A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

Ο ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ



Φοβού τον Κύριον και δόξασον ιερέα
 (Σοφ.Σειράχ 7: 29-31)
       Ο Ιερέας δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Παρά τις αμαρτίες, οι οποίες αναπόφευκτα ως άνθρωπο τον βαρύνουν, παρά τις ατέλειες και τις βρότειες(ανθρώπινες) αδυναμίες του, εξαιτίας της αγίας ιεροσύνης που φέρει, βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Μεταξύ ουρανού και γης! Γιατί η ιεροσύνη «τελείται μεν επί της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει ταγμάτων.».

       Τελείται μεν πάνω στη γη, αλλά ανήκει στα έργα των ουρανίων δυνάμεων. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, εφόσον δεν την ίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε καμιά άλλη κτιστή δύναμη, αλλά την ίδρυσε το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο και έκαμε ανθρώπους που ακόμα ζουν με το σώμα τους, ικανούς να διεξάγουν υπηρεσία Αγγέλων, όπως μας πληροφορεί ο απλανής διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Χρυσορρήμων Ιωάννης.
        Ο ιερέας επιτελεί έργο Αγγέλων. Ή μάλλον και υψηλότερο των Αγγέλων, διότι οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να τελούν τη Θεία Λειτουργία, ενώ εκείνος μετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού και θυσιάζει τον Αμνό του Θεού! Οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, ενώ εκείνος έχει εξουσία όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να μη συγχωρεί («δεσμείν και λύειν»), και η απόφασή του δεσμεύει την κρίση του Θεού! Είναι οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού! Προσφέρει στον Κύριο την προσευχή της Εκκλησίας- την ευχαριστία, τη δοξολογία και τα αιτήματά μας, και φέρνει στο λαό τη χάρη, την ειρήνη, τη συγχώρηση, την καταλλαγή, την ίαση, τη δωρεά, «πάσαν δόσιν αγαθήν και παν δώρημα τέλειον, άνωθεν καταβαίνον εκ του Πατρός των φώτων». Προσφέρει τον κόσμο στο Θεό και κατεβάζει το Θεό στον κόσμο! Ουρανώνει τη γη και θεώνει τον άνθρωπο!
       Βασιλείς και άρχοντες και οι σπουδαίοι της γης, όλοι από τη μια μεριά, δεν μπορούν να ισοσταθμίσουν ένα ιερέα από την άλλη! Γιατί εκείνος, μόνος του, απλός και άσημος συχνά κατά κόσμον, μπορεί όχι μόνο τον κόσμο και τους επί γης να οικονομήσει κατά Θεόν, αλλά και τους προ πολλού απελθόντες! Όταν λειτουργεί ο πάπας, ο τελευταίος και αμαρτωλός -αν θέλετε- φωτίζεται και η ίδια η κόλαση, και βρίσκουν κάποια αναψυχή και παρηγοριά κι αυτοί οι απολεσθέντες! Γι' αυτό και ο Πατέρας του Γένους μας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει: «Αν συναντήσω στο δρόμο ένα παπά και τον Βασιλέα, τον παπά θα τιμήσω περισσότερο κι αυτόν θα χαιρετήσω πρώτα. Αν συναντήσω έναν Άγγελο και έναν Ιερέα, πρώτα τον ιερέα θα χαιρετήσω και θα προσκυνήσω και μετά τον Άγγελο »!
       Εμείς οι Έλληνες, πέρα από τους θρησκευτικούς λόγους, έχουμε κι άλλους λόγους να σεμνυνόμαστε για τους ιερείς μας. Ο ιερός κλήρος της Ρωμηοσύνης, ο ταπεινός Έλληνας πάπας, δεν βαστάζει μόνο του Ιησού Χριστού τα στίγματα, μα και του μαρτυρικού μας Γένους! Η καρδιά του έπαλλε και πάλλει πάντα στον ρυθμό της καρδιάς του ποιμνίου του! Πάντοτε μοιράστηκε με τα πρόβατά του τις τύχες τους! Πατέρας κι αδελφός και δάσκαλος μαζί! Συναγωνιστής και μάρτυρας και θύμα! Ο Ελληνικός Κλήρος δεν υπήρξε ποτέ τάξη ευγενών, ούτε ταυτίσθηκε με τους ισχυρούς της γης. Ρακενδύτης(με παλιά ρούχα) συχνά και αποχειροβίωτος(που ζει από χειρονακτική εργασία), πολύτεκνος και ταπεινός, αμέτρητες φορές έβαψε το ράσο του με το ιερό του αίμα στους εθνικούς αγώνες! Φιλότιμα κράτησε αναμμένο το καντήλι της πίστης, καλλιέργησε τις ελληνορθόδοξες αξίες, διατήρησε τη γλώσσα την ελληνική, δίδαξε έργω και λόγω την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου.
       Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να υπογραμμίσουν ποιά πρέπει να είναι η στάση του καθενός όταν διαβαίνει ένα ράσο. Όταν φαίνεται στο δρόμο ένας που έχει το βαρύ προνόμιο να είναι επωμισμένος την ευθύνη της σωτηρίας μας και της μεταμορφώσεως του κόσμου μας σε «καινή κτίση». Ένας που έχει το προνόμιο να φέρει το πένθος των αμαρτιών μας μαζί με το πένθος του Γένους μας και τους στεναγμούς της Ρωμηοσύνης! Όμως το ράσο συχνά γίνεται αντικείμενο χλεύης εκ μέρους της πονηρής και αγνώμονος γενεάς μας. Με άλλοθι (εκ των υστέρων!) κάποιες τραγικές περιπτώσεις πεπτωκότων ιερωμένων, χυδαία λόγια, ανόητες προλήψεις, ακόμη και αισχρές χειρονομίες όχι σπάνια, σημειώνονται στη θέα και μόνο του κληρικού!
        Οδυνηρό σύμπτωμα, που ασφαλώς προδίδει υποβόσκουσα βαρύτατη πνευματική νόσο του νεώτερου Ελληνισμού! Κι όταν η μνήμη λειτουργεί, θυμούνται οι παλιότεροι, όχι χωρίς πικρία, ότι κ' οι αλλόθρησκοι κατακτητές του τόπου μας τιμούσαν τους ιερείς μας και τους Αρχιερείς και δεν αποτελούσε παράξενο φαινόμενο νάβλεπες Τούρκο να φιλάει το χέρι ενός παπά και να ζητάει την ευχή του!.
Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Μ' όλη σου την ψυχή να ευλαβείσαι τον Κύριο και να τιμάς τους Ιερείς Του. Μ' όλη σου τη δύναμη ν' αγαπήσεις Αυτόν ! που σ' έπλασε και να μην εγκαταλείψεις τους λειτουργούς Του. Να φοβάσαι τον Κύριο και να δοξάζεις τον ιερέα Του.». Και αλλού: «Στους προφήτες μου μην κάνετε κακό!» (Α' Παραλειπ. 16: 22)
         Τους λειτουργούς μου, τους κήρυκες του λόγου μου, τους απεσταλμένους μου, μην τους κακομεταχειρίζεσθε!
Ένα οδυνηρό συμβάν αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Δ' Βασιλειών, κεφ. Β'. Ο Προφήτης Ελισαίος, ένας κατ' εξοχήν πονετικός και φιλάνθρωπος άνθρωπος του Θεού, ανέβαινε προς τη Βαιθήλ. Καθώς ανέβαινε, ένα σμάρι αλητόπαιδα άρχισαν να τον γιουχαΐζουν και να τον ειρωνεύονται: «ανάβαινε, φαλακρέ, ανάβαινε!» (ήταν φαλακρός). Βρέθηκε σε στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας ο δούλος του Θεού. Πικράθηκε, γύρισε πίσω και τα κοίταξε και «τα καταράστηκε στο όνομα του Κυρίου». Την πικρία του Προφήτη εκδικήθηκαν την ίδια στιγμή δύο αρκούδες που βγήκαν από το διπλανό δάσος και «όρμησαν πάνω τους και κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά»! Κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά! Ασύλληπτα φοβερό πράγμα η πικρία και η δίκαιη αγανάκτηση των λειτουργών του Θεού! Ρίχνει τον αίτιο της στη δικαιοσύνη του Θεού και εφαρμόζεται το «είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού»! (Εβρ. 10: 31).
          Ας μην σκεφθεί κανείς: Ο Ελισαίος ήταν Προφήτης· ο παπάς δεν είναι κάτι ανάλογο! Μεγαλύτερος του Προφήτη είναι ο ιερέας! Ο Προφήτης δεν είχε εξουσία ούτε θεία Λειτουργία να τελεί, ούτε αμαρτίες να συγχωρεί, ούτε νεκρούς να λύει από τα δεσμά άθεσμων πράξεων! Την εξουσία, όμως, αυτή την έχει ο ιερέας!. Τα συμπεράσματα είναι άπλα και εύκολα.Το χειρότερο στις περιπτώσεις ασεβούς συμπεριφοράς έναντι των Κληρικών είναι ότι οι εκδηλώσεις της ασέβειας δεν απευθύνονται προς το πρόσωπο του ιερωμένου (συχνά ούτε καν τον γνωρίζουν οι τολμητίες), αλλά προς το ράσο! Προς την Ιεροσύνη! Επομένως δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πει κανείς ότι αυτό είναι μια απ' τις χειρότερες περιπτώσεις βλασφημίας.      
         Ένα είδος βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο χορηγεί το χάρισμα της Ιεροσύνης! Και είναι σαφής και απερίφραστος ο λόγος τού Θεανθρώπου: «Όποιος μιλήσει προσβλητικά κατά του Αγίου Πνεύματος, αυτόν ο Θεός δεν θα τον συγχωρήσει ούτε στον τωρινό ούτε στον μελλοντικό κόσμο»! (Ματθ. 12: 32).

Πηγή: inagiounikolaoutouneou.gr

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

ΑΜΑΡΤΙΑ,Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ (Ὃσιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος)

Όπως είναι η αρρώστια στο κορμί, έτσι είναι και η αμαρτία στην ψυχή. Γι’ αυτό η ιατρική των ψυχών δεν καταγίνεται με τίποτ’ άλλο, παρά μόνο με την καταπολέμηση της αμαρτίας και των αιτιών της, των παθών.
Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί στη φοβερή ώρα της Κρίσεως τι απολογία θα δώσουμε; Επιμεληθήκαμε άραγε την υγεία της ψυχής μας ή μήπως αγωνιστήκαμε σ’ όλη μας τη ζωή για την πολύμορφη μάταιη απόλαυση;
Αν δεν γνωρίζουμε την αρρώστια της ψυχής μας και δεν αισθανόμαστε τους πόνους και το κακό που προξενεί στη ζωή μας, βρισκόμαστε σε πλάνη.

Κάθε άνθρωπος είναι λίγο ή πολύ άρρωστος ψυχικά. Συνήθως όμως, μολυσμένος από το μικρόβιο της υπερηφάνειας, δεν αισθάνεται το κακό που του προξενεί η αμαρτία. Και όσο δεν το αισθάνεται, τόσο περισσότερο υπερηφανεύεται, όπως λέει και ο προφήτης Δαβίδ: «Η υπερηφάνεια των μισούντων σε ανέβη διά παντός». Γιατί ο ψυχικά άρρωστος είναι κατά κανόνα και αναίσθητος, και δεν νοιάζεται για την υγεία της ψυχής του. Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει ίσως, μισεί την ψυχή του. Και μισώντας την ψυχή του, μισεί και τον γιατρό των ψυχών.
Κάθε χριστιανός, αντίθετα, που συναισθάνεται την ψυχική του ασθένεια, ταπεινώνεται βαθιά και φροντίζει να καλέσει το γιατρό που θα τον θεραπεύσει. Όπως δηλαδή, όταν αρρωστήσουμε σωματικά, έχουμε αίσθηση των πόνων και καλούμε γιατρό, έτσι πρέπει να κάνουμε και με την ψυχή μας. Γιατί και η ψυχή έχει αρρώστιες, τις αμαρτίες και τα αίτιά τους, τα πάθη. Αλλά δεν αισθανόμαστε τις αρρώστιες της, δεν ακούμε τους πόνους της και δεν φροντίζουμε για τη θεραπεία της.
Σ’ αυτή την αξιοθρήνητη κατάσταση βλέπουμε ανθρώπους, που είναι χαρούμενοι και δεν λυπούνται για τις αμαρτίες τους, βυθισμένοι καθώς είναι στην άγνοια και την αναισθησία.
Ας εξετάσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, κι αν ανήκουμε σ’ αυτούς, ας καλέσουμε το γρηγορότερο το γιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Ιησού Χριστό. Ας προσπέσουμε γονατιστοί μπροστά Του. Ας Τον παρακαλέσουμε να γιατρέψει τις αρρώστιες μας. Και οι χειρότερες αρρώστιες της ψυχής είναι η επιθυμία του πλούτου, των ηδονών και της δόξας. Γι’ αυτά τα τρία μεγάλα πάθη γίνονται οι άνθρωποι αργοί, πλεονέκτες, κλέφτες, άδικοι, κενόδοξοι, υπερήφανοι, φθονεροί και μνησίκακοι.
Ας κλάψουμε, ας θρηνήσουμε, ας ζητήσουμε το έλεος του Κυρίου. Αν δεν ομολογήσουμε εμείς οι ίδιοι την αμαρτωλότητά μας, αν δεν Του φανερώσουμε τις αρρώστιες της ψυχής μας, δεν θα μας θεραπεύσει, παρόλο που γνωρίζει, σαν παντογνώστης, την κατάστασή μας. Περιμένει να Τον καλέσουμε εμείς, με τη θέληση μας, και να ζητήσουμε τη βοήθεια Του. Και τότε έρχεται και θεραπεύει με τη χάρη Του τα ψυχικά μας τραύματα.
Η θεραπεία αυτή είναι μια ψυχική αλλοίωση αξιοθαύμαστη: Όσα μέχρι τώρα θεωρούσαμε σπουδαία και ποθητά – το χρήμα, τις απολαύσεις, τις τιμές – τα αποστρεφόμαστε πια και τα βλέπουμε ασήμαντα και βδελυκτά. Και όσα πριν περιφρονούσαμε ή περιγελούσαμε – την εργασία των αρετών, την κάθαρση, τον αγιασμό – τώρα τα επιζητούμε με ζήλο κι ενθουσιασμό. Γιατί; Επειδή η χάρη μας, άνοιξέ τα μάτια και μας αποκάλυψε την πραγματικότητα.
Αυτή η μεταστροφή, αυτός ο φωτισμός, αυτή η αλλοίωση είναι η αρχή της θεραπείας της ψυχής μας. Η ολοκλήρωση της είναι συνάρτηση της προαιρέσεως μας, του πνευματικού μας αγώνα και της βοήθειας του Χριστού.

(Από το βιβλίο “Απόσταγμα Πατερικής σοφίας”, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.)
Πηγή: alopsis.gr

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου



Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἔχει λεχθῆ καί γραφῆ πολλάκιςἀλλ’ ἀνακριβῶςὅτι τό 1924 οἱὈρθόδοξοι Χριστιανοί (Ο.Χ.) δέν ἐγνώριζον δῆθεν ὅτι ὁ λόγος τῆςεἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν..) ἦτο ἡ προώθησις τῆςπαναιρέσεως τοῦ ΟἰκουμενισμοῦΣυνεπῶςσυμπεραίνουν αὐτοί πούχρησιμοποιοῦν αὐτήν τήν ἐπιχειρηματολογίανὅσοι ἀπετειχίσθησαντότε ἀπό τήν καινοτομήσασαν Ἐκκλησίανἐπικαλούμενοι τόν 15ονΚανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου καί γενικώτερον τήν Πατερικήν Διδασκαλίανκαί Παράδοσινἔσφαλονδιότι δῆθεν δέν ὑφίστατο δογματικός λόγοςπού νά δικαιολογῇ τήν ἀποτείχισινἐνῷ ὅσοι ἀπεδέχθησαν τό ν.δένὑπέπεσαν εἰς δογματικόν σφάλμα.

Σκοπός τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι ν’ ἀποδείξῃ ὅτι  ὡς ἄνωἰσχυρισμός εἶναι ἐσφαλμένοςπαραθέτοντας κείμενα πού εἶδον τόφῶς τῆς δημοσιότητος πρό τοῦ 1924 καί πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἀπό τό1582 καί ἐντεῦθεν εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ ἑνωτικοί«ὀρθόδοξοι» (οἱ σημερινοί Οἰκουμενισταίδηλαδήἐπεδίωκον τήνἐπιβολήν τοῦ ν.εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίανὡς τό «πρῶτονβῆμα» διά τήν εἰς τόν Παπισμόν ὑποταγήν τηςπού ἐθεωρεῖτοἀνέκαθεν ὡς τό πρῶτον στάδιον τοῦ ΟἰκουμενισμοῦΤά στοιχεῖα πούπαρατίθενται κατωτέρωμικρόν μόνον δεῖγμα ἀπό τά πολλά πούὑπάρχουν (βλπ.χτά καλά ἱστολόγια «ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» καί «ΕΝΤΟΥΤῼ ΝΙΚΑ»), φανερώνουν ἐπίσης ὅτι  ἐπιβολή τοῦ ν.ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίανθίγοντας ἔτσι τό δόγμα τῆς ἑνότητός τηςΦανερώνουν ἐπιπλέον ὅτικατακριτέα δέν εἶναι μόνον  ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίουὅπωςδιατείνονται ἐσφαλμένως πολλοίἀκόμη καί σήμερονἀλλά καί «διόρθωσις» τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου.

Πρῶτονεἰς τήν γνωστήν ἐπιστολήν τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Βτοῦ Τρανοῦ πρός τόν πρίγκηπα τῆς Βενετίας Νικόλαον Νταπόντε τόἔτος 1583, βλέπομεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἠρνήθη νά ἐνδώσῃεἰς τάς ἀξιώσεις τοῦ «πάπα» διά τήν ἀποδοχήν τοῦ ν.., διαβλέπουσατά «ὅσα σκάνδαλα ἔχουσι γενέσθαι διά τά νέα ταῦτα ὡρολόγια»,καθώς καί τήν σύγχυσιν καί «τό παγκόσμιον σκάνδαλον τῶνἀκουομένων δέκα ἡμερῶν» (Ἰωάννου ΒελούδουΧρυσόβουλλα καίΓράμματα τῶν Οἰκουμενικῶν ΠατριαρχῶνΦοῖνιξΒενετία 1893, σελ. 12-19). Ἀξίζει νά σημειωθῇ ὅτι αὐτό πού χαρακτηρίζεται εἰς τήν ἐπιστολήν ὡς «παγκόσμιον σκάνδαλον» δέν εἶναι μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, πού συνεπάγεται ἡ υἱοθέτησις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά καί ἡ ἀφαίρεσις τῶν 10 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον.
Δεύτερον, εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, Γ’ Τόμος, Βιέννη 1784, σελ. 402 (http://invenio.lib.auth.gr/record/125916) ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς: «Πατριαρχεύοντος τότε τοῦ Ἱερεμίου σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ’. ἐπιδημήσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων». Ἀξίζει καί πάλι νά σημειωθῇ ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1583 δέν ἀπέρριψε μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά ὁλόκληρον τό «Καλενδάριον» τοῦ «πάπα».
Τρίτον, εἰς τό βιβλίον τοῦ ἀγωνιστοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου Φωνή Ὀρθόδοξος καί Σπουδαία εἰς Ἀνακάλυψιν τῆς κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπιβουλῆς, Ἀθῆναι 1849, σελ. 100, ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς διά τόν Παπισμόν: «Διά δέ τήν κατάργησιν πάλιν τῶν καθ’ ἡμᾶς ἑορτασίμων καί πανηγυρικῶν ἡμερῶν, ἐκτός τῆς Κυριακῆς, ἐπενόησε καί ἐνεργεῖ πολλά ἄλλα σκάνδαλα. Πρῶτον μέν ἐνεργεῖ πολυτρόπως ἵνα εἰσάξῃ διά νόμου εἰς τά ὀρθόδοξα Κράτη, τό νέον λεγόμενον ἔτος τῆς Δύσεως, καθ’ ὅ αὐτοί προτρέχουσι 12 ἡμέρας, ὥστε ὅταν ἡμεῖς ἔχωμεν πρώτην τοῦ μηνός, αὐτοί μετρῶσι 13. Δι’ αὐτῆς τῆς καινοτομίας ἐλπίζει ἵνα συγχύσῃ καί ἀνατρέψῃ τάς ἑορτασίμους ἡμέρας καί εἰσάξῃ καί ἄλλους νεωτερισμούς». Βλέπομεν καί πάλιν ὅτι κατακριτέα δέν ἦτο μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά καί κάθε διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ. Ἄς σημειωθῇ ὅτι ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης δέν ἔγραφε μόνον βιβλία, ἀλλά ἦτο δημοδιδάσκαλος τοῦ γένους καί περιήρχετο τήν Ἑλλάδα διδάσκων τόν λαόν νά προφυλάσσηται ἀπό τά ὀθνεῖα δόγματα καί ἔθιμα (http://www.inkefalonia.gr/koinonia/51088-kosmas-flamiatos-enas-dimodidaskalos-tou-genous-apo-ta-poulata). Αὐτό σημαίνει ὅτι, τοὐλάχιστον ἀπό τόν 19ον αἰῶνα, ἀκόμη καί οἱ ἁπλοῖ Ἕλληνες χωρικοί ἐγνώριζον ὅτι ὁ σκοπός τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» των!
Τέταρτον, εἰς τό δημοσιογραφικόν ὄργανον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» τῆς 24/11/1895 (σελ. 312-314), ἀναγινώσκομεν τά ἑξῆς: «ἡ ἀπότομος λοιπόν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, θά ἰσοδυνάμει εἰς τά ὄμματα τοῦ λαοῦ πρός ἀπόπειραν τροποποιήσεως τῆς πίστεως τῶν Πατέρων του, πρός αὐτόχρημα ἐκφραγκισμόν»! Βλέπομεν ἐδῶ τήν ἐπίσημον μαρτυρίαν ὅτι τό 1895 ὁ λαός ἐγνώριζεν ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» τῶν Ὀρθοδόξων!
Πέμπτον, εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐμπρός»     τῆς 15 Μαρτίου 1899, ὁ Μελέτιος Α. Χρυσοχοδης γράφει: «Τὸ ζήτημα τῆς ἀφομοιώσεως τῶν ἡμερολογίων Ἰουλιανοῦ καὶ Γρηγοριανοῦ περὶ τοῦ ὁποίου γίνεται λόγος κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας εἶναι ἴσον τῷ ζητήματι τῆς ἑνώσεως τῶν δύω Ἐκκλησιῶν» (βλ. Ν. Μάννη, Ἑλληνική Ἀσπίς κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἩμερολογίουΤό Ἡμερολογιακό Ζήτημα στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή κατά τά Ἔτη 1581-1901, Ἀθῆναι 2016, σελ. 257-263). Τοὐτέστιν, ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἐπεδιώκετο χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἄλλωστε μᾶς διαβεβαιοῖ ἐπισήμως τό «Σύνταγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἤτοι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920.
Ἕκτον, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1902 ἔθεσε τό ζήτημα τοῦ ν.ἑ. πρός τάς ὑπολοίπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ὑπάρξῃ προσέγγισις μέ «τάς δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τόν Καθολικισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν». Ὁ Οἰκουμενισμός καί πάλιν τό ζητούμενον! Βεβαίως, αἱ ἀρνητικαί ἀπαντήσεις πολλῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ὑπ’ οὐδενός λόγου ἐπιβαλλομένη, οὔτε Ἐκκλησιαστικοῦ οὔτε Ἐπιστημονικοῦ! Καί πάλιν, δέν ἀπερρίφθη μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου ὡς «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ἀλλά καί ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ μέ τήν ἀφαίρεσιν 13 ἡμερῶν. Δυστυχῶς, τήν ὀρθήν αὐτήν θέσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1904 ἀνέτρεψεν ἐκ βάθρων ἡ ἄκρως οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ἡ ὁποία, ὅμως, ἐκρατήθη ἀρχικῶς μυστική ἀπό τόν λαόν.
Ἕβδομον, εἰς ἄρθρον τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Γρηγορίου Παπαμιχαήλ μέ τίτλον «Ἐπί τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως», ἀναγινώσκομεν τά ἑξῆς σημαντικά: «Ἡ ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ’ τῷ 1582 ἐπενεχθεῖσα ἡμερολογιακή μεταρρύθμισις ἀνέκαθεν ἤ μᾶλλον εὐθύς ἀμέσως ἐθεωρήθη ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἀνατολῇ ὡς κ α ι ν ο τ ο μ ί α  ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή καί θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ή καί ὡς μία ἐκ τῶν συνήθων τάσεων τῆς κρατούσης ἐν τῇ Δύσει ἐκκλησιαστικῆς ἀπολυταρχίας, τό ὄνειρον τῆς ὁποίας ἦν καί ἔστι καί ἔσται ἡ ἐπέκτασις τῆς ἐπιρροῆς αὐτῆς ἐπί τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ἐθεωρήθη, ἄλλαις λέξεσι, νέα παπική ἐκστρατεία κατά τῆς ἐν Ἀνατολῇ Ὀρθοδοξίας. Ὡς τοιαύτη θεωρηθεῖσα καί ἐκτιμηθεῖσα ἡ καινοτομία αὕτη ἀμέσως κατεδικάσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Κων/πόλεως ... Ἡ δέ οὐσία τοῦ περί οὗ ὁ λόγος ζητήματος τούτου ἔγκειται ἐν τῇ ἀποδοχῇ ἤ μή ‘τ ῆ ς  μ ι ᾶ ς  π η γ ῆ ς   τ ῆ ς   ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ῆ ς   δ ι κ α ι ο δ ο σ ί α ς’, ἄλλαις λέξεσιν, ἐν τῇ ἀποδοχῇ ἤ ἀποκρούσει τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ. Ὀρθῶς ἄρα ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἀπεφήνατο κατά τῆς καινοτομίας ἐπί τῇ βάσει καθαρῶς δογματικῶν λόγων [σ.σ. ἄς τό ἀκούσουν αὐτό ὅσοι ἐξακολουθοῦν νά γράφουν ὅτι τό θέμα δέν εἶναι δογματικόν]. ... Ἐκ πασῶν τούτων τῶν ἐπισήμων γνωμῶν καί ἀποφάνσεων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὁ κ. Σοκολώφ συνάγει, ὅτι αὗται οὐ μόνον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ἀπεφάνθησαν, ἀλλά καί κατά παντός οὐδετέρου ἤ ἐν γένει διωρθωμένου ἡμερολογίου» (ἡ ἔμφασις εἰς τό πρωτότυπον, Πάνταινος, 1910, ἀρ. 39, σελ. 624-628,http://digital.lib.auth.gr/record/146308/files/5471_1.pdf). Ἀξίζει καί ἐδῶ νά σημειωθῇ ὅτι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι δέν ἀπέρριπτον μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά καί κάθε διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦτο οὐραγός τῆς παπικῆς αἱρέσεως. Πρέπει δέ νά ὑπογραμμισθῇ ἡ πληροφορία πού ἐμπεριέχεται εἰς τό ὡς ἄνω κείμενον τοῦ Καθηγητοῦ Γ. Παπαμιχαήλ, ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀπέρριψεν τό ν.ἑ. «ἐπί τῇ βάσει καθαρῶς δογματικῶν λόγων»!
Ὄγδοον, εἰς τό βιβλίον τοῦ Ἀνθίμου, Μητροπολίτου Βιζύης, μέ τίτλον Τό Ἡμερολογιακόν Ζήτημα, τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη τό 1922, ἤτοι δύο ἔτη πρό τῆς ἀλλαγῆς, ἀναγινώσκομεν τά ἑξῆς (βλ. σελ. 141 καί ἀλλαχοῦ): «ὅτι διά τοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου, ἐπιτυγχανομένης τῆς ἑνοποιήσεως αὐτοῦ, θέλει ἀναμφισβητήτως ἐπιτελεσθῆ τό πρῶτον σπουδαῖον βῆμα πρός ἐπίτευξιν τῆς μελετωμένης καί ὑπό τῶν πραγμάτων ἐπιτακτικῶς ἐπιβαλλομένης Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν». Τό κείμενον αὐτό, ἐν συνδυασμῷ μάλιστα μέ τήν κατά τό αὐτό ἔτος (1922) ἀναγνώρισιν τῶν Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν ὑπό τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου (Β. Στεφανίδου,Ἐκκλησιαστική Ἱστορία: Ἀπ’ Ἀρχῆς Μέχρι Σήμερον, Ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, Β’ Ἔκδοσις, Ἀθῆναι, 1959, σελ. 711), ἐφανέρωσεν εἰς πάντα ἐνδιαφερόμενον αὐτό πού ἐπιμελῶς ἀπεκρύβη μέ τήν μή διάδοσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, ἤτοι τόν οἰκουμενιστικόν οἶστρον πού ἐπεκράτει εἰς τά ἀνώτατα ἐπίπεδα τῆς Ἱεραρχίας ὀλίγον πρό τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως, τήν ὁποίαν ἀνέκαθεν οἱ συνήγοροι τῶν Οἰκουμενιστῶν ἤθελαν νά παρουσιάσουν ὡς ἕν ἀστρονομικόν τάχα θέμα, μή ἁπτομένου τάχα τοῦ δόγματος καί ἀγνώστου τάχα εἰς τόν εὐσεβῆ λαόν! 
Τά παρατεθέντα στοιχεῖα ἐξηγοῦν τό γεγονός ὅτι ἀμέσως μετά τήν πραξικοπηματικήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. ὁ εὐσεβής λαός ἐκραύγαζεν: «μᾶς ἐφράγκεψαν!» Τό γνωστόν, ἀλλ’ ἀνακριβές, ἐπιχείρημα τῶν συνηγόρων τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι ὁ λαός δῆθεν δέν ἐγνώριζεν τούς προεκτεθέντας δογματικούς λόγους πού ἐκρύπτοντο ὄπισθεν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ., ἐπειδή ὀλίγοι μόνον εἶχον ἀναγνώσει τέτοια βιβλία καί ἄρθρα μέχρι τό 1924, δέν εὐσταθεῖ ἐπιστημονικῶς. Διότι, πρῶτον, συμφώνως μέ τήν ἐπικρατοῦσαν θεωρίαν διαμορφώσεως προσδοκιῶν, τήν «θεωρίαν τῶν ὀρθολογικῶν προσδοκιῶν», ἀρκεῖ πολύ ὀλίγοι μόνον, οἱ εἰδήμονες, νά γνωρίζουν μίαν πληροφορίαν. Αὐτοί θά τήν διαδώσουν καί στούς ἁπλοϊκούς, συνήθως ἐπ' ἀμοιβῇ, ἄν καί εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν ἡ ἀμοιβή πού ἀνεμένετο δέν ἦτο χρηματική καί δέν ἀνεμένετο ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλ' ἀπό τόν Θεόν. Διό καί πολλοί Ἁγιορεῖται Πατέρες ἐξῆλθον τότε τοῦ Ἄθωνος καί ἐδίδασκον τόν λαόν, ἐλειτούργουν κ.λπ. Δεύτερον, ὅπως προανεφέρθη, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης καί ἄλλοι ἀγωνισταί εἶχον πρό πολλοῦ καταγγείλει εἰς τόν Ἑλληνικόν λαόν τόν δόλιον σκοπόν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τό ὡς ἄνω ἀνακριβές ἐπιχείρημα χρησιμοποιεῖται κατά κόρον ἀκόμη καί σήμερον ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τῶν κρυπτο-οικουμενιστῶν, προκειμένου αὐτοί νά ἰσχυρισθοῦν ὅτι δῆθεν τό 1924 δέν ὑφίστατο λόγος ἀποτειχίσεως καί συνεπῶς νά συκοφαντήσουν τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ὡς σχισματικούς. 
Συμπερασματικῶς, τό ν.ἑ. εἶναι αἵρεσις, πρῶτον διότι εἰσήχθη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν χάριν τῆς ἀδογματίστου ἑνώσεώς της μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντας, δηλαδή χάριν τῆς καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καί, δεύτερον, διότι ἀνεμένετο νά θίξῃ τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τό ἔθιξε. Αὐτό δέν θά συνέβαινε ἄν, ἀντί τοῦ προαναφερθέντος οἰκουμενιστικοῦ οἴστρου, ἐπεκράτει τότε ἡ σύνεσις. Ὅπως κατέθεσαν ἀρκετοί Ἱερᾶρχαι εἰς τήν Σύνοδον τῆς 24-12-1923, ὁ εὐσεβής λαός ἀνθίστατο σθεναρῶς εἰς τήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἑ. καί μέ δάκρυα παρεκάλει τούς ἐπισκόπους του νά μήν προβοῦν εἰς αὐτήν (Ἀρχιμ. Θ. Στράγγα, Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ Πηγῶν Ἀψευδῶν: 1817-1967, Τόμ. Β´, σελ. 1194-96). Εἰκάζω ὅτι οἱ ἐπίσκοποι αὐτοί, περιφρονοῦντες τά ὡς ἄνω στοιχεῖα, ἔλεγον ὅτι «δέν πειράζει, τό θέμα δέν εἶναι δογματικόν»! Σήμερον, 94 ἔτη ἀργότερον, ὅταν τά ἴδια τά γεγονότα ἔχουν ἐπιβεβαιώσει, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι τό θέμα ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ, ὡς ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τήν κήρυξιν καί τήν ἐπικράτησιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί ὡς ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, πολλοί ἐξακολουθοῦν νά διατείνωνται ὅτι δέν εἶναι δογματικόν, νά κρατοῦν τό ν.ἑ. καί ν’ ἀπευθύνουν τήν δεινήν συκοφαντίαν τοῦ «σχισματικοῦ» πρός τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ. Ὁποία διαστροφή τῆς ἀληθείας!

(https://koukfamily.blogspot.gr/2017/09/blog-post_16.html)



Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΡΥΒΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥ (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)

Αποτέλεσμα εικόνας για η φιλανθρωπια του θεου


Σχετική εικόναΜέσα στην Αγία Γραφή συναντάμε γραμμένες απειλές του Θεού· απειλεί με προσωρινές και αιώνιες τιμωρίες τον αμετανόητο αμαρτωλό.
Κάθε επίγειος βασιλιάς, που φροντίζει για την ομαλή ζωή του κράτους του, εκδίδει ωφέλιμα διατάγματα, που καθορίζουν τα καθήκοντα των υπηκόων του, καθώς επίσης και τις τιμωρίες για όσους τα παραβαίνουν. Έτσι ακριβώς και ο ουράνιος Βασιλιάς, ο Κύριος και Θεός, γνωστοποιεί τον άγιο και δίκαιο νόμο Του σε όλους. Οι άνθρωποι οφείλουν να ζήσουν σύμφωνα μ’ αυτόν, αποφεύγοντας ό,τι απαγορεύει και εκτελώντας ό,τι προστάζει. Όσοι τον καταπατούν, απειλούνται με προσωρινές και αιώνιες τιμωρίες:

«Το τσεκούρι βρίσκεται ήδη στη ρίζα των δένδρων. Κάθε δένδρο που δεν δίνει καλό καρπό, θα κοπεί σύρριζα και θα ριχθεί στη φωτιά» (Ματθ. 3:10).
«Οι δειλοί, οι άπιστοι, οι βδελυροί, οι φονιάδες, οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες και όσοι αντιστρατεύονται την αλήθεια, θα έχουν το μερίδιό τους στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος» (Αποκ. 21:8).
«Αν δεν μετανοήσετε, (ο Κύριος) θ’ ακονίσει το δίκοπο σπαθί Του. Έχει ήδη τεντώσει το τόξο Του και το έχει έτοιμο. Έχει ακόμα ετοιμάσει όπλα θανατηφόρα. Επεξεργάστηκε τα βέλη Του γι’ αυτούς που είναι να καούν» (Ψαλμ. 7:13-14).
«Βροχή θα ρίξει τις καταστροφές επάνω στους αμαρτωλούς, φωτιά και θειάφι και θυελλώδεις άνεμοι θα είναι η απολαβή τους» (Ψαλμ. 10:6).
«Μην έχετε αυταπάτες· στη βασιλεία του Θεού δεν θα έχουν θέση ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε θηλυπρεπείς ούτε αρσενοκοίτες ούτε πλεονέκτες ούτε κλέφτες ούτε μέθυσοι ούτε υβριστές ούτε άρπαγες» (Α’ Κορ. 6:9-10).
Αυτές και όλες οι άλλες απειλές του Θεού μας είναι φοβερές, αλλά ταυτόχρονα δείχνουν και τη μεγάλη φιλανθρωπία Του: τίποτα δεν παρακινεί τόσο τον αμαρτωλό στη μετάνοια, όσο οι απειλές της τιμωρίας.
Με τις αγαθές υποσχέσεις μάς καλεί ο Θεός κοντά Του, στην αιώνια σωτηρία. Αλλά και με τις απειλές των τιμωριών μάς ξυπνά και μας παρακινεί στο καλό.
Γι’ αυτό απειλεί τους αμαρτωλούς, επειδή δεν θέλει να τους καταστρέψει· γι’ αυτό εκδηλώνει την οργή Του, για να φοβηθούμε, να διορθώσουμε τον εαυτό μας και ν’ αποφύγουμε έτσι την αιώνια καταδίκη.
Αν ο φόβος του επίγειου βασιλιά μάς αποτρέπει από πολλά κακά, πόσο μάλλον ο φόβος του ουράνιου Βασιλιά μπορεί να μας αποτρέψει από κάθε κακία και να μας οδηγήσει στη μετάνοια, αν εμείς θα θυμόμαστε συχνά τη δίκαιη οργή Του εναντίον της αμαρτίας και τις φοβερές Του απειλές;
Αλήθεια! Με τον φόβο της τιμωρίας ο άνθρωπος είναι σαν με σχοινί δεμένος, συγκρατημένος και πολύ δυσκολοκίνητος προς οποιοδήποτε κακό! Ναι, δεν θα τολμήσει ν’ αμαρτήσει, όταν μπροστά στα μάτια του έχει άσβεστη την εικόνα της αιώνιας φωτιάς, που έχει ετοιμαστεί για τους αμαρτωλούς. Η μνήμη της τιμωρίας δεν θα τον αφήσει να πέσει σ’ αυτήν.
Αδελφέ μου, πολλά χρωστάμε στον Θεό και γι’ αυτό το καλό, ότι δηλαδή μας αποκάλυψε τη γέεννα και τις άλλες τιμωρίες! Γιατί, όπως είπαμε, πιο έντονα μας παρακινεί στη μετάνοια η απειλή της τιμωρίας παρά η υπόσχεση των αγαθών.

(Από το βιβλίο: “Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας”. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 11)
Πηγή: alopsis.gr

Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

Όπως στεκόταν στον παράδεισο (Γεν. 3:24), έτσι στέκεται και τώρα απειλητικός απέναντι στον άνθρωπο ο θανάσιμος εχθρός του, το πεσμένο «Χερουβείμ», με το περιστρεφόμενο πύρινο ξίφος. Αδιάκοπα και αδιάλλακτα πολεμάει το πλάσμα του Θεού, προσπαθώντας να το παρασύρει στην παράβαση των εντολών Του και σε όλεθρο μεγαλύτερο από εκείνον των προπατόρων μας. Δυστυχώς, με κάθε επιτυχία του ο εχθρός ενθαρρύνεται και γίνεται πιο επιθετικός. 


Το περιστρεφόμενο πύρινο ξίφος που έχει στο χέρι του ο άρχοντας του αέρα, είναι, σύμφωνα με την ερμηνεία του οσίου Μακαρίου του Μεγάλου, (1) η δυνατότητα των δαιμόνων να περιστρέφουν τη διάνοια και την καρδιά του ανθρώπου, σαλεύοντας και φλογίζοντάς τες με ποικίλα πάθη. Ο απόστολος κάνει λόγο για «τα φλογισμένα βέλη του πονηρού» (Εφ. 6:16), ενώ ο προφήτης παρομοιάζει την επενέργεια του διαβόλου στην ψυχή με «τη φωτιά που καίει τ’ αγκάθια» (Ψαλμ. 117:12).
Ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος γράφει: «Από τότε που έκανε τον άνθρωπο να εξοριστεί, εξαιτίας της παρακοής του, από τον παράδεισο και τον Θεό, ο διάβολος με τους δαίμονες έχει τη δυνατότητα να σαλεύει νοητά μέρα και νύχτα το λογιστικό κάθε ανθρώπου, άλλου λίγο, άλλου πολύ και άλλου πιο πολύ. Και το λογιστικό δεν μπορεί να οχυρωθεί διαφορετικά, παρά με την ακατάπαυστη μνήμη του Θεού. Αν, δηλαδή, με τη δύναμη του σταυρού εντυπωθεί στην καρδιά η θεία μνήμη, θα στερεώσει και θα κάνει ακλόνητο το λογιστικό. Σ’ αυτόν τον σκοπό οδηγεί ο νοητός αγώνας, στον οποίο κάθε χριστιανός αποδύθηκε να αγωνιστεί μέσα στο στάδιο της πίστεως του Χριστού· αλλιώς θ’ αγωνιστεί μάταια». (2)
Η εντολή που δόθηκε από τον Θεό, αφορά όχι μόνο τα έργα και τα λόγια, αλλά κυρίως την πηγή και την αιτία τους, τους λογισμούς. Γι’ αυτό ο εχθρός πολεμάει πρώτιστα τον νουΑν, λοιπόν, ο νους, που ηγεμονεύει στις δυνάμεις του ανθρώπου, δεν συγκατατεθεί στην αμαρτία, δεν μπορούν να γεννηθούν ούτε λόγια ούτε έργα αμαρτωλά.
Το όπλο του εχθρού είναι η σκέψη και η φαντασίωση της αμαρτίας. Ο άνθρωπος πρέπει να παλεύει εναντίον των πονηρών εναερίων πνευμάτων μέσα στον χώρο του νου. Εκεί θα νικήσει ή θα νικηθεί. Εκεί θα ελευθερωθεί από τα τελώνια ή θα υποταχθεί σ’ αυτά. Εκεί θα αποφασιστεί η αιώνια κατάστασή του. Ο ίδιος θα διαλέξει ελεύθερα είτε την αιώνια ζωή, που του χαρίστηκε πρώτα από τον Πλάστη κι έπειτα από τον Λυτρωτή του, είτε τον αιώνιο θάνατο, που προαναγγέλθηκε ήδη στον παράδεισο από τον δίκαιο Θεό ως συνέπεια της παραβάσεως της ευεργετικής εντολής Του.
Σ’ αυτή τη μεγάλη και πολύ κρίσιμη πάλη μάς καλεί ο άγιος απόστολος Παύλος, όταν λέει: «Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου. Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα, που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό» (Εφ. 6:11-12).
Ο ίδιος απόστολος αναφέρει και τον χώρο αυτής της φοβερής πάλης και το είδος των όπλων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν: «Τα όπλα με τα οποία πολεμάμε εμείς δεν είναι κοσμικά, αλλά έχουν τη δύναμη από τον Θεό να γκρεμίζουν οχυρά (πνευματικά). Μ’ αυτά, δηλαδή, ανατρέπουμε λογισμούς και καθετί που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού. Μ’ αυτά αιχμαλωτίζουμε κάθε σκέψη και την κάνουμε να υπακούει στον Χριστό» (Β’ Κορ. 10:4-5).
Όπως βλέπουμε, ο απόστολος μας προτρέπει να αιχμαλωτίζουμε όχι μόνο τους αμαρτωλούς λογισμούς, που φανερά τους αποστρέφεται ο Κύριος, αλλά όλες τις σκέψεις, κάνοντάς τες να υπακούνε σ’ Εκείνον. Γιατί ο πονηρός εχθρός μας, έμπειρος καθώς είναι στον νοερό πόλεμο, δεν υποβάλλει εξαρχής στον άνθρωπο λογισμούς ξεκάθαρα αμαρτωλούς. (3) Αντιπαραθέτει στον πνευματικό λογισμό, δηλαδή στην ευαγγελική διδασκαλία, τον μεταπτωτικό ανθρώπινο λογισμό, τον σαρκικό και ψυχικό, που τον παρουσιάζει ως ορθό και υγιή, ως σοφό και επιβεβλημένο. Μ’ αυτόν προσπαθεί να αναιρέσει τον λογισμό της υπακοής στον Χριστό.
Γι’ αυτό ο απόστολος συνιστά την αποφασιστική και πλήρη αυταπάρνηση, όταν μας καλεί να ντυθούμε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, και όχι απλώς να πάρουμε στα χέρια κάποιο όπλο. Δεν αρκεί, δηλαδή, μόνο η νηστεία, ούτε μόνο η προσευχή, ούτε μόνο η ελεημοσύνη, ούτε μόνο η αγνεία. Η πανοπλία του Θεού αποτελείται απ’ όλες τις ευαγγελικές εντολές. Όποιος παραβεί έστω και μία μόνο απ’ αυτές, θεωρείται παραβάτης όλου του θείου νόμου (Ιακ. 2:10) και «θα κηρυχθεί ελάχιστος στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5:19), θα ριχθεί, δηλαδή, στη γέεννα, σύμφωνα με ερμηνεία του μακαρίου Θεοφυλάκτου. (4) «Γι’ αυτό τηρούσα όλες τις εντολές Σου, μισώντας κάθε άδικη πράξη» (Ψαλμ. 118:128). «Γι’ αυτό φορέστε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε ν’ αντισταθείτε την ώρα της σατανικής επιθέσεως. Λάβετε κάθε απαραίτητο μέτρο για να μείνετε ως το τέλος σταθεροί στις θέσεις σας» (Εφ. 6:13). Μόνο όποιος φοράει την πανοπλία του Θεού μπορεί ν’ αντισταθεί την ώρα της σατανικής επιθέσεως.
Μόνο όποιος τηρεί όλες ανεξαίρετα τις εντολές μπορεί να νικήσει τον εχθρό. Τις ώρες των σατανικών επιθέσεων αναδεικνύονται και αποδεικνύονται οι ανδρείοι στρατιώτες του Χριστού, που, νικώντας, μεταβαίνουν από τον αιώνιο θάνατο στην ανάσταση και την αιώνια ζωή της ψυχής.
Την πανοπλία του Θεού τη φορούν οι άγιοί Του. Ο κανόνας της ζωής των αγίων είναι το Ευαγγέλιο. Ο λόγος τους –ο λόγος και των χειλιών και του νου και της καρδιάς τους– είναι ο λόγος του Θεού, είναι το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μ’ αυτή την πνευματική μάχαιρα (Εφ. 6:17) συντρίβουν τα περιστρεφόμενα πύρινα ξίφη των εχθρών –τους δαιμονικούς λογισμούς και τις δαιμονικές φαντασίες– κι έτσι αυτά δεν μπορούν να διαπεράσουν τις ψυχές τους.
Με συνεχή εγρήγορση και νήψη επιτηρούν τον νου και την καρδιά τους όλοι οι αληθινοί δούλοι του Θεού. Φωτισμένοι από τη θεία χάρη, αντιλαμβάνονται ήδη από μακριά τους νοητούς κλέφτες και φονιάδες, όταν αυτοί τους πλησιάζουν, και βλέπουν μέσα τους σαν σε καθρέφτη τα μαύρα πρόσωπα των νοητών αιθιόπων. Διακόπτοντας από τούτη τη ζωή κάθε κοινωνία με τους δαίμονες, στερούν απ’ αυτούς κάθε δικαίωμα ή εξουσία πάνω στις ψυχές τους. Έτσι, όταν χωρίζονται από τα σώματά τους, περνούν ανεμπόδιστα τις εξουσίες του αέρα, τις νικημένες ήδη από την αρετή τους.
__________________
(1) Oσίου Μακαρίου του Μεγάλου, Ομιλίαι Πνευματικαί, ΛΖ’, 5.
(2) Οσίου Νικηφόρου του Μονάζοντος, Λόγος περί νήψεως και φυλακής καρδίας – Συμεών του Θεολόγου.
(3) Αββά Δωροθέου, Διδασκαλίαι, Ε’, 62.
(4) Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Ερμηνεία εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, κεφ. Ε’, στ. 19.

(Από το βιβλίο: Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, “Έργα 5. Λόγος για τα πνεύματα – λόγος για τον θάνατο”. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014)
Πηγή: alopsis.gr

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

Σῶσον Κύριε τόν Λαόν Σου ἐκ τῶν Θλιβόντων τοῦτον καί τούς Μισοῦντας αὐτόν Καταίσχυνον



ὑπό
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton


Ἡ κατάπτωσις τῆς χώρας κατόπιν τοῦ 1974 εἶναι τόσον μεγάλη, λόγῳ τῶν ἀναξίων, ἀνθελλήνων καί ἀντιχρίστων πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπεβλήθησαν εἰς τήν χώραν ὑπό τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ὥστε ἡ θλίψις τῶν Ἑλλήνων νά ἔχῃ φθάσει εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν τῆς Ἱστορίας μας. Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι μέ μηδενικά προσόντα καί ἄπειρον ἄγνοιαν (ἀγνοοῦντες τήν ἀποκαλυφθεῖσαν Ἀλήθειαν) νά ἐξαπατήσουν ἕνα ὁλόκληρον λαόν μέ τόσον ὑψηλές ἀρχές καί ἀξίες; Μήπως ἡ μεγάλη κοσμικότητα, ἡ χλιδή, ἡ ξένη ἐπίδρασις καί τά διεστραμμένα (κατευθυνόμενα) μέσα μαζικῆς «ἐνημερώσεως» διέφθειραν τόν λαόν μας εἰς ἕνα διάστημα 45 καί μόνον ἐτῶν; Μά ὁ λαός αὐτός δέν ἔχει ἕνα πολιτισμόν, μίαν πνευματικότητα καί μίαν παιδείαν πολλῶν χιλιετηρίδων; Τί τοῦ συνέβη καί δέν ἀντιδρᾷ, ἀλλά κατέστη ἕρμαιον τῶν ἀνθελλήνων καί ἀντιορθοδόξων Εὐρωπαίων καί ὀπαδός τῶν διεφθαρμένων πολιτικῶν του; Ἡ ὑποταγή τῆς χώρας, διά τῆς καταργήσεως τῆς Ἐθνικῆς κυριαρχίας της διά νόμων, ὑπό τῆς ἀνθελληνικῆς Βουλῆς καί ἡ ἀδιαλλαξία καί τό μῖσος τῶν βαρβάρων γειτόνων της, Τούρκων, Ἀλβανῶν καί Σκοπιανῶν, θά φέρουν τήν χώραν εἰς νέας περιπετείας καί δι’ ὅλα αὐτά ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ ψευδο-ἡγέται μας (ἀκόλουθοι) τῶν νεοεποχιτῶν Illuminati.
Ἤρχησαν, οἱ δουλοπάροικοι οὗτοι τῶν δυτικῶν φεουδαρχῶν, ἀπό τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 μέ τό πρῶτον πλῆγμα κατά τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης,[1] ὥστε νά ἀποδείξουν εἰς τούς ἐχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὅτι ἔχουν δίκαιον˙ δέν εἴμεθα Ἕλληνες, ἀπόγονοι τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων (ἀπό Ὁμήρου ἕως Πλάτωνος), οὔτε τῆς Ἑλληνιστικῆς περιόδου (ἀπό Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἕως τῶν διαδόχων του), οὔτε τοῦ χιλιετοῦς Μεσαιωνικοῦ (Βυζαντινοῦ) Ἑλληνισμοῦ καί οὔτε τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος μετά τά τετρακόσια χρόνια δουλείας, διότι δέν ἔχομεν τήν ἰδίαν γλῶσσαν καί παιδείαν. Μεγάλο κακόν ἡ ἄγνοια τῶν ψευδο-πολιτικῶν[2] καί μεγαλύτερον κακόν ἡ ἀποδοχή των ὑπό τῶν Ἑλλήνων ὡς ἡγετῶν των. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ἠμποροῦν νά διακρίνουν τό καλόν ἀπό τό κακόν, τό θεῖον ἀπό τό δαιμονικόν, τό φῶς ἀπό τό σκότος, τόν πατριωτισμόν ἀπό τήν προδοσίαν.
Κατόπιν ἀρχίζουν τόν πόλεμον κατά τῆς οἰκογενείας μέ τόν πολιτικόν γάμον, τήν συγκατοίκησιν ἄνευ γάμου, τήν νομιμοποίησιν τῶν ἐκτρώσεων, τά αὐτόματα διαζύγια καί τέλος τόν ἀνείπωτον «γάμον» τῶν ὁμοφυλοφίλων,[3] τήν ἀλλαγήν τοῦ φύλου τῶν παιδιῶν ἀπό 15 ἐτῶν καί τήν υἱοθεσίαν τέκνων ὑπό τῶν ἀνωμάλων τούτων. Τό Σάββατον, 9 Ἰουνίου 2018, εἶχον οἱ ἀναίσχυντοι οὗτοι, τῇ ἀνοχῇ τῶν ἀθέων καί καταισχυνθέντων πλέον πολιτικῶν μας, τήν παρέλασιν τῶν gay pride (εἰς τήν πραγματικότητα τῶνgay shame) εἰς τήν Ἀθήνα. Ἀνεπίτρεπτος κατάπτωσις τῶν ψευδο-ἡγετῶν μας. Αὐτοί οἱ νόμοι εἶναι ἅπαντες ἐγκλήματα κατά τοῦ πολιτισμοῦ μας, τῶν ἀρχῶν μας, τῆς πίστεώς μας, τῆς παραδόσεώς μας καί τοῦ ἀπωτάτου σκοποῦ τῶν Ἑλληνορθοδόξων. Οἱ ψηφίσαντες τούς νόμους τούτους ψευδο-πολιτικοί δέν ἠμποροῦν νά λέγωνται Ἕλληνες, δέν ἠμποροῦν νά διαβιοῦν εἰς τήν Ἑλλάδα καί ἐπί πλέον, δέν ἠμποροῦν νά ἀπαιτοῦν τήν ψῆφον ἤ ἀκόμη καί τήν ἐλαχίστην ἀναγνώρισιν τοῦ ἀξιώματός των ὡς «ἡγέται».
Ἐν συνεχείᾳ, ἐξεκίνησαν ἕνα ἀνελέητον πόλεμον κατά τῆς παιδείας. Καταργοῦν τά ὑπάρχοντα βιβλία, ξαναγράφουν τήν Ἱστορίαν καθ’ ὑπαγόρευσιν τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἑλλάδος καί ὅτι δήποτε ἀντιεκπαιδευτικόν καί ποταπόν κυκλοφορεῖ, σήμερον, περιλαμβάνεται πλέον εἰς τά νέα των βιβλία. Ἔκαμνον τήν παραδοσιακήν παιδείαν μας ὡς τήν ἀπαίδευτον παιδείαν τῆς Δύσεως. «Μπαίνεις κούτσουρο καί βγαίνεις τοῦβλο.»[4] Ἀφῂρεσαν τόν Θεόν καί τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν πίστιν, ἀλλά καί τά πρότυπα τῶν μεγάλων προγόνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τά παιδιά μας. Χωρίς παραδειγματισμόν, χωρίς Θεόν, χωρίς ἥρωας, χωρίς μάρτυρας καί χωρίς Ἱστορικόν μεγαλεῖον, τί ἠμπορεῖ κάποιος νά διδάξῃ εἰς τά νέα παιδιά;
Ἐσχάτως, παρέδωσαν τήν χώραν βοράν εἰς τούς ἐχθρούς τῆς Ἑλλάδος, τούς Illuminati τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, οἱ ὁποῖοι ἐκτός ἀπό τήν πνευματικήν καί κοινωνικήν καταστροφήν τῆς χώρας, τήν ἀπεδεκάτισαν (οὐσιαστικῶς, τήν ἀπο-εκατοστάτισαν) οἰκονομικά, τῆς ὑφήρπαξαν τόν πλοῦτον (δημόσιον καί ἰδιωτικόν), τῆς ἐπέβαλλον τά ἑκατομμύρια τῶν ἀλλοθρήσκων λαθρομεταναστῶν καί τώρα ἑτοιμάζονται οἱ ἀστέρες τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς νά παραδώσουν καί τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας εἰς τούς Σλαβο-ἀλβανούς τῶν Σκοπίων. Ἐχθές (12 Ἰουνίου 2018) ἠκούσαμεν ἀπό τόν πρωθυπουργόν, Ἀλέξην Τσίπραν, ὅτι ἐπετεύχθη συμφωνία μέ τά Σκόπια. Καί ὅτι εἶναι «μεγἀλη διπλωματική νίκη καί εἶμαι ὑπερήφανος γι’ αὐτό», λέγει ὁ πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος. Τό ὄνομα, τό ὁποῖον συνεφωνήθη θά εἶναιSeverna Makedonija (Βορεία Μακεδονία) καί οἱ Σκοπιανοί θά εἶναι Μακεδόνες τῆς Βορείας Μακεδονίας.[5] Ἔχομεν, λοιπόν, ἀποδεχθεῖ τούς Σλάβους ὡς Μακεδόνας. Συνεπῶς, ἔχομεν ἀποδεχθεῖ μίαν συμφωνίαν προδοτικήν καί ἀπάτης, ἡ ὁποία καταφέρεται κατά τῶν Ἑλλήνων, τῶν πραγματικῶν Μακεδόνων.
Ἐάν ἡ Ἑλληνική Βουλή (κυβέρνησις καί ἀντιπολίτευσις) παραδώσῃ τό Ἑλληνικόν ὄνομα «Μακεδονία» εἰς τούς Σλαβο-ἀλβανούς θά πρέπει νά καταδικασθῇ ἐπ’ ἐσχάτῃ προδοσίᾳ (ἰσόβιον κάθειρξιν). Διότι ἡ Βόρειος Ἑλλάς θά ἀπολέσῃ ἔκτοτε τήν ταυτότητά της καί τήν Ἱστορίαν της. Ὁ Ἕλλην πραγματικός Μακεδόνας δέν θά ἠμπορῇ πλέον νά δηλώνῃ Μακεδόνας, διότι τό ἀνθελληνικόν Κοινοβούλιον του θά ἔχῃ ἀναγνωρίσει διά τῆς ψήφου του ἕνα ἄλλον ἄσχετον λαόν ὡς «Μακεδόνας». Αὐτό θά εἶναι τό μεγαλύτερον καί τραγικώτερον λάθος τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἕως σήμερον, καθ’ ὅτι εἶναι Ἐθνική προδοσία, Ἱστορική πλάνη, ἐπιστημονική ἀνακρίβεια, ἐδαφική παραχώρησις, κατάπτωσις τοῦ Ἕλληνος καί ἀπώλεια τῶν δικαίων του καί τῆς Ἐθνικῆς του ταυτότητος˙ τοῦτ’ ἔστιν ἐσχάτη Ἐθνική παρακμή τῶν ἀθέων καί ἀνθελλήνων ψευδο-πολιτικῶν μας, τήν ὁποίαν ὀφείλομεν νά ἀποσοβήσωμεν μέ πᾶν μέσον. Αἶσχος καί αἰσχύνη εἰς τούς προδότας, οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλλον τήν κομμουνιστικο-μασονικο-σιωνιστική δικτατορία εἰς τούς ἐλευθέρους πνευματικά, πολιτικά, καί κοινωνικά Ἕλληνας.
Ἐπίσης, κατήργησαν τήν ἀργίαν τῆς Κυριακῆς διά νά «βελτιώσουν» τά  οἰκονομικά τῶν καταστημάτων, τά ὁποῖα ὡδήγησαν οἱ ἴδιοι εἰς πτώχευσιν μέ τούς νόμους τους καί τήν ἀνθελλινικήν πολιτικήν των. Ἐπέτρεψαν τήν δημιουργίαν Μουσουλμανικοῦ τεμένους εἰς τήν Ἀθήνα, ὥστε οἱ Τοῦρκοι νά ὑπονομεύουν νομίμως πλέον τήν πατρίδα μας. Ἡ ἐγκληματικότητα ἔχει ξεπεράσει κάθε δυνατόν ὅριον καί τά ἀνεξέλεγκτα ναρκωτικά ἀφανίζουν τούς νέους μας. Ἐψήφισαν ἀντιρατσιστικούς νόμους, οἱ ὁποῖοι προστατεύουν τούς ἀλλοθρήσκους καί τιμωροῦν τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνας, ὥστε μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου νά ἀποχριστιανίσουν τήν χώραν, διότι ἔχει πάρα πολύ μεγάλο ποσοστόν Ὀρθοδόξων.[6] Ἐπέβαλον τόν «Καλλικράτην» καί ὑπέγραψαν τήν Συνθήκην Σένγκεν ὥστε νά ἐλέγχουν τούς πολίτας καί νά τούς ἐπιβάλλουν τήν παγκόσμιον δουλείαν. Τέλος, ἐπέβαλλον ἀκόμη καί τήν ἀχρήματον κοινωνίαν μέ τάς τραπεζικάς (πιστωτικάς καί χρεωστικάς) κάρτας καί ἔρχεται καί ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτου.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ θεία Πρόνοια, ἡ ὁποία θά ἐπιτρέψῃ (θά ἐπιβάλῃ) τήν ἀφύπνισίν μας μέσῳ τῶν βαρβάρων, τῶν καταπατητῶν τῆς προγονικῆς μας γῆς, τῶν φιλοξενουμένων τῆς Ἱστορίας, τῶν Μογγόλων Τούρκων. Δέν ἔχει μείνει καί τίποτε ἄλλο νά κάνουν˙ ἡ καταστροφή εἶναι γενική καί μή ἀναστρέψιμος. Εὔχομαι, θείᾳ Χάριτι καί μετανοίᾳ νά ἀφυπνισθῶμεν ἄνευ βαρβάρων, νά ἐκδιώξωμεν τούς ἐγχωρίους βαρβάρους ἀπό τήν Βουλήν καί τήν χώραν[7] καί νά εἴπωμεν ἀπό σήμερον καί εἰς τό ἑξῆς ΟΧΙ εἰς ἅπαντας τούς βαρβάρους, δυτικούς, βορείους καί εἰς τούς ἐξ ἀνατολῆς. Τά σοβαρά Ἐθνικά θέματα θά πρέπει νά ἀποφασίζωνται μέ δημοψηφίσματα καί ὄχι μέ τάς λανθασμένας ἀποφάσεις τῶν κυβερνήσεων μειοψηφίας, αἱ ὁποῖαι κυβερνοῦν τήν πατρίδα μας. Ἡ χώρα εὑρίσκεται εἰς μεγίστην κρίσιν καί θά ἀντιμετωπίσῃ φοβερούς κινδύνους, ἐάν ἐξακολουθήσῃ νά ὑποχωρῇ καί νά ἀποδέχεται τάς πιέσεις τῶν μισούντων ταύτην.


[1] Μᾶς ἐπέβαλον τήν διεφθαρμένην ΠΑΣΟΚυῖαν γλῶσσαν, ὡς Ἑλληνικήν.
[2] Καθ’ ὅτι, «Ἐξεχύθη ἐξουδένωσις ἐπ’ ἄρχοντας αὐτῶν, καί ἐπλάνησεν αὐτούς ἐν ἀβάτῳ καί οὐχ ὁδῷ». (Ψαλμός 106, 40).
[3] Ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Μυροβλύτης εἶπε, ἀφοῦ ἐπαρουσιάσθη εἰς τόν μοναχόν Θεοφάνην, ὅτι ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος καθοδηγεῖ τούς ἀνθρώπους εἰς τήν αἰσχίστην ταύτην καί μεγαλυτέραν πασῶν τῶν ἁμαρτιῶν πρᾶξιν, ἐξαφανίζεται διότι φοβεῖται καί οὗτος τήν τιμορίαν τοῦ Θεοῦ, καθ’ ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι θά καταδικασθοῦν καί θά ὑπάγουν εἰς τά κατώτατα στρώματα τῆς κολάσεως. Ὅρα, Τοῦ Ὁσίου Πατρός Ἡμῶν Νείλου τοῦ Μυροβλήτου: Προφητεῖαι καί Νουθεσίαι πρός τούς Ὀγδοΐτας Μοναχούς τοῦ Ἁγίου  Ὄρους, Ἀθήνα 2005.
[4] «Σπᾶνε τά κεφάλια τους τά παιδιά νά μάθουνε τί σφύριξε στό αὐτί τοῦ κάθε ἀθέου ὁ διάβολος.» (Ἀρχιμ. Γρηγόριος, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Δοχειαρίου).
[5] TV News ANTENNA, 12 Ἰουνίου 2018. ἘπίσηςFox News, June 12, 2018.
[6] Τό 95% τῶν Ἑλλήνων ἔχουν εἰκόνας (εἰκονοστάσιεἰς τήν οἰκίαν τωνὍραΒοανεργές,ἈρΤεύχους 96, Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2018, σ83.
[7] Ψάλοντες τό «Ἔσωσας γάρ ἡμᾶς ἐκ τῶν θλιβόντων ἡμᾶς καί τούς μισοῦντας ἡμᾶςκατῂσχυνας». (Ψαλμός 43, 8).