖος πρόκειται νὰ τεθεῖ στὶς νέες ψηφιακὲς ταυτότητες.

Ἡ δικαιολόγηση τοῦ νέου αὐτοῦ ἐγχειρήματος εἶναι ἡ αὐτή, δηλαδὴ γιὰ τὴν ἄμεση διευκόλυνση καὶ ἐξυπηρέτηση τῶν πολιτῶν στὶς σχέσεις τους μὲ τὶς ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους καὶ ἀργότερα ἀκόμη καὶ στὸν ἰδιωτικὸ τομέα, μέσῳ ἑνὸς «χρηστικοῦ» ἀριθμοῦ, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα θὰ πρόκειται γιὰ μιὰ «ὑπερταυτότητα».

Ἀπὸ πολλοὺς εἰδήμονες διατυπώνονται εὔλογες ἐνστάσεις ὡς πρὸς τὴν σκοπιμότητα τοῦ μέτρου, τὴν ἀσφάλεια ἐφαρμογῆς καὶ χρήσεως, τὸ ποιὸς ἤ ποιοὶ θὰ γνωρίζουν καὶ πῶς θὰ χειρίζονται τὰ εὐαίσθητα προσωπικὰ δεδομένα τῶν πολιτῶν, τὰ ὁποῖα πλέον θὰ εἶναι συνενωμένα καὶ συγκεντρωμένα σὲ ἕναν καὶ μοναδικὸ ἀριθμό. Καὶ ἐπειδὴ σὲ αὐτὰ τὰ ζητήματα ποὺ τίθενται ὑπάρχουν σοβαρὰ καὶ μεγάλα κενά, παρὰ τὶς γενικόλογες καὶ ἀόριστες διαβεβαιώσεις περὶ τοῦ ἀντιθέτου, ἐκφράζονται ἀπὸ πολλὲς πλευρὲς (πληροφορική, νομική, οἰκονομική, πολιτική, ἐκκλησιαστικὴ/θεολογική) σοβαρότατες ἐπιφυλάξεις: ἡ ἐλευθερία διακυβεύεται, ἕνα ἄνευ προηγουμένου «ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα» ἑτοιμάζεται, ἡ ζωὴ μετατρέπεται σὲ «ψηφιακὴ φυλακή» καὶ τὸ μέλλον προοιωνίζεται ἀπόλυτα δυστοπικό.

Γιὰ νὰ γίνουμε πιὸ σαφεῖς, ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ ὅτι μέσῳ τοῦ «Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ» γίνεται ἄμεσα γνωστὸ τὸ σύνολο τῶν ὑπαρχόντων τοῦ καθενός, τὰ χρήματα ἤ ἀκίνητά του, τὰ ταξίδια του, οἱ πληρωμές του, οἱ εἰσπράξεις του, τὶ πούλησε, τὶ ἀγόρασε καὶ πότε, ἀπὸ ποῦ πέρασε, ποιοὺς χώρους ἐπισκέφθηκε, μὲ ποιοὺς σχετίσθηκε, τὶ εἶδε καὶ τὶ διάβασε, τὶ ἔφαγε καὶ τὶ ἤπιε, τὶ καύσιμα κατανάλωσε καὶ ἀπὸ ποιὰ διόδια διῆλθε, ποῦ πῆγε διακοπὲς καὶ ποῦ κινήθηκε μὲ τὸ ὅποιο ὄχημά του, ποιὸν γιατρὸ ἐπισκέφθηκε, τὶ ἱστορικὸ ὑγείας ἔχει, ποιὲς ἀσθένεις πέρασε, ἀπὸ τὶ ἔπασχε ἤ πάσχει, τὶ φάρμακα πῆρε καὶ παίρνει κλπ..

Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ θὰ βγαίνουν στατιστικὲς ποὺ θὰ τὰ συνδέουν καὶ θὰ ἐξάγονται ἀσφαλῆ συμπεράσματα ὅπως καὶ σαφεῖς προβλέψεις γιὰ τὶς κινήσεις καὶ τοὺς σκοποὺς ἑκάστου! Θὰ εὐχόμασταν ὅλα αὐτὰ νὰ εἶναι ὑπερβολὲς καὶ φαντασίες, ἀλλὰ δυστυχῶς ἀποτελοῦν μικρὸ μόνον μέρος τῆς διαμορφουμένης ἐφιαλτικῆς ψηφιακῆς πραγματικότητος! Ἀκριβῶς γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς σύγχρονα δημοκρατικὰ κράτη, ὅπως ἡ Μ. Βρετανία προτιμοῦν νὰ διατηροῦν ἕνα ἀποκεντρωμένο σύστημα, δίνοντας ἔμφαση στὴν προστασία προσωπικῶν δεδομένων καὶ τὴν ἀποφυγὴ κρατικῆς ὑπερεξουσίας.

Ὅπως γίνεται ἀντιληπτὸ ἡ νέα ψηφιακὴ ταυτότητα μὲ τὸν «Προσωπικὸ Ἀριθμό», ἡ ὁποία θὰ ἀποτελεῖ τὸ ἀπαραίτητο ἐργαλεῖο-κλειδὶ εἰσόδου στὴν νέα πραγματικότητα τῆς ζωῆς σὰν σὲ ἕνα μεγάλο στρατόπεδο συγκεντρώσεως καὶ θὰ ἀποκαλύπτει ἄμεσα τὰ πάντα γιὰ τὸν κάτοχο-«ἀριθμὸ» ποὺ θὰ τὴν ἔχει, παύει νὰ εἶναι ἕνα ἁπλὸ ἔγγραφο ταυτοποιήσεως καὶ μετατρέπεται κυριολεκτικὰ σὲ κάρτα δικαιωμάτων. Δι’ αὐτῆς μόνον μπορεῖς νὰ ζήσεις στὴν κοινωνία, διότι διαφορετικὰ ἀποκλείεσαι ἀπὸ αὐτήν! Μάλιστα, ἐν ὄψει καταργήσεως τῶν μετρητῶν καὶ τῆς μετατροπῆς τῆς κάρτας αὐτῆς καὶ σὲ «ψηφιακὸ πορτοφόλι» σὲ μιὰ ἀχρήματη κοινωνία ποὺ διαφαίνεται στὸν ὁρίζοντα, ὁ ἀπόλυτος ἔλεγχος τῶν πολιτῶν μετατρέπεται σὲ ζοφερὸ ἐφιάλτη.

Θυμίζουμε ἐπίσης, ὅτι ὁ «Προσωπικὸς Ἀριθμός» μὲ κατάλληλη διαρρύθμιση δύναται νὰ μετατραπεῖ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ σὲ «Παγκόσμιο Ἀριθμό» μὲ ὅ,τι συνέπειες μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτό.

Κατόπιν τούτων, δὲν ἀποτελεῖ κινδυνολογία νὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι μεταβαίνουμε σὲ μιὰ μορφὴ ἑνὸς στυγνοῦ «ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ»: ὁ θεόπλαστος ἄνθρωπος ἀριθμοποιεῖται, μαζοποιεῖται, ἀποπροσωποποιεῖται καὶ ἀντιμετωπίζεται ὡς συσκευὴ ἤ ὡς ἀντικείμενο/πρᾶγμα.

Ἑπομένως, τὸ φαινόμενο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε δὲν εἶναι μόνον πολιτικὸ ἤ κοινωνικό, ἀλλὰ ἐνέχει καὶ ἐκκλησιαστικὴ/πνευματικὴ/θεολογικὴ βαρύτητα. Ἡ ἀνελευθερία αὐτὴ τῆς πλήρους ἐπιτηρήσεως κάθε πτυχῆς τῆς ζωῆς δὲν ἐξυπηρετεῖ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν εὐτελίζει καὶ ἐξανδραποδίζει.

Σύμφωνα μὲ τὴν ἁγία Ὀρθόδοξη πίστη μας, ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἐλεύθερος καὶ αὐτεξούσιος ἀπὸ τὴν ἐκ Θεοῦ δημιουργία του, μὲ δυνατότητα θείας ὁμοιώσεως. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς ἀπρόσωπη μάζα ἤ ἀγέλη ἄλογη, ἰσοπεδωτικὰ καὶ ἀριθμοποιημένα. Σὲ μιὰ ἐποχὴ «ἐσχατολογικῶν συνδρόμων» σὰν τὴν δική μας, μὲ τὶς ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις τῆς ποικιλόμορφης ἀποστασίας σὲ ἐπίπεδο πίστεως καὶ ζωῆς, ἡ ἐκβιαστικὴ διάθεση καὶ ὁ πειθαναγκασμὸς γιὰ τὴν δυνατότητα συμμετοχῆς στὴν κοινωνικὴ ζωὴ μέσῳ ἀποδοχῆς ἑνὸς «Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ», ἐγείρει σαφῶς σοβαρὰ θέματα ἐλευθερίας καὶ συνειδήσεως.

Ἀπευθύνουμε λοιπὸν κλήση μὴ ὑποχρεωτικῆς ἐφαρμογῆς τοῦ μέτρου αὐτοῦ, τὸ ὁποῖο ζητοῦμε νὰ εἶναι προαιρετικό. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοηθεῖ ἡ τοποθέτηση χιλιάδων νομοταγῶν κατὰ τὰ ἄλλα Ἑλλήνων πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν προτίθενται νὰ ὑποκύψουν σὲ ὑποχρεωτισμοὺς παρὰ τὴν συνείδησή τους καὶ ἄρα νὰ δημιουργηθεῖ σοβαρὸ κοινωνικὸ πρόβλημα.

Στὸ δὲ ἐν Χριστῷ Ποίμνιό μας προτρέπουμε πνευματικὴ ἐγρήγορση καὶ ὡριμότητα, προσευχὴ καὶ ἀγωνιστικότητα. Ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ἐλευθερία θὰ νικήσουν καὶ θὰ ἐπικρατήσουν. Ὁ Θεὸς εἶναι μὲ τὸ Δίκαιο ἀσχέτως ἐπιβολῶν τῆς πλειοψηφίας.

 

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἀθήνα, 10-06-2025

Πηγή

Ξέρετε αὐτούς πού κοροϊδευτικά ἐμεῖς οἱ ἔξυπνοι τούς ὀνομάζουμε ''παλαιοημερολογίτες'';

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

«Ξέρετε ὅτι αὐτοὺς ποὺ κοροϊδευτικὰ ἐμεῖς οἱ ἔξυπνοι τοὺς ὀνομάζουμε παλαιοημερολογίτες, σήμερα ἀρχίζουμε νὰ κατανοοῦμε πόσο τοὺς ἀδικήσαμε; Διότι ἐμεῖς δὲν κρατήσαμε Θερμοπύλες ὅπως αὐτοί, οἱ τόσο λίγοι...

᾿Εμεῖς ὑποχωρήσαμε καὶ ὑποχωροῦμε συνέχεια. ῾Ο διάβολος μᾶς κλέβει σιγά-σιγὰ καὶ μὲ μαστοριά. ῎Εγιναν τόσα βήματα (δηλ. ἄρση ἀναθεμάτων, ἀναγνώριση μυστηρίων, ἀποδοχὴ ἀρχιερωσύνης και πρωτεῖο τιμῆς), μὲ ξεκάθαρο τὸν στόχο τῆς ἕνωσης μεταξὺ τῶν ᾿Ορθοδόξων, Παπικῶν κ.λπ.. 

Καὶ ὁρίστε, σήμερα ἐνώπιον τοῦ κοινοῦ ποτηρίου καὶ τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ κοιμᾶται. 

Καὶ τὸ πιὸ λυπηρὸ εἶναι, αὐτοὶ ποὺ ἐχθρεύονται τοὺς φιλότιμους καὶ εἰλικρινεῖς παλαιοημερολογίτες, νομίζοντας ὅτι ἔτσι σαπουνίζουν τὴν σπιλωμένη καὶ προδομένη πίστη τους. ῾Ο χρόνος ὅμως θὰ νουθετήσῃ αὐτοὺς καὶ τότε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς συντηρητικοὺς κληρικοὺς τοῦ νέου ἡμερολογίου, θὰ κατανοήσουν ὅτι ὁ ἀγώνας ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως ποὺ θὰ ξεκινήσουν τόσο ἀργά, δὲν εἶναι ἄλλος, παρὰ ὁ ἀγώνας ποὺ ἔχουν ἀρχίσει, ἐδῶ καὶ τόσα χρόνια, οἱ παλαιοημερολογίτες παπποῦδες μας...».

Πηγή

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ 2025

 Ἀριθμός Πρωτ. 3403

Ἐν Ἀθήναις, 21 – 03 / 03 – 04 – 2025

«Ὁ Σταυρός Σου, Κύριε,
ζωὴ καὶ ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου…»
(Στιχηρὸ Αἴνων Ὄρθρου Κυριακῆς, ἦχ. πλ. β΄)

 

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἐγερθέντι·

Φθάσαμε καὶ πάλι στὸ Ὀρθόδοξο Πάσχα, στὴν ἀπερίγραπτη χαρὰ τῆς Ζωῆς, τοῦ Φωτὸς καὶ τῆς Αἰωνιότητος. Ἡ βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ χαροποίησε τοὺς Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους Του ὑπερβολικά. Αὐτὴ ἡ χάρη καὶ χαρὰ βρίσκεται θησαυρισμένη στὴν ἁγία Ἐκκλησία μας καὶ σὲ αὐτὴν συμμετέχουμε μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ Ἀρετῶν.

Κάθε Κυριακὴ μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος, ἀκοῦμε στὸ Ἑωθινὸ Εὐαγγέλιο τὸ ἴδιο χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως, τὸ ὁποῖο ἔλαβαν οἱ εὐλογημένες Μυροφόρες γυναῖκες ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἄγγελο. Καὶ ὅπως ἐκεῖνες, σπεύδουμε «μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μεγάλης» (Ματθ. κη΄ 8) νὰ μετουσιώσουμε τὴν ἀναστάσιμη εἴδηση σὲ ἐμπειρία, δηλαδὴ σὲ ἔμπρακτη στάση ζωῆς ἐντός μας καὶ γύρω μας.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ βεβαίωση, ὅτι μὲ τὸν θάνατο μεταβαίνουμε κι ἐμεῖς στὴν αἰώνια Ζωή. Γι’ αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει ἀποφασιστικὰ στὸν Κατηχητικὸ Λόγο του: «Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον, ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος»!

***

Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·

Ἄς μὴ λησμονοῦμε, ὅτι στὸν Ἀναστημένο Κύριό μας παραμένει χαραγμένη ἡ θυσία, ὅτι φέρει ἀνεξάλειπτα τὰ σύμβολα τοῦ θείου Πάθους, διότι Σταυρὸς καὶ Ἀνάσταση εἶναι ἀδιαχώριστα. Δοξολογῶντας τὴν Ἀνάσταση, δοξολογοῦμε καὶ τὸν Ζωοποιὸ Σταυρό, ἐφ’ ὅσον μέσῳ Αὐτοῦ πραγματοποιήθηκε τὸ πέρασμα καὶ ἡ διάβαση ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν Ζωή.

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἔζησε σταυρικὰ στὸν κόσμο τοῦτο τῆς φθορᾶς, γιὰ νὰ μᾶς δείξει τὸν τρόπο τῆς ὑπερβάσεως τοῦ ἐγκλωβισμοῦ μας σὲ αὐτόν. Ἔζησε μὲ θαυμαστὴ ὑπακοὴ στὸν Οὐράνιο Πατέρα, ἀποκρούοντας πάραυτα τὶς πειρασμικὲς προτάσεις γιὰ ἄκαιρες καὶ ἀχρείαστες ἱκανοποιήσεις ἀναγκῶν, κι ἐπίσης γιὰ ἀποφυγὴ τοῦ πόνου, τῆς θυσίας καὶ τοῦ θανάτου.

Ἄν κι ἐμεῖς ἐπίσης ἀπωθήσουμε τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας καὶ ὑπομείνουμε καρτερικὰ τὶς ὀδύνες τῶν δικῶν μας θλίψεων, ἡ θεία δωρεὰ τῆς Ἁγιότητος μπορεῖ νὰ ἐκχυθεῖ καὶ νὰ χαρισθεῖ καὶ σ’ ἐμᾶς ἐπίσης τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Σὲ αὐτὸ μᾶς προτρέπει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅταν γράφει: «Συσταυρώθητι, συννεκρώθητι, συντάφηθι προθύμως, ἵνα καὶ συναναστῇς καὶ συνδοξασθῇς καὶ συμβασιλεύσῃς» (Λόγος ΛΗ΄, Εἰς τὰ Θεοφάνια…, παρ. 18).

Ἡ διάταξη τῆς μεγάλης Νηστείας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ προηγεῖται τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως σὲ αὐτὸ ἀποβλέπει: Πῶς νὰ ἀπορρίψουμε τὸ βάρος τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἐκτροπῶν ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση. Ἐκτὸς τούτου σωτηρία δὲν ἐπιτυγχάνεται καὶ δὲν ἀνευρίσκεται. Μόνον μὲ τὴν σταυρικὴ πορεία ζωῆς ἐπέρχεται ἀναστάσιμη διέξοδος καὶ ἐλευθερία αἰωνιότητος.

***

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·
Ἀληθινὸ Πάσχα στὴν γῆ, ὡς πρόγευση τοῦ ἐσχατολογικοῦ Πάσχα στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἑορτασθεῖ χωρὶς αὐτὴ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση: Ἀπόρριψη κάθε κακίας καὶ φαυλότητος· ἐκβολὴ κάθε αἰσχρότητος· ἁγνισμὸς καρδίας καὶ στολισμὸς μὲ θεῖες ἀρετές, ὥστε νὰ τύχουμε τῆς θέας τοῦ λαμπροφόρου Πάσχα. Μόνον λαμπροφόροι, φωτοφόροι καὶ χριστοφόροι δύνανται νὰ εἰσέλθουν στὸν Νυμφῶνα τῆς θείας Δόξης, στὸν ποθητὸ Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Αὐτὸ μᾶς ὑπενθυμίζουν οἱ πασχαλινὲς λαμπάδες μας, τὶς ὁποῖες ἀνάπτουμε ἀπὸ τὸ ἅγιο Βῆμα, ὡς λαμβάνοντες Φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός.

Τὴν λαμπρὰ αὐτὴ καὶ ἁγία Ἡμέρα, διακηρύσσουμε σθεναρῶς, ὅτι ἡ διακράτηση τοῦ αἰωνίου Ὀρθοδόξου Πασχαλίου τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ θὰ παραμείνει ἀναλλοίωτη καὶ ἀκαινοτόμητη. Κάθε ἀπόπειρα δῆθεν ἀστρονομικῆς «διορθώσεώς» του, τὴν ὁποίαν ἐπιδίωξαν καὶ ἐπιδιώκουν οἱ πεπτωκότες Οἰκουμενισταί, προκειμένου νὰ συνεορτάζουν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, εἶναι καταδικασμένη ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοσή μας.

Εἴθε -ὡς τέκνα γνήσια τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας- νὰ ἀξιωθοῦμε τοῦ αἰωνίου Πάσχα τῆς ἀφθαρσίας στὴν Βασιλεία τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Ἀμήν!

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τὰ Μέλη
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ
Οἱ Βοηθοὶ Ἐπίσκοποι
† ὁ Νικοπόλεως (Τζακάρτας) ΔΑΝΙΗΛ
† ὁ Ταλαντίου ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
† ὁ Ἀστορίας ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

† Ὁ Δημητριάδος

Πηγή

Επετειακή έκδοση αγνώστων (εις τους περισσότερους) κειμένων του Αγίου πρ. Φλωρίνης επί τη συμπληρώσει 70ετίας από της κοιμήσεώς του

 

Πηγή

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΕΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

(με βάση την διήγηση του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στυλιανού Τομαή, εφημερίου Ι. Ν. Αγ. Αποστόλων Δάφνης, που το διέσωσε και τον ευχαριστούμε θερμώς!)

Την δεύτερη περίοδο των μεγάλων διωγμών κατά των Παλαιοημερολογιτών (1951-1953), η αστυνομία συνέλαβε και τον π. Κωνσταντίνο Παπαντωνίου, διότι ακολουθούσε το πάτριο εορτολόγιο και τον έκλεισε στις Φυλακές Χατζηκώστα στην οδό Πειραιώς. Μετά από λίγο καιρό τον επισκέφθηκε η πρεσβυτέρα του, μακαριστή Αικατερίνη, και του είπε: "παπά μου, γύρνα με το νέο ημερολόγιο, για να σε βγάλουν από δω. Πεινάμε, δεν έχω γάλα για τα παιδια!". Ο ιερέας λυπήθηκε. Προβληματίστηκε... Τί να κάνει; Να ακολουθήσει την καινοτομία του νέου ημερολογίου; Να αφήσει την οικογένεια του κυριολεκτικά στην πείνα; Εκεί λοιπόν στο σκοτεινό κελί της φυλακής, άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένας ηλικιωμένος και τον ρώτησε: "Πάτερ, τί σε προβληματίζει;". Όταν ο π. Κωνσταντίνος του μίλησε για το δίλημμά του, τότε ο ηλικιωμένος του είπε: "ΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ κι εγώ θα σε βγάλω από δω". "Σε ευχαριστώ, καλέ μου άνθρωπε", του λέγει ο ιερέας, "αυτό είναι το θέλημα του Κυρίου, να τηρούμε όλες τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας, μα πες μου το όνομά σου, για να σε μνημονεύω στις Θ. Λειτουργίες, για το καλό που μου κάνεις".

Ο ηλικιωμένος τότε απάντησε μονολεκτικά "ΑΝΤΩΝΙΟΣ!" και έγινε άφαντος από μπροστά του.

Την άλλη ημέρα, ο ιερέας χωρίς εξηγήσεις, αφέθηκε ελεύθερος.

Ο π. Κωνσταντίνος δίκαια απέδωσε το θαύμα αυτό στον Μέγα Αντώνιο και αργότερα παρήγγειλε στο αγιογραφείο της Ι.Μ. Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου (του μακαριστού  Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου) στην Πετρούπολη Αθηνών την κάτωθι Εικόνα του Αγίου, στην οποία, κάτω δεξιά, αναγράφεται το όνομά του με την ένδειξη "ευγνωμοσύνης ένεκεν". Ο π. Κωνσταντίνος κάθε χρόνο στη μνήμη του επιτελούσε Ιερά Αγρυπνία, στα δε πνευματικά του παιδιά (μεταξύ των οποίων και ο αυτήκοος μάρτυς π. Στυλιανός), έλεγε πάντα συγκινημένος: "Παρέμεινα στο πάτριο από τον Άγιο Αντώνιο"...

Πηγή

«Ἡ Ἀποστολική μας Διαδοχή», ὁμιλία τοῦ Σεβ. Ἀ&Β κ. Χρυσοστόμου στὴν ἐκδήλωση «Ἐκ τῆς Ἑλλάδος καὶ πάλι τὸ Φῶς»

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ (Του Πατρός Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

Ἀρχιμανδρίτης Εὐγένιος Λημόνης (1875-1961)

 

Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Ευγένιος Λημόνης (γνωστός ως Λεμονής) του Παντελεήμονος, κατά κόσμον Ευάγγελος, γεννήθηκε το έτος 1875 στην Χότσιστα Κορυτσάς της Βορείου Ηπείρου. Ήταν απόφοιτος Σχολαρχείου και υπηρέτησε ως δημοδιδάσκαλος στο χωριό του, ενώ ήταν άριστος γνώστης και της βυζαντινής μουσικής.

Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία μας και, όπως θα δούμε, σχεδόν όλα τα γεγονότα του βίου του ήταν συνδεδεμένα με το πρόσωπό Της. Διηγείται ο μακαριστός Γέροντας Χρύσανθος Βρέτταρος, ο οποίος γνώρισε και τιμούσε ιδιαιτέρως τον παπά Ευγένιο τα εξής: «Εις μίαν Σχολήν της Βορείου Ηπείρου, όπου ήτο καθηγητής, ηθέλησεν ο Τούρκος κατακτητής να θέση πυρ και να την κατακαύση κατόπιν υποδείξεως των Τουρκαλβανών. Οι Ορθόδοξοι Αλβανοί το εφανέρωσαν εις τον Ευάγγελον, ο οποίος απήντησεν: ‘’Έχομεν πίστιν εις την Παναγίαν, και η Παναγία θα μας σκεπάση’’. Όταν οι Τούρκοι απεφάσισαν να μεταβούν εις την Σχολήν διά να την κάψουν, είδον έμπροσθεν των έν όρος, το οποίον διεπέρασαν, χωρίς να εννοήσουν την ύπαρξιν της Σχολής, και ούτως έφυγαν άπρακτοι. Ερωτηθείς ο Ευάγγελος, πως διεφυλάχθη αυτός και η Σχολή αβλαβείς, έλεγεν εις όλους, ότι εδιάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και η Κυρία Θεοτόκος έγινε τείχος και σκέπη και δεν εκάη η Σχολή από τον κατακτητήν» (Γεροντικαί ενθυμήσεις και διηγήσεις, Μώλος Λοκρίδος, 2011, σελ. 282).

Ο π. Ευγένιος επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιον Όρος το έτος 1902 με σκοπό να μονάσει, αλλά τελικώς επέστρεψε στους έχοντας ανάγκη γονείς του μέχρι το 1909, έτος κατά το οποίον ενετάχθη στο δυναμικό της Ιεράς Μονής Διονυσίου. Εκάρη Μοναχός και διακρίθηκε για την υπακοή του και την μοναχική του ακρίβεια. Το μέγα Μυστήριο της Ιερωσύνης έλαβε από τον Επίσκοπο Νύσσης Παΐσιο Παπαϊσίου (+1924) στις 28 Ιουνίου 1917 στην ώριμη ηλικία των 42 ετών.

Στα τέλη του 1927, ο παπα Ευγένιος μαζί με άλλους Αγιορείτες Πατέρες, βγήκε στον κόσμο για να στηρίξει τον Ιερό Αγώνα υπέρ του Πατρίου Ημερολογίου και τίθεται στη διάθεση της Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων, η οποία τον στέλνει όπου υπάρχει ποιμαντική ανάγκη.

Σε μία από τις αποστολές αυτές γίνεται και η πρώτη του σύλληψη από την Αστυνομία μετά από ενέργειες του Καινοτόμου αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου. Συγκεκριμένα, στις 10/23 Μαρτίου 1929, ημέρα Σάββατο της Α’ εβδομάδος των Νηστειών (Ανάμνηση του δια Κολλύβων Θαύματος του Αγίου Θεοδώρου), ο π. Ευγένιος εστάλη από την Κοινότητα στην Μαγούλα Ελευσίνας τη αιτήσει των εκεί Γνησίων Ορθοδόξων. Η Αστυνομία τον συνέλαβε κατόπιν διαταγής του Αρχιεπισκόπου, αλλά ο λαός της Μαγούλας κατέρχεται στην Αθήνα και μαζί με Αθηναίους και Πειραιώτες πιστούς, τους οποίους ξεσήκωσαν οι Αγιορείτες Ιερομόναχοι Παρθένιος Σκουρλής και Γεδεών Πάσιος, κατάφεραν την απελευθέρωση του πατρός Ευγενίου (Περιοδ. «Τα Πάτρια», Ιαν-Μάρτ. 1978, σελ. 15).

Παρόλα αυτά, κάποια άλλη στιγμή, δεν γλύτωσε την φυλάκιση. Καταγράφουν τα ιστορικά «Πάτρια» τα εξής: «Μια άλλη φορά πάλι, λειτουργούσε [ο π. Γεράσιμος Διονυσιάτης] στο Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Βεσνίκο (Άγιον Πνεύμα Σερρών) της Μακεδονίας. Τον συλλαμβάνουν και τότε τον οδηγούν στο κρατητήριο του Αγίου Όρους, το Πειθαρχικό. Μόλις μπαίνει μέσα, κάποιος γνωστός τον υποδέχεται καλωσορίζοντάς τον:
-Τι κάνεις π. Γεράσιμε; Δεν με γνωρίζεις; Είμαι ο π. Ευγένιος.
Φορούσε παπαδίστικο καλυμαύχι και όχι το καλογερικό Αγιορείτικο σκουφί, όπως συνήθιζε, γι’ αυτό και ο πατήρ Γεράσιμος δεν τον ανεγνώρισε αμέσως. Αυθόρμητα αγκαλιάστηκαν και έδωσαν τον ασπασμό του κοινού αγώνος. Ευρίσκοντο και οι δυο ίδια φυλακή για τον ίδιο λόγο» (Ιαν.-Μάρτ. 1977, σελ. 24).

Τον Μάϊο του 1929 συνέβη η θεραπεία του τριετούς Ιωάννου Σπυριδωνάκου, την οποία κατέγραψαν και οι εφημερίδες (Εφημ. «Σκρίπ», 22-5-1929). Τον μικρό Ιωάννη, ετοιμοθάνατο και με κατεστραμμένο πνεύμονα, έφεραν οι γονείς του στον Ιερό Ναΐσκο της Ζωοδόχου Πηγής στον Πειραιά, στον οποίο μόλις είχε τοποθετηθεί Εφημέριος ο π. Ευγένιος, να παρακαλέσουν την Παναγία για την θεραπεία του. Ο π. Ευγένιος σταύρωσε το παιδί με την αγία Λαβίδα και το παιδί θεραπεύτηκε με την χάρη της Παναγίας μας (Εκτενέστερα στο Περιοδ. «Αρχείον του Ιερού Αγώνος», τ. 4 / 2016, σελ. 29-31).

Ο π. Ευγένιος, όταν είχε πρωτοδεί το μικρό Εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, είχε πει τα εξής: «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ευρήκε εις την Κωνσταντινούπολιν μίαν εκκλησούλα μικρήν (παραγκούλα) και από εκεί εκήρυξε την αγίαν Ορθοδοξίαν, και έτσι σήμερα είμεθα Ορθόδοξοι. Και από αυτήν την σπηλιά, όπου είναι εκκλησία της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής… θα κηρυχθή η αγία μας Ορθοδοξία εις όλον τον κόσμον» (Γεροντικαί ενθυμήσεις και διηγήσεις, Μώλος Λοκρίδος, 2011, σελ. 35).

Περί το 1930 ήλθε στην Αθήνα εξ Αμερικής ο π. Ιωακείμ ο Μακρυγένης και εντάχθηκε στον Ιερό Αγώνα. Ο Γέροντας Χρύσανθος θυμάται: «Συνεδέθη ο παπά Ιωακείμ με τους Ιερείς των Παλαιοημερολογιτών και είπεν εις αυτούς να αφήσουν τους οίκους, όπου παρέμενον, και να ενοικιάσουν ένα μεγάλο διώροφον ή τριώροφον οίκημα, εις το οποίον να είναι άνδρες μεσήλικες ποθούντες την Μοναχικήν Πολιτείαν. Να έχουν αυτοκίνητον και τηλέφωνον διά τας ανάγκας των και εφημερεύοντα Πνευματικόν διά τας πνευματικάς ανάγκας των πιστών. Δυστυχώς όμως αυτήν την συμβουλήν του δεν την εδέχθησαν οι Αγιορείται Ιερείς, πλην ενός, του ακτήμονος και αφράγκου παπά Ευγενίου του Διονυσιάτου» (Γεροντικαί ενθυμήσεις και διηγήσεις, Μώλος Λοκρίδος, 2011, σελ. 236).

Δυστυχώς, τον παπά Ευγένιο τον πολέμησαν πλήν των Καινοτόμων, ακόμη και συναγωνιστές του, και συγκεκριμένα κάποιοι Αγιορείτες από του 1933 -των οποίων τα ονόματα ευρίσκονται αργότερα στο απαράδεκτο κείμενο της αποκηρύξεως («αναθεματισμού»!) του Αγιού πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου το 1937, όταν αυτοί ακολούθησαν τον Βρεσθένης Ματθαίο στην πτώση του στο Σχίσμα. Συγκεκριμένα, οι Αγιορείτες αυτοί κατηγορούσαν τον παπά Ευγένιο ως «προδότην του Ιερού Αγώνος» επειδή μνημόνευε «υπέρ πάσης επισκοπής Ορθοδόξων» (Αγαθαγγέλου Κολέτσα, Δια να γνωσθή η πραγματικότης, Αθήναι 1933, σελ. 12)! Αλλά και η ιδιοκτήτρια της οικίας που έμενε τον στενοχώρησε, και αναγκάστηκε να φύγει από εκεί, διότι αυτή ήθελε να κτίσει γυναικείο Μοναστήρι και να τον έχει ως Γέροντά της, ενώ ο παπά Ευγένιος προς τιμήν του της έλεγε: «Εγώ δεν έφυγα από το Άγιον Όρος, δια να κάνω γυναικεία Μοναστήρια».

Ο π. Ευγένιος διακρίθηκε και ως εκδότης, κυρίως Οίκων και Χαιρετισμών, στους οποίους είχε ιδιαίτερη προτίμηση. Ήταν λεπτολόγος στη χρήση της ελληνικής γλώσσας, και κατέλιπε σχετικά άρθρα, εκ των οποίων ελάχιστα διασώθηκαν, αν και είναι γνωστόν ότι είχε και κάποιες ιδιάζουσες απόψεις σε θέματα αποδόσεως υμνογραφικών κειμένων, οι οποίες δημιουργούσαν ενίοτε ακόμη και κάποιες παρεξηγήσεις.

Αφιλοχρήματος και υπερβολικά ακτήμων, έζησε πάντοτε ως φιλοξενούμενος. Η ασκητικότητά του θύμιζε τους παλαιούς Πατέρες. Κοιμόταν ελάχιστα και ποτέ σε κρεβάτι, αλλά σε κάθισμα, γι’ αυτό η ράχη του είχε κυρτώσει. Πέρασε τον βίο του με ηθελημένη κακοπάθεια, χωρίς θέρμανση στο κρύο και με φοβερή άσκηση. Μέσα από τα πτωχικά και φθαρμένα ράσα του φορούσε βαρειά σίδερα, που του είχαν «φάει» τις σάρκες. Από τις πορείες και την ορθοστασία είχαν σαπίσει τα πόδια του, αλλά δεν μύριζαν άσχημα! Ο Γέρων Χρύσανθος με δέος αναφέρει για τον οσιώτατο παπά Ευγένιο πως «οι πόδες του εσάπησαν και πίπτοντες οι σκώληκες από των ποδών του, τους ελάμβανε και τους έθετεν επάνω εις τας πληγάς, δια να μη υστερηθή το σώμα του το μαρτύριον των δριμυτάτων πόνων» (Γεροντικαί ενθυμήσεις και διηγήσεις, Μώλος Λοκρίδος, 2011, σελ. 236-237)!…

Έτρωγε ελάχιστα. Όπως περατηρεί ο Ηγούμενος της Μονής Διονυσίου Γέρων Γαβριήλ (+1983), ο μακαριστός παπά Ευγένιος υπήρξε «νηστευτής αυστηρός, ή μάλλον τρεφόμενος εκ της θείας Ευχαριστίας, των καθ’ ημέραν Λειτουργιών του» (Περιοδ. «Αγιορειτική Βιβλιοθήκη», ΚΖ’ [1962], σελ. 58). Παρόλα αυτά όταν τον καλούσαν σε σπίτια και του πρόσφεραν φαγητό έτρωγε πολύ λίγο, για να πολεμήσει τους λογισμούς υπερηφανείας. Όσα χρήματα του έδιναν τα μοίραζε αμέσως. Μάλιστα, για να κρύπτει επιμελώς την αρετή της ελεημοσύνης του, τον άκουγαν  κάποιες φορές να μαλώνει με τα παιδιά, αλλά αυτό ήταν προσχηματικό προκειμένου με τον τρόπο αυτό να αποκρύπτει την ελαημοσύνη, που προηγουμένως τα έδινε, για τις πτωχές οικογένειές τους.

Όποτε τον καλούσαν και διάβαζε εξορκισμούς, αποχωρούσε γρήγορα για να μην τον επαινέσουν, διότι τα δαιμόνια έφευγαν λέγοντας: «Η ταπείνωσή σου, παπά Ευγένιε, μας εδίωξε»! Ο Γέρων Χρύσανθος αναφέρει και το εξής περιστατικό: «Μίαν ημέραν, την ώραν όπου ελειτούργει, ήτο είς δαιμονισμένος, ο οποίος τόσον πολύ εφώναζε, ώστε οι ψάλται έφυγον. Τότε με παρεκάλεσεν ο παπά Ευγένιος να ψάλω. Έψαλα εις τον αριστερόν χορόν, ενώ ο δαίμων εστρίγγλιζεν. Εγώ έψαλλον με ηρεμίαν, ο δε παπά Ευγένιος ήτο εις την θεωρίαν της θείας Μυσταγωγίας, και ο δαίμων μετ’ ολίγον έφυγεν από τον άνθρωπον» (Γεροντικαί ενθυμήσεις και διηγήσεις, Μώλος Λοκρίδος, 2011, σελ. 285).

Πολλές φορές, όταν λειτουργούσε, τον έβλεπαν να μην πατάει στην γη. Λειτουργούσε και σε κάποιο Εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία μας στην ταράτσα κάποιας μεγάλης οικίας στον  Πειραιά, όπου συγκεντρώνονταν κάποιοι πιστοί οικογενειακώς ακόμη και στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Σε μία τέτοια περίπτωση, ένα από τα παιδιά έβαλε το κεφαλάκι του από το παραπόρτι του ιερού Βήματος και κοίταξε μέσα έκπληκτο τον λειτουργό π. Ευγένιο να υπερίπταται του εδάφους μεταρσιωμένος όλος στην λειτουργική προσευχή του!…

Κατά την Κατοχή, αλλά και αργότερα στα χρόνια του φοβερού διωγμού επί Σπυρίδωνος Βλάχου κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’50, υπάρχουν μαρτυρίες για «εφόδους» στο Εκκλησάκι της ταράτσας είτε Γερμανών, είτε Αστυνομικών, προκειμένου να διαλύσουν την λειτουργική Σύναξη των πιστών της Γνησίας Ορθοδοξίας και να συλλάβουν και κακοποιήσουν τον άγιο Γέροντα π. Ευγένιο τον Αγιορείτη, τον «στύλο» αυτό της ευσεβείας και αρετής. Όμως, ο Κύριος και η Θεομήτωρ έσωζαν αυτόν και τους συν αυτώ. Σε μία τέτοια έφοδο, μαρτυρείται ότι οι επιδραμόντες ανέβηκαν στον τελευταίο όροφο της αρχοντικής οικίας, όπου υπήρχε μια εσωτερική μεταλλική σκάλα για να ανέλθει κανείς στην ταράτσα με το Εκκλησάκι. Κατά παράδοξο τρόπο, οι οπλισμένοι επιδρομείς ενώ άκουγαν την ψαλμωδία και την ανάγνωση από την Θεία Λειτουργία στον Ναό, δεν έβλεπαν την μεταλλική σκάλα και δεν μπορούσαν να εξεύρουν τρόπο να προσεγγίσουν το Εκκλησάκι, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν άπρακτοι με καταισχύνη!…

Παρά τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας μας και κατά του ιδίου του π. Ευγενίου, αυτός παρέμενε ειρηνικός και αφανάτιστος, σταθερός μεν στην Ομολογία της Πίστεως και Αγωνιστής, αλλά και αντίθετος σε κάθε μορφή εκτροπής εναντίον των διωκτών. Για παράδειγμα, υπάρχει αξιόπιστη μαρτυρία, ότι κάποτε έβαλε βαρύ «κανόνα» ως Πνευματικός σε μια Χριστιανή του Πατρίου, η οποία από αγανάκτηση εξ αιτίας προφανώς υπερβολικού («πικρού») ζήλου αποκάλεσε τον φοβερό διώκτη των Γνησίων Ορθοδόξων αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα Βλάχο ως «τράγο», μη σεβασθείσα το σχήμα του, το οποίο έστω και παρ’ αξίαν έφερε!…

Ο π. Ευγένιος ήταν άριστος ως Πνευματικός, με διάκριση και διορατικό χάρισμα, και μάλιστα με ιδιαίτερη επιμονή στην αποφασιστική απόκρουση των κακών λογισμών που σπέρνει ο εχθρός διάβολος και ιδίως των σαρκικών, για να μολύνει τις ψυχές των ανθρώπων, και ενέπνεε στους εξομολογουμένους με την στάση και τις συμβουλές του πνεύμα αισιόδοξης αγωνιστικότητος, όπως επιβεβαιώνουν πολλά αξιόπιστα πρόσωπα που τον γνώρισαν (αείμνηστος Θεολόγος Σταύρος Καραμήτσος [Η αγωνία εν τω κήπω της Γεθσημανή, Αθήναι 1961, σελ. 327, ένθα ο π. Ευγένιος αποκαλείται το πιο επίζηλο κόσμημα και ο πιο πολύτιμος θησαυρός του Ιερού Αγώνος μας], μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός [διασώζεται ηχητικό απόσπασμα περί τούτου από ομιλία του στην Αυστραλία], κ.ά.).

Ο μακάριος παπά Ευγένιος αγαπούσε υπέρμετρα την Παναγία μας και την αγία Μητέρα της, την Θεοπρομήτορα Άννα, την «μάμμη» όλων των Αγιορειτών, της οποίας τους Χαιρετισμούς της έλεγε πολλές φορές την ημέρα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η κοίμησή του έγινε την ημέρα της εορτής της. Το πρωί της 9ης Δεκεμβρίου 1961, κατά το ορθόδοξο ημερολόγιο, τέλεσε την Θεία Λειτουργία της Αγίας Άννης και εξήλθε του ιερού Βήματος μετά δακρύων χαράς. Το δειλινό της ημέρας εκείνης, καθήμενος στο σκαμνί του και βαστώντας το κομποσχοίνι του, τελείωσε τον βίο του οσιακώς, σε ηλικία 86 ετών, προφέρων διαρκώς την λέξη «χαίρε».

‘Ηταν η εποχή που ήδη από έτους η απορφανισθείσα Εκκλησία μας, μετά την κοίμηση του Αγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, είχε ήδη αποκτήσει κεφαλή στο πρόσωπο του μακαριστού Επισκόπου Ταλαντίου Ακακίου (+1963). Μάλιστα, όταν κάποιοι αποστάτες κληρικοί της εποχής εκείνης έκαναν σε φυλλάδιό τους κακόβουλο σχόλιο, ότι δήθεν κάποιοι σεβάσμιοι Κληρικοί της Εκκλησίας μας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος δεν δέχθηκαν τον χειροτονηθέντα τότε με μύριες δυσκολίες στην Αμερική Σεβ/το Επίσκοπο Ταλαντίου Ακάκιο, έγινε έγγραφη βεβαίωση ότι οι Κληρικοί μας εκείνοι, όπως και ο πολιός Αρχιμ. π. Ευγένιος Λεμονής (Λημόνης), εδέχοντο και μνημόνευαν κανονικώς του ονόματος του Αρχιερέως των Σεβ/του κ. Ακακίου, ως ευπειθή της Εκκλησίας τέκνα (Περιοδ. «Η Φωνή της Ορθοδοξίας», αρ.φ. 358/6-2-1961, σελ. 8 και αρ.φ. 371/31-7-1961, σελ. 1-2).

Στην κηδεία του μακαριστού π. Ευγένιου συμμετείχαν περί τους 2.500 χιλιάδες πιστούς. Την Εξόδιο Ακολουθία του «ήρωος του Αγώνος», όπως δικαίως μεταξύ άλλων χαρακτηρίσθηκε, τέλεσαν οι Αρχιμανδρίτες της Εκκλησίας μας Παΐσιος, Χρυσόστομος, Νήφων, Γερμανός, Μερκούριος, Λογγίνος και Αντώνιος, ο Ιερομ. Ησύχιος και ο Αιδ. π. Νικόλαος Καλοσκάμης, η δε ταφή του έγινε στην Ιερά Μονή «Άξιόν Εστιν» Βαρυμπόμπης Αττικής («Η Φωνή της Ορθοδοξίας», αρ.φ. 381/18-12-1961, σελ. 6).

Οι φύλακες του Βασιλικού κτήματος, το οποίο βρισκόταν πλησίον της Μονής, έλεγαν ότι από τον τάφο του έβλεπαν τις νύκτες να βγαίνει φως!

Το τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνό του τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Πειραιώς, με χοροστασία του Σεβ/του Επισκόπου Ταλαντίου κ. Ακακίου, στις 18/31-1-1962. Σε σύντομο δε Βιογραφικό σημείωμα, το οποίο παρετέθη επί τη ευκαιρία εκείνη, εγράφετο χαρακτηριστικά: «Ακούων (ο Αγιορείτης Ιερομόναχος π. Ευγένιος) την εν τω κόσμω ταραχήν εκ της Καινοτομίας του Νεοεορτολογίου, κατά μίμησιν των παλαιών Θεοφόρων Πατέρων, αφήσας την ησυχίαν του εξήλθεν εις τον κόσμον, στηρίζων και παρηγορών τους πιστούς διά τε του ήθους και των λόγων του, τύπος και υπογραμμός και κανών αρετής ακριβέστατος γενόμενος τοις πάσι. Μέτριος, απλούς, πράος και ησύχιος, τους πάντας ως μαγνήτης προσείλκυε. Μετέστη προς Κύριον πλήρης ημερών διπλούς τους στεφάνους, τον της Ασκήσεως και της Ομολογίας, κομισάμενος» («Η Φωνή της Ορθοδοξίας», αρ.φ. 383-384/15-1-1962, σελ. 11).

Διασώζεται φωτογραφία από Τρισάγιον επι του Τάφου του π. Ευγενίου με ανάγνωση Συγχωρητικών Ευχών από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αυξέντιο κατά τον Δεκέμβριο του 1964 («Η Φωνή της Ορθοδοξίας», αρ.φ. 462/15-2-1965, σελ. 5).

Η τιμία κάρα του ευλογημένου π. Ευγένιου φυλάσσεται εντός θήκης και τίθεται σε προσκύνηση, όπως και τα υπόλοιπα ιερά Λείψανά του, στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής στον Πειραιά, ο οποίος Ναός ώς ιδιωτικός κατέχεται δυστυχώς από αντικανονικούς κληρικούς μη ανήκοντας στην Εκκλησία μας.

Δύο δε Θεομητορικές Εικόνες και κάποια άλλα ιερά αντικείμενα, όπως και κουφώματα, από το Εκκλησάκι στην ταράτσα της οικίας όπου λειτουργούσε ο π. Ευγένιος, περισυνέλεξε και αργότερα διεφύλαξε στην Ιερά Μονή του Αγίου Ονουφρίου στην Ντάρδεζα Κερατέας Αττικής ο μακαριστός Μητροπολίτης της Εκκλησίας μας Ευρίπου και Ευβοίας Ιουστίνος (+2023), ο οποίος είχε γνωρίσει τον π. Ευγένιο κατά την περίοδο που ως Ιερομόναχος εφημέρευε στον Πειραιά και μάλιστα λειτουργούσε στο Εκκλησάκι εκείνο μετά την μακαρία Κοίμησή του (Ενθυμήσεις καταγραφείσες από τον νυν Αιδ. π. Ζήση Τσιότρα).

Παπά Ευγένιε, καύχημα του Ιερού Αγώνος μας, πρέσβευε υπερ ημών των αναξίων διαδόχων σου!

(Περιοδ. «Αρχείον του Ιερού Αγώνος», τ. 7 / Α΄ Εξάμηνον 2018, σελ. 37-49)

Πηγή

ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1875 – 9/22 Δεκεμβρίου 1961)

 

[…] Μετά μία εικοσαετία σκληρών αγώνων στο αυστηρό κοινόβιο του Διονυσίου [στο Άγιον Όρος], όπου έλαβε την κουρά και την ιεροσύνη, έκανε μία τριακονταετία στον Πειραιά, συνεχίζοντας τους αγώνες του και βοηθώντας τους εκεί χριστιανούς.
Ήταν δάσκαλος στην πατρίδα του Βόρειο Ήπειρο.
Η μεγάλη του ασκητικότητα, η θυσιαστική αγάπη και η γλυκύτητα του χαρακτήρα του τον έκαναν στοργικό Πνευματικό πατέρα πολλών πιστών.
Αφιλοχρήματος και ακτήμων υπερβολικά, ζούσε πάντα ως φιλοξενούμενος.
Ποτέ δεν απέκτησε δική του στέγη.
Κοιμόταν ελάχιστα, τον χειμώνα δεν άναβε φωτιά, προσευχόταν θερμά, σιωπούσε ηθελημένα.
Όσα χρήματα του έδιναν τα μοίραζε ελεημοσύνη.
Συχνά αγρυπνούσε.
Διαβάζοντας τους εξορκισμούς έφευγαν τα δαιμόνια, για τη μεγάλη του καθαρότητα και ταπείνωση.
Μεγάλη του χαρά οι καθημερινές θείες Λειτουργίες σε εξωκκλήσια ταπεινά.
Τον έβλεπαν τα καθαρά μάτια να μην πατά στη γη.
Συχνό γεύμα του τα πρόσφορα της προσκομιδής.
Το αυστηρό ασκητικό του πρόγραμμα δεν το άφησε μέχρι του τέλους του.
Μέσα από τα παλιόρασά του φορούσε βαριά σίδερα, που του είχαν φάει τις σάρκες.
Κοιμόταν σε χαμηλό κάθισμα και γι’ αυτό είχε καμπουριάσει.
πό τις πορείες και τις μακρές ορθοστασίες είχαν αρχίσει να σαπίζουν τα πόδια του, μα δεν μύριζαν ποτέ άσχημα.
Οι φίλοι του τού συνιστούσαν την επίσκεψη σε ιατρούς. Με τη γλυκύτητα που πάντα τον διέκρινε, τους απαντούσε: «Μετά της Άγιας Άννης θα πάω…».
Αγαπούσε υπέρμετρα την Παναγία και την αγία μητέρα της, τη «μάμμη» όλων των Αγιο­ρειτών. Τους Χαιρετισμούς της έλεγε πολλές φορές την ημέρα.
Δεν είναι δίχως σημασία που ο θάνατός του ήλθε στο δειλινό της εορτής της Αγίας Άννης. Το πρωί είχε τελέσει την τελευταία θεία Λειτουργία του. Εξήλθε του ιερού βήμα­τος μετά δακρύων και χαράς. Στο πρόσωπό του έβλεπες όλη τη μακάρια ανάπαυση των πολλών κόπων του.
Στα χείλη του ίσα που άκουγες τα τελευταία «Χαίρε» των ασίγαστων Χαιρετισμών προς την Αειπάρθενο Θεοτόκο. Πράγματι, η μητέρα της μητέρας του Παναγία, τον παρέλαβε με τις πρεσβείες της κοντά της.
Εκεί που από μικρός προσδοκούσε να κατευθυνθεί και να τερματίσει, ο έτοιμος από καιρό.
Καθήμενος στο σκαμνί του και βαστώντας το κομποσχοίνι του τελείωσε τον βίο του οσιακά.
Όταν τον σαβάνωσαν οι ιερείς, είδαν τα πληγωμένα πόδια του γεμάτα σκουλήκια και θαύμασαν.
Από τον τάφο του έβλεπαν να βγαίνει φως [….]

1 ΣΧΌΛΙΟ:

Ion είπε… (11 Δεκεμβρίου 2024)

Ο πατήρ Ευγένιος, το επίθετο Λεμόνης (Λεμόνι, στα αλβανικά), ήταν αλβανικής καταγωγής αλλά Έλληνας στη συνείδηση, από την Χοστίστα της περιοχής Κορυτσάς. Είχε κάποια παιδεία, νομίζω ήταν δάσκαλος της ελληνικής. Μετά την αλλαγή του ημερολογίου, το 1924, έφυγε από τη Μονή Διονυσίου και ήρθε στον κόσμο και εξυπηρετούσε λειτουργικά τους Παλαιοημερολογίτες στον Πειραιά, χωρίς να είναι φανατικός… Λειτουργούσε στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, στην οδό Μακεδονίας, στην Αγία Σοφία του Πειραιά. Το εκκλησάκι είχε χτιστεί εκεί όπου ήταν το σπιτάκι μιας γιαγιάς που το είχε παραχωρήσει και υφίσταται μέχρι σήμερα, ανήκει στους Παλαιοημερολογίτες. Υπάρχει και αγίασμα μέσα στο εκκλησάκι, ρέει από τον βράχο. Τον πατέρα Ευγένιο είχε γνωρίσει η γιαγιά μου, κοιμόταν σε μία καρέκλα και δενόταν με αλυσίδα για να μην πέσει. Όλοι στη γειτονιά, ανεξάρτητα από το ημερολόγιο (και η γιαγιά μου ήταν με το Νέο), τον θεωρούσαν άγιο άνθρωπο. Μερικά παιδιά τον έβλεπαν στη Μεγάλη Είσοδο να υπερίπταται. Τον είχε γνωρίσει μάλλον και η γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς, τον αναφέρει, αλλά όχι με το όνομά του, σε μία ομιλία της που έχει εκδοθεί στο βιβλίο “Λόγια Καρδιάς”, όπου σε κάποιο σημείο μιλάει για έναν άγιο γέροντα που έμενε στα Καμίνια του Πειραιά και θεωρώ ότι ήταν ο πατήρ Ευγένιος. Προσθέτω ότι είχε πνευματική κόρη μία συντοπίτισσα της γιαγιάς μου από τη Σέριφο, που είχε χάσει όλα της τα παιδιά από φυματίωση, φτωχή γυναίκα, την κυρα Καλλιόπη. Θα ήταν ευχής έργο να βρεθούν περισσότερες μαρτυρίες για τον μακαριστό πατέρα Ευγένιο Λεμόνη τον Διονυσιάτη. Ας έχουμε την ευχή του.

(Ιστολόγιο «Τρελογιάννης», 10 Δεκεμβρίου 2024)

Σημ.ἡμ.: Γιὰ τὸν ὅσιο Γέροντα Εὐγένιο Λημόνη (Λεμονῆ) ἔχει γραφεῖ ἀφιέρωμα στὸ Περιοδικὸ «Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος», τ. 7 / Α΄ Ἑξάμηνον 2018, σελ. 37-49, τὸ ὁποῖο σὺν Θεῷ θὰ ἀναδημοσιεύσουμε στὴν Ἱστοσελίδα μας. 

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ

 

Πλῆθος κόσμου παρακολούθησε μὲ συγκίνηση ὅλη τὴν ἑορτή, κατὰ τὴν ὁποία οἱ συντελεστὲς της μὲ ἁπλὸ ἀλλὰ στοχευμένο τρόπο ἀφηγήθηκαν τὰ τελευταία 100 χρόνια διχασμοῦ μέσα ἀπὸ τὸ πλαίσιο ἱστορικῶν γεγονότων ἐθνικῆς σημασίας. Στὸ τέλος, ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης Σεβασμιώτατος κ. Χρυσόστομος, ἐμπνευστὴς τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, περιέγραψε τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία εἶναι αὐταπόδεικτη μὲ μιὰ ματιὰ στὴν ἱστορία.

Συγκεκριμένα, ξεκίνησε εξηγώντας ότι η Αποστολική Διαδοχή είναι η μετάδοση της Θείας Χάριτος από τον Κύριό μας στους Αγίους Αποστόλους, οι οποίοι μετέδωσαν αυτή την Χάρη στους Αποστολο-επισκόπους και εκείνοι στους διαδόχους τους διαχρονικά. Η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ., παρά τα όσα λυπηρά κατά καιρούς έχουν ακουσθεί, φέρει την Αποστολική Διαδοχή. Όταν κοιμήθηκε ο Άγιος Χρυσόστομος, ο πρώην Φλωρίνης, Αρχιερείς των Ρώσων της Διασποράς, υπό τον Μητροπολίτη Αναστάσιο, χειροτόνησαν στην Αμερική τον Γέροντα Ακάκιο Παππά σε Επίσκοπο Ταλαντίου. Στο σημείο αυτό , ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι ο Μητροπολίτης Αναστάσιος είχε συμπράξει με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δαμιανό για την χειροτονία Επισκόπων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, μεταξύ των οποίων και του διαδόχου του, Πατριάρχου Τιμοθέου, γεγονός που μαρτυρά πως οι Αρχιερείς μας με τους Αρχιερείς των Ιεροσολύμων κατάγονται από το ίδιο αποστολικό δένδρο. Συνεχίζοντας, ο Σεβασμιώτατος μίλησε για τις χειροτονίες του Ταλαντίου Ακακίου με τον Χιλής Λεόντιο των Ρώσων της Διασποράς, για την χειροτονία -από Αρχιερείς των Ρώσων της Διασποράς- του Αστορίας Πέτρου, ο οποίος είχε στενές επαφές, μεταξύ άλλων, με τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Αναφέρθηκε, έπειτα, στην χειροτονία, για την Επισκοπή Λισαβώνος, του Γαβριήλ Ρότσα από τέσσερεις Αρχιερείς μας, λέγοντας ότι, όταν αργότερα ο Μητροπολίτης Γαβριήλ αποφάσισε να προσχωρήσει στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Πολωνίας υπό τον Μητροπολίτη Βασίλειο, έγινε δεκτός ως κανονικός Επίσκοπος, δίχως καν συγχωρητική ευχή. Όλοι οι Αρχιερείς των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, έχοντας κοινωνία με την Εκκλησία της Πολωνίας, είχαν, έτσι, κοινωνία και με έναν χειροτονημένο από δικούς μας Αρχιερείς Επίσκοπο. Σημαντική ήταν, ακόμη, η αναφορά που έκανε ο Σεβασμιώτατος στην ένωση ενός τμήματος της Συνόδου των Ρώσων της Διασποράς υπό τον Μητροπολίτη Λαύρο με την Εκκλησία της Μόσχας υπό τον Πατριάρχη Αλέξιο, το 2007. Οι Ρώσοι της Διασποράς, ως κανονικοί Αρχιερείς, συλλειτούργησαν με τους Αρχιερείς του Πατριαρχείου Μόσχας δίχως κάποια ευχή αποκατάστασης. Ύστερα, Ιεράρχες, ακόμη και της Ελλαδικής Εκκλησίας, συλλειτούργησαν με αυτούς που χειροτόνησαν τους Αρχιερείς μας. Στο σημείο αυτό, ο Επίσκοπός μας έκανε την εξής ερώτηση: πώς είναι δυνατόν να λένε κάποιοι ότι οι Γ.Ο.Χ. είναι αχειροτόνητοι και έτσι να προβαίνουν σε επαναλήψεις τελεσθέντων από εμάς Μυστηρίων, ενώ συλλειτουργούν κανονικά (τουλάχιστον μέχρι πριν το ουκρανικό ζήτημα), με τους Αρχιερείς που χειροτόνησαν τους Αρχιερείς μας; 

    Σε άλλο σημείο, ο Σεβασμιώτατος είπε ότι η αλλαγή του ημερολογίου μόνο συμφορές προξένησε στην Εκκλησία της Ελλάδος, για αυτό και κανένας δεν χαίρεται με την κατάσταση στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Οι ακολουθήσαντες το ιουλιανό ημερολόγιο, όσο «αθεολόγητοι», όσο «αγράμματοι» και «αδιάβαστοι», δεν αντιμετωπίσθηκαν ως ορθόδοξοι αδελφοί. Ο βίαιος τρόπος συμπεριφοράς είχε ως αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις ο κόσμος να φανατισθεί. Είναι πολύ εύκολο να πυροβολούμε, αλλά από πίσω τα τραύματα και τα αποκαΐδια ταλαιπωρούν το ποίμνιο. Ποιος, επιτέλους, θα ενδιαφερθεί; Εκτός από τον Άγιο Χρυσόστομο, πρ. Φλωρίνης, ίσως κανένας να μην μίλησε για αυτό που προσευχήθηκε ο Χριστός μας πριν την προδοσία: «Πατέρα μου, τήρησέ τους να είναι ένα, όπως εμείς». Ο Άγιος Φλωρίνης, ο οποίος πάντοτε με αγάπη μιλούσε και ποτέ το μελάνι του δεν έγραψε «μαύρες σελίδες»,  αγωνιζόταν και προσευχόταν να επουλωθούν τα τραύματα στην Εκκλησία. 

    Κλείνοντας τον λόγο, με συγκίνηση είπε: «εύχομαι να φωτισθούμε όλοι και να ζούμε σύμφωνα με την γραμμή που χάραξε ο Ίδιος ο Χριστός. Εκατό χρόνια πέρασαν. Να μην περάσουν άλλα εκατό».

Δείτε περισσότερα ΕΔΩ

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΕ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ (Μαρτυρία Γνησίας Ὀρθοδοξίας)

 

Θαυμαστὸ περιστατικὸ σὲ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ

Μαρτυρία Γνησίας Ὀρθοδοξίας

            Ἐπὶ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Κρατούσης Ἐκκλησίας Σπυρίδωνος ἔγινε, ὡς γνωστόν, ὁ διωγμὸς τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (1951-1953) τῶν ἀκολουθούντων τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο (Παλαιοημερολογιτῶν).

            Στὰ Βίλλια τῆς Ἀττικῆς, κατόπιν ἀνωτέρας ἐντολῆς, ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ ἔκλεισε τὴν θύρα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, ὅπου ἐκκλησιάζοντο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τοῦ Πατρίου, καὶ ἀπαγόρευσε αὐστηρῶς νὰ τελοῦνται σὲ αὐτὸν ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ ἱερὰ Μυστήρια. Μάλιστα, ἔδωσε ἐντολὴ καὶ ἀφαίρεσαν τὸ γλωσσίδι τῆς καμπάνας τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, γιὰ νὰ μὴ κτυπᾶ καὶ συγκεντρώνει τοὺς πιστούς.

            Κατὰ τὴν περίοδο ἐκείνη τοῦ διωγμοῦ, ἀπεβίωσε ἕνας Βιλλιώτης Παλαιοημερολογίτης καὶ ἡ Νεκτώσιμη Ἀκολουθία ἐψάλη ὑποχρεωτικά, παρὰ τὴν ἐπιθυμία τῶν συγγενῶν του, στὸν ἱερὸ Ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Μετὰ τὸ πέρας τῆς Ἀκολουθίας, ἡ νεκρώσιμη πομπὴ κατευθύνθηκε πρὸς τὸ νεκροταφεῖο.

            Τὴν ὥρα κατὰ τὴν ὁποία τὸ λείψανο τοῦ κοιμηθέντος ἐφέρετο στὴν ὁδὸ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ πρὸς τὸ κοιμητήριο, ἀκολουθούντων τῶν συγγενῶν καὶ συγχωριανῶν, ἀκούσθηκε -ὤ τοῦ θαύματος!- νὰ κτυπᾶ πένθιμα ἡ καμπάνα τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, πρὸς τιμὴν τοῦ νεκροῦ, ἄν καὶ δὲν ὑπῆρχε γλωσσίδι γιὰ νὰ κτυπήσει!

            Τότε, ὅλοι οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν νεκρικὴ πομπὴ ἐξεπλάγησαν καὶ θαύμασαν τὴν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ τοῦ Θαυματουργοῦ πρὸς τὸν κοιμηθέντα Γνήσιο Ὀρθόδοξο Χριστιανό!

(Ἀπὸ φωτοτυπημένη ἔκδοση τῆς ἱερᾶς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Μεγ/ρος Μηνᾶ,
ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Σκέπης Κερατέας Ἀττικῆς, 1982, σελ. 2-3,
σὲ γλωσσικὴ ἁπλοποίηση)

Πηγή

EΚΔΟΣΗ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ κ.ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ : 100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024)

 

Ἔκδοση νέου βιβλίου τοῦ Σεβ/του Λαρίσης κ. Κλήμεντος:

100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024)

Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἤδη ἑτοιμασθεῖ πρὸς ἐκτύπωσιν τὸ νέο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἐπίκαιρο βιβλίο τοῦ Ποιμενάρχου μας Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντος μὲ τὸν πλήρη τίτλο: 100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024), Ἡμερολογιακὸ – Οἰκουμενισμὸς – Κοινὸ Πασχάλιο – «Πρωτεῖο» Κωνσταντινούπολης.

Τὸ βιβλίο, ἀφιερωμένο στὸν σύγχρονο Ὁμολογητὴ Πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, 124 σελίδων, μὲ ἔγχρωμο ἐξώφυλλο, ἀσπρόμαυρο ἐσωτερικῶς, μὲ φωτογραφίες, διαστάσεων 14 x 21 ἑκ., ἑτοιμάσθηκε κατὰ τὸ παρὸν ἔτος ὡς συμβολὴ στὴν ἐπέτειο τῶν 100 χρόνων ἀπὸ τὴν παρανόμως ἐπιβληθεῖσα στὴν Ἐκκλησία Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία, καὶ χωρίζεται σὲ δέκα κεφάλαια.

Μετὰ τὴν Εἰσαγωγή, ἀναπτύσσεται σύντομα τὸ θέμα τῆς Ἑορτολογικῆς Ἑνότητος στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, παρουσιάζεται ἡ Καινοτομία τῆς Παπικῆς Γρηγοριανῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως καὶ ἡ καταδίκη της ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸν ΙΣΤ΄ αἰ., γίνεται ἀναφορὰ στὴν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 ὡς καθοριστικοῦ κειμένου γιὰ τὴν Οἰκουμενιστικὴ πλέον δραστηριότητα στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο, ἀποσαφηνίζεται τὸ μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας θέμα τῆς πολιτικῆς καὶ συνακόλουθα ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως τῆς ἐποχῆς ἐκείνης γιὰ νὰ κατανοηθοῦν τὸ πλαίσιο καὶ τὰ πρόσωπα, ἐξηγεῖται τὸ ἔργο τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολη, παρουσιάζεται πῶς ἀκριβῶς ἐπιτελέσθηκε ἡ Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση τοῦ 1924 σὲ Κων/λη καὶ Ἀθήνα, καὶ ἐπίσης τὶ ἐπακολούθησε ἀμέσως μετὰ ἀπὸ αὐτήν, ἐξιστορεῖται ἡ Οἰκουμενιστικὴ δραστηριότητα τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν στὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», στὶς σχέσεις μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ στὸ Διαθρησκειακὸ ἄνοιγμα, ἐξηγεῖται πλήρως ἡ ἱστορία καὶ τὸ νόημα τοῦ λεγομένου «Κοινοῦ Πασχαλίου» ποὺ δρομολογεῖται στὶς μέρες μας, παρουσιάζεται γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ ἐμᾶς τὸ θέμα τοῦ λεγομένου «Πρωτείου» τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μιᾶς νέας αἱρέσεως ποὺ συμβαδίζει μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ τέλος ἀντικρούονται ἱκανοποιητικῶς βασικὲς συνήθεις ἀντιρρήσεις καὶ ἐπικρίσεις ἐναντίον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἀπὸ τοὺς ποικίλους κατηγόρους τους. Στὸ τέλος παρατίθεται ἡ βασικὴ Βιβλιογραφία, ἡ ὁποία χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν σύνταξη τῆς παρούσης ἐμβριθοῦς καὶ τεκμηριωμένης κατὰ πάντα ἐργασίας.

Τὸ σχετικὰ σύντομο καὶ περιεκτικὸ αὐτὸ βιβλίο τοῦ Σεβ/του Λαρίσης κ. Κλήμεντος ἀποτελεῖ καρπὸ μακρᾶς μελέτης σχετικοῦ πρωτοτύπου ἐν πολλοῖς ὑλικοῦ, μὴ γνωστοῦ εὐρύτερα, καὶ ἀποτελεῖ πραγματικὰ μιὰ πολὺ καλὴ καὶ ἀναγκαία παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ τοποθέτηση, μὲ ἐκλαϊκευτικὸ χαρακτῆρα, ἐπὶ εἰδικοῦ καὶ δυσκόλου θέματος, τὸ ὁποῖο ἀντιλέγεται ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα. Ὁ σκοπός του εἶναι νὰ διαφωτίσει περὶ τῆς ἀληθείας ἐπ’ αὐτοῦ, νὰ κατατοπίσει καὶ στηρίξει τὸ Μικρὸν Ποίμνιον τοῦ Πατρίου σὲ ἐποχὴ μεγάλης συγχύσεως, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐξηγήσει καὶ μαρτυρήσει πρὸς τοὺς ἔξω περὶ τῆς ἀληθινῆς ταυτότητος, παρουσίας καὶ μαρτυρίας μας. Καὶ μάλιστα σὲ στιγμὴ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν πλήρη ὁλοκλήρωση τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως, ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα περιελάμβανε ἀλλαγὴ καὶ στὸ Πασχάλιο γιὰ λόγους δῆθεν ἐπιστημονικῆς ἀκριβείας.

Ἀποτελεῖ ἔκδοση – παράρτημα τοῦ Περιοδικοῦ «Ἔπαλξις Ὀρθοδοξίας» τῆς ἡμετέρας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος καὶ ἀποβλέπει στὴν ὑπεύθυνη ἐνημέρωση ὅσων θὰ ἀναγνώσουν τὸ ἔργο μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια.

Ἐπὶ τοῦ παρόντος, τὸ βιβλίο δύναται νὰ ἀναγνωσθεῖ σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφὴ ΕΔΩ.

Πηγή