Η
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΟΥΣΙΩΔΕΣ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ
ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Μακαριώτατε
Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας τῶν
Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κ.
Καλλίνικε,
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμιον
Πρεσβυτέριον, Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ
ἀδελφοί,
Τὴν Μ. Παρασκευὴ ψάλλουμε στὴν Ἐκκλησία: «Δεῦτε χριστοφόροι λαοὶ κατίδωμεν, τὶ συνεβουλεύσατο Ἰούδας ὁ προδότης, σὺν ἱερεῦσιν ἀνόμοις, κατὰ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, σήμερον ἔνοχον θανάτου, τὸν ἀθάνατον Λόγον πεποίηκαν, καὶ Πιλάτῳ προδώσαντες, ἐν τόπῳ Κρανίου ἐσταύρωσαν, καὶ ταῦτα πάσχων, ἐβόα ὁ Σωτὴρ ἡμῶν λέγων, Ἄφες αὐτοῖς Πάτερ τὴν ἁμαρτίαν ταύτην, ὅπως γνῶσι τὰ ἔθνη, τὴν ἐκ νεκρῶν μου Ἀνάστασιν.»
Σὲ αὐτὸ τὸ τροπάριο διακρίνουμε τὴν ἀναφορά στοὺς χριστοφόρους λαούς, ποὺ καλοῦνται νὰ στηλιτεύσουν τὸ κακό καὶ ταυτόχρονα διδάσκονται τὴν ἀνεξικακία καὶ τὴν συγχωρητικότητα κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Ἐμεῖς, ὡς Ἕλληνες, ἄραγε ἐξακολουθοῦμε νὰ ἀνήκουμε στοὺς χριστοφόρους λαούς; Ἀποστρεφόμεθα τὴν κακία καὶ διδασκόμεθα τὴν ἀρετή; Διατηροῦμε τὶς ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ μας;
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ἀναζητοῦσαν τὴν σοφία. Ὅπως λέγει καὶ ἡ Ἁγία Γραφή· οἱ «Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν» (A´ Κορινθ. Α´ 22). Ἤταν τὸ ἀνώτερο ἰδανικό γι’ αυτοὺς καὶ αὐτὴν ἀγαποῦσαν ὡς φίλοι τῆς σοφίας – Φιλόσοφοι. Ὅταν ὅμως ἡ Σοφία φανερώθηκε σ’ αὐτοὺς, ἔπαψαν τὶς ἀναζητήσεις καὶ βρῆκαν τὴν Σοφία. Ἢ μᾶλλον ἡ Σοφία βρῆκε αὐτούς, «ὅτι τοὺς ἀξίους αὐτῆς, αὐτὴ περιέρχεται ζητοῦσα» (Σοφ. Σολομ. ΣΤ´ 16), ὅπως λέγει ὁ σοφός Σολομών. Οἱ ἀξίες τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιστισμοῦ, βρῆκαν τὴν τελείωσή τους στὴν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἐνέπνευσε τὴν ὑπερχιλιετῆ Χριστιανικὴ Αυτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης.
Ὑπὸ τὴν εὐεργετικὴν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ Ρωμαϊκοί θεσμοί ἐκχριστιανίσθηκαν καὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἐξαλείφθηκε ὁ θεσμός τῆς δουλείας καὶ ἀναβιβάσθηκε ἡ θέση τῶν γυναικῶν διότι κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. Γ’ 28). Διάφορα ἔθνη κατηχήθηκαν καὶ ἀσπάσθησαν τὸν Χριστιανισμό ὄχι μὲ ἐπιβολή καὶ βία, ἀλλὰ μὲ τὸν Ἀποστολικό τρόπο: τὸν λόγο καὶ τὴν πειθώ. Μὲ τὴν δύναμη τοῦ λόγου καὶ τοῦ διαλόγου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας πάντοτε ἀντιτάχθηκαν μὲ ἐπιτυχία ἀκόμη καὶ στὴν ἐξουσία τοῦ Καίσαρος, ὅταν οἱ Αὐτοκράτορες ἤθελαν εἴτε τὴν ἀνακήρυξη ὡς Ἁγίων ὅσων εὕρισκαν τὸν θάνατο στὸ πεδίο τῆς μάχης, εἴτε τὴν θανάτωση τῶν αἱρετικῶν, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ὅσα συνέβαιναν στὸν ἀνατολικό καὶ δυτικό περίγυρο τῆς Αὐτοκρατορίας, στὶς χῶρες ποὺ ἐπικρατοῦσε ὁ Παπαισκός καὶ ὁ Μωαμεθανισμός. Γιὰ τὸ δεύτερο, ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ἡ στάση ἑνός κατ΄ ἐξοχήν ζηλωτοῦ τῆς Πίστεως (ὄντως κατ’ἐπίγνωσιν Ζηλωτοῦ) τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ὁ ὁποῖος σὲ ἐπιστολή του σὲ κάποιον Ἐπίσκοπο ποὺ ὑπεραπιζόταν τὴν τότε πρόταση τοῦ Αὐτοκράτορα περὶ τῆς θανατώσεως τῶν αἱρετικῶν, ἀντικρούει μὲ σφοδρότητα αὐτήν τὴν ἄποψη. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος λέγει κατὰ τὴν ἐπιχειρηματολογία του, ὅτι ὁ Κύριος ἔχει ἀπαγορεύσει τὸ νὰ θανατώνονται οἱ αἱρετικοί στὸ Εὐαγγέλιο, λέγοντας «ὄχι, μήποτε συλλέγοντες τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε μαζί μὲ αὐτά καὶ τὸν σῖτον· ἀφῆστε νὰ μεγαλώσουν μέχρι τοῦ θερισμοῦ», καθώς καὶ ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θανατώνωμεν τούς αἱρετικούς, ἀλλ’ οὔτε κἄν νὰ εὐχώμεθα τὴν θανάτωσίν τους, ἀλλά μᾶλλον νὰ προσευχώμεθα γι’ αὐτούς, ὅπως ὁ Κύριός μας προσευχόταν γιὰ τοὺς σταυρωτές Του «λέγων πρὸς τὸν ἑαυτοῦ πατέρα· πάτερ, ἄφες αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν· οὐ γὰρ οἴδασί τι ποιοῦσιν».
Κατὰ τὶς σύγχρονες περιστάσεις ὅλους τοὺς Ἕλληνες μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ ἐπελθοῦσα κρίση καὶ οἱ συνέπειές της στὴν καθημερινή μας ζωή. Καὶ ὅταν ἀναφερόμαστε στὴν κρίση, ἐννοῦμε κυρίως τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Ὅμως αὐτὴ δὲν εἶναι παρὰ τὸ σύμπτωμα τῆς πραγματικῆς κρίσεως ποὺ εἶναι κυρίως πνευματικὴ καὶ κρίση ἀξιῶν. Ὡς μεμονωμένα πρόσωπα ἐξεκλίναμε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τὴς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ὡς κοινωνία ἀρχίσαμε νὰ περιφρονοῦμε τὶς ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ οἰκονομική - ὑλικὴ κρίση ἴσως βοηθήσει πνευματικῶς τὸ γένος μας ἐὰν ἐπιστραφεῖ πρὸς τὸν Θεό ἐν μετανοίᾳ. Ὅπως κατ’ ἀντιστροφήν ἡ σχετικῶς ὑλικὴ εὐμάρεια τῆς προηγουμένης περιόδου μᾶς ἐζημίωσε πνευματικῶς, ὅπως κάποτε ὁ παλαιὸς Ἰσραὴλ περὶ τοῦ ὁποῖου ἐγράφη: «καὶ ἔφαγεν ᾿Ιακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος, ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καὶ ἐγκατέλιπε τὸν Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτὸν καὶ ἀπέστη ἀπὸ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ» (Δευτερον. ΛΒ’, 15).
Ἀπὸ τὰ προηγούμενα, προκύπτει ὅτι ὁ Νεοελληνικός Πολιτισμός μας ἀπέκτησε δύο βασικά χαρακτηριστικά καὶ διαμόρφωσε ὡς πολύτιμα ἰδανικά κάποιες ἀξίες. Τὰ βασικά αὐτὰ χαρακτηριστικά εἶναι:
α. Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική μας πίστη καὶ
β. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα.
Οἱ διαχρονικές ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ μας μποροῦν νὰ περιγραφοῦν συνοπτικῶς ὡς ἑξῆς:
1. Ἡ Διαλεκτικότητα. Ὁ διάλογος, διὰ λόγου διδασκαλία. Ὁ λόγος καὶ ὄχι τὸ ξίφος ἦταν τὸ ἐργαλεῖο τῆς διαδόσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ (τῆς Ὀρθοδοξίας).
2. Ἡ Ἀγάπη (ὄχι ἁπλῶς φιλάνθρωπη διάθεση). Ἀγάπη καἰ τοῦ ἐχθροῦ ἀκόμη. Ἡ Ὀρθοδοξία ποτέ δὲν ἀποδέχθηκε τὸν διωγμὸ τοῦ διαφορετικοῦ, τοῦ αἱρετικοῦ (Ἄγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).
3. Ἡ Ἰσότητα, λαῶν καὶ φύλων, ἔναντι τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ (κατ’ ἐπέκτασιν) ἔναντι τοῦ νόμου.
4. Ἀπό τό προηγούμενο προέρχεται καί ἡ ἀναβάθμιση τῆς θέσεως τῆς γυναικὸς καὶ ἡ ἱερότητα τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας.
5. Ἡ Ἐλευθερία σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δουλεία. Ὀ Θεός σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐλευθερία εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένου ἀνθρώπου.
6. Σὲ συνάρτηση μὲ τὸ προηγούμενο εἶναι καὶ ἡ Φιλοπατρία. Ἡ μόνη περίπτωση ποὺ ὁ πόλεμος εἶναι ἀνεκτός εἶναι γιὰ τὴν ἀπώθηση εἰσβολέα καὶ τὴν ἀπόκρουση κατακτητοῦ, δηλαδή γιὰ τὴν ἐλευθερία. Κατ’ ἐξοχὴν τὸ ἰδανικό τῆς Ἐλευθερίας χαρακτηρίζει τὸν Ἑλληνισμό, γι’ αὐτό καί ὁ Ἐθνικός μας ὕμνος εἶναι ὁ «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν».
Σήμερα ὅμως οἱ άξίες αὐτές καὶ τὰ χαρακτηριστικά τοῦ πολιτισμοῦ μας δέχονται καταιγισμό ἐπιθέσεων. Ἡ Παγκοσμιοποίηση καὶ ὁ Οἰκουμενισμός προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν τὴ λεγόμενη πολυ-πολιτισμικότητα!
Εἴδαμε ὅτι ὀ Πολιτισμός μας ἤδη διαθέτει τὸ χαρακτηριστικό, ὄχι ἁπλῶς τῆς ἀνοχῆς τοῦ διαφορετικοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐχθροῦ ἀκόμη. Ἡ ἔννοια τῆς πολυ- πολιτισμικότητας εἶναι ἀνευ ούσίας, ἄτοπος, διότι ὁ γνήσιος Πολιτισμός δὲν ἔχει ἀνάγκη ἐπιπλέον χαρακτηριστικοῦ γιὰ να τελειοποιηθεῖ, όπως δὲν νοεῖται ἡ πολύ-ἐλευθερία καὶ πολύ-ἀγάπη ὡς ἔννοιες τελειότερες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας. Προβάλεται ὅμως σήμερα μὲ σκοπό τὴν ἀλλοίωση τῶν ἀξιῶν τοῦ πολιτισμοῦ μας, διότι δὲν ἀναφέρεται στὴν αὐτονόητη ἁρμονική συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ στὴν εἰσαγωγή στὴν ἔννοια τοῦ πολιτισμοῦ ἀντικρουόμενων ἀξιῶν ποὺ τὸ μόνο ποὺ προξενοῦν εἶναι τὸ χάος καὶ τελικῶς τὴν ἀναίρεση τοῦ πολτισμοῦ μας καὶ τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν του.
Χαρακτηριστικό εῖναι τὸ παράδειγμα τῶν ἐννοιῶν Πίστεως, τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Οἰκογενείας στὴ σημερινή Εὐρώπη: οἱ πιστοί Χριστιανοί χαρακτηρίζονται ὡς φονταμενταλιστές, οἱ πατριῶτες ὡς ἐθνικιστές, οἱ προσηλωμένοι στὴν γνήσια καὶ αὐθεντικὴ ἔννοια τῆς οἰκογενείας καὶ τοῦ γάμου ὡς ρατσιστές. Αυτὸ εἶναι γενικό φαινόμενο στὴν Ευρώπη. Πρίν 2 ἔτη ὁ Οὔγγρος Πρωθυπουργός Viktor Orban σὲ μία του ὁμιλία ποὺ δόθηκε στὴν Διάσκεψη «Ἐλπίδα καὶ ἡ Χριστιανική Ἀντιμετώπιση τῆς Κρίσεως», ποὺ ἔλαβε χώρα στὴ Μαδρίτη τῆς Ἰσπανίας εἶπε μεταξὺ τῶν ἄλλων:
«Η κρίση που συμβαίνει στην Ευρώπη είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας αποσύνθεσης που έχει παρουσιάσει εδώ και αρκετό καιρό η ήπειρός μας. Πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσουμε και να δηλώσουμε ότι στην Ευρώπη σήμερα, αυτές οι μορφές και διαμορφώσεις της ανθρώπινης συμβίωσης, όπως το έθνος και η οικογένεια έχουν πέσει σε μια αμφισβήτηση. Ομοίως, οι αληθινές και αυθεντικές έννοιες της εργασίας και της πίστωσης έχουν γίνει αβέβαιες στην οικονομική ζωή. Αυτό γιατί αυτά τα σημαντικά πράγματα – η εργασία, οι πιστώσεις, η οικογένεια, το έθνος – διαλύονται από τα ηθικά θεμέλια που ο Χριστιανισμός μας παρείχε και έτσι έχουν χάσει το βάρος και τη σημασία τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε η διαδικασία αυτή, ίσως οι ιστορικοί να γνωρίζουν, αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει αναπτυχθεί στην Ευρώπη σήμερα, η οποία Ευρώπη – στην πολιτική βεβαίως – έχει αρχίσει να αισθάνεται ντροπή για τις ρίζες της. Για το λόγο αυτό το νέο ευρωπαϊκό «Σύνταγμα» δεν περιλαμβάνει καμία αναφορά στις χριστιανικές ρίζες. Όχι ότι το ξέχασαν, αλλά, αντίθετα, υπήρξε μια μεγάλης κλίμακας ευρωπαϊκή συζήτηση η οποία κατέληξε στο ότι δεν πρέπει να περιληφθεί. Ο Schuman, ένας από τους ιδρυτές της ιδέας της Ευρώπης, είπε κάποτε ότι η Ευρώπη είτε θα είναι χριστιανική, είτε δεν θα υπάρχει. Ωστόσο, σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτικών εργάζεται και κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να εξοριστεί ο Χριστιανισμός και να περιοριστεί μόνο στις εκκλησίες, στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων και στα βιβλία της ιστορίας.»
Καὶ σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο:
«Αν μια ισλαμική χώρα αρχίσει να αισθάνεται ντροπή, λόγω των διδασκαλιών του Κορανίου, θα ξυπνήσει ο θυμός των άλλων ισλαμικών χωρών. Αν κάποιος στην Ινδία αρχίσει να αμφισβητεί τις θεμελιώδεις αρχές του Ινδουισμού, ή κάποιος στην Κίνα, τις θεμελιώδεις αρχές του βουδισμού, τότε πολύ γρήγορα θα θεωρηθεί προβληματικός και ακατανόητος. Αντίθετα, στην Ευρώπη βλέπω κάθε μέρα εκείνους που επιθυμούν να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις αξίες του Χριστιανισμού στην πολιτική και κοινωνική ζωή, να θεωρούνται «προβληματικοί».»
Ἀξίζει κανεὶς νὰ διαβάσει ὁλόκληρη τὴν ὁμιλία του, τὴν ὁποία ὅταν ἀνέγνωσα ἐθλίβην, διότι αὐτός δὲν εἶναι ὁ Πρωθυπουργός τῆς δικιᾶς μας χώρας καὶ μάλιστα δὲν εἶναι κἄν Ὀρθόδοξος. Αὐτὰ ποὺ προανέφερε ὁ Οὖγγρος Πρωθυπουργός τὰ βιώνουμε καθημερινῶς καὶ στὴν Ἑλλάδα.
Ἰδίως ἐμεῖς, οἱ Γνήσιοι Όρθόδοξοι Χριστιανοί «παλιοημερολογῖτες» χαρακτηρίζονται περιφρονητικῶς μὲ μεγάλη εὐκολία ὡς φανατικοί ἢ καὶ σκοταδιστὲς ἀκόμη γιὰ τὴν προσήλωσή τους στὶς Παραδοσιακές ἀξίες τοῦ Πολιτισμοῦ μας καὶ μἀλιστα ἀπὸ κάποιους Προοδευτικοὺς Καινοτόμους. Ἂς μᾶς ποῦν ὅμως, οἱ κατήγοροι, ποῖον νεοημερολογίτη ἐθανάτωσαν οἱ φανατικοί παλαιοημερολογῖτες; Κανέναν, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο συνέβη. Μήπως οἱ παλαιοημερολογῖτες διέλυαν βιαίως τὶς λιτανεῖες τῶν Νεοημερολογιτῶν, μήπως αὐτοί ἔσπασαν ποτέ τοὺς ἐπιταφίους τῶν νεοημερολογιτῶν, μήπως οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι εἰσέβαλαν ἐν ὥρα λειτουργίας νεοημερολογιτῶν καὶ ποδοπάτησαν τὸ Ἅγιο Ποτήριο ἀδειάζοντας τὸ περιεχόμενό του; Μήπως οἱ ζηλωτές τῆς πατρῶας πίστεως κατεδάφισαν ποτέ ναοὺς τῶν καινοτόμων; Μήπως σφράφισαν ποτέ καὶ ὅσουν ἄφησαν ὄρθιους; Μήπως οἱ παλαιοημερολογῖτες συνέλαβαν ποτέ νεοημερολογῖτες κληρικούς γιὰ νὰ τοὺς ἀποσχηματίσουν καὶ τοὺς ξυρίσουν βιαίως; Μήπως οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἦταν αὐτοί ποὺ ἔσυραν στὴν ἐξορία γέροντες κληρικούς καὶ Ἐπισκόπους τῶν Νεοημερολογιτῶν; Ὄχι βέβαια, ἀλλὰ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Ἔρχονται ὅμως οἱ έκπρόσωποι αὐτῶν ποὐ ἔπραξαν τὰ ἀνωτέρω καὶ ἀποκαλοῦν μὲ περισσὴ ὑποκρισία τὰ θύματά τους ὡς «φανατικούς», «μισαλόδοξους» καὶ (ἐπὶ τὸ συγχρονώτερον) «φονταμενταλιστές»!
Καὶ ἰδοῦ λοιπόν σήμερα, μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ πνεύματος τῆς ἀλλοιώσεως τῶν παραδοσιακῶν μας ἀξιῶν, ἔφθασε ἡ κοινωνία μας νὰ νομιμοποιεῖ καὶ νὰ ἐπιδοτεῖ ἀκόμη (μἐσω τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων) τὴν βρεφοκτονία τῶν ἐκτρώσεων. Μέγα ἔγκλημα στὸ ὁποῖο κατέχουμε τὰ πρωτεῖα στὴν Εὐρώπη ἀναλόγως τοῦ πληθυσμοῦ μας.
Ἀκόμη ἀκούγονται ἐκ τῆς Δύσεως φωνές καὶ γιὰ θεσμοθέτηση «γάμου» μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου. Αὔριο ἴσως ἐπιτραπεῖ καὶ «γάμος» καὶ μεταξὺ τριῶν ἢ καὶ περισσοτέρων ἀτόμων, ἢ ἀκόμη καὶ μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ ζώων! Κάπου ἀπό τὴν κεντρικὴ Εὐρώπη ἀκούγονται τέτοιες φωνές. Ἐκεῖ λοιπόν θὰ ὁδηγήσει ἡ λεγομένη «Πρόοδος» τῆς Νέας Ἐποχῆς;
Μέτρα ἀποχριστιανοποιήσεως θεσπίζονται σὲ ἀνύποπτο χρόνο, ὅπως ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας. Ἐφθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ γίνωνται συζητήσεις στὴν Πατρίδα μας γιὰ τὴν ἀποβολὴ τῶν εἰκόνων καὶ τῶν χριστιανικῶν συμβόλων ἀπὸ τὰ δημόσια κτίρια. Καὶ αὔριο ἴσως τεθεῖ θέμα ἀφαιρέσεως καὶ τοῦ συμβόλου τοῦ Τ. Σταυροῦ ἀπό τὴν σημαία.
Ἡ ἀνεξέλεγκτη εἴσοδος ἀλλοεθνῶν καὶ ἀλλοθρήσκων καὶ ἡ ἐγκατάστασίς τους στὴν πατρίδα μας, μὲ ταυτόχρονη φυγὴ Ἑλλήνων (κυρίως νέων ἐπιστημόνων) σὲ συνδυασμό μὲ τὴν ὑπογεννητικότητα τῶν Ἑλλήνων, προμηνύει τὴν κατάκτηση τῆς Πατρίδος μας ἄνευ πολέμου. Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται γιὰ τὴν ἀποτροπή «λιμοῦ, λοιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου καί αἰφνιδίου θανάτου». Αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα εἶναι χειρότερο ὰπὸ ἐπιδρομή ἀλλοφύλων, διότι οἱ ἀλλόφυλοι δέν ἐρχονται, ὅπως παλαιότερα, νὰ σκοτώσουν, λεηλατήσουν καὶ φύγουν, ἀλλ΄ ἐγκαθίστανται ἐδῶ, μεταφέροντας μαζί τους, ἕναν πολιτισμὸ ποὺ βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ Πολιτισμοῦ μας, ὁ ὁποῖος δὲν ἐκδηλώνεται ἄμεσα, ἀλλὰ σὲ μία δεδομένη στιγμή θὰ ἐκκολαφθεῖ, γιὰ νὰ καταστρέψει τὸν δικό μας Πολιτισμό. Καὶ λέγω, ὅτι «βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ Πολιτισμοῦ μας» διότι φέρει ἀρχές καὶ ἀξίες ἀντίθετες τοῦ δικοῦ μας Πολιτισμοῦ, ἀρχές ποὺ εἶναι ἀντίθετες στὴν ἀνεκτικότητα, τόν διάλογο, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἰσότητα, τὴν ἀγάπη καὶ τὶς ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν ἐπιβολή, τὸ ξίφος, τὴν ὑποταγὴ στὸν ἄνομο νόμο τους, τὴν κυριαρχία τῶν μωαμεθανῶν ἔναντι τῶν χριστιανῶν καὶ τῶν ἑβραίων (τοὺς ὁποίους μόλις ἀνέχονται ὡς ὑποδουλους ραγιάδες, μόνον ὅσο πληρώνουν τὸν κεφαλικό φόρο) καὶ τὸ μίσος ἔναντι τῶν ἀλλοθρήκων οἱ ὁποῖοι σφαγιάζονται ἀνηλεῶς.
Βλέπετε τὶ γίνεται στὴν γειτονιά μας. Αὐτὸς ὁ «διαφορετικός πολιτισμός» τοῦ λεγομένου Ἰσλαμικοῦ Κράτους ἀποκεφαλίζει δημοσίως ἀκόμη καὶ ἀνθρώπους ποὺ πῆγαν ἐθελοντικῶς νὰ προσφέρουν ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στούς συμπατριῶτες καὶ ὁμοθρήκους τους. Ποία συνύπαρξη μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεταξὺ τῆς ἀξίας ποὺ πρεσβεύει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἐχθρό μὲ τὴν «ἀξία» ποὺ πρεσβεύει τὸ μῖσος ἀκόμη καὶ πρὸς τὸν φίλο καὶ εὐεργέτη! Ἄλλο συνύπαρξη άνθρώπων καὶ ἄλλο συνύπαρξη ἀντιθέτων ἀξιῶν στὰ πλαίσια τοῦ πολιτισμοῦ. Ἐμεῖς, ὅμως, ὡς Ἑλληνικὸ Κράτος, μὲ περισσὴ γενναιοδωρία οἰκοδομοῦμε τεμένη καὶ συνιστοῦμε τμήματα ἰσλαμικῶν σπουδῶν, εὐελπιστοῦντες ὅτι ἐκεῖ θὰ διδάσκεται μία πιὸ «ἐλαφριὰ» ἐκδοχὴ τοῦ ἰσλάμ. Θὰ εἶναι ὄμως ἔτσι;
Ἐμεῖς, ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε νὰ ἀγαποῦμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀποστρεφόμεθα ὅμως τὶς πεπλανημένες καὶ νοσηρές αὐτές ἀρχές πού μεταφέρουν. Ὅπως ἀκριβῶς ὀφείλουμε νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἁμαρτωλούς, μισῶντας τὴν ἁμαρτία. Νὰ ἀγαποῦμε τὸν αἱρετικό, ἀποστρεφόμενοι τὴν αἵρεση. Ὅπως, ὅμως, οἱ ἰατροί ἀγαποῦν τοὺς ἀσθενεῖς, πολεμοῦν ὅμως τὴν ἀσθένεια, καὶ οἱ ὑγιεῖς δίχως νὰ μισοῦν αὐτοὺς ποὺ ἀσθένησαν, ὀφείλουν νὰ λαμβάνουν μέτρα προφυλάξεως κατὰ τῶν μικροβίων καὶ τῶν θανατηφόρων ἰῶν (βλέπετε τί γίνετε στὶς ἡμέρες μας μὲ τὶς προσπάθειες ἀνασχέσεως τῆς ἐπισημίας τοῦ ἰοῦ ἔμπολα στὴν Ἀφρική). Ἔτσι καὶ ἐμεῖς. Ἐν ὀνόματι τῆς ἀνεκτικότητος δὲν εἶναι φρόνιμο νὰ εὐνοήσουμε νὰ ἀναφυεῖ ἡ ἀναίρεση τῆς ἀνεκτικότητος καὶ ἡ βίαιη ἐπιβολή μία θρησκείας ἢ μιᾶς ἰδέας ἔναντι τῶν ἄλλων. Διότι εἶναι ἀνόητο ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης νὰ ἀγαπήσουμε καὶ τὸ μῖσος, καθὼς τότε ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη ἀναιρεῖται καὶ γίνεται μῖσος. Εἶναι ἁπλὴ λογική: Ἁγάπη τοῦ μίσους ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ μίσος τῆς ἀγάπης δηλαδή τὸ μῖσος. Ἄντίθετα τὸ μῖσος τοῦ μίσους ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ἀγάπη τῆς ἀγάπης, δηλαδή τὴν ἀγάπη.
Ὅμως ἀγαπητοί μου, ἑμεῖς ἂς μισήσουμε τὸ μίσος καὶ ἄς μείνουμε φανατικά προσκολλημένοι στὴν θρησκεία τῆς ἀγάπης. Ἂς ἐχουμε αὐτόν τὸν «φανατισμό» (ποὺ εἶχε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας) νὰ ἀγαποῦμε καὶ τοὺς ἐχθρούς μας ἀκόμη καὶ ἂς κρατήσουμε ἀπαραχάρακτη τὴν πίστη τῶν Πατέρων μας. Ὡς Ἕλληνες πολίτες ταυτοχρόνως, ἂς περιφρουρήσουμε τὶς αἰώνιες ἀξίες τοῦ πολιτιμοῦ μας ποὺ προαναφέραμε μὲ γνήσιο πατριωτισμό.
Ἂς διαφυλάξουμε τὴν προσήλωσή μας στὸν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογενείας.
Ἂς ὑποστηρίξουμε μέσω τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν τῆς κοινωνίας μας αὐτοὺς ποὺ συμμερίζονται αὐτές τὶς ἀξίες.
Ἂς ξεκινήσουμε ὅσο εἶναι καιρός, ἀπό τὸν ἑαυτό του ὁ καθένας, ἐπιστρέφοντας ἐν μετανοίᾳ πρός τὸν Θεόν καὶ πολεμῶντας τὰ πάθη μας καὶ διαφυλάσσοντας τὶς χριστιανικές μας ἀξίες. Μὴ μᾶς διαφεύγει ὅτι ἡ δικὴ μας μετάνοια, ἐνάρετος διαγωγή καὶ εὐσέβεια εἶναι ἰκανή νὰ βοηθήσῃ καί τά πλήθη τῶν συμπολιτῶν ἡμῶν στήν ἀπαλλαγήν τῶν δεινῶν. Ὁ Κύριος ἡμῶν ἄλλωστε ὑποσχέθηκε στόν Ἀβραάμ, στὶς διαδοχικὲς ἐρωτήσεις του ὅτι ἀκόμη καί χάριν δέκα μόνον δικαίων, δέν θὰ κατέστρεφε μία πολυάνθρωπο πόλη ὅπως αὐτὴν τῶν Σοδόμων: «Ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει ἀπολεῖς αὐτούς...ἐάν δε εὑρεθῶσν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν, οὐ μὴ ἀπωλέσω, ἕνεκεν τῶν δέκα». (Γένεσις ΙΗ΄ 24-33). Ἡ πόλις κατεστράφη, διότι οὔτε κἄν δέκα δίκαιοι εὑρέθησαν ἐκεῖ τότε ἀλλὰ μόνον ἡ οἰκογένεια τοῦ Λώτ, ἡ ὁποία διέφυγε καὶ διεσώθη.
Ἂς ἀναπέμψουμε σήμερα θερμές ἰκεσίες πρὸς τὸν Θεόν, συνδυάζοντας τὴ νηστεία (καθὼς σήμερα εἶναι Τετάρτη) μὲ τὴν προσευχὴ γιὰ νὰ στείλει τὸ ἔλεός του στὸ γένος μας καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπό κάθε ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ἂς μιμηθοῦμε τοὺς Νινευῖτες οἱ ὁποῖοι μετὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωνᾶ πίστευσαν καὶ μετενόησαν ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή:
«...καὶ ἐπίστευσαν οἱ ἄνδρες Νινευὴ τῷ Θεῷ καὶ ἐκήρυξαν νηστείαν καὶ ἐνεδύσαντο σάκκους ἀπὸ μεγάλου αὐτῶν ἕως μικροῦ αὐτῶν (...) καὶ ἀνεβόησαν πρὸς τὸν Θεὸν ἐκτενῶς· καὶ ἀπέστρεψαν ἕκαστος ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτῶν τῆς πονηρᾶς καὶ ἀπὸ τῆς ἀδικίας τῆς ἐν χερσὶν αὐτῶν λέγοντες· τίς οἶδεν εἰ μετανοήσει ὁ Θεὸς καὶ ἀποστρέψει ἐξ ὀργῆς θυμοῦ αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ ἀπολώμεθα; καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ ἔργα αὐτῶν, ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν, καὶ μετενόησεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τῇ κακίᾳ, ᾗ ἐλάλησε τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἐποίησε..» (Ἰωνᾶς Γ, 5-10).
Εἴθε καὶ ἐμεῖς νὰ μετανοήσουμε εἰκρινὰ καὶ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὸν ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ἀμὴν.
Τὴν Μ. Παρασκευὴ ψάλλουμε στὴν Ἐκκλησία: «Δεῦτε χριστοφόροι λαοὶ κατίδωμεν, τὶ συνεβουλεύσατο Ἰούδας ὁ προδότης, σὺν ἱερεῦσιν ἀνόμοις, κατὰ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, σήμερον ἔνοχον θανάτου, τὸν ἀθάνατον Λόγον πεποίηκαν, καὶ Πιλάτῳ προδώσαντες, ἐν τόπῳ Κρανίου ἐσταύρωσαν, καὶ ταῦτα πάσχων, ἐβόα ὁ Σωτὴρ ἡμῶν λέγων, Ἄφες αὐτοῖς Πάτερ τὴν ἁμαρτίαν ταύτην, ὅπως γνῶσι τὰ ἔθνη, τὴν ἐκ νεκρῶν μου Ἀνάστασιν.»
Σὲ αὐτὸ τὸ τροπάριο διακρίνουμε τὴν ἀναφορά στοὺς χριστοφόρους λαούς, ποὺ καλοῦνται νὰ στηλιτεύσουν τὸ κακό καὶ ταυτόχρονα διδάσκονται τὴν ἀνεξικακία καὶ τὴν συγχωρητικότητα κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Ἐμεῖς, ὡς Ἕλληνες, ἄραγε ἐξακολουθοῦμε νὰ ἀνήκουμε στοὺς χριστοφόρους λαούς; Ἀποστρεφόμεθα τὴν κακία καὶ διδασκόμεθα τὴν ἀρετή; Διατηροῦμε τὶς ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ μας;
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ἀναζητοῦσαν τὴν σοφία. Ὅπως λέγει καὶ ἡ Ἁγία Γραφή· οἱ «Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν» (A´ Κορινθ. Α´ 22). Ἤταν τὸ ἀνώτερο ἰδανικό γι’ αυτοὺς καὶ αὐτὴν ἀγαποῦσαν ὡς φίλοι τῆς σοφίας – Φιλόσοφοι. Ὅταν ὅμως ἡ Σοφία φανερώθηκε σ’ αὐτοὺς, ἔπαψαν τὶς ἀναζητήσεις καὶ βρῆκαν τὴν Σοφία. Ἢ μᾶλλον ἡ Σοφία βρῆκε αὐτούς, «ὅτι τοὺς ἀξίους αὐτῆς, αὐτὴ περιέρχεται ζητοῦσα» (Σοφ. Σολομ. ΣΤ´ 16), ὅπως λέγει ὁ σοφός Σολομών. Οἱ ἀξίες τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιστισμοῦ, βρῆκαν τὴν τελείωσή τους στὴν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἐνέπνευσε τὴν ὑπερχιλιετῆ Χριστιανικὴ Αυτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης.
Ὑπὸ τὴν εὐεργετικὴν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ Ρωμαϊκοί θεσμοί ἐκχριστιανίσθηκαν καὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἐξαλείφθηκε ὁ θεσμός τῆς δουλείας καὶ ἀναβιβάσθηκε ἡ θέση τῶν γυναικῶν διότι κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. Γ’ 28). Διάφορα ἔθνη κατηχήθηκαν καὶ ἀσπάσθησαν τὸν Χριστιανισμό ὄχι μὲ ἐπιβολή καὶ βία, ἀλλὰ μὲ τὸν Ἀποστολικό τρόπο: τὸν λόγο καὶ τὴν πειθώ. Μὲ τὴν δύναμη τοῦ λόγου καὶ τοῦ διαλόγου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας πάντοτε ἀντιτάχθηκαν μὲ ἐπιτυχία ἀκόμη καὶ στὴν ἐξουσία τοῦ Καίσαρος, ὅταν οἱ Αὐτοκράτορες ἤθελαν εἴτε τὴν ἀνακήρυξη ὡς Ἁγίων ὅσων εὕρισκαν τὸν θάνατο στὸ πεδίο τῆς μάχης, εἴτε τὴν θανάτωση τῶν αἱρετικῶν, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ὅσα συνέβαιναν στὸν ἀνατολικό καὶ δυτικό περίγυρο τῆς Αὐτοκρατορίας, στὶς χῶρες ποὺ ἐπικρατοῦσε ὁ Παπαισκός καὶ ὁ Μωαμεθανισμός. Γιὰ τὸ δεύτερο, ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ἡ στάση ἑνός κατ΄ ἐξοχήν ζηλωτοῦ τῆς Πίστεως (ὄντως κατ’ἐπίγνωσιν Ζηλωτοῦ) τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ὁ ὁποῖος σὲ ἐπιστολή του σὲ κάποιον Ἐπίσκοπο ποὺ ὑπεραπιζόταν τὴν τότε πρόταση τοῦ Αὐτοκράτορα περὶ τῆς θανατώσεως τῶν αἱρετικῶν, ἀντικρούει μὲ σφοδρότητα αὐτήν τὴν ἄποψη. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος λέγει κατὰ τὴν ἐπιχειρηματολογία του, ὅτι ὁ Κύριος ἔχει ἀπαγορεύσει τὸ νὰ θανατώνονται οἱ αἱρετικοί στὸ Εὐαγγέλιο, λέγοντας «ὄχι, μήποτε συλλέγοντες τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε μαζί μὲ αὐτά καὶ τὸν σῖτον· ἀφῆστε νὰ μεγαλώσουν μέχρι τοῦ θερισμοῦ», καθώς καὶ ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θανατώνωμεν τούς αἱρετικούς, ἀλλ’ οὔτε κἄν νὰ εὐχώμεθα τὴν θανάτωσίν τους, ἀλλά μᾶλλον νὰ προσευχώμεθα γι’ αὐτούς, ὅπως ὁ Κύριός μας προσευχόταν γιὰ τοὺς σταυρωτές Του «λέγων πρὸς τὸν ἑαυτοῦ πατέρα· πάτερ, ἄφες αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν· οὐ γὰρ οἴδασί τι ποιοῦσιν».
Κατὰ τὶς σύγχρονες περιστάσεις ὅλους τοὺς Ἕλληνες μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ ἐπελθοῦσα κρίση καὶ οἱ συνέπειές της στὴν καθημερινή μας ζωή. Καὶ ὅταν ἀναφερόμαστε στὴν κρίση, ἐννοῦμε κυρίως τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Ὅμως αὐτὴ δὲν εἶναι παρὰ τὸ σύμπτωμα τῆς πραγματικῆς κρίσεως ποὺ εἶναι κυρίως πνευματικὴ καὶ κρίση ἀξιῶν. Ὡς μεμονωμένα πρόσωπα ἐξεκλίναμε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τὴς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ὡς κοινωνία ἀρχίσαμε νὰ περιφρονοῦμε τὶς ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ οἰκονομική - ὑλικὴ κρίση ἴσως βοηθήσει πνευματικῶς τὸ γένος μας ἐὰν ἐπιστραφεῖ πρὸς τὸν Θεό ἐν μετανοίᾳ. Ὅπως κατ’ ἀντιστροφήν ἡ σχετικῶς ὑλικὴ εὐμάρεια τῆς προηγουμένης περιόδου μᾶς ἐζημίωσε πνευματικῶς, ὅπως κάποτε ὁ παλαιὸς Ἰσραὴλ περὶ τοῦ ὁποῖου ἐγράφη: «καὶ ἔφαγεν ᾿Ιακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος, ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καὶ ἐγκατέλιπε τὸν Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτὸν καὶ ἀπέστη ἀπὸ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ» (Δευτερον. ΛΒ’, 15).
Ἀπὸ τὰ προηγούμενα, προκύπτει ὅτι ὁ Νεοελληνικός Πολιτισμός μας ἀπέκτησε δύο βασικά χαρακτηριστικά καὶ διαμόρφωσε ὡς πολύτιμα ἰδανικά κάποιες ἀξίες. Τὰ βασικά αὐτὰ χαρακτηριστικά εἶναι:
α. Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική μας πίστη καὶ
β. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα.
Οἱ διαχρονικές ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ μας μποροῦν νὰ περιγραφοῦν συνοπτικῶς ὡς ἑξῆς:
1. Ἡ Διαλεκτικότητα. Ὁ διάλογος, διὰ λόγου διδασκαλία. Ὁ λόγος καὶ ὄχι τὸ ξίφος ἦταν τὸ ἐργαλεῖο τῆς διαδόσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ (τῆς Ὀρθοδοξίας).
2. Ἡ Ἀγάπη (ὄχι ἁπλῶς φιλάνθρωπη διάθεση). Ἀγάπη καἰ τοῦ ἐχθροῦ ἀκόμη. Ἡ Ὀρθοδοξία ποτέ δὲν ἀποδέχθηκε τὸν διωγμὸ τοῦ διαφορετικοῦ, τοῦ αἱρετικοῦ (Ἄγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).
3. Ἡ Ἰσότητα, λαῶν καὶ φύλων, ἔναντι τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ (κατ’ ἐπέκτασιν) ἔναντι τοῦ νόμου.
4. Ἀπό τό προηγούμενο προέρχεται καί ἡ ἀναβάθμιση τῆς θέσεως τῆς γυναικὸς καὶ ἡ ἱερότητα τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας.
5. Ἡ Ἐλευθερία σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δουλεία. Ὀ Θεός σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐλευθερία εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένου ἀνθρώπου.
6. Σὲ συνάρτηση μὲ τὸ προηγούμενο εἶναι καὶ ἡ Φιλοπατρία. Ἡ μόνη περίπτωση ποὺ ὁ πόλεμος εἶναι ἀνεκτός εἶναι γιὰ τὴν ἀπώθηση εἰσβολέα καὶ τὴν ἀπόκρουση κατακτητοῦ, δηλαδή γιὰ τὴν ἐλευθερία. Κατ’ ἐξοχὴν τὸ ἰδανικό τῆς Ἐλευθερίας χαρακτηρίζει τὸν Ἑλληνισμό, γι’ αὐτό καί ὁ Ἐθνικός μας ὕμνος εἶναι ὁ «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν».
Σήμερα ὅμως οἱ άξίες αὐτές καὶ τὰ χαρακτηριστικά τοῦ πολιτισμοῦ μας δέχονται καταιγισμό ἐπιθέσεων. Ἡ Παγκοσμιοποίηση καὶ ὁ Οἰκουμενισμός προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν τὴ λεγόμενη πολυ-πολιτισμικότητα!
Εἴδαμε ὅτι ὀ Πολιτισμός μας ἤδη διαθέτει τὸ χαρακτηριστικό, ὄχι ἁπλῶς τῆς ἀνοχῆς τοῦ διαφορετικοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐχθροῦ ἀκόμη. Ἡ ἔννοια τῆς πολυ- πολιτισμικότητας εἶναι ἀνευ ούσίας, ἄτοπος, διότι ὁ γνήσιος Πολιτισμός δὲν ἔχει ἀνάγκη ἐπιπλέον χαρακτηριστικοῦ γιὰ να τελειοποιηθεῖ, όπως δὲν νοεῖται ἡ πολύ-ἐλευθερία καὶ πολύ-ἀγάπη ὡς ἔννοιες τελειότερες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας. Προβάλεται ὅμως σήμερα μὲ σκοπό τὴν ἀλλοίωση τῶν ἀξιῶν τοῦ πολιτισμοῦ μας, διότι δὲν ἀναφέρεται στὴν αὐτονόητη ἁρμονική συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ στὴν εἰσαγωγή στὴν ἔννοια τοῦ πολιτισμοῦ ἀντικρουόμενων ἀξιῶν ποὺ τὸ μόνο ποὺ προξενοῦν εἶναι τὸ χάος καὶ τελικῶς τὴν ἀναίρεση τοῦ πολτισμοῦ μας καὶ τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν του.
Χαρακτηριστικό εῖναι τὸ παράδειγμα τῶν ἐννοιῶν Πίστεως, τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Οἰκογενείας στὴ σημερινή Εὐρώπη: οἱ πιστοί Χριστιανοί χαρακτηρίζονται ὡς φονταμενταλιστές, οἱ πατριῶτες ὡς ἐθνικιστές, οἱ προσηλωμένοι στὴν γνήσια καὶ αὐθεντικὴ ἔννοια τῆς οἰκογενείας καὶ τοῦ γάμου ὡς ρατσιστές. Αυτὸ εἶναι γενικό φαινόμενο στὴν Ευρώπη. Πρίν 2 ἔτη ὁ Οὔγγρος Πρωθυπουργός Viktor Orban σὲ μία του ὁμιλία ποὺ δόθηκε στὴν Διάσκεψη «Ἐλπίδα καὶ ἡ Χριστιανική Ἀντιμετώπιση τῆς Κρίσεως», ποὺ ἔλαβε χώρα στὴ Μαδρίτη τῆς Ἰσπανίας εἶπε μεταξὺ τῶν ἄλλων:
«Η κρίση που συμβαίνει στην Ευρώπη είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας αποσύνθεσης που έχει παρουσιάσει εδώ και αρκετό καιρό η ήπειρός μας. Πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσουμε και να δηλώσουμε ότι στην Ευρώπη σήμερα, αυτές οι μορφές και διαμορφώσεις της ανθρώπινης συμβίωσης, όπως το έθνος και η οικογένεια έχουν πέσει σε μια αμφισβήτηση. Ομοίως, οι αληθινές και αυθεντικές έννοιες της εργασίας και της πίστωσης έχουν γίνει αβέβαιες στην οικονομική ζωή. Αυτό γιατί αυτά τα σημαντικά πράγματα – η εργασία, οι πιστώσεις, η οικογένεια, το έθνος – διαλύονται από τα ηθικά θεμέλια που ο Χριστιανισμός μας παρείχε και έτσι έχουν χάσει το βάρος και τη σημασία τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε η διαδικασία αυτή, ίσως οι ιστορικοί να γνωρίζουν, αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει αναπτυχθεί στην Ευρώπη σήμερα, η οποία Ευρώπη – στην πολιτική βεβαίως – έχει αρχίσει να αισθάνεται ντροπή για τις ρίζες της. Για το λόγο αυτό το νέο ευρωπαϊκό «Σύνταγμα» δεν περιλαμβάνει καμία αναφορά στις χριστιανικές ρίζες. Όχι ότι το ξέχασαν, αλλά, αντίθετα, υπήρξε μια μεγάλης κλίμακας ευρωπαϊκή συζήτηση η οποία κατέληξε στο ότι δεν πρέπει να περιληφθεί. Ο Schuman, ένας από τους ιδρυτές της ιδέας της Ευρώπης, είπε κάποτε ότι η Ευρώπη είτε θα είναι χριστιανική, είτε δεν θα υπάρχει. Ωστόσο, σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτικών εργάζεται και κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να εξοριστεί ο Χριστιανισμός και να περιοριστεί μόνο στις εκκλησίες, στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων και στα βιβλία της ιστορίας.»
Καὶ σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο:
«Αν μια ισλαμική χώρα αρχίσει να αισθάνεται ντροπή, λόγω των διδασκαλιών του Κορανίου, θα ξυπνήσει ο θυμός των άλλων ισλαμικών χωρών. Αν κάποιος στην Ινδία αρχίσει να αμφισβητεί τις θεμελιώδεις αρχές του Ινδουισμού, ή κάποιος στην Κίνα, τις θεμελιώδεις αρχές του βουδισμού, τότε πολύ γρήγορα θα θεωρηθεί προβληματικός και ακατανόητος. Αντίθετα, στην Ευρώπη βλέπω κάθε μέρα εκείνους που επιθυμούν να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις αξίες του Χριστιανισμού στην πολιτική και κοινωνική ζωή, να θεωρούνται «προβληματικοί».»
Ἀξίζει κανεὶς νὰ διαβάσει ὁλόκληρη τὴν ὁμιλία του, τὴν ὁποία ὅταν ἀνέγνωσα ἐθλίβην, διότι αὐτός δὲν εἶναι ὁ Πρωθυπουργός τῆς δικιᾶς μας χώρας καὶ μάλιστα δὲν εἶναι κἄν Ὀρθόδοξος. Αὐτὰ ποὺ προανέφερε ὁ Οὖγγρος Πρωθυπουργός τὰ βιώνουμε καθημερινῶς καὶ στὴν Ἑλλάδα.
Ἰδίως ἐμεῖς, οἱ Γνήσιοι Όρθόδοξοι Χριστιανοί «παλιοημερολογῖτες» χαρακτηρίζονται περιφρονητικῶς μὲ μεγάλη εὐκολία ὡς φανατικοί ἢ καὶ σκοταδιστὲς ἀκόμη γιὰ τὴν προσήλωσή τους στὶς Παραδοσιακές ἀξίες τοῦ Πολιτισμοῦ μας καὶ μἀλιστα ἀπὸ κάποιους Προοδευτικοὺς Καινοτόμους. Ἂς μᾶς ποῦν ὅμως, οἱ κατήγοροι, ποῖον νεοημερολογίτη ἐθανάτωσαν οἱ φανατικοί παλαιοημερολογῖτες; Κανέναν, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο συνέβη. Μήπως οἱ παλαιοημερολογῖτες διέλυαν βιαίως τὶς λιτανεῖες τῶν Νεοημερολογιτῶν, μήπως αὐτοί ἔσπασαν ποτέ τοὺς ἐπιταφίους τῶν νεοημερολογιτῶν, μήπως οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι εἰσέβαλαν ἐν ὥρα λειτουργίας νεοημερολογιτῶν καὶ ποδοπάτησαν τὸ Ἅγιο Ποτήριο ἀδειάζοντας τὸ περιεχόμενό του; Μήπως οἱ ζηλωτές τῆς πατρῶας πίστεως κατεδάφισαν ποτέ ναοὺς τῶν καινοτόμων; Μήπως σφράφισαν ποτέ καὶ ὅσουν ἄφησαν ὄρθιους; Μήπως οἱ παλαιοημερολογῖτες συνέλαβαν ποτέ νεοημερολογῖτες κληρικούς γιὰ νὰ τοὺς ἀποσχηματίσουν καὶ τοὺς ξυρίσουν βιαίως; Μήπως οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἦταν αὐτοί ποὺ ἔσυραν στὴν ἐξορία γέροντες κληρικούς καὶ Ἐπισκόπους τῶν Νεοημερολογιτῶν; Ὄχι βέβαια, ἀλλὰ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Ἔρχονται ὅμως οἱ έκπρόσωποι αὐτῶν ποὐ ἔπραξαν τὰ ἀνωτέρω καὶ ἀποκαλοῦν μὲ περισσὴ ὑποκρισία τὰ θύματά τους ὡς «φανατικούς», «μισαλόδοξους» καὶ (ἐπὶ τὸ συγχρονώτερον) «φονταμενταλιστές»!
Καὶ ἰδοῦ λοιπόν σήμερα, μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ πνεύματος τῆς ἀλλοιώσεως τῶν παραδοσιακῶν μας ἀξιῶν, ἔφθασε ἡ κοινωνία μας νὰ νομιμοποιεῖ καὶ νὰ ἐπιδοτεῖ ἀκόμη (μἐσω τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων) τὴν βρεφοκτονία τῶν ἐκτρώσεων. Μέγα ἔγκλημα στὸ ὁποῖο κατέχουμε τὰ πρωτεῖα στὴν Εὐρώπη ἀναλόγως τοῦ πληθυσμοῦ μας.
Ἀκόμη ἀκούγονται ἐκ τῆς Δύσεως φωνές καὶ γιὰ θεσμοθέτηση «γάμου» μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου. Αὔριο ἴσως ἐπιτραπεῖ καὶ «γάμος» καὶ μεταξὺ τριῶν ἢ καὶ περισσοτέρων ἀτόμων, ἢ ἀκόμη καὶ μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ ζώων! Κάπου ἀπό τὴν κεντρικὴ Εὐρώπη ἀκούγονται τέτοιες φωνές. Ἐκεῖ λοιπόν θὰ ὁδηγήσει ἡ λεγομένη «Πρόοδος» τῆς Νέας Ἐποχῆς;
Μέτρα ἀποχριστιανοποιήσεως θεσπίζονται σὲ ἀνύποπτο χρόνο, ὅπως ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας. Ἐφθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ γίνωνται συζητήσεις στὴν Πατρίδα μας γιὰ τὴν ἀποβολὴ τῶν εἰκόνων καὶ τῶν χριστιανικῶν συμβόλων ἀπὸ τὰ δημόσια κτίρια. Καὶ αὔριο ἴσως τεθεῖ θέμα ἀφαιρέσεως καὶ τοῦ συμβόλου τοῦ Τ. Σταυροῦ ἀπό τὴν σημαία.
Ἡ ἀνεξέλεγκτη εἴσοδος ἀλλοεθνῶν καὶ ἀλλοθρήσκων καὶ ἡ ἐγκατάστασίς τους στὴν πατρίδα μας, μὲ ταυτόχρονη φυγὴ Ἑλλήνων (κυρίως νέων ἐπιστημόνων) σὲ συνδυασμό μὲ τὴν ὑπογεννητικότητα τῶν Ἑλλήνων, προμηνύει τὴν κατάκτηση τῆς Πατρίδος μας ἄνευ πολέμου. Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται γιὰ τὴν ἀποτροπή «λιμοῦ, λοιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου καί αἰφνιδίου θανάτου». Αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα εἶναι χειρότερο ὰπὸ ἐπιδρομή ἀλλοφύλων, διότι οἱ ἀλλόφυλοι δέν ἐρχονται, ὅπως παλαιότερα, νὰ σκοτώσουν, λεηλατήσουν καὶ φύγουν, ἀλλ΄ ἐγκαθίστανται ἐδῶ, μεταφέροντας μαζί τους, ἕναν πολιτισμὸ ποὺ βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ Πολιτισμοῦ μας, ὁ ὁποῖος δὲν ἐκδηλώνεται ἄμεσα, ἀλλὰ σὲ μία δεδομένη στιγμή θὰ ἐκκολαφθεῖ, γιὰ νὰ καταστρέψει τὸν δικό μας Πολιτισμό. Καὶ λέγω, ὅτι «βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ Πολιτισμοῦ μας» διότι φέρει ἀρχές καὶ ἀξίες ἀντίθετες τοῦ δικοῦ μας Πολιτισμοῦ, ἀρχές ποὺ εἶναι ἀντίθετες στὴν ἀνεκτικότητα, τόν διάλογο, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἰσότητα, τὴν ἀγάπη καὶ τὶς ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν ἐπιβολή, τὸ ξίφος, τὴν ὑποταγὴ στὸν ἄνομο νόμο τους, τὴν κυριαρχία τῶν μωαμεθανῶν ἔναντι τῶν χριστιανῶν καὶ τῶν ἑβραίων (τοὺς ὁποίους μόλις ἀνέχονται ὡς ὑποδουλους ραγιάδες, μόνον ὅσο πληρώνουν τὸν κεφαλικό φόρο) καὶ τὸ μίσος ἔναντι τῶν ἀλλοθρήκων οἱ ὁποῖοι σφαγιάζονται ἀνηλεῶς.
Βλέπετε τὶ γίνεται στὴν γειτονιά μας. Αὐτὸς ὁ «διαφορετικός πολιτισμός» τοῦ λεγομένου Ἰσλαμικοῦ Κράτους ἀποκεφαλίζει δημοσίως ἀκόμη καὶ ἀνθρώπους ποὺ πῆγαν ἐθελοντικῶς νὰ προσφέρουν ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στούς συμπατριῶτες καὶ ὁμοθρήκους τους. Ποία συνύπαρξη μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεταξὺ τῆς ἀξίας ποὺ πρεσβεύει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἐχθρό μὲ τὴν «ἀξία» ποὺ πρεσβεύει τὸ μῖσος ἀκόμη καὶ πρὸς τὸν φίλο καὶ εὐεργέτη! Ἄλλο συνύπαρξη άνθρώπων καὶ ἄλλο συνύπαρξη ἀντιθέτων ἀξιῶν στὰ πλαίσια τοῦ πολιτισμοῦ. Ἐμεῖς, ὅμως, ὡς Ἑλληνικὸ Κράτος, μὲ περισσὴ γενναιοδωρία οἰκοδομοῦμε τεμένη καὶ συνιστοῦμε τμήματα ἰσλαμικῶν σπουδῶν, εὐελπιστοῦντες ὅτι ἐκεῖ θὰ διδάσκεται μία πιὸ «ἐλαφριὰ» ἐκδοχὴ τοῦ ἰσλάμ. Θὰ εἶναι ὄμως ἔτσι;
Ἐμεῖς, ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε νὰ ἀγαποῦμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀποστρεφόμεθα ὅμως τὶς πεπλανημένες καὶ νοσηρές αὐτές ἀρχές πού μεταφέρουν. Ὅπως ἀκριβῶς ὀφείλουμε νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἁμαρτωλούς, μισῶντας τὴν ἁμαρτία. Νὰ ἀγαποῦμε τὸν αἱρετικό, ἀποστρεφόμενοι τὴν αἵρεση. Ὅπως, ὅμως, οἱ ἰατροί ἀγαποῦν τοὺς ἀσθενεῖς, πολεμοῦν ὅμως τὴν ἀσθένεια, καὶ οἱ ὑγιεῖς δίχως νὰ μισοῦν αὐτοὺς ποὺ ἀσθένησαν, ὀφείλουν νὰ λαμβάνουν μέτρα προφυλάξεως κατὰ τῶν μικροβίων καὶ τῶν θανατηφόρων ἰῶν (βλέπετε τί γίνετε στὶς ἡμέρες μας μὲ τὶς προσπάθειες ἀνασχέσεως τῆς ἐπισημίας τοῦ ἰοῦ ἔμπολα στὴν Ἀφρική). Ἔτσι καὶ ἐμεῖς. Ἐν ὀνόματι τῆς ἀνεκτικότητος δὲν εἶναι φρόνιμο νὰ εὐνοήσουμε νὰ ἀναφυεῖ ἡ ἀναίρεση τῆς ἀνεκτικότητος καὶ ἡ βίαιη ἐπιβολή μία θρησκείας ἢ μιᾶς ἰδέας ἔναντι τῶν ἄλλων. Διότι εἶναι ἀνόητο ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης νὰ ἀγαπήσουμε καὶ τὸ μῖσος, καθὼς τότε ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη ἀναιρεῖται καὶ γίνεται μῖσος. Εἶναι ἁπλὴ λογική: Ἁγάπη τοῦ μίσους ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ μίσος τῆς ἀγάπης δηλαδή τὸ μῖσος. Ἄντίθετα τὸ μῖσος τοῦ μίσους ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ἀγάπη τῆς ἀγάπης, δηλαδή τὴν ἀγάπη.
Ὅμως ἀγαπητοί μου, ἑμεῖς ἂς μισήσουμε τὸ μίσος καὶ ἄς μείνουμε φανατικά προσκολλημένοι στὴν θρησκεία τῆς ἀγάπης. Ἂς ἐχουμε αὐτόν τὸν «φανατισμό» (ποὺ εἶχε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας) νὰ ἀγαποῦμε καὶ τοὺς ἐχθρούς μας ἀκόμη καὶ ἂς κρατήσουμε ἀπαραχάρακτη τὴν πίστη τῶν Πατέρων μας. Ὡς Ἕλληνες πολίτες ταυτοχρόνως, ἂς περιφρουρήσουμε τὶς αἰώνιες ἀξίες τοῦ πολιτιμοῦ μας ποὺ προαναφέραμε μὲ γνήσιο πατριωτισμό.
Ἂς διαφυλάξουμε τὴν προσήλωσή μας στὸν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογενείας.
Ἂς ὑποστηρίξουμε μέσω τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν τῆς κοινωνίας μας αὐτοὺς ποὺ συμμερίζονται αὐτές τὶς ἀξίες.
Ἂς ξεκινήσουμε ὅσο εἶναι καιρός, ἀπό τὸν ἑαυτό του ὁ καθένας, ἐπιστρέφοντας ἐν μετανοίᾳ πρός τὸν Θεόν καὶ πολεμῶντας τὰ πάθη μας καὶ διαφυλάσσοντας τὶς χριστιανικές μας ἀξίες. Μὴ μᾶς διαφεύγει ὅτι ἡ δικὴ μας μετάνοια, ἐνάρετος διαγωγή καὶ εὐσέβεια εἶναι ἰκανή νὰ βοηθήσῃ καί τά πλήθη τῶν συμπολιτῶν ἡμῶν στήν ἀπαλλαγήν τῶν δεινῶν. Ὁ Κύριος ἡμῶν ἄλλωστε ὑποσχέθηκε στόν Ἀβραάμ, στὶς διαδοχικὲς ἐρωτήσεις του ὅτι ἀκόμη καί χάριν δέκα μόνον δικαίων, δέν θὰ κατέστρεφε μία πολυάνθρωπο πόλη ὅπως αὐτὴν τῶν Σοδόμων: «Ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει ἀπολεῖς αὐτούς...ἐάν δε εὑρεθῶσν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν, οὐ μὴ ἀπωλέσω, ἕνεκεν τῶν δέκα». (Γένεσις ΙΗ΄ 24-33). Ἡ πόλις κατεστράφη, διότι οὔτε κἄν δέκα δίκαιοι εὑρέθησαν ἐκεῖ τότε ἀλλὰ μόνον ἡ οἰκογένεια τοῦ Λώτ, ἡ ὁποία διέφυγε καὶ διεσώθη.
Ἂς ἀναπέμψουμε σήμερα θερμές ἰκεσίες πρὸς τὸν Θεόν, συνδυάζοντας τὴ νηστεία (καθὼς σήμερα εἶναι Τετάρτη) μὲ τὴν προσευχὴ γιὰ νὰ στείλει τὸ ἔλεός του στὸ γένος μας καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπό κάθε ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ἂς μιμηθοῦμε τοὺς Νινευῖτες οἱ ὁποῖοι μετὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωνᾶ πίστευσαν καὶ μετενόησαν ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή:
«...καὶ ἐπίστευσαν οἱ ἄνδρες Νινευὴ τῷ Θεῷ καὶ ἐκήρυξαν νηστείαν καὶ ἐνεδύσαντο σάκκους ἀπὸ μεγάλου αὐτῶν ἕως μικροῦ αὐτῶν (...) καὶ ἀνεβόησαν πρὸς τὸν Θεὸν ἐκτενῶς· καὶ ἀπέστρεψαν ἕκαστος ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτῶν τῆς πονηρᾶς καὶ ἀπὸ τῆς ἀδικίας τῆς ἐν χερσὶν αὐτῶν λέγοντες· τίς οἶδεν εἰ μετανοήσει ὁ Θεὸς καὶ ἀποστρέψει ἐξ ὀργῆς θυμοῦ αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ ἀπολώμεθα; καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ ἔργα αὐτῶν, ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν, καὶ μετενόησεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τῇ κακίᾳ, ᾗ ἐλάλησε τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἐποίησε..» (Ἰωνᾶς Γ, 5-10).
Εἴθε καὶ ἐμεῖς νὰ μετανοήσουμε εἰκρινὰ καὶ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὸν ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ἀμὴν.
