ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ (π.Ευθύμιος Μπαρδάκας)

Αὐτός ὁ ὑπερήφανος, ἐργατικός,  ἱκανότατος, μαχητικός καί ἀσυμβίβαστος Λαός, ὁ Λαός μας, ὁ Ἑλληνικός Λαός, ἦταν ΠΑΝΤΟΤΕ ὑπό «διωγμόν», ἀπό αὐτούς οἱ ὁποῖοι, ἀγνώμονες ὂντες, δεν μποροῦσαν νά φθάσουν στό ὓψος καί στό μεγαλεῖο του.

Μή νομίσετε πώς αὐτά ἀποτελοῦν τήν ἒκφραση κάποιων «ρατσιστικῶν» τάσεων ἢ  κακῶς ἐννοουμένης «προγονλατρείας» κ.λπ.

Ὡς Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ἒχω ΠΛΗΡΗ ἐπίγνωσιν τῆς ἰσοτίμου ἀξίας ΟΛΩΝ τῶν ἀνθρώπων ἒναντι Τοῦ Κυρίου μας καί συνεπῶς, κάθε «ρατσιστική» ἢ «σωβινιστική» θέσις ἢ καί σκέψις ἀκόμα, εἶναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ πέραν καί ἒξω τῶν «Πιστεύω» μας.

Εἶναι, ὃμως, τοῖς πᾶσι γνωστόν, πώς ἡ Τέχνη, ἡ Τεχνική, ἡ Ἐπιστήμη, ἡ ἀνθρωποκεντρική διάθεση, ἡ κάθε εἲδους πρόοδος, ἀμετρήτους αἰῶνας πρό τῆς ἐλεύσεως Τοῦ Σωτῆρος μας εἰς τήν γῆν (πού μᾶς ἐχάρισε τό ΦΩΣ μέσα στά σκοτάδια τῶν δυσειδαιμονιῶν, καί τῶν πάσης φύσεως παγανιστικῶν ἐκδηλώσεων), ὑπῆρξαν προϊόν τῆς τεραστίων δυνατοτήτων τῆς διανοίας τῶν Ἑλλήνων, μέ τάς ὁποίας Ὁ Δημιουργός μας «ἐπροίκισε» τόν λαόν μας, ὂχι τυχαίως, ἀλλά μέσα στά πλαίσια τοῦ σχεδίου Του γιά διάδοση τῆς Χριστιανικῆς μας Πίστεως…!

Καί σήμερα, ὁ σοβαρός καί ἀντικειμενικός μελετητής τῶν ἒργων τῶν πλέον γνωστῶν δυνατῶν αὐτῶν προγονικῶν μας πνευμάτων, ἀνακαλύπτει μέ ἒκπληξη (ὂχι ἂδικη) πώς οἱ πλεῖστοι καί οἱ πλέον σημαντικοί ἐξ αὐτῶν, εἶχαν φθάσει ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ σέ θέσεις πού προοιωνίζονταν Τήν Θείαν Διδασκαλίαν καί ὁμιλοῦσαν ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΘΕΟΝ καί ΟΧΙ γιά 12«θεον» ὃπως πολλοί ὑποστηρίζουν ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ.

Ὁ ἲδιος ὁ Μέγας Βασίλειος, μέ εἰδικό Βιβλίο του, τήν  περίφημον Γραμματείαν του «ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΞ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΩΦΕΛΟΙΝΤΟ ΛΟΓΩΝ» συνιστᾶ στούς Ἑλληνόπαιδες ἀλλά καί σέ ΟΛΟΥΣ τούς νέους,  να μελετοῦν τά συγγράμματα τῶν προγόνων μας, γράφων :
« ῍Εχει τεραστίαν αξίαν ἡ Παίδευσις τῶν νέων μέσω τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας,  ἡ ὁποία λειτουργεῖ ὡς παιδαγωγός διά τήν κατανόησιν τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας», συνιστῶν βεβαίως, τήν ἀποστασιοποίησίν των ἀπό κάθε παγανιστικήν θέσιν, πού ἦτο φυσικόν νά ὑπάρχῃ εἰς τά ἒργα αὐτά, λόγω ΜΗ ὑπάρξεως Τοῦ Θείου Λόγου πού ἐλάβαμε μετά τήν ἒλευσιν Τοῦ Κυρίου μας.

Δέν ἦτο τυχαῖον πού ὁ Λαός μας, ἒγινε τό «ὂχημα» μέσω τοῦ ὁποίου, (διά τῆς ἀξιοποιήσεως τοῦ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΥ δημιουργήματός του πού ἦτο ἡ ΤΕΛΕΙΑ ΓΛΩΣΣΑ του), διαδόθη ἡ Διδασκαλία Τοῦ Κυρίου μας…!

Τό τί γινόταν  πρό τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Σωτῆρος μας, ἀνάγεται σέ ἂλλες «σφαῖρες» μελέτης καί ἐρευνῶν.

Ἂς ἐξετάσωμε τάς θέσεις καί τά ίδανικά τοῦ λαοῦ μας, μετά τήν ἀποδοχήν Τῆς Θείας Διδασκαλίας καί τόν ἐκχριστιανισμόν του.

Οἱ ΕΧΘΡΟΙ τόσον τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὃσον καί τῆς Πίστεώς μας, προσπαθοῦν μέ μύριες ὃσες «θεωρίες» καί «σοφιστίες» νά φέρουν σέ σύγκρουση καί ἀντιπαράθεση τήν Πίστη μας μέ τόν Ἑλληνισμό, δηλαδή, τίς δύο δυνάμεις, τῶν ὁποίων ἡ, Θείᾳ δυνάμει, σύζευξις, ἐδημιούργησε τό Ἑλληνοχριστιανικό «μπετόν ἁρμέ» πού ἀποτελεῖ σήμερα τό κυριώτερο ἐμπόδιο στήν ὑλοποίηση τῶν παγκοσμιοποιητικῶν κ.λπ. ἐπιδιώξεων τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους πού ἒχουν πλέον «ξεσπαθώσει».

Βεβαίως, ματαιοπονοῦν, προσπαθῶντας αἰνῶνες τώρα, ἀλλά ἐπιμένουν μή ἀποδεχόμενοι πώς εἶναι καταδικασμένη εἰς ἀποτυχίαν κάθε παρόμοια προσπάθεια, ὃσο κόντά καί ἂν φαίνεται πώς εὑρίσκεται εἰς τόν τελικόν των σκοπόν (Αὐτό, ἂλλωστε, ἐπαναλαμβάνεται κατά διαστήματα στό διάβα τῶν αἰώνων…!)

Θά σταθοῦμε σέ μία ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ καί ἐντελῶς ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ θέση τοῦ Λαοῦ μας.
Καί εἶναι αὐτή ἡ θέσις του, ἡ ἒκφρασίς του, ἡ ὁποία, προτάσσεται (ἀκόμα καί σήμερα..!) εἰς κάθε περίστασιν κινδύνου ἢ ἐπιδρομῆς ἐχθρῶν κ.λπ.

Λέει ὁ Λαός μας :
   «ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ»…!
Τό πόσο σημαντικό εἶναι τό ὃ,τι ἡ Πίστις μας προτάσσεται είς τήν ἒκφρασιν αὐτήν, γίνεται φανερό, ἀπό τήν σφοδράν ἐπιθυμίαν τῶν Σουλτάνων, τῶν Πασάδων κ.λπ. οἱ ὁποῖοι, τό ΠΡΩΤΟΝ πού ζητοῦσαν ἀπό τούς Ἓλληνες, δέν ἦταν νά δηλώσουν «Τοῦρκοι», ἀλλά  «ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΟΥΝ»…!
Καί εδῶ, ἒρχεται τό ΜΕΓΑΛΕΙΟ τοῦ Λαοῦ μας.
Ἀρκετοί, φοβούμενοι τίς συνέπειες, ἀλλαξοπιστοῦσαν.
Πολλοί, ὃμως, ΗΡΝΟΥΝΤΟ ἀνεξαρτήτως συνεπειῶν.
Ἀτελείωτη σειρά ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ὑπάρχει..!
Ὃταν τούς ἒλεγαν «…τούρκεψε για να γλυτώσης,», έννοοῦσαν νά ἀσπασθοῦν τόν Μουσουλμανισμό καί νά ἀπαρνηθοῦν τήν Πίστην των εἰς Τόν Κύριόν μας…!
Καί τότε ἂκουγαν ἒκπληκτοι τήν ὑπερήφανη, τήν γενναία, τήν ΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΗ ἀπάντηση…
ΟΧΙ!

Καί φθάνομε στό σήμερα, τό ὁποῖο μᾶς φαίνεται ὡς ἡ χειροτἐρα περίοδος τῆς Ἱστορίας μας, μέ «ἂρχοντες» νά μήν ὁρκίζωναι εἰς τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον, μέ τό νά νομιμοποιοῦνται οἱ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ «δεσμοί» δυστυχισμένων ἀνθρώπων, ἐντελῶς ξεστρατισμένων καί μεταβληθέντων σέ φορεῖς τῶν θελήσεων καί τῶν ἐπιταγῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, μέ «σύμφωνα συμβιώσεως» κ.λπ. (μήπως ὁ «Πολιτικός γάμος» δέν εἶναι μία μορφή τοῦ ἰδίου πράγματος;), μέ κατάργησιν τῆς προσευχῆς, τῆς διδασαλίας τῶν Θρησκευτικῶν, τοῦ Ἐκκλησιασμοῦ τῶν Σχολείων κ.λπ….»

Ἀδελφοί, μή πανικοβάλλεστε, μήν ἀπελπίζεστε, μή πιστεύετε πώς χάθηκαν τά πάντα.
Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε πώς στό Ἑορτολόγιόν μας, ὑπαρχει καί ἡ ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ, ἡ ὁποία καί μᾶς ὁδηγεῖ στό νά μπορέσωμε νά ὑπομείνωμε κάθε κακό.

Οἱ ἂνθρωποι ἒρχονται καί παρέρχονται. Τό ἲδιο καί αἱ διάφοροι καταστάσεις.
Μή λησμονοῦμε πώς ἐπί σειράν αἰώνων, ἐδῶ, στόν τόπο μας, ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ μιλοῦσαν Ἑλληνικά καί ἐκεῖνα παρευθαρμένα, μέ ἂπειρες προσμίξεις ἀπό ξένες γλῶσσες…!
Καί ὃμως…! Ἦρθε ἐποχή πού ξαναμιλήσαμε τήν σωστή μας ΕΛΛΗΝΙΚΗ γλῶσσα…!
Σήμερα βέβαια, τό «μιξοβάρβαρο» ἰδίωμα πού ὀνομάζουν «ἑλληνική γλῶσσα», δέν εἶναι αὐτό πού μᾶς ἁρμόζει καί κάποιοι προσπαθοῦν νά μᾶς ἐξαναγκάσωμε νά γράφωμε μέ…λατινικούς χαρακτῆρες…!

Μήν ἀπελπίζεστε ὃμως. Καί πάλι θά ξαναγυρίσωμε στίς ρίζες μας.
Ὃσο γιά τό «ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» τό ὁποῖο πασχίζουν κάποιοι λυσσωδῶς νά λησμονηθῇ, θα παραμείνῃ στά στόματά μας καί ὁ Λαός μας, θά ἐπιστρέψη στίς αἰώνιες καταβολές του.
Μή κρίνωμε τό τί γίνεται στήν διάρκεια τῆς δικῆς μας τῆς ζωῆς.
Οἱ αἰῶνες περνοῦν, τά πράγματα μεταβάλλονται καί τίποτα τό ἀνθρώπινο δέν παραμένει χωρίς νά ὑπόκειται σέ μεταβολές…!

Δέν ἐνθυμοῦμαι ἐάν ἒχω έπαναλάβει παλαιότερα, κάτι τό ὁποῖο μοῦ ἒρχεται σήμερα εἰς τό μυαλό.
Ὃταν ὁ Καντακουζινός ἀπέθανε ἒνδοξος εἰς τον θρόνον του, ἀσφα- λῶς θά εἶπε εἰς τόν ἑαυτον του « Ἀφίνω πίσω μου μία Ἑλλάδα κραταιᾶ»
Ὃταν, ὃμως, ὁ Παλαιολόγος ἒπεσε εἰς τά τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁπωσδήποτε ἐσκέφθη «Πάει ἡ Ἑλλάδα… Χάθηκε…!»
Καί ὃμως ἀδελφοί μου, ΟΥΔΕΙΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΙΧΕ ΔΙΚΑΙΟ…!
Οἱ αὐτοαποκοαλούμενοι «ἰσχυροί» τῆς γῆς, ὡς μόνη τους κληρονομιά, ἒχουν 1,5 τ.μ. γῆς καί ἐκεῖνο «δανεικό», ὃπως ΟΛΟΙ οἱ θνητοί καί κουβαλᾶνε μαζί τους τίς πράξεις των, προκειμένου νά ἀντιμετωπίσουν τήν δικαίαν κρίσιν εἰς τήν ὁποίαν σήμερα δέν πιστεύουν (οἱ δυστυχεῖς..!)

Ἂρχοντες, πρωθυπουργοί, ὑπουργοί (ἂραγε γνωρίζουν πώς ἡ λέξις «ὑπουργός» σημαίνει ΥΠΗΡΕΤΗΣ;), καί πάσης μορφῆς  «τιτλοῦχοι», ἐπιλέγουν νά ὑπηρετοῦν δυνάμεις σκοτεινές καί νά πασχίζουν διά τήν καταστροφήν τῶν προαιωνίων Ἰδανικῶν μας, ἀλλά σᾶς διαβεβαιώνω πώς ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΟΥΝ.

Θά ἐπαναλάβω διά πολλοστήν φοράν (Δέν θά κουραστῶ νά ἐπαναλαμβάνω συνεχῶς) πώς
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΣ, ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ, ΤΟΣΟ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ…!
Ψηλά τό κεφάλι λοιπόν, Πίστη, Ὑπομνή, Ἐλπίδα καί Ἐμπιστοσύνη στό «Σχέδιο Τοῦ Θεοῦ», μή ὑπολογίζοντας στά «θέλω» τῶν ὑπηρετῶν τοῦ ἀντιχρίστου πού, σέ διάφορες ἐποχές καί ἀπό διάφορες, «ὑψηλές» θέσεις πού τούς τίς «χαρίζουν» οἱ δυνάμεις πού ὑπηρετοῦν, πασχίζουν νά ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ καί νά ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ κάθε ἀντίστασή μας ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Δέν θά τό κατορθώσουν.
Ὑποφέρομε, θά ἒλθουν, ἲσως, χειρότερες καταστάσεις, ἀλλά θά ξε- περαστοῦν.

Ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλος, στίς Προφητεῖες του, μᾶς δίδει τίς ἀπαντήσεις πού θέλομε.
Καί ἐπί τῇ εὐκαιρία, σᾶς ἐπισημαίνω καί κάτι πού πρέπει νά πρσέξωμε ΟΛΟΙ. Ἂς μήν ἐπηρεαζόμεθα ἀπό τίς διάφορες «ἐκδόσεις» Ἐφημερίδων καί Περιοδικῶν πού μᾶς μεταφέρουν διάφορα «Ἱερά Κείμενα», μή εχοντα τίς ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ἁρμοδίων Ἐκκλησιαστικῶν φορέων.

Μία γνωστή ἡμερησία ἐφημερίδα, ἐδημοσιοποίησε μέ ΠΡΟΣΧΗΜΑ τίς Ἐθνικές Σημαῖες τῶν διαφόρων Κρατῶν καί τό Θρήσκευμα κάθε Λαοῦ τοῦ ὁποίου τήν Σημαία κατέγραφε.
Ἒτσι, μαζί μέ τήν Γαλανόλευκη Σημαία μας, ἒγραψε στήν θέση «Θρήσκευμα» ΕΛΛΑΣ. Θρήσκευμα: « ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ-ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ», ἐνῶ τήν Κυριακή πού πέρασε ἐμοίρασε ἓνα ὀγκώδη τόμο εἰς τόν ὁποῖον περιγράφει τό…..ΙΣΛΑΜ ὡς Θρησκεία, «δια νά κατανοήσωμε πλήρως τόν κόσμο τοῦ ἰσλάμ»  ὃπως γράφει…!

Νά ἡ ΚΑΤΑΝΤΙΑ τους…! Καί νά γιατί σᾶς ἐφιστῶ τήν προσοχή
Θά δῆτε πώς θά καταλήξουν νά μᾶς μοιράζουν ἀκόμα καί τά Ἱερά Εὐαγγέλια «μεταφρασμένα», ἢ «μεταγλωττισμένα», «παρεφθαμένα», «παρερμηνευμένα» κ.λπ. ΜΗ τους ἐμπιστεύεστε…!
Δροῦν βάσει σκοτεινῶν σχεδίων.

Ἂν θέλετε τά Ἱερά Χριστιανικά αὐτά κείμενα, ζητῆστε τα ἀπό τά Ἁρμόδια Ἐκκλησιαστικά Ὂργανα
ΟΧΙ ἀπό τά διάφορα ἒντυπα πού τά μοιράζουν, μαζί μέ ρυπαρρογραφήματα καί σατανογραφήματα…!

Τελειώνω τό σημείωμά μου αὐτο, μέ τήν ἐπισήμανση πώς ἡ φράση
ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, εὑρίσκεται ἀκόμα στά στόματα τῶν στελεχῶν τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων καί ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΗ  ἀπό αὐτά, ὃσο καί ἂν τό προσπαθήσουν οἱ ΑΘΕΟΙ, ΑΛΛΟΔΟΞΟΙ καί ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΑΙ πού διαφεντεύουν βασικές δραστηριότητες τοῦ Ἒθνους μας.

Οἱ Ἒνδοξες Ἒνοπλες Δυνάμεις μας, ἁπαρτίζονται ἀπό παιδιά τοῦ Λαοῦ μας (Ποιῶν…μεγαλοσχήμων τά βουτυρόπαιδα θά πᾶνε νά ταλαιπωροῦνται φυλάττοντας Θερομπῦλες..;) πού ΔΕΝ θά…ἀλλαξοπιστήσουν…!

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Η Εκκλησία έλαβε εντολή από τους Αποστόλους να εύχεται για όλο τον κόσμο και να μεσιτεύει στο Χριστό για χάρη του κόσμου.

Η Εκκλησία όταν επικαλείται τις προσευχές των αγίων, πιστεύει ότι οι άγιοι που ζωντανοί παρακαλούσαν το Θεό για την ειρήνη του κόσμου και την ευστάθεια των Εκκλησιών του Χριστού δεν παύουν να κάνουν το ίδιο και στην ουράνια Εκκλησία του Χριστού, την θριαμβεύουσα. Αυτοί ακούν ευνοϊκά τις προσευχές μας όταν τους επικαλούμαστε και εύχονται στο Θεό και γίνονται οι φορείς της χάριτος και του ελέους του Κυρίου.

Η Εκκλησία, στις προσευχές της προς το Θεό, παρακαλεί τον Κύριο να δεχθεί τις δεήσεις της, και αναφέρει τις προσευχές των αγίων και της Θεοτόκου, επειδή πιστεύει στην παρρησία που έχουν στο Θεό και στην αμείωτη και συνεχή αγάπη τους για την στρατευόμενη Εκκλησία του Χριστού. Επίσης σε όλα τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας αναφέρονται οι Άγιοι ως πρεσβευτές προς τον Κύριο Ιησού Χριστό για χάρη μας. Οι παλαιότατοι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν ότι οι Άγιοι μεσιτεύουν για μας προς τον Κύριο και πάντοτε καταφεύγουν στη μεσιτεία τους.

Έτσι, ο Μέγας Βασίλειος σε λόγο του προς τους σαράντα μάρτυρες λέει: «Τι έκανες, ώστε να βρεις τον Κύριο ελεήμονα απέναντί σου; Να, υπάρχουν τώρα για σένα σαράντα, που προσεύχονται συγχρόνως… Ω άγιος χορός! Ω ιερή σύναξη! Ω στερεός συνασπισμός! Ω κοινοί φύλακες του ανθρωπίνου γένους! Αγαθοί μέτοχοι των φροντίδων μας, βοηθοί των δεήσεων μας, δυνατότατοι πρεσβευτές, αστέρες της Οικουμένης, άνθη των Εκκλησιών». Επίσης επικαλείται για τον εαυτό του τις προσευχές των αγίων στους ουρανούς λέγοντας: «Δέχομαι και τους Αγίους Αποστόλους, επικαλούμαι στην ικεσία μου προς το Θεό, με τη μεσιτεία τους να με ελεήσει ο φιλάνθρωπος Θεός και να μου δοθεί η άφεση των αμαρτημάτων μου».

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος επίσης στον Επιτάφιό του προς τον Μέγα Βασίλειο λέει στο τέλος: «Εσύ που μας παρακολουθείς από ψηλά, θεία και ιερά κεφαλή, τον μεν σκόλοπα του σώματος που ο Θεός μας έδωσε για να μας παιδαγωγήσει, παρακάλεσέ τον να μας τον αφαιρέσει, ή πείσε μας να τον υπομένουμε καρτερικά, και όλη η ζωή μας να κυλήσει προς το καλλίτερο. Και αν πεθάνουμε, υποδέξου μας στις σκηνές σου».

Επίσης, ο Θείος Χρυσόστομος επικαλείται στην προσευχή του τη Μητέρα του Κυρίου, και διακηρύττει: «… Δεν παρακούει ο Θεός τη Δεβώρα ούτε την Ιαήλ. Όμως εμείς έχουμε την Αγία Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία που προσεύχεται για μας. Και αν μία τυχαία γυναίκα νίκησε, πόσο περισσότερο η Μητέρα του Χριστού θα νικήσει τους εχθρούς της αληθείας;»

Ο Πατριάρχης Ιερεμίας λέει: «Η προσευχή που γίνεται προς τους Αγίους είναι προς τη χάρη που έχουν από το Θεό, γιατί δεν ακούνε όσους τους παρακαλούν ο Πέτρος και ο Παύλος, αλλά η χάρη του Θεού που έχουν, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου: «και εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα ως τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ. 28, 20).

Ως μεσίτες θεωρούμε όλους τους αγίους και εξαιρετικά την Μητέρα του Κυρίου, στην οποία απευθυνόμαστε λέγοντας «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε για μας τους αμαρτωλούς», καθώς και στους αγίους. (Αποτελεί δε κοινή συνείδηση της Εκκλησίας μας ότι οι πρεσβείες της Μητέρας του Κυρίου είναι σωστικές, «γιατί όσα θέλει, τα μπορεί», γι’ αυτό και η επίκληση που της απευθύνει είναι «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσε μας»).

Ο Θεός των χριστιανών είναι Θεός ζώντων, και οι Άγιοι ενδιαφέρονται για την στρατευόμενη Εκκλησία, ικετεύοντας τον Κύριο γι’ αυτήν… Αυτά λοιπόν γνωρίζοντας τα μέλη της παλαιάς Εκκλησίας και παρακινούμενοι από το Θεό, επειδή τίποτε δεν μπορούσαν να κάνουν χωρίς αυτόν, άρχισαν να παρακαλούν τις ψυχές των Αγίων να μεσιτεύουν, φανερώνοντας ότι οι ψυχές αισθάνονται και χωρίς τα σώματα. Γιατί αν ήταν αναίσθητες, δεν θα τις παρακαλούσαν. Και επειδή πίστευαν ότι το Πανάγιο Πνεύμα που τις κατοικεί τους αποκαλύπτει τις ανάγκες εκείνων που τις παρακαλούν, τις παρακαλούσαν να βοηθήσουν τους αδελφούς· και αυτή η βοήθεια φανερώνει την ενότητα των αγίων με μας.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος)

Πηγή: alopsis.gr

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, 6(19)-1-2016 (Φώτο - Βίντεο)

Την μεγάλη Δεσποτική εορτή των Αγίων Θεοφανείων εόρτασε με κάθε μεγαλοπρέπεια η τοπική μας Εκκλησία, η οποία όπως κάθε χρόνο φιλοξένησε την Συνοδική Τελετή του Αγιασμού των Υδάτων.

Χιλιάδες πιστοί ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Μητρός Εκκλησίας κατέκλυσαν τον Κεντρικό Λιμένα Πειραιώς δίδοντας θερμό και ομολογιακό παρόν.

Της τελετής του Αγιασμού των Υδάτων προεξήρχε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Καλλίνικος Α΄, συμμετεχόντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών, Πειραιώς κ. Γεροντίου, Αττικής κ. Χρυσοστόμου, Τορόντο κ. Μωυσέως, Ωρωπού κ. Κυπριανού του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Λούνης Σιλουανού καθώς και των εκπροσώπων της αδελφής Εκκλησίας της Ρουμανίας, Θεοφιλεστάτων Επισκόπων Σουτσάβας κ. Σωφρονίου και Πλοεστίου κ. Αντωνίου.

Προ της τελετής τελέσθηκε αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ι.Ναό Αγίου Φιλίππου Καμινίων, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου, και εν συνεχεία ακολούθησε η Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού.

Με την ολοκλήρωση του Αγιασμού, σχηματίστηκε μεγαλειώδης λιτανευτική πομπή με τη συμμετοχή εκατοντάδων νέων και νεανίδων κάθε ηλικίας, ιεροπαίδων αλλά και ενδεδυμένων παραδοσιακές στολές από διάφορες περιοχές της πατρίδος μας η οποία συνόδευσε εν πάσα τιμή και μεγαλοπρεπεία τον Τίμιο Σταυρό προς τον χώρο της τελετής.

Κληρικοί της τοπικής μας Εκκλησίας, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Ι. Μητροπόλεων Αττικής, και Ωρωπού, εκπρόσωποι των Ιερών Μονών, των τοπικών εκκλησιαστικών κοινοτήτων με επικεφαλής τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου και τους εκπροσώπους των αδελφών Εκκλησιών έδωσαν τον ομολογιακό παλμό.

Την λιτανευτική πομπή πλαισίωσαν οι φιλαρμονικές μπάντες του Πολεμικού Ναυτικού, της πόλεως μας του Δήμου Πειραιώς, του Δήμου Ασπροπύργου και άλλες ενώ τον Τίμιο Σταυρό συνόδευσε ένοπλο τιμητικό άγημα του Πολεμικού Ναυτικού. Επί του λιμένος τιμές απέδωσε η φιλαρμονική μπάντα του Λιμενικού Σώματος.

Προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας που γέμισε τον τεράστιο χώρο του λιμένος λόγους πατρικούς απηύθυνε ο Μακαριώτατος Προκαθήμενος της μαρτυρικής μας Εκκλησίας, καλώντας κληρικούς και λαϊκούς να μην υποστείλουν το λάβαρο του ιερού μας αγώνος ενώ ευχήθηκε ο Θεός να χαρίσει ειρήνη στον χειμαζόμενο κόσμο.

Τόσο κατά την Θεία Λειτουργία όσο και κατά την τελετή του Αγιασμού των υδάτων, ύμνους απέδωσε με τρόπου υποδειγματικό η βυζαντινή χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Πειραιώς και Σαλαμίνος, υπό την διεύθυνση του πρωτοψάλτου κ. Αθανασίου Ιωαννίδη.


40 Νέοι βούτηξαν στα παγωμένα ύδατα

Για μια ακόμη χρονιά εντυπωσιακός ήταν ο αριθμός των νέων που αψήφησαν το κρύο και τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στο λιμάνι του Πειραιά. Περίπου 40 νέοι βούτηξαν στα παγωμένα νερά για να ανασύρουν τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό την στιγμή που τα σταθμεύοντα πλοία απέδιδαν τιμή στον Φανέντα Κύριο δια συνεχών συριγμών.

Tην τελετή παρακολούθησαν πολλοί εκπρόσωποι της Πολιτείας, του Κοινοβουλίου, όλων των βαθμών της Τοπικής Αυτοδικοικήσεως και των σωμάτων Ασφαλείας.

Περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ καί ΕΔΩ

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΣΤΗ ΣΕΡΡΕΣ, 6/19-1-2016 (Φώτο)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 2016: ΟΦΕΙΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΕΧΙΔΝΩΝ (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

Η «ΚΑΤ ΙΔΙΑΝ» ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Η ΜΟΝΟΛΟΓΙΣΤΗ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΝΟΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (π. Νικηφόρου Νάσσου)

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ)

π. Νικηφόρου Νάσσου

«Τῇ προσευχῇ προσκαρτερεῖτε», φωνάζει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν1.
Ὑπάρχει, ὅπως γνωρίζουμε, ἡ κοινή προσευχή τῆς Ἐκκλησίας πού πραγματώνεται στή θεία Λατρεία, κορύφωση τῆς ὁποίας εἶναι ἡ θεία Εὐχαριστία, ἀλλά ὑπάρχει καί ἡ ἀτομική, ἤ ἰδιωτική λεγομένη προσευχή. Ἐκτός ἀπό τό ἱερό Θυσιαστήριο τοῦ Θεοῦ, στό ὁποῖο τελεῖται ἡ ἀναίμακτη Θυσία, ἡ θεία λειτουργία, ὑπάρχει καί τό ἔμψυχο θυσιαστήριο, τό ἐντός τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου καί ἐκεῖ τελεσιουγεῖται θυσία νοερά καί ζῶσα, πάντοτε μάλιστα, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, τήν ὁποία ἀποδέχεται ὁ παντεπόπτης Θεός. Σχετικά μέ τή νοερά θυσία πού ἔχει νά κάνει μέ τή νοερά προσευχή, τήν βασίλισσα τῶν προσευχῶν, θά γίνει ἀναφορά στή συνέχεια, ἀφοῦ πρωτίστως ὁμιλήσουμε γενικά γιά τίς προσευχές πού γίνονται «κατ᾿ ἰδίαν» καί συνιστοῦν τή «λογική προσευχή».

Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων μας ἔχουμε παραλάβει τίς προσευχές τοῦ «νυχθημέρου» ὅπως λέγεται, ἤτοι: Ἐσπερινός, Ἀπόδειπνο, Μεσονυκτικό, Ὄρθρος, Ὦρες, ὅπως εἴδαμε καί στά προηγούμενα. Στίς ἱερές Μονές φυλάσσεται μέ ἀκρίβεια ἡ τάξη τῆς νυχθημέρου προσευχῆς. Εὐλαβεῖς πιστοί καί μέσα στόν κόσμο τηροῦν τήν τάξη αὐτή, τό κατά δύναμιν. Τουλάχιστον τό Ἀπόδειπνο, πού εἶναι ἡ προσευχή πρό τοῦ νυκτερινοῦ ὕπνου, διαβάζεται μέσα σέ οἰκογενειακή σύναξη μετά κατανύξεως ἀπό κάποιους πιστούς. Πολύ ὀφέλεια παρέχεται καί ἀπό τίς αὐτοσχέδιες προσευχές, ἀρκεῖ νά μήν περιπέσει ὁ ἄνθρωπος σέ βατολογία/πολυλογία, ἀλλά νά παρακαλεῖ τόν Θεό γιά τά αἰτήματά του μέ παιδική ἀθωότητα καί κατάνυξη, μέ ἁπλότητα καί ταπείνωση. Ὁ Ὅσιος Γέρων τῆς Αἰγίνης Ἱερώνυμος (+1966) συμβούλευε τά ἑξῆς:«Μετὰ τὰ λόγια τῆς Ἀκολουθίας, Ἀπόδειπνον κ.λπ. νὰ παρακαλᾶς τὸν Θεὸν καὶ μὲ ἁπλὰ λόγια, μὲ λόγια δικά σου γιὰ τὰ προβλήματά σου γιὰ τὸν πόνο σου, ὡς νὰ εἶναι μπροστά σου καὶ τὸν βλέπεις. Αὐτὰ τὰ πονεμένα καὶ κατανυκτικὰ λόγια, εἶναι σὰν τὰ προσανάμματα διὰ νὰ πιάσει ἡ φωτιά, δηλ. ὁ πόθος διὰ τὸν Θεόν. Καὶ τότε ἔρχονται καὶ τὰ δάκρυα».

Γιά ὅσους ἀδυνατοῦν νά διαβάσουν προσευχές, λόγῳ πολλῶν ὑποχρεώσεων καί ἐργασιῶν, ἔχει μεριμνήσει ἡ Ἐκκλησία ὥστε καί αὐτοί νά μποροῦν νά προσεύχονται, καί τό πράττουν, χρησιμοποιώντας τή μικρή, περιεκτική, θεολογική καί ἀνώτερη πάντων προσευχή, αὐτήν ἡ ὁποία ἀντικαθιστᾶ ὅλες τίς ἄλλες προσευχές πού ἕνεκα περιστάσεων, φροντίδων κ.λπ. δέν μποροῦν νά πραγματοποιήσουν οἱ ἐν τῷ κόσμῳ πιστοί. Εἶναι ἡ προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με». Πρόκειται γιά τήν «καρδιά» τῆς προσευχητικῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας! Σ᾿ αὐτήν θά ἀναφερθοῦμε στά ἑπόμενα, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς δῶρο πολύτιμο τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, ἀπό τόν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παύλο, ὅπως αὐτός τό παρήγγειλε στήν πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του: «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε»2. Καί ὁ Μ. Βασίλειος στή συνέχεια θά γράψει ὅτι ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι χρόνος πρόσφορος γιά προσευχή:«Προσευχῆς καιρός ἔστω ἅπας ὁ βίος»3.
​
Εἶναι σημαντικό νά γνωρίζουμε, ὅτιτά λόγια τῆς λεγομένης προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με», ἀποτελοῦν σύνοψη Θεολογίας καί πνευματικότητος, ὅπως σημειώνει ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στούς «Ἀθωνικούς διαλόγους». Θεολογίας μέν, ἐπειδή ὁμολογεῖται ὁ Ἰησοῦς ὡς Κύριος καί Υἱός τοῦ Θεοῦ. Πνευματικότητος δέ, διότι μέ τό «ἐλέησόν με» συμπυκνώνονται ὅλα τά αἰτήματα τοῦ ἀνθρώπου4. Στό λίαν πνευματικό βιβλίο «οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ» ἀναφέρεται ὅτι ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ κρύβει μέσα της ὅλη τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι μιά περίληψη τῶν εὐαγγελίων. Ἀλλά καί Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν λόγο περί τοῦ δογματικοῦ περιεχομένου τῆς μονολογίστου εὐχῆς, ὅπως λ.χ. ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός στό ἔργο του «Περί τῶν ἐμφερομένων τῇ θείᾳ εὐχῇ ρημάτων…»5.
Θα σημειώσουμε ἐπιγραμματικά ὅτι ὑπάρχουν κάποια στάδια στήν ἀνάπτυξη τῆς προσευχῆς αὐτῆς, τά ὁποῖα καθορίζονται ἀπό Πατέρες καί Θεολόγους ὡς ἑξῆς: 
Α) Εἶναι ἡ προφορική προσευχή. Κατ᾿ αὐτήν, λέμε τήν προσευχή μέ τά χείλη, ἐνῶ προσπαθοῦμε νά συγκεντρώσουμε τήν προσοχή μας στά λόγια τῆς προσευχῆς.
Β) Εἶναι ἡ νοερά προσευχή, κατά τήν ὁποία δέν κινοῦμε τά χείλη, ἀλλά προφέρουμε νοερῶς τά λόγια τῆς προσευχῆς, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με». 
Γ) Εἶναι ἡ νοερά – καρδιακή προσευχή. Κατ᾿ αὐτήν ὁ νοῦς μέ τήν καρδιά ἑνώνονται κατά την ἐνέργειά τους.
Δ) Εἶναι ἡ κατάσταση τῆς αὐτενεργούμενης προσευχῆς, κατά τήν ὁποία ἠ προσευχή στερεώνεται πλέον στήν καρδιά, χωρίς κανένα κόπο τῆς θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου (ἀφοῦ ἔχει προηγηθεῖ κόπος κατά τά προηγούμενα στάδιά της), καί ἐνεργεῖ ἐκεῖ ἑλκύοντας πρός τά ἐκεῖ τήν προσοχή τοῦ νοῦ.Ε) Εἶναι τέλος ἡ χαρισματική προσευχή, πού ἐνεργεῖ ὡς μία τρυφερή φλόγα ἐντός τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἔμπνευση Ἄνωθεν, πού γλυκαίνει τήν καρδιά μέ τήν αἴσθηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ἁρπάζει τό νοῦ σέ πνευματικές θεωρίες. Κάποιες φορές, ἡ χαρισματική προσευχή συνοδεύεται μέ τήν ὅραση τοῦ θείου Φωτός6.

Θά ἀναφερθοῦμε στή συνέχεια στή νοερά προσευχή, ἀφοῦ εἰσερχόμαστε ἤδη στήν καρδιά τῆς νηπτικῆς, Ἠσυχαστικῆς Παραδόσεως, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς μυστικῆς Θεολογίας, στό κέντρο τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς καί τήν προϋπόθεση τῆς θεοπτίας, πού εἶναι αὐτή ἡ νοερά - καρδιακή προσευχή. Τό περιεχόμενο καί τό βάθος της εἶναι ἀπροσδιόριστο στούς πολλούς καί ἡ μυστική της ἐμπειρία ἄγνωστη. Ὡστόσο, ἐπειδή ὑπάρχουν καί αὐτοί πού ἐπιθυμοῦν νά μυηθοῦν στά ἀπροσπέλαστα καί νά εἰσέλθουν στά ἄδυτα τοῦ μυστηρίου τῆς νοερᾶς προσευχῆς, θά καταθέσουμε ἀκροθιγῶς κάποιες ἐμπειρίες τῶν Πατέρων σχετικά μέ τό ζήτημα αὐτό.Ὁ ἀρχιμανδρίτης –καθηγητής, π. Νικόδημος Σκρέττας, μέ βαθυστόχαστο τρόπο στό ἔργο του «Ἡ Νοερά προσευχή κατά τή διδασκαλία τοῦ Ἀνωνύμου, Ἁγιορείτου Ἠσυχαστοῦ» καταγράφει μιά Πατερική διάκριση τῆς προσευχῆς σέ «Νοερά», «Καρδιακή» καί «Νηπτική»7. Καί στή συνέχεια, μέ βάση τόν Ἀνώνυμο συγγραφέα, δίδει τόν ὁρισμό καί τῶν τριῶν εἰδῶν τῆς θεοποιοῦ προσευχῆς.

«Νοερά προσευχή εἶναι ἐκείνη πού συντελεῖται μυστικά στόν ἔσω ἄνθρωπο μέτόν ἐνδιάθετο λόγο. Καρδιακή προσευχή λέγεται ἡ ἔμπονος ἐπανάληψη τῆς εὐχῆς στά ἐσώτερα βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Νηπτική λέγεται ἡ προσευχή, ὅταν εἶναι ἀποτέλεσμα ψαύσεως ὑπό τοῦ ἁγίου Πνεύματος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀσκουμένου ἀγωνιστοῦ, μέ τήν ὁποία ἀποκαλύπτονται στήν ψυχή πνευματικές θεωρίες, Νηπτική εὐχή μέ δυό λόγια εἶναι ἡ παρουσία τῆς χάριτος ὡς πνευματική κατάσταση στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου»8.

Στό πνευματικότατο βιβλίο «Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ» παρουσιάζεται ἡ ψυχοτεχνική μέθοδος τῆς νοερᾶς προσευχῆς, μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό κείμενο τοῦ ἁγίου Συμεῶνος τοῦ Νέου Θεολόγου, καί εἶναι τό ἑξῆς: «Κάθησε κάτω μόνος σέ σιωπή, χαμήλωσε τό κεφάλι σου κλείσε τά μάτια σου, ἀνάπνεε ἥρεμα καί φαντάσου ὅτι βλέπεις μές τῆς καρδιᾶς σου τά βάθη. Κάνε ὥστε οἱ σκέψεις σου νά βαδίζουν ἀπ᾿ ἐκεῖ μέσ᾿ τήν καρδιά σου καί μέ τό ρυθμό τῆς ἀναπνοῆς σου λέγε, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με! Λέγε τήν ἐπίκλησιν αὐτήν ἐλαφρά μέ τά χείλη σου ἤ καλύτερα μέ τό μυαλό σου, προσπάθησε νά διώξης κάθε ἄλλη σκέψι καί μέ ὑπομονή καί ἠρεμία προχώρει ἐπαναλαμβάνοντάς την συνεχῶς»9.

Ἄραγε, ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», ἀπευθύνεται μόνο στήν τάξη τῶν μοναχῶν καί ἀποτελεῖ γνώρισμα καί ἰδεώδες κάποιων ἀνθρωπων, ἐκτός τοῦ κόσμου εὑρισκομένων καί διαβιοῦντων σέ Μονές, Κοινόβια, ἐρημιές καί Ἡσυχαστήρια; Ὄχι, μᾶς ἀποκρίνεται ὁ θεωρητικός τῆς προσευχῆς, Ἀγιορείτης Ἅγιος καί μέγας Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ἡ νοερά μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνία εἶναι καί γιά τούς ἐν τῷ κόσμῳ ἀδελφούς καί πρέπει νά τήν ἀσκοῦν, σέ ὅποιο βεβαίως στάδιο μπορεῖ ὁ καθένας.Κάποτε, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμάς εἶχε μία συζήτηση μέ ἕναν σεβάσμιο Γέροντα, ὀνόματι Ἰώβ. Ο Ἅγιος ὑπεστήριζε ὅτι ὄλοι,  νέοι καί γέροντες, ἄνδρες καί γυναῖκες, μοναχοί καί λαϊκοί, μικροί καί μεγάλοι, μποροῦν νά προσεύχωνται ἀδιαλείπτως, ἐπικαλούμενοι μέσα ἀπό την καρδιά τους τόν Ἰησοῦ καί μάλιστα μέ τήν καρδιακή λεγομένη, νοερά προσευχή. Ὁ μοναχός Ἰώβ διαφωνοῦσε καί ἐπέμενε ὅτι αὐτό εἶναι ἔργο μόνο τῶν μοναχῶν καί ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου. Μετά τήν συνομιλία τους ἀνεχώρησε ὁ καθένας στό Κελλί του. Ὁ Ἰώβ θέλησε νά προσευχηθεῖ καί μάλιστα νοερά. Καί ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, μέ κάποιο σημεῖο, ἐδικαίωσε τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Ἔστειλε οὐρανόθεν Ἄγγελο, γιά νά διδάξει τόν Ἰώβ ἐκεῖνα πούἀγνοοῦσε καί τά ὁποῖα δέν πίστεψε ἀπό τό στόμα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου. Ὁ θεῖος Ἄγγελος εἶπε στόν μοναχό: -Μήν ἀμφιβάλλεις οὐδόλως, ὧ πρεσβύτα Ἰώβ γιά ὅλα ἐκεῖνα πού σοῦ ἀπεκάλυψε ὁ ἱερός Γρηγόριος. Ἡ καρδιακή προσευχή ἀνήκει σέ ὅλους καί ἀπό τοῦ νῦν οὔτω θά φρονεῖς καί οὔτω θά ὁμολογεῖς. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος, ἐκφράζοντας ὅλη τήν πρό αὐτοῦ ἁγιοπατερική παράδοση και ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, δέν περιόρισε τό ζήτημα τῆς νοερᾶς προσευχῆς στούς μοναχούς, ἀλλά ὅπως εἶναι γνωστό καί ἀπό πολλὲς ὁμιλίες του, παρακινοῦσε καί τούς ἐν τῷ κόσμῳ πιστοὺς νὰ ἐπιδίδονται σ᾿ αὐτήν μετά θείου ζῆλου, ἀνάλογα μέ τήν προαίρεση καί τίς δυνατότητές τους. Συνιστοῦσε δέ, νά προσεύχονται νοερὰ καὶ μὲ τὴν καρδιά τους. Παρακινοῦσε ὁ ἱερός Γρηγόριος, ὅπως γράφει ὁ ἐγκωμιαστής καί βιογράφος του ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος νά πραγματοποιεῖται τό «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὄχι μόνο ἀπό μοναχούς, ἀλλά ἀπό ὅλους, «μή τούς ἔξω κόσμου καί μοναστάς μόνον, ἀλλά καί ἄνδρας καί γυναῖκας καί παῖδας καί σοφούς καί ἰδιώτας καί πάντας ὁμοῦ ταυτά διδάσκειν ὡσαύτως, καί πρός αὐτό τοῦτ᾿ ἐνάγειν πάσῃ σπουδῇ»10. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπέστειλε καί λόγο σχετικό στοὺς Ἰωάννην καὶ Θεόδωρον τοὺς φιλοσόφους, ποὺ βρίσκονταν στὸν κόσμο, στὸν ὁποῖο λόγο ἀποκάλυψε σ᾿ αὐτοὺς ὅλα τὰ μυστήρια τῆς νοερᾶς προσευχῆς. 

Ἕναν αἰῶνα περίπου ἀργότερα, ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης γράφει καί ἐκεῖνος ὅτι πρέπει νά ἐνεργοῦν κατά δύναμιν καί οἱ ἐν τῷ κόσμῳ τήν προσευχή. «Καί πάντας ὑποτύπωσιν ἔχειν ταύτην τήν προσευχήν ἐνεργεῖν κατά δύναμιν, καί ἱερωμένους, μονάζοντάς τε καί λαϊκούς»11. Πρέπει, λοιπόν, νά συνειδητοποιηθεῖ ἀπό ὅλους ὅτι «ἱερωμένοι, μοναχοί καί λαϊκοί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλοι κεκλημένοι στούς γάμους καί τή χαρά τῆς ἀδιαλείπτου, διά τῆς προσευχῆς, κοινωνίας μετά τοῦ ἐραστοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου τους»12. 

Εἶναι, βεβαίως, δύσκολη ἡ ἄσκηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς καί πρέπει νά γίνεται μέ καθοδήγηση ἐμπείρου ὁδηγοῦ, πνευματικοῦ πατρός. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στήν ἀσκητική παράδοση ἡ προσευχή αὐτή συνδέθηκε με τήν συνεχή ἐπανάληψη τῆς μονολογίστου προσευχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με». Ἡ οὐσία εἶναι στήν ἐπίκληση τοῦ θείου ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, γι᾿ αὐτό καί λέγεται «προσευχή τοῦ Ἰησοῦ». Μέ τήν προσήλωση στά λόγια τῆς προσευχῆς αὐτῆς καί τήν ἐπανάληψή της, κατά τήν ἀσκητική παράδοση, ἡ προσευχή ἀπό τά χείλη μεταφέρεται στό νοῦ, γι᾿ αὐτό καί λέγεται νοερά προσευχή. Τέλος, ἡ προσευχή, μαζί μέ τό νοῦ «κατεβαίνει» στήν καρδιά καί γίνεται πλέον αὐτενεργούμενη ἀπό τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ἐκτός ἀπό τήν γνωστή βιολογική λειτουργία της, ἀσκεῖ καί αὐτήν τήν πνευματική λειτουργία, ἡ ὁποία δέν ἀναστέλλεται ἀπό τήν ἐργασία τῆς ἡμέρας, ἤ τήν ἀνάπαυση τῆς νύχτας13. Ὁμιλοῦμε δηλαδή γιά τήν χαρισματική προσευχή. Ἀναφερόμαστε δέ, στά θέματα αὐτά ἀκροθιγῶς, διότι εἶναι μεγάλα καί πολύπτυχα καί ὁ χῶρος δέν ἐπαρκεῖ γιά μακροσκελεῖς ἀναλύσεις. Θά μπορούσαμε, λ.χ. νά ἀναφερθοῦμε στόν ρόλο τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου ὡς κέντρου φυσικοῦ, ὑπερφυσικοῦ καί παραφυσικοῦ, ὅπως τά ἀναλύει θαυμάσια ὀ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό «Συμβουλευτικό ἐγχειρίδιό» του, οὔτε σέ ἄλλες λεπτομέρειες σχετικά μέ τήν ταύτιση καί ἕνωση νοῦ καί καρδιᾶς, τή λειτουργία τοῦ νοῦ ὡς πνευματικοῦ ὀργάνου καί «ὀφθαλμοῦ τῆς ψυχῆς» κ.ἄ. Ὅμως, τά ζητήματα αὐτά ἔχουν ἀναλυθεῖ διεξοδικῶς ἀπό ἱκανούς συγγραφεῖς, ἐπί τῇ βάσει τῆς πατερικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ζῶντες μέσα στό περιρέον κλίμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πρασγματικότητας καί πνευματικότητας, δέν θά πρέπει νά λησμονήσουμε τόν πνευματικό χαρακτῆρα τῆς προσευχῆς, εἰδικά τῆς νοερᾶς, ἡ ὁποία μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό. Καί εἶναι γεγονός ὅτι «ἡ ἕνωση κτιστοῦ καί ἀκτίστου, πού πραγματοποιήθηκε κατά θεία εὐδοκία φυσικῶς τότε στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, γίνεται σήμερα καί στούς αἰῶνες διά τῆς χαρισματικῆς ἑνωτικῆς Θεοῦ καί ἀνθρώπου προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδιαίτερα διά τῆς νοερᾶς καί ἀδιαλείπτου προσευχῆς τῆς ἀσκητικῆς καί λειτουργικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτή ἡ ἕνωση καθιστᾶ μεθεκτές, μέσα ἀπό τήν πορεία τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως, τίς ἄκτιστες σωστικές τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ»14.

Ὑπάρχουν, λοιπόν, πολλά ἐπίπεδα ἀτομικῆς προσευχῆς. Καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού κατοπτεύουν καί τά ὑψηλά, ἀφοῦ τούς ἔχει δοθεῖ πλούσια Χάρη, ἀνάλογα μέ τόν ἀγῶνα τους καί τήν πρός τόν Θεό διάνοιξη τῆς καρδιᾶς. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού δέν ἔχουν ἀνέλθει τήν οὐρανοδρόμο πορεία τῆς προσευχῆς, ἀλλά βρίσκονται στά χαμηλά, στίς ὑπόρειες τοῦ Ὄρους. Ἄς μήν ἀπογοητεύονται. Ἄς ἐλπίζουν καί ἄς προσεύχονται ταπεινά ζητώντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτό εἶναι γιά ὅλους μας τό ἐπιδιωκόμενον τέλος (σκοπός). Τά ὑπόλοιπα τά τακτοποιεῖ ὁ Θεός. Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἀπευθυνόμενος πρός τόν Θεό, σέ μιά ἐξομολογητική του προσευχή, λέγει: «Κύριε, ποίησόν με οἷον θέλεις καί ὡς θέλεις, κἄν θέλω, κἄν μή θέλω»…

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016
_______________________________________________________________________

1 Κολοσ. δ΄, 2.
2 Α΄ Θεσσ. 5, 17.
3 Μ. Βασιλείου, Λόγος Ἀσκητικός, MPG. 31, 877 Α. βλ. Ἀρχιμ. Νικοδήμου Σκρέττα, Ἡ Νοερά Προσευχή ἔκφραση ἀληθοῦς λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἐκδ. Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 55.
4 Ἀθωνικοί διάλογοι, σελ. 82-83. Βλ. πρωτ. Κων. Φούσκα, Ἡ ἀτομική προσευχή, Ἀθῆναι 1982, σελ. 170.
5 ὅπου π.
6 Βλ. Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί προσευχῆς, ἔκδ. Ἱερά Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή Τ. Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 1994, σελ. 151-152.
7 Ἀρχιμ. Νικοδήμου Σκρέττα, Ἡ Νοερά προσευχή κατά τήν διδασκαλία τοῦ Ἀνωνύμου Ἁγιορείτου Ἡσυχαστοῦ, ἐκδ. Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 76.
8 ὅπου π., σελ. 77, ὅπου καί οἱ σχετικές παραπομπές.
9 Βλ. Ἀνωνύμου, Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ, μετφρ. Παντελεήμωνος Καρανικόλα, έκδ. «Ἀστήρ», σελ. 17-18.
10 Φιλοθέου Κωνσταντινουπόλεως, Ἐγκώμιον εἰς ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν, MPG. 151, 537CD.
11 Διάλογος, MPG. 155, 548B-594C.
12 Ἀρχιμ. Ν. Σκρέττα, Ἡ Νοερά προσευχή, ἔκφραση ἀληθοῦς λατρείας Θεοῦ, σελ. 183-184.
13 Γ. Μαντζαρίδη, Χριστιανική ἠθική 2, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 186.
14 Ἀρχιμ. Ν. Σκρέττα, Ἡ νοερά προσευχή,ἔκφραση ἀληθοῦς λατρείας τοῦ Θεοῦ, σελ. 246-247. Πρβλ. τοῦ αύτοῦ, Ἡ νοερά προσευχή κατά τή διδασκαλία τοῦ Ἀνωνύμου, Ἁγιορείτου Ἠσυχαστοῦ, σελ. 41.

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ (Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ)

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ
(Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ)

Ένας μεγάλος ασκητής, ο στάρετς Σεραφείμ του Σάρωφ, είπε ότι πρέπει να υπομένουμε τα ελαττώματά μας έτσι όπως υπομένουμε και των συνανθρώπων μας τα ελαττώματα. Να αντιμετωπίζουμε με συγκατάβαση τις αδυναμίες και τις ατέλειες της ψυχής μας, χωρίς ωστόσο να πέφτουμε στη νωθρότητα και την αμέλεια. Απεναντίας, μάλιστα, ν' αγωνιζόμαστε με ζήλο για την διόρθωση και την πνευματική προκοπή μας.

"Το να ταράζεται κανείς, όταν ενοχλείται από κάποιο πάθος, είναι σημάδι αγνωσίας και υπερηφάνειας", αποφαίνεται ένας από τους πατέρες, "και αυτό προέρχεται από την άγνοια της καταστάσεώς του και από τη φυγοπονία του. Το καλύτερο, λοιπόν, είναι, γνωρίζοντας τα μέτρα του με ταπείνωση, να υπομένει με προσευχή, ώσπου να τον ελεήσει ο Θεός".

Κάτω από το φως του λόγου του Θεού πρέπει να εξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στα πάθη και τις αδυναμίες μας, για ν' αποκτήσουμε ορθή γνώση του εαυτού μας και να τον κατευθύνουμε αλάθητα με βάση αυτή την ορθή γνώση.

Ο άνθρωπος "μέσα στις ανομίες συλλαμβάνεται και μέσα στις αμαρτίες γεννιέται". Τα πάθη, οι αμαρτωλές αδυναμίες τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, αποτελούν σύμφυτα χαρακτηριστικά του μεταπτωτικού ανθρώπου. Ανύπαρκτα, ως αφύσικα, ήταν τα πάθη στην άκακη ανθρώπινη φύση, όπως αυτή πλάστηκε από τον Θεό. Ανύπαρκτα, ως αφύσικα, είναι τα πάθη και στην ανακαινισμένη από το Άγιο Πνεύμα ανθρώπινη φύση.

Φυσικά, απεναντίας, είναι τα πάθη στην πεσμένη ανθρώπινη φύση, όπως ακριβώς φυσικές είναι σε κάθε σωματική ασθένεια οι συνέπειές της. Φυσική συνέπεια της σωματικής ασθένειας είναι και ο θάνατος του σώματος, που μετά την προπατορική πτώση έχασε την αθανασία. Πριν από την πτώση η αθανασία ήταν φυσική κατάσταση του σώματος, ενώ η ασθένεια και ο θάνατος όχι.

Τα πάθη είναι οι αμαρτίες με την πλατειά σημασία της λέξεως. Όταν ο απόστολος Παύλος λέει, "η αμαρτία που έχει εγκατασταθεί μέσα μου", με τη λέξη "αμαρτία" εννοεί τη μόλυνση σύνολης της ανθρωπίνης φύσεως από το κακό, εννοεί τα πάθη. Την κατάσταση αυτή ο ίδιος ο απόστολος την ονομάζει σαρκική και θάνατο.

Πριν λυτρωθεί από τον Σωτήρα Χριστό, ο άνθρωπος δεν μπορούσε, αν και το ήθελε, να αντισταθεί στα πάθη. Αυτά τον κυρίευαν με τη βία και τον εξουσίαζαν ενάντια στη βούλησή του. O χριστιανός με το άγιο Βάπτισμα αποτινάζει τον ζυγό των παθών, καθώς παίρνει με το Μυστήριο τη δύναμη ν' αντισταθεί σ' αυτά και να τα καταβάλει. Κι αυτός, ωστόσο, ο λυτρωμένος και ανακαινισμένος άνθρωπος, ο οποίος με το Βάπτισμα τοποθετήθηκε στον πνευματικό παράδεισο της Εκκλησίας, είναι ελεύθερος. Με το αυτεξούσιο, που του έχει παραχωρηθεί, μπορεί είτε να αντισταθεί στα πάθη και να τα νικήσει με τη δύναμη του Κυρίου, είτε να υποκύψει και να υποδουλωθεί σ' αυτά. Την ίδια ελευθερία είχε και στον αισθητό παράδεισο και ο πρωτόπλαστος άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε είτε να υπακούσει στον Θεό και να τηρήσει την εντολή Του, είτε να παρακούσει τον Θεό και να αθετήσει την εντολή Του, όπως και έκανε.

Κάθε αντίστασή μας σ' ένα πάθος το εξασθενίζει. Η διαρκής αντίστασή μας το υποτάσσει. Κάθε υποχώρησή μας το δυναμώνει. Η διαρκής υποχώρησή μας, μάς υποδουλώνει σ' αυτό.

Η αντίσταση του χριστιανού στα πάθη πρέπει να φτάνει μέχρι τη σταύρωση, τη σταύρωση του σαρκικού, δηλαδή του αμαρτωλού, εαυτού του "μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του". Αυτό σημαίνει πως οι εκλεκτοί πνευματικοί αγωνιστές χύνουν και το αίμα τους στον πόλεμο εναντίων των παθών. "Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα", λέει ο αββάς Λογγίνος. Μόνο εκείνος που "υπέμεινε παθήματα στη σάρκα, έπαψε να ζει μέσα στην αμαρτία", επισημαίνει και ο απόστολος. Επομένως, μόνο εκείνος που κακοπαθαίνει σωματικά, είτε εκούσια είτε ακούσια, αλλά σε κάθε περίπτωση αγόγγυστα και μακρόθυμα, γίνεται ικανός να αντισταθεί στις αμαρτωλές επιθυμίες της σάρκας, να τις καταβάλει και να τις σβήσει από μέσα του. Σώμα που αναπαύεται και καλοπερνά με κάθε λογής ανάπαυση και άνεση, γίνεται κατοικητήριο των παθών.

Ο Θεάνθρωπος που υπέμεινε παθήματα και σταυρικό θάνατο, ζητάει από τους μαθητές και ακολούθους Του να Τον μιμηθούν, θυσιάζοντας τα πρόσκαιρα για τα αιώνια και τα φθαρτά για τα άφθαρτα.

Απαραίτητος είναι για τον χριστιανό ο αγώνας εναντίον των παθών. Από την τυραννία τους, ωστόσο, δεν τον λυτρώνει αυτός ο αγώνας, αλλά η δύναμη του Υψίστου, η χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Με τη χαλιναγώγηση και τη νέκρωση της σάρκας, με τους ασκητικούς κόπους και με την τήρηση των ευαγγελικών εντολών ο χριστιανός αποκτά την αληθινή ταπείνωση. Και τι είναι αληθινή ταπείνωση; Είναι η πλήρης αυταπάρνηση, η ολοκληρωτική παράδοση στον Θεό, η διαρκής διακονία του Θεού. Μια τέτοια ταπείνωση ελκύει στην ψυχή τη θεία χάρη. Η θεία χάρη δίνει στην ψυχή την πνευματική αίσθηση. Και τότε τα πάθη, αυτές οι σαρκικές και αμαρτωλές αισθήσεις και έλξεις, μένουν ανενέργητα.

Η ενέργεια των παθών, που ευχαριστεί τον σαρκικό άνθρωπο, είναι δυσάρεστη και βασανιστική για τον πνευματικό άνθρωπο, στον οποίο προκαλεί έντονη αποστροφή. Με την πρώτη εμφάνιση ή διέγερση κάποιου πάθους, ο πνευματικός άνθρωπος φεύγει μακριά του σαν από αρπακτικό πτηνό, σαν από άγριο θηρίο, σαν από αιμοβόρο φονιά, και καταφεύγει στη σκέπη της προσευχής, στη σκέπη της ευαγγελικής διδασκαλίας, στη σκέπη του Θεού.

Ψυχή που δεν έχει καλλιεργηθεί με τις ευαγγελικές εντολές, ή σώμα που δεν έχει ασκηθεί με τους μόχθους της ευσεβείας, δεν μπορεί να γίνει ναός της θείας χάριτος, ναός του Αγίου Πνεύματος.

Η ουσία του αγώνα είναι η τήρηση των εντολών. Τηρητής των εντολών, όμως, δεν θα μπορέσει να γίνει εκείνος που δεν υποδούλωσε το σώμα του με τους ασκητικούς κόπους, τη νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή, εκείνος που αφήνει τη σαρκική σοφία να δεσπόζει μέσα του, εκείνος που τρέφει και στηρίζει τα πάθη του.

Ο θάνατος, μόνο ο θάνατος λυτρώνει οριστκά ακόμα και τους αγίους του Θεού από την επήρεια της αμαρτίας. Αδιάντροπα είναι τα πάθη: Μπορούν να ξεσηκωθούν ενάντια και σ' έναν ετοιμοθάνατο. Μη σταματήσεις, λοιπόν, να προσέχεις άγρυπνα τον εαυτό σου, έστω κι αν βρίσκεσαι στο κρεβάτι του θανάτου. Όταν το σώμα σου τοποθετηθεί στον τάφο, τότε μόνο να πιστέψεις στην απάθειά του.

Τα πάθη, παραμένοντας στον χριστιανό, τον αναγκάζουν να είναι σε διαρκή επιφυλακή, τον προκαλούν σε διαρκή πόλεμο, κι έτσι συμβάλλουν στην πνευματική πρόοδο. "Το κακό, κατά τη σοφή οικονομία της θείας πρόνοιας, συντελεί στην πραγματοποίηση του καλού, μολονότι δίχως καλή προαίρεση", λέει ο όσιος Μακάριος ο Μέγας.

Η σκληρή και βαριά μυλόπετρα συντρίβει το σιτάρι και το μεταβάλλει σε αλεύρι κατάλληλο για την παρασκευή ψωμιού. Η σκληρή μάχη με τα πάθη συντρίβει την καρδιά, αφαιρεί από τον άνθρωπο το πνεύμα της υπερηφάνειας, του αποκαλύπτει την κατάστασή του, κατάσταση πτώσεως και φθοράς, τον κάνει να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της λυτρώσεως, του παίρνει όλες τις ελπίδες, τις οποίες στήριζε στον εαυτό του, και τις μεταφέρει στον Λυτρωτή.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην προπατορική αμαρτία υπάρχουν οι σπόροι όλων των παθών. Ως απόγονοι, λοιπόν, του Αδάμ, γεννιόμαστε με τη ροπή προς κάθε λογής αμαρτία. Γι' αυτό δεν πρέπει να απορούμε, όταν εμφανίζεται μέσα μας οποιοδήποτε πάθος και μας πολεμάει.

Η εμφάνιση, η ενέργεια και η εξέλιξη ενός πάθους εξαρτώνται τόσο από τις ιδιότητες της ψυχής και του σώματος κάθε ανθρώπου όσο και από τις συνθήκες. Έτσι, στον έναν άνθρωπο ενεργεί με ιδιαίτερη δύναμη ετούτο το πάθος και στον άλλον εκείνο, στον έναν η φιλαργυρία και στον άλλον η γαστριμαργία, στον έναν η λαγνεία και στον άλλον η φιλοδοξία. Όποιος, πάντως, δεν πολεμείται από κάποιο πάθος, ας μη νομίζει πως αυτό δεν υπάρχει μέσα του, υπάρχει, απλώς δεν του δόθηκε η ευκαιρία να αποκαλυφθεί.

Ο αγωνιστής πρέπει να βρίσκεται αδιάλειπτα σε ετοιμότητα, για ν' αντιδράσει αποτελεσματικά, όταν θα του επιτεθεί ένα πάθος, προπαντός το πάθος εκείνο που εμφανίζεται πιο συχνά, τον πολεμάει πιο επίμονα και τον ταράζει πιο πολύ από τα άλλα.

Σε κάθε άνθρωπο τα πάθη που είναι οικεία στην πεσμένη φύση του διαφέρουν σε ένταση από τα πάθη που αποκτά θεληματικά. Η δύναμη των δευτέρων είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από τη δύναμη των πρώτων. Αλλά η μετάνοια, αυτό το παντοδύναμο φάρμακο που μας δόθηκε από τον παντοδύναμο Γιατρό, τον Θεό, θεραπεύει τον άνθρωπο που θα θελήσει να το χρησιμοποιήσει σωστά. Η μετάνοια είναι πανάκεια για όλες τις ασθένειες της ψυχής, για όλες τις αμαρτίες.

Μερικά πάθη, όπως η γαστριμαργία, η τρυφή, η πολυτέλεια, οι διασκεδάσεις, η φιλαργυρία, η φιλοδοξία, η απιστία, αποτελούν την αρχή και την αιτία άλλων παθών, όπως είναι η ηδυπάθεια, η λύπη, η οργή, η μνησικακία, ο φθόνος, η υπερηφάνεια, η λήθη του Θεού, η εγκατάλειψη της ενάρετης βιοτής. Στον πνευματικό αγώνα πρέπει να πολεμάμε αρχικά και κατεξοχήν τα πρώτα πάθη. Αν νικηθούν αυτά, τα δεύτερα θα αφανιστούν μόνα τους. Όποιος αρνήθηκε τις σωματικές απολαύσεις, την ανθρώπινη δόξα, τον υλικό πλούτο, τον βιοτικό περισπασμό, δεν θα κυριευθεί από την οργή και τη λύπη, την υπερηφάνεια και τη ζήλια. Ανεμπόδιστα θα βαδίζει στον δρόμο των εντολών του Θεού, τον δρόμο που οδηγεί στη σωτηρία, τον δρόμο που οδηγεί στη θεογνωσία, την προσιτή μόνο στις καθαρές καρδιές.

Αρχηγός και θύρα όλων των παθών είναι η απιστία. Αυτή αφήνει να μπουν στην ψυχή και η φιλαργυρία και η φιλοδοξία και η φιληδονία και η οργή και η λύπη και, το κορυφαίο κακό, η απελπισία.

Αρχηγός και θύρα όλων των γνήσιων χριστιανικών αρετών είναι η πίστη.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, ζώντας απρόσεκτα, ζώντας μέσα στον περισπασμό, δεν συνειδητοποιούν τα πάθη τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι ικανοποιούνται με τα πάθη τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι δικαιολογούν τα πάθη τους. Συχνά, μάλιστα, τα θεωρούν αρετές, αρετές καθαρές, αρετές υψηλές.

Ο αληθινός χριστιανός που διαρκώς προσέχει τον εαυτό του και που μέρα - νύχτα μαθητεύει στον νόμο του Κυρίου, προσπαθώντας να μιμηθεί τις ευαγγελικές εντολές με ακρίβεια, αυτός μπορεί να δει τα πάθη του. Όσο περισσότερο καθαρίζεται από την αμαρτία, όσο περισσότερο προοδεύει πνευματικά, τόσο πιο έντονα τα συνειδητοποιεί. Και τελικά, μπροστά στα μάτια του νου του - θεραπευμένου πια από το Ευαγγέλιο - αποκαλύπτεται η φοβερή άβυσσος όπου έχει πέσει η ανθρώπινη φύση, αποκαλύπτονται τα πάθη του σ' όλη τους τη ζοφερότητα. Τα πάθη είναι τα συμπτώματα και οι αποδείξεις της θανάσιμης ασθένειας της αμαρτίας, από την οποία έχει προσβληθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Πού οδηγεί τον χριστιανό το αντίκρυσμα των παθών του, η συνειδητοποίηση της πτώσεώς του; Τον οδηγεί στο πένθος, στο πικρό και διαρκές πένθος. Καμιά επίγεια χαρά δεν μπορεί να διακόψει αυτό το πένθος. Μόνο η θεία χάρη το σταματά από καιρό σε καιρό, προσφέροντας στην περίλυπη και τσακισμένη καρδιά την ελπίδα της σωτηρίας, την πνευματική ανάπαυση, την ουράνια απόλαυση, την ειρήνη του Χριστού.

Πού οδηγεί τον χριστιανό η φανέρωση της ενέργειας των παθών; Τον οδηγεί στον εντατικό αγώνα εναντίον τους. Ο αγωνιστής του Χριστού αυξάνει τις προσευχές του, τη νηστεία του, τις αγρυπνίες του, τις γονυκλισίες του, και ικετεύει τον Θεό για άφεση, εκθέτοντάς Του νοερά τις συμφορές του με ανέκφραστη συντριβή και αβάσταχτο πόνο καρδιάς. "Εγώ", λέει ο ιερός Δαβίδ, "όταν με ταλαιπωροὐσαν, φορούσα πένθιμο ρούχο και ταπείνωνα την ψυχή μου με νηστεία. Και η προσευχή μου, (αφού γίνει δεκτή από Σένα), θα επιστρέψει σ' εμένα (για την ωφέλειά μου)...Σαν άνθρωπος βυθισμένος στο πένθος και τη σκυθρωπότητα, έτσι ταπεινωνόμουν μπροστά τους".

Με ποιον τρόπο αποκαλύπτονται τα πάθη; Με αμαρτωλούς λογισμούς, αμαρτωλούς ρεμβασμούς, δηλαδή ονειροπολήματα, και αμαρτωλά αισθήματα. Οι λογισμοί και οι ρεμβασμοί άλλοτε εμφανίζονται ξαφνικά στο νου και άλλοτε πλησιάζουν ανεπαίσθητα δίχως να τους αντιληφθούμε. Με όμοιο τρόπο ξεφυτρώνουν και στην καρδιά τα αισθήματα, τα οποία επηρεάζουν και το σώμα. Από τους λογισμούς, τους ρεμβασμούς και τα αισθήματα ο άνθρωπος παρασύρεται στη διάπραξη της αμαρτίας είτε με το σώμα του είτε, το λιγότερο, με το νου και την καρδιά του.

Ο αγωνιστής του Χριστού οφείλει να αποφεύγει όχι μόνο τη σωματική αμαρτία, αλλά και τη νοερή και την καρδιακή. Γιατί κάθε πάθος δυναμώνει όταν το ικανοποιούμε, όταν υποκύπτουμε στις άνομες απαιτήσεις του, ακόμα και όταν το αφήνουμε απλώς να κατοικεί και να κινείται ανεπαίσθητα μέσα μας. Το πάθος που ενεργείται στην πράξη ή έστω έχει ριζώσει στην ψυχή, επειδή αυτή το συμπαθεί και το τρέφει για πολύν καιρό, αποκτά εξουσία πάνω στον άνθρωπο. Απαιτούνται τόσο μακροχρόνιος και αιματηρός αγώνας όσο και ιδιαίτερη ενίσχυση από το θείο έλεος, για ν' αποτιναχθεί ο ζυγός ενός πάθους, που έγινε δεκτό αυτοπροαίρετα από τον άνθρωπο και απέκτησε εξουσία πάνω του. Εξουσία πάνω στον άνθρωπο αποκτά το πάθος, όταν αυτός πέσει σωματικά σε θανάσιμο αμάρτημα ή και απλώς όταν απολαύσει εκούσια την αμαρτία μέσα στον μυστικό θάλαμο της ψυχής του, θάλαμο αφιερωμένο στον Χριστό.

Δεν είναι δυνατόν τα πάθη, όταν αυτά ζουν μέσα στον άνθρωπο, να μην εκδηλωθούν στους λογισμούς του, στα λόγια και στις πράξεις του. Στο στάδιο της αθλήσεως των χριστιανών ασκητών, που αποβλέπουν στην τελειότητα, ως πτώσεις καταλογίζονται οι εκδηλώσεις των παθών έστω και στους λογισμούς μόνο.

Οι πτώσεις είναι αναπόφευκτες για τον απόγονο του Αδάμ με τη μολυσμένη από την αμαρτία ανθρώπινη φύση. Ιδιαίτερα ένας αρχάριος ασκητής δεν μπορεί να μην παρασυρθεί από αμαρτωλές σκέψεις και αμαρτωλά αισθήματα, δεν μπορεί να μην αμαρτήσει όχι μόνο με τον νου και την καρδιά, αλλά και με τα λόγια και με τα έργα. Μπορεί, ωστόσο, και πρέπει ύστερα από την πτώση του να θεραπευθεί αμέσως με τη μετάνοια.

Εδώ, βέβαια, δεν γίνεται λόγος για τις πτώσεις σε θανάσιμα αμαρτήματα ή, πολύ περισσότερο, για τη συνειδητή και εκούσια αμαρτωλή ζωή, που είναι ολόκληρη μια πτώση, αλλά για πτώσεις μικρές, από αδυναμία, οι οποίες ονομάζονται συγγνωστές αμαρτίες και τις οποίες δεν μπορούν να αποφύγουν εντελώς ούτε οι δίκαιοι.

"Και εφτά φορές να πέσει ο δίκαιος, ξανασηκώνεται" με τη μετάνοια, λέει η Γραφή. Και όσο καθαρίζεται κανείς με τη μετάνοια, τόσο λιγοστεύουν οι πειρασμικοί λογισμοί. Αλλά συνάμα γίνονται πιο λεπτοί, πιο δυσδιάκριτοι, τόσο, που καμιά φορά παραπλανούν ακόμα και ανθρώπους γεμάτους θεία χάρη. Παραπλανώντας τους, πάντως, τους ταπεινώνουν, τους προφυλάσσουν από την υψηλοφροσύνη και τους συγκρατούν στη σωτήρια κατάσταση της μετάνοιας.

Όταν αποκαλυφθεί μέσα μας η ενέργεια των παθών, ας διατηρήσουμε την ειρήνη της καρδιάς μας. Ας μην ταραχθούμε, ας μη λυπηθούμε, ας μη σαστίσουμε. Είτε αδύναμη είναι αυτή η ενέργεια είτε δυνατή, ας αντισταθούμε με ανδρεία.

Τα πάθη δεν θα πάψουν να επαναστατούν και να μας πολεμούν, ώσπου να μας σκεπάσει η ταφόπλακα! Ας ετοιμαστούμε, λοιπόν, για ισόβια αντίσταση. με σταθερή την πεποίθηση ότι δεν είναι δυνατό να νικάμε πάντοτε. Αναπόφευκτα θα υποστούμε αθέλητες ήττες, και αυτές ακριβώς οι ήττες θα συντελούν στην πνευματική μας πρόοδο, όταν διατηρούν και ενισχύουν μέσα μας τη μετάνοια και τη θυγατέρα της, την ταπείνωση.

Ας μην επαναπαυόμαστε στις νίκες μας επί των παθών κι ας μην ενθουσιαζόμαστε μ' αυτές τις νίκες. Τα πάθη είναι πονηρά τόσο, όσο και οι δαίμονες που τα μεταχειρίζονται.

Συνηθίζουν, λοιπόν, να παρουσιάζονται σαν νικημένα, ώστε εμείς, νομίζοντας ότι κατορθώσαμε την εξουδετέρωσή τους, να κυριευθούμε από την έπαρση. Κι όταν κυριευθούμε από την έπαρση, η νίκη τους θα είναι πιο άνετη και πιο αποφασιστική.
Ας προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε τόσο τις νίκες όσο και τις ήττες μας με τον ίδιο τρόπο: με ανδρεία, με ψυχραιμία, με νηφαλιότητα.

Παρασύρθηκες από αμαρτωλούς ρεμβασμούς; Δέχτηκες με ευχαρίστηση αμαρτωλούς λογισμούς; Είπες λόγια ανώφελα ή απερίσκεπτα; Έφαγες υπέρμετρα; Υποχώρησες σε κάποιαν άλλη αδυναμία; Μην ταραχθείς, μη λιγοψυχήσεις, μην προσθέσεις πληγή πάνω στην πληγή, όπως έλεγε ο στάρετς Σεραφείμ του Σάρωφ. Μετανόησε αμέσως μπροστά στον καρδιογνώστη Θεό και, διατηρώντας την ψυχική σου ειρήνη, συνέχισε με επιμονή και σταθερότητα τον αγώνα για τη διόρθωση και την πνευματική σου τελείωση, βέβαιος πια για την αναγκαιότητα την αδιάλειπτης και αυστηρής παρακολούθησης του εαυτού σου.

Η σωτηρία μας είναι ο Θεός μας και όχι τα έργα μας. Με τα καλά μας έργα, δηλαδή την τήρηση των ευαγγελικών εντολών, απλώς αποδεικνύουμε την ειλικρίνεια της πίστεώς μας και την αφοσίωσή μας στον Θεό.

Μη δίνεις σημασία στους λογισμούς της ψεύτικης ταπεινοφροσύνης, οι οποίοι, όταν, παρασύρεσαι και πέφτεις, σου λένε ότι ο Θεός οργίστηκε πια μαζί σου, ότι σε εγκατέλειψε και σε ξέχασε. Την προέλευση τέτοιων λογισμών θα την καταλάβεις από τους καρπούς τους. Και οι καρποί τους είναι η λύπη, η ακηδία και η χαλάρωση του πνευματικού αγώνα ή, συχνά, ακόμα και η εγκατάλειψή του.

Αν οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν ότι στο μεγάλο και πολύμοχθο στάδιο του πνευματικού αγώνα αναπόφευκτα θα υπάρχουν όχι μόνο νίκες αλλά και ήττες, ότι η ανεπάρκεια, η αδυναμία, η αμαρτωλότητά μας δεν είναι δυνατόν παρά να εκδηλώνονται από καιρό σε καιρό, πολύ περισσότερο τα γνωρίζει όλα αυτά ο θεσμοθέτης του πνευματικού αγώνα, ο παντογνώστης Πλάστης μας και Θεός μας. Βλέπει με ευσπλαχνία τις ακούσιες πτώσεις των αγωνιστών Του, αλλά βλέπει με ικανοποίηση και τη γενναιοψυχία, τη σταθερότητα, την πιστότητά τους. Γι' αυτό τους ετοιμάζει τα αμάραντα στεφάνια της δικαιοσύνης, της νίκης, της δόξης.

Πόσο ποθητή είναι η αγνότητα, η καθαρότητα της καρδιάς και του σώματος! Σ' αυτήν ρίχνει το στοργικό Του βλέμμα, σ' αυτήν δείχνει την ευμένειά Του ο Θεός! Και πώς αποκτάται η καθαρότητα; Με συνεχή και πολύμοχθο αγώνα εναντίων της ακαθαρσίας των παθών και της αμαρτίας. Αλλά για ν' αρχίσουμε αυτόν τον αγώνα, είναι απαραίτητο να αποκαλυφθεί πρώτα η ακαθαρσία της ψυχής μας μπροστά στα μάτια του νου μας με τους λογισμούς, τους ρεμβασμούς και τα αισθήματα. Όποιος ποτέ δεν πολέμησε την ακαθαρσία του, όποιος δεν γνωρίζει καν την ακαθαρσία του, όποιος νομίζει πως είναι καθαρός, βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη αυταπάτη και κινδυνεύει κάθε στιγμή να γκρεμιστεί στην άβυσσο θανάσιμων αμαρτημάτων. Η ακαθαρσία είναι αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της πεσμένης μας φύσεως. Η καθαρότητα είναι δώρο της θείας χάριτος, την οποία ελκύει ο άνθρωπος, όταν αγωνίζεται σωστά για την κάθαρσή του.

Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στην αμαρτία που κάνει κάποιος από πρόθεση, έχοντας διάθεση φιλάμαρτη, και στην αμαρτία που κάνει άλλος από συναρπαγή και αδυναμία, έχοντας διάθεση φιλόθεη. Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στη ζωή της αμαρτίας, τη ζωή της ικανοποιήσεως όλων των επιθυμιών και των παθών, και στη ζωή που συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, αλλά περιστασιακά κηλιδώνεται από την αμαρτία λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας.

Πολύ επικίνδυνη είναι η πρόωρη απάθεια! Πολύ επικίνδυνη είναι η πρόωρη απόλαυση της θείας χάριτος! Τα υπερφυσικά χαρίσματα μπορούν να καταστρέψουν τον αγωνιστή που δεν γνώρισε τις αδυναμίες του με πτώσεις, τον αγωνιστή που δεν έχει επαρκή πείρα των μεταπτώσεων της πνευματικής ζωής και του πολέμου με τους αμαρτωλούς λογισμούς, τον αγωνιστή που δεν έχει γνωρίσει τέλεια την κακία και την πανουργία των δαιμόνων αλλά και το ευμετάβλητο της ανθρωπίνης φύσεως.

Κάθε άνθρωπος, ακόμα και αυτός που αξιώθηκε να γίνει σκεύος της θείας χάριτος, είναι ελεύθερος να επιλέγει είτε το καλό είτε το κακό. Κι ένας πνευματοφόρος, λοιπόν, μπορεί, κάνοντας κατάχρηση της χάριτος που έχει λάβει, να παραδοθεί κάποτε στην υπερηφάνεια, ν' αντιμετωπίσει με έπαρση τον πλησίον. Έτσι, στη συνέχεια, θα κυριευθεί από την αυταρέσκεια και την αυτοπεποίθηση, συνέπειες των οποίων είναι η αμέλεια, η χαλάρωση του αγώνα και, τελικά, η εγκατάλειψή του. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι, με την πρώτη εκδήλωση της αμέλειας, ξεσηκώνονται αναπάντεχα οι σαρκικές επιθυμίες, πέφτουν λυσσαλέα επάνω στον άνθρωπο, τον παρασύρουν σαν ορμητικός χείμαρρος και τον γκρεμίζουν στο βάραθρο της ασέλγειας, όπου συχνά τον περιμένει ο ψυχικός θάνατος.

Ο φιλάνθρωπος Θεός, "ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν σε βάθος την αλήθεια", επιτρέπει να πολεμούνται οι μαθητές Του, επιτρέπει να πολεμούνται οι φίλοι Του από εξωτερικές και εσωτερικές θλίψεις σ' όλη τη διάρκεια της επίγειας ξενιτιάς τους. Επιτρέπει, επίσης, να πολεμούνται από τα πάθη και να υπομένουν τα παθήματα, που τους προξενεί αυτός ο πόλεμος, παθήματα ασύγκριτα πιο οδυνηρά απ' όλους τους εξωτερικούς πειρασμούς.

Ο αόρατος εσωτερικός πόλεμος του χριστιανού με τα πάθη δεν είναι καθόλου κατώτερος ή ευκολότερος από τον αιματηρό αγώνα των μαρτύρων της πίστεως. "Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα", λένε, όπως είδαμε, οι πατέρες, που γνώρισαν εμπειρικά αυτόν τον πόλεμο. Μόνο οι επιμελείς τηρητές των ευαγγελικών εντολών, μόνο οι αληθινοί μαθητές του Χριστού πολεμούν με συνέπεια και αυταπάρνηση τα πάθη τους. "Η ακριβής τήρηση των εντολών διδάσκει στους ανθρώπους πόσο αδύναμοι είναι", λέει ο όσιος Συμεών ο Νεός Θεολόγος. Στη γνώση και τη συναίσθηση της αδυναμίας μας θεμελιώνεται όλο το οικοδόμημα της σωτηρίας μας.

"Η ακριβής τήρηση των εντολών διδάσκει στους ανθρώπους πόσο αδύναμοι είναι": Τι παράξενη λογική για την επιφανειακή σκέψη! Και όμως, τα λόγια τούτα είναι λόγια πείρας. Μόνο με την επιμελημένη τήρηση των εντολών μπορεί ο άνθρωπος να πεισθεί για την απόλυτη αδυναμία του παλαιού Αδάμ, για τη δύναμη του νέου Αδάμ και για την ορθότητα του πατερικού εκείνου ορισμού, σύμφωνα με τον οποίο ο πνευματικός νόμος δεν μπορεί να εκπληρωθεί παρά μόνο με τους οικτιρμούς του Χριστού.

Με την οικονομία της παντοδύναμης αγαθής πρόνοιας του Θεού, ακόμα και η ίδια η αμαρτία που ζει μέσα στον άνθρωπο, η αμαρτία που κυριαρχεί σ' όλη την ύπαρξή του, σ' όλα τα μέρη της ψυχής του και σ' όλα τα μέλη του σώματός του, συμβάλλει στην πνευματική του πρόοδο, αν βέβαια είναι αληθινός χριστιανός.

Η συναίσθηση της πνευματικής μας φτώχειας, η παραδοχή της πνευματικής μας πτώσεως, η αναγνώριση της αναγκαιότητας της λυτρώσεως και η ολόψυχη ομολογία ως Λυτρωτή του Υιού του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι οι καρποί της πάλης μας με τα πάθη. Αυτοί οι καρποί αποτελούν το εχέγγυο της αιώνιας μακαριότητας.

Η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας, η παραδοχή της πτώσεως, η ζωντανή ομολογία του Λυτρωτή είναι άγνωστες στον άνθρωπο που έχει κοσμικό φρόνημα. Αυτός είναι δούλος των παθών, δεν βλέπει στον εαυτό του παρά μόνο προτερήματα, μόνο αρετές, και είτε δεν περιμένει τίποτα στον ουρανό, καθώς δεν συλλογίζεται ποτέ τον ουρανό, είτε περιμένει βραβεία σαν οφειλές, έχοντας πλήρη άγνοια της μοναδικής αρετής που βραβεύεται στον ουρανό και που δεν είναι άλλη από τον χριστιανικό τρόπο ζωής.

Ο δούλος του Θεού, τηρώντας τις ευαγγελικές εντολές, όλο και πιο καθαρά βλέπει τα πάθη του. Και όσο η χάρη του Αγίου Πνεύματος δημιουργεί μακάριες πνευματικές καταστάσεις -τη συναίσθηση της πνευματικής του φτώχειας, το πένθος, την πραότητα, το έλεος, την καθαρότητα, τη διάκριση -, τόσο νιώθει τον εαυτό του πιο αμαρτωλό απ' όλους τους αμαρτωλούς, αμέτοχο σε οποιοδήποτε καλό, ένοχο αναρίθμητων κακών, άξιο αιώνιων βασάνων στη γέεννα του πυρός για τη διαρκή αθέτηση των εντολών του Θεού.

Οι άγιοι πατέρες, βλέποντας μέσα τους πνευματική καρποφορία από την πάλη με τα πάθη, δεν επιθυμούσαν την παύση του αοράτου πολέμου. Επιθυμούσαν να υπομένουν τον πόλεμο με ανδρεία και καρτερία.

Τι μακάριοι που ήταν! Δεν αναζητούσαν αλλού την τελειότητα παρά μόνο στην ταπείνωση. Δεν αναζητούσαν αλλού την ελπίδα της σωτηρίας παρά μόνο στον Χριστό. Όπου δεν υπάρχει ταπείνωση, εκεί δεν υπάρχει καμιά χριστιανική αρετή. Όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, εκεί υπάρχουν όλες οι αρετές στην πληρότητά τους. Εκεί υπάρχει ο ίδιος ο Χριστός. Εκεί τα πάθη και ο χειριστής τους, ο εχθρός μας διάβολος, καθόλου δεν μπορούν να βλάψουν τον εργάτη του Κυρίου. Εκεί "το παιδί της ανομίας", η αμαρτία, "δεν θα μπορέσει να του κάνει κακό".

Ας βαδίσουμε στ' αχνάρια των πατέρων, και θα φτάσουμε στο λιμάνι της αιώνιας μακαριότητας. Αμήν.

Ασκητικές Εμπειρίες Β΄. Ιερά Μονή Παρακλήτου

Πηγή: agioreitika.esy.es

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ (Ἃγιος Βασίλειος ὁ Μέγας)

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

(Ἃγιος Βασίλειος ὁ Μέγας)

Ο Μακάριος και ο Ιωάννης υπέφεραν πολύ· τους καταδίωκε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης* (361-363 μ.Χ.) για την Πίστη τους· και από ό,τι αναφέρει ο Μ. Βασίλειος για να τους στηρίξει, και το αυτοκρατορικό περιβάλλον – «οι κρατούντες» ανώτεροι υπάλληλοι – και οι δικοί τους – «οι γνώριμοι», ίσως οικογενειακοί – πρόσθεταν τις απειλές τους και τις κολακείες τους.

Ο Μέγας Βασίλειος θέλοντας να τονώσει το ηθικό τους, αντιπαραβάλλει τους κόπους που έχουν οι γήινες επιδιώξεις με τις θλίψεις, που ο πιστός Χριστιανός σηκώνει χάριν του Χριστού. Και το πιο ισχυρό αντίβαρο, η συμμαχία στον αγώνα του Κυρίου Ιησού· και η βασιλεία των ουρανών, που είναι το τέρμα των κόπων και των πόνων μας.

Αυτή η μεταφυσική διάσταση της επιστολής είναι για τους δύσκολους καιρούς, όπου αποθρασύνονται οι εχθροί της Πίστεως, η πνοή της αισιοδοξίας για την τελική νίκη της Αληθείας και για τη βράβευση των αγωνιστών της.

Σαν το Μακάριο και τον Ιωάννη της 18ης επιστολής του Μ. Βασιλείου πολλοί σήμερα αγωνίζονται, διώκονται και βασανίζονται· είναι αυτοί που έχουν τη χάρη να βαστάζουν μέσα στην ψυχή τους την υπόθεση του Χριστού και στη δική μας εποχή.

Μ. Βασιλείου

Επιστολή 18η

Μακαρίῳ και Ιωάννῃ

Δεν ξαφνιάζουν οι γεωργικοί κόποι τους γεωργούς, ούτε είναι απροσδόκητη η θαλασσινή φουρτούνα για τους ναύτες, όπως και ο ιδρώτας δεν παραξενεύει τους εργάτες κατά το καλοκαίρι· έτσι δεν είναι εκτός προγράμματος και η θλίψη της παρούσας ζωής, για εκείνους που διάλεξαν τη ζωή της ευσεβείας. Αλλά στο καθένα επάγγελμα από αυτά που αναφέρθηκαν έχει συνταιριαχθεί ανάλογος κόπος που μας είναι γνωστός· αυτοί δε που μετέχουν στο επάγγελμα, τον αναδέχονται τον πόνο αυτό, όχι βέβαια γιατί τους αρέσει να κοπιάζουν, αλλά διότι περιμένουν να απολαύσουν τα αγαθά που εκείνα – τα επαγγέλματα – αποδίδουν. Διότι οι ελπίδες που συγκρατούν και συναρμόζουν ολόκληρο τον βίο των ανθρώπων γλυκαίνουν και παρηγορούν τη δυσκολία που έχει το καθένα επάγγελμα.

Και άλλοι μεν από αυτούς που κοπιάζουν για τους καρπούς της γης ή για άλλα γήινα αγαθά, έχασαν παντελώς τις ελπίδες τους και απόλαυσαν τα αγαθά που περίμεναν μονάχα με τη φαντασία τους· αλλά και άλλοι εις τους οποίους συνέβη να αποβούν τα αποτελέσματα κατά την επιθυμία τους, αναγκάσθηκαν και αυτοί να ελπίσουν και μια δεύτερη φορά, αφού η πρώτη τους ελπίδα γρήγορα έφυγε και μαράθηκε.

Μονάχα σ’ αυτούς που καταπονούνται χάριν της ευσεβείας δεν εξαφάνισε τις ελπίδες το ψεύδος, ούτε το αποτέλεσμα κατάστρεψε τους αγώνες και τα βραβεία τους, εφόσον αυτούς τους παραλαμβάνει μόνιμη και ασφαλής η βασιλεία των ουρανών.

Να μη σας ταράζει λοιπόν καμιά συκοφαντία, μήτε φοβέρα των κρατούντων να σας τρομάζει· ούτε και να σας λυπεί ειρωνεία και ύβρις των γνωστών σας ανθρώπων· ούτε κρίση δυσμενής από εκείνους, που προσποιούνται ότι σας νοιάζονται κρύβοντας τις δόλιες προθέσεις τους κάτω από συμβουλές· τίποτε να μη σας τρομάζει εφόσον μαζί σας συναγωνίζεται ο λόγος (το δόγμα) της αληθείας. Αντιμέτωπος όλων αυτών ας μάχεται ο ορθός λογισμός και ας παρακαλεί να του γίνει σύμμαχος ο Διδάσκαλος της ευσεβείας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, χάριν του οποίου είναι γλυκύ πράγμα να πάσχει κανείς και το να πεθάνει είναι κέρδος.

* Κατά μιαν άλλη άποψη, τους καταδίωκαν οι Αρειανοί επί του αιρετικού Αυτοκράτορα Ουάλεντος (364-378 μ.Χ.)

Πηγή

Η Σφαγὴ τῶν ῾Αγίων Νηπίων ὑπὸ τοῦ ῾Ηρώδου (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Μία πνευματικὴ-ἡσυχαστικὴ προσέγγισις

Ο ΗΡΩΔΗΣ προσπάθησε νὰ θανατώση τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὁ ῾Οποῖος ὡς Βρέφος Αἰώνιον, ὡς Παιδίον Νέον, ἀποτελοῦσε ἀπειλὴ γιὰ τὸ διεφθαρμένο βασίλειό του. Νόμιζε, ὅτι θὰ ἔπαιρνε κάποια ἡμέρα τὴν ἐξουσία του, τὴν ὁποίαν ἐν τῇ ἀφροσύνῃ του θεωροῦσε ἄφθαρτη καὶ ἄτρωτη. Στὴν παράφορη προσπάθεια ἐξολοθρεύσεως τοῦ «ἐπιδόξου διεκδικητοῦ» τοῦ θρόνου του, ἔδωσε ἀπάνθρωπη ἐντολὴ γιὰ τὴν γενικὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω...

Τὰ πρῶτα θύματα τῆς νέας Πίστεως, οἱ Πρωτομάρτυρες Αὐτῆς, ἦσαν τὰ ἀθῶα, καθαρά, ἁγνὰ καὶ ἄκακα βρέφη, αὐτὰ ποὺ ἀγαποῦσε καὶ ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους ὁ Κύριός μας καὶ ζητεῖ νὰ τὰ ὁμοιάσουμε, γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὴν αἰώνιο Βασιλεία Του.

Κάθε ἕνας, ὁ ὁποῖος ἀκολουθεῖ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ παράγγελμα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἐπιστρέφει στὴν παιδικὴ καθαρότητα καὶ ἀθωότητα, μέσῳ τῆς καθαρτικῆς, ζωογόνου καὶ μεταμορφωτικῆς μετανοίας, ἀντιμετωπίζει ἀργὰ ἤ γρήγορα τὸν ῾Ηρώδη ἤ τοὺς ῾Ηρῶδες του, οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν νὰ τὸν καταδιώκουν, προκειμένου νὰ τὸν ἀναγκάσουν ἤ νὰ παύση νὰ ἀκολουθῆ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ ἤ νὰ ἐξολοθρευθῆ καὶ θανατωθῆ.

῞Οταν ὁ ἄνθρωπος ἀναλαμβάνη τὸν ἀγῶνα καθάρσεως διὰ τῆς μετανοίας, ἐπισύρει τὸν θανάσιμο φθόνο τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους καὶ ὁπωσδήποτε θὰ καταδιωχθῆ. ῾Ο διάβολος καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ διαβόλου δὲν ἐπιθυμοῦν καὶ δὲν ἀνέχονται ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ νὰ «συλληφθῆ» ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ Νέος ᾿Αδάμ, τὸ Αἰώνιον Θεῖον Βρέφος, ὥστε νὰ ἀνατείλη καὶ πάλι στὴν γῆ ὁ Νοητὸς ῞Ηλιος τῆς Δικαιοσύνης, νὰ λάμψη καὶ πάλι ἡ μαρμαρυγὴ τῆς Δόξης τῶν ᾿Ακτίνων Του· προσπαθοῦν δὲ μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐμποδίσουν καὶ νὰ ματαιώσουν μία νέα ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου, διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ μία ἐπαναλαμβανόμενη νίκη τοῦ Χριστοῦ, αὔξησι καὶ οἰκοδομὴ τῆς ᾿Εκκλησίας Του, μία νέα ἧττα τοῦ διαβόλου καὶ μία ὑποχώρησι καὶ διάλυσι τοῦ σκοταδιοῦ του καὶ τῆς κοσμικῆς κυριαρχίας/ἐξουσίας του.

῾Ο πονηρὸς ἐπιδιώκει μὲ κάθε τρόπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ποὺ μετανοεῖ νὰ μὴ φθάση τουλάχιστον στὴν ἐπίγνωσι τῆς ᾿Αληθείας καὶ στὴν Κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, νὰ μὴ ἀρχίση ὁ ἐν μετανοίᾳ ἄνθρωπος νὰ νήφη ἐπὶ τῶν λογισμῶν του καὶ νὰ τηρῆ καὶ φυλάσση τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του, νὰ μὴ «μάθη» τὴν ἀδιάλειπτη Νοερὰ Προσευχή, νὰ μὴ ἀποδυθῆ στὸν ἀγῶνα τῆς πράξεως τῶν ἀρετῶν, νὰ μὴ προσέρχεται ἀξίως, μετὰ φόβου Θεοῦ, Πίστεως καὶ ᾿Αγάπης, στὴν Θεία Εὐχαριστία.

῎Αν ὁ ἄνθρωπος ἀμελήση, φοβηθῆ καὶ ἐπιστρέψη εἰς τὰ ὀπίσω, τότε ὁ ῾Ηρώδης, ἤτοι ὁ διάβολος, «κέρδισε». ῎Αν ὅμως ὁ ἄνθρωπος προχωρήση, χάριτι Θεοῦ, σὲ ὅλα τὰ ἀνωτέρω καὶ ἀρχίση μέσῳ τῆς ἐν ὑπακοῇ καὶ ταπεινώσει συμμετοχῆς στὴν Θεία Εὐχαριστία νὰ δίδη τόπον ἐντὸς τοῦ ἐσπιλωμένου σώματός του καὶ τῆς φάτνης τῆς ἀλόγου ψυχῆς του στὸ Θεῖον Βρέφος, ὥστε ἡ Βασιλεία Του νὰ ἀρχίση νὰ ἀχνοφέγγη στὴν μέχρι τότε σκοτεινὴ ψυχή του, τότε ὁπωσδήποτε ὁ ῾Ηρώδης ἤ οἱ ῾Ηρῶδες θὰ ἐξαπολύσουν γενικὴ ἐπίθεσι, ὥστε νὰ ἀνακτήσουν τὸ «χαμένο ἔδαφος».

Στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ παραχώρησις ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ ἀγωνιζομένου πιστοῦ ἀδείας ἱκανοποιήσεως σὲ ἔστω καὶ ἕνα «κοιμισμένο» πάθος του, ἀκόμη καὶ ἡ ἀπροσεξία στὶς αἰσθήσεις ὡς καὶ ἡ ἐμμονὴ σὲ ὅ,τιδήποτε ἐγωϊστικὸ καὶ ἐμπαθές, ἀποτελοῦν τὴν θύραν διελεύσεως καὶ εἰσόδου τῶν ἐχθρῶν του ἐντός του, οἱ ὁποῖοι ἐπιποθοῦν θηριωδῶς νὰ εὕρουν τὸ Θεῖον Βρέφος γιὰ νὰ τὸ «κατασφάξουν»...

Τὸ Θεῖον Βρέφος ποτὲ δὲν παραμένει ἀφύλακτο, ἀλλὰ στὶς περιπτώσεις ἐπιδρομῆς καὶ λεηλασίας ἐντὸς τῆς ψυχῆς, ἀπὸ ἀμέλειά της, ἀπομακρύνεται ἀμέσως καὶ φεύγει εἰς γῆν Αἰγύπτου, ἤτοι εἰς ἄλλην ψυχήν, εἰς ἄλλον λαόν, πρὸς ἀνάπαυσιν καὶ περίθαλψίν Του.

῞Ομως, ὁ τοιοῦτος ἔρημος ἄνθρωπος παραδίδεται ἀφύλακτος στὴν διωκτικὴ μανία τῶν κακίστων ἐχθρῶν του, οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν τὸ ἔργο τῆς φρικτῆς «βρεφοκτονίας». ῞Ολες οἱ ἀγαθὲς ἕξεις, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀρχίσει νὰ βλαστάνουν ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν Παρουσία τοῦ Θείου Βρέφους, οἱ ἀγαθοὶ λογισμοί, νεύσεις, νοήσεις, δυνάμεις, διαθέσεις κλπ., ὅλα πλέον ἐκτίθενται στὴν καταστροφικὴ μανία τῶν διωκτικῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ τῆς πονηρίας, ποὺ ἐπιποθοῦν διακαῶς νὰ ἀπογυμνώσουν τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν χειροτερεύσουν, νὰ τὸν καταστήσουν καὶ πάλι σπήλαιο ληστῶν!...

῾Η καταστροφικὴ αὐτὴ διαδικασία διαρκεῖ ὅσο ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀναποφάσιστος καὶ παραδομένος στὴν ἐπήρεια τοῦ πειρασμοῦ. Καταπαύει δὲ καὶ ἀναστέλλεται, στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ ἀγωνιστὴς συνέρχεται καὶ ὀργανώνει τὴν ἄμυνά του, ἀντιμαχόμενος γενναίως καὶ καλῶν εἰς βοήθειαν τὸν δυνάμενον σώζειν. Αὐτόν, ποὺ ἄφησε τὰ θεῖα ῎Ιχνη Του, τοὺς θείους Χαρακτῆρες Του ἐντὸς τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς φωταυγοῦς Παρουσίας Του. ῾Η γνήσια μετάνοια, ἐν ταπεινώσει, ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ πατρός, καταπαύει τὴν ὀργὴν καὶ κοπάζει τὴν θραῦσιν...

Γι᾿ αὐτό, στὴν Θ. Λειτουργία, κατὰ τὸν Καθαγιασμό, παρακαλοῦμε τὰ Θεῖα Δῶρα νὰ μᾶς ἀποβοῦν εἰς «νῆψιν ψυχῆς». ῎Ανευ νηπτικῆς στάσεως καὶ διαθέσεως, μὲ συνθηκολογήσεις καὶ ὑποχωρήσεις στὰ πάθη, ἀκόμη καὶ στὰ παραμικρά, ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ δράση εὐεργετικῶς ἐντὸς ἡμῶν, τὸ δὲ Θεῖον Βρέφος εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔρχεται καὶ νὰ φεύγη.

Γι᾿ αὐτὸ οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τονίζουν πάρα πολὺ τὸ θέμα τῆς προετοιμασίας πρὸ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλὰ καὶ τῆς προσοχῆς καὶ ἐγρηγόρσεως μετὰ ἀπὸ Αὐτήν. Μᾶς προτρέπουν δὲ νὰ εἴμεθα πάντοτε σὲ τέτοια κατάστασι, ὥστε διὰ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν, τῆς ἐπιτελέσεως τῶν ἀρετῶν, τῆς διαρκοῦς νήψεως καὶ δὴ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, νὰ δυνάμεθα νὰ ἑλκύσουμε τὴν Θείαν Χάριν καὶ νὰ κρατήσουμε/βαστάξουμε Αὐτήν. Διαφορετικά, θὰ ἀντιμετωπίζουμε ἐντὸς ἡμῶν ἐναλλασόμενες τραυματικὲς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς βασανίζουν καὶ θὰ ἐμποδίζουν τὴν πνευματική μας σταθερότητα, πρόοδο καὶ ἀνάπτυξι.

Εἴθε μὲ τὴν καλὴ καὶ συνεχῆ μετάνοιά μας νὰ ἀναπαύουμε τὸ Θεῖον Βρέφος ἐντὸς ἡμῶν, νὰ χαιρώμεθα τὴν Παρουσία Του καὶ νὰ μεταμορφωνώμεθα κατὰ τὴν Εἰκόνα Αὐτοῦ, μὴ δίδοντες θύραν εἰσόδου στὸν ἐχθρὸν διάβολον, ὁ ὁποῖος σὰν ῾Ηρώδης ποθεῖ τὴν δίωξι τοῦ Χριστοῦ, τὴν βρεφοκτονία καὶ τὴν αἰώνιο καταστροφή μας!... ῎Ας μὴ ἀγνοοῦμε λοιπὸν τὰ «νοήματά» του, ἀλλὰ ἄς διατηροῦμε καὶ καλλιεργοῦμε «νοῦν Χριστοῦ»!

Πηγή