Ἀσματικὴ ᾿Ακολουθία ἐπὶ τῇ Ἀναμνήσει τῆς ἐν Οὐρανῷ Γ´ Θείας Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ 13η-14η Σεπτεμβρίου 1925

᾿ᾼσματικὴ ᾿Ακολουθία ἐπὶ τῇ Ἀναμνήσει τῆς ἐν Οὐρανῷ Γ´ Θείας Ἐμφανίσεως byjohn-criket-4887 on Scribd

Πηγή: https://entoytwnika1.blogspot.com/2018/09/blog-post_23.html

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ 2018

Μέ λαμπρό αρχιερατικό συλλείτουργο εορτάστηκε Το Γενέθλιο της Θεοτόκου στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό στη Σέρρες. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων και Μαρωνείας κ.Αμβρόσιος προεξείχε της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας μετά από αδελφική παραχώρηση του οικείου Ιεράρχου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.Γρηγορίου.
Έλαβαν μέρος οι ιερείς π.Ιγνάτιος,π.Ιωάννης, π.Νικόλαος ο εφημέριος του Ιερού Ναού, π.Γρηγόριος και ο υποδιάκονος π.Χριστόδουλος. Τον Θείο λόγο κύρηξε ο Σεβασμιώτατος κ.Αμβρόσιος με θέμα ( Το μεγαλείο της Θεοτόκου). Τους ύμνους της εορτής απέδωσε κατανυκτικά ο καθηγητής βυζαντινής μουσικής κ.Νικολαος Πολύχρος με συνοδεία Ιεροψαλτών. 
Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε περιφορά τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος πρός ἁγιασμό τῆς πόλεως. Κατόπιν παρετέθη πλούσια τράπεζα προς τούς κληρικούς καί πρός ὅλους τούς πιστούς πού προσήλθαν καί ἐτίμησαν τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΒΙΡ: Ο βίος του,η θαυμαστή αφθαρσία του,η εμφάνιση της ΑγίαςΤριάδος και η Μονή του Αγίου (30 Αὐγούστου)

1)O ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΒΙΡ.

Ο Αγ.Αλέξανδρος του Σβιρ γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1448 στα μέρη του Νοβγκοροντ σε μια οικογένεια ευλαβών χριστιανών.Ηταν το τρίτο παιδί του Στέφανου και της ΒασάιΤο βαπτιστικό του όνομα ήταν Αμώς.Ήταν πράος,υπάκουος,νηστευτής και όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν.Εκείνος όμως στα 19 του χρόνια έφυγε για τη μονή Βαλαάμ.Περνώντας ο νεαρός Αμώς από τη λίμνη Ροτσίνσκ άκουσε μια φωνή να του λέει ότι σ΄αυτό το σημείο θα χτίσει ένα μοναστήρι.Τότε έλαμψε από πάνω του ένα φως και ένας άγγελος του έδειξε το δρόμο για το Βαλαάμ.Στο Βαλαάμ εκάρη μοναχός μετά από 7 χρόνια στα εικοσιέξι του και πήρε το όνομα Αλέξανδρος.Ο πατέρας ήρθε να τον βρει στο μοναστήρι και ο νεαρός Αλέξανδρος όχι μόνο τον καθησύχασε,αλλά και τον έπεισε να γίνουν αυτός και η μητέρα του μοναχοί.Πρόκοβε συνεχώς στα πνευματικά και δέκα χρόνια τα πέρασε εν σιωπή σ’ένα νησάκι.

Το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Αγ.Αλέξανδρος του Σβιρ

Εδώ σε μια στενή και υγρή σπηλιά,η οποία ακόμη υπάρχει, ασκήτεψε ο Άγιος.

Το εσωτερικό του σπηλαίου

Μια μέρα ενώ προσευχόνταν άκουσε μια θεική φωνή να του λέει να πάει στον τόπο που κάποτε του είχε υποδειχθεί για να σωθεί.Ένα φως του έδειξε το μέρος στις όχθες της λίμνης(1485).Έμεινε εκεί μόνος επτά χρόνια, τρώγωντας μόνο χόρτα και υποφέρωντας από τις βαρειές ασθένειες και το ανυπόφορο κρύο.Το 1493 τον ανακάλυψε τυχαία ένας άρχοντας που είχε βγει για κυνήγι.Η φήμη του ως αγιασμένου ασκητή εξαπλώθηκε γρήγορα και πολλοί μοναχοί μαζεύτηκαν γύρω του,ενώ ο απλός λαός τον τιμούσε ως άγιο όταν ήταν εν ζωή


2)Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑ
Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!

Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.

Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συν­ετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρ­κεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.
Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.

Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν… 
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλο Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!…


2α)Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περί­που 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχι­κών του αγώνων.
Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν. 

Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχια­τρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.

Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο – μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαίωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».
Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.
Στις 14 Ιουνίου 1997, περί­που έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολο­κληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώ­σεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλη­σία. Το τμήμα της Αγίας Τριά­δος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκ­κλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.

Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμεί­φθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.
Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».
Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία. Ό Δόκι­μος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψα­νοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού



3)Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής. Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ` ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αν­τοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση. Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ' τον Όσιο και καταλα­βαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ' αυτόν, προσπάθη­σαν απ' την αρχή να τον τρομοκρατήσουν. Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια πού έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.

Μια νύχτα ό όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξα­φνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν νάταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ' το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:
Φύγε, φύγε απ' αυτόν τον τόπο, αναχώρησε γρήγορα απ' εδώ, για να μην πεθάνεις με θάνατο κακό. 
Ό Όσιος όμως, σαν καλός μαχητής του Ιησού Χριστού οπλι­σμένος με προσευχή, δεν τρομοκρατήθηκε καθόλου απ' αυτούς, γιατί γνώριζε την ασθενική δύναμη τους. Και ή προσευχή ,του έβγαινε από το στόμα του σαν πύρινη φλόγα και κατέκαψε και αφάνισε όλες τις ανίσχυρες λεγεώνες των δαιμόνων.
Ό όσιος Αλέξανδρος συνέχισε τότε το δρόμο του και ήρθε στο μοναχικό ερημητήριο του όπου έκανε τις συνηθισμένες προσευχές του στο Θεό, οπότε ξαφνικά ένας άγγελος με λαμπρά ενδύματα παρουσιάστηκε μπροστά του. Βλέποντας τον ό Όσιος αισθάνθηκε φόβο και τρόμο και πέφτοντας στο έδαφος έμεινε εκεί σαν νεκρός. Ό άγγελος τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
Είμαι άγγελος Κυρίου και ό Θεός με έστειλε να σε διαφυλάξω απ` όλες τις απάτες του πονηρού διαβόλου και να σου υπενθυμίσω τα θεια οράματα πού είχες δει σ' αυτόν τον τόπο πού έχεις εγκατα­σταθεί- γιατί οι εντολές Του πρέπει να εκτελεστούν- ό Κύριος σε εξέλεξε να γίνεις οδηγός σε πολλούς για τη σωτηρία τους. Σού δη­λώνω ότι το θέλημα του Θεού είναι να χτίσεις σ' αυτόν τον τόπο μια εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος, να συγκεντρώσεις αδελ­φούς και να ιδρύσεις μοναστήρι.

Κι αφού είπε αυτά ό άγγελος έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σ' αύτη όλες τις μέρες της ζωής του- γι' αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στο Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού. Κάποτε πού είχε απομακρυνθεί απ' την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά εμ­φανίστηκε πάλι ό άγγελος Κυρίου και του είπε:
-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μια εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε μοναστήρι, γιατί πολ­λοί πού επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις «εις οδόν σωτηρίας».
Και λέγοντας αυτά ό άγγελος έγινε και πάλι άφαντος. 
Κατά το 1508 πάλι, πού ό Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ' αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρι­σκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως. Ό Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφ­τηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα. Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ' τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα.. Καθένας τους κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο. Όταν τους είδε ό Όσιος έτρεμε ολόκληρος, γιατί τον κατέλαβε φόβος και τρόμος Και μόλις συν­ήλθε λίγο προσπάθησε να τους προσκυνήσει μέχρι το έδαφος. Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ' το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
Έχε ελπίδα, μακάριε, και μη φοβάσαι.
Και ό Άγιος είπε:
-Κύριοι μου, εάν βρήκα κάποια χάρη ενώπιον σας, πέστε μου ποιοι είστε πού, ενώ έχετε τόση δόξα και λαμπρότητα, καταδεχθήκατε να έρθετε προς το δούλο σας, γιατί ποτέ μου δεν είδα κανένα με τέτοια δόξα όπως εσείς.
Εκείνοι του απάντησαν:
-Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.
Ακούγοντας αυτά ό Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε:
- Κύριε μου, ποιος είμαι εγώ ό αμαρτωλός, ό χειρότερος απ' όλους τους ανθρώπους, πού θα ήμουν άξιος ν' αναλάβω τέτοιες ευ­θύνες, σαν κι αυτές για τις οποίες μου μίλησες; Είμαι αδύνατος για ν' αποδεχτώ τέτοια αποστολή. Γιατί εγώ ό ανάξιος δεν ήρθα σ' αυτόν τον τόπο για να κάνω αυτά πού με προστάζεις, αλλά μάλλον για να κλάψω τις αμαρτίες μου.
Μόλις είπε αυτά ό Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ό Κύ­ριος τον έπιασε πάλι απ' το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:
-Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Ό Όσιος απάντησε:
- Κύριε μου, μη θυμώνεις μαζί μου πού τόλμησα να σου αντιμιλήσω- πες μου, σε τίνος το όνομα θέλεις να τιμάται ή εκκλησία πού ή αγάπη Σου για το ανθρώπινο γένος θέλει να χτιστεί σ' αυτόν τον τόπο;
Και ό Κύριος είπε στον Όσιο:
Όπως βλέπεις τον ένα να σου μιλάει με τρία πρόσωπα, φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδος «εν μια τη ουσία». Σου αφήνω την ειρήνη Μου και ή ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου. 
Και ξαφνικά ό Όσιος είδε τον Κύριο με απλωμένα φτερά να βαδίζει στο έδαφος, σαν να περπατούσε με τα πόδια, και μετά έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος ήταν συνεπαρμένος από πολλή χαρά και φόβο και ευχαρίστησε θερμά γι' αυτό το Θεό, πού τόσο αγαπάει το ανθρώπινο γένος. Μετά άρχισε να σκέπτεται πώς και πού θα χτίσει την εκκλησία. Αφού σκέφτηκε πολύ και προσευχήθηκε γι' αυτό στο Θεό, άκουσε ξαφνικά μια μέρα μια φωνή να του μιλάει από ψηλά. Κοιτάζοντας προς τα πάνω ό Όσιος είδε έναν άγγελο του Θεού πού φορούσε μανδύα και κουκούλια να στέκεται στον αέρα με απλωμένα φτερά και με τον ίδιο τρόπο πού άλλοτε εμφανίστηκε στο μεγάλο Παχώμιο, με τα χέρια του τεντωμένα προς τον ουρανό να λέει: «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν». Και μετά είπε στον Όσιο:
- Αλέξανδρε, ας χτιστεί ή εκκλησία σ' αυτόν τον τόπο στο όνομα του Κυρίου πού εμφανίστηκε σε σένα με τρία πρόσωπα, του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος, της αδιαιρέτου Τριάδος.
Και λέγοντας αυτά σημείωσε στον τόπο εκείνο το σημείο του σταυρού με το χέρι του και έγινε άφαντος. Ό Όσιος ευφράνθηκε πολύ με το όραμα αυτό, δοξολόγησε το Θεό πού δεν παρείδε τη δέηση του και στο σημείο αυτό τοποθέτησε ένα σταυρό.


4)ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
Η Ιερά Μονή του Αγ.Αλεξάνδρου του Σβιρ βρίσκεται 260 χιλιόμετρα από την Αγ.Πετρούπολη και 21 χιλιόμετρα από την περιοχή Lodeynoye.Το μοναστήρι ιδρύθηκε από τον Αγ.Αλέξανδρο στα τέλη του 15ου αιώνα στο παρθένο δάσος του Olonets κοντά στη γραφική λίμνη Roshinsky και γρήγορα έγινε γνωστό, συρρέοντας πλήθος κόσμου ενώ και η μοναστική αδελφότητα γρήγορα έγινε μεγάλη.

Στη μονή υπάρχουν η πέτρινη εκκλησία της Αγίας Σκέπης,δωρεά του τσάρου Βασιλείου,ο καθεδρικός ναός της Μεταμορφώσεως του Χριστού όπου βρέθηκε το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Αλεξάνδρου,o ναός της Αγίας Τριάδος χτίστηκε το 1791,αντικαθιστώντας έναν παλαιότερο ξύλινο ναό τον οποίο είχε κτισεί ο ιδρυτής της μονής.Το 1685 ανηγέρθη ο ναός των αγίων Ζαχαρίου και Ελισάβετ,ενώ εκεί υπάρχει και ο ναός του Αγ.Ιωάννη του Δαμασκηνού.
Για την κατασκευή των ναων και των κτιρίων βοήθησαν αυτοκράτορες,δούκες,βασιλείς,βογιάροι και ευγενεις .

Η μονή γνώρισε εισβολές εχθρών,λεηλασίες,πυρκαγιές,αλλά και αυστηρή μοναχική ζωή.Ηταν ένα από τα πλούσια μοναστήρια,με ανεκτίμητους θυσαυρούς γι’αυτό και το 1918 ήταν ένα από τα πρώτα μοναστήρια του οποίου η περιουσία κατασχέθηκε από τους μπολσεβίκους.Τότε εκτελέστηκαν και πολλοί μοναχοί της μονής μαζί με τον ηγούμενο,ενώ η μονή μετατράπηκε σε φυλακές ,οίκο αναπήρων πολέμου,τεχνική σχολή ,στρατόπεδο,ενώ ένα μέρος της μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο το οποίο λειτουργεί και σήμερα.
Το 1997 η νέα αδελφότητα χρειάστηκε να εργαστεί σκληρά για να αναστηλωθεί η μονή ενώ το 1998-μετά από 80 χρόνια- επέστρεψε στη μονη το λείψανο του ιδρυτή της μονής Αγ.Αλεξάνδρου,το οποίο είχαν παρατημένο σε μια γωνιά της στρατιωτικής ακαδημίας της Αγ.Πετρούπολης οι μπολσεβίκοι

πηγές-κεφ.1-www.lumeacredintei.ro
κεφ.2-www.ahdoni.blogspot.com
κεφ.3-www.apantaorthodoxias.blogspot.com
κεφ.4-www.svirskoe.ru

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2010/08/blog-post_30.html

|

Τρία ἐνδεικτικὰ σύγχρονα Θαύματα τοῦ ῾Αγίου ᾿Αλεξάνδρου τοῦ Σβὶρ ΕΔΩ

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΗΣ ΤΣΑΚΟΥ 2018

Φώτο: ΕΔΩ

Γιατί οι Ρώσοι κρατούν το παλαιό ημερολόγιο;

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού 

Όταν στα 1582 ο Πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ΄ εισήγαγε το νέο ημερολόγιο (το λεγόμενο Γρηγοριανό) προσπάθησε με διάφορους τρόπους να το επιβάλλει και στους ορθοδόξους λαούς της Ανατολής. Η προπαγάνδα εντάθηκε κυρίως στην περιοχή της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας [1], στην οποία το Τάγμα των Ιησουϊτών είχε τεράστια δύναμη, και στην οποία ζούσαν πολυάριθμοι Ρώσοι. Οι Ιησουΐτες προσπαθούσαν να πείσουν τον ορθόδοξο πληθυσμό πως η Ανατολική Εκκλησία πλανήθηκε («και για αυτό – έλεγαν – επέτρεψε ο Θεός να σκλαβωθεί στους απίστους») και εορτάζει λάθος το Πάσχα, δηλαδή όχι σύμφωνα με την αστρονομική ισημερία που τάχα καθόρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος [2]. Προσπαθούσαν λοιπόν να τους πείσουν να δεχθούν το νέο ημερολόγιο και πασχάλιο του Πάπα.

Αμύντορες των Ορθοδόξων αναδείχθηκαν τότε οι δύο μεγάλοι Πατριάρχες του Γένους, ο Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας ο Τρανός και ο Αλεξανδρείας Άγιος Μελέτιος ο Πηγάς, οι οποίοι με εγκυκλίους και επιστολές τους ενίσχυσαν τους Ρώσους και τους προέτρεψαν να κρατήσουν με ζήλο τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας.

Σε μία από αυτές, που κυκλοφόρησε μάλιστα ευρέως στην περιοχή τυπωμένη στην σλαβωνική γλώσσα, ο Πατριάρχης Ιερεμίας έγραφε: «Όντως εσείς, αληθείς κληρονόμοι της παράδοσης των χριστωνύμων τέκνων, όχι μόνο τον Πάπα και τους αστροθεάμονες μυθοπλάστες του να μην ακούτε, οι οποίοι έφεραν παράδοξες διδασκαλίες στα αυτιά σας, αλλά ούτε και άγγελο εξ ουρανού να μη δεχθείτε. Διότι η Γραφή μαρτυρεί ότι πολλάκις «αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός»  και προσπαθεί με πολλές πανουργίες και πλάνες που φέρνει στα αυτιά των απλοϊκών να τους απομακρύνει από το πρόσωπο του Θεού και να τους παρασύρει στην απώλεια» [3].

Σε άλλη επιστολή, του Αγίου Μελετίου Πηγά αυτή τη φορά, διαβάζουμε: «Ο Πάπας της παλαιάς Ρώμης εξυψώνει τον εαυτό του πάνω από όλους και καταφρονεί τους πάντες, ακόμη δε κατηγορεί το (Πασχάλιο) Κανόνιο των Πατέρων, για να μη φανεί ότι χωρίς λόγο καινοτόμησε το ημερολόγιο, μη βλέποντας ότι το Κανόνιο των Πατέρων είναι σωστό, αφού επιτελείται το Πάσχα μετά την εαρινή ισημερία και όχι με τους Ιουδαίους, όπως απαιτεί ο Ζ΄ Κανόνας των ιερών Αποστόλων· και αφού καλώς έχει το Κανόνιο των Πατέρων, και μάλιστα πατερικού υπάρχοντος, ποικιλοτρόπως αμαρτάνουν εκείνοι που δίνουν προσοχή σε άλλα ημερολόγια» [4].

Διαφωτιστικό αγώνα κατά του νέου ημερολογίου, τον επόμενο αιώνα (ΙΖ΄), έκανε στις περιοχές της Ρωσίας και ο μάρτυρας Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις· κυρίως όμως οι Έλληνες διδάσκαλοι του Γένους των Ρώσων αδελφοί Σωφρόνιος και Ιωαννίκιος Λειχούδης, οι οποίοι με δημοσίους διαλόγους τους με τους Ιησουΐτες υπερασπίστηκαν την ορθότητα του Ιουλιανού ημερολογίου [5].

Στις αρχές του ΙΗ΄ αιώνος ο αυτοκράτορας Μέγας Πέτρος εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο μόνο για τις εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με τα άλλα Κράτη, χωρίς να απαιτήσει από την Εκκλησία να το αλλάξει, διατηρώντας το παράλληλα σε χρήση και στα εσωτερικά κρατικά ζητήματα [6]. Εκατό χρόνια όμως μετά, όπως αναφέρει ο διδάσκαλος του Γένους μας Κωνσταντίνος Οικονόμος εξ Οικονόμων, «προεβλήθη παρά τινων Ἀκαδημαϊτῶν τῆς Πετρουπόλεως πρόβλημα περὶ παραδοχῆς τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ ἡμερολογίου (καλενδαρίου). Τὸ πρόβλημα παρὰ τῆς Κυβερνήσεως ἐστάλη εἰς τὴν Σύνοδον, ἡ Σύνοδος ἐψήφησεν ἵνα ἐπικριθῇ ὑπὸ τῆς κοινῆς τῶν ὀρθοδόξων μητρὸς τῆς Μεγ.  Ἐκκλησίας· ἐπεκρίθη καὶ συμφώνως ἀπεβλήθη» [7].

Στα τέλη του ΙΘ΄ αιώνος ο Βαρναβίτης [8] κληρικός Cesare Tondini De Quarenghi, ο οποίος το 1862 είχε ιδρύσει την «Ένωση Προσευχών για την επιστροφή των χωρισμένων αδελφών μας της Ελληνορωσικής Εκκλησίας στην Καθολική Ενότητα» [9] περιήλθε την Ανατολή (Ρωσία, Ρουμανία, Κωνσταντινούπολη) με σκοπό να πείσει τους ορθοδόξους να αποδεχθούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ώστε να διευκολυνθεί ο σκοπός του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο παπικός αυτός κληρικός θεωρούσε την αποδοχή του Γρηγοριανού ημερολογίου από τους Ορθοδόξους ως αναγνώριση «της μίας πηγής της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας», δηλαδή του παπικού πρωτείου [10]!

Το 1903 συνήλθε στην Ρωσία Τοπική Σύνοδος, υπό την προεδρία του σοφού Μητροπολίτου Πετρουπόλεως Αντωνίου Βαντκόφσκι, και απέρριψε την ημερολογιακή μεταβολή «ὡς διασαλεύουσα τὴν ἀνέκαθεν καὶ πολλάκις καθαγιασθεῖσαν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τάξιν» [11].

Ενδεικτικές για το πως έβλεπαν οι Ρώσοι το ημερολογιακό ζήτημα είναι οι θέσεις του Μητροπολίτου Αντωνίου Βαντγκόφσκι: «Το Ιουλιανό ημερολόγιο με την εφαρμογή του στην πράξη της Εκκλησίας, συνιστά σε κάθε περίπτωση την σωτήρια άγκυρα που συγκρατεί τους Ορθοδόξους από την ολοκληρωτική απορρόφηση τους από τον ετερόδοξο κόσμο. Είναι ένα είδος σημαίας κάτω από την οποία τα παιδιά της Ορθοδοξίας συναθροίζονται μαζί. Η αυθαίρετη απόφαση ορισμένων τέκνων της Ορθοδοξίας να θέλουν να χωρίσουν από εμάς στην εκκλησιαστική πράξη και να συμβαδίσουν με τους ετερόδοξους, παρά τα φαινομενικά οφέλη, και μάλιστα χωρίς διάκριση ως προς το δόγμα, μπορεί να έχει στο μέλλον συνέπειες ανεπιθύμητες ή ακόμα και ολέθριες για την ευημερία της καθολικής Εκκλησίας και μπορεί να χρησιμεύσει ως όπλο στα χέρια των εχθρών Της...» [12].

Επομένως ήταν αναμενόμενο ο πιστός ρωσικός λαός όχι μόνο να μην αποδεχθεί το νέο ημερολόγιο που εισήγαγε την άνοιξη του 1923 η, για λίγο διάστημα επί Κομμουνισμού επίσημη κρατική εκκλησία, η λεγόμενη «Ζωντανή ή Ανακαινιστική Εκκλησία», αλλά ούτε και όταν το αποφάσισε η κανονική Εκκλησία, υπό τον Πατριάρχη Μόσχας Άγιο Τύχωνα. Ο τελευταίος, από κακή πληροφόρηση, νόμιζε ότι οι αποφάσεις του λεγόμενου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» [13] εφαρμόστηκαν σε όλες τις Τοπικές Εκκλησίες, αλλά μόλις είδε όχι μόνο ότι αυτό είναι ψευδές, αλλά και το ότι ο πιστός λαός ήταν έτοιμος για επανάσταση, επανέφερε αμέσως το παλαιό ημερολόγιο! Συνολικά η ζωή του νέου ημερολογίου στην Ρωσική Εκκλησία κράτησε μόλις εικοσιτέσσερις μέρες (από τις 15 Οκτωβρίου μέχρι τις 8 Νοεμβρίου 1924! [14]).

Την ίδια περίπου εποχή δημοσιεύτηκαν δύο βαρυσήμαντα κείμενα υπέρ του Ιουλιανού ημερολογίου που έκαναν μεγάλη εντύπωση. Το 1929 είδε το φως της δημοσιότητος  το κείμενο του Αγίου Ιννοκεντίου Φιγκουρόφσκι [15] με τίτλο «Μια ανοιχτή επιστολή προς όλα τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού που κρατούν το Ορθόδοξο Ημερολόγιο και τις παραδόσεις της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας». Στο κείμενο αυτό [16] στηλιτεύει τους διωγμούς που υφίσταντο οι εμμένοντες στην παράδοση του παλαιού ημερολογίου, αποδεικνύει αστήρικτους τους ισχυρισμούς περί επιστημονικής ακρίβειας του νέου ημερολογίου, επισημαίνει τις επιπτώσεις της εφαρμογής του στο Πασχάλιο και την εκκλησιαστική τάξη και πλέκει το εγκώμιο σε όσους τηρούν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις.

Το 1934, μια άλλη αγία μορφή, ο περίφημος Ρώσος ασκητής των Καρουλίων, Θεοδόσιος Χαριτόνοφ [17] έγραψε το κείμενο «Φωνή εξ Αγίου Όρους» [18], ένα αντιρρητικό μανιφέστο υπέρ του παλαιού ημερολογίου, στο οποίο εξέθετε εν συντομία για ποιους λόγους πρέπει να διατηρηθεί το παλιό ημερολόγιο και για ποιους λόγους να απορριφθεί το νέο.

Τις παραπάνω θέσεις εξέφρασε συνοδικώς και η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς, δηλαδή των Αρχιερέων εκείνων που εκδιώχθηκαν από την αλήστου μνήμης δικτατορία των Σοβιέτ. Αλλά και πολλοί σύγχρονοι Ρώσοι Άγιοι καταφέρθηκαν εναντίον του νέου ημερολογίου, όπως ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς [19] και ο Άγιος Σεραφείμ Σομπόλιεφ [20], ο οποίος στο Πανορθόδοξο Συνέδριο της Μόσχας το 1948, κατέθεσε περισπούδαστο κείμενο για το θέμα αυτό [21].

Βασισμένοι λοιπόν πάνω στις θέσεις τόσων Αγίων Πατέρων είναι εύλογο οι Ρώσοι να κρατούν πεισματικά το παλαιό ημερολόγιο και να αρνούνται να «εκμοντερνιστούν».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] Περιελάμβανε κυρίως τα εδάφη της σημερινής Ουκρανίας.

[2] Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος καθόρισε ως συμβατική ημερομηνία της εαρινής ισημερίας την 21η Μαρτίου του Ιουλιανού ημερολογίου, και με βάση αυτήν την εκκλησιαστική ισημερία καθορίζεται και το λεγόμενο «Αιώνιον Πασχάλιον».

[3] Βλ. Νικολάου Μάννη, Διπλούς πέλεκυς κατά του Γρηγοριανού ημερολογίου, Αθήνα, 2015.

[4] Στο ίδιο (εδώ σε νεοελληνική απόδοση).

[5] Βλ. το ελληνικό κείμενο στο Νικολάου Μάννη, Ελληνική ασπίς κατά του Γρηγοριανού ημερολογίου, Αθήνα, 2017.

[6] Tondini Quarenghi, Statutum canonicum sive ecclesiasticum Petri Magni, Paris, 1785.

[7] Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων, Τα σωζόμενα εκκλησιαστικά συγγράμματα, τόμος γ΄, Αθήνα, 1866, σελ. 556-557.

[8] Οι Βαρναβίτες ήταν ένα από τα πολυάριθμα τάγματα της Παπικής Εκκλησίας.

[9] http://www.barnabites.com/ecumenism

[10] Περιοδικό Bessarione, Rome, 1905, σελ. 178.

[11] Η περί των σχέσεων των αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών και περί άλλων γενικών ζητημάτων Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιος του 1902: Αι εις αυτήν απαντήσεις των αγίων αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών και η ανταπάντησις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Κωνσταντινούπολη, 1904, σελ. 35.

[12] Γκεοργκιέφσκι, Σχετικά με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο (ρωσιστί), Μόσχα, 1948. σελ. 16-17. Μετάφραση ημέτερη.

[13] Το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» (που μόνο Πανορθόδοξο δεν ήταν, αφού απείχαν τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και οι Τοπικές Εκκλησίες Ρωσίας, Βουλγαρίας κ.α..) πρότεινε ως ημερομηνία εφαρμογής νέου ημερολογίου και πασχαλίου την 1η Οκτωβρίου 1923, πρόταση που καμία Τοπική Εκκλησία τελικώς δεν εφάρμοσε.

[14] Αρχιμ. Ναζάριου Ομελιάνενκο, Γιατί η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί το Ιουλιανό ημερολόγιο; (https://pravlife.org/ru/content/pochemu-nasha-cerkov-ispolzuet-yulianskiy-kalendar).

[15] Μητροπολίτης Πεκίνου της Ρωσικής Εκκλησίας, ο οποίος άσκησε τεράστιο ιεραποστολικό έργο στην Κίνα. Κοιμήθηκε το 1931.

[16] Μπορεί κανείς να το βρει στο διαδίκτυο (στην ρωσική γλώσσα, αλλά και την αγγλική του μετάφραση). Μεταφράστηκε και στα ελληνικά και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία, αρ. 30-31, Ιαν.-Ιούν. 1993, σελ. 82-94.

[17] Από τους πλέον μορφωμένους Ρώσους θεολόγους της εποχής του, ο οποίος εγκατέλειψε ακαδημαϊκή καριέρα και έγινε ασκητής στα φρικτά Καρούλια του Αγίου Όρους. Ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ είχε γράψει για αυτόν: «δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πώς τέτοιοι ασκητές σαν τον γέροντα Θεοδόσιο αναπαύονται στη χορεία των Αγίων» (https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/02/19282/).

[18] Υπάρχει μόνο στην ρωσική γλώσσα, ενώ σύντομα θα ολοκληρωθεί η ελληνική του μετάφραση.

[19] Από τους μεγαλύτερους Αγίους της εποχής μας, θαυματουργός και με άφθαρτο λείψανο.

[20] Διαπρεπής Ρώσος Ιεράρχης, επίσης θαυματουργός.

[21] Δημοσιεύθηκε στην ελληνική γλώσσα στο περιοδικό Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία, αρ. 24-25, Ιούλ.-Δεκ. 1991, σελ. 322-343. Υπάρχει και στο διαδίκτυο εδώ: http://www.hsir.org/Theology_el/3a4010SerafeimMpok.pdf

Πηγή: https://poimin.gr/giati-oi-rosoi-kratoyn-to-palaio-imerologio/