ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ

ΑΝ ΖΟΥΣΕ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

 

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικὸς φιλόλογος, Ἱστορικός.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἔβγαζε ἀντιαιρετικοὺς λόγους καὶ ἄφηνε τὴν Ναζιανζὸ γιὰ νὰ κηρύξει σὲ ἄλλες πόλεις τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου, θὰ τὸν ὀνόμαζαν λαοπλάνο, ψευδοποιμένα καὶ ἀπατεῶνα.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἔβγαζε ἐπαινετικὸ λόγο γιὰ τοὺς Μακκαβαίους, θὰ τὸν ὀνόμαζαν οὐ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτὴ καὶ ὀπαδὸ τοῦ φανατισμοῦ.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἐξέφραζε τὴν περίφημη ρήση του «αὐτοὶ ἔχουν τοὺς οἴκους καὶ ἐμεῖς τὸν ἔνοικο», θὰ τὸν ὀνόμαζαν σχισματικὸ καὶ πλανεμένο.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ μεταμόρφωνε μία μικρὴ οἰκία σὲ Ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὴν Ἁγία Ἀναστασία καὶ προέτρεπε τὸν λαό νὰ μὴν πηγαίνει στοὺς ναοὺς τῶν αἱρετικῶν, θὰ τὸν ἀνεδείκνυαν σὲ παρασυναγωγὴ καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ βροντοφώναζε «ἐμεῖς κηρύσσουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε λάβει. Καὶ ἂν ἀπὸ κάτω δὲν ἀκουγόμαστε, θὰ ἀνέβουμε σὲ ὑψηλὸ βουνὸ καὶ θὰ φωνάξουμε», θὰ τὸν ὀνόμαζαν ἐπαρμένο, φανατικὸ καὶ μισαλλόδοξο.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἔλεγε «εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ ἀντιταχθοῦμε στοὺς φλύαρους καὶ νὰ μὴ νικηθοῦμε λόγω τὴς ἀπουσίας μας», θὰ τὸν ὀνόμαζαν ἀνυπάκουο καὶ ἀψηφῶντα τὴν Σύνοδο.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἔλεγε «κρείσσων ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ», θὰ τὸν ἀνακήρυτταν σὲ μουτζαχεντὶν καὶ ἐχθρὸ τῆς εἰρήνης, μισάνθρωπο.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἔλεγε «θὰ μᾶς ζητηθεῖ νὰ λογοδοτήσουμε ὄχι γιὰ κάθε λόγο καὶ πράξη μας, ἀλλὰ γιὰ κάθε χρόνο, ἀκόμη καὶ γιὰ κάθε στιγμὴ καὶ λεπτὸ τῆς ὥρας», θὰ τὸν κατηγοροῦσαν, ὅτι ἀσκεῖ μὴ ἀδελφικὴ καὶ ἐωσφορικὴ πίεση.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ δίδασκε «Τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαλύπτεται, φωτίζει, ζωοποιεῖ, μᾶλλον εἶναι τὸ ἴδιο φῶς καὶ ζωή», θὰ τοῦ ἔλεγαν,μὴν ξεχνᾶς τὸ Κοράνι καὶ τὴν Τορά· ὑπάρχουν πολλοὶ ὁδοὶ σωτηρίας.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ δίδασκε «ἡ μὲν ἀλήθεια εἶναι μία, τὸ δὲ ψέμα ἔχει πολλὰ πρόσωπα» θὰ τὸν κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔχει ἀγάπη, ὅτι ἀνακηρύττει τὸν ἑαυτό του σὲ αὐθεντία, ὅτι δὲν καταλαβαίνει τί σημαίνει σεβασμὸς στὴν ἑτερότητα.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ θεολογοῦσε λέγοντας «ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὴν κεφαλὴ ἡμῶν... καὶ τὰ δογματικὰ θέματα δὲν εἶναι θέμα πλειοψηφίας» θὰ τὸν κατηγοροῦσαν, ὅτι καταφέρεται ἐναντίον τῶν Ἐπισκόπων.

Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, οἱ οἰκουμενιστὲς θὰ τὸν καθαιροῦσαν, ὕβριζαν, λοιδωροῦσαν, ὑποβίβαζαν, ἀναιροῦσαν, θὰ τὸν ἀνακήρυτταν σχισματικό, θὰ ἔστελναν ἐπιστολὴ στὴν Ἱ. Σύνοδο νὰ τοῦ κλείσει τὸ στόμα ἀλλιῶς..., θὰ τοῦ ἀφαιροῦσαν τὸν τίτλο Θεολόγος, ἀφοῦ δὲν τὸν κέρδισε στὴν Ἑσπερία, καὶ θὰ τοῦ ἀφαιροῦσαν τὸ δικαίωμα τοῦ θεολογεῖν. Αὐτὴ ἡ διαπίστωση ὅμως εἶναι ποὺ ἀναδεικνύει τὴν ἁγιότητά του.

Ταῖς πρεσβείαις τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Πηγή

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: «Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον·»

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: «Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον·»

«Δικά σας τα πλούτη και η δόξα. Δική σας οι μεγάλοι ναοί. Ο πολύς λαός είναι μαζί σας. Σε εμένα ο μικρός ναός, αλλά εδώ μέσα δοξάζεται η Αγία Τριάδα και αυτό με αναπαύει και με παρηγορεί. Γύρω μου μαζεύτηκε μικρό ποίμνιο, μα το χω καλά φυλαγμένο από κακοδοξίες. Γι’ αυτό και δεν με φοβίζει το μικρό ποίμνιο, ποίμνιον που δοξάζει εν αληθεία τον Θεόν, όσο μικρόν κι αν είναι».

Ομιλία του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τους τότε Αρειανούς... 

Δείτε σχετικά:

ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ (Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος)

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ (23 Ἰανουαρίου)

 Ο όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, προστάτης της Πιερίας, γεννήθηκε περίπου το 1500 μ.Χ. στη Θεσσαλία. Ιδιαίτερη πατρίδα του ήταν το χωριό Σκλάταινα. Σήμερα ονομάζεται Δρακότρυπα και ανήκει στο δήμο Μουζακίου του νομού Καρδίτσης.

Οι γονείς του ονομάζονταν Νικόλαος και Θεοδώρα Καλέτση. Ήταν φτωχοί σε υλικά αγαθά, αλλά πλούσιοι σε ευλάβεια. Προσπάθησαν να κληροδοτήσουν τον πλούτο της καρδίας τους στον γιό τους Δημήτριο (το κοσμικό όνομα του αγίου).

Οι καρποί της προσπάθειάς τους φάνηκαν νωρίς. Από πολύ μικρή ηλικία ο μικρός Δημήτριος έδειξε αγάπη στην προσευχή, ζήλο στη μελέτη της Αγίας Γραφής, επιμέλεια στα μαθήματά του και πρόοδο στην αρετή.

Σε πολύ νεαρή ηλικία αποφάσισε να ακολουθήσει το μοναχικό βίο. Έτσι, φεύγει για τα Μετέωρα και υποτάσσεται σε έναν πολύ ενάρετο μοναχό, ονόματι Σάββα. Εκείνος τον έκειρε ρασοφόρο μοναχό και τον ονόμασε Δανιήλ. Ο Άγιος, ως μοναχός επιδόθηκε στην προσευχή, τη νηστεία και τη μελέτη. Ο αγώνας του τον αναβίβασε σε μεγάλο πνευματικό ύψος.

Μια μέρα ο ηγούμενος του μοναστηρίου τον έστειλε να ανακατέψει το καζάνι με τον τραχανά. Όταν έφθασε στο μαγειρείο ο Άγιος, είδε το φαγητό να είναι φουσκωμένο και έτοιμο να χυθεί. Επειδή δεν προλάβαινε να πάρει την κουτάλα, αναγκάστηκε να ανακατέψει το καζάνι με τα χέρια του, χωρίς να πάθει τίποτε. Έκπληκτοι οι πατέρες που ήταν εκεί θαύμασαν το γεγονός και κατάλαβαν την μεγάλη αρετή του νέου μοναχού.

Αφ’ ενός το παραπάνω γεγονός, που τον ανέβασε πολύ ψηλά στη συνείδηση των συμμοναστών του, και αφ’ ετέρου ο πόθος του να μονάσει στο Άγιο Όρος για περισσότερη άσκηση και ησυχία, τον οδήγησαν μια νύχτα να αναχωρήσει κρυφά από το μοναστήρι. Στην προσπάθειά του να φύγει, πήδησε από έναν ψηλό βράχο χωρίς να πάθει τίποτε!

Μετά από μεγάλη οδοιπορία έφθασε στο Άγιον Όρος. Εκεί εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα Διονύσιος. Αργότερα έλαβε και τους δυο βαθμούς της ιερωσύνης. Ασκήτευσε στις Καρυές , στη σκήτη της μονής Καρακάλλου και στη μονή Φιλοθέου, της οποίας διετέλεσε ηγούμενος.

Η ζωή του στο Άγιον Όρος ήταν γεμάτη άσκηση και πνευματική εργασία. Ο Θεός, με τις πρεσβείες της Παναγίας, ήταν πάντα δίπλα του όπως δείχνουν θαυμαστά γεγονότα του βίου του: Άγγελος τον βοηθά να χτίσει ναό στο ερημικό κελί του. Άγγελος πάλι του προσφέρει φρέσκα ψάρια και τυρί παραμονή μιας μεγάλης τεσσαρακοστής. Ληστής, που παραμόνευε να του κάνει κακό δεν τον βλέπει, ενώ περνά από μπροστά του. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο άγιος μετέστρεψε τον ληστή, ο οποίος μετενόησε και έγινε μοναχός.

Ο Άγιος έλλειψε για μικρό διάστημα από το Άγιο Όρος επειδή μετέβη για προσκύνημα και ψυχική ωφέλεια στους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του δέχτηκε δυο τιμητικές προτάσεις για ν’ αναλάβει το αρχιερατικό αξίωμα απο τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Δωροθέο και τον μητροπολίτη Ικονίου. Όμως, η αγάπη του για την ασκητική ζωή τον ώθησε να τις απορρίψει για να επιστρέψει στην περιπόθητη ησυχία του.

Κατά την θητεία του στη μονή Φιλοθέου αγωνίσθηκε να την αναμορφώσει. Επέβαλε τάξη και ευπρέπεια. Τη μετέτρεψε από ιδιόρρυθμη σε κοινοβιακή και από βουλγάρικη σε ελληνική. Όμως συνάντησε έντονες αντιδράσεις από τους Βούλγαρους μοναχούς. Γι’ αυτό αναγκάσθηκε να αναχωρήσει.

Από εκεί πήγε και εγκαταστάθηκε στη Σκήτη Βεροίας με μια μικρή συνοδεία φιλοθεϊτών μοναχών. Στο νέο τόπο εγκατάστασής του μετέφερε το πνεύμα του Αγίου Όρους. Η χάρη του Θεού οδήγησε στον όσιο τα βήματα πολλών πιστών που ήθελαν να γίνουν μοναχοί.

Εκείνο τον καιρό εκοιμήθη ο επίσκοπος Βεροίας. Οι κάτοικοι της επαρχίας ζήτησαν από τον όσιο να γίνει ο νέους τους επίσκοπος. Εκείνος αρνήθηκε και αναχώρησε για τον Όλυμπο, όπου έχτισε μονή προς τιμήν της Αγίας Τριάδος. Εκεί συνέχισε τον ισάγγελο βίο και τους πνευματικούς αγώνες. Η αγιότητά του έλκυσε πάλι κοντά του αρκετούς νέους μοναχούς.

Δυστυχώς, κι εκεί οι δυσκολίες δεν άργησαν να φανούν. Το κτίσιμο της μονής ξεκίνησε χωρίς την άδεια του τούρκου άρχοντα της περιοχής. Το γεγονός αυτό τον εξόργισε. Για να γλυτώσει ο άγιος από την οργή των αρχών έφυγε με τη συνοδεία του για το Πήλιο, όπου έκτισε Μονή με ναό και κελιά. Πρόκειται για την Μονή Αγίας Τριάδος Σουρβίας.

Ο Θεός όμως δεν ήθελε να φύγει από τον Όλυμπο ο πιστός δούλος Του. Γι’ αυτό επέτρεψε διάφορα θαυμαστά σημεία. Το κυριότερο ήταν ότι δεν έβρεξε στον Όλυμπο κατά την απουσία του Αγίου. Έτσι λοιπόν, οι πρόκριτοι της περιοχής πήγαν στο Πήλιο για να ζητήσουν από τον Άγιο να γυρίσει πίσω. Εκείνος επέστρεψε και έγινε δεκτός με τιμές. Ο Τούρκος άρχοντας του παραχώρησε την έγγραφη άδεια που χρειαζόταν για το κτίσιμο της μονής. Η Μονή κτίσθηκε περίπου το 1542. Τιμάται στην Αγία Τριάδα και σώζεται μέχρι σήμερα.

Την υπόλοιπη ζωή του ο Άγιος την διήνυσε «ώσπερ άγγελος εν γη» στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στον Όλυμπο. Οι πνευματικοί του αγώνες ήταν πολλοί και ασταμάτητοι. Το ενδιαφέρον του παρέμενε πάντοτε αμείωτο για τους μοναχούς και για όλους τους χριστιανούς που ζητούσαν την βοήθειά του.

Όμως τα χρόνια πέρασαν. Έφθασε η ώρα της ανάπαυσης για τον ηγιασμένο ασκητή. Ο Χριστός πληροφόρησε τον ταπεινό δούλο Του ότι σε λίγες μέρες πρόκειται να αποχωρήσει από την πρόσκαιρη ζωή. Ο Όσιος νουθέτησε τους μοναχούς του για τελευταία φορά. Τους άφησε πλούσια πνευματική διαθήκη γεμάτη συμβουλές και παραινέσεις για την πνευματική ζωή. Προετοιμάσθηκε κατάλληλα με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και αναπαύθηκε εν Κυρίω περίπου στα μέσα του 16ου αιώνα. Η ημερομηνία της κοίμησής του είναι η 23η Ιανουαρίου, ημέρα που τιμάται η μνήμη του.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Άγιος Διονύσιος είχε πολλά χαρίσματα. Συνδύαζε την ασκητικότητα με τον αποστολικό ζήλο και την κοινωνική δράση. Την αμεριμνία του ησυχαστικού βίου με το οργανωτικό και διοικητικό πνεύμα. Τις «μυστικές αναβάσεις του θεωρητικού με τους αιματηρούς αγώνες του πρακτικού1». Ως ηγούμενος και πνευματικός ήταν προσηλωμένος στους κανόνες της Εκκλησίας. Δεν παρέλειπε όμως να δείχνει συγκαταβατικότητα και οικονομία προκειμένου να παιδαγωγήσει εν Χριστώ τις ψυχές των ανθρώπων.

Η κοινωνική δράση του Αγίου έμοιαζε μ’ αυτήν του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Κήρυττε, εξομολογούσε και στήριζε πνευματικά και υλικά τον υπόδουλο Ελληνικό λαό. Έδινε πληθωρικά αγάπη σ’ όλους. Γι’ αυτό, όποιος τον πλησίαζε ένοιωθε πως πλησίαζε τον ίδιο τον Χριστό.

Ο νομός Πιερίας έχει την ευλογία να περικλείει στα όριά του, εκτός από την ιστορική Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος που έκτισε ο όσιος, την Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Αριθμεί 25 μοναχούς και βρίσκεται στην τοποθεσία Σκάλα Ολύμπου, κοντά στο Λιτόχωρο.

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης) Τοῦ Ὀλύμπου οἰκήτωρ Πιερίας ἀγλάισμα, καὶ τῆς ἐπωνύμου Μονῆς σου ἱερὸν περιτείχισμα, ἐδείχθης Διονύσιε σοφέ, βιώσας ὥσπερ Ἄγγελος ἐν γῇ, καὶ παρέχεις τὴν ταχεῖαν σου ἀρωγήν, τοὶς εὐλαβῶς κραυγάζουσιν δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ήχος Δ΄. Επεφάνης σήμερον.

Νουνεχώς την άσκησην της εγκρατείας, συ εκτήσω χάριτι, ω Διονύσιε πολλή∙ διο Τριάς σε εδόξασε, πλουσίοις έργοις, ομού και θαύμασιν.

Μεγαλυνάριον

Όλυμπε υπέρτατε των βουνών, χαίρε και ευφραίνου, κεκτημένος συ βοηθόν, ρύστην και προστάτην εν τοις πειρατηριοις, τον θείον και υπέρλαμπρον Διονύσιον.

Βιβλιογραφία

1. Αρχιμ. Αθηναγόρου Καραμαντζάνη, Ο Όσιος του Ολύμπου, Εκδ. Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω,

2. Αρχιμ. Διονυσίου Δ. Γκόλια, Οι τοπικοί Άγιοι της Πιερίας, Εκδ. Ι. Ν. Αγίας Άννης Κατερίνης, Κατερίνη, 2008.

3. Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, Βίοι Αγίων, Τόμος 3, Εκδ. Ορθόδοξος Τύπος, Αθήνα, 1990.

4. Επίσημη ιστοτελίδας Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. (http://www.imado.gr)

Πηγή

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 

Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Πολύ μιλούσε ο στάρετς για τον σταυρό της οικογένειας, για το πώς θα βρεις στο σπίτι σου τη σωτηρία, μέσα στο συνηθισμένο περιβάλλον του σπιτιού.

Έλεγε πως ο εχθρός σε μας τους πιστούς, ιδιαίτερα δυνατά επιτίθεται με τη διατάραξη της ειρήνης. Στους ζηλωτές της ευσέβειας, όχι σπάνια, συμβαίνει να δοκιμάσουν από τους οικείους τους δυνατή αντιπάθεια και εχθρότητα εξαιτίας της ευσέβειάς τους, αν και αυτοί που τους εχθρεύονται δεν δείχνουν ότι γίνονται εχθροί τους λόγω της ευσέβειάς τους. Εδώ πρέπει να δείξετε υπομονή.

Μην συγχύζεστε, μην απελπίζεσθε, αλλά θυμηθείτε τα λόγια του Σωτήρος: «Ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματ. 10, 36). Και διορθώστε τις ελλείψεις σας. Παρατηρήστε γιατί σας κατηγορούν οι γύρω σας, ποια πάθη βρίσκουν στην καρδιά σας, επειδή στη ζωή μέσα στο σπίτι, όλα τα πάθη φαίνονται καθαρά και οι συγγενείς τα γνωρίζουν καλά. Δεν είμαι όπως έξω από το σπίτι, όπου κρύβουμε τον εαυτό μας ανάμεσα σε ανθρώπους που μας γνωρίζουν λίγο. Κοιτάξτε στον εαυτό σας αμερόληπτα, εξετάστε τον. Ίσως πράγματι να έχετε δύσκολο χαρακτήρα, ίσως φέρεστε απότομα και άγρια στον πλησίον, ίσως να είστε άδικοι κ.λπ.

Ανοίξτε την καρδιά σας, γίνετε πιο κοινωνικοί και επιεικείς, πλατύνετε την καρδιά σας με την αγάπη και κρατηθείτε σταθερά στην ευσέβεια. Προσπαθήστε να είστε ήπιοι, χωρίς θυμό, μην κάνετε παρατηρήσεις για όλα, υπομείνατε κάτι, ξεπερνώντας το με σιωπή. Όταν αισθάνεστε ότι μια αποκάλυψή σας θα προκαλέσει πυρκαγιά, τότε στις πράξεις του πλησίον σας κάντε τα στραβά μάτια και προσευχηθείτε θερμά γι’ αυτόν, γιατί «η αγάπη πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» (Α΄ Κορ. 13, 7).

Πρέπει να πούμε ότι κάθε οικογένεια είναι για κάθε μέλος της σαν μοναστήρι, και καμιά φορά, ακόμη πιο δύσκολο και αυστηρό από κάποιο μοναχικό κοινόβιο. Προσέξτε, ώστε να υπάρχει ειρήνη στην ψυχή και να ζείτε αρμονικά ο ένας με τον άλλο. Και αν διαταραχθεί η ειρήνη προσπαθήστε γρήγορα να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο.

Ο σατανάς με πολλή δύναμη μάχεται κατά των αφοσιωμένων στον Θεό και εργαζομένων γι’ Αυτόν. Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθούμε να ευχαριστούμε τον Κύριο που με τις θλίψεις που μας στέλνει μας δείχνει καθαρά ότι δεν είμαστε ξένοι απ’ Αυτόν. «Εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω» (Αποκ. 3, 19).

Γι’ αυτό ποτέ μη ζηλεύετε τους αμαρτωλούς, οι οποίοι ζουν χωρίς φτώχεια, χωρίς θλίψεις και αρρώστιες. Είναι φοβερή η κατάσταση, όταν ο Κύριος δεν παιδεύει για τις αμαρτίες. Η παρηγοριά δίνεται ως βραβείο για την υπομονή στις θλίψεις. Εάν όλους τους συγχωρείτε, όλους με ειλικρίνεια, τους αγαπάτε ανυπόκριτα, τότε και σεις πάντοτε και παντού θα παρηγορηθείτε από τον Θεό. Ζήστε με ειρήνη και ομόνοια.

Απόσπασμα από το βιβλίο, Στάρετς Σάββας – Ο Παρηγορητής, εκδ. Άθως.

Πηγή : www.vimaorthodoxias.gr

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Καθὼς ὁ Χριστὸς πορευόταν πρὸς τὴν Ἰεριχώ, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, κάποιος τυφλὸς ἄνδρας καθόταν στὸ πλάι τοῦ δρόμου καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη. Ξαφνικά, ἄκουσε θόρυβο ἀπὸ πλῆθος κόσμου καὶ ρώτησε νὰ μάθει τὶ συνέβαινε. Τὸν πληροφόρησαν ὅτι θὰ περνοῦσε ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὁδὸ ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος. Ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του στὸ ἄκουσμα αὐτῆς τῆς εἴδησης. Εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Χριστό μας ὅτι πλῆθος ἀνθρώπων ἀσθενῶν εἶχε θεραπεύσει μὲ μόνο τὸν λόγο Του καὶ ἤλπιζε ὅτι θὰ λάμβανε καὶ ἐκεῖνος τὴν θαυματουργικὴ θεραπεία. Ἔτσι, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἅπλωνε τὸ χέρι στὸν διαβάτη γιὰ νὰ λάβει τὰ πρὸς τὸ ζῆν, ἄρχισε νὰ κράζει πρὸς τὸν Χριστό: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Πολλοὶ ποὺ τὸν ἄκουγαν, τὸν μάλωναν λέγοντάς του νὰ σιωπήσει. Ἀκάθεκτος ἐκεῖνος, συνέχιζε μὲ μεγαλύτερη ἔνταση «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Εἶχε δεῖ ὁ τυφλός. Εἶχε δεῖ αὐτὸ ποὺ οἱ περισσότεροι βλέποντες δὲν ἔβλεπαν. Εἶχε δεῖ ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ περνοῦσε ἀπὸ μπροστά του δὲν ἦταν ἕνας τυχαῖος, ἀλλὰ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Φωτοδότης τῆς ζωῆς μας. 

               Ἀκούγοντας ὁ Ἰησοῦς τὴν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ, δὲν τὸν ἀπέφυγε, ἀλλὰ τὸν πλησίασε μὲ συμπάθεια. 

- Τί θέλεις; 

- Κύριε, θέλω νὰ δῶ. 

- Νὰ δεῖς! Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει!

Ἔτσι, εὐθὺς ἄνοιξε τὰ μάτια του ὁ πρώην τυφλὸς καὶ εἶδε. Τέτοια χαρὰ τὸν πλημμύρισε ποὺ ἄρχισε νὰ δοξάζει τὸν Θεὸ καὶ μαζὶ μὲ αὐτόν, ὅλος ὁ λαός. Καὶ ἔτσι, χαρούμενοι ὅλοι μαζὶ ἀκολούθησαν τὸν Χριστό πρὸς τὴν Ἰεριχώ. 

               Τὸ πρῶτο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ τονίσω γιὰ τὴν σημερινὴ περικοπὴ εἶναι ἡ ἐπιμονὴ τοῦ τυφλοῦ. Λένε κάποιοι «ὁ ἐπιμένων νικᾶ» καὶ ἔχουν δίκιο. Ἡ ἐπιμονὴ στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐξασφάλιση κάποιου καλοῦ ἔχει πάντοτε θετικὰ ἀποτελέσματα καὶ αὐτὸ διότι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς συντρέχει καὶ εὐλογεῖ. Τὸν τυφλὸ τῆς περικοπῆς, ὅταν ἔβγαζε φωνὴ ἱκεσίας πρὸς τὸν Χριστό, τὸν μάλωναν κάποιοι καὶ τοῦ ἔλεγαν νὰ σταματήσει. Δὲν ἄκουσε κανέναν. Ἐκεῖνος εἶχε ἕναν σκοπὸ καὶ ἐπέμεινε σὲ αὐτὸν τὸν σκοπὸ μέχρι ποὺ νίκησε. Ἡ ἐπίμονη προσευχή του κίνησε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει καλά. Θέλουμε κὶ ἐμεῖς νὰ γίνουμε καλά; Θέλουμε νὰ νικήσουμε τὰ πάθη μας, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν κακό μας ἑαυτό, νὰ δοῦμε τὸ «Φῶς τὸ ἀληθινό»; Ἂν ἐπιμείνουμε, θὰ τὰ καταφέρουμε, διότι ὅπως εἶχε πεῖ κάποιος Ἅγιος: «εἶναι ἀδύνατον αὐτὸν ποὺ πασχίζει ἐν ἀληθείᾳ νὰ σωθεῖ, νὰ μὴν τὸν ἐλεήσει ὁ Κύριος». 

               Ἡ ὅλη στάση τοῦ τυφλοῦ ἄνδρα ὁ ὁποῖος ἔστεκε καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη, μᾶς διδάσκει ὅτι καλὸ εἶναι νὰ μὴν κατακρίνουμε καὶ περιφρονοῦμε κανέναν συνάνθρωπό μας. Ἐκεῖνος, ὁ ζητιάνος, εἶδε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς; Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ καὶ ἔτσι πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίζουμε. Ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ὁ πιὸ Ἅγιος καὶ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε. 

               Ἄλλωστε, ὁ μακάριος τυφλὸς τοῦ Εὐαγγελίου, στὸν ὁποῖο οἱ περισσότεροι δὲν θὰ ἔδιναν κὰν προσοχή, ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἄφησε μεγάλη καὶ πολύτιμη κληρονομιά. Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», ἡ σύντομη αὐτὴ καὶ πολὺ δυνατὴ προσευχή, τὴν ὁποία οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν νὰ λέμε συνεχῶς γιὰ νὰ ἁγιαζόμαστε καὶ ἐμεῖς καὶ τὰ ἔργα μας, ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὴν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ πρὸς τὸν Χριστό: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». 

               Εὔχομαι, ὅπως ὁ τυφλὸς ἀξιώθηκε τῆς θεραπείας, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς θεραπείας καὶ νὰ δοῦμε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπὸ τὸν ἀγώνα μας μὲ σύμμαχο τὴν ἐπιμονή, τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὸ τὶ λένε οἱ Σειρῆνες τοῦ κόσμου καὶ μὲ τὴν φωνὴ ἡ ὁποία θὰ βγαίνει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας καὶ θὰ λέει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

OΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΚΟ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟ (π. Νικολάου Δημαρά)

 Ὁμιλία τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δημαρά στόν πανηγυρίζοντα Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ στήν Πάτρα, τήν Πέμπτη 19-01/1-02-2024

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Άρθρο του πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Πρίν ἀπό δεκατρία χρόνια, τό 2007, προβάλαμε τίς θέσεις αὐτές τοῦ Μ. Ἀντωνίου σέ ἄρθρο μας μέ τίτλο «Ὁ Μέγας Ἀντώνιος καί ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμός». Δημοσιεύθηκε τότε στό περιοδικό «Θεοδρομία» τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν». Τό ἀναδημοσιεύσαμε τώρα ὡς παράρτημα στό νέο μας βιβλίο «Ἅγιος Ἀντώνιος. Ἡ Ζωή καί ἡ Διδασκαλία του. Δώδεκα Ὁμιλίες στόν Ναό του στήν Θεσσαλονίκη». Τότε δέν ὑπῆρχαν ἀκόμη οἱ δυό μεγάλες ἐκκλησιολογικές ἐκτροπές: Ἡ αἱρετίζουσα ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016) καί ἡ σχισματοαίρεση τῆς ψευδοαυτοκέφαλης «ἐκκλησίας» τῆς Οὐκρανίας, ἀμφότερα τέκνα τῆς αἱρετίζουσας καί σχίζουσας Κωνσταντινούπολης. Ὅσα τότε γράψαμε στόν Ἐπίλογο, πού τόν παραθέτουμε καί πάλιν ἐδῶ, ἰσχύουν πολύ περισσότερο σήμερα:

Ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἔχει καταλάβει τήν Ἐκκλησία ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες. Ὁ Παπισμός καί ὁ Oἰκουμενισμός θριαμβεύουν. Tότε ὁ M. Ἀθανάσιος καί οἱ ἄλλοι Ἅγιοι Πατέρες κατενόησαν τόν κίνδυνο, πού περιέγραψε τό ὅραμα τοῦ M. Ἀντωνίου. Tώρα βλέπουμε νά μολύνονται οἱ ναοί καί τά θυσιαστήρια ἀπό συμπροσευχές καί συλλείτουργα μέ τούς «ἀλόγους» αἱρετικούς καί ἐνισχύουμε τήν μόλυνση καί τήν ἐπαινοῦμε, συλλακτίζοντες καί ἐμεῖς μέσα εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἄν παρακολουθήσει κανείς οἰκουμενιστικά συλλείτουργα καί συμπροσευχές, σάν αὐτό πού ἔγινε στήν Kαμπέρα, στήν Z´ Γενική Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν, καί σάν αὐτά πού γίνονται συχνά μέ τή συμμετοχή ἱερέων ὁμοφυλοφίλων πού τολμοῦν καί κρατοῦν τό Ἅγιο Δισκοπότηρο καί γυναικῶν ἐπισκόπων καί ἱερειῶν, ἡ εἰκόνα ὑπερβαίνει καί τό ὅραμα τοῦ M. Ἀντωνίου. Mόνη ἐλπίδα γιά νά ἐπανεύρει ἡ Ἐκκλησία τήν ὀμορφιά της: ἡ σύσταση καί ἡ συμβουλή τοῦ M. Ἀντωνίου: «Mόνον μή μιάνητε ἑαυτούς μετά τῶν Ἀρειανῶν». Mόνο νά μή μιανθοῦμε ἀπό τήν κοινωνία μας μέ τόν Παπισμό καί τόν Oἰκουμενισμό, μέ τούς φιλοπαπικούς καί οἰκουμενιστάς Ὀρθοδόξους. Ἐπειδή μέχρι τώρα δέν τό ἐπράξαμε δυναμικά καί ἀποφασιστικά, γι’ αὐτό παρατείνει ὁ Θεός ἐπί ἔτη τήν ὀργή του, τήν αἰχμαλωσία τῶν Ὀρθοδόξων στήν παναίρεση τοῦ Oἰκουμενισμοῦ. Mέχρι πότε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί καί λαϊκοί θά ἐπιτρέπουμε τά ἄλογα κτήνη, τούς αἱρετικούς, νά λακτίζουν καί νά μιαίνουν τά Ἱερά καί τά Ἅγια τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅσο ἀπρακτοῦμε καί βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανεῖς, τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως θά ἵσταται ἐν τόπῳ ἁγίῳ.

Όλο το άρθρο ΕΔΩ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ 2024: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ 10 ΛΕΠΡΩΝ (Ομιλία π. Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς τὸν λεπρὸ Σαμαρείτη τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἐκεῖνον τὸν ὁποῖο οἱ δῆθεν ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ θεωροῦσαν ὡς ἐχθρό. Τὸν εὐχαριστῶ διότι ἔδωσε καὶ δίνει διαχρονικὰ ἕνα μάθημα σὲ ὅλους μας. Τὸ μάθημα αὐτό, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε, δυστυχῶς δὲν εἶναι αὐτονόητο γιὰ πολλούς, ἀκόμη καὶ ἐκ τῶν Χριστιανῶν παντὸς βαθμοῦ διακονίας. Τί μάθημα μᾶς δίνει ὁ ἰαθεὶς ἐκεῖνος λεπρός; Νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν εὐεργέτη μας! Τόσο ἁπλό, καὶ ὅμως τόσο ξένο γιὰ πολλούς. 

               Μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ὅτι καθὼς ὁ Χριστὸς εἰσῆλθε σὲ μία μικρὴ πόλη, Τὸν συνάντησαν δέκα λεπροί. Γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν, ἡ λέπρα εἶναι μία μεταδοτικὴ ἀσθένεια ἡ ὁποία γενικὰ παραμορφώνει τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά, ἐνῶ μπορεῖ νὰ βλάψει διάφορα ἀνθρώπινα ὄργανα, μέχρι καὶ νὰ τυφλώσει τὸν ἀσθενῆ. Ἡ θεραπεία τῆς λέπρας ἔγινε δυνατὴ μόλις πρὶν μερικὲς δεκαετίες, καὶ γιὰ αὐτό, «δόξα τῷ Θεῷ»! Οἱ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, στεκόμενοι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, ἔτσι ταλαιπωρημένοι καθὼς ἦταν, ὕψωσαν τὴν φωνὴ λέγοντάς Του μὲ πόνο: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Καὶ ὁ Κύριός μας, ὁ Ὁποῖος δὲν ἦλθε νὰ διακονηθεῖ, ἀλλὰ νὰ διακονήσει καὶ νὰ προσφέρει καὶ τὸ αἵμα Του ἀκόμη γιὰ τὸ πλάσμα Του, τοὺς σπλαχνίσθηκε καὶ εἶπε: «Πηγαίνετε νὰ παρουσιασθεῖτε στοὺς ἱερεῖς». Καθὼς πήγαιναν πρὸς τοὺς ἱερεῖς, καθαρίσθηκαν ἀπὸ τὴν βαριὰ ἀρρώστια.

                Συνειδητοποιῶντας τὴν θεραπεία του, ἕνας μόνο ἐξ αὐτῶν, ὁ Σαμαρείτης γιὰ τὸν ὁποῖο μίλησα στὴν ἀρχή, πῆρε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, πλησίασε τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι πολὺ ἀνθρώπινα καὶ πηγαῖα ἔκανε αὐτὸ τὸ ὁποῖο μέχρι καὶ τὰ κυνάρια θὰ ἔκαναν ἀπέναντι στὸν εὐεργέτη τους· ἐξέφρασε τὴν εὐγνωμοσύνη του. Μάλιστα, ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὰ πόδια τοῦ Γλυκυτάτου Ἰησοῦ γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσει.

               Ἐπαναλαμβάνω: ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν Σαμαρείτης, δὲν ἀνῆκε στὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ. Γιὰ νὰ δοῦμε καὶ τὴν συμπεριφορὰ ἐκείνων ποὺ πίστευαν ὅτι ἦταν οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ· οὔτε ἕνας ἐξ αὐτῶν εὐχαρίστησε τὸν Χριστό μας, διδάσκοντάς μας μὲ τὸ παράδειγμά τους ὅτι κάποιοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν, δυστυχῶς, μόνο γιὰ νὰ παίρνουν καὶ ποτὲ νὰ μὴν δίδουν, οὔτε κὰν νὰ ἀνταποδίδουν μὲ ἕνα «εὐχαριστῶ». 

               Ἡ ἀχάριστη συμπεριφορὰ τῶν θεραπευμένων λεπρῶν, τόσο στενοχώρησε τὸν Κύριό μας, ὥστε νὰ ἐκφράσει, κατὰ κάποιον τρόπο, τὸ «παράπονό» Του: «Δέκα δὲν θεράπευσα; Οἱ ἐννέα ποῦ εἶναι;». 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, 

               Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸν Χριστό, ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστό. Δὲν ἐπιτρέπεται σὲ καμία περίπτωση ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε ἐνδεδυμένοι τὸν Χριστὸ νὰ ζοῦμε μόνο γιὰ νὰ παίρνουμε. Ἀνέφερα προηγουμένως ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε μέχρι καὶ τὸ αἵμα Του νὰ προσφέρει γιὰ τὸ πλάσμα Του. Δὲν ἐξέφρασε, οὔτε θὰ ἐκφράσει τὸ «παράπονό» Του ἂν δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ προσφέρουμε τὸ αἵμα μας ὅπως Ἐκεῖνος. Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι τουλάχιστον νὰ ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὶς εὐεργεσίες ποὺ λαμβάνουμε τόσο ἀπὸ τὸν Ἴδιο, ὅσο καὶ ἀπὸ κάθε συνάνθρωπό μας. 

               Τὸ «εὐχαριστῶ» ἐπιβάλλεται. Τὸ «εὐχαριστῶ» δὲν κοστίζει. Τὸ «εὐχαριστῶ» δείχνει ἄνθρωπο μὲ ἐπίπεδο, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ εὐεργέτης δὲν εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ εὐεργετεῖ. Τὸ «εὐχαριστῶ» στηρίζει τὸν εὐεργέτη μὲ τὸ νὰ αἰσθάνεται ὅτι ἡ προσφορά του δὲν πάει χαμένη σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τὴν ἀξίζουν. Τὸ «εὐχαριστῶ» συμφέρει καὶ ἐκεῖνον ποὺ εὐχαριστεῖ, μιᾶς καὶ ἐξασφαλίζει τὴν συνέχιση τῆς πρὸς αὐτὸν εὐεργεσίας (αὐτὸ βέβαια θέλει λίγη προσοχὴ νὰ μὴν πέσουμε στὴν πονηρία). Τὸ «εὐχαριστῶ» τοῦ ἰαθέντος λεπροῦ Σαμαρείτη ἦταν αὐτὸ ποὺ παρακίνησε τὰ Θεανθρώπινα χείλη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ νὰ πεῖ: «Σήκω καὶ πήγαινε, παιδί μου, ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει». 

               Προσωπικά -ἀξίζει νὰ τὸ ἀναφέρω- γνώρισα στὴ ζωή μου Χριστιανοὺς καὶ Χριστιανές, στοὺς ὁποίους καὶ μία καρφίτσα ἂν ἔδινες, ἢ καὶ ἕνα «χρόνια πολλὰ» νὰ τοὺς ἔλεγες στὴν γιορτή τους, δὲν ἔβρισκαν ἡρεμία μέχρι νὰ βροῦν μὲ ποιὸν τρόπο νὰ ἀνταποδώσουν τὴν εὐεργεσία. Αὐτὴ ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι στολίδι γιὰ τὴν ψυχή, ἀπόλυτα ἀρεστὸ στὸν Θεό. 

               Ἀπεναντίας, ἡ ἔλλειψη εὐγνωμοσύνης εἶναι κάτι ποὺ χρήζει ἄμεσης προσοχῆς καὶ ἀντιμετώπισης. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὸ φρικτότερο ἔγκλημα στὴν ἱστορία, ἡ Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου, συνέβη ἐπειδὴ κάποιοι «ἐκίνησαν τὴν πτέρναν κατὰ τοῦ Εὐεργέτου». 

               Εὔχομαι τὸ παράδειγμα τοῦ ἰαθέντος λεπροῦ Σαμαρείτη νὰ καθοδηγήσει τὰ βήματά μας πρὸς τὸν σωστὸ δρόμο, ὥστε νὰ ἀκούσουμε κὶ ἐμεῖς μαζί του: 

«Ἀναστὰς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκε σε».

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

«Δὲν γίνεται νὰ εἶναι ὅλα ἴσα γιὰ ὅλους», μερικὲς σκέψεις γιὰ τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

            «Μάνα», «Πατέρας»· λέξεις ἱερές. Μόνο Ἕνας γεννήθηκε «Ἀμήτωρ» καὶ «Ἀπάτωρ», ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἴτε ἀρέσει σὲ κάποιους εἴτε ὄχι, εἶναι  ὁ Θεάνθρωπος Ἄρχοντας τῆς ἐπισήμου θρησκείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.  Ὅλοι ἐμεῖς, οἱ χοϊκοὶ ἄνθρωποι ὅλων τῶν γενεῶν, γεννηθήκαμε ἀπὸ ἕναν πατέρα καὶ μία μητέρα, ἀπέναντι στοὺς ὁποίους ἔχουμε χρέος βαρύ. 

               Εἶναι κάποια πράγματα στὴ ζωή, τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε νὰ διασώσουμε ἀκέραια ὅπως μᾶς κληροδοτήθηκαν. Παραδείγματος χάριν, ἡ Δημοκρατία, ἡ Ἐλευθερία μας, τὰ χώματα καὶ τὰ ὕδατα τῆς Πατρίδος μας, ἡ Πίστη μας. Ἂν κάποιος ἐπιχειρήσει νὰ μεταβάλει τὴν σύσταση τῶν ἰδανικῶν αὐτῶν, τῶν καμωμένων σὲ διάρκεια αἰώνων, τουλάχιστον γιὰ τὴν ἱστορία δὲν θεωρεῖται «προοδευτικός», ἀλλὰ ἀποτυχημένος. Καλὸ εἶναι νὰ δείξουμε τὴν πρόοδό μας ἐκεῖ ποὺ πρέπει καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ μᾶς παίρνει. Καλὸ εἶναι ἡ πρόοδός μας νὰ ἀνήκει στὸ «εἶναι» καὶ ὄχι στὸ «φαίνεσθαι», νὰ εἶναι δηλαδὴ μία πρόοδος οὐσίας καὶ ὄχι μία πρόοδος γιὰ τὰ μάτια ἑνὸς ἀπόκοσμου κόσμου. Μία πρόοδος οὐσίας κοιτάει μὲ σεβασμὸ τὸ παρελθόν, μὲ ἀγωνία τὸ παρὸν καὶ μὲ ἐλπίδα τὸ μέλλον.  

               Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον -ἀπέναντι στοὺς γονεῖς μας- νὰ διασώσουμε ὡς κοινωνία, εἶναι καὶ ὁ εὐλογημένος θεσμὸς τοῦ Γάμου, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο γεννήθηκαν καὶ ἀνατράφηκαν γενεὲς γενεῶν. Τί μορφὴ εἶχε αὐτὸς ὁ Γάμος; Νομίζω ὅτι γιὰ τὸ 98% τῶν Ἑλλήνων ἡ ἀπάντηση θεωρεῖται αὐτονόητη· Γάμος μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, πατέρα καὶ μητέρας. 

               Στὸ Σύνταγμά μας, καὶ συγκεκριμένα στὸ ἄρθρο 21, ὑπάρχουν δύο σημεῖα πολὺ διαφωτιστικά: 

α) Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους.

Ποιά ἦταν ἡ γνωστὴ μορφὴ οἰκογένειας ὅταν συντάχθηκε τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος; Αὐτὴ ποὺ εἶναι καὶ σήμερα· πατέρας, μητέρα καὶ παιδιά, φυσικά. Προστατεύει τὸ ἐπικείμενο νομοσχέδιο τὴν οἰκογένεια ὅταν ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλει μία νέα δομή της; Ἡ νέα δομή της θὰ συμβάλει στὴν συντήρηση καὶ προαγωγὴ τοῦ Ἔθνους;

Τί εἶναι ἡ μητρότητα; Προστατεύει τὸ κράτος τὴν μητρότητα ἢ τὴν ἀκυρώνει;

β) Ὁ σχεδιασμὸς καὶ ἡ ἐφαρμογὴ δημογραφικῆς πολιτικῆς, καθὼς καὶ ἡ λήψη ὅλων τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ κράτους.

Ἀνταποκρίνεται τὸ κράτος στὴν πολὺ σημαντικὴ ὑποχρέωσή του; Ἔχει λύσει τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα καὶ τὸ τελευταῖο πρόβλημά μας εἶναι τὸ ἐπικείμενο νομοσχέδιο; 

               Δὲν προτίθεμαι νὰ μιλήσω θεολογικὰ γιὰ τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου. Ἀνακοινώσεις γιὰ τὴν –γνωστὴ οὔτως ἢ ἄλλως- θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν δημοσιευθεῖ ἀπὸ παντοῦ. Ἄλλωστε, τὰ περισσότερα ἐκ τῶν μελῶν τῆς Βουλῆς τὰ ὁποῖα θὰ κληθοῦν νὰ ἀποφασίσουν μὲ τὴν ψῆφο τους γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκογένειας, δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὶς θεολογικές μας ἀνησυχίες, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀφοροῦν τὰ διδάγματα τῆς ἐπικρατοῦσας θρησκείας, γιὰ τὴν ὁποία πρῶτα ἀγωνίσθηκαν οἱ μακαριστοὶ Ἥρωες τοῦ ΄21.

               Ἀκούσθηκε ὅτι τὸ πρὸς ψήφιση ἐπίμαχο νομοσχέδιο ἀποτελεῖ ζήτημα ἰσότητας. Μπορῶ νὰ σκεφθῶ ἕνα πλῆθος σοβαρότερων ζητημάτων ἰσότητας, ἐνῶ, προσωπικά, αἰσθάνομαι ὅτι γιὰ τὴν ἰσότητα γίνεται λόγος μόνο πρὸς ἐξυπηρέτηση συμφερόντων. Ὑπάρχει ἰσότητα στὸ δικαίωμα νὰ μὴν προσβάλλομαι θρησκευτικά; Ἕνας ράπτης ποὺ ἀσκεῖ ταπεινὰ τὸ ἐπάγγελμά του στὴν γειτονιὰ ἔχει ἴσα (οἰκονομικὰ) δικαιώματα μὲ ἕναν μεγιστάνα; Τὸ μόνο ποὺ ἐνδεχομένως νὰ εἶσαι ἴσο μεταξύ τους –δὲν γνωρίζω- εἶναι ἡ φορολογία τους, πράγμα καταφανῶς ἄδικο. Ὅ,τι εἶναι ἴσο δὲν εἶναι ἀπόλυτα καὶ δίκαιο καὶ αὐτὸ εἶναι λογικὰ σωστό. Ἀκόμη καὶ στὶς παραδοσιακὲς οἰκογένειες. Γιατί μία πολύτεκνη οἰκογένεια νὰ λαμβάνει περισσότερα χρήματα ἀπὸ τὴν πολιτεία ἀπὸ μία οἰκογένεια μὲ ἕνα παιδί; Διότι, ἀκριβῶς, δὲν εἶναι ἴσες μεταξύ τους. Ἐκ τῶν πραγμάτων, σὲ ὁρισμένους τομεῖς δὲν γίνεται νὰ εἶναι ὅλα ἴσα γιὰ ὅλους. Ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν τομέων εἶναι καὶ ἡ ἀναδοχή/ἀνατροφὴ παιδιῶν. Ἐκ φύσεως, δὲν εἶναι ὅλα ἴσα κὶ ὅμοια καὶ οὔτε μποροῦν νὰ καταστοῦν τέτοια μὲ μία νομοθετικὴ διάταξη, ἡ ὁποία ὡς ἀντιβαίνουσα στοὺς νόμους τῆς φύσης μᾶς ἐπιφυλάσσει δυσάρεστες ἐκπλήξεις γιὰ τὸ μέλλον. 

               Γιὰ κάποιους, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο μιλᾶ ἡ Ἐκκλησία γιὰ ὁρισμένα θέματα φαντάζει σκληρός. Ἄλλοι μάλιστα, εἰρωνευόμενοι θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐκφράζει τὴν ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη μας τὴν ἐκφράζουμε ὅταν δίνουμε δίχως προϋποθέσεις τροφὴ στὸν πεινασμένο, νερὸ στὸν διψασμένο, χρήματα σὲ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει νὰ χειρουργηθεῖ. Ἀλλά, καὶ ὅταν ἀκόμη λέμε «ὈΧΙ», πάλι ἀπὸ ἀγάπη κινούμαστε, διότι βλέπουμε ὅτι ὁρισμένες ἐπιθυμίες εἶναι ἀπατηλές. 

               Ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς θεσμικὰ σεβαστοὺς Βουλευτές, θὰ ἤθελα μὲ πολλὴ εὐγένεια νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ ρόλος τους δὲν εἶναι νὰ διαφωτίσουν τοὺς ψηφοφόρους τους μὲ τὸ τὶ εἶναι σωστὸ καὶ τὶ λάθος. Ἀκόμη καὶ στὴν «πλάνη» νὰ βρίσκονται οἱ ψηφοφόροι, ὁ ἑκάστοτε Βουλευτὴς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ὑπερασπίζεται τὸ (νόμιμο) θέλημα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνέδειξαν σὲ φωνή τους ἐντὸς τῆς Βουλῆς. Ἂν στὴν προσπάθειά του νὰ τοὺς ὑπερασπιστεῖ, ὑποστεῖ πολιτικὴ ζημία καὶ χάσει ἐνδεχόμενες εὐκαιρίες ἀνέλιξης, ἂς μὴν ἀνησυχεῖ· οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἀνέδειξαν μία φορά, βλέποντας τὴν στάση του θὰ τὸν ἀναδείξουν πάλι. 

               Ἂν ἀπ΄ τὴν ἄλλη, ἐνάντια στὴν λαϊκὴ ἐντολή, περάσει τὸ ὁποιοδήποτε νομοσχέδιο, οἱ Χριστιανοὶ ἂς μὴν ἔρθουν νὰ ἐκφράσουν στὴν Ἐκκλησία παράπονα ὅτι δῆθεν καθεύδει καὶ δὲν ὁμιλεῖ, διότι σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμά μας, στὴν Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, ὁ λαὸς παίρνει στὰ χέρια του τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας μέσα ἀπὸ τὴν ἱερή του ψῆφο. Ἂν, λαέ, δὲν σοῦ ἀρέσει ἡ α ἢ ἡ β πολιτική, ἔχεις τὴν δυνατότητα νὰ καταφύγεις στὴν ω. 

               Εἶναι μεγάλη εὐλογία νὰ ἔχεις ἀπέναντι στὴν ἱστορία καθαρὴ τὴν συνείδησή σου, ἔχοντας μιλήσει ὄχι κάλπικα, μὰ καθαρὰ καὶ ὑπεύθυνα. 

Μὲ ἐλεύθερη, ἀρχιερατικὴ καὶ πατρικὴ συνείδηση,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ Περὶ τοῦ ἐπικειμένου νόμου διὰ τὴν θέσπισιν «γάμου» μεταξύ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου

 

Ἀριθμός Πρωτ. 3306

Ἐν Ἀθήναις, 10 / 23 – 01 – 2024

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ εὐσεβεῖς Πολῖται τῆς πεφιλημένης Πατρίδος μας·

Δυστυχῶς τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος, μετὰ τὴν δολοφονίαν τοῦ ἀειμνήστου Εὐσεβοῦς ἡμῶν Κυβερνήτου Ἰωάννου Καπαδιστρίου, εὑρίσκεται προσκεκολλημένον δουλικῶς εἰς τὸ ἅρμα τῶν Δυτικῶν Δυνάμεων, ἀποδεχόμενον ἀκρίτως ὅ,τι ὑπαγορεύει ἡ ἄρχουσα τάξις τῆς Δύσεως κατὰ τὸ δουλοπρεπὲς πολιτικὸν δόγμα τῶν γραικύλων: «Ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν!». Ἡ ἑλληνορθόδοξος Ἑλλὰς ὤφειλε νὰ εἶναι φωτοδότις καὶ ὑπόδειγμα ἀνωτέρων Ἀρχῶν καὶ Ἀξιῶν διὰ κάθε κοινωνίαν. Ἀντί τούτου, ἡ πολιτικὴ ἡμῶν ἡγεσία ἀντλεῖ ἀκρίτως καὶ ἀντιγράφει σαπρὰ πρότυπα καὶ θεσμούς οἱ ὁποῖοι έγεννήθησαν εἰς ξένα περιβάλλοντα καὶ κάτω ἀπὸ διαφορετικὰς συνθήκας, προβάλλονται δὲ ἐσχάτως ὡς κοινωνικὰ δόγματα, πρὸς δημιουργίαν μιᾶς παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.

Ὅθεν, πολλάκις ἡ ἀλληθωρίζουσα πρὸς τὴν Δύσιν πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Πατρίδος ἡμῶν θεσμοθέτισεν λ.χ. ἀποποινικοποίησιν τῆς μοιχείας, πολιτικὸν «γάμον», νομιμοποίησιν τῶν ἐκτρώσεων, ἀποποινικοποίησιν τῆς βλασφημίας καὶ νῦν ἐπείγεται νὰ νομοθετήσῃ «γάμον» ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τεκνοθεσίαν ὑπ᾽ αὐτῶν. Διὰ τὴν Ἐκκλησίαν πάντοτε θὰ θεωροῦνται, ἡ μὲν μοιχεία μέγα ἁμάρτημα, ὁ δὲ πολιτικὸς γάμος μεταξὺ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὡς πορνεία, ἡ ἔκτρωσις ὡς φόνος, ἡ βλασφημία καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία φρικτὰ ἁμαρτήματα. Διὰ τὰ πιστὰ τὲκνα τῆς Ἐκκλησίας ταῦτα πάντα τὰ ἀντευαγγελικὰ νομοθετήματα εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ άπορριπτέα.

Ἀσφαλῶς ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐπιβάλλει εἰς οὐδένα τὸν Ὀρθόδοξον τρόπον ζωῆς, ἀλλὰ ὀφείλει νὰ ἀρθρώσῃ λόγον ἀντιδράσεως, διότι αἱ ἐπιπτώσεις ἀφοροῦν ἅπαντας. Σημειωτέον δέ, ὅτι ἡ προσπάθεια προασπίσεως δῆθεν δικαιωμάτων μιᾶς κοινωνικῆς ὁμάδος δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ προσκρούῃ εἰς τὰ δικαιώματα ἄλλων. Ἐν προκειμένῳ, διαπιστοῦται ὅτι, ὅπως ἐν ὀνόματι τοῦ δῆθεν δικαιώματος τῶν γυναικῶν νὰ ἔχουν τὸν ἔλεγχον τοῦ σώματός των ἐπετράπησαν αἱ ἐκτρώσεις, ἐναντίον τοῦ δικαιώματος τῶν ἐμβρύων εἰς τὴν ζωήν, ἤδη ἀποπειρᾶται ἐν ὀνόματι τοῦ δῆθεν δικαιώματος τῶν ὁμοφυλοφίλων νὰ τελοῦν μεταξύ των γάμους νὰ δίδεται εἰς αὐτοὺς ἡ δυνατότης τῆς τεκνοθεσίας ἐναντίον τοῦ δικαιώματος τῶν παιδίων νὰ ἔχουν πατέρα καὶ μητέρα. Εἰς χώρας τῆς Δύσεως, ὅπου ἀπεπειράθη τὸ τοιοῦτον ἀφύσικον καὶ ἀντίθεον ἐγχείρημα, συχνάκις τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἀνετράφησαν ἐντὸς τοιούτων σχημάτων, ἐνηλικιωθέντα, ἐξέφραζαν δημσίως τὴν ἀντίρρησίν των εἰς αὐτὸ καὶ αἱ φωναὶ τῆς διαμαρτυρίας των ὑπάρχουν εἰς τὸ διαδίκτυον, καλοῦντες τὴν κοινωνίαν νὰ σεβασθῇ ἐπιτέλους τὰ δικαιώματα αὐτῶν.

Βεβαίως δέ, εἶναι καταδικαστέον καὶ τὸ θέμα τῆς «παρένθετης μητρότητας», ἤτοι τῆς ἐμπορευματοποιήσεως τοῦ γυναικείου σώματος, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθοῦν αἱ «τεκνοθεσίαι» τῶν «ζευγαριῶν» τοῦ ἰδίου φύλου, τὰ ὁποῖα κόπτονται διὰ «ἀπόκτησιν» τέκνων! Ἑνὸς κακοῦ δοθέντος, μύρια ἕπονται…

Διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὁ γάμος εἶναι μόνον μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ γάμου ἐν Κανᾷ τῆς Γαλλιλαίας, καὶ τὰ παιδία δικαιοῦνται νὰ ἔχουν πατέρα καὶ μητέρα.-

Προτρέπομεν τὸν εὐσεβῆ λαὸν νὰ προσεύχεται ἐντόνως ὑπὲρ τῆς Πατρίδος μας, ὥστε ἀφοῦ ἔλθωμεν ἅπαντες εἰς Μετάνοιαν, Αὕτη νὰ ἀποκτήσῃ κάποτε εὐσεβεῖς Κυβερνήτας κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ ἀειμνήστου Εὐσεβοῦς ἡμῶν Κυβερνήτου Ἰωάννου Καπαδιστρίου.

Οἱ δὲ νῦν κυβερνῶντες καὶ ὅλον βεβαίως τὸ πολιτικὸν φάσμα ὑποστηρικτῶν τοῦ ἐξαμβλώματος-νομοθετήματος τούτου, προσβαλλόντος τὴν φυσικὴν τάξιν καὶ τὴν ἠθικὴν ἀξιοπρέπειαν, ἀποδεικνύουν δημοσίως πλέον καὶ ἀναμφισβήτως, ὅτι οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μὲ Χριστὸν καὶ Πατρίδα, εἶναι δὲ βέβαιον ὅτι καὶ θὰ ἀναγραφοῦν εἰς τὰς δέλτους τῆς Ἱστορίας τοῦ Γένους μας μὲ τὰ πλέον μελανὰ χρώματα ἀσεβοῦς, ἐπικινδύνου καὶ καταστροφικῆς ἀφροσύνης.

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τὰ Μέλη

† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

Πηγή