A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Σ᾿ ΕΝΑΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)



"Θυμώνετε μὲ κάποιους φίλους σας, οἱ ὁποῖοι δυσαρεστοῦνται μὲ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα. Ἔχετε δίκαιο. Ὁ θυμὸς σας εἶναι δίκαιος θυμός. Τέτοιος θυμὸς ἔχει ἀξία μπροστὰ στὸν Θεό. Ὅμως δὲν ὠφελεῖ μόνο ὁ θυμός, οὔτε μόνον ἡ πειθώ.

Πρέπει καὶ νὰ προσεύχεστε γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν ἀφροσύνη τους ξεσηκώνονται ἐναντίον τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ στὰ σχολεῖα. Νὰ τοὺς ἀνοίξει ὁ Θεὸς τὰ μάτια, ὥστε νὰ δοῦν ὅτι κόβουν τὸ κλαδὶ πάνω στὸ ὁποῖο κάθονται. Διότι ὅλη ἡ διαπαιδαγώγηση τῆς χριστιανικῆς νεολαίας βασίζεται πάνω στὸν ἀταλάντευτο βράχο τῆς ἐπιστήμης τοῦ Χριστοῦ. Σ΄ ἐκεῖνον βασιστήκαμε καθ΄ ὅλη τὴ χιλιετία τῆς βαπτισμένης ἱστορίας μας, σ΄ ἐκεῖνον πρέπει νὰ βασιστοῦμε καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνες. Τέτοια διαπαιδαγώγηση δὲν μᾶς ντρόπιασε στὸ παρελθόν, δὲν θὰ τὸ κάνει οὔτε στὸ μέλλον. Μᾶς ἔδωσε ἀνθρώπους πρώτης τάξεως, οἱ ὁποῖοι εἶναι τὸ κόσμημα τῆς ἱστορίας μας, ὅπως εἶναι τὰ ἀστέρια κόσμημα τοῦ οὐράνιου θόλου. Καὶ μᾶς ἔδωσε πελώριο ἀριθμὸ τέτοιων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἀστεριῶν στὸν θόλο τῆς λαϊκῆς ἱστορίας μας.

Καὶ τί ἄλλο μπορεῖ νὰ εἶναι στόχος στὴ διαπαιδαγώγηση παρὰ νὰ δώσει ἀνθρώπους πραγματικούς; Ἡ ἐπιστήμη τῆς παιδαγωγίας καὶ σέ μᾶς καὶ σ΄ ὅλους τούς βαπτισμένους λαοὺς ἀπαραίτητα πρέπει νὰ συμβαδίζει μὲ τὴν ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν ἡ διαπαιδαγώγηση χωριστεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ, δὲν χάνεται ἡ ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ χάνεται ἡ διαπαιδαγώγηση, καὶ χάνονται οἱ πραγματικοὶ ἄνθρωποι. Ἐὰν ὅμως χαθεῖ ἡ διαπαιδαγώγηση στὸ σχολεῖο, τὸ σχολεῖο γίνεται ἐπικίνδυνο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιὰ τοὺς λαούς. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἐκπαιδευμένος μέν, ἀλλὰ χωρὶς χαρακτήρα, εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀπ΄ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπαίδευτος καὶ χωρὶς χαρακτήρα. Ὁ δεύτερος εἶναι χωρὶς χαρακτήρα κατ΄ ἀδυναμία, ἐνῶ ὁ πρῶτος κατὰ τὴν πίστη. Ἡ σχισμὴ στὴν πίστη ἑνὸς ἀνθρώπου προκαλεῖ ἀναπόφευκτα καὶ τὴ σχισμὴ στὸν χαρακτήρα. Τοῦτο τὸ μαρτυρεῖ τόσο ἡ βιβλικὴ ἱστορία ὅσο καὶ ἡ γενικὴ ἱστορία, τῶν βαπτισμένων λαῶν. Ὅποιος βασιλιὰς τοῦ Ἰσραὴλ ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπομακρυνόταν καὶ ἀπὸ τὸ ἦθος. Διότι, ἡ πίστη εἶναι δεμένη μὲ τὴν ἠθική, ὅπως ἕνα ποτάμι εἶναι δεμένο μὲ τὴν πηγή του, καὶ τὸ φῶς μὲ ἥλιο. «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς» (Ἰωάν. 14,6), εἶπε ὁ Χριστός, καί: «Σὺ ἂν ἤτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἂν σοι ὕδωρ ζῶν» (Ἰωάν. 4,10), καί: «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8, 12). Ποῦ θὰ πᾶμε τὰ παιδιὰ ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ὁδό, παρὰ μόνο στὴν κατάρρευση; Μὲ τί θὰ ποτίσουμε τὶς διψασμένες τους ψυχές; Μὲ τὴ γήινη λάσπη, ποὺ πίνουν καὶ τὰ βόδια, ἢ μὲ τὸ ζωοφόρο ὕδωρ; Μὲ τί θὰ τὰ φωτίσουμε; Μόνο μὲ τὶς ἀπατηλὲς ἀκτίνες ἢ μὲ τὸ Φῶς Του;

Ἀλλά, λένε, τὰ θρησκευτικὰ δὲν εἶναι γιὰ τὴ δική μας μοντέρνα ἐποχή. Δὲν ξέρω· τὸ μόνο ποὺ βλέπω, εἶναι ὅτι καὶ στὴ δική μας μοντέρνα ἐποχὴ κάλλιστοι ἄνθρωποι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κρατιοῦνται ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν νόμο Του. Οὔτε ξέρω ποιὰ ἄλλη ἐπιστήμη θὰ μποροῦσε νὰ ἀντικαταστήσει τὴν ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ στὴ διαπαιδαγώγηση τῆς νεολαίας. Ἰδού, δὲν ὑπάρχει καμία ἄλλη ἐπιστήμη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸ νόημα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καὶ γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ πραγματικὸς ἄνθρωπος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ ἐπιστήμη.

Κι ἔτσι, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τοποθετήσει ἄλλο θεμέλιο διαπαιδαγώγησης, οὔτε στὴν ἐποχή μας οὔτε χιλιάδες χρόνια ὕστερα ἀπό μᾶς, πέρα ἀπὸ Ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι τὸ ζωντανὸ θεμέλιο, τὸ ὁποῖο τοποθέτησε ὁ Ἴδιος, λέγοντας: «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰωάν. 15,5).
Εἰρήνη σὲ σᾶς καὶ εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ".

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Δὲν φτάνει μόνο ἡ πίστη…» 
Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Β΄, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο «ΕΞ ΑΓΑΡΙΝΩΝ» 1819 (2 ἸΙουνίου




Ο Άγιος Κωνσταντίνος καταγόταν από Μουσουλμάνους γονείς και γεννήθηκε στο χωριό Ψιλομέτωπο της Μυτιλήνης. Μαζί με τη μητέρα και τ' αδέλφια του ήλθε στη Μαγνησία και αργότερα στη Σμύρνη, όπου βοηθούσε τ' αδέλφια του στο οπωροπωλείο, πηγαίνοντας στα σπίτια των ευγενών αυτά που αγόραζαν από το μαγαζί τους.

Πηγαίνοντας όμως συχνά στη Μητρόπολη της Σμύρνης, άκουγε και έμαθε την ελληνική γλώσσα και τη χριστιανική θρησκεία. Έφυγε λοιπόν για το Άγιον Όρος, αλλά κανείς δεν τον δεχόταν. Τότε ο εκεί εξόριστος Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' (βλέπε 10 Απριλίου), στη Μ. Λαύρα, αφού τον δοκίμασε τον βάπτισε χριστιανό στα Καυσοκαλύβια, με το όνομα Κωνσταντίνος.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος, στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, προσκύνησε τα τίμια λείψανα των νεοφανών μαρτύρων και τον κατέλαβε ο πόθος να μιμηθεί την πράξη τους. Αφού πέρασε με νηστεία και προσευχή κοντά σε πνευματικό, αποφάσισε να πάει στη Μαγνησία, για να βαπτίσει την αδελφή του χριστιανή. Μετά όμως από συμβουλή των Πατέρων, απέπλευσε από το Άγιον Όρος και αποβιβάστηκε στις Κυδωνιές.

Στις Κυδωνιές, αναγνωρίστηκε από κάποιο Τούρκο και οδηγήθηκε στον Αγά. Εκεί ομολόγησε τον Χριστό και αφού φανέρωσε την καταγωγή του, φυλακίστηκε και βασανίστηκε σκληρά. Όταν τον ανέκριναν πάλι, ο Άγιος Κωνσταντίνος έκανε μπροστά τους το σημείο του Σταυρού, αποδεικνύοντας έτσι το αμετάθετο της πίστης του. Τότε ξανά τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν με φρικτό τρόπο. Αλλά βλέποντας ο ηγεμόνας, ότι κάθε προσπάθεια του πήγαινε χαμένη, τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού και εκεί τον υπέβαλαν σε σκληρά βασανιστήρια, τελικά τον απαγχόνισαν στις 2 Ιουνίου 1819 μ.Χ.

Χειρόγραφη Ακολουθία του βρίσκεται στην Καλύβη του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου στα Καυσοκαλύβια και στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα στο Άγιον Όρος.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Πᾶσαν ηὔφρανας, πιστῶν χορείαν, καί κατήσχυνας, τούς Ἄγαρ γόνους, ἀνακηρύξας λαμπρῶς τήν εὐσέβειαν, καί ὑπομείνας ἀνύποιστα βάσανα, ὦ Κωνσταντῖνε Μαρτύρων ἀγλάϊσμα. Ὡς οὖν ἔτυχες, οὗπερ ἐπόθεις ἀοίδιμε, μνημόνευε ἡμῶν τῶν εὐφημούντων Σε.



Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Φωσφόρος ἀνέτειλε, τῆ Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἡ μνήμη τῶν ἄθλων σου, φωτός πληροῦσα αὐτήν, Μαρτύρων ἐκσφράγισμα, ἔνδοξε Κωνσταντῖνε, λύουσα τήν ἀπάτην, γόνων τῶν ἐκ τῆς Ἄγαρ, λάμπουσα δέ πλουσίως, τάς ψυχάς τῶν ἐν πίστει, τήν μνήμην σου τελούντων ἀειμακάριστε. 

"Ορθόδοξος Συναξαριστής" 

Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑ, ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ; (π.Εὐθύμιος Μπαρδάκας)




Τό ρυθμικό τίκ-τάκ τοῦ ρολογιοῦ στόν τοῖχο, μᾶς λέγει διαρκῶς πώς ὁ χρόνος περνᾶ ἀνεπιστρεπτί.

Κάθε δευτερόλεπτο, περνᾶ στό παρελθόν καί ἒχει ἢδη περάσει πρίν καλά-καλά τό συνειδητοποιήσωμε.

Κάθε ἂνθρωπος, ἒχει ἐπιλέξει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον «περνᾶ» τόν χρόνο του.
Ἂλλος διαβάζει κάποιο βιβλίο, ἂλλος ἁπλῶς «ρεμβάζει», ἂλλος βλέ- πει τό πιό ἐπικίνδυνο πρᾶγμα στόν σημερινό κόσμο πού εἶναι ἡ ... ηλεόραση, ἂλλος συνομιλεῖ μέ κάποιον, ἂλλος ἐργάζεται προκειμένου νά ἐξοικονομήση τά πρός τό ζῆν, ἂλλος σχεδιάζει κάποιες δουλειές του, καί γενικῶς, ὁ καθ’ ἓνας, χωρίς νά τό συνειδητοποιῆ, ἀφήνει τά λεπτά καί τίς ὧρες νά περνοῦν, κατά τρόπο πού ἂν, στό τέλος τῆς ἡμέρας, κάνη ἓναν «ἒλεγχο» τῶν ἡμερησίων δραστηριοτήτων του, θά ἀντιληφθῆ πώς, σημαντικό μέρος τοῦ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΥ ἀγαθοῦ πού λέγεται χρόνος, τό ἂφησε νά «πάη χαμένο»...!
Τό πιό ΤΡΑΓΙΚΟ ὃμως εἶναι, πώς οἱ πιό πολλοί ἂνθρωποι, θά διαπιστώσωμε πώς σέ ὃλο αὐτό τό διάστημα τοῦ 24ώρου, ἐλάχιστα ἓως ΔΙΟΛΟΥ ἡ σκέψις μας ἐστράφη πρός τά «ΑΝΩ», πρός Τόν Δημιουργό μας, πρός τόν κόσμο τῶν Πνευμάτων καί τῆς Σωτήρας τῆς ψυχῆς μας...!
Ἡ ἐπικοινωνία μέ Τόν Κύριό μας, εἶναι καί ΔΥΝΑΤΗ καί ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ...
Μᾶς ἒδωσε τήν δυνατότητα νά εὑρισκώμεθα ἐνώπιόν Του, διά τῆς Προσευχῆς μας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ διά κάθε Πιστό Χριστιανό, ἓνα ΟΠΛΟ ἀκαταμάχητο, προκειμένου νά ἀντιμετωπίση τίς μύριες ὃσες ἐπιθέσεις τίς ὁποῖες ὑφίσταται ἀπό τόν πονηρό, εἲτε τίς ἀντιλαμβάνεται εἲτε ὂχι.
Εἶναι πραγματικά ἀπογοητευτικό τό νά μήν ἀφιερώνη ὁ χριστιανός (ἐάν θέλη νά λέγεται ἀλλά καί νά εἶναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χριστιανός) ἒστω λίγες στιγμές τῆς ἡμέρας γιά νά ἐπικοινωνήση μέ Τόν Κύριό του καί Θεό του...!
Δέν εἶναι τυχαῖο τό ὃ,τι, οἱ διάφοροι ...«ἁρμόδιοι» (!!!), προσπαθοῦν μέ πραγματική λύσσα νά κάνουν τά παιδιά να πάψουν νά προσεύχωνται...!
Μέ διάφορες δικαιολογίες, ἀφοῦ κατήργησαν τόν σχολικό Ἐκκλησιαμό, ἀφοῦ ἀπηγόρευσαν τήν διδασκαλία τῆς «Λειτουργικῆς καί Κατηχήσεως», ἀφοῦ κατήργησαν τό Κατηχητικό Σχολεῖο, ἀκόμα καί τίς ἐπισκέψεις Ἱερωμένων στά Σχολεῖα (τήν στιγμή πού οἱ πάσης φύσεως μάγοι, γκουρού, «θαυματοποιοί» κ.λπ., μπαίνουν μέ τυπικές, μόνον, διαδικασίες), μετά τήν κατάργηση τῆς ἐπάρσεως τῆς Σημαίας μας, μετά τό κατέβασμα ἀπό τούς τοίχους τῶν Σχολικῶν Τάξεων τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων καί τῶν ἀπεικονίσεων τῶν ΗΡΩΩΝ τῆς φυλῆς μας, ἀποβλέποντες στόν ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟ καί τόν ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ τῶν νέων παιδιῶν, λυσσομανοῦν κάνοντας πᾶν δυνατόν, προκειμένου νά ἀποκόψουν τούς Ὀρθοδόξους Ἓλληνες ἀπό τήν Ἁγίαν μας Πίστιν ἀλλά καί ἀπό τήν ΜΟΝΑΔΙΚΗ καί ΑΣΥΛΛΥΠΤΗ γιά τούς ξένους, Ἱστορική μας Παράδοση...!
Διέταξαν νά μή κτυποῦν οἱ Καμπάνες, μέ τήν δικαιολογία πώς ἐνωχλοῦνται οἱ...ξενυχτισμένοι ἀλλά καί οἰ ἀλλόθρησκοι καί κακόδοξοι , ἀλλά μέ κρυφό σκοπό, τό νά μή σηκώνωνται οἱ χριστιανοί, μικροί καί μεγάλοι, μέ μιά προσευχή, ἒστω καί ὀλιγόλεπτη, στό στόμα, ὑμνοῦντες τήν νέα ἡμέρα πού τούς χάρισε Ὁ Πλάστης (πρᾶγμα πού κάνει ΟΛΗ Η ΠΛΑΣΗ κάθε πρωί, μέ τό κελάδισμα τῶν πουλιῶν, τό ἂνοιγμα τῶν λουλουδιῶν καί τό ξύπνημα ὃλων τῶν δημιουργημάτων..!)
Ὁ ἦχος τῆς γλυκόλαλης καμπάνας, εἶνα στ’ αὐτιά τῶν ὑπηρετῶν τοῦ πονηροῦ, ὃ, τι εἶναι καί τό θυμίαμα..!
Ἡ ...«πρόοδος», ἡ μετρουμένη μέ τό πόσο μοιάσαμε «μαιμουδίζοντας» στούς ...«προοδευμένους» πού ζητοῦν νά μᾶς ποδηγετήσουν, μέ τό πόσο ...«πιστοί» εἲμαστε σ’ αὐτό πού τό εἶπαν... «μόδα», μέ τό πόσο ἒχομε ὑποκύψει στόν ἐπάραστο ὑπερκαταναλωτισμό, στήν ἀπληστία, στήν ἀναζήτηση τρόπων ἀποκτήσεως ...«δυνάμεως» κ.λπ., ἒχει γίνει συνώνυμο τῆς σύγχρονης δουλείας πού ἐπιβάλλεται στούς Λαούς ἀπό τούς ὑπηρέτες τοῦ ἀντικειμένου...!
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς τό μέλλον μας εὑρισκεται στά ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΑ Θεῖα δῶρα πού μᾶς ἐχάρισε ἁπλόχερα Ὁ Καλός μας Θεός, δηλαδή στήν Γῆ μας καί στίς θάλασσές μας
Τό ἒχομε πεῖ καί πιό παλιά, ἀλλά δέν βλάπτει τό νά τό ἐπαναλάβωμε.
Ὁ σύγχρονος ἂνθρωπος δέν ρωτᾶ τόν συνάνθρωπό του « τί ἐργασία κάνεις», διότι ὁ ὃρος «ἐργασία», περιέχει τήν ἒννοια «ἒργον», ἡ ὁποία σημαίνει τήν παραγωγή ἀγαθῶν, τήν δημιουργική καί παραγωγική ἐνασχόληση.
Τόν ἐρωτᾶ... « Τί δουλειά κάνεις», πρᾶγμα πού εἶναι τό ἲδιο μέ τό «τί..δουλεία κάνεις», δηλαδή, ἁπλῶς κατεβάσαμε τόν τόνο ἀπό τό «δουλεία» καί τό εἲπαμε «δουλειά»..!.
Καί σ’ αὐτήν τήν ἒννοια, δέν περιλαμβάνεται ἡ παραγωγική διαδικασία ἢ ἡ παραγωγή κάποιου ἒργου πού εἶναι ἐπ’ ἐγαθῶ τοῦ συνόλου...!
Καί ὃλα αὐτά, διότι κάποιοι μᾶς ὡδήγησαν στό νά ἀποκοποῦμε ἀπό τήν Γῆ καί τήν Θάλασσά μας καί νά ἀναζητήσωμε τρόπους ἐπιβιώσεώς μας, σέ τομεῖς ξένους ἀπό τήν πραγματική εὐλογία πού ο Θεός, εἶναι ἓτοιμος νά μᾶς χαρίση διά τῆς ὀρθῆς ἀξιοποιήσεως τῆς Πλάσης πού ἐδημιούργησε γιά νά νά ἐπιτρέψη στόν ἂνθρωπο νά ἐπιβιώση μέ τήν ἐργασία του.
Ἀρκεῖ, βεβαίως, νά φερθῆ ὁ ἂνθρωπος στό Θεῖο δῶρο τῆς Πλάσεως, ὃπως πρέπει, χωρίς νά ἐπιτρέψη στήν ἀπληστία του νά τήν καταστρέφη...!
Καί ἀρκεῖ νά ρωτήσετε καποιον ἀπό τούς σκληρά ἐργαζομένους τήν γῆ μας, ἐάν τόν ἐνωχλῆ ὁ ἦχος τῆς καμπάνας κάθε Κυριακή καί Ἑορτή πού τόν καλεῖ στήν Ἐκκλησία, προκειμένου νά ἀναπέμψη μιά Προσευχή στόν Κύριό μας καί νά συμμετάσχη τῆς Θείας λατρείας..!
Θά ἐκπλαγῆτε...!
Θά διαπιστώσετε πώς ὂχι μόνον ΔΕΝ τούς ἐνωχλεῖ, ἀλλά ἀντιθέτως ἀποζητοῦν τόν γλυκόλαλο αὐτό ἦχο προκειμένου νά ἑνώσουν τίς Προσευχές τους καί ἀνάβοντας ἓνα ταπεινό κεράκι, νά ψἀλλουν μαζί μέ τούς ψάλτες καί τόν Ἱερέα τοῦ χωριοῦ τους αἲνους καί ὓμνους πρός Τόν Κύριο...!
Ὃμως, ὃσο καί ἂν στίς ἡμέρες μας οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεώς μας κάνουν ὃ,τι μποροῦν γιά νά διώξουν τίς σκέψεις μας ἀπό τήν ἐπικοινωνία μας μέ Τόν Κύριό μας καί νά ἀποκόψουν τά μικρά παιδιά ἀπό τήν Προσευχή καί τήν συμμετοχή στά Ἃγια Μυστήρια, θά γίνη καί πάλι αὐτό πού γίνεται ΠΑΝ ΤΟΤΕ, αἰῶνες τώρα..!
Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός, μέσα ἀπό τούς διωγμούς καί τό.. «κυνηγητό», ΘΑ ΘΡΙΑΜΒΕΣΟΥΝ...!
Στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπάρχει ἡ Ἁγία Ὑπομονή, στήν ὁποία πρέπει νά ἀνάψωμε ἓνα κεράκι καί νά τήν παρακαλέσωμε νά μᾶς στηρίξη στήν προσπάθειά μας νά ξεπεράσωμε τίς ἀγωνίες καί τά ᾶγχη πού μᾶς δημιουργοῦν οἱ δὐσκολες συνθῆκες τοῦ σήμερα.
Καί μαζί, διάθεση γιά έργασία σέ πρωτογενεῖς τομεῖς, στήν Γῆ μας καί τίς Θάλασσές μας..!
Βραβευμένος μας Ποιητής εἶπε πολύ σωστά:
«Ἐάν διαλύση κάποιος τήν Ἑλλάδα, θά ἀπομείνη, μία Ἐλιά, ἓνα Ἀμπέλι καί ἓνα Ψαροκάικο.. Αὐτό σημαίνει πώς μέ μία Ἐλιά, ἓνα Ἀμπέλι καί ἓνα Ψαροκάικο, ξαναφτάχνομε τήν Ἑλλάδα»...!
(Χωρίς νά ἒχωμε διάθεση νά τόν...συμπληρώσωμε, θά προσθέταμε πώς μαζί μέ τά πιό πάνω, θά ὑπῆρχε καί ἓνα ΞΩΚΚΛΗΣΙ.`)
Ἂς χρησιμοποιήση ἓκαστος τόν χρόνο του ἀξιοποιῶντας τά ὃποια ταλέντα τοῦ χάρισε Ὁ Κύριος ἐπ’ ἀγαθῶ τῆς Πίστεώς μας καί ἂς μη ξεχνᾶμε πώς ἡ Πίστις μας καί ἡ Ἐπιστήμη, ὂχι μόνον ΔΕΝ συγκρούονται ὃπως διατείνονται κάποιοι «καλοθεληταί», ἀλλά ἀντιθέτως, ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ὃπως δηλώνουν ἀπεριφράστως ΟΛΟΙ οἱ καλόπιστοι Ἐπιστήμονες, γνωρίζοντας πώς ἡ ἀνθρωπίνη διάνοια, εἶναι ΔΩΡΟΝ ΘΕΟΥ καί αὐτή ὁδηγεῖ πρός τήν Ἐπιστήμην..
Ὃμως, προσοχή... «Ἐπιστήμη χωρίς Ἠθικές βάσεις καί Ἠθικές ἀξίες, ἀποτελεῖ τήν πηγήν πολλῶν δεινῶν...!»
Ἀπαιτοῦνται λοιπόν, ΠΙΣΤΙΣ, ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ καί ΕΛΠΙΔΑ...!,
καί ΟΛΑ ΘΑ ΔΙΟΡΘΩΘΟΥΝ...!

Καί τελειώνοντας, πρέπει νά θυμίσω πώς:
Κάποιες στιγμές τῆς ἡμέρας (ὃσο περισσότερες μπορεῖ ἓκαστος) ἂς τίς ἀφιερώνωμε στήν ἐπικοινωνία μας μέ Τόν Κύριόν μας, στέλνοντας τήν σκέψιν μας κοντά Του καί Προσευχόμενοι μέ θέρμη καί εἰλικρίνεια...!,
μή ἀφίνοντας τόν χρόνο μας νά πήγαινη χαμένος..!

π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ (Φώτο - Βίντεο)

alwsis1
Στὴν κατάμεστη ἀπὸ κόσμο Αἴθουσα τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν, τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, 30.5/12.6.2016, καὶ ὥρα 18.00, πραγματοποιήθηκε μὲ ἰδιαίτερη λαμπρότητα ἡ ἐπετειακὴ Συνοδικὴ Ἐκδήλωση τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος γιὰ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1453.

Παρέστησαν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικος, οἱ Σεβασμ. Μητροπολῖτες Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, ὁ καὶ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν διοργάνωση τῆς Ἐκδηλώσεως, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Δημητριάδος κ. Φώτιος, ὁ Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης καὶ πολλοὶ Κληρικοί, Μοναχοὶ καὶ Μοναχές.
 alwsis2

Τὴν Ἐκδήλωση ἄνοιξε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ Βυζαντινὴ Χορωδία ὑπὸ τὴ διεύθυνση καὶ διδασκαλία τοῦ Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Μουσικῆς κ. Μιχαὴλ Μακρῆ, ψάλλοντας τὸ Κοντάκιο «Τῇ Ὑπερμάχῳ» καὶ ἄλλους ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους.
 alwsis7

Ἀκολούθησε ἡ ἐκφώνηση τοῦ ἐπετειακοῦ λόγου μὲ Ὁμιλητὴ τὸν διαπρεπῆ Βυζαντινολόγο κ. Ἰωάννη Πολέμη, Καθηγητὴ Βυζαντινῆς Φιλολογίας τοῦ Τμήματος Φιλολογίας τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, καὶ θέμα: «Σύνοδος Φλωρεντίας - Ἅλωση Κωνσταντινουπόλεως: Οἱ δυσμενεῖς συνέπειες τῆς Οὐνίας».
 alwsis4

Ὁ κ. Καθηγητὴς μὲ ἐνάργεια λόγου ἔκανε ἱστορικὴ ἀναδρομὴ στὸ μεῖζον θέμα τῆς Οὐνίας ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐμφάνισής της ἕως τὴν Ἅλωση, σκιαγραφώντας καὶ τὶς προεκτάσεις τῆς Οὐνίας ἕως σήμερα. Παράλληλα, μὲ ἱστορικὰ τεκμηριωμένο λόγο ἀναφέρθηκε στὸν ρόλο τῶν Δυτικῶν κατὰ τὴν πολιορκία καὶ τὴν Ἅλωση, ὑπερτονίζοντας τὸ χάσμα ποὺ χωρίζει τοὺς Ὀρθοδόξους ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ τὴν τραγικότητα τῆς σημερινῆς καταστάσεως στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο ἐξ αἰτίας τῆς φιλενωτικῆς πορείας τῶν Λατινοφρόνων καὶ Οἰκουμενιστῶν.
 alwsis6

Στὸ Β’ Μέρος τῆς Ἐκδηλώσεως ἀκούστηκαν θρῆνοι καὶ τραγούδια τῆς Ἁλώσεως ἀπὸ τὴν Παραδοσιακὴ Χορωδία καὶ Ὀρχήστρα τοῦ Ἐθνικοῦ Ὠδείου Ἀθηνῶν, ὑπὸ τὴ διεύθυνση τοῦ κ. Μιχαὴλ Μακρῆ. Τὸ καλλιτεχνικὸ πρόγραμμα συγκίνησε καὶ ἐνθουσίασε ἰδιαίτερα τοὺς παρευρισκομένους στὴν ἐπιτυχῆ αὐτὴ ἀπὸ κάθε ἄποψη Ἐκδήλωση. Τὸν συντονισμὸ καὶ τὴν παρουσίαση τῆς ὅλης ἐκδηλώσεως εἶχε ἡ Διδάκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Δήμητρα Μονιοῦ.
 alwsis3

Τὴν ὅλη Ἐκδήλωση ἔκλεισε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Καλλίνικος, ὁ ὁποῖος τόνισε τὴ σημασία τῆς διατήρησης τοῦ ὀρθόδοξου καὶ ἐθνικοῦ στοιχείου, ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴ διατήρηση τοῦ ἔθνους καὶ τῆς πίστης μας.
 alwsis8

Ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὁ Μακαριώτατος εὐχαρίστησε τὸν κ. Μακρῆ καὶ τὴν Χορωδία του· ἐπίσης, εὐχαρίστησε ἰδιαιτέρως τὸν Καθηγητὴ κ. Ἰωάννη Πολέμη γιὰ τὴν ἐμπνευσμένη Ὁμιλία του καὶ τοῦ δώρισε ὡς ἀνάμνηση τῆς Ἐκδηλώσεως μία Εἰκόνα τῆς Παναγίας μας.















ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ-Η ΑΛΩΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ: ΟΙ ΔΥΣΜΕΝΕΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ





Ὁμιλητὴς ὁ διαπρεπῆς Βυζαντινολόγος κ. Ἰωάννης Πολέμης, Καθηγητὴς Βυζαντινῆς Φιλολογίας τοῦ Τμήματος Φιλολογίας τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, καὶ θέμα: «Σύνοδος Φλωρεντίας - Ἅλωση Κωνσταντινουπόλεως: Οἱ δυσμενεῖς συνέπειες τῆς Οὐνίας».

Ὁ κ. Καθηγητὴς μὲ ἐνάργεια λόγου ἔκανε ἱστορικὴ ἀναδρομὴ στὸ μεῖζον θέμα τῆς Οὐνίας ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐμφάνισής της ἕως τὴν Ἅλωση, σκιαγραφώντας καὶ τὶς προεκτάσεις τῆς Οὐνίας ἕως σήμερα. Παράλληλα, μὲ ἱστορικὰ τεκμηριωμένο λόγο ἀναφέρθηκε στὸν ρόλο τῶν Δυτικῶν κατὰ τὴν πολιορκία καὶ τὴν Ἅλωση, ὑπερτονίζοντας τὸ χάσμα ποὺ χωρίζει τοὺς Ὀρθοδόξους ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ τὴν τραγικότητα τῆς σημερινῆς καταστάσεως στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο ἐξ αἰτίας τῆς φιλενωτικῆς πορείας τῶν Λατινοφρόνων καὶ Οἰκουμενιστῶν. 


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΝ ΕΞΟΡΙΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟ ΑΓΙΟ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗ ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ




 ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ 
ΙΕΡΑΡΧΟΥ







ΣΧΟΛΙΟ "ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΥΠΗΡΞΕ ΔΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΟΤΑΝ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΤΑΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΛΑΓΩΝΕΙΑΣ (1912-1918).
Στο Μοναστήρι της σημερινής FYROM το έτος 1917.
Στο κέντρο ο Άγιος, πάνω αριστερά ο Αθηναγόρας 

ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ ΤΟΤΕ ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΥΣ "ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ" ΣΤΗΝ ΣΚΗΤΗ ΤΟΥ ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΑΛΛΑ Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΤΡΕΦΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΤΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΠΕΙΣΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΑΓΩΝΑ, ΟΠΩΣ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΠΙΣΤΟΛΗ. ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟΚΟΜΜΑ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΜΕΡΑ 22-4-1952 



Η ΝΗΨΗ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἄς εἶναι μαζί σας. Ὁ Θεός δέν ἀφήνει ἀπαρηγόρητους αὐτούς πού ἀγαπᾶ. Εἴθε νά στείλῃ καί σέ σᾶς τήν παρηγορία.

Πῶς τολήσατε νά σκεφθῆτε ὅτι τώρα πλέον ἡσυχάσατε καί ὁ ἐχθρός δέν σᾶς πολεμεῖ τόσο πολύ; Βγάλτε ἀπό τό μυαλό μιά τέτοια σκέψη. Προέρχεται ἀπό τόν ἐχθρό, πού θέλει νά χαλαρώσῃ τόν ζῆλο καί τήν προσοχή. Φέρτε στόν νοῦ σας σκέψεις ἀντίθετες. Φαντασθεῖτε ὅτι βαδίζετε σέ μιά λεπτή σανίδα πάνω ἀπ’ ἕνα γκρεμό. Φαντασθεῖτε ἀκόμη ὅτι ἀπό παντοῦ οἱ μοχθηροί ἐχθροί σᾶς τοξεύουν γιά νά σᾶς ρίξουν στό χάος. Τό χέρι ὅμως τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἀπό πάνω σας, ἕτοιμο σέ κάθε στιγμή νά σᾶς βοηθήσῃ καί νά σᾶς στηρίξῃ.

Δέν πρέπει ποτέ νά σταματήσετε τήν ἐπαγρύπνηση στόν ἑαυτό σας. Δέν βρέθηκε ἀκόμη κανένας πού ν’ ἀνέβηκε στόν οὐρανό χωρίς κόπους, ἀνησυχίες, δοκιμασίες, θλίψεις καί ἰσχυρούς πειρασμούς.
Νά ἔχετε διαρκῶς τήν προσοχή σας στήν καρδιά σας. Κάθε τί πού βγαίνει ἀπ’ αὐτή, ἀμέσως νά τό ἁρπάζετε καί νά τό ἐξετάζετε. Εἶναι καθαρό; Ζωογονεῖστε τό. Εἶναι ἀκάθαρτο; Θάψτε το. Ἔτσι θά γνωρίσετε τόν ἑαυτό σας.
Τό πάθος πού ἐκδηλώνεται συχνότερα εἶναι αὐτό πού κυριαρχεῖ περισσότερο μέσα σας καί αὐτό πρέπει περισσότερο δραστήρια νά πολεμήσετε. Μήν ὑπολογίζετε ὅμως μόνο στίς δυνάμεις σας. Ἡ θεραπεία γίνεται μέ τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου. Σ’ Αὐτόν νά παραδίδετε τόν ἑαυτό σας καί σ’ Αὐτόν νά προσεύχεσθε κάθε στιγμή καί κάθε ὥρα.

***
Ἀποκαλεῖτε τόν ἑαυτό σας χειρότερη ἀπ’ ὅλες τίς ἀδελφές. Δόξα τῷ Θεῶ, ἐάν αὐτό δέν τό λέῃ μόνο ἡ γλώσσα. Ἐάν κάποια ἀδελφή ἔλθῃ καί σᾶς κατηγορήσῃ καί μάλιστα ἄδικα, τί θά κάνετε; Ἐάν νοιώσετε ἐκείνη τήν στιγμή ὅτι πολύ λίγα σᾶς εἶπε, ὅτι σᾶς ἔπρεπε δέκα φορές περισσότερα νά σᾶς ἔλεγε, αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχετε συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός σας. Ἐάν ὅμως δέν συμβῇ αὐτό, τότε σημαίνει ὅτι ἔχετε ψευδαίσθηση τῆς ἁγιότητός σας.
Πολλά καλά αἰσθήματα ὑπάρχουν. Τό αἴσθημα ὅμως τῆς ἀναξιότητος καί ἁμαρτωλότητος εἶναι βασικό. Ἐάν δέν ὑπάρχῃ αὐτό, μάταια εἶναι ὅλα τ’ ἄλλα. Ἐγκολπωθεῖτε αὐτή τήν ἀλήθεια.
Νομίζετε ὅτι ἡ κενοδοξία ἔφυγε μακρυά σας; Ὄχι, δέν ἔφυγε. Ἁπλῶς κρύφθηκε γιά λίγο. Μή φαντάζεσθε ὅτι εἶναι εὔκολο ν’ ἀπαλλαγεῖτε ἀπ’ αὐτή τήν κυρία. Κοντά σας θά βρίσκεται. Στ’ ἀχνάρια σας θά βαδίζει. Καί θά σᾶς τρώει τ’ αὐτιά».

***
«Μεγάλο εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Σᾶς κάλεσε ὁ Κύριος καί σεῖς Τόν ἀκολουθήσατε… Μήν παύσετε νά ἐπαγρυπνεῖτε γιά τήν σωτηρία σας. Ἐπιβιβασθήκατε στήν βάρκα καί ξεκινήσατε. Μήν παύσετε νά παρακαλεῖτε θερμά τόν Κύριο νά σᾶς βοηθήσῃ νά διαπλεύσετε τήν θάλασσα καί νά φθάσετε στό λιμάνι.
Ἄβυσσος ὑπάρχει κάτω ἀπό τά πόδια σας. Ἀργεῖ νά γίνῃ τό ναυάγιο; Μέχρι τήν τελευταία στιγμή δέν πρέπει ν’ ἀδιαφοροῦμε γιά τόν κίνδυνο τῆς συμφορᾶς. Οὔτε νά παραδοθοῦμε στήν ἀμεριμνησία ἤ στήν σκέψη, ὅτι βρικόμαστε ἐκτός κινδύνου».

***
«Κάνατε ἕνα ἐκλεκτό δῶρο στό θεῖο Βρέφος τῆς Βηθλεέμ μέ τήν ἀπάρνηση τῶν κοσμικῶν συναναστροφῶν καί διασκεδάσεων.
Ὁ ἐχθρός ἁπλώνει γύρω σας δίχτυα, γιά νά σᾶς παγιδεύσῃ καί νά σᾶς ὁδηγήσῃ στόν ἅδη. Γι’ αὐτό νά εἶσθε πάντα σέ κατάσταση ἑτοιμότητος καί νά ἐπικαλεῖσθε συνεχῶς τήν βοήθεια τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ».

***
«Ὑπάρχουν δύο δρόμοι γιά νά πλησιάσῃ κανείς τόν Κύριο. Ὁ πρακτικός καί ὁ θεωρητικός. Ὁ πρῶτος χρησιμοποιεῖται κυρίως ἀπό τούς χριστιανούς πού ζοῦν μέσα στό κόσμο. Ὁ δεύτερος κυρίως ἀπ’ ἐκείνους πού τόν ἐγκατέλειψαν.
Ἐσεῖς λοιπόν πού ζεῖτε μέσα στόν κόσμο, δέν πρέπει ν’ ἀναζητᾶτε διαρκῶς τόν θεωρητικό, ὅπως κάνουν οἱ μοναχοί, ἀλλά οὔτε καί νά τόν ἐγκαταλείπετε τελείως. Σέ κάθε ἀπασχόλησή σας νά ἐνθυμεῖσθε τόν Κύριο καί νά συναισθάνεσθε τήν παρουσία Του.
Δέν εἶναι δυνατόν ν’ ἀφοσιωθεῖτε ἀπερίσπαστα στό ἔργο αὐτό, γιατί σᾶς ἀπασχολοῦν πολλά βιοτικά προβλήματα καί μέριμνες. Ἡ ζωή πού κάνετε στόν κόσμο, εἶναι συνδεδεμένη μέ ἐντολές, τῶν ὁποίων ἡ παραμέλησις ἤ ἡ καταπάτησις θά σᾶς καταστήσουν παραβάτη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Γιά ὅλα ὑπάρχουν ἐντολές, γιά τίς σχέσεις σας μέ τόν σύζυγο καί τά παιδιά, τούς γνωστούς καί τούς ξένους.
Γεννιέται λοιπόν τό ἐρώτημα: Πῶς εἶναι δυνανόν μέ τίς κοσμικές ἀπασχολήσεις νά ἔχῃ κανείς ζωντανή μέσα του τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ; Εἶναι αὐτό δυνατόν, ἐάν δημιουργήσετε τήν συναίσθηση ὅτι διαρκῶς ἐργάζεσθε κάνοντας ὑπακοή στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἔχετε ἐπίσης τήν σκέψη ὅτι ὁ Θεός παρακολουθεῖ διαρκῶς τήν ἐργασία σας. Ἔτσι θά ἐργάζεσθε πάντοτε μέ προσοχή καί θά ἐνθυμεῖσθε τόν Κύριο. Αὐτό εἶναι τό μυστικό γιά τήν ἐπιτυχία στήν κατάσταση πού βρίσκεσθε. Ἐάν ἀγωνισθῆτε σ’ αὐτό τό ἄθλημα, θά εἰρηνεύσῃ ὁ λογισμός, πού τώρα περιπλανιέται ἐδῶ κι ἐκεῖ.
Ἀναρωτιέστε γιατί δέν νιώθετε καλά στήν ἐσωτερική σας πορεία. Νομίζω ὅτι αὐτό ὀφείλεται στήν ἐπιθυμία σας νά ἐνθυμῆσθε τόν Κύριο, παραμελώντας τίς βιοτικές σας ὑποχρεώσεις· ὅμως αὐτές εἶναι πολλές φορές ἄμεσες καί ἐπιτακτικές. Ἔτσι εἰσέρχονται στόν νοῦ καί διασποῦν τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό πρέπει νά μήν τίς παραμελῆτε. Νά τίς ἐκπληρώνετε ὅμως σάν νά σᾶς τίς ἀνέθεσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος διαρκῶς ἐποπτεύει τήν ἐκπλήρωσή τους.
Προηγουμένως οὔτε τό ἕνα κάνατε σωστά, οὔτε τό ἄλλο. Μέ τόν τρόπο πού σᾶς ὑποδεικνύω, θά πετύχετε τήν ἐναρμόνιση καί τῶν δύο, καί τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἐκπληρώσεως τῶν ὑποχρεώσεών σας.

***
Σᾶς ἔρχονται λογισμοί τήν ὥρα τῆς προσευχῆς; Νά τούς διώχνετε. Ἀσφαλῶς θά ξανάρχονται. Πάλι νά τούς διώχνετε καί νά τούς ξαναδιώχνετε. Αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει νῆψις καί ἐγρήγορσις.
Τά δάκρυα κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς εἶναι πάντοτε εὐεργετικά. Ὅμως δέν πρέπει νά τά φανερώνουμε στούς ἄλλους. Εἶναι μαργαριτάρια. Μέ τήν φανέρωσή τους θαμπώνουν καί χάνουν τήν ἀξία τους. Καλύτερα νά δακρύζῃ κανείς στό σπίτι καί ὄχι στόν ναό. Μπροστά στούς ἄλλους εἶναι προτιμότερο νά κρύβῃ κανείς τό χάρισμα μέσα στήν καρδιά του.

(Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ» Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Πηγή: alopsis.gr

Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Περὶ τῆς Συνοδικῆς ἐκδηλώσεως μνήμης τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως

alosi 1
Ἀριθμός Πρωτ. 2424

Ἐν Ἀθήναις, 20 - 05 / 02 – 06 - 2016



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
Πρὸς ἅπαντα τὸν Kλῆρον καὶ τὸν Λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας ἐν Ἀθήναις, Πειραιεῖ καὶ Ἀττικοβοιωτίᾳ.


Ἀγαπητὰ τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴν Συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 1ης /14ης Σεπτεμβρίου 2015, ἀπεφάσισε τὴν διοργάνωσιν Ἐκδηλώσεως μνήμης τῆς Ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Πρωτευούσης τῆς ὑπερχιλιετοῦς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Αὐτοκρατορίας μας, τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἐφέτος, ἡ τοιαύτη Ἐκδήλωσις θὰ γίνῃ εἰς τὸ Πολεμικὸν Μουσεῖον Ἀθηνῶν τὴν Κυριακὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων, 30 Μαΐου / 12 Ἰουνίου 2016, ὥραν 18.00 (6ην μ.μ.).

Ἡ Ἐκδήλωσις περιλαμβάνει θρήνους καὶ παραδοσιακὰ ἄσματα μὲ θέμα τὴν Ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Τούρκους, τὰ ὁποῖα θὰ ἀποδώσῃ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιαστικὴ Βυζαντινὴ Χορωδία ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν τοῦ Μουσικολογιωτάτου κ. Μιχαὴλ Μακρῆ, καθὼς καὶ τὴν ἐξαιρετικοῦ ἐνδιαφέροντος σχετικὴν Ὁμιλίαν τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Βυζαντινῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἰωάννου Πολέμη μὲ θέμα:



«Ψευδοσύνοδος Φλωρεντίας - Ἅλωσις Κωνσταντινουπόλεως: Αἱ δυσμενεῖς συνέπειαι τῆς Οὐνίας».


Εἶναι ἰδιαζόντως ἐπίκαιρος τόσον ἡ Ὁμιλία, ὅσον καὶ ἡ ὅλη Ἐκδήλωσις, διότι καὶ σήμερον ὁ φιλολατινισμὸς καλπάζει καὶ προετοιμάζονται φιλενωτικαὶ ψευδοσύνοδοι, ὥστε νὰ ἀπαιτῆται ἡ σταθερὰ στάσις τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων εἰς τὴν τήρησιν τῆς Παρακαταθήκης τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Τὸ ὅλον δὲ πνεῦμα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, παραπέμπει εἰς τὴν πρὸ τῆς Ἁλώσεως περίοδον: γενικωτέρα ἔκλυσις τῶν ἠθῶν τῆς κοινωνίας εἰς τὰ ἐδάφη τῆς Ρωμιoσύνης, διαρροὴ τῶν πλέον πεπαιδευμένων ἀνθρώπων πρὸς τὰς Δυτικὰς χώρας, μαζικὴ ἐγκατάστασις εἰς ἡμέτερα ἐδάφη βαρβαρικῶν μωαμεθανικῶν φύλων, κατάθεσις τῶν χρημάτων τῶν πλουσίων Ἑλλήνων εἰς τὰς Τραπέζας τῆς Γένοβας καὶ τῆς Βενετίας, ἐκ μέρους τῶν Κυβερνώντων ἐναπόθεσις τῆς ἐλπίδος τῆς σωτηρίας τοῦ Γένους ὄχι εἰς τὸν Θεόν, ἀλλ’ εἰς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Δύσεως καὶ ἀπαίτησις ἐκ μέρους τῶν Δυτικῶν ταπεινωτικῶν ἀνταλλαγμάτων διὰ τὴν χορήγησιν τῆς τοιαύτης βοηθείας, ἥτις ἐν τέλει –παρὰ τὴν πλήρη ὑποχώρησιν τῶν ἡμετέρων εἰς τὰς ἀπαιτήσεις τῶν Δυτικῶν- ὑπῆρξε μηδαμινή.

Καὶ ταῦτα πάντα ὑπὸ ἕν διάχυτον πνεῦμα ἀπαισιοδοξίας καὶ μοιρολατρικῆς διαθέσεως, ἕνεκα διαδεδομένων πληροφοριῶν περὶ ἐπικειμένης ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου (τὸν ὁποῖον τότε ἐταύτιζον μετὰ τοῦ Μωάμεθ τοῦ μετέπειτα Πορθητοῦ), ὅστις ἐθεωρήθη ὅτι «ἦτο γεγραμμένον» νὰ κυριαρχίσῃ προσωρινῶς εἰς τὸν Ἁγιον Τόπον τῆς Κωνσταντι- νουπόλεως («Τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστὼς ἐν τόπῳ Ἁγίω») μέχρι τὸ τέλος τοῦ Κόσμου, τὸ ὁποῖον διεδίδετο εὐρέως ὅτι θὰ ἐγίνετο κατὰ τὸ ἔτος 1491, συμφώνως πρὸς τοὺς ὑπολογισμοὺς τῶν τότε ἐσχατολόγων.

Ἴδετε, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, τὰς ὁμοιότητας τῆς τότε ἐποχῆς μετὰ τῆς σημερινῆς καὶ διαπιστώσατε τὴν ἀνάγκην νὰ διδαχθῶμεν ἀπὸ τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ προσέξω- μεν νὰ μὴ ἐπαναλάβωμεν αὐτά, ἀλλὰ νὰ συνεργήσωμεν διὰ τῆς προσευχῆς, τῆς μετανοίας, τῆς ἀκραιφνοῦς Ὁμολογίας μας, τῆς κατὰ Θεὸν βιοτῆς μας καὶ τῆς συνειδητοποιημένης ἐμπράκτου στάσεώς μας εἰς τὴν ἀποτροπὴν τυχὸν ἐπερχομένων δεινῶν.

Διὰ τοῦτο, εἶναι ἀναγκαῖον ὅπως ἅπαντες παρευρεθῶμεν εἰς τὴν σημαντικὴν ταύτην Ἐκδήλωσιν.

Μετ’ εὐχῶν ἐνθέρμων
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
Ὁ Δημητριάδος Φώτιος

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)




ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΜΙΑΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΙΣ «..ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ καί.... ΕΥΡΩΠΗΣ...!» (π.Εὐθύμιος Μπαρδάκας)




Εἶναι σέ ὃλους, πλέον, γνωστή ἡ «ἐκστρατεία» τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἁγίας μας Πίστεως, πού σκοπό ἒχει τόν διασυρμό καί τήν ἀπαξίωση κάθε Ἰδανικοῦ, κάθε Ἠθικῆς Ἀξίας, κάθε Ἱερᾶς Παρακαταθήκης μας.

Γιά τόν λόγο αὐτόν, τό σημερινό σημείωμα, δέν ἀπευθύνεται ἀποκλειστικῶς πρός τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά ἒχει ἀποδέκτην, πέραν τῶν τακτικῶν μας ἀναγνωστῶν καί κάθε τρίτον, Δημοσιογράφον, Πολιτικόν, ἢ καί Ἱεράρχην, προκειμένου νά ἀποκαταστήση κάποιες ἀλήθειες πού κρίνεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ νά ἐπισημανθοῦν.

Ἡ Ὀρθοδοξία, ἒχει καταστεῖ ΜΟΝΙΜΟΣ στόχος τῶν πάσης φύσεως ἀρνητῶν της, πού κρύπτονται πίσω ἀπό «θέσεις», «ἀξιώματα», «καρέκλες!» κ.λπ. καί οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιῶντας κάποιους «θεσμικούς...ρόλους» των, βάλλουν μέ ὃλες τους τίς δυνάμεις έναντίον της, νομίζοντας (οἱ ἀνόητοι.!) πώς δύνανται νά τήν βλάψουν...!

Ἒτσι, κάθε «πληροφορία», κάθε περιστατικό, πραγματικό ἢ φανταστικό, ἀποτελοῦν τήν καλλιτέρα ἀφορμή γιά νά χυθῆ δηλητήριο καί «χολή» ἐναντίον τῆς Πίστεώς μας, ἀπό μεγάλη μερίδα «προθύμων» Μ.Μ.Ε. (τό «Ε» πού σημαίνει «Ἐνημερώσεως», πρέπει νά γίνη γιά τά Μέσα αὐτά «Τ» πού σημαίνει «ΤΥΦΛΩΣΕΩΣ») τά ὁποῖα, μέ τρόπο ὓπουλο καί σατανικό (κυριολεκτικῶς) μάχονται τήν Ἐκκλησία μας καί μέσω αὐτῆς, τήν ἰδίαν μας τήν Πίστη...!

Τήν κατάσταση αὐτή, ἐκμεταλλεύονται καί οἱ πάσης φύσεως ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, οἱ ὁποῖοι, μέ βάση τό γνωστό «στήν Ἑλλάδα εἶσαι ὃ,τι δηλώσης» ..!, φοροῦν ἓνα «ράσο» καί παριστάνουν ἀκόμα καί τόν...«Ἀρχιεπίσκοπο».

Κάποιον πού ἐδήλωσε χωρίς ἲχνος συστολῆς ἢ ἀναστολῆς, «Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Παλαιοημερολογητῶν Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος», τόν...ἀκολουθοῦν ἂλλοι ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, οἱ ὁποῖοι αὐτοαναγορεύονται ἀκόμα καί (ἂκουσον ἂκουσον..!) «..ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ καί.... ΕΥΡΩΠΗΣ...!», συνεργάζονται μαζί του καί ἐνεργοῦν Ἐκκλησιαστικές Πράξεις καί...«Μυστήρια»..!, τήν στιγμή πού ΔΕΝ ἀνήκουν σέ ΚΑΜΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Πατρίου ἢ Νέου Ἡμερολογίου)

Καί νά τό ...ἀποτέλεσμα...!
Τά Μέσα Μαζικῆς «ΤΥΦΛΩΣΕΩΣ» ἢ «ΣΥΓΧΙΣΕΩΣ» (διαλέξτε ἐσεῖς), ἂδραξαν ΑΜΕΣΩΣ τήν εὐκαιρία καί «ἐβάπτισαν» αὐτούς τούς ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ καί τούς ἐχαρακτήρισαν.... «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΕΣ» χωρίς τόν παραμικρό δισταγμό...!

Ἀντί, μάλιστα, οἱ ἁρμόδιες Ἐκκλησιαστικές καί Πολιτικές Ἀρχές νά προχωρήσουν σέ καταγγελίες, μηνύσεις, ἀγωγές κ.λπ., γιά τό ἀδίκημα τῆς «Ἀντιποιήσεως Ἀρχῆς» καί λοιπά Ποινικῆς Φύσεως ἀδικήματα, σιωποῦν καί μάλιστα, κάποιοι «κύκλοι», ὑιοθετοῦν τόν χαρακτηρισμό αὐτόν, ἀποβλέποντας σέ κατασυκοφάντηση τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδοξίας πιό Γενικά...!

Μέσα σέ μεθοδεύσεις καταργήσεως τῆς Προσευχῆς, καταργήσεως τῆς διδασκαλίας τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς καταργήσεως τῶν Παρελάσεων, τῆς καταργήσεως τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν (ὣστε νά ἀποξενωθοῦν οἱ νεώτεροι Ἓλληνες ἀπό τήν Γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας), τῆς ἀποκοπῆς μας, δηλαδή, ἀπό τίς Ρίζες μας, ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Ἑλλάς, ὂχι μόνον θά ἐπιζήσουν, ἀλλά, ὃπως γίνεται Αἰῶνες τώρα, ΘΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΟΥΝ..!

Τονίζω ἀπό τοῦ βήματος αὐτοῦ, γιά ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ, αὐτό πού ἒχω τονίσει πολλές φορές.
«Ἡ Ἑλληνορθοδοξία, τό ἀδιαπέραστο «μπετόν-Ἀρμέ» πού προέρχεται ἀπό τήν συνάντηση (μέ ΘΕΙΑΝ ΜΕΡΙΜΝΑ) τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τήν Ὀρθοδοξία, ὃσο διώκεται, τόσο ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ...!»
Τό ἒχουν ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ γεγονότα πού, Αἰῶνες τώρα, διατρανώνουν αὐτήν τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, παρά τούς διωγμούς, τίς ραδιουργίες καί τά ὓπουλα κτυπήματα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
Μακριά, λοιπόν, ἀπό τοῦς ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ πού καπηλεύονται τήν Πίστη μας, μακριά ἀπό τούς ΥΠΟΥΛΟΥΣ ἐπιδόξους (ἀλλά...ματαιοποῦντας..!) καταστροφεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος μας...!

Προσευχή, Θερμή καί ΕΝΕΡΓΟΣ Πίστις, καί ὃλοι αὐτοί οἱ τυχάρπαστοι, ἀγράμματοι, ὓπουλοι, κομπλεξικοί καί ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ὁπαδοί τοῦ «Θηρίου» θά ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ὡς ἀτμός, ὡς καπνός, ὠς νά μήν ὑπῆρξαν...!
Ἀφῆστε τους νά πασχίζουν νά ὑλοποιήσουν τό..ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ...!
Οἱ ἂνθρωποι ἒρχονται καί..παρέρχονται.
Οἱ ἀπαταιῶνες ἀποκαλύπτονται.
Ἡ τιμωρία εἶναι γιά ὃλους αὐτούς πού μάχονται τήν ΑΛΗΘΕΙΑ καί τό ΦΩΣ, τόσο σκληρή πού πρέπει νά τούς λυπᾶται κάποιος..!
Ἡ Ἁγία Ὑπομονή, ἐπιβραβεύει τούς ἒχοντας ζέουσα Πίστη καί Προσευχομένους μέ πραγματική Θέρμη..!
Οἱ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, οἱ διῶκται τῆς Πίστεώς μας, οἱ ΨΕΥΔΩΣ κατηγοροῦντες τήν Ἐκκλησίαν μας, ὁποιαδήποτε θέση και ἂν κατέχουν, ἀπό ὁποιοδήποτε «μετερίζι» καί ἂν κτυποῦν τά Ὂσια καί τά Ἱερά μας, ἀπό .. «ἐπισήμους θώκους» ἢ φορῶντας ἀναξίως τό τιμημένο Ράσο, θά βροῦν τήν δικαίαν των τιμωρίαν ἀπό Τόν πάντων δίκαιον Κριτή, Τόν Κύριον καί Θεόν μας..!

Ἐμεῖς, καθῆκον ἒχομεν νά παραμείνωμεν μακρᾶν πάσης παρομοίας πλάνης, καί νά ἀποκαλύπτωμε κάθε παρόμοια ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΙΝ, προσευχόμενοι δια τήν ἂνωθεν Προστασίαν τῆς Πίστεώς μας.


Π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Η ΠΟΝΗΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙΝ ΑΧΡΙ ΚΑΙΡΟΥ



Ήταν γύρω στα 1993, όταν στο βιβλιοπωλείο το ''Άγιον Όρος'', ο συμπαθέστατος και ευσεβής καθ' όλα κύριος Νίκος αντιμετώπιζε την μήνη και την απαξίωση ενός αγιορείτη Ιερομονάχου, που επέχαιρε διθυραμβικά για την δογματική ''ευστοχία'' του βιβλίου του π. Επιφανίου ''Τα Δύο Άκρα''. Ο κύριος Νίκος θυμόσοφος, ακραιφνής και ετοιμόλογος αναρωτιόταν σχηματικά με παιδική γλαφυρότητα και νηπιακό -σχεδόν- αυθορμητισμό, όταν ακολούθησε -περίπου- ο εξής διάλογος: ''... -- Λέτε ότι οι Οικουμενιστές είναι αιρετικοί, επειδή κοινωνούν με όλες τις ''χριστιανικές'' αιρέσεις. Τότε, εσείς, γιατι κοινωνείτε με τους Οικουμενιστές, αφού είναι αιρετικοί;  Υπάρχει οικονομία της Αγίας Εκκλησίας στην κοινωνία με την αίρεση; Και πότε τελειώνει αυτή η οικονομία; Το ''άχρι καιρού'' του π. Επιφανίου δεν έχει ημερομηνία λήξης; -- Όταν φθάσουμε στο κοινόν ποτήριον με τους Οικουμενιστές, τότε θα τους κόψουμε το μνημόσυνο... --Μα τότε -γέροντα- δεν θα υπάρχει Ορθόδοξος για δείγμα! Κοντεύουμε σχεδόν έναν αιώνα και οι χριστιανοί μας έχουν ήδη αλλοιωθεί πνευματικά και μια ένωση με τους παπικούς δεν θα τους πείραζε καθόλου! Δεν το καταλαβαίνετε, πως τότε θα' ναι αργά; Είναι σαν να έχει εμφανισθεί ο αντίχριστος και εσείς λειτουργείτε, προσεύχεσθε και κοινωνείτε μαζί του, αλλά -ταυτόχρονα- του λέτε: ''Αν μας πειράξετε την Εκκλησία, εμείς θα σας αποκηρύξουμε...!''. Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου ''Το Αντίδοτο'', που αποτελεί την Ορθόδοξη απάντηση στο βιβλίο  ''Τα Δύο Άκρα'', που εγκατέστησε στην καινοτόμο Εκκλησία την ψυχοκτόνο ιδεοληψία της κοινωνίας με την αίρεση... άχριν καιρού... Μέχρι τότε που, όπως έλεγε ο αγαπητός αδελφός: ''... Δεν θα υπάρχει Ορθόδοξος για δείγμα...''. Εύχεσθε! Γ. Δ.



Ερωτήσωμεν όμως τον π. Επιφάνιον: Που είδε καν κίνησιν προετοιμασίας έστω, πολέμου, ίνα μη είπω καν αντιστάσεως, και αν μας πληροφορήσει δια τα ανωτέρω θετικώς, θα ηρεμήσωμεν πλήρως! Επίσης, το ''άχρι καιρού'', το οποίον ''κνήθει'' πολλάς ακοάς υπευθύνων και αξιωματικών, πότε θα τελειώσει, δηλαδή θα παραχωρήσει την θέσιν του εις την αντίδρασιν; Και το έτι σπουδαιότερον: Πότε ηρύσθη την πληροφορίαν, ότι εις δογματικά θέματα έχομεν χρονικά όρια αναμονής, και ότι δεν αρχίζομεν αμέσως με την αντίδρασιν, διακόπτομεν δε με την καθαίρεσιν και απομάκρυνσιν των αιρετικών; Εν πρώτοις, η ''οικονομία'' έχει όρια και μέτρα (ομιλώ περί της απλής οικονομίας και δεν είναι παντοτινή και αόριστος) Άγιος Νικόδημος. Ο δε Θεολόγος Γρηγόριος  βοά: ''Ικανώς ωκονομήσαμεν, μήτε το αλλότριον προσλαμβάνοντες και το ημέτερον φθείροντες, ο κακών όντως εστίν οικονόμων (Εγκώμια εις Μ. Αθανάσιον).



Όταν η οικονομία δεν προσβάλλει τα της πίστεως δόγματα είναι δυνατόν να γίνει δι' ορισμένον χρόνον και πάλιν να επανέρχεται η ακρίβεια. Όταν όμως η οικονομία αναφέρεται εις τα της πίστεως θέματα, ω τότε, ο μέγας της Ορθοδοξίας Πρόμαχος, ο της Εφέσσου Πρόεδρος, ιδού τι βροντοφωνεί: ''Ου συγχωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου πίστεως'', ο δε Άγιος Δάμασος, περί της παρανόμου οικονομίας αποφαίνεται ούτως: ''Εις τις των δοκούντων, τοις Θεοφόροις Πατράσοι σαλεύοι τι, ουκ έτι τούτο οικονομία κλητέον, αλλά παράβασιν και προδοσίαν δόγματος και περί το Θείον ασέβειαν''. Παραθέτω τη τιμία οσιότητί σου, τι έγραφον το 1718 οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι της Ανατολής περί τούτων: ''Εάν γαρ τοις θείοις δόγμασιν ουδαμού χώραν έχει ποτέ η οικονομία ή συγκατάβασις. ταύτα γαρ απαρασάλευτά εστί, και υπό πάντων Ορθοδόξων ως απαράβατα εν πάσει ευλαβεία διαφυλλάττονται. και ως μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ως σχισματικός κατακρίνεται και αναθεματίζεται και ακοινώνητος πάρα πάσι λογίζεται'': Ιδού και η Συνοδική πράξις του 1828 τι λέγει: ''Επί των δογματικών και όσα οι ιεροί Κανόνες διακελεύονται περί εκείνων, ούτε φρονήσαί τι εναντίον όλως ημίν δυνατόν, ούτε προσθήκην ή αφαίρεσιν μέχρι και της κεραίας αυτής διαπράξαι θεμιτόν''. Όπως βλέπεις λοιπόν π. Νέστωρ, η Εκκλησία μας ουδέποτε επέτρεψεν οικονομίαν εις την περιοχήν του δόγματος και της ευσεβείας. Βεβαίως με αυτά που σου αναφέρω δεν θέλω άπαντας τους Ελλαδικούς Ιεράρχας να θεωρήσεις της ''αυτής μοίρας'', αλλ' επειδή ο π. Επιφάνιος έλαβε θέσιν συνηγόρου και ομίλησεν περί ''βράχων Ορθοδοξίας'' και ότι μόνον ''6 - 7 τυγχάνουν οι φιλαθηναγορικοί'' επίσκοποι, σου έγραψα τα αντωτέρω. Αλλά δυστηχώς αδελφέ μου, οι ποικίλοι αιρετικοί της σήμερον ''εξωτερικοί'' και ''εσωτερικοί'', οι και χειρότεροι, οι οποίοι ''ως κύματα θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας'' (Ιούδα 17) επιπίπτουν κατά του ποιμνίου, ουδένα ''βράχον'' συναντούν εις την καταστρεπτικήν πορείαν των, δια να συντριβούν και επιστρέψουν κατησχυμμένοι εις τας αβυσσαλέας πηγάς των! Δια τούτο παραπονούμεθα, δια τούτο θρηνούμεν. Ουδόλως επιθυμούμεν να ερχόμεθα εις θέσιν ελεγκτού, πλην όμως ουδέποτε θα ανεχθώμεν να προδοθούν τα αγιώτατα! Και αν δεν παρατηρούνται ''βράχοι'', διότι όντως δεινή η εποχή μας και μεστή μετριότητος, ας πάψουν να μας σκανδαλίζουν με Καταστάσεις και Διατάγματα, Υπομνήματα και Νόμους περί Αποστολικής Διακονίας, Οφφικίων και Μετοχικών Ταμείων, την στιγμήν που ο εχθρός έχει σαρρώσει κάθε γραμμή του μετώπου! Δια τούτο αδελφέ μου π. Νέστωρ σκανδαλιζόμεθα υπό υφηγητάς και συνηγόρους της πονηράς ''οικονομίας'' και δια μερικά έτερα τα οποία θα σου είπω κατωτέρω, ερμηνεύων τον περιώνυμον ΙΕ' κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.


ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ



Τα επιχειρήματα της σελίδος (60) περί εφαρμοσμένης ''Οικονομίας'' από το 867 - 1054, είναι τελείως ανεδαφικόν και στερείται παντάπασι κύρους και σοβαρότητος. Διότι θα πρέπει να γνωρίζει η Οσιότης σου, ότι δια της συνόδου του 879 το σχίσμα ήρθη, κατά την σύμφωνον γνώμην Ανατολικών και Δυτικών. Ιδού σύγχρονος ερμηνευτής, πως συνοψίζει τα πορίσματα: ''Η Σύνοδος του 879, χάρις εις τον Μ. Φώτιον, κατέληξεν εις την επανένωσιν των Εκκλησιών, απορρίψασα τας περί πρωτείου αξιώσεως του Νικολάου Α', αποδοκιμάσασα την προσθήκην του FILIOQUE και αναγνωρίζασα τον Φώτιον κανονικόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως. Ο Πάπας Ιωάννης ο Η' επεδοκίμασε τα γεγονότα εις την Σύνοδον, απέκρουσε το FILIOQUE, δυσαρεστηθείς όμως, διότι δεν επεδόθη η Εκκλησία της Βουλγαρίας εις την Ρώμην''. Κατόπιν τούτων, σε ερωτώ αγαπητέ π. Νέστωρ, τι έπρεπε ο Μ. Φώτιος, να μη απαντήσει εις την πλήρην φιλοφροσύνης επιστολήν του Πάπα Ιωάννου του Η'; Σημείωσε, ότι μέχρι του 1054, αι ίδιες σχέσεις διετηρήθησαν με μερικάς εναλλαγάς, μέχρι της στιγμής όπου απεκόπη η Ρώμη του δένδρου της Μιας, Αγίας Εκκλησίας, ιταμώς και εκουσίως. Το χρυσόχαρτον, ότι ''η Εκκλησία - οικονομία χρωμένη - ηνείχετο (μέχρι του 1054) και τον Πάπαν και τας κακοδοξίας αυτού'', ενώ εκφράζει γεγονότα, δεν ερμηνεύει όμως ταύτα, αλλά διαστρέφει: Ή αγνοεί ο π. Επιφάνιος ότι: α) ''η προσθήκη εις το Σύμβολον της Πίστεως, ναι μεν αναφέρετο ως διδασκαλία αόριστος των Παπών, αλλά δεν είχεν οριστικοποιηθεί, ου μην αλλά και ενηλλάσσετο με το ακαινοτόμητον; Ότι αξίωσις πρωτείου επεδιώκετο μεν, αλλ' ουδέποτε επεβλήθη; Ότι το αλάθητον δεν υπήρχε; Ότι τόσαι λειτουργικαί καινοτομίαι δεν υφίσταντο, αλλά εισήχθησαν μετά το Σχίσμα; Ότι παραφθοραί εν τοις Μυστηρίοις, ως εγένετο αργότερον δεν υπήρχον; Ότι εκλείψαντος του λόγου Οικονομίας και εφαρμοσθέντων των Ι. Κανόνων, η Εκκλησία έκτοτε δεν ήτο δυνατόν να επανέλθει εις την περίοδο της οικονομίας, πολλώ μάλλον ότε η Ρώμη εστερεώθη εις τας αιρετικάς δοξασίας, πράγμα βεβαιωθέν από τας πολλάς αποτυχούσας αποπείρας προς ένωσιν, όσον και από τας αποφάσεις μεγάλων Συνόδων; Που λοιπόν το κοινόν της Οικονομίας της περιόδου 867 - 1054 και της σήμερον;


Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Η'



Τα αναφερόμενα εγκώμια του Αγίου Φωτίου προς τον Πάπαν Ιωάννην Η' εν έτει 885 έχουν την θέσιν τους την δικαίαν, διότι ο Πάπας ούτος ήδη από το 879 εις επιστολήν του προς τον αυτοκράτορα, απεδέχθη τον Φώτιον ως κανονικόν Πατριάρχην και τας συνόδους της Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης, που τον έχουν αναθεματίσει εκήρυττεν αδίκους και ακύρους! Μεταξύ άλλων έγραφε: ''Αποδέξασθε Φώτιον τον θαυμασιότατον και ευλαβέστατον Αρχιερέα του Θεού και Πατριάρχην, αδελφόν ημών και συλλειτουργόν... Αναμανθάνομεν γαρ σχεδόν πάρα πάντων των προς ημάς εκ των αυτόθι φοιτώντων τον άνδρα πάσι προτερήμασι τοις κατά Θεόν κομάν, τούτο μεν σοφία και συνέσει τη περί τα Θεία και τα ανθρώπινα πάντων διαφέροντα, τούτο δε, περί την άλλην πρακτικήν αρετήν και επιμέλειαν των θείων ενταλμάτων ανεπαίσχυντον εργάτην διαβοώμενον...''. Όπως βλέπεις π. Νέστωρ, τα ανωτέρω πείθουν πάντα καλόπιστον, ότι είχε αλλάξει η τακτική των Παπών και ως επισφράγισμα ήλθε η Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει να επικυρώσει τας εκατέρωθεν προσπαθείας αγάπης και ομονοίας. Ιδού, τι ανεφώνησαν οι αντιπρόσωποι του Πάπα εν αυτή: ''Εις τις αυτόν (Φώτιον) ουκ έχει Πατριάρχην άγιον και την μετ' αυτού κοινωνίαν ου ασπάζεται, έστω η μερίς αυτού μετά του Ιούδα και μη συγκαταλέγεται όλως μετά Χριστιανών''. Σε ερωτώ τώρα π. Νέστωρ, έπρεπε μετά από τοιαύτην Συνοδικήν αναγνώρισιν να έχει εχθρόν εισέτι τον Πάπαν; Και τι το υπερβάλλον, εάν έγραψε μετά από τόσα εγκώμια του Πάπα, την φράσιν, ''Ούτος τοίνυν ο Ιωάννης, ο τον νουν ανδρείος, ανδρείος δε την ευσέβειαν...''; Οποία όντως διαστροφή της Ιστορίας, όταν το πάθος υφηγείται και η καρδία αδυνατεί να αντισταθεί... Προχωρών ο πανοσιολογιώτατος εισέρχεται εις το θέμα της Εκκλησίας και εμφανίζεται να πιστεύει, ότι Εκκλησία είναι μόνον οι Επίσκοποι!... Θα γνωρίζει ασφαλώς η Οσιότης σου άπειρα γεγονότα εις την Ιστορία της Εκκλησίας μας, όπου ολίγαι ψυχαί, κάποτε δε μία ή δύο, αντέστησαν εις ολόκληρον Σύνοδον, πλην ψεύδους και πλάνης γεννήτριαν... Δεν θέλω να αναφερθώ λεπτομερώς εις την διαγωγήν του π. Επιφανίου προ ολίγων ετών, εις το θέμα του μεταθετού, όστις κατήντησεν Υπέρ - Εκκλησία ο ίδιος και Υπέρ - Σύνοδος και μάλιστα εις θέμα κανονικής φύσεως. Οίδε η τιμιότης σου τας λεπτομερείας, διότι και προφορικώς τα είχομεν συζητήσει. Σου αναφέρω μόνον και πάλιν, ως βασικόν και θεμελιώδες, ότι δηλαδή σχεδόν τα πάντα εν τη Εκκλησία κρίνονται υπό της Συνειδήσεως του Λαού, όστις αποτελεί τον φύλακα και Φρουρόν της Ορθοδοξίας. Αλλά επί τούτου κατωτέρω περισσότερα.


ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ



Τα ανακολουθούντα τρία παραδείγματα του π. Επιφανίου εις τας σελίδας (60/1), ως θα επρόσεξες, ευρίσκονται εκτός θέσεως και θέματος, διότι αναφέρονται εις παραβάσεις ή οικονομίας διοικητικής φύσεως, όπου επιτρέπεται η οικονομία. Κατά συνέπειαν εζάλισεν αδίκως (πλην ουχί ασκόπως) τον π. Νικόδημον, διότι οι Κανόνες αποφαίνονται ότι εις τα δογματικής φύσεως θέματα μόνον δεν επιτρέπεται οικονομία. Δηλαδή αφήκεν την ουσίαν και εστράφη εις επουσιώδεις διαφοράς και εξετάσεις, ενώ το θέμα είναι ηλίου φαεινότερον, δηλαδή εάν εις κηρυττομένην αίρεσιν επιτρέπεται οικονομία. Αφήνω την μετάθεσιν που ενήργησε του θέματος εις την περιοχήν των Ελλαδικών επισκόπων και λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών, ενώ έπρεπε να το εξετάσει κατ' ευθείαν ως υπόθεσιν αγιορειτικής Συνοδείας ενώπιον του αιρετικού επισκόπου της! Θα ήτο δυνατόν να αναιρεθούν λέξις προς λέξιν τα επιχειρήματα του π. Επιφανίου, αλλά γνωρίζω ότι η οσιότης σου σέβεται τον χρόνον και την σαφήνειαν της απλότητος, κατά το Κυριακόν: ''έστω υμών το ναι ναι και το ου ου, το δε πλείον εκ του πονηρού''. Δια τούτο και δεν επεκτείνομαι προς το παρόν περισσότερον. Γνωρίζων λοιπόν αδελφέ κατά τα ανωτέρω, ότι ο Λαός αποτελεί φρουρόν της Ορθοδοξίας, σε ερωτώ, ο φρουρός όταν ίδει τον αξιωματικόν του να βλέπει τον εχθρόν και να αδιαφορεί, ου μην αλλά και να κρύπτει τα όπλα, τι λέγεις, θα τον αφήσει να εισέλθει εις το έδαφος και φυλάκιόν του; Ασφαλώς ουδέποτε! Θα αντισταθεί και εν ανάγκη και του αξιωματικού του θα δέσει χείρας και πόδας, αρκεί να διασωθεί η χωρική ακεραιότης της φυλαττομένης Πατρίδος! Παρομοίως ενεργούμεν και δια την διαφύλαξιν της εν τη Εκκλησία δογματικής ή κανονικής αληθείας. Μοναχοί πολλάκις, ίνα μη είπω μυριάκις, απλοί πρεσβύτεροι και διάκονοι, αλλά και ο ''απλούς λαός του Θεού'', ενώ οι Επίσκοποι είχον τελείως προδόσει ή υποχωρήσει ενώπιον της αιρέσεως και της βίας, αντέστησαν ηρωικώς και έθλασαν κεφαλάς ορατών και αοράτων εχθρών και η ιστορία τους εδικαίωσε και ο Χριστός τους εστεφάνωσε, ως τρανότατα τούτο φαίνεται εις τους ομολογητάς του Αγιολογίου μας αθλήσαντας, οι πλείστοι προ Συνοδικής διαγνώμης ή μετά τας αποφάσεις Ληστρικών συνόδων. Αλλά περί τούτων περισσότερα εις την ερμηνείαν του ΙΕ' της Πρωτοδευτέρας (ΑΒ) Συνόδου.


ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ



Και τώρα ας εισέλθομεν εις το δεύτερον εξεταζόμενον υπό του π. Επιφανίου θέμα, το Παλαιοημερολογιτικόν. Χωρίς ν' αναφερθεί καν εις τα αίτια που το εγέννησαν, το μεγαλειώδες του αγωνιστικού φρονήματος της ευγενούς ταύτης μερίδος του Ελληνικού λαού, την αντίθεσιν απασών των αυτοκεφάλων Εκκλησιών εις την καινοτομίαν, άρχεται ωσεί εισαγγελεύς ζητεί την κεφαλή ''των αθλησάντων'' επί πίνακι! Ουδόλως ψέγομεν την τακτικήν του ταύτην. Οίδαμεν τον άνδρα και τον δικαιολογούμεν πλήρως! Δυστηχώς κινείται εις περιοχάς συναισθήματος, ποιήσεως και μυστικών διαθέσεων, διο και δεν συνεκινήθη από τους αγώνας των... Πριν όμως ακούσωμεν τα ''εισαγγελικά'' ρήματα, ερωτώμεν και ημείς τον επικριτήν του ελληνικού λαού: 1) Ποία Σύνοδος καθιέρωσεν την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν; 2) Ποία Σύνοδος κατεδίκασε τους εναντιωθέντας προς την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν επί παλαιοημερολογιτισμώ; 3) Κατά συνέπειαν, εφ' όσον η ανά την Οικουμένην Ορθόδοξος Εκκλησία δεν συνήλθεν εν Συνόδω δια να καθιερώσει ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν, ποίος εκ των δυο βρίσκεται εν αρμονία με την έννοιαν της Εκκλησίας, οι αποδεχθέντες την μεταρρύθμισιν ή οι αρνηθέντες αυτήν; Επιτίθεται λοιπόν ο π. Επιφάνιος εναντίον των δύο αρχιερέων, οίτινες παρέστησαν του αγώνος των Γ. Ο. Χ., Χρυσοστόμου και Γερμανού. Αποφαίνεται ότι ήσαν σχισματικοί, ου μην αλλά και καθηρημένοι. Και ερωτά: Ποία Σύνοδος αποκατέστησεν αυτούς και απήλλαξε της καθαιρέσεως; Ορθόδοξος Σύνοδος δια να τους αποκαταστήσει στην ομολογία και Ορθοδοξία ντε φάκτο δεν υπήρχεν! Εξάλλου το έλλαττον ευλογείται υπό του κρείττονος και ουχί αντιστρόφως! Αυτοί ήδη δια της επιστροφής εις το παλαιόν, αυτομάτως μετέστησαν εις την περιοχήν του κρείττονος και της ομολογίας! Ούτε επίσης ήσαν σχισματικοί ή καθηρημένοι, αφού η αντίδρασίς των ήτο Κανονική και επιβεβλημένη. Δεν είχον δια της ''καθαιρέσεως'' στερηθεί της χάριτος της Ιερωσύνης, ούτε διότι παρέμειναν στην καινοτομίαν από το 1924 - 35, απλώς ήσαν υπόδικοι ενώπιον της μελλούσης να κρίνει το θέμα, Πανορθοδόξου Συνόδου. Ούτε επίσης οι δικαστές των είχον στερηθεί της χάριτος ή της Ιερωσύνης των! Ήσαν όμως δυνάμει σχισματικοί δια την καινοτομίαν και σήμερον δυνάμει αιρετικοί δια τας συμπροσευχάς με τους αιρετικούς και τας αιρετικάς των υπέρ αυτών ομολογίας! Αυτή και μόνη είναι η εν προκειμένω αλήθεια. Το ότι αι τοπικαί Ορθόδοξοι Εκκλησίαι κοινωνούν προς την καινοτομήσασαν Ελλαδικήν Εκκλησίαν, αυτό ποσώς δεν μειώνει την αντικανονικήν πράξιν της δευτέρας. Μήπως και σήμερα, μετά από τόσες αντικανονικότητες και προδοσίες του Φαναρίου δεν συνεχίζουν να κοινωνούν άπασαι αι ανωτέρω Εκκλησίαι μετ' αυτού;! Τι σημαίνει αυτό, ότι πάει καλά ο Οικουμενικός θρόνος; Ασφαλώς μυριάκις όχι! Απλώς αποτελεί εναργή εικόνα της πτώσεως των σύγχρονων ποιμένων, οι οποίοι εν συγκρίσει προς τους παλαιούς αποτελούν παρωδίαν ποιμένων, καίτοι αι Σλαυικαί Εκκλησίαι θα ηδύναντο να επικαλεσθούν προς δικαιολογίαν των τον κομμουνιστικόν ζυγόν, που δεν τις αφήνει να εκφρασθούν ελευθέρως.



Η παραμονήν των όμως εις το παλαιόν ημερολόγιον, τι άλλο φανερώνει, παρά ότι αι θυγατέρες σωφρονούν εν αντιθέσει προς την απεμπολούσαν τας ιεράς Παραδόσεις, Μητέρα των; Όταν δε οι Γ.Ο.Χ. επεκαλούντο Πανορθόδοξον Σύνοδον προς εκδίκασιν του ημερολογιακού ζητήματος, εννοούσαν ακριβώς τις Σλαυικές Εκκλησίες και λοιπά Πατριαρχεία, διότι τότε (1924 - 40), υπήρχε πολλή η δυνατότης διευθετήσεώς του. Δεν εξετάζω την θέσιν των ανωτέρω Εκκλησιών μετά τα σύγχρονα γεγονότα, αλλά υπό το πρίσμα της εποχής που ελέχθησαν τα ανωτέρω, ότε δηλαδή υπήρχε μόνον η ημερολογιακή καινοτομία. Το θέμα της κοινωνίας προς την καινοτομήσασαν Εκκλησίαν ουδόλως σημαίνει, ότι κατεδικάζουν την στάσιν των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος. Η στάσις των αύτη υφηγείται από λόγους ουχί εκκλησιαστικούς, αλλά ''διπλωματικής αβροφροσύνης'', διο και ψέγομεν την τοιαύτην πολιτικήν! Απόδειξις, ότι μέχρι σήμερον συχνάκις δηλώνουν, ότι το παλαιόν είναι το ορθόν και κακώς εγένετο η αλλαγή! Συνεχίζεται...  



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.  Απόσπασμα εκ του βιβλίου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου ''ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ'', σελίδες 19 - 28, Αθήνα 1990.


Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος


Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Ἀββᾶς Δωρόθεος)





Ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἔβαλε μέσα του ἕνα θεῖο σπέρμα, σάν ἕνα εἶδος λογισμοῦ πιό θερμοῦ καί φωτεινοῦ, νά ἔχει τή θέση τῆς σπίθας, γιά νά φωτίζει τό νοῦ καί νά τοῦ δείχνει νά ξεχωρίζει τό καλό ἀπό τό κακό1. Αὐτό ὀνομάζεται συνείδηση, καί εἶναι ὁ φυσικός νόμος (Ἰωαν. Χρυσ. P. G.49, 131-133). Αὐτός εἶναι τά πηγάδια πού ἄνοιγε ὁ Ἰακώβ, ὅπως ἀκριβῶς εἶπαν οἱ Πατέρες, καί τά παράχωναν οἱ Φιλισταῖοι (Γεν. 26, 15). Μ’ αὐτό τό νόμο, δηλαδή μέ τή συνείδηση, συμμορφώθηκαν οἱ Πατέρες καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι πού ἔζησαν πρίν ἀπό τό γραπτό νόμο καί εὐαρέστησαν στόν Θεό. Ἐπειδή ὅμως αὐτή παραχώθηκε καί καταπατήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ τήν προοδευτική ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας, χρειαστήκαμε τό γραπτό νόμο, χρειαστήκαμε τούς ἁγίους Προφῆτες, χρειαστήκαμε τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Ἴδιου τοῦ Δεσπότη μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά τήν ξαναφέρει στό φῶς καί νά τήν ἀναστήσει, γιά νά ξαναδώσει ζωή, μέ τήν τήρηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, σ’ ἐκείνη τήν σπίθα πού ἦταν παραχωμένη.

 Τώρα λοιπόν, εἶναι στό χέρι μας ἤ νά τήν παραχώσουμε πάλι ἤ νά τήν ἀφήσουμε νά λάμπει καί νά μᾶς φωτίζει, ἄν συμμορφωνόμαστε μέ τίς ὑποδείξεις της. Γιατί ὅταν ἡ συνείδησή μας μᾶς ὑπαγορεύει νά κάνουμε αὐτό καί ἀδιαφοροῦμε, καί πάλι μᾶς λέει νά κάνουμε ἐκεῖνο καί δέν τό κάνουμε, ἀλλά σταθερά καί ἀδιάκοπα τήν καταπατοῦμε, ἔτσι τή θάβουμε καί δέν μπορεῖ πιά νά φωνάξει δυνατά μέσα μας, ἀπό τό βάρος πού τή σκεπάζει. Ὅπως ἀκριβῶς τό λυχνάρι πού δίνει θαμπό φῶς, ἔτσι καί αὐτή ἀρχίζει νά μᾶς δείχνει ὅλο πιό θολά, ὅλο πιό σκοτεινά τά πράγματα, ὅπως συμβαίνει καί μέ τό θολωμένο ἀπό τά πολλά χώματα νερό, πού δέν μπορεῖ νά δεῖ κανείς μέσα τό πρόσωπό του. Ἔτσι σιγά – σιγά καταντᾶμε νά μήν αἰσθανόμαστε ἐκεῖνα πού μᾶς ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή μας καί νά φτάνουμε στό σημεῖο νά νομίζουμε ὅτι δέν τήν ἔχουμε καθόλου. Ὅμως δέν ὑπάρχει κανένας πού νά μήν τήν ἔχει. Γιατί αὐτό εἶναι κάτι θεϊκό, ὅπως ἤδη εἴπαμε, καί δέν χάνεται ποτέ, ἀλλά πάντα μᾶς θυμίζει ἐκεῖνο πού ὀφείλουμε νά κάνουμε. Ἐμεῖς ὅμως δέν τήν αἰσθανόμαστε γιατί, ὅπως εἶπα, τήν καταφρονοῦμε καί τήν καταπατοῦμε.

41.—. Γι’ αὐτό ὁ Πρόφήτης θρηνεῖ τόν Ἐφραίμ καί λέει: «Καταδυνάστευσε ὁ Ἐφραίμ τόν ἀντίπαλό του καί κατέπνιξε τή φωνή του» (Ὡσ. 5, 11). Ἀντίπαλο ὀνομάζει τή συνείδηση. Γι’ αὐτό καί στό Εὐαγγέλιο λέει: «Νά ἔχεις καλές σχέσεις μέ τόν ἀντίπαλό σου, ὅσο περπατᾶτε ἀκόμη μαζί στό δρόμο, μήπως κάποτε σέ παραδώσει στόν κριτή, καί ὁ κριτής στούς ὑπηρέτες καί σέ βάλουν στή φυλακή. Ἀληθινά, σοῦ λέω, δέν θά βγεῖς ἀπό ἐκεῖ μέχρις ὅτου ξεπληρώσεις καί τήν τελευταία δεκάρα τοῦ χρέους σου» (Ματθ. 5, 25-26)2. Γιατί ὅμως ὀνομάζει τή συνείδηση ἀντίπαλο; Ἀντίπαλος λέγεται, ἐπειδή ἐναντιώνεται πάντοτε στό θέλημά μας τό κακό, καί μᾶς ἐλέγχει γι’ αὐτά πού πρέπει νά κάνουμε καί δέν τά κάνουμε καί μᾶς κατηγορεῖ γι’ αὐτά πού κάνουμε ἐνῶ δέν πρέπει νά τά κάνουμε. Γι’ αὐτό τήν ὀνομάζει ἀντίπαλο καί μᾶς παραγγέλει λέγοντας: «Νά ἔχεις καλές σχέσεις μέ τόν ἀντίπαλό σου, ὅσο περπατᾶτε ἀκόμα μαζί στό δρόμο. Ὁ δρόμος εἶναι, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, αὐτός ὁ κόσμος.

42.—.  Ἄς φροντίσουμε λοιπόν, ἀδελφοί μου, νά φυλᾶμε τή συνείδησή μας, ὅσο ἀκόμα βρισκόμαστε σ’ αὐτόν τόν κόσμο, χωρίς νά τήν προκαλοῦμε νά μᾶς ἐλέγξει γιά κάποιο πράγμα, χωρίς νά τήν καταπατοῦμε σέ τίποτα ἀπολύτως οὔτε καί στό ἐλάχιστο. Γιατί ξέρετε καλά ὅτι ἀπό τά μικρά αὐτά καί ἀσήμαντα, ὅπως λένε, φτάνουμε νά καταφρονοῦμε καί τά μεγάλα. Γιατί ὅταν ἀρχίσει κανείς νά λέει: «Τί σημασία ἔχει, ἄν πῶ αὐτό τό λόγο. Τί σημασία ἔχει ἄν φάω λιγάκι; Τί σημασία ἔχει ἄν δώσω προσοχή σ’ αὐτό τό πράγμα»; Ἀπό τό «τί σημασία ἔχει αὐτό καί τί σημασία ἔχει ἐκεῖνο», ἀποκτάει κανείς κακή καί διεστραμμένη διάθεση3 καί ἀρχίζει νά καταφρονεῖ καί τά μεγάλα καί βαρύτερα, καί νά καταπατεῖ τήν ἴδια τή συνείδησή του.

Γι’ αὐτό, προσέξτε, ἀδελφοί μου, νά μήν ἀμελήσουμε τά μικρά, προσέξτε νά μήν καταφρονήσουμε αὐτά σάν ἀσήμαντα. Δέν εἶναι μικρά, γιατί ἀπ’ αὐτά τρέφεται ἡ ψυχή, ἀπ’ αὐτά δημιουργεῖται κακή συνήθεια. Ἄς ἀγρυπνήσουμε, ἄς φροντίσουμε τά ἐλαφρά, ὅσο εἶναι ἀκόμη ἐλαφρά, γιά μή γίνουν βαριά. Καί ἡ πρόοδός μας στήν ἀρετή καί ἡ ἁμαρτία, ξεκινᾶνε ἀπό τά μικρά καί κατραλήγουν σέ μεγάλα, εἴτε καλά εἴτε κακά4. Γι’ αὐτό μᾶς προτρέπει ὁ Κύριος νά φυλᾶμε τή συνείδησή μας, σάν νά θέλει νά κάνει κάποιον ἰδιαίτερα προσεκτικό καί τοῦ λέει: «Πρόσεξε τί κάνεις, ταλαίπωρε, ξύπνα, δημιούργησε καλές σχέσεις μέ τόν ἀντίπαλό σου, ὅσο ἀκόμη βρίσκεσαι στό δρόμο μαζί του». Καί προσθέτει τό φόβο καί τόν κίνδυνο πού ἔχει ἡ ὑπόθεση λέγοντας: «Μήπως κάποτε σέ παραδώσει στόν κριτή καί ὁ κριτής στούς ὑπηρέτες καί σέ βάλουν στή φυλακή». Καί τί ἄλλο; «Ἀληθινά, σοῦ λέω, δέν θά βγεῖς ἀπό ἐκεῖ, μέχρις ὄτου ξεπληρώσεις καί τήν τελευταία δεκάρα τοῦ χρέους σου». Γιατί ἡ συνείδηση μᾶς ἐλέγχει, ὅπως εἶπα, γιά τό καλό καί γιά τόκακό, καί μᾶς ὑποδεικνύει τί νά κάνουμε καί τί ὄχι. Καί αὐτή πάλι θά μᾶς κατηγορήσει καί στή μέλλουσα ζωή. Γι’ αὐτό λέει: Μήπως κάποτε σέ παραδώσει στόν κριτή» κ.τ.λ.

43.—.  Ἡ προσπάθειά μας, γιά νά φυλάξουμε τή συνείδησή μας ἄγρυπνη καί νά συμμοργωνόμαστε μέ τίς ὑποδείξεις της, παίρνει πολλές καί ποικίλες μοργές. Γιατί πρέπει νά ἐνεργεῖ κανείς «κατά συνείδηση» καί πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον καί πρός τά πράγματα. Πρός μέν τό Θεό, γιά νά μήν καταφρονεῖ τίς ἐντολές Του, καί ὅταν δέν τόν βλέπει ἄνθρωπος καί ὅταν κανείς δέν ἀπαιτεῖ τίποτε ἀπ’ αὐτόν. Αὐτός ἐνεργεῖ «κατά συνείδηση» ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ μυστικά. Νά, τί θέλω νά πῶ. Ἀμέλησε τήν προσευχή, ἀνέβηκε στήν καρδιά του «ἐμπαθής λογισμός» καί δέν πρόσεξε καί δέν πίεσε τόν ἑαυτό του, ἀλλά συγκατατέθηκε. Εἶδε τόν πλησίον του νά λέει ἤ νά κάνει κάτι καί κατά τή φαντασία του τόν ὑποψιάστηκε καί τόν κατέκρινε. Καί μέ λίγα λόγια, σέ ὅσα γίνονται ἐσωτερικά, μυστικά, πού κανένας δέν ξέρει, παρά μόνο ὁ Θεός καί ἡ συνείδησή μας, σ’ αὐτά πρέπει νά συμμορφωνόμαστε μέ τή φωνή τῆς συνειδήσεως. Αὐτό σημαίνει τό νά τηροῦμε τή συνείδησή μας πρός τό Θεό.

44.—.  Ἡ τήρηση τῆς συνειδήσεως πρός τόν πλησίον εἶναι νά μήν κάνει κανείς τίποτε ἀπολύτως πού καταλαβαίνει ὅτι θλίβει ἤ πληγώνει τόν πλησίον, εἴτε μέ ἔργο, εἴτε μέ λόγο, εἴτε μέ κάποια κίνηση εἴτε μ’ ἕνα βλέμμα, γιατί μπορεῖ κανείς καί μέ μιά κίνηση, ὅπως πολλές φορές λέω, νά πληγώσει τόν πλησίον, μπορεῖ καί μ’ ἕνα βλέμμα. Καί μέ λίγα λόγια, ὁ ἄνθρωπος μολύνει τή συνείδησή του μέ ὅσα καταλαβαίνει ὅτι κάνει ἐπίτηδες γιά νά προκαλέσει λογισμό στόν πλησίον, ἐπειδή ξέρει ὅτι τό κάνει ἐπίτηδες γιά νά τόν βλάψει ἤ νά τόν στεναχωρήσει. Τό νά φυλάξει λοιπόν τή συνείδηση καί νά μήν κάνει κάτι τέτοιο, εἶναι αὐτό πού λέμε, «νά ἐνεργεῖ κατά συνείδηση» πρός τον πλησίον.

45.—.  Νά ἐνεργεῖ κανείς «κατά συνείδηση» πρός τά ὑλικά πράγματα σημαίνει νά μήν κάνει κατάχρηση κανενός πράγματος, νά μήν ἀφήνει κάτι νά καταστραφεῖ ἤ νά πεταχθεῖ. Ἀλλά, καί ἄν ἀκόμα δεῖ κάτι πεταμένο, νά μήν τό ἀγνοήσει, ἔστω καί ἄν εἶναι ἀσήμαντο, ἀλλά νά τό μαζέψει καί νά τό βάλει στή θέση του. Νά μή χρησιμοποιεῖ ἀπρόσεκτα τά ροῦχα του. Γιατί, ἄς ὑποθέσουμε ὅτι μπορεῖ νά φορέσει κανείς τό ροῦχο του ἄλλη μιά ἤ δυό ἑβδομάδες καί πηγαίνει καί τό βάζει καί τό πλένει, πρίν τῆς ὥρας του, καί τό φθείρει. Καί ἀντί νά τό χρησιμοποιήσει ἄλλους πέντε μῆνες ἤ καί περισσότερο, μέ τό πλῦνε-πλῦνε το παλιώνει καί τό ἀχρηστεύει. Καί αὐτό γίνεται «παρά συνείδηση».
Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τό στρῶμα. Πολλές φορές μπορεῖ κανείς νά βολευτεῖ μ’ ἕνα παπλωματάκι καί ζητάει παχύ στρῶμα. Ἄλλοτε πάλι ἔχει τρίχινο καί θέλει νά τό ἀλλάξει καί νά πάρει ἄλλο καινούργιο καί ὄμορφο ἀπό ματαιοδοξία ἤ ἀπό ἀκηδία. Μπορεῖ ν’ ἀρκεστεῖ σ’ ἕνα παλιόρουχο καί ζητάει μάλλινο καί δημιουργεῖ ζητήματα, ἄν δέν τοῦ τό δώσουν. Ἄν δέ καί ἀρχίσει νά προσέχει τόν ἀδελφό του καί νά λέει: «Γιατί αὐτός ἔχει αὐτό καί ἐγώ δέν ἔχω»; Ἔ, αὐτός εἶναι μακάριος! Τότε πρόκοψε!5. Ἄλλοτε πάλι ἁπλώνει κανείς τό ροῦχο του ἤ τό σκέπασμά του στόν ἥλιο καί ἀμελεῖ νά τό μαζέψει καί τό ἀφήνει καί καίγεται. Καί αὐτό εἶναι «παρά συνείδηση».
Παρόμοια καί μέ τά φαγητά. Μπορεῖ κανείς νά βολευτεῖ μέ μικρό λάχανο ἤ μέ λίγα ὄσπρια ἤ λίγες ἐλιές, καί δεν τό σηκώνει, ἀλλά ζητάει ἄλλο φαγητό πιό γευστικό καί πιό πολυτελές. Ὅλα αὐτά εἶναι «παρά συνείδηση»6.

46.—.  Οἱ Πατέρες ὅμως λένε ὅτι δεν πρέπει ὁ μοναχός ν’ ἀφήσει ποτέ τή συνείδησή του νά τόν κατατυραννεῖ γιά ὁποιοδήποτε θέμα7. Πρέπει λοιπόν, ἀδελφοί μου, ν’ ἀγρυπνοῦμε πάντοτε καί νά φυλαγόμαστε ἀπ’ ὅλα αὐτά, γιά νά μήν πέσουμε σέ κίνδυνο. Καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς τό προεῖπε, ὅπως τό ξανάπαμε. Ὁ Θεός νά δώσει νά τά ἀκοῦμε καί νά τά τηροῦμε ὅλα αὐτά, γιά νά μήν μᾶς κατακρίνουν οἱ λόγοι τῶν Πατέρων μας. Ἀμήν.



Ἀπό τό βιβλίο,
«Ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος, ἔργα ἀσκητικά»
Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα