Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Η Κρήτη δεν επιλέχθηκε τυχαία ως τόπος της Οικουμενιστικής Συνόδου. Δυστυχώς το ορθόδοξο φρόνημα στη Μεγαλόνησο είναι υπό εξαφάνιση. Μετά από την επισημοποίηση της αιρέσεως του Οικουμενισμού, μόνο τρεις κληρικοί, από τους χίλιους περίπου, της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, είχαν την παλικαριά να αντιδράσουν [1]. Πρόκειται για τους εξής κληρικούς, των οποίων τα ονόματα (μαζί με όσων τα ονόματα ήδη έχουν διακόψει, από το 1924 και μετά, αλλά και όσων πρόκειται να διακόψουν την κοινωνία με τους Οικουμενιστές) θα γραφτούν με χρυσά γράμματα, αν βεβαίως αντέξουν έως τέλους διαχωρίζοντας τις ευθύνες τους:

Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης

  Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης

Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης

Τρεις στους χίλιους! Αυτή η αναλογία όμως ίσως δείχνει ότι δεν πρόκειται για προδοσία, αλλά για αποστασία. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τί σήμαινε κάποτε "Κρήτη" για την Ορθοδοξία. Αξίζει να γίνει μια σύντομη αναφορά σε μια παρόμοια ιστορική περίοδο, για να γίνει κατανοητό το εύρος της σημερινής αποστασίας.

Μετά την Ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1439), ο ενωτικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνης ο Β΄ έστειλε  Εγκύκλιο προς τους Κρήτες διά της οποίας τους ενημέρωνε για "τὴν ἁγίαν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ ἕνωσιν" και πως "μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν Λατίνων οὐδὲν ἔτι σκάνδαλον ἀπελείφθη, ἀλλ' ἤδη ἐσμὲν ἐν ἀλλήλοις φίλοι καὶ ἀδελφοί" και ότι "ἐκοινωνήσαμεν καὶ ἡνώθημεν αὐτοῖς", συνιστώντας παράλληλα τα εξής: "ὀφείλετε πάντες περιπτύξασθαι καὶ ἀσπάσασθαι τὴν ἁγίαν ἕνωσιν ταύτην καὶ τῷ Θεῷ χάριτας ἀναπέμπειν ἐπὶ τῇ τῶν χριστιανῶν εἰρήνῃ καὶ όμονοίᾳ καὶ μνημονεύειν, κατὰ τὸ ἔθος, τοῦ μακαριωτάτου πάπα ὥσπερ καὶ ἡμεῖς ποιοῦμεν" [2].
Στην Κρήτη (η οποία από το 1211 ήταν υπό ενετική κατοχή και στην οποία είχαν εκδιωχθεί οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι από τους, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, υπηρέτες του Πάπα), υπήρχαν τότε δύο χιλιάδες οκτακόσιοι ιερείς [3]. Ξέρετε πόσοι αποδέχθηκαν την ένωση και αποδέχθηκαν την παραπάνω ενωτική πατριαρχική Εγκύκλιο; ΜΟΝΟ ΔΩΔΕΚΑ!
Και αυτών τα ονόματα κατέγραψε, με μελανά γράμματα, η αδέκαστος Ιστορία [4]:

Ησαΐας ιερομόναχος

Ιωάννης Πλουσιαδηνός

Ιωάννης Ρώσσος

Γεώργιος Αλεξάνδρου

Νικόλαος Καναδάτος

Νικόλαος Πλουσιαδηνός

Νικόλαος Μαυρομμάτης

Γεώργιος Χρυσολωράς

Μάρκος Επιφάνιος

Μανουήλ Συναδινός

Γεώργιος Βισούλας

Οι υπόλοιποι υπερδισχίλιοι ακολούθησαν την φωνή της Ορθοδοξίας η οποία στεντορείως ήχησε από το στόμα του Άτλαντα Μάρκου του Ευγενικού, του Αγίου Επισκόπου της Εφέσου! 
Πόση διαφορά με σήμερα! Η νήσος των Ορθοδόξων, η νήσος του Ανθίμου του Ομολογητού, του Ιωσήφ Φιλάγρη, του Μαξίμου Μαργουνίου, του Σιλβέστρου Αλεξανδρείας, του Μελετίου Πηγά, του Κυρίλλου Λουκάρεως, του Γερασίμου Σπαρταλιώτου, του Μελετίου Συρίγου, του Νεκταρίου Ιεροσολύμων, του Αγαπίου Λάνδου και τόσων ακόμη αγωνιστών να έχει καταντήσει το άντρο των Οικουμενιστών, το νησί του Συνεδρίου της Αποστασίας, ο τόπος στον οποίο μετά βίας υπάρχουν τρεις Ορθόδοξοι κληρικοί να αντιδράσουν...
Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξουν και άλλες ψυχές που θα τους χαρίσει ο Κύριος το σθένος της Ομολογίας και ότι δεν θα πέσει αμαχητί και αυτό το πάλαι ποτέ φρούριο της Πίστεώς μας.

Νικόλαος Μάννης 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Επιστολή Κληρικών προς τους Αρχιερείς της Εκκλησίας της Κρήτης 

( http://aktines.blogspot.gr/2016/12/blog-post_66.html ).

[2] Codex Harleianus 5624 f. 207r. 
[3] Αγαθαγγέλου Ξηρουχάκη, Αι σύνοδοι του Γερόλαμο Λάντο, 1933, σελ. 102.
[4] Νικολάου Τωμαδάκη, Οι ορθόδοξοι παπάδες επί Ενετοκρατίας, ΚΡΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΙΓ΄ (1959), σελ. 48.

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/12/blog-post_4.html

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ...«ΒΓΑΙΝΕΙ»...! (π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Μας θέλουν χωρίς Ἱστορία, Παραδόσεις, Ἢθη καί Ἒθιμα…

Ἒχομε πολλάκις δηλώσει, πώς ἡ πολιτική, καί τά συνεπακόλουθά της, οὐδόλως ἐπηρεάζουν τάς θέσεις καί τάς ἀπόψεις μας.

Μόνος μας «ΦΑΡΟΣ» εἶναι ἡ προσήλωσίς μας στήν Πίστη μας τήν Ἁγία, τήν φιλτάτη μας ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Βεβαίως, ἡ κατάστασις πού ὑπάρχει καί μέσα στήν ὁποίαν ζοῦμε καί κινούμεθα ὃλοι μας, ἐξαρτᾶται ἀπό τίς θέσεις, τά «θέλω» καί τά «πιστεύω» (μᾶλλον τά ΜΗ πιστεύω...!) τῶν πολιτικῶν πού κρατοῦν στά χέρια τους τίς τύχες τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου.

Ἒχομε λοιπόν κάθε δικαίωμα καί έμεῖς οἱ Κληρικοί τήν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ νά ἐλέγχωμε καί νά ἐπισημαίνωμε κάθε κακόβουλο ἐνέργεια τῶν κυβερνώντων, χωρίς φόβον ἀλλά καί χωρίς πάθος, πάντοτε καλοπίστως καί χωρίς φανατισμούς καί προκαταλήψεις.
Μέ αὐτά ὡς δεδομένα, παρακολουθοῦμε τήν ΑΘΛΙΑ κατάσταση στήν ὁποία ἒχει περιέλθει ὁ κόσμος ὁλόκληρος, κάτω ἀπό τίς κακόβουλες καί σκοτεινές ἐπιταγές ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι πασχίζουν νά δημιουργήσουν μία «πλαδαρή, ἂνευρη καί ἂνευ προσωπικότητος μᾶζα ἀνθρώπων», χωρίς Ἱστορία, Παραδόσεις, Ἢθη καί Ἒθιμα, καί κυρίως (αὐτό τούς ἐνδιαφέρει ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ) χωρίς ἲχνος Πίστεως στόν Κύριόν μας καί Θεόν μας, τόν Ἀρχηγό τῆς Πίστεώς μας ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ...!
Τόν τελευταῖο, ἰδίως, καιρό, βλέπομε μία τραγελαφική κατάσταση ἡ ὁποία ΟΥΔΕΜΙΑ ἀμφιβολία ἀφήνει, πώς ἒχει πίσω της τήν ὁλομέτωπη ἐπίθεση τῶν «παγκοσμιοποιητῶν» ἐναντίον παντός ἰδανικοῦ καί πάσης ἠθικῆς ἀρχῆς καί ἀξίας.
Βεβαίως, δέν εἶναι ἡ πρώτη (οὒτε καί ἡ τελευταία.!) φορά, πού ἐπιχειρεῖται ἡ καταστροφή τοῦ κόσμου καί ἡ δημιουργία τοῦ «λαοῦ» πού θά «ὑποδεχθῆ» τόν ἀντίχριστο.
Πάνοτε, οἱ Προσπάθειες αὐτές ΑΠΕΤΥΧΟΝ παταγωδῶς. Ἡ Ὀρθοδοξία βγῆκε ἀπό ὃλες αὐτές τίς ἐπιθέσεις, ὂχι μόνον θριαμβεύτρια ἀλλά καί ἐνισχυμένη...!
Στίς ἐπιθέσεις των αὐτές, οἱ τό ΣΚΟΤΟΣ δουλεύοντες, ἐπιστρατεύουν κάθε εἲδους παγίδα, πίεση καί βασανιστήριο, προκειμένου νά κάμψουν τό ἠθικό τῶν Λαῶν καί νά «γονατίσουν» τήν ἀνθρωπότητα, ὣστε νά τήν καταστήσουν ὑποχείριόν των..!

Ἡ σημερινή Κρίσις, ΔΕΝ εἶναι, στήν οὐσία της, οίκονομική.
Χρησιμοποιοῦν τήν οἰκονομική δυσπραγία, ἀπό τήν ὁποίαν ὑποφέρομεν ΟΛΟΙ, μόνον καί μόνον γιά νά μᾶς ἐξαναγκάσουν νά...«γονατίσωμε» καί νά δεχθοῦμε ὃλα ὃσα θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλουν. Προσπαθοῦν μέ ἂλλα λόγια, νά μᾶς κάνουν δούλους τῆς παγκοσμιοποιημένης τους κοινωνίας, στήν ὁποία, ΔΕΝ θά ὑπάρχουν Λαοί μέ προσωπικότητα, μέ Ἱστορία, μέ Παραδόσεις καί κυρίως μέ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, διότι ὃλα αὐτά καί πρό πάντων ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, δέν τούς ἐπιτρέπουν νά ἐπικρατήσουν καί ΔΙΑΛΥΟΥΝ κάθε τους Προσπάθεια...!
Βλέποντας πώς τά σχέδιά των ἀνατρέπονται (ἢ τουλάχιστον δέν μποροῦν νά ὁλοκληρωθοῦν) μετά τίς πρόσφατες ἐξελίξεις καί τήν προώθηση στήν Πολιτική σκηνή τῶν Λαῶν, ἀτόμων πού ΔΕΝ ἐνστερνίζονται τίς τάσεις τῶν διαφόρων ... «πλανηταρχῶν», τίτλο πού μᾶς ἐπέβαλαν ἀπό τό...«πουθενά», χωρίς νόημα καί χωρίς τό παραμικρό περιεχόμενο, μόνον καί μόνον γιά νά.. «συνηθίζουν τά αὐτιά μας» στήν ἰδέα τοῦ ΕΝΟΣ ΠΑΡΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΟΣ, ὣστε νά εἶναι πιό εὒκολη γιἀ αὐτούς ἡ ἐπιβολή τοῦ ὃρου «νέος...μεσίας» (δηλαδή ὁ..ἀντίχριστος), κάνουν ὃ,τι μποροῦν γιά νά ἀποτρέψουν τήν συντριβή τους, ἡ ὁποία, πρέπει νά εἲμεθα βέβαιοι πώς εἶναι ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΗ, παρά τίς κάποιες «ἐπιτυχίες» τους...!

Τά ἒβαλαν μέ Τόν ΘΕΟ. ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΝ...!

Καί μᾶς ἒστειλαν ἐδῶ τόν «ΑΡΧΗΓΟ» ὃπως ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ἀπο τά ὃσα μᾶς εἶπε, τῶν θιασωτῶν τῆς ΕΠΑΡΑΤΗΣ παγκοσμιοποιήσεως, ὁ ὁποῖος μᾶς ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ (για ὃσους ξέρουν νά ἀκοῦν πίσω ἀπό τά...παχιά λόγια), χρησιμοποιῶντας τήν ὓπουλη γλῶσσα τῆς διπροσωπίας καί τῆς ἀπάτης, μέ λόγια πού οἱ Ἓλληνες τά ἒχομε ἀκούσει πολλάκις στήν μακραίωνη Ἱστορία μας, Ἱστορία θυσιῶν, αἳματος καί ἀγώνων, ἀπό τούς ΑΓΝΩΜΟΝΕΣ καί ΦΘΟΝΕΡΟΥΣ «φίλους καί συμμάχους» μας, γιά τούς ὁποίους καί πολεμᾶμε..!
Μάλιστα. ὃπως ἀκριβῶς τό διαβάσατε.
ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ἀπροκαλύπτως, λέγοντας μας πώς «πρέπει νά πρόχωρησωμε ὃλοι μαζί στήν παγκοσμιοποίηση, μέ ἓναν Λαό, μία ..θρησκεία καί με ἐνιαῖα πιστεύω», ἂλλως (ἂκουσον-ἂκουσον) «δέν εἶναι ἐφικτή ἡ ...δημοκρατική.. διακυβέρνηση...!»

Ἦλθε ὁ ἂνθρωπος πού μόνον φιλειρηνικός δέν μπορεἶ νά χαράκτηρισθῆ (ἐκ τῶν ἐνεργειῶν του τόν χαρακτηρίζομε ἒτσι καί ὂχι ἀπό στεῖρες καί ..«ἰδεολογικές» ἀντιθέσεις), νά μᾶς κἀνη ...μαθήματα... Δημοκρατίας, νά μας μιλήση γιά Ἱστορία που ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, μέ λίγες λέξεις Ἑλληνικές τῶν ὁποίων τό ουσιαστικό νόημα ΑΓΝΟΟΥΣΕ, ὃπως π.χ. τόν ὃρο «φιλότιμο», ὁ ὁοῖος ἀπουσιάζει ὂχι μόνον ἀπό τό λεξιλόγιο του ἀλλά καί ἀπό τήν κοσμοθεωρία του...! καί κάποιοι ἐκ τῶν Ἑλλήνων Πολιτικῶν καί Δημοσιογράφων, ἀνέπεμψαν...ὓμνους γιά τά ὃσα εἶπε..!

Καί ἀπό κοντά, ποῖος ἂλλος;
Ὁ ...«οἰκολόγος».. Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος προπομπός καί πρωτεργάτης τῆς ..παγκοσμιωτικῆς τακτικῆς, ἒκανε καί κάνει ὃ,τι μπορεῖ προκειμένου να στηρίξη τίς θέσεις τῶν πολιτικῶν πατρόνων του και κυρίως τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ἱερωμένος, ἀλλά πρωθυπουργός κράτους...!

Μή τούς φοβᾶστε χριστιανοί...!
Ὃπως εἶπα καί πιό πάνω τά ἒβαλαν μέ Τόν ΘΕΟ.
Ἡ τιμωρία ΟΛΩΝ των θά εἶναι ΦΡΙΚΤΗ..!
Ὁ Λαός μας, αὐτός ὁ ἡρωικός Λαός πού οἱ ἀγῶνες του δέν ἒχουν τό ὃμοιό τους, ΠΑΝΤΟΤΕ βγαίνει ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ στίς μάχες του μέ τίς σκοτεινές δυνάμεις.
Ἐμεῖς οἱ πιό παλιοί, ἀντέχομε περισσότερο στίς δυσκολίες, διότι ἒχομε περάσει καί χειρότερα.
Ὑποφέρουν πιό πολύ οἱ νέοι μας, οἱ ὁποῖοι, ἀπό ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ, δέν μπολιάστηκαν μέ ἀντισώματα καί ἒτσι, νιώθουν πιό πολύ τά δεινά πού ταλαιπωροῦν τήν ἀνθρώπινη Κοινωνία καί κυρίως τήν ΟΡΘΟΔΟΞΗ Πατρίδα μας, τήν ὁποίαν κυνηγοῦν ΟΛΟΙ οἱ ΔΟΥΛΟΙ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
Καί ἒμαθαν αὐτά τά παιδιά, νά ζοῦν σέ μιά ἐπίπλαστη εὐδαιμονία, μέ τόν ἂκρατο καταναλωτισμό νά τούς ἐπιβάλη τήν... «μόδα» καί νά τά κάνη νά ἀποστασιοποιοῦνται ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν Πίστη μας...!
Ἒγιναν τά νιᾶτα μας, εὐάλωττα καί ..«προσκυνοῦν» τενεκεδένια εἲδωλα μή ἐκτιμῶντας τίς ᾶνανθρώπινες ἀξίες πού ἒχει ΠΑΝΤΟΤΕ, ἒστω καί καλά κρυμμένες στά βάθη τῆς ψυχῆς του, ὁ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ.
Καί ὂλα αὐτά, ἐξ αἰτίας τοῦ ξεστρατίσματος τῶν μεγαλυτέρων, οἱ ὁποῖοι, δέν ἐδίστασαν νά ξερριζώσουν Ελιές καί Ἀμπέλια, ἀκόμα καί νά σπάσουν τίς ψαρόβαρκές τους, μέ τήν προτροπή κάποιων ΠΡΟΔΟΤΩΝ ταγῶν μας, οἱ ὁποιοι τούς ἒδιδαν χρήμα γιά νά κάνουν αὐτά τά ἀνοσιουργήματα...!
Ὁ Ἑλύτης, (καλόν εἶναι νά παίρνωμε τά θετικά ἀπό τά λόγια κάποιων ἐπιφανῶν Ἑλλήνων) γράφει:
«...Ἂν διαλύσωμε τήν Ἑλλάδα, θά βρεθοῦμε μέ μία Ἐλιά, ἓνα Ἀμπέλι καί μία Βἀρκα.
Αὐτό σημαίνει, πώς μέ μία Βάρκα, ἓνα Ἀμπέλι καί μά Ἑλιά, ξάναφταχνομε τήν Ἓλλάδα...»
Εἲναι αὐτά ἀκριβῶς πού μᾶς ἒβαλαν πληρώνοντάς μας, νά κάταστρέψωμε...! οἱ ΔΟΛΙΟΙ, καί ΠΡΟΔΟΤΕΣ ταγοί, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται μάλιστα νά θέλουν νά μᾶς ...συμβουλεύσουν... γιά τό «πῶς θά βγοῦμε ἀπό τήν κρίση.!»

Πρέπει, λοιπόν, ὁ Ἓλληνας νά ξαναγίνη ὁ Ἀγρότης, ὁ Κτηνοτρόφος, ὁ Ψαρᾶς ξαναγυρίζοντας στήν ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ του παραγωγή, τήν ὁποία ὁ Καλός ΘΕΟΣ τοῦ ἐξασφάλισε πλήρως, χαρίζοντάς του ἓνα κομμάτι Γῆς παραγωγικό, πλούσιο καί ἀποδοτικό...!
Ὃμως, προσωπικῶς, ἒχω ΤΕΡΑΣΤΙΑ ἐμπιστοσύνη στά Ἑλληνικά νιἀτα, ἒστω καί ἂν σήμερα ἐμφανίζωνται τόσο διαφοροποιημένα ἀπό τήν εἰκόνα πού, δικαιολογημένα ἒχομε, γιά τό ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝ ΝΕΟΣ.
Ὃλα θά ἐπανέλθουν στίς σωστές τους διαστάσεις, μέ τίς σωστές τους ἐπιπτώσεις ἐπάνω στόν Λαό μας καί μέ τήν Βοήθεια τῆς Μεγαλόχαρης Παναγίας μας, θά ξαναβρεθοῦμε ἐκ νέου κάτω ἀπό τήν Ἁγία Της Σκέπη, νά μᾶς προστατεύη καί νά μᾶς πρόφυλασση ἀπό τά ΤΕΡΑΤΑ αὐτά πού ἐπιβουλεύονται τίς ψυχές μας...!
Ὃσο καί ἂν φαίνεται δύσκολο ἢ παράδοξο, οἱ σκοτεινές δυναμεις, χάνουν γιά μιά ἀκόμα φορά τό...,παχνίδι»
Μέ Προσευχή καί Πίστη θά ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΟΥΝ...!

Γονατίστε αδέλφια μου ἀγαπητά καί ΟΛΟΙ μαζί ἂς προσευχηθοῦμε, μέ Πίστη, μέ κάποια δάκρυα καί μέ ΕΛΠΙΔΑ (ἡ ἀπελπισία ΔΕΝ συμβαδίζει μέ τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματικοῦ Χριστιανοῦ), γνωρίζοντας πώς ἒτσι, σύντριβομε τούς δούλους τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί πώς τό σχέδιο Τοῦ ΘΕΟΥ θά ὑλοιπηθῆ ὃσο καί ἂν λυσσοῦν οἱ ἀντικείμενοι...!
Ὃσο γιά τίς...ΑΠΕΙΛΕΣ καί τίς μεγαλοστομίες τῶν παγκοσμιοποιητῶν, μή δίνετε σημασία. Σκοπός τους εἶναι νά μᾶς φοβίσουν καί νά δημιουργήσουν ἀπελπισία τίς ψυχές μας.
Μή τούς κάνωμε, λοιπόν, τό χατῆρι...!

Π.Ευθύμιος Μπαρδάκας 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΔΑΜ (Ἃγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος)

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΔΑΜ

(Ἃγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος)

Ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα φωτισμένος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρουσιάζει γι΄ ἄλλη μιά φορά τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Γράφοντας στούς Κορινθίους, μιλάει γιά δύο ἀνθρώπους: «Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ. Οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καί οἱ χοϊκοί, καί οἷος ὁ ἐπουράνιος τοιοῦτοι καί οἱ ἐπουράνιοι· καί καθώς ἐφορέσαμεν τήν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου». 

Πρῶτος ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ, πού ἔπλασε ὁ Θεός «χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς», γι΄ αὐτό καί ὀνομάστηκε χοϊκός. Αὐτόν τον ἄνθρωπο τόν ἔβαλε ὁ Θεός μέσα στόν παράδεισο, ὅπου μποροῦσε νά συναναστρέφεται μέ τούς ἀγγέλους Του, νά Τόν δοξολογεῖ μαζί μ΄ αὐτούς καί νά δέχεται τίς θεῖες ἐλλάμψεις Του. Εἶχε ὅμως πάρει θεϊκή ἐντολή, νά μή φάει «ἀπό τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν», γιά νά μήν παραδοθεῖ στόν θάνατο. Ἀλλ΄ αὐτός, παραβαίνοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔφαγε ἀπό τό δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Καί μόλις ἔφαγε, ἔχασε τήν ἀθωότητά του καί εἶδε τήν γύμνωσή του. Ὕστερ’ ἀπ΄ αὐτό στερήθηκε τ΄ ἀγαθά τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ἀποδοχή τῆς δόλιας προτροπῆς τοῦ φιδιοῦ, τυφλώθηκε ψυχικά καί δέν εἶχε πιά τήν δυνατότητα νά βλέπει τήν ἀνέκφραστη θεία δόξα. Ἔπεσε, βλέπετε, θύμα τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου, φιλοδοξώντας νά γίνει Θεός! Ἀλλ’ ἀντί γι΄ αὐτό, ἔχασε καί τά θεῖα δῶρα πού εἶχε. Ἔγινε φθαρτός καί θνητός καί ἄλογος, σάν τ΄ ἄλογα κτήνη, ὅπως λέει ὁ προφήτης Δαβίδ: «Παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς». Ἀπό τήν θεόσδοτη δόξα καί τήν ἀπόλαυση τῆς ἀθάνατης ζωῆς, γκρεμίστηκε στήν ἀτιμία καί στήν φθορά. Ἔχασε τόν ἀνεκτίμητο πνευματικό του πλοῦτο κι ἔγινε τραγικά καί ἀξιοθρήνητα φτωχός. Αὐτός εἶναι ὁ χοϊκός ἄνθρωπος, ὁ πρῶτος Ἀδάμ.

Ἄς ἔρθουμε τώρα στόν δεύτερο Ἀδάμ. Δέν εἶναι παρά ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, «Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», «ἄναρχος Υἱός ἀνάρχου Πατρός». Αὐτός, «ὤν ἐν τῷ Πατρί», κατέβηκε στήν γῆ, σαρκώθηκε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ἀπό τά παρθενικά σπλάχνα τῆς Παναγίας Θεοτόκου, κι ἔγινε ὅμοιος μέ μᾶς σέ ὅλα, ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία. Σκοπός τῆς σαρκώσεώς Του ἦταν ν’ ἀνακαινίσει τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ὅλους ἐκείνους πού γεννήθηκαν ἀπ΄ αὐτόν καί γεννιοῦνται ἀπό τούς ἀπογόνους του, ἀφοῦ εἶναι ὅμοιοι μέ τούς γεννήτορές τους. Ἐπειδή δηλαδή ὁ Ἀδάμ, μετά τήν παράβαση, ἔγινε φθαρτός καί θνητός καί πνευματικά φτωχός, ἐπειδή, μ΄ ἕναν λόγο, ἔγινε «χοϊκός», ἔτσι «χοϊκοί» ἦταν καί ὅσοι γεννήθηκαν ἀπ΄ αὐτόν, φθαρτοί καί θνητοί καί μέ τέτοια πνευματική γύμνια, πού δέν διέφεραν σχεδόν ἀπό τ’ ἄλογα ζῶα. Ἀπό τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔφυγε ἡ θεϊκή ὡραιότητα, καί μέσα της μπῆκε ἡ δαιμονική ἐμπάθεια. Τόσο πολύ μάλιστα σκοτίστηκε ἀπό τόν διάβολο ὁ ἄνθρωπος, σέ τέτοια ἀγνωσία κατάντησε, πού ἔφτασε στό σημεῖο ν’ ἀφήσει τήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί νά θεοποιήσει τήν γῆ, τόν ἥλιο, τήν σελήνη, τ΄ ἄστρα, τά κτίσματα γενικά, ἀκόμα καί τά αἰσχρά πάθη. Τό κακό ἦταν γενικό, πανανθρώπινο. «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν», κατά τόν ψαλμωδό. «Διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὑτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα».

Ἀπ΄ αὐτήν τήν ζοφερή κατάσταση θέλησε ὁ Θεός νά μᾶς βγάλει. Μᾶς λυπήθηκε, ἦρθε στήν γῆ ἁπλός καί ταπεινός, κι ἔζησε ἀνάμεσά μας σάν κοινός ἄνθρωπος.

Γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν Ἀδάμ.Ὕστερα τόν ἔριξε σέ ἔκσταση, τόν ὕπνωσε, καί παίρνοντας μιά ἀπό τίς πλευρές του, δημιούργησε τήν γυναίκα. Ἡ πλευρά τοῦ Ἀδάμ εἶναι ἡ γυναίκα. Ἀπ’ αὐτήν λοιπόν τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ σαρκώθηκε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί «ᾠκοδόμησε» τήν Ἐκκλησία, «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος». Γι’ αὐτό εἶναι ὁ δεύτερος, ὁ νέος Ἀδάμ, «ἀπόγονος» καί «συγγενής» τοῦ πρώτου, κι ἔτσι συγγενής «κατά σάρκα» ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Τήν σάρκα ἐνδυσάμενος (ὁ Χριστός), ἐνεδύσατο τήν ἀνθρωπότητα». Ὁ Χριστός εἶναι δίκαιος, ἅγιος καί ἀθάνατος· ἐμεῖς ἁμαρτωλοί, φθαρτοί καί θνητοί. Μαζί Του μᾶς συνδέει ὅμως ἡ σαρκική συγγένεια. Γι’ αὐτό μεσίτευσε στόν Πατέρα Του νά μᾶς χαρίσει τήν σωτηρία, νά μᾶς ξαναδώσει τήν ἀθανασία, νά μᾶς ἐπαναφέρει στήν προπτωτική κατάσταση, στό «ἀρχαῖον κάλλος».

Τά μέσα τώρα τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀπαλλαγῆς μας ἀπό τήν δουλεία τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς, εἶναι ἡ πίστη στόν λυτρωτή μας Χριστό καί ἡ ἐφαρμογή τῶν σωτήριων παραγγελιῶν Του.

Ἄν τηρήσουμε δηλαδή ὅ,τι γράφει τό Εὐαγγέλιο, πού δέν εἶναι παρά ὁ τρόπος καί ὁ δρόμος ἐπιστροφῆς στήν ἀθανασία, θά γίνουμε νέοι ἄνθρωποι, ὄχι χωματένιοι ἀλλά οὐράνιοι, παιδιά τοῦ οὐράνιου Πατέρα, ὅμοιοι μ΄ Αὐτόν χαρισματικά. Ἄν ὅμως καταφρονήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τίς λυτρωτικές καί ζωογόνες, τότε θά χάσουμε ὅλα τ’ ἀγαθά Του. Καί ὅπως ὁ Ἀδάμ μέτα τήν παράβαση διώχθηκε ἀπό τόν παράδεισο καί ἀποξενώθηκε ἀπό τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι κι ἐμεῖς, ὅταν ἁμαρτάνουμε, χωριζόμαστε ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ καί ξεσκίζουμε τό θεϊκό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μας. Ἔτσι στερούμαστε τήν αἰώνια ζωή, τό ἀνέσπερο καί παντοτινό φῶς, τόν ἁγιασμό, τήν θέωση, «πᾶν δώρημα τέλειον ἐκ τοῦ Πατρός τῶν φώτων». Καί ἐνῶ, πρίν ἁμαρτήσουμε, ἤμασταν οὐράνιοι ἄνθρωποι καί ἐπίγειοι ἄγγελοι, γινόμαστε πάλι «χοϊκοί», ὅπως καί ὁ πρῶτος Ἀδάμ μετά τήν πτώση του. Ἀκόμα χειρότερα, γινόμαστε ὑπόδικοι θανάτου καί ἀτέλειωτης κολάσεως στήν «γέενα τοῦ πυρός». Δέν χάνουμε ἁπλά τόν αἰσθητό παράδεισο, ὅπως ὁ Ἀδάμ, ἀλλά βγάζουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί τοῦ στεροῦμε τά αἰώνια ἐκεῖνα ἀγαθά, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν».

Ὕστερα ἀπ΄ ὅσα ἀναφέραμε, ἄς ἐξετάσουμε καλά ἄν τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἀναρωτηθοῦμε σοβαρά: Ἐκμεταλλευόμαστε τό τάλαντο τῆς σωτηρίας καί τό χάρισμα τοῦ ἁγιασμοῦ, ἤ μήπως τό χώσαμε βαθιά μέσα στήν γῆ τῆς ἀμέλειας καί τῆς ἁμαρτίας; Πῶς νά μᾶς ἀγαπήσει ὁ Θεός, ἄν δέν τηροῦμε τίς ἐντολές Του; Μᾶς τό εἶπε καθαρά: «Ὁ ἀγαπῶν με, τάς ἐντολάς μου τηρήσει καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν». Αὐτά δέν εἶναι λόγια ἀνθρώπινα, ἀλλά λόγια ἅγια τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ἄς μήν εἴμαστε λοιπόν ἐλαστικοί ἀπέναντι στήν συνείδησή μας. Ἄς κρίνουμε τόν ἑαυτό μας αὐστηρά, καί τότε θά διαπιστώσουμε, ὅτι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε οἱ αἴτιοι τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπό τόν Θεό. Ἄς μετανοήσουμε, ἄς κλάψουμε γιά τήν ἄθλια κατάστασή μας, καί ἄς ἀγωνιστοῦμε πιά νά φορέσουμε «τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου».

(“ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ”, Πνευματικά κεφάλαια βασισμένα σέ κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Πηγή:alopsis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ E ' ΛΟΥΚΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ (Ἃγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)

ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ
(Ἃγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ να συνετίσεις έναν υπερήφανο άνθρωπο, μη μεταχειριστείς πολλά λόγια. Θύμισέ του μόνο την ανθρώπινη φύση του και τη ρήση του σοφού Σειράχ: «Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη;» (10:9). Κι αν εκείνος σου πει, ότι χώμα και στάχτη θα γίνει μετά το θάνατό του, δώσ’ του να καταλάβει ότι και τώρα, που ζει, δεν είναι τίποτα περισσότερο. Ας μην ξεγελιέται, βλέποντας την ομορφιά του, έχοντας την υγεία του, νιώθοντας τη δύναμή του, απολαμβάνοντας τις χαρές της σύντομης επίγειας ζωής. Χώμα και στάχτη είναι, «αφού, και όσο ακόμα ζει, αρχίζει η φθορά του» (Σοφ. Σειρ. 10:9). 

Ας παρατηρήσει ο καθένας μας, πόσο ασήμαντη είναι η ύπαρξή μας. Ας μην περιμένει τη μέρα του θανάτου του, για να συνειδητοποιήσει τη μηδαμινότητά του. Ας την αντιληφθεί από τώρα, στρέφοντας φιλοσοφημένα τη σκέψη του μέσα του και γύρω του, στον εαυτό του και στους άλλους. Ας μη χάσει, όμως, το θάρρος του, διαπιστώνοντας την ανθρώπινη φθαρτότητα. Ο Θεός δεν έκανε έτσι τα πράγματα επειδή μας μισεί, αλλ’ απεναντίας επειδή μας αγαπά και νοιάζεται για μας. Μ’ αυτό τον τρόπο μας παρέχει πολλές αφορμές, για να γινόμαστε ταπεινοί. Αλήθεια, αν ο άνθρωπος, παρόλο που είναι πλασμένος από το χώμα της γης, τόλμησε να πει, «Θ’ ανέβω στον ουρανό» (Ησ. 14:13), πού θα έφθανε με το λογισμό του, αν δεν τον συγκρατούσε σαν χαλινάρι η αδύναμη φύση του;

Όταν, λοιπόν, δεις κάποιον να φουσκώνει από υπερηφάνεια, να τεντώνει το λαιμό του, ν’ ανασηκώνει τα φρύδια του, να κυκλοφορεί με ακριβά αμάξια, να απειλεί, να κάνει κακό στους συνανθρώπους του, πες του «Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη, αφού, και όσο ακόμα ζει, αρχίζει η φθορά του;» (Σοφ. Σερ. 10:9).

Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον κοινό άνθρωπο, αλλά και γι’ αυτόν που κάθεται σε βασιλικό θρόνο. Μην κοιτάς τη βασιλική πορφύρα, το στέμμα, τα χρυσοκέ­ντητα ενδύματα. Κοίτα και στοχάσου την ανθρώπινη φύση του βασιλιά. Τότε θ’ αναφωνήσεις κι εσύ μαζί με τον προφήτη: «Κάθε άνθρωπος είναι σαν το χορτάρι κι η δόξα του όλη φευγαλέα σαν το αγριολούλουδο» (Ησ. 40:6).

Γιατί, λοιπόν, υπερηφανεύεσαι, άνθρωπέ μου; Κατέβα από τα ύψη της ανόητης αλαζονείας σου και εξέτασε την ευτέλειά σου. Χώμα και στάχτη είσαι, καπνός και χορτάρι και σκιά, χορτάρι κι αγριολούλουδο. Τι πιο γελοίο από το να καμαρώνεις; Εξουσιάζεις μήπως πολλούς ανθρώπους; Και τι ωφελείσαι, όταν εξουσιάζεις ανθρώπους και εξουσιάζεσαι από τα πάθη σου; Είσαι σαν κι εκείνον που στο σπίτι του δέρνεται από τους υπηρέτες του και στην αγορά εμφανίζεται καμαρωτός επειδή έχει άλλους κάτω από την εξουσία του. Μακάρι να ήσουνα εξουσιαστής των παθών σου και όμοιος μ’ όσους συναντάς στην αγορά. Αν, λοιπόν, είναι αξιοκατάκριτος όποιος υπερηφανεύεται για τις πραγματικές αρετές του, δεν είναι στ’ αλήθεια γελοίος όποιος υπερηφανεύεται για πράγματα ολότελα τιποτένια;

Ταλαίπωρε άνθρωπε! Η ψυχή σου λιώνει από την πιο φοβερή αρρώστια, την αρρώστια της αμαρτίας, κι εσύ καμαρώνεις για τα πολλά σου χρήματα και κτήματα; Μα όλα τούτα δεν είναι δικά σου. Κι αν δεν πιστεύεις στα λόγια μου, κοίτα τι έγινε μ’ εκείνους που έζησαν πριν από σένα. Αν, πάλι, είσαι τόσο μεθυσμένος από τα πλούτη ή τη δόξα και δεν διδάσκεσαι από τα παθήματα των άλλων, περίμενε λίγο, και θα γνωρίσεις από το δικό σου πάθημα τη ματαιότητα των επίγειων αποκτημάτων και απολαύσεων. Όταν θα φεύγεις από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο και δεν θα έχεις πια στην εξουσία σου ούτε μιαν ώρα, όλα όσα διαθέτεις, χωρίς να το θέλεις, θα τ’ αφήνεις σε άλλους, ίσως μάλιστα σ’ εκείνους που πρωτύτερα δεν ήθελες καν ν’ αντικρίσεις.

Ο άνθρωπος και τ’ ανθρώπινα δεν είναι, θα το ξαναπώ, παρά χώμα και στάχτη και καπνός και σκιά και ό,τι πιο μηδαμινό απ’ αυτά. Γιατί, πες μου, τι είν’ εκείνο που θεωρείς μεγάλο; Ένα πολιτειακό αξίωμα; Ποιο; Το αξίωμα του υπάτου (ανώτερος άρχοντας στο ρωμαϊκό κράτος); Βέβαια, πολλοί νομί­ζουν ότι μεγαλύτερο αξίωμα δεν υπάρχει. Ε, λοιπόν, από τον άνθρωπο που ανέβηκε τόσο ψηλά, τίποτα λιγότερο δεν έχει ένας άλλος, που δεν είναι ύπατος. Και οι δύο στην ίδια ανθρώπινη κατάσταση βρίσκονται. Και οι δύο ύστερ’ από λίγο δεν θα υπάρχουν.

Πότε έγινε ύπατος; Και για πόσον καιρό έμεινε ύπατος; Πες μου! Για δυο μέρες; Μα αυτό γίνεται και στα όνειρα. Ναι, αλλά είναι όνειρα, απαντάς. Ε, και; Όσα συμβαίνουν την ημέρα δεν είναι όνειρα; Γιατί να μην τα λέμε κι αυτά όνειρα; Όπως όταν ξημερώσει, αποδεικνύεται ότι τα όνειρα δεν είναι τίποτα, έτσι και όταν νυχτώσει, αποδεικνύεται ότι τα γεγονότα της ημέρας δεν είναι τίποτα. Και όπως την ημέρα δεν δο­κιμάζει κανείς ευχαρίστηση από τα όνειρα που είδε τη νύχτα, έτσι και τη νύχτα δεν δοκιμάζει καμιάν απόλαυση απ’ όσα έγιναν την ημέρα.

Έγινες, λοιπόν, ύπατος; Έγινα κι εγώ τη νύχτα στ’ όνειρό μου. Ναι, λες, αλλά εγώ έγινα πραγματικά, ενώ εσύ φανταστικά. Και τι μ’ αυτό; Δεν έχεις τίποτα περισσότερο από μένα, εκτός από το ότι οι άνθρωποι λένε για σένα, “Ο τάδε είναι -ή ήταν- ύπατος”, κι από τη φράση τούτη δοκιμάζεις μια κενόδοξη ευχα­ρίστηση. Τέλειωσε η φράση; Εξαφανίστηκε και η ευχαρίστηση. Το ίδιο συμβαίνει και με την πραγματι­κότητα: Τέλειωσε η υπατεία; Εξαφανίστηκε η δόξα.

Ας δεχθούμε, όμως, ότι κάποιος έγινε ύπατος κι έμεινε στο αξίωμα αυτό όχι για δυο μέρες, αλλά για δυο ή τρία ή τέσσερα χρόνια. Σε ρωτάω, λοιπόν, πού είναι όσοι διετέλεσαν ύπατοι για δέκα χρόνια; Που­θενά. Τους ξέχασαν όλοι. Σκέψου τώρα τον απόστολο Παύλο. Ξεχάστηκε μήπως κι αυτός; Όχι. Ονομαστός ήταν όσο ζούσε, περισσότερο ονομαστός έγινε αφού πέθανε, κοσμοξάκουστος είναι και σήμερα, τόσους αιώνες μετά την κοίμησή του. Και αυτό μόνο στη γη. Γιατί ποια λόγια μπορούν να παραστήσουν τη δόξα και τη λαμπρότητά του στον ουρανό;

Όπως βλέπουμε τα κύματα, τη μια στιγμή ν’ ανεβαίνουν σε τεράστιο ύψος και την άλλη να χαμηλώνουν, έτσι βλέπουμε και όσους κυριεύονται από αλαζονεία για τα πλούτη τους ή τη δόξα τους, τη μια στιγμή να είναι ψηλά και την άλλη να ταπεινώνονται ελεεινά. Αυτούς υπαινίσσεται ο μακάριος Δαβίδ, όταν λέει: «Μην ταράζεσαι όταν ένας άνθρωπος πλουτίζει ή όταν μεγαλώνει η δόξα του σπιτιού του» (Ψαλμ. 48:17) . Καλά είπε: «Μην ταράζεσαι». Γιατί ύστερ’ από λίγο, θα δεις τον πλούσιο ή τον δοξασμένο να είναι πεσμένος χάμω, νεκρός και ακίνητος, γυμνωμένος από τα επίγεια αγαθά. Τίποτε απ’ αυτά δεν μπορεί να πάρει μαζί του. Τ’ αφήνει όλα εδώ και φεύγει για πάντα, φορτωμένος μόνο με την κακία του και τις αμαρτίες του.

Σωστά, λοιπόν, το πάθος αυτό έχει ονομαστεί κενοδοξία, που σημαίνει κενή, δηλαδή άδεια, δόξα∙ γιατί ουσιαστικά είναι άδεια, δεν έχει τίποτα το χρήσιμο. Είναι σαν ένα προσωπείο με υπέροχα εξωτερικά χαρακτηριστικά, που, καθώς είναι ψεύτικο και κενό από μέσα, μολονότι ωραιότερο από αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο, δεν κάνει ποτέ κανέναν να το ερωτευθεί. Τέτοια είναι και η τιμή, η υπόληψη που θέλει ν’ απολαμβάνει κανείς από τον κόσμο, ή μάλλον πολύ χειρότερη. Γιατί τίποτα δεν αποξενώνει τόσο τον άνθρωπο από τη φιλανθρωπία του Θεού, τίποτα δεν τον ρίχνει τόσο εύκολα στη φωτιά της κολάσεως όσο η κενοδοξία, η υπερηφάνεια, η έπαρση, η αλαζονεία.

Έχουμε υπερηφάνεια; Η ζωή μας είναι ακάθαρτη, έστω κι αν είμαστε σωματικά αγνοί, έστω κι αν κάνουμε νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες.«Ακάθαρτος είναι μπροστά στον Θεό κάθε υπερήφανος», λέει η Γραφή (Παροιμ. 16:5). Και είναι τόσο μεγάλο κακό η κενοδοξία, όχι μόνο γιατί παρασύρει στην αμαρτία όσους κυριεύει, αλλά και γιατί συνοδεύει συχνά ακόμα και την αρετή. Αν δεν μπορέσει να μας βγάλει από το δρόμο της αρετής, μας βλάπτει χρησιμοποιώντας την ίδια την αρετή, καθώς μας αναγκάζει να υπομένουμε τους κόπους της, μας στερεί όμως τους καρπούς της. Δεν είναι δυνατόν, όταν κανείς επιθυμεί και την αρετή και την δόξα, να πετύχει και τις δύο. Μπορεί, βέβαια, ν’ αποκτήσει και τις δυο, όταν επιδιώκει μόνο τη μία, την ουράνια αρετή, οπότε είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και η δόξα. Όταν, όμως, επιθυμεί και τις δύο, καμιά δεν θα πετύχει.

Εκείνος, δηλαδή, που κάνει μια καλή πράξη, προσπαθώντας να κερδίσει και τη δόξα των ανθρώπων, είτε μπορέσει ν’ αποκτήσει αυτή τη δόξα είτε όχι, παίρνει την αμοιβή του στην παρούσα ζωή, και καμιάν ανταμοιβή δεν θα πάρει για την καλή του πράξη στην άλλη ζωή. Γιατί; Επειδή στέρησε τον εαυτό του από τη γενναιοδωρία του Κυρίου, προτιμώντας τη μικρή δόξα των ανθρώπων από τη μεγάλη και αιώνια δόξα του δίκαιου Κριτή.

Από το άλλο μέρος, εκείνος που ασκεί κάποια πνευματική αρετή μόνο και μόνο για να είναι ευάρεστος στον Θεό, και την αρετή του διατηρεί ακέραιη και πλούτο αδαπάνητο αποταμιεύει στον ουρανό και παρηγοριά μεγάλη νιώθει από τη χρηστή προσδοκία της μελλοντικής αιώνιας ζωής. Αυτός, μαζί με τη θεϊκή ανταμοιβή του, που βρίσκεται ασφαλισμένη στο θησαυροφυλάκιο του ουρανού, θα γνωρίσει, χωρίς να το θέλει, και την ανθρώπινη δόξα. Γιατί τότε απολαμβάνουμε άφθονη τη δόξα, όταν αδιαφορούμε γι’ αυτήν, όταν δεν την επιζητούμε.

Έτσι, λοιπόν, όλα τα κερδίζει όποιος ταπεινά κάνει το καθετί για τον Θεό, κι όλα τα χάνει όποιος υπερήφανα επιδιώκει την τιμή των ανθρώπων.

(Από το βιβλίο: «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Β΄» ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Πηγή: alopsis.gr

ΠΕΡΙ ΖΗΛΟΥ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΗ (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

ΠΕΡΙ ΖΗΛΟΥ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΗ
(Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Περί ζήλου αγαθού

Ζήλος είναι η θέρμη της ψυχής, που εκδηλώνεται σαν ορμή ή σαν πάθος και επιθυμία. Ζήλο λίγο-πολύ διακρίνουμε και στους καλούς και στους κακούς ανθρώπους. Ο ζήλος είναι αγαθός όταν η όρμή του κινείται και εργάζεται προς το καλό. Όταν όμως εκδηλώνεται προς τα χυδαία και τα τιποτένια, είναι πονηρός. Ο αγαθός ζήλος ζητά την επικράτηση της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Ζητά την τελειότητα της αρετής, μιμείται το καλό και ποθεί η ψυχή του το αγαθό. Ο αγαθός ζήλος γεννιέται μέσα στην αγαθή ψυχή σαν καλή επιθυμία, χωρίς ίχνος ζήλιας· είναι εκδήλωση της αγάπης προς το αγαθό και εκφράζει τη διάθεση για πρόοδο. Ο αγαθός ζήλος επιθυμεί πάντοτε τα ανώτερα.

Περί του κατ’ επίγνωση ζηλωτή

Ο χαρακτήρας του κατ’ επίγνωση ζηλωτή είναι αυτός που λατρεύει, γεμάτος ενθουσιασμό για την πίστη του, τον Θεό. Πράγματι είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στον Θεό και φυλάει με αυστηρότητα τον νόμο Του. Ακολουθεί ευλαβικά τις πατρικές παραδόσεις και εργάζεται με πολλή θέρμη για τη δόξα του ονόματός Του. Είναι εραστής των έργων που αξίζουν τον έπαινο και γεμάτος πόθο βιάζεται να μιμηθεί τα καλά. Βαδίζει με πολλή προθυμία τον δρόμο της αρετής και επιδιώκει με ζήλο τις άριστες των ασχολιών. Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής είναι φίλος κάθε καλού, αγαπάει και ποθεί όλες τις αρετές. Διακαίεται από τον πόθο να διαδώσει τον θείο λόγο, με σκοπό τη στερέωση της πίστης, την ευόδωση του έργου της Εκκλησίας, τη μεγαλύτερη επίδοση του θείου κηρύγματος, την αποκατάσταση της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής πάντοτε εργάζεται, πάντοτε κινείται, πάντοτε βρίσκεται σε δράση. Ο ζήλος του τόσο περισσότερο φλέγεται και αναζωπυρώνεται, όσο περισσότερο πασχίζει για το αγαθό, όσο περισσότερο αγαπάει τον Θεό. Ο ζηλωτής αυτός, ενώ κοπιάζει, δεν αποθαρρύνεται· ενώ εργάζεται, δεν αποκάμνει· ενώ πονάει, δεν αισθάνεται την κούραση· ενώ δαπανάται, δεν εξαντλείται και δεν γκρινιάζει, αλλά πάντα ακμαίος και ζωηρός, εύθυμος και θαρραλέος, εξορμά προς νέα εργασία. Φλεγόμενος από τον ένθεο ζήλο του, ζητά να επεκτείνει τις ενέργειές του σε όλη την ανθρωπότητα. Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής, ορμώμενος από την αγάπη του προς τον Θεό και τον πλησίον, ό,τι κάνει, το κάνει με αγάπη και αυταπάρνηση. Δεν κάνει τίποτα που να μπορεί να επιφέρει θλίψη στον πλησίον του. Ο ζήλος του ενέχει φωτισμό και επίγνωση. Τίποτα δεν τον εξωθεί σε παρεκτροπή.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κατ’ επίγνωση ζηλωτή είναι η θερμή αγάπη του προς τον Θεό και τον πλησίον, η πραότητα, η ανεξιθρησκία, η ανεξικακία, η διάθεση για ευεργεσία και η ευγένεια των τρόπων. Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής είναι ο τύπος του αληθινού χριστιανού.

Χαρακτήρας του μη κατ’ επίγνωση ζηλωτή

Αυτός που δεν είναι κατ’ επίγνωση ζηλωτής, έχει μεν ζήλο, αλλά δεν έχει επίγνωση. Ξεγελιέται μέσα στις σκέψεις και τις ενέργειές του, δήθεν εργαζόμενος για τη δόξα του Θεού, ενώ παραβαίνει τον νόμο που θέλει να αγαπάει τον συνάνθρωπο. Ο μη κατ’ επίγνωση ζηλωτής, πάνω στη θέρμη του ζήλου του πράττει τα αντίθετα απ’ αυτά που λέει ο θείος νόμος και το θείο θέλημα. Διαπράττει ακόμη και το κακό, αν νομίζει ότι απ’ αυτό θα έλθει ό,τι εκείνος θεωρεί καλό και αγαθό. Ο ζήλος του μη κατ’ επίγνωση ζηλωτή είναι φωτιά που καταστρέφει, «πυρ καταναλίσκον». Μπροστά πηγαίνει η καταστροφή και πίσω του έρχεται η ερήμωση. Ο μη κατ’ επίγνωση ζηλωτής εύχεται στον Θεό να ρίξει φωτιά και να κατακάψει όλους όσους δεν δέχονται τις αρχές και τις πεποιθήσεις του. Τέτοιου είδους ανθρώπους τους χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετερόθρησκους ή ετερόδοξους, η ζήλια και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίσταση προς το αληθινό νόημα του θείου νόμου, η παράνομη επιμονή, προκειμένου να υπερασπισθεί τα δικά του φρονήματα, ο παράφορος ζήλος να ντροπιάσει τους πάντες, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έριδα, το φιλοτάραχο. Ο μη κατ’ επίγνωση ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος.

Περί κακού ζήλου και του χαρακτήρα αυτού που έχει κακό ζήλο

Ο κακός ζήλος είναι βρασμός μοχθηρής ψυχής και εκδηλώνεται σαν ζηλοτυπία, σαν φθόνος, σαν μίσος προς αυτούς που έχουν κάτι λαμπρό. Ο κακός ζήλος παρακινείται από τα χυδαία και τα πονηρά και ματιάζει τα καλά. Αυτός που έχει κακό ζήλο, ο ζηλήμονας, ζητά να αμαυρώσει καθετί που είναι φωτεινό στην όψη και φθονεί τον κάτοχό του. Μισεί αυτούς που ευτυχούν και ποθεί τη δυστυχία τους. Χαίρεται με την καταστροφή τους και ευχαριστιέται στις συμφορές τους. Κανέναν δεν μπορεί να ανεχθεί να επαινούν ή να μακαρίζουν. Διαβάλλει και συκοφαντεί αυτούς που διακρίθηκαν σε δόξα και τιμή. Βρίσκει ελαττώματα στα καλά και διασείρει τα άξια. Καμιά χάρη δεν αναγνωρίζουν τα μάτια του. Η γλώσσα του κινείται για να κοροϊδέψει. Το στόμα του εκβράζει βλαστήμια. Η καρδιά του εχθρεύεται αυτούς που προοδεύουν και όσους τον ξεπερνούν τους αποστρέφεται. Μισεί την πρόοδο και μηχανεύεται τρόπους για να την ανακόψει. Αυτός που ζηλεύει είναι εγωιστής και ανόητος, γιατί μόνο τον εαυτό του θεωρεί άξιο τιμής και δόξας που άλλοι κατέκτησαν και θεωρεί τον εαυτό του πάντοτε αδικημένο. Αυτός που ζηλεύει είναι κακός και μελετάει το κακό. Στην καρδιά του συσσωρεύονται τα κακά· δυσφορεί και θλίβεται όταν ζει άδοξα και λιώνει από τη ζήλια του. Ο ζηλιάρης είναι άθλιος και ελεεινός άνθρωπος.

(«Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ)

Πηγή: alopsis.gr

Ο ΣΠΟΡΟΣ (π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ἂς ἀνοίξωμε λοιπόν τίς καρδιἐς μας καί ἂς τίς καταστήσωμε «Γῆν ἀγαθήν», προκειμένου ὁ πολύτιμος «σπόρος» πού μᾶς δίδεται, νά μή πνιγῆ ἀπό ἀγκάθια, νά μή πατηθῆ καί ἁρπαγῆ ἀπό πετεινά καί νά μή πέση ἐπί πέτρας...!

==================

Ὁ μικρός, ἀσήμαντος φαινομενικά σπόρος, εἶναι «ΖΩΗ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ».
Ἡ διαχείρισις τοῦ σπόρου, ἀπαιτεῖ γνώσεις καί ἱανότητες ἀπό τόν σπορέα.
Τό ΠΟΥ καί ΣΕ ΠΟΙΟ ΕΔΑΦΟΣ θά πέση, ἒχει τεράστια σημασία γιά τήν ἀξιοποίηση τοῦ σπόρου καί τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἀποστολῆς του.
Ἀπό τήν καλή ποιότητα τοῦ σπόρου ἀλλά καί ἀπό τήν καταλληλότητα καί δεκτικότητα τοῦ ἐδάφους στό ὁποῖο θά πέση, ἐξαρτᾶται τό ἐάν τελικῶς θά βλαστήση καί θά δώση τόν καρπό πού πρέπει...!
Ἡ Εὐαγγελική Παραβολή τοῦ «καλοῦ σπορέως», εἶναι καί αὐτή, ὃπως ὃλες ἂλλωστε οἱ Παραβολές διά τῶν ὁποίων μεταδίδεται ὁ Λόγος Τοῦ Κυρίου μας, γεμάτη Σοφία καί Συμβολισμούς.
Εἶναι πολύ χρήσιμο καί ἐποικοδομητικό γιά τίς ψυχές μας, τό νά δυνηθοῦμε νά ἐμβαθύνωμε στίς τεράστιες ΑΛΗΘΕΙΕΣ πού κρύπτονται μέσα στά ἁπλᾶ λόγια τῶν Παραβολῶν αὐτῶν.
Τό «χωράφι» στό ὁποῖο ὁ «σπορεύς» τῆς Παραβολῆς μας, ἂρχισε νά ρίχνη τόν «σπόρο» του, εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα.
Σ’ αὐτό τό χωράφι, ἡ προετοιμασία, τό «ὂργωμα», ἒχει γίνει κατά τρόπο μυστηριακό, μέσα ἀπό τήν ἒμφυτη προδιάθεση τοῦ ἀνθρώπου νά συνδεθῆ μέ τό ΘΕΙΟΝ.
Λέτε νά εἶναι...τυχαῖο τό ὃ,τι, καί οἱ πιό ἀπομονωμένοι ἀπό τήν γνώση λαοί, αὐτοί πού οὐδεμία σχέση ἒχουν μέ Παιδεία καί μελέτη Ἱερῶν Κειμένων, δημιουργοῦν τούς δικούς τους «θεούς», τούς παγανιστικούς, τούς ψεύτικους, τά εἲδωλα, τούς «ΠΟΙΗΘΕΝΤΑΣ» ;
Αὐτοί οἱ «θεοί» εἶναι οἱ «ποιηθέντες», τούς ὁποίους βεβαίως κατακρημνίζει τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, λέγοντας «...φῶς ἐκ Φωτός, Θεόν ἀληθινόν, ἐκ Θεοῦ Ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, ΟΥ ΠΟΙΗΘΕΝΤΑ...»
Τό «χωράφι» λοιπόν εἶναι ἓτοιμο νά δεχθῆ τόν σπόρο.
Εἶναι, ὃμως, φυσικό, μέσα σ’ αὐτό, νά ὑπάχουν καί περιοχές, μέ διαφορετική ποιότητα καί σύνθεση ἢ χρήση τοῦ έδάφους.
Εἶναι περιοχές, στίς ὁποῖες ὑπάρχουν κάποιες πέτρες, οἱ ὁποῖες εἶναι πιθανόν νά ἒχουν ἐπάνω τους έλάχιστη ποσότητα χώματος,
Τότε, ὁ σπορος βλαστάνει γιά λίγο καί μετά ξηραίνεται.
Ὃμως, πολλές φορές, αὐτό πού ἐμεῖς νομίζομε γιά πέτρα, εἶναι ἁπλῶς ἓνας μεγάλος σβῶλος ἀπό χῶμα, ὁπότε ὁ σπόρος καί βλαστάνει καί δίδει καρπούς...!
Ἂν Ὁ Λόγος Τοῦ Κυρίου πού εἶναι ὁ «σπόρος» πέση λοιπόν ἐπάνω σέ μιά πέτρινη καρδιά,, ἀκόμα καί ἂν «φυτρώση» γιά λίγο, δέν θά «πιάση», διότι αὐτή ἡ πέτρινη καί χωρίς ἲχνος καλῆς προαιρέσεως («χῶμα») καρδιά, θά ἀπορρίψη κάθε καλό μήνυμα καί θά παραμείνη ἀσυγκίνητη καί στεῖρα...!
Ὁ σπόρος (Λόγος) πού πίπτει ἐπί τῆς πέτρας, ὃπου ὑπάρχει μικρά, ἒστω, ποσότης, «χώματος» (ἀρχική, ἀγαθή προαίρεσις) γίνεται μετά χαρᾶς
ἀποδεκτή στήν ἀρχή, ἀλλά ἐπειδή δέν ὑπάρχουν «στέρεες ρίζες» ζεούσης καί ΑΛΗΘΟΥΣ Πίστεως, ὃταν εὑρεθοῦν πρό τῶν διαφόρων πειρασμῶν, ἐγκαταλείπουν αὐτά πού αρχικῶς ἐπίστευσαν καί ἐπιστρέφουν στόν τρόπον ζωῆς πού τούς ἐπιβάλλει ὁ πονηρός μέ τίς πολλές παγίδες πού στήνει τργύρω τους..!
Ἂν, ὃμως, ἒχωμε νά κάνωμε μέ μία καρδιά ἡ ὁποία ἒχει σκληρύνει καί ἒχει ἀρχίσει νά..«πετρώνη», ἀλλά δέν ἒχει πετρώσει πλήρως, τότε, ὁ «σπόρος» θά πέση ἐπάνω σέ ἓναν σκληρό μέν ἀλλά «χωμάτινο ὂγκον», τόν ὁποῖον διασπᾶ καί θά λυγίση κάθει εἲδους ἀρνητική θέση κάνοντας τό θαῦμα του..! Θά φέρη τήν ζωή ἐκεῖ πού βασίλευε τό σκότος καί ὁ θάνατος, χαρίζοντας τό ΦΩΣ τό ἀληθινόν, τό κοσμοσωτήριον...!

Ποσότητα σπόρου, πίπτει, κατά τήν παραβολήν, πλησίον τῆς ὁδοῦ, ὃπου καταπατεῖται ἀπό τούς περαστικούς καί τελικῶς γίνεται τροφή τῶν πτηνῶν.
Αὐτή ἡ περίπτωσις, ἐπισημαίνει τόν Λόγον Τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον ἀκούουν κάποιοι, ἀλλά ἒρχεται ὁ πονηρός καί μή ευρίσκων σοβαράν ἀντίστασιν λόγω τῆς... «χλιαρότητος» τῶν ἀκουσάντων, αἳρει τήν ἀγαθήν ἐπίδρασιν ἐπί τῶν καρδιῶν των, προκειμένου νά μή σωθοῦν ἂν πιστεύσουν καί ἐνστερνησθοῦν πλήρως αὐτά τά ὁποῖα ἢκουσαν.
Τά δέ πετεινά τοῦ οὐρανοῦ πού κατατρώγουν τόν σπόρο, εἶναι οἱ γήινες καί ὑλικές ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων ἐκεινων, πού προκειμένου νά μήν ἒχουν νά ...«δώσουν λόγον», ἀπαρνοῦνται τά ὃσα ἢκουσαν καί τά ἀπορρίπτουν...!

Ἂλλη ποσότης σπόρου, πίπτει ἐκεῖ ὃπου ὑπάρχουν «ἀγκάθια» καί «ζιζάνια», τά ὁποῖα καταπνίγουν ὃ,τι καί ἂν φυτρώση.
Ἐδῶ γίνεται μία «ἀπεικόνισις» τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἂν καί ἢκουσαν τόν Λόγον, πνιγμένοι οἱ ἲδιοι μέσα στόν ζῶφον τῶν παθῶν, τῶν ὑλικῶν ἐπιθυμιῶν, τὴς λατρείας καί «θεοποιήσεως» τοῦ πλούτου καί τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου, καταπνίγουν μέσα των κάθε ἀγαθήν ἐπίδρασιν τοῦ Θείου Λόγου καί ἐπιστρέφουν στόν στεῖρον καί ἀτελέσφορον τρόπο ζωῆς πού τούς ἐπιβάλλει μέ τήν πονηρίαν καί τίς παγίδες του ὁ διάβολος.

Τέλος, ὁ σπόρος πού πίπτει στήν «γῆν τήν καθαράν καί καλά προετοιμασμένην», ἣτοι ὁ Λογος πού εἰσακούεται ἀπό καρδίας καθαράς καί ἑτοίμους νά δεχθοῦν τήν ἂνωθεν παρεχομένην Σωτηρίαν, καρποφορεῖ ΠΛΗΡΩΣ καί ἀποδίδει πολλαπλᾶ ἀγαθά ὠφέλη εἰς τούς ἀποδεχομένους τάς ἀληθείας καί τάς προτροπάς πού τούς δίδονται, πρός Σωτηρίαν τῶν ψυχῶν των ἀνθρώπους...!

Ὃλα αὐτά, δίδονται ὑπό Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ὑπό μορφήν παραβολῆς καί ἀποτελοῦν καί αὐτά ἓνα εἶδος «σπόρου», πού ἀποζητᾶ «γῆν ἀγαθήν καί καλῶς προετοιμασμένην», προκειμένου νά «πιάση τόπον» καί νά σώση τάς ψυχάς πού θά ἀποδεχθοῦν τάς ἀληθείας πού περιέχει.

Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις, ΔΕΝ ὑποστηρίζει αὐτό πού ἀπό πολλούς κακοδόξους ἢ ἡμιμαθεῖς λέγεται, μέ τήν φρᾶσιν «Ἡ Θρησκεία λέγει.. πίστευε καί μή ἑρεῦνα»..!
Ἀντιθέτως, ὑποστηρίζει καί διδάσκει τό «μελετᾶτε καί ἑρευνᾶτε τάς Γραφάς», πρᾶγμα πού σημαίνει, πώς ἡ μελέτη τῶν Ἱερῶν Εὐαγγελίων , δίδει γνώσεις ψυχωφελεῖς καί κατευθυντηρίους καί ἐπιβάλλεται προκειμένου νά μανθάνη ὁ Πιστός τό ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ὑποστηρίζει ἡ Θεία Διδασκαλία καί νά μή γίνεται θῦμα τῶν ὃσων παραπλανητικῶν καί διαβρωτικῶν διαδίδουν οἱ κακόδοξοι καί παντεῖοι ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἀποσκοπούν εἰς τήν ἀποδόμησιν καί τόν ἐξευτελισμόν τῆς Θείας Διδασκαλίας καί τῶν Θείων Ἐντολῶν, ὣστε οἱ ἂνθρωποι νά ΜΗΝ ἀκολουθοῦν τήν Ὀρθήν ὁδόν ἀλλά τάς αἱρετικάς καί ἀντιορθοδόξους ἀτραπούς πού ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀπώλειαν καί τόν Ἠθικόν θάνατον...!

Ἂς ἀνοίξωμε λοιπόν τίς καρδιἐς μας καί ἂς τίς καταστήσωμε «Γῆν ἀγαθήν», προκειμένου ὁ πολύτιμος «σπόρος» πού μᾶς δίδεται, νά μή πνιγῆ ἀπό ἀγκάθια, νά μή πατηθῆ καί ἁρπαγῆ ἀπό πετεινά καί νά μή πέση ἐπί πέτρας...!
Εἶναι μεγάλη εὐλογία τό νά μελετᾶ κάποιος τάς Γραφάς, ἀλλά προσοχή. Πρέπει νά ἀντιλαμβάνεται τό τί διαβάζει ἢ ἀκούει. Καί αὐτό, μέ τήν καταστροφή (σκόπιμον ) τῆς τελείας Ἑλληνικῆς μας γλώσσης, γίνεται ὃλο καί πιό δὐσκολο.
Ἐάν κάτι δεν κατανοῆ κάποιος, ἂς προστρέξη εἰς τόν Πνευματικό του προκειμένου νά τοῦ ἐπιλυθυῦν οἱ ἀπορίες.
Ἐδῶ δέ, πρέπει νά τονίσωμε πώς ἡ μεταφορά τῶν Θείων Βιβλίων εἰς τό «βάρβαρο» γλωσσικό ίδίωμα πού ἒχει ἐπιβληθεῖ ἀπό ἀνθελληνας «ταγούς», ΔΕΝ ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΑΠΗ, διότι θά δοθῆ ἡ εὐκαιρία νά διαστραφοῦν τά ὃσα διδάσκονται ἀπό τούς... «μεταφραστές» (δέν πρόκειται περί «μεταφράσεως» καθ’ ὃσον ἡ Ἑλληνική, Καθαρεύουσα ἢ Ὀρθή Δημοτική, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Ἁπλῶς, πρέπει οἱ γονεῖς νά ἐμφυσήσουν στά παιδιά των τήν ἀγάπη πρός τήν Ἑλληνική γλῶσσα καί νά τά προτρέψουν νά τήν μάθουν κατά τρόπο σωστό καί ὂχι ὃπως θέλουν νά τήν.. «διδάξουν» οἱ ἐπιδιώκοντες τόν ἀφελληνισμόν και τόν ἀποχριστιανισμόν μας...!
Καί ἐπαναλαμβάνω, μέ ὃλην τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μου πώς ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΧΟΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΗ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΤΟΥ...!

Π.Ευθύμιος Μπαρδακας 26 Οκτωβριου 2016 

ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ
(Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

Κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, θὰ σᾶς ὁδηγήσω, ἀδελφοί, σ’ ἕνα πνευματικὸ θέαμα.

Κάποτε ὁ μεγάλος ὅσιος τοῦ Θεοῦ Ἀντώνιος, ὁ ἐρημίτης τῆς Αἰγύπτου, μὲ θεία ἀποκάλυψη εἶδε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες σὰν δίχτυα πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, γιὰ τὴν παγίδευση καὶ τὴν ψυχικὴ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων. Στέναξε τότε μὲ πόνο ὁ ὅσιος καὶ ρώτησε τὸν Κύριο: «Ποιὸς τάχα, Κύριε, θὰ μπορέσει νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;»(1).

Βυθίζομαι μὲ τὴ σκέψη στὴν παρατήρηση τῶν διχτυῶν τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁπλωμένα ὄχι μόνο ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μέσα του. Τὸ ἕνα δίχτυ εἶναι σφιχτοδεμένο μὲ τὸ ἄλλο. Κάποια δίχτυα εἶναι στημένα σὲ σειρές. Ἄλλα ἀφήνουν μεγάλα ἀνοίγματα, αὐτὰ ὅμως ὁδηγοῦν σὲ ἀναρίθμητες πτυχώσεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεφύγει κανείς. Θρηνῶ πικρά, βλέποντας τὰ πολύπλοκα σατανικὰ δίχτυα! Αὐθόρμητα ρωτάω κι ἐγώ, ὅπως ὁ ἐρημίτης ὅσιος: “Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ γλιτώσει ἀπ’ αὐτά;”.

Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ διάφορα βιβλία ποὺ μεταδίδουν δῆθεν τὸ φῶς τῆς γνώσεως, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα βυθίζουν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ ἔχουν γραφεῖ μὲ τὴν ἀπροκάλυπτη ἤ συγκαλυμμένη ἐπήρεια τοῦ σκοτεινοῦ καὶ μοχθηροῦ κοσμοκράτορα. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ προέρχονται ἀπὸ λογικὴ ἀρρωστημένη καὶ φθαρμένη λόγω τῆς προπατορικῆς πτώσεως. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ περιέχουν «τὴν ἀνθρώπινη δολιότητα καὶ τὰ τεχνάσματα ποὺ μηχανεύεται ἡ ἀπάτη», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου(2), καθὼς προέρχονται ἀπὸ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι «χωρὶς λόγο ὑπερηφανεύονται μὲ τὸ ὑποδουλωμένο στὴν ἁμαρτία μυαλὸ τους»(3).

Ὁ πλησίον, στὴν ἀγάπη τοῦ ὁποίου ὀφείλω νὰ ἀναζητῶ τὴ σωτηρία, κι αὐτὸς γίνεται γιὰ μένα δίχτυ, ποὺ μὲ παγιδεύει καὶ μὲ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, ὅταν ὁ νοῦς του εἶναι πιασμένος στὰ δίχτυα ψεύτικων διδασκαλιῶν καὶ πλανερῶν σοφιστειῶν.

Ὁ δικός μου νοῦς εἶναι σημαδεμένος ἀπὸ τὴν πτώση, εἶναι καλυμμένος μὲ τὸ πέπλο τοῦ ζόφου, εἶναι δηλητηριασμένος ἀπὸ τὸ ψέμα. Ὁ ἴδιος ὁ νοῦς μου, λοιπόν, πλανεμένος καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα, ἁπλώνει ἀνεπίγνωστα τὰ δικά του δίχτυα, γιὰ νὰ αὐτοπαγιδευθεῖ. Ἀκόμα κι ὅταν ἦταν στὸν παράδεισο ὁ ἄνθρωπος, ἀδιάκριτα καὶ ἀπερίσκεπτα θέλησε ν’ ἀποκτήσει μία γνώση ὀλέθρια, θανάσιμη!(4). Καὶ μετὰ τὴν πτώση του, ἔγινε ἀκόμα πιὸ ἀδιάκριτος, ἀκόμα πιὸ ἀπερίσκεπτος. Μὲ θρασύτητα μεθᾶ ἀπὸ τὸ ποτήρι τῆς φαρμακερῆς γνώσεως, διώχνοντας ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴν ἐπιθυμία νὰ γευθεῖ τὸ θεϊκὸ ποτήρι τῆς σωτήριας γνώσεως.

Καὶ γιὰ τὴν καρδιά μου πόσα δίχτυα! Δίχτυα χοντρὰ καὶ δίχτυα λεπτά! Ποιὰ ἀπ’ αὐτὰ νὰ θεωρήσω πιὸ ἐπικίνδυνα, πιὸ φοβερά; Δὲν ξέρω. Ὁ κυνηγὸς εἶναι ἔμπειρος καὶ ἐπιδέξιος· αὐτὸν ποὺ θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ χοντρὰ δίχτυα του, θὰ τὸν πιάσει στὰ λεπτά. Ὁ σκοπὸς τοῦ κυνηγιοῦ εἶναι ἕνας: ἡ ψυχικὴ καταστροφή.

Τὰ δίχτυα εἶναι στημένα καὶ καμουφλαρισμένα μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μὲ ἐξαιρετικὴ τέχνη. Ἡ πτώση εἶναι μεταμφιεσμένη, εἶναι ντυμένη μὲ ροῦχα θριάμβου —μὲ τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν κενοδοξία, μὲ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια— καὶ κρύβει ἀπατηλὰ τὸ σκοτεινὸ πρόσωπό της πίσω ἀπὸ ἕνα πνευματικό, ἕνα οὐράνιο προσωπεῖο ἀρετῆς. Ἡ ἀκόλαστη ἀγάπη εἶναι συχνὰ κρυμμένη πίσω ἀπὸ μιά φαινομενικὰ ἁγία ἀγάπη. Ἡ σαρκικὴ γλυκύτητα παρουσιάζεται συχνὰ σὰν γλυκύτητα πνευματική. Ὁ κοσμοκράτορας μὲ ὅλα τὰ μέσα προσπαθεῖ νὰ κρατήσει τὸν ἄνθρωπο δεμένο μὲ τὴ φθαρμένη φύση του. Κι αὐτὸ φτάνει γιὰ τὴν ἀποξένωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό, ἔστω καὶ χωρὶς μεγάλες πτώσεις στὴν ἁμαρτία. Τὰ βαριὰ ἁμαρτήματα τὰ ὑποκαθιστᾶ ὁλοκληρωτικά, σύμφωνα μὲ τοὺς ἀκριβεῖς ὑπολογισμοὺς τοῦ νοητοῦ κυνηγοῦ, τὸ ὑπερήφανο φρόνημα ἑνὸς χριστιανοῦ ἱκανοποιημένου ἀπὸ τὶς ἀρετές του, τὶς ἀρετὲς τῆς φθαρμένης φύσεως, ἑνὸς χριστιανοῦ πεσμένου στὴν αὐταπάτη· αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Κύριο.

Καὶ γιὰ τὸ σῶμα μου πόσα δίχτυα! Τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τί δίχτυ ποὺ εἶναι! Καὶ πόσο ἐπωφελεῖται ἀπ’ αὐτὸ ὁ κοσμοκράτορας! Συγκαταβαίνοντας στὶς κατώτερες ροπὲς καὶ ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, φτάνουμε νὰ μοιάζουμε στὰ ἄλογα ζῶα. Τί γκρεμός! Τί ξεπεσμὸς ἀπὸ τὴ θεία ὁμοίωση! Φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πέφτουμε σ’ αὐτὸν τὸν βαθὺ καὶ φοβερὸ γκρεμό, ὅταν παραδινόμαστε στὶς βαριὲς σαρκικὲς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες, ἀκριβῶς γιὰ τὴ βαρύτητά τους, ὀνομάζονται πτώσεις(5). Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλαφριὲς σαρκικὲς ἀπολαύσεις δὲν εἶναι λιγότερο ὀλέθριες. Γιὰ χάρη τους παραμελοῦμε τὴν ψυχή μας καὶ λησμονοῦμε τὸν Θεό, τὸν οὐρανό, τὴν αἰωνιότητα, τὸν προορισμό μας.

Ὁ κοσμοκράτορας μὲ τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις κατορθώνει νὰ μᾶς κρατᾶ σὲ διαρκή περισπασμὸ καὶ νὰ μᾶς προξενεῖ νοητικὸ σκοτισμό. Οἱ θύρες, διαμέσου τῶν ὁποίων ἡ ψυχὴ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν ὁρατὸ κόσμο, εἶναι οἱ σωματικὲς αἰσθήσεις. Μέσ’ ἀπ’ αὐτές, λοιπόν, τὶς θύρες ὁ κοσμοκράτορας εἰσάγει ἀκατάπαυστα στὴν ψυχὴ αἰσθητικὲς ἱκανοποιήσεις, ποὺ τὴν ὁδηγοῦν στὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας. Ἐντυπωσιακὰ ἠχεῖ ἡ μουσικὴ στὶς περιβόητες ἐπίγειες συναυλίες, μία μουσικὴ ποὺ ἐκφράζει καὶ ξεσηκώνει διάφορα πάθη. Τέτοια πάθη προβάλλονται καὶ στὶς ἐπίγειες θεατρικὲς παραστάσεις, τέτοια πάθη ἀναμοχλεύονται μ’ ὅλες τὶς ἐπίγειες τέρψεις. Ὁ ἄνθρωπος μὲ κάθε δυνατὸ μέσο κυνηγᾶ τὴν ἀπόλαυση τοῦ κακοῦ ποὺ τὸν σκοτώνει. Μεθυσμένος ἀπ’ αὐτό, λησμονεῖ τὸ σωτήριο θεῖο ἀγαθὸ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου.

Νὰ μιά ἁπλὴ ἀπεικόνιση τῶν διχτυῶν ποὺ ἔχει ἁπλώσει ὁ κοσμοκράτορας γιὰ τὴ σύλληψη τῶν χριστιανῶν. Ναί, μόνο ἕνα ἄτεχνο ζωγράφισμά τους ἐπιχείρησα, ἀδελφοί, ἀλλὰ αὐτὸ ἀσφαλῶς θὰ σᾶς προκάλεσε τρόμο, ἀσφαλῶς θὰ γέννησε μέσα σας τὸ ἐρώτημα: “Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα;”.

Ἀκόμα δὲν τελείωσε, ὅμως, ὁ φοβερὸς πίνακας! Ἀκόμα κινεῖται ὁ χρωστήρας μου ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ!

Τί λέει. λοιπόν, ὁ Θεός; Κάνει μία προφητεία, ποὺ ἤδη ἐπαληθεύεται. Στοὺς ἔσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν θὰ ψυχρανθεῖ»(6). Ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ πιὸ στέρεος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ αὐξηθοῦν τόσο τὰ διαβολικὰ δίχτυα ὅσο καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ πιάνονται σ’ αὐτά.

Πράγματι! Κοιτάζω τὸν κόσμο. Καὶ τί βλέπω; Τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, ἂν τὰ συγκρίνουμε μ’ ἐκεῖνα τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς, αὐξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ἀνυπολόγιστα. Πολλαπλασιάστηκαν τὰ βιβλία μὲ τὶς ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐνσαρκώνουν διάφορες πλάνες καὶ τὶς μεταδίδουν στοὺς ἄλλους. Πολλοὶ λίγοι, ἐλάχιστοι εἶναι πιὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἁγία ἀλήθεια. Ἐνισχύθηκε ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς φυσικὲς ἀρετὲς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἡ γνώση τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν μειώθηκε καὶ ἡ ἔμπρακτη ἐργασία τους σχεδὸν ἐξαφανίστηκε. Ἡ ὑλιστικὴ ζωὴ κυριαρχεῖ καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ τρεμοσβήνει. Οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ οἱ βιοτικὲς μέριμνες καταβροχθίζουν τὸν χρόνο μας. Δὲν ἔχουμε καιρὸ οὔτε νὰ σκεφτοῦμε τὸν Θεό. «Ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν», κι ἐκείνων ἀκόμα ποὺ θὰ ἀγαποῦσαν θερμὰ τὸν Θεό, ἂν τὸ κακὸ δὲν ἦταν τόσο διάχυτο, ἂν τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα διαβόλου δὲν εἶχαν τόσο πολλαπλασιαστεῖ.

Δικαιολογημένη ἦταν ἡ λύπη τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Πιὸ δικαιολογημένη εἶναι ἡ λύπη τοῦ χριστιανοῦ τοῦ καιροῦ μας, ποὺ βλέπει τὰ σατανικὰ δίχτυα. Εὔλογο εἶναι τὸ θρηνητικὸ ἐρώτημά του: “Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;”.

Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε ὁ Κύριος στὸν μεγάλο ὅσιο τῆς ἐρήμου: «Ἡ ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα, ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν!»(7).

Θεϊκὴ ἀπάντηση! Ἀπάντηση ποὺ διώχνει ἀπὸ τὴν καρδιὰ κάθε ἀμφιβολία. Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ μὲ δυὸ λόγια ἀποκαλύπτει τὸν σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως τοῦ ἐχθροῦ μας, τὸν σίγουρο τρόπο διαλύσεως τῶν πολύπλοκων παγίδων του, ποὺ στήνει μὲ μαεστρία χάρη στὴν πολυχρόνια καὶ καταχθόνια ἐμπειρία του.

Ἂς περιτειχίσουμε μὲ τὴν ταπείνωση τὸν νοῦ, μὴν ἀφήνοντάς τον νὰ κυνηγᾶ τὶς γνώσεις ἀνεξέλεγκτα καὶ ἀπερίσκεπτα. Ἂς τὸν φυλάξουμε ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, ποὺ κρύβονται συχνὰ πίσω ἀπὸ τὸ ὄνομα καὶ τὸ προσωπεῖο τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἂς τὸν κάνουμε νὰ ὑπακούει ταπεινὰ στὴν Ἐκκλησία, «ἀνατρέποντας ψεύτικους ἰσχυρισμοὺς καὶ καθετὶ ποὺ ὀρθώνεται μὲ ἀλαζονεία ἐναντίον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ»(8). Ὅλος θλίψη, ὅλος δυσκολία εἶναι στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν νοῦ ὁ στενὸς δρόμος(9) τῆς ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία. Τελικά, ὅμως, αὐτὸς ὁ δρόμος τὸν φέρνει στὴν εὐρυχωρία καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς πνευματικῆς γνώσεως. Μπροστὰ στὴν πνευματικὴ γνώση ἐξαφανίζονται ὅλες οἱ ἐνστάσεις τῆς σαρκικῆς καὶ τῆς ψυχικῆς λογικῆς ἐναντίον τῆς ἀκριβοῦς ὑποταγῆς στὴν Ἐκκλησία.

Ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὸν νοῦ μας τὴ μελέτη πνευματικῶν βιβλίων πέρα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν συντάξει οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ συγγραφεῖς γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχει σαφὴς ἐκκλησιαστικὴ μαρτυρία ὅτι ἀποτελοῦν ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος μελετᾶ τὰ ἔργα τῶν ἁγίων αὐτῶν συγγραφέων, ὁπωσδήποτε κοινωνεῖ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ οἰκοῦσε μέσα τους καὶ μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα τους. Ὅποιος, ἀντίθετα, μελετᾶ τὰ συγγράμματα τῶν αἱρετικῶν, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ ἀποκαλοῦνταν ἅγιοι, κοινωνεῖ μὲ τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς πλάνης(10) καί, δείχνοντας τὸν κρυφὸ ἐγωισμό του μὲ τὴν ἀνυπακοὴ στὴν Ἐκκλησία πέφτει στὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα.

Τί νὰ κάνουμε μὲ τὴν καρδιά μας; Αὐτὴ τὴν ἀγριελιὰ ἂς τὴν μπολιάσουμε μ’ ἕνα κλαδάκι ἀπὸ ἥμερη καὶ καρποφόρα ἐλιά, ἂς τὴν κεντρίσουμε μὲ τὰ χαρακτηριστικά τοῦ Χριστοῦ, ἂς τῆς μεταδώσουμε τὴν εὐαγγελικὴ ταπείνωση, ἂς τὴν ἀναγκάσουμε νὰ οἰκειωθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θὰ διαπιστώσουμε τότε τὴν ἐναντίωσή της στὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἀκατάπαυστη ἀντιλογία της στὶς θεῖες ἐντολές, τὴν πεισματικὴ ἀνυποταξία της στὸν Κύριο. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀντίδραση τῆς καρδιᾶς μας θὰ δοῦμε σὰν σὲ καθρέφτη τὴν πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴ δική μας πτώση. Βλέποντάς την, ἂς κλάψουμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Πλάστη καὶ Σωτήρα μας, ἂς πονέσουμε λυτρωτικά. Καὶ ὅσο δὲν θεραπευόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη, ἂς παραμένουμε σ’ αὐτὸν τὸν πόνο. Γιατί «καρδιὰ συντριμμένη καὶ ταπεινωμένη δὲν θὰ τὴν ἐγκαταλείψει ὁ Θεὸς»(11), δὲν θὰ τὴν ἀφήσει στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Θεός, ὡς Πλάστης μας καὶ ἀπόλυτος Κύριός μας, μπορεῖ νὰ ἀναπλάσει τὴν καρδιά μας, ἂν αὐτὴ ἀδιάλειπτα Τὸν ἱκετεύει μὲ δάκρυα καὶ νὰ τὴ μεταβάλει ἀπὸ καρδιὰ φιλάμαρτη σὲ καρδιὰ φιλόθεη, ἁγία.

Ἂς φυλᾶμε συνεχῶς τὶς σωματικές μας αἰσθήσεις, μὴν ἀφήνοντας τὴν ἁμαρτία νὰ περνᾶ μέσ’ ἀπ’ αὐτὲς στὸ ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς. Ἂς χαλιναγωγήσουμε τὰ φιλοπερίεργα μάτια μας καὶ τὰ φιλοπερίεργα αὐτιά μας. Ἂς ἐπιβάλουμε σκληρὴ τιμωρία στὴ γλώσσα μας, τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματος ποὺ προκαλεῖ τόσο ἰσχυροὺς σεισμούς. Ἂς ταπεινώσουμε τὶς ἄλογες σαρκικὲς ὁρμὲς μὲ τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἀγρυπνία, τὸν σωματικὸ κόπο, τὴ συχνὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τὴν ἀδιάλειπτη καὶ προσεκτικὴ προσευχή. Πόσο λίγο διαρκοῦν οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις! Καὶ μὲ πόση δυσοσμία τελειώνουν! Ἀπεναντίας, ὅταν τὸ σῶμα, περιτειχισμένο μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ φύλαξη τῶν αἰσθήσεων, λουσμένο στὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας καὶ ἁγιασμένο μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλες οἱ ἀπόπειρες τοῦ ἐχθροῦ γιὰ τὴν παγίδευση τοῦ ἀνθρώπου ἀποτυχαίνουν.

Ἡ ταπεινοφροσύνη καταστρέφει ὅλα τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν! Ἀμήν.

__________________

Σημειώσεις:

1. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, ἀπόφθεγμα ζ΄. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὅ.π., Β΄, 26. 2. Ἐφ. 4:14. 3. Κολ 2:18. 4. Βλ. Γεν. 2:16-17 3:1-6. 5. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου. ὅ.π., ΙΕ΄, 40. 6. Ματθ. 24:12. 7. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, ὅ.π. 8. Β΄ Κορ. 10:4-5. 9. Πρβλ Ματθ. 7:14. 10. Πρβλ. Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Βιβλίον Α΄. Περὶ διακρίσεως. 11. Πρβλ. Ψαλμ. 50:19.

(Ἀπό τό βιβλίο: Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov “Ἀσκητικὲς Ἐμπειρίες”, τόμος Β΄, ἐκδ. Παρακλήτου)

Πηγή: alopsis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ' ΛΟΥΚΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

Ἔχεις ἀκόμη ἀνησυχίες. Πές μου, ἀπὸ ποῦ θὰ μποροῦσαν νὰ προέρχονται; Ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ πᾶνε καλά. Ὅλα τὰ ἐσωτερικὰ τὰ ἔχεις ἐπανεξετάσει καὶ τακτοποιήσει. Τὴν ἀπόφασή σου τὴν ἔχεις πάρει. Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, προέρχονται αὐτὲς οἱ ἀνησυχίες; Ὅλες εἶναι ἀπὸ τὸν ἐχθρό. Ὅλες. Ἀπὸ πουθενὰ ἀλλοῦ.

Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ συμβαίνει; Μήπως σκέφτεσαι νὰ φτιάξεις τὴ ζωή σου μόνη σου, μὲ τὶς δικές σου ἱκανότητες καὶ προσπάθειες; Ἂν πραγματικὰ αὐτὸ σκέφτεσαι, σὲ συμβουλεύω ν’ ἀλλάξεις ἀμέσως γνώμη, ἀλλιῶς δὲν θ’ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὴ σύγχυση καὶ τὴν ταραχή.

Ἐξέτασε πάλι τὸν ἑαυτό σου ἢ θυμήσου ὅ,τι σοῦ ἔχω ὑποδείξει καὶ ὅ,τι ἔχει συμβεῖ μέσα σου σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀλληλογραφίας μας. Θυμήσου, ἐπίσης, ποιὰ ἦταν ἡ ἔκβαση τῶν προβληματισμῶν σου γιὰ τὴ ζωή. Τέλος, δῶσε στὴν αὐτοεξέτασή σου τέτοια κατεύθυνση, ὥστε νὰ καταλήξει σὲ μιὰ σταθερὴ ἀπόφαση ἀμετάκλητης ἐναποθέσεως τοῦ μέλλοντός σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἀφοῦ, λοιπόν, πάρεις αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, προσευχήσου στὸν Κύριο ὁλόθερμα. “Τὸ μέλλον μου”, πές Του, “τὸ ἀφήνω μὲ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια Σου.Ὅπως ξέρεις καὶ ὅπως θέλεις, Κύριε, κατεύθυνε τὴ ζωή μου, μ’ ὅλα τὰ ἀπρόοπτα καὶ μ’ ὅλες τὶς δυσκολίες της. Ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς δὲν θὰ μεριμνῶ καὶ δὲν θ’ ἀνησυχῶ πιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μου. Μιὰ φροντίδα μόνο θὰ ἔχω, νὰ κάνω πάντα ὅ,τι εἶναι εὐάρεστο σ’ Ἐσένα”.

Ἔτσι νὰ Τοῦ μιλήσεις, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτα νὰ Τοῦ ἀποδείξεις ὅτι ἔχεις ὁλοκληρωτικὰ ἀφεθεῖ στὰ χέρια Του, ὅτι δὲν ἀνησυχεῖς γιὰ τίποτα, ὅτι ἀποδέχεσαι ἤρεμα καὶ ἀγόγγυστα ὁποιαδήποτε κατάσταση, εὐχάριστη ἤ δυσάρεστη, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἔχει παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὴ Θεία πρόνοια. Μοναδική σου μέριμνα ἂς εἶναι ἡ ἀκριβὴς τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε περίσταση.

Ὓστερ’ ἀπὸ μιὰ τέτοια ἐσωτερικὴ τοποθέτηση, ὅλες οἱ ἀνησυχίες σου θὰ ἐξανεμιστοῦν. Ἀνησυχεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό σου τώρα, καθὼς θέλεις ὅλες οἱ περιστάσεις νὰ συντείνουν στὴν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ σου σκοποῦ. Καὶ ἐπειδή, φυσικά, ὅλα δὲν γίνονται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά σου, ταράζεσαι καὶ στενοχωριέσαι – “αὐτὸ δὲν ἔγινε ἔτσι, ἐκεῖνο δὲν ἔγινε ἀλλιῶς”. Ἄν, ὅμως, ἀναθέσεις τὰ πάντα στὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ δεχθεῖς πώς ὅ,τι συμβαίνει προέρχεται ἀπ’ Αὐτὸν γιὰ τὸ καλό σου, τότε δὲν θ’ ἀνησυχεῖς πιὰ καθόλου. Θὰ κοιτᾶς μόνο γύρω σου, γιὰ νὰ δεῖς τί σοῦ στέλνει ὁ Θεός, καὶ θὰ ἐνεργεῖς σύμφωνα μ’ αὐτὸ πού στέλνει.

Κάθε κατάσταση μπορεῖ νὰ ὑπαχθεῖ σὲ κάποια Θεία ἐντολή. Νὰ ἐνεργεῖς, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴ σχετικὴ ἐντολή, ἐπιδιώκοντας τὴν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τὴν ἱκανοποίηση τῶν δικῶν σου ἐπιθυμιῶν. Προσπάθησε νὰ καταλάβεις τί λέω καὶ ἀποφάσισε νὰ τὸ ἐφαρμόσεις. Δὲν θὰ τὸ κατορθώσεις, βέβαια, ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη. Χρειάζεται ἀγώνας γι’ αὐτό, ἀλλὰ καὶ προσευχή.

Ζητῶ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σὲ λυτρώσει ἀπὸ τὴν κατάθλιψη, πού θεωρεῖς ἀφόρητη, ἀλλὰ μόνο ἂν αὐτὸ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία σου. Θὰ σὲ λυτρώσει, δίχως ἄλλο, στὴν ὥρα πού πρέπει. Ὁπλίσου μὲ πίστη καὶ ὑπομονή. Βλέπουμε πόσο γρήγορα μεταβάλλονται οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας. Ὅλα ἀλλάζουν ἀκατάπαυστα. Ἔτσι θ’ ἀλλάξει καὶ ἡ ψυχική σου κατάσταση. Θὰ ἔρθει μία μέρα πού, ἀπαλλαγμένη πιὰ ἀπὸ τὸ πλάκωμα, θ’ ἀναπνέεις ἐλεύθερα καὶ θὰ φτεροκοπᾶς ὅπως ἡ πεταλούδα πάνω ἀπὸ τὰ λουλούδια. Πρέπει μόνο νὰ σηκώσεις μὲ ὑπομονὴ τὴν τωρινὴ δυσκολία γιὰ ὅσον καιρὸ παραχωρήσει ὁ Θεός.

Ὅταν ἡ νοικοκυρὰ βάλει μιὰ πίτα στὸ φοῦρνο, δὲν τὴ βγάζει ὥσπου νὰ βεβαιωθεῖ πώς εἶναι ψημένη. Ὁ Νοικοκύρης τοῦ σύμπαντος σ’ ἔχει βάλει μέσα σ’ ἕνα φοῦρνο καὶ σὲ κρατάει ἐκεῖ ὥσπου νὰ ψηθεῖς. Κᾶνε ὑπομονή, λοιπόν, καὶ περίμενε. Δὲν θὰ μείνεις στὸ φοῦρνο οὒτ’ ἕνα λεπτὸ περισσότερο ἀπ’ ὅσο χρειάζεται. Μόλις εἶσαι ἕτοιμη, θὰ σὲ βγάλει ὁ Κύριος ἔξω. Ἄν, ὅμως, μόνη σου πεταχτεῖς ἔξω, θὰ εἶσαι σὰν τὴ μισοψημένη πίτα.

Πρέπει ἐπίσης νὰ σοῦ πῶ, ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας, ὅποιος ὑπομένει ἀγόγγυστα τὶς δυσκολίες, πιστεύοντας ὅτι τὶς παραχωρεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό του, εἶναι ἰσότιμος μὲ τοὺς ἁγίους Μάρτυρες. Αὐτὸ νὰ τὸ θυμᾶσαι πάντα, γιὰ νὰ παρηγοριέσαι.

Εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσεις χωρὶς συναισθήματα καὶ συγκινήσεις, ἀλλὰ δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ὑποκύπτεις σ’ αὐτά. Πρέπει νὰ τὰ συγκρατεῖς μὲ τὴ λογικὴ καὶ νὰ τοὺς δίνεις τὴ σωστὴ κατεύθυνση. Εἶσαι εὐαίσθητη καὶ εὐσυγκίνητη. Ἡ καρδιά σου ξεχειλίζει καὶ χύνεται μέσα στὸ κεφάλι σου.

Προσπάθησε ν’ ἀποκτήσεις αὐτοκυριαρχία. Σοῦ ἔχω γράψει ἤδη τί νὰ κάνεις: Νὰ σκέφτεσαι προκαταβολικὰ ποῦ βρίσκεται τὸ πιθανὸ ἐρέθισμα γιὰ κάθε συναίσθημα. Καί, ὅταν τὸ ἐντοπίζεις, νὰ εἶσαι σὲ ἐπιφυλακή, γιὰ ν’ ἀντιλαμβάνεσαι ὁποιαδήποτε συναισθηματικὴ ταραχὴ τῆς καρδιᾶς, ἢ νὰ κρατᾶς τὴν καρδιά σου κάτω ἀπὸ τὸν σταθερὸ ἔλεγχο τοῦ νοῦ. Χρειάζεται ν’ ἀσκηθεῖς σ’ αὐτό. Μὲ τὴν ἐξάσκηση εἶναι δυνατὸ ν’ ἀποκτήσεις πλήρη αὐτοκυριαρχία.

Ὅλα πάντως προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ἂς στρεφόμαστε σ’ Ἐκεῖνον μὲ τὴν προσευχή. Καὶ ὅμως, γράφεις ὅτι δὲν προσεύχεσαι. Τί εἶναι τοῦτο πάλι; Μήπως ἔγινες ἄθεη; Τί πάει νὰ πεῖ δὲν προσεύχεσαι; Μπορεῖ νὰ μὴ λὲς τὶς τυπικὲς προσευχές, ἀλλὰ ν’ ἀπευθύνεσαι στὸν Θεὸ μὲ δικά σου λόγια καὶ νὰ Τοῦ ζητᾶς βοήθεια. “Κοίτα, Κύριε, τί συμβαίνει μ’ ἐμένα. Ἐτοῦτο κι ἐκεῖνο… Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα μόνη μου.
Βοήθησέ με, πολυεύσπλαχνε!”. Νὰ Τοῦ μιλᾶς γιὰ κάθε σου ἀνάγκη, ἀκόμα καὶ τὴν πιὸ μικρή, καὶ νὰ Τὸν παρακαλᾶς γιὰ διαρκῆ ἐνίσχυση. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ πιὸ γνήσια.

Γιατί ἀκοῦς ἐκεῖνον πού σὲ ἀποτρέπει ἀπὸ τὴν προσευχή; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι κι αὐτὸ εἶναι δουλειὰ τοῦ ἐχθροῦ; Ναί, ἀναμφίβολα εἶναι. Ψιθυρίζει στὸ αὐτί σου: “Μὴν προσεύχεσαι!”. Καὶ μερικὲς φορές, ἀφοῦ κυριαρχήσει σ’ ὁλόκληρο τὸ σῶμα σου, σὲ ρίχνει στὸ κρεβάτι καὶ σὲ ἀποκοιμίζει. Δικά του τεχνάσματα εἶναι ὅλα τοῦτα. Μὰ ἐνῶ ὁ πονηρὸς κάνει τὴ δουλειά του, πασχίζοντας νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὸ καλό σου ἔργο, πρέπει κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὴ δική σου δουλειά, ἐπιμένοντας σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο ὡς τὸ τέλος.

Ὁπλίσου, ὅπως τόσες φορές σοῦ ἔχω πεῖ, μὲ θάρρος καὶ μὴν ἀκοῦς τὸν ἐχθρό. Καμιὰ προσοχὴ μὴ δίνεις στοὺς ψιθυρισμούς του. Καὶ ἐπιπλέον, θύμωσε! Θυμώνοντας ἐναντίον του, εἶναι σὰν νὰ τὸν χτυπᾶς κατάστηθα. Ἀμέσως γίνεται καπνός.

Σοῦ εὔχομαι μ’ ὅλη μου τὴν καρδιὰ νὰ βρεῖς τελικὰ τὴν εἰρήνη.

Ὁ Θεὸς βοηθός!

Πηγή: Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα 

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ για τον π. Θεοδώρητο Μαύρο (σύντομη αναφορά στην γνωριμία δύο συγχρόνων Πατέρων της Εκκλησίας)

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (άνω) και ο π. Θεοδώρητος Μαύρος (κάτω). 

Τους χώριζε ένα ημισφαίριο. Τους ένωνε η αγάπη για την Ορθοδοξία!

→ H πρώτη συνάντηση των μακαριστών και ευλογημένων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Έλληνος π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+2007) και του Αμερικανού π. Σεραφείμ Ρόουζ (Seraphim Rose [+1982]) έγινε κατά το έτος 1965. Ο π. Θεοδώρητος, τότε λαϊκός με το όνομα Ιωάννης, βρισκόταν στις Η.Π.Α., όπως συμπεραίνουμε από επιστολή του παλαιού συμφοιτητού του, του γνωστού Καθηγητού π. Γεωργίου Μεταλληνού [1]. Συναντήθηκε με τον π. Σεραφείμ, ο οποίος επίσης ήταν ακόμη λαϊκός με το όνομα Ευγένιος. Ο Ευγένιος, μετά από ευλογία του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, είχε ιδρύσει το 1964, μαζί με τον φίλο του Γκλεμπ (μετέπειτα π. Γερμανό [+2014]), το βιβλιοπωλείο "Ορθόδοξα Βιβλία και Εικόνες", δίπλα στον Καθεδρικό Ρωσικό Ναό "Πάντων θλιβομένων η Χαρά" στο Σαν Φρανσίσκο. Τέλη του 1964 γίνεται η αγορά ενός χειροκίνητου τυπογραφικού πιεστηρίου το οποίο τοποθετείται στο βιβλιοπωλείο για να ξεκινήσει η έκδοση του θρυλικού περιοδικού "The Orthodox Word", με την βοήθεια και τον προσωπικό κόπο πολλών αδελφών. Στο βιβλιοπωλείο αυτό πρέπει να συναντήθηκαν οι δύο άνδρες, το επόμενο έτος, μιας και γράφει αργότερα ο π. Σεραφείμ σε επιστολή του προς κάποιον φίλο του Λαυρέντιο για τον π. Θεοδώρητο πως πρόκειται "για τον πρώην Ιωάννη Μαύρο ο οποίος έγραψε άρθρα και μας βοήθησε στην στοιχειοθέτηση το 1965" [2].

Το βιβλιοπωλείο του π. Σεραφείμ σήμερα

→ Όντως στα πρώτα τεύχη του περιοδικού υπάρχουν δύο άρθρα του π. Θεοδωρήτου, το ένα για τον Άγιο Νικόδημο (τ. 5, Σεπτ.-Οκτ. 1965) και το δεύτερο για τον Άγιο Νεκτάριο (τ. 8, Απρ.-Μάι.-Ιούν. 1966).

→ Η επόμενη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε πάλι στο Σαν Φρανσίσκο την Παρασκευή 28 Αυγούστου / 10 Σεπτεμβρίου 1971, όπως φαίνεται από επιστολή του π. Σεραφείμ στον π. Νικήτα Παλάσση. Γράφει συγκεκριμένα: "Την Παρασκευή μας επισκέφθηκε ο π. Θεοδώρητος, και τι χαρά ήταν σε εκείνη τη συνάντηση και την προσευχή με αυτόν τον γνήσιο Αγιορείτη ζηλωτή! Επιβεβαιωθήκαμε μόνο στην κρίση μας ότι, εάν οι Έλληνες προσβλέπουν στους Συνοδικούς Επισκόπους για επιβεβαίωση της στάσεώς τους για γνησία Ορθοδοξία, εμείς στην Σύνοδο προσβλέπουμε στους ζηλωτές Έλληνες για έμπνευση στην αληθινή και αλύγιστη Ορθοδοξία" [3].

→ Στο τεύχος 46 (Σεπτ.-Οκτ. 1972) του περιοδικού The Orthodox Word, φιλοξενείται  φωτογραφία Ζηλωτών Πατέρων - στην οποία διακρίνεται εκτός του π. Θεοδωρήτου (όρθιος αριστερά), ο μακαριστός π. Μάξιμος Αγιοβασιλειάτης (καθήμενος στη μέση), και ο π. Χρύσανθος από την Καψάλα (καθήμενος αριστερά) -, όπως επίσης και άρθρο του π. Θεοδωρήτου με τίτλο: "Το Ζηλωτικό κίνημα και η υπηρεσία προς την Ορθόδοξη Πίστη στο Άγιον Όρος". 

→ Από τις επιστολές του π. Σεραφείμ, αντλούμε την πληροφορία ότι ο π. Θεοδώρητος είχε στείλει και άλλα άρθρα προς δημοσίευση, αλλά υπήρχε πρόβλημα με την έγκαιρη μετάφρασή τους και έτσι μόνο ένα ακόμη δημοσιεύθηκε. Πρόκειται για το άρθρο με τίτλο: "Ορθοδοξία ή Θάνατος: Νέες διώξεις των Ζηλωτών Μοναχών του Αγίου Όρους" (τ. 55, Μαρ.-Απρ. 1974).

→ Σε ένα ζήτημα που ο π. Σεραφείμ στηρίχθηκε από τον π. Θεοδώρητο, ήταν στο ζήτημα της αγιότητας του Ιερού Αυγουστίνου.  Όταν μια γνωστή μικρή ομάδα Ελλήνων, οι οποίοι ανήκαν στους Ρώσους της Διασποράς, ξεκίνησαν μια επίθεση κατά του Αγίου Αυγουστίνου, ο π. Σεραφείμ επιστράτευσε και την γνώμη του π. Θεοδωρήτου για να υποστηρίξει την θέση του. Ας δούμε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από επιστολές του:
"Γνωρίζουμε ήδη ότι δεν σκέφτονται όλοι οι «ζηλωτές» Έλληνες σαν τον π. Παντελεήμονα. Για παράδειγμα, οι πατέρες Παντελεήμων και Νικήτας έχουν προσπαθήσει να μας πείσουν να αποβάλλουμε τον Ιερό Αυγουστίνο από το Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Τους είπαμε πως δεν έχουμε την εξουσία να το κάνουμε αυτό, και εκτός αυτού, γνωρίζουμε ότι ο Μητροπολίτης Ιωάννης [Μαξίμοβιτς] είχε μεγάλο σεβασμό για αυτόν και τελούσε την λειτουργία του κάθε χρόνο. Παρ' όλα αυτά, ο π. Νικήτας λέει ότι βρίσκεται στο Ρωσικό Αγιολόγιο εξαιτίας "ουνιτικής επιρροής". Ωστόσο, ερευνήσαμε και διαπιστώσαμε ότι είχε εισαχθεί στο Ρωσικό Εορτολόγιο τον 19ο αιώνα αρχικά από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, έναν Έλληνα αντι-Λατίνο ζηλωτή! Ρωτήσαμε τον π. Θεοδώρητο του Αγίου Όρους για αυτό, και μας απάντησε: "Ναι, νομίζω ότι ο Αυγουστίνος πρέπει να είναι ένας Άγιος, γιατί ο άγιος Νικόδημος τον τοποθέτησε στο Συναξάριον". Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Ιερός Αυγουστίνος είχε θεολογικά λάθη ή τουλάχιστον λάθος εμφάσεις, αλλά και ότι δεν μας εμποδίζει από την καταβολή του οφειλόμενου σεβασμού προς αυτόν. Ως εκ τούτου, ο «φανατισμός» των «Ελλήνων» μας σε αυτό το σημείο φαίνεται εντελώς περιττός και αιτία μάταιων διαφορών" (Επιστολή προς τον Μητροπολίτη Λαύρο) [4].
"Όλοι γνωρίζουμε την εσφαλμένη θεωρία του Iερού Αυγουστίνου περί Χάριτος, αλλά γιατί αυτή η «φονταμενταλιστική» προσπάθεια να καταστρέψουμε εντελώς κάποιον που δεν του έχει ποτέ η Ορθόδοξη παράδοση αρνηθεί μια θέση μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας; Ο π. Θεοδώρητος, αναμφίβολα μιλώντας για άλλους ζηλωτές στην Ελλάδα και στο Άγιο Όρος, μας γράφει ότι φυσικά αποδέχεται τον Αυγουστίνο ως Άγιο, γιατί και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης το κάνει" (Επιστολή προς τον π. Ιγκόρ [5]) [6].

 → Η εκτίμηση που έτρεφε ο π. Σεραφείμ για τον π. Θεοδώρητο φαίνεται και από το παρακάτω απόσπασμα επιστολής, την οποία έστειλε στον π. Αλέξιο Young το 1974:
"Είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να προβούμε σε ένα οδυνηρό συμπέρασμα: οι Έλληνες έχουν χάσει την πατερική παράδοση, και όλες οι διαμαρτυρίες τους περί "Λατινικής επιρροής», κλπ, είναι μόνο μια έκφραση της δικής τους αβεβαιότητος. Προσπαθούν να «ανακατασκευάσουν» την πατερική παράδοση, αλλά δεν έχουν ζωντανούς Πατέρες για να τους καθοδηγήσουν. Ίσως ο πατέρας Θεοδώρητος του Αγίου Όρους είναι περισσότερο μέσα στην πατερική παράδοση..." [7]. 
Το πρόβλημα της γλώσσας πάντως, αν και δεν στάθηκε εμπόδιο, αν δεν υπήρχε θα μπορούσε να φέρει ακόμη πιο κοντά τους δύο Πατέρες. Γράφει ο π. Σεραφείμ στον αείμνηστο γιατρό Αλέξανδρο Καλόμοιρο: 
"Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να διατηρηθεί η επαφή μαζί σας, γιατί εκτός από εσάς δεν έχουμε σχεδόν καμία πραγματική επαφή με τους Γνησίους Ορθόδοξους Χριστιανούς στην Ελλάδα. Έχουμε μόνο τον φίλο μας π. Θεοδώρητο της Σκήτης της Αγίας Άννας, αλλά η αλληλογραφία μας μαζί του είναι σύντομη, λόγω του προβλήματος της γλώσσας. Μας έστειλε ένα χειρόγραφο για δημοσίευση, 10 ή 12 σελίδες, πριν από δύο χρόνια, και το πρόσωπο στο οποίο το δώσαμε για τη μετάφραση ακόμα δεν το έχει επιστρέψει" [8].
Ο π. Σεραφείμ πάντως, ο οποίος είχε ανοικτά διαφωνήσει με τις ακραίες θέσεις των Ελλήνων (Εγκύκλιος 1974 Συνόδου Αυξεντίου, Μοναστήρι Βοστώνης, Ματθαιϊκούς [9]), θεωρούσε τον π. Θεοδώρητο (μαζί με τον μακαριστό Μητροπολίτη Κυπριανό Κουτσούμπα και τον Αλέξανδρο Καλόμοιρο) τους σωστότερους εκπροσώπους των Παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος [10].

Νικόλαος Μάννης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Επιστολή Γεωργίου Μεταλληνού προς Ιωάννην Μαύρον, Λάρισα, 31-12-1964 [Πρώτα ο Θεός, μέγα μέρος της διασωθείσης αλληλογραφίας του π. Γεωργίου με τον π. Θεοδώρητο θα εκδοθεί από τον υποφαινόμενο εντός ολίγων μηνών].

[2] Πρωτότυπο κείμενο: "Father Theodoritos (Mt. Athos monk, formerly John Mavros, who wrote articles and helped us set type in 1965)" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 092, Aug. 16/29, 1971.

[3] Πρωτότυπο κείμενο: "On Friday we [were] visited by Fr. Theodoritos, and what joy there was in meeting and praying with this true Athonite zealot. We were only confirmed in our judgment that, if the Greeks look to our Synod bishops for confirmation of their stand for true Orthodoxy, we in the Synod look to you zealot Greeks for inspiration in true and unbending Orthodoxy" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 095, Aug. 31/Sept. 13, 1971.

[4] Πρωτότυπο κείμενο: "We already know that not all Greek “zealots” think like Fr. Panteleimon. For example, Frs. Panteleimon and Neketas have been trying to persuade us to throw Blessed Augustine out of the Orthodox Calendar. We told them we do not have the authority to do this, and besides, we know that Vladika John has great veneration for him and celebrated the service to him every year. Nonetheless, Fr. Neketas says that he is in the Russian Calendar because of “Uniate influence”. However, we investigated and found out that he was introduced into the Russian Calendar in the 19th century on the authority of St. Nikodemos the Hagiorite, a Greek anti-Latin zealot! We asked Fr. Theodoritos of Mt. Athos about this, and he wrote back: “Yes, I think Augustine must be a Saint, because St. Nikodemos placed him in the Synaxarion”. Of course, we all know that Blessed Augustine had theological errors or at least wrong emphases, but that does not prevent us from paying the due reverence to him. Therefore, the “fanaticism” of our “Greeks” on this point seems entirely unnecessary and a cause of vain disputes" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 130, May 27/June 9, 1973.

[5] Πρόκειται για τον μετέπειτα Μητροπολίτη Ιλαρίωνα  Καπράλ https://orthodoxwiki.org/Hilarion_(Kapral)_of_New_York

[6] Πρωτότυπο κείμενο: "Everyone knows of the erroneous doctrine of Blessed Augustine on grace—but why this “fundamentalist” attempt to destroy entirely someone who has never in Orthodox tradition been denied a place among the Fathers of the Church? Fr. Theodoritos, doubtless speaking for other zealots in Greece and on the Holy Mountain, writes us that of course he accepts Augustine as a Saint, because St. Nikodemos of the Holy Mountain does" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 188, Sept. 29/Oct. 12, 1975.

[7] Πρωτότυπο κείμενο: "We are almost forced to a painful conclusion: the Greeks have lost the patristic tradition, and all their shouting about “Latin influence,” etc., is only an expression of their own uncertainty. They try to “reconstruct” the patristic tradition, but they have no living Fathers to guide them. Perhaps Father Theodoritos of Mt. Athos is more in the patristic tradition..." στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 148, Feb. 25/March 10, 1974.

[8] Πρωτότυπο κείμενο: "It is very important for us to maintain contact with you, because apart from you we have almost no real contact with the True Orthodox Christians of Greece. We have only our friend Fr. Theodoritos of St. Anne’s Skete, but our correspondence with him is brief owing to the language problem. He sent us a manuscript for publication, of 10 or 12 pages, two years ago, and the person to whom we gave it for translation still has not returned it" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 184, Aug. 26/Sept. 8, 1975.

[9] Τον υπερζηλωτισμό αυτόν τον είχε αποκαλέσει "Ιησουϊτική απομίμηση της Ορθοδοξίας" (Πρωτότυπο κείμενο: "May God preserve us from this jesuitical imitation of Orthodoxy!" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 287 [to fr. Demetrios], May 23/June 5, 1980.

[10] Πρωτότυπο κείμενο: "the soundest representatives of the Old Calendarists in Greece (Dr. Kalomiros, Archimandrite Cyprian, Father Theodoritos, etc.)" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 241 [to fr. Ioannikios], Nov. 4/17, 1976.

ΠΗΓΕΣ

1. Αλληλογραφία π. Θεοδωρήτου (Μαύρου) - π. Γεωργίου Μεταλληνού (ανέκδοτη).

2. Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ - Η ζωή και τα έργα του, Εκδόσεις Μυριόβιβλιος, Αθήνα (3 τόμοι). 

3. fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Nikodemos Orthodox Publication Society, 2001.

4. The Orthodox Word, magazine

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/10/blog-post_21.html