Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ (Ἃγιος Ίωάννης Χρυσόστομος)

Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ 

(Ἃγιος Ίωάννης Χρυσόστομος)

ΠΟΛΛΟΙ χριστιανοί, αγνοώντας τη μεγάλη ωφέλεια της νηστείας, την τηρούν με δυσφορία ή και την αθετούν. Και όμως, τη νηστεία πρέπει να τη δεχόμαστε με χαρά, όχι με βαρυγγώμια ή φόβο. Γιατί δεν είναι σ’ εμάς φοβερή, αλλά στους δαίμονες. Φέρτε την μπροστά σ’ έναν δαιμονισμένο, και θα παγώσει από το φόβο, θα μείνει ακίνητος σαν πέτρα, θα δεθεί με δεσμά αόρατα, όταν μάλιστα δει να τη συνοδεύει η αδελφή της και αχώριστη συντρόφισσά της, η προσευχή. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε: «Το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει από τον άνθρωπο, στον οποίο έχει μπει, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» (Ματθ. 17:21)

Αφού λοιπόν, η νηστεία διώχνει μακριά τους εχθρούς της σωτηρίας μας και είναι τόσο φοβερή στους δυνάστες της ζωής μας, πρέπει να την αγαπάμε και όχι να τη φοβόμαστε. Αν κάτι πρέπει να φοβόμαστε, αυτό είναι η πολυφαγία, προπαντός όταν συνδυάζεται με τη μέθη. Γιατί αυτή μας δένει πισθάγκωνα και μας σκλαβώνει στα τυραννικά πάθη, ενώ η νηστεία, απεναντίας, μας απαλλάσσει από την τυραννία των παθών και μας χαρίζει την πνευματική ελευθερία. Όταν, λοιπόν, και εναντίον των εχθρών μας πολεμάει κι από τη δουλεία μας λυτρώνει και στην ελευθερία μας ξαναφέρνει, ποιάν άλλη απόδειξη της αγάπης της χρειαζόμαστε;

Δεν είναι μόνο οι μοναχοί που έχουν σ’ όλη τους την ισάγγελη ζωή σύντροφο τη νηστεία, μα και πολλοί κοσμικοί χριστιανοί, που με τα φτερά της έχουν ανέβει κι αυτοί σε ύψη ουράνιας φιλοσοφίας.

Σας θυμίζω πως οι δύο κορυφαίοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας, μολονότι και από άλλες αρετές είχαν πολλή παρρησία στον Θεό, όποτε ήθελαν να μιλήσουν μαζί Του, στη νηστεία κατέφευγαν. Αυτή τους οδηγούσε κοντά στον Κύριο…

…“Τη φοβόμαστε” θα πεις, “γιατί φθείρει και εξασθενίζει το σώμα”. Θα μπορούσα να σου απαντήσω ότι τόσο ο εξωτερικός άνθρωπος, δηλαδή το σώμα, φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός, δηλαδή η ψυχή, μέρα με τη μέρα ανανεώνεται (πρβλ. Β΄ Κορ. 4:16). Από το άλλο μέρος, όμως, αν θελήσεις να εξετάσεις καλά το πράγμα, θα διαπιστώσεις πως η νηστεία περιφρουρεί και τη σωματική υγεία. Κι αν δεν πιστεύεις στα λόγια μου, ρώτησε τους γιατρούς, και καλύτερα θα σου τα πουν αυτοί, που ονομάζουν την ολιγοφαγία μητέρα της υγείας, ενώ απεναντίας, λένε πως από την πολυφαγία προέρχονται πάρα πολλές αρρώστιες, οι οποίες, σαν αυλάκια νερού που πηγάζουν από μολυσμένη πηγή, καταστρέφουν το σώμα.

Ας μη φοβώμαστε, λοιπόν, τη νηστεία, που από τόσα κακά μας απαλλάσσει. Αυτό δεν το λέω χωρίς λόγο. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να ρίχνονται ασυγκράτητα στο φαγητό και το πιοτό τόσο πριν όσο μετά τη νηστεία, καταστρέφοντας την ωφέλειά της. ‘Έτσι, δηλαδή, γίνεται στην ψυχή ό,τι και σ’ ένα άρρωστο σώμα, που, μόλις αρχίσει να συνέρχεται και κάνει να σηκωθεί από το κρεβάτι, του δίνει κάποιος μια δυνατή κλωτσιά και το ρίχνει κάτω χειρότερα. Κάτι τέτοιο λοιπόν, γίνεται και στην ψυχή μας, όταν πριν ή μετά τη νηστεία επισκιάσουμε τη νηφαλιότητα, που χαρίζει αυτή, με το σκοτισμό, που φέρνει η κραιπάλη.

Αλλά και όταν νηστεύουμε, δεν φτάνει η αποχή από ορισμένες τροφές, για να ωφεληθούμε ψυχικά. Υπάρχει κίνδυνος, τηρώντας τις νηστείες της Εκκλησίας, να μην κερδίσουμε τίποτα. Πώς; Όταν μένουμε μακριά από τα φαγητά, δεν μένουμε όμως μακριά από την αμαρτία∙ όταν δεν τρώμε κρέατα, τρώμε όμως το βιός των φτωχών∙ όταν δεν μεθάμε με κρασί, μεθάμε όμως με την πονηρή επιθυμία∙ όταν περνάμε τη μέρα νηστικοί, βλέποντας όμως αισχρά θεάματα. Έτσι η νηστεία μας είναι ανώφελη. Γι’ αυτό ας τη συνδυάσουμε με τον πόλεμο εναντίον των παθών, με την εγκράτεια από κάθε αμάρτημα, με την προσευχή και τον πνευματικό αγώνα. Έτσι μόνο θα έχει καρπούς και θα είναι μια θυσία ευάρεστη στο Θεό. 

(Από το βιβλίο : «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Β΄- ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ)

Πηγή: www.alopsis.gr

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ
(Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπη κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, η καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού. Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν που την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό. Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια του Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών που είναι η θεία δικαιοσύνη. Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς η κακία.

Η αδικία είναι πράξη ψυχής που δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό. Η αδικία φανερώνει ψυχή που δεν έχει καμιά επαφή των συναισθημάτων με τη λογική, ούτε βέβαια μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη και τις επιθυμίες της. Η αδικίακρίνει προς το συμφέρον και όχι προς το δίκαιο. Αποδίδει το δίκαιο σ’ αυτούς που αδικούν και το αφαιρεί απ’ αυτούς που δικαιούνται να το λάβουν.

Η αδικία γεμίζει τη γη με θρήνους και ο στεναγμός των αδικημένων ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό. Η αδικία, η οποία δεν έχει έλεος και οικτιρμούς, δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα. Συνθλίβει τις καρδιές των αδικημένων και κάνει από τα μάτια τους να τρέχουν πηγές δακρύων. Δεν ελεεί τον ορφανό και δεν λυπάται την χήρα. Πάντοτε αδυσώπητη και ανελέητη, επιβάλλει τις θελήσεις της και εκτελεί τις αποφάσεις της. Η τυραννία της είναι σκληρή∙ όπου δε επικρατεί, κυριαρχεί ο στεναγμός και ο πόνος.

Η αδικία αρνείται τον Θεό και δεν υπολογίζει το κράτος της δύναμής Του. Η εικόνα της προκαλεί φρίκη και τρόμος καταλαμβάνει αυτούς που την αντικρύζουν. Είναι δύσμορφη και αποτρόπαιη και η όψη της μοιάζει με αρχαία ερινύα. Όπου κι αν εμφανισθεί, απομακρύνεται απ’ εκεί η ειρήνη, η χαρά και η ευθυμία. Η παρουσία της προμηνύει καταιγίδα και η φωνή της αναγγέλει την καταστροφή. Απ’ όπου κι αν περάσει, η ερήμωση γίνεται ολοκληρωτική.

Η αδικία είναι ο κακός δαίμονας που αφαιρεί την ευτυχία από τους ανθρώπους.

(«Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, Απόδοση στη Νέα Ελληνική: Ευανθία Χατζή, Επιμέλεια κειμένου - Επίμετρο: Γιώργος Μπάρλας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ)

Πηγή: www.alopsis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ: Εὐαγγέλιο - (Νά σηκώνουμε τόν Σταυρό μας)

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς: Μά 

ρκ. (η΄34 – θ΄1)

34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν. 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
1 ΚΑΙ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Νά σηκώνουμε τόν Σταυρό μας

Καθώς βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς μας τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη πολλή και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή.

Τι θα πει αυταπάρνηση

Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος του ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας. Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί.
Τι σημαίνει όμως «απαρνούμαι τον εαυτό μου»; Σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου. Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν. Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου. Ακόμη κι αν τον δω να επαναστατεί, να αντιδρά, να επιζητεί με μανία και επιμονή καθετί αμαρτωλό, εγώ δεν υποκύπτω, δεν του δίνω σημασία. Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου.
Αρνούμαι τον παλαιό εαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποτάσσομαι στο άγιο θέλημα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθώ τον Κύριο όπου με οδηγεί. Και υπομένω όλες τις θλίψεις που επιτρέπει στη ζωή μου για τον εξαγιασμό μου. Μέχρι του σημείου να περιφρονώ ακόμη και το θάνατο. Διότι αυτό σημαίνει να σηκώνω διαρκώς τον σταυρό των θλίψεων και της θυσίας. Όπως κάθε κατάδικος σήκωνε ως μελλοθάνατος τον σταυρό του, έτσι κι εγώ πρέπει να σηκώνω τον δικό μου σταυρό περιμένοντας το μαρτύριο. Με την απόφαση να είμαι έτοιμος σε κάθε στιγμή, αργά ή γρήγορα, να πεθάνω, αν μου το ζητήσει ο Κύριος. Και να προχωρώ με τέτοια διάθεση όχι για λίγο αλλά σε όλη μου τη ζωή. Να σηκώνω τον σταυρό των θλίψεων όχι αναγκαστικά, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά με χαρά κι ελπίδα, με τη συναίσθηση ότι ο δρόμος της υποταγής στο θέλημα του Θεού, τον οποίο βαδίζω σηκώνοντας τον σταυρό των θλίψεων, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία μου, στον Παράδεισο.
Όλη η ζωή του Κυρίου άλλωστε ήταν μία διαρκής αυταπάρνηση, προσφορά και θυσία, που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε στη σταυρική θυσία. Κι επειδή αυτός πρώτος εφάρμοσε την τέλεια αυταπάρνηση, ζητά κι από μας ν’ ακολουθήσουμε ολόψυχα το παράδειγμά του.

Πόσο αξίζει μια ψυχή

Ο Κύριος συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, θα χάσει την αιώνια. Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του. Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Και τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει; Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου επειδή φοβάται τους χλευασμούς των ανθρώπων της αποστατημένης και αμαρτωλής αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξω κι εγώ όταν θα έλθω μέσα στη θεϊκή δόξα μου μαζί με τους αγίους αγγέλους.
Και ο Κύριος επισφράγισε τους λόγους του λέγοντας: Πολλοί από σας, πριν πεθάνουν, θα δουν να θεμελιώνεται με δύναμη ακαταγώνιστη η Βασιλεία του Θεού στη γη, δηλαδή η Εκκλησία μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία του ο Κύριος τονίζει την αξία της ψυχής μας. Και τι λέει; Πόσο αξίζει η ψυχή μας; Ανυπολόγιστα. Δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει ασυγκρίτως ανώτερη αξία από όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος, γι’ αυτήν έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό και μας εξαγόρασε με το τίμιο Αίμα του. Κι αν εμείς περιφρονήσουμε το πολυτιμότατο αυτό λύτρο που έδωσε ο Χριστός για την ψυχή μας, η καταστροφή μας θα είναι ανεπανόρθωτη. Διότι, όταν εμείς αμαρτάνουμε συστηματικά και ασύστολα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας για πάντα στην αιώνια κόλαση. Εκεί η ψυχή θα χωρισθεί αιωνίως από τον Θεό, τη χάρη του και την αγάπη του και θα βυθισθεί στο αιώνιο σκοτάδι. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος ότι το χειρότερο κακό που μπορούμε να πάθουμε οι άνθρωποι, είναι το να χάσουμε την ψυχή μας. Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάσαμε τον Θεό, χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε τα πάντα. Κι αυτή η απώλεια είναι αμετάκλητη. Μήπως έχουμε και άλλη ψυχή, ώστε να δώσουμε μία στον σατανά και μία στον Θεό; Ή να δώσουμε τη μία αντάλλαγμα για την απώλεια της άλλης; Τα χρήματα και τα κτήματα και τα σπίτια μπορούμε να τα ανταλλάξουμε. Την ψυχή όμως ποτέ.
Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσουμε. Σ’ αυτή τη ζωή φοβερός πόλεμος διεξάγεται. Με λύσσα οι δαίμονες ζητούν να αρπάξουν και να κατασπαράξουν την ψυχή μας. Ας αντισταθούμε λοιπόν κι ας αγωνισθούμε. Ώστε, όταν κλείσουμε τα μάτια μας, να παραλάβουν την ψυχή μας οι παμφώτεινοι άγγελοι στην αγκαλιά του Θεού.

Πηγή: www.xfd.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸν σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα. 





Δοξαστικό αίνων Σταυροπροσκυνήσεως Ἦχος πλ. δ' Τὴν ὑψηλόφρονα γνώμην τῶν κακίστων Φαρισαίων ὁ πάντων Κύριος παραβολικῶς ἐκφεύγειν ταύτην ἐδίδαξε καὶ μὴ ὑψηλοφρονεῖν, παρ' ὃ δεῖ φρονεῖν, πάντας ἐπαίδευσεν ὑπογραμμὸς καὶ τύπος ὁ αὐτὸς γενόμενος, μέχρι Σταυροῦ καὶ θανάτου, ἑαυτὸν ἐκένωσεν. Εὐχαριστοῦντες οὖν σὺν τῷ Τελώνῃ εἴπωμεν, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀπαθής διαμείνας Θεὸς τῶν παθῶν ἡμᾶς ῥῦσαι, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δείτε σχετικά:

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ: Ἀπόστολος - Ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ

Πηγή

ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ,ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ,ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ

 ''Η παγκοσμιοποίηση δεν επέφερε μόνο οικονομικές αλλαγές,αλλά και πολιτισμικές,θρησκευτικές,ηθικές.Η μεταφορά των μαζών από την Αφρική και την Ασία στην Ευρώπη,έγινε βάσει σχεδίου,που εν πρώτοις αποσκοπούσε στην πλήρη απελευθέρωση των αγορών και κατά δεύτερον σε αυτό,που εν ευθέτω καιρώ δρομολογείται:Δηλαδή στην ομογενοποίηση όλων των Εθνών σε ένα παγκόσμιο κράτος,που βεβαίως θα έχει και μία παγκόσμια κυβέρνηση''.
Ντέιβιντ Ροκφέλερ.

 

 

 ''Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ) είναι θαυμαστή κίνηση Χριστιανών,τέκνων του Θεού,τα οποία ήταν διασκορπισμένα και τα οποία τώρα αναζητούν την αποκατάσταση της ενότητας μεταξύ τους σε μια Εκκλησία.Στο απώτερο μέλλον η ένωση όλων των θρησκειών θα αποτελεί την κορύφωση του αγώνα μας,όλοι οι άνθρωποι να πιστεύουν σε έναν Θεό και να ανήκουν σε μία Εκκλησία.Όλα τα μέλη του ΠΣΕ,αυτήν την Εκκλησία οραματιζόμαστε''.
(Δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Corriere de la Sera,6 Απριλίου 2014).

 

''Δεν υπάρχει για τον Τεκτονισμό ιδιαίτερος Θεός.Ο Θεός κάθε Τέκτονα παραμένει Εκείνος της Θρησκείας του.Προκειμένου δε να μην υπάρχουν μεταξύ των Τεκτόνων,δογματικές αντιπαλότητες ή θρησκευτικές διαφορές,ο Θεός αποκαλείται με τη γενική προσωνυμία του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος.''
(Καταστατικό της Μασονικής,''Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας'').

 

 

Πρέπει να γίνει αντιληπτό,πως ο διεθνής Τεκτονισμός αποτελεί το δυνατό όπλο του εβραικού Σιωνισμού,προκειμένου να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια κυβέρνηση και μια παγκόσμια θρησκεία,ηγέτης των οποίων δεν θα είναι άλλος,από τον ίδιο τον Αντίχριστο.''Η Παγκοσμιοποίηση (σχολίαζε προ καιρού ο δημοσιογράφος του Time,Michael Schuman),κάποτε σήμαινε απλά την εξαγωγή του δυτικού πολιτισμού στον υπόλοιπο κόσμο.Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο.Εισαγάγουμε λαούς σε όλη την Ευρώπη,προκειμένου να γίνει (η Ευρώπη) κάτι σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες.Διαφορετικές φυλές,που σμίγουν,για να αποδυναμωθούν και εντέλει να καταστραφούν τα ήθη και έθιμά τους,η γλώσσα,ο πολιτισμός τους,η Παιδεία και η θρησκεία τους''.Στην Ευρώπη,από τις αρχές της δεκαετίας του '90 ξεκίνησε μια αθρόα σταδιακά,μαζική μετανάστευση λαών,λόγω της σημαντικής γεωστρατηγικής της θέσης στην γηραιά ήπειρο.Το 1991 ο Αντώνης Σαμαράς άνοιγε την πόρτα και τα σύνορα,για να περάσουν στην ελληνική όχθη,περίπου 1.500.000 κάτοικοι της Αλβανίας,αρθμός επίσημος,που αμφισβητήθηκε αργότερα,γιατι δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.Οι Αλβανοί ξεπέρασαν κατά πολύ τα 2.000.000 και επέφεραν στην Ελλάδα τα ήδη γνωστά,καυτά προβλήματα σε όλη την Επικράτεια.

 

 

Από τα τέλη Οκτωβρίου του 1990 είχε ήδη ξεκινήσει η συζήτηση,αλλά και οι διμερείς επαφές με την αλβανική κυβέρνηση για το λεγόμενο «άνοιγμα των συνόρων».Εκείνη την περίοδο,η ελληνική κυβέρνηση εκφράζοντας συμφέροντα Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών προωθούσε «δημιουργία υδροηλεκτρικού εργοστασίου από την Ελλάδα στον Αώο ποταμό,για κοινή χρήση των δύο χωρών» και «κατασκευή από Ελληνες επιχειρηματίες του δρόμου της Εγνατίας οδού,με σκοπό να φτάνει μέχρι το Δυρράχιο».Ο δε Αντώνης Σαμαράς,ως υπουργός τότε Εξωτερικών περιόδευσε στην Αλβανία,στο Αργυρόκαστρο και στα ελληνικά,μειονοτικά χωριά της Βορείου Ηπείρου.Αποτέλεσμα:Η άρση του εμποπολέμου με την γειτονική χώρα επιτεύχθηκε,τα σύνορα άνοιξαν και όλοι οι βαρυποινίτες Αλβανοί των φυλακών του Χότζα κατέφυγαν στην Ελλάδα.Η πρώτη,σταδιακή αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού ήταν γεγονός.Αργότερα,οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ,θα εργαζόντουσαν με περισσή χάρη και ιδιαίτερο ζήλο,δίνοντας βίζα στους μετανάστες και άλλα προνόμια,που ήδη είχαν δρομολογηθεί με την συνθήκη του Μάαστριχτ!Η Νέα Τάξη,μετά την τεχνητή κατάρρευση και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας εργάστηκε σταδιακά για την προσπάθεια επιβολής παγκόσμιας κυβέρνησης από ισχυρούς κύκλους της πολιτικοοικονομικής εξουσίας,προκειμένου να εξασφαλιστεί ο στόχος τους,που ήταν φυσικά τα οικονομικά τους συμφέροντα,αντικαθιστώντας μια αποδυναμωμένη (οικονομικά) Αμερική,από μια παγκόσμια κυβέρνηση και ένα παγκόσμιο νόμισμα υπό την διακυβέρνηση του ΟΗΕ.Η δυναστεία Rothschild,η δυναστεία J.P. Morgan,η δυναστεία Warburg και η δυναστεία Rockefeller είναι μερικοί απο τους αργυραμοιβούς,που προωθούν την Νέα αυτή Τάξη,ενώ την διεθμή συμμορία συμπληρώνουν άνθρωποι όπως ο Τζορτζ Σορος,ο Χένρι Κίσσιγκερ και άλλοι.Ένα απο τα μεγάλα σημερινά αφεντικά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης,ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ δήλωνε ανέξοδα:''Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας παγκόσμιας μεταπλάσεως,ενός παγκόσμιου μετασχηματισμού.Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η σωστή μεγάλη κρίση και το έθνος θα αποδεχθεί την Νέα Παγκόσμια Τάξη.Η μεγάλη οικονομική κρίση,που θα δημιουργηθεί,θα αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση αυτής της παγκόσμιας κυβέρνησης,ως μόνης ιδεατής λύσης''.Γύρω από τον σκληρό αυτό πυρήνα υπάρχουν σήμερα,όλοι οι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί,όπως η Goldman Sachs,η Morgan Stanley,η J.P. Morgan Chase,η Citigroup,η Bank of America και η Wells Fargo,που ο Καθεστωτικός Τύπος αναφέρει,ως «κερδοσκόπους» ή «αγορές».Παράλληλα οι σχεδιαζόμενες ''εξεγέρσεις'' στην Αφρική και οι ''τεχνητοί'' εμφύλιοι πόλεμοι μετέθεσαν εκατομμύρια οικονομικούς μετανάστες στην Ευρώπη,με σκοπό να αλλάξει όλο το Νομοθετικό Σύστημα,η Παιδεία,ο Πολιτισμός και ο Χριστιανισμός της.Ακριβώς εδώ παίζει τον δικό του ρόλο η μεγαλύτερη Παναίρεση,που υπάρχει από καταβολής κόσμου,και δεν είναι άλλη από τον γνωστό και επάρατο Οικουμενισμό!Ο Πάπας και όλοι οι Οικουμενικοί Πατριάρχες από τον Μελέτιο Μεταξάκη και μετά,εργάστηκαν για την ένωση όλων των Αιρέσεων,που πλέον τις αποκαλούν ''Αδελφές Εκκλησίες'' και σκοπός τους είναι σε δεύτερο βαθμό ο προσεταιρισμός όλων των θρησκειών,προκειμένου να συγκροτήσουν την Πανθρησκεία του Αντιχρίστου!Όλοι αυτοί,οι Οικουμενικοί Πατριάρχες είναι γνωστοί Τέκτονες,που εργάζονται επί σκοπού για την ένωση,προβάλλοντας έντονα το στοιχείο μιας αφηρημένης,άγευστης και άοσμης ''Αγάπης'',στο όνομα της οποίας,υποδαυλίζεται με αμετροπρέπεια η ίδια η Αλήθεια,η γνήσια,Ορθή Πίστη.Ο Τεκτονισμός,ως όπλο του Σιωνισμού ''χτυπάει'' σε δυο σημεία:Στην Παγκοσμιοποίηση και στον Οικουμενισμό.Στο καταστατικό του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών γράφεται επισήμως:''Στο Π.Σ.Ε.συμμετέχουν όλες οι επί γης Εκκλησίες,προκειμένου να αρθούν τα εμπόδια προς την επίτευξη αμοιβαίας συμφωνίας για την λατρεία ενός κοινού Θεού''.Αυτός ο Θεός είναι ο Μ.Α.Τ.Σ.των Τεκτόνων,δηλαδή ο ίδιος ο Εωσφόρος.Σαφέστατα λοιπόν ορίζεται,πως η κάθε Εκκλησία που συμμετέχει στον προτεσταντικό αυτό Οργανισμό δεν κατέχει την Αλήθεια,αλλά,όλες μαζί ολοκληρώνουν την Αλήθεια...«Εἰς τήν κίνησιν προς την ἕνωσιν,δέν πρόκειται ἡ μία Ἐκκλησία νά βαδίσῃ πρός τήν ἄλλην,ἀλλ’ ὅλαι ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν Μίαν,Ἁγίαν,Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν,ἐν συνυπάρξει εἰς τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν,ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054,παρά καί τάς τότε ὑφισταμένας θεολογικάς διαφοράς».Πατριάρχης Αθηναγόρας,Εστία,10 Ιανουαρίου 1968.Στον δαιμονικό αυτόν Οργανισμό ανήκουν επίσημα Όλες οι επίσημες Ορθόδοξες Εκκλησίες αποδεχόμενες,το του καταστατικού,που ορίζει,πως δεν κατέχουν όλη την Αλήθεια...Άρα και μόνο με την συμμετοχή τους,αρνούνται την αποκλειστικότητα της Μίας,Αγίας,Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας,αφού όλες έχουν συνυπογράψει όλα τα άρθρα του καταστατικού του Π.Σ.Ε.«Στὴν Ἑλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ κατάσταση,γιατί,ἐνῶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) καὶ οἱ μητροπολῖτες ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν μιὰ σημαντικὴ συνεργασία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία,αὐτοὶ ἔχουν καὶ εὐθύνες πρὸς τὸν κόσμο,τοὺς πιστούς,πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους δὲν εἶναι προετοιμασμένοι στὴν προοπτικὴ τοῦ διαλόγου,ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν μιὰ ἄποψη πιὸ φονταμενταλιστικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία.Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο,νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε,γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα...Εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου,ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ,γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴ συνείδηση τοῦ κόσμου»''!Μητροπολίτης Αχαίας Αθανάσιος.'' ''Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ καί σταθεράν ἀποφασιστικότητά μας,ὑπακούοντες εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,νά ἐντείνωμεν τάς προσπαθείας μας διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν και,ὑπεράνω ὅλων,μεταξύ τῶν Καθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων.Ὡσαύτως,προτιθέμεθα νά στηρίξωμεν τόν θεολογικόν διάλογον,ὁ ὁποῖος ἤρχισεν ἀκριβῶς πρό τριάκοντα πέντε ἐτῶν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου καί τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β’ ἐδῶ εἰς τό Φανάριον καί ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται κατ’ αὐτάς,μέ τά πλέον δύσκολα ζητήματα,τά ὁποῖα ἐσημάδευσαν τήν ἱστορίαν τῶν διαιρέσεών μας καί ἀπαιτοῦν προσεκτικήν καί λεπτομερῆ μελέτην''.Κοινό ανακοινωθέν Πάπα Φραγκίσκου-Πατριάρχη Βαρθολομαίου.Romfea,30 Nοεμβρίου 2014.Οι Οικουμενιστές,όπως και οι Τέκτονες,αφού αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία,χρησιμοποιούν ανέκαθεν ένα κοινό ''μυστικό'': Την διγλωσία!Άλλες δηλώσεις κάνουν τάχα περί υπεράσπισης της Πίστης για απλή,εύπεπτη και εσωτερική κατανάλωση,και άλλες,όταν συναντιούνται με τους αιρετικούς ''αδελφούς'' τους...Έτσι στην τελευταία επίσκεψή του στο Άγιον Όρος,ο Οκουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος δήλωνε:«Ουδένα κίνδυνο διατρέχουμε,ούτε προδώσαμε κάτι μέχρι σήμερα από την ορθόδοξη πίστη μας με τους διαλόγους και τις επαφές και ούτε πρόκειται να το κάνουμε στο μέλλον».Σε κατά καιρούς,άλλες δηλώσεις του,όμως,ο ίδιος αυτοδιαψεύδεται παταγωδώς!...«Δεν είναι δυνατό να θεωρήσουμε ότι,είτε εμείς οι Ορθόδοξοι,είτε εσείς οι Παπικοί έχουμε αποκλειστική ιδιοκτησία την διαδοχή της αρχαίας εκκλησίας» («ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» αρ.464, σελ.9 1/7/1991).Χωρίς να έχουν λυθεί τα αίτια του σχίσματος θεωρεί τους παπικούς,ως «αδελφή» εκκλησία,δέχτηκε την άρση των αναθεμάτων του 1965,χωρίς οι παπικοί να μετακινηθούν ούτε ένα χιλιοστό από τις θέσεις τους''. ( «Ορθόδοξος Τύπος» 22 Δεκεμβρίου 1995).Και αλλού:«Ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β’ είναι αγιότατος» («ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» αρ.647, σελ.2-3 30/4/2005).Σε εκδήλωση παπικών στην Κων/πολη τον Ιούνιο του 2003 για την 25η επέτειο της παποσύνης του προσφάτως θανόντος τότε πάπα,ο κ. Βαρθολομαίος δήλωσε,ότι ο πάπας είναι «όντως απεσταλμένος του Θεού»!...(«Καθολική» 2/7/2003).Κι ενώ όλοι γνωρίζουν,ότι η Παναίρεση είναι απτό γεγονός,που διαρκεί τώρα,σχεδόν έναν αιώνα,οι περισσότεροι τηρούν σιγήν ανεκλαλητου ιχθύος!..Είναι γνωστό άλλωστε,πως η πρώτη εκδήλωση του Οικουμενισμού στην χώρα μας ήταν η αλλαγή του ημερολογίου το 1924.Κι ενώ είχαν γραφεί χρόνια ολόκληρα,ανέξοδοι τόνοι χαρτιού για την...αστρονομική υπόσταση και διάσταση του θέματος,ήρθε στην δημοσιότητα η Πατριαρχική ''Εγκύκλιος του 1920'' για να βάλει οριστικό Τέλος στις διάφορες αδικαιολόγητες δικαιολογίες του συρμού.Ιδού,τι γράφεται εκεί,τέσσερα χρόνια,πριν την καινοτομία του νέου ημερολογίου και για τον σκοπό της αλλαγής του: ''Δύναται δε η φιλία (μεταξύ όλων των χριστιανικών αιρέσεων) αύτη και αγαθόφρων πρός αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκµηριούσθαι ειδικώτερον,κατά την γνώµην ηµών,ως εξής:α) δια της παραδοχής ενιαίου ηµερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασµόν των µεγάλων χριστιανκών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών...''.Κι ενώ,ξεκίνησε ένα απίστευτο προγκρόμ απερίγραπτων διώξεων κατά των αποτειχισμένων κανονικώς Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου,αποκαλώντας τους ''ημερολάτρες'' (τυχαίο;επί εικονομαχίας,οι εικονομάχοι αποκαλούσαν τους αγαπώντας τις εικόνες,''εικονολάτρες''...),φτάσαμε σήμερα στην εποχή μιας θλιβερής και ερωτηματικής αποστασίας,σε έναν απίστευτο θρησκευτικό και κοινωνικό γραικυλισμό.Λίγες φωνές,σχεδόν ανύπαρκτες και ο Μοναχισμός,που,ενώ άλλες εποχές,όπως στην ψευτοσύνοδο της Φλωρεντίας (1938-1939) πρωτοστάτησε μαζί με τον λαό,σήμερα να έχει υποστείλλει την σημαία του Αληθείας,του πνεύματος του Νόμου του Θεού και να έρπει ανάμεσα στην επί γνώσει αδιαφορία και στον πνευματικό στρουθοκαμηλισμό!...Κανείς δεν ακούει...'Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι,πάσαι αί Σύνοδοι, πάσαι αί θείαι Γραφαί,φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και τάς αυτών κοινωνίας διίστασθαι'',λέει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός.''Τοὺς οὖν τολμῶντας ἑτέρως φρονεῖν ἢ διδάσκειν ἢ κατὰ τοὺς ἐνάγεις αἱρετικοὺς τὰς ἐκκλησιαστικὰς παραδόσεις ἀθετεῖν καὶ καινοτο­μίαν τινὰ ἐπινοεῖν ἢ ἀποβάλλεσθαί τι ἐκ τῶν ἀνατεθειμένων τῇ ἐκκλησίᾳ, εὐαγγέλιον ἢ τύπον τοῦ σταυροῦ ἢ εἰκονικὴν ἀναζωγράφησιν ἢ ἅγιον λεί­ψανον μάρτυρος, ἢ ἐπινοεῖν σκολιῶς καὶ πανούργως πρὸς τὸ ἀνατρέψαι μίαν τινὰ τῶν ἐνθέσμων παραδόσεων τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ἔτι γε μὴν ὡς κοινοῖς χρῆσθαι τοῖς ἱεροῖς κειμηλίοις ἢ τοῖς εὐαγέσι μοναστηρίοις, ἐπι­σκόπους μὲν ὄντας ἢ κληρικοὺς καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, μονάζοντας δὲ ἢ λαϊκοὺς τῆς κοινωνίας ἀφορίζεσθαι'' Όρος της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ορίζει:«Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ,ὁ Χρυσόστομος,οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο».(P.G. 99. 1049 Α).Και αλλού λέει:«Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν οἱ δέ,εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν,ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή:«Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως,ἄλλοι δέ,καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν,συναπωλέσθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A).Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός δεν «κοινωνούσε» όχι μόνο με τον αιρετικό Πατριάρχη Μητροφάνη,αλλά,ούτε και με όσους «κοινωνούσαν» μαζί με αυτόν.Γι’ αυτό διαπλάστηκε στην Ορθοδοξία η αρχή,που είναι απόλυτα ορθή: «ο κοινωνών τω ακοινωνήτω,ακοινώνητος έστω»!Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής,όταν πιεζόταν ασφυκτικά με πολλές πιέσεις να κοινωνήσει με τον Μονοθελητή Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως,υπό την προϋπόθεση να υπογράψη Ορθόδοξη Ομολογία Πίστεως,απάντησε,ότι ούτε τότε θα «κοινωνούσε» μαζί του,γιατί αυτός στα δίπτυχα μνημονεύει τους αιρετικούς προκατόχους του Πατριάρχες.Όπως σήμερα στα δίπτυχα,ο Οικουμενικός Πατριάρχης μνημονεύει το όνομα του Πάπα Φραγκίσκου!Γι’ αυτό,ο Άγιος Μάξιμος είπε:«επειδή εκείνοις κοινωνείτε,ει και Ορθόδοξοι γένησθε,ου κοινωνώ υμίν,επειδή κοινωνείτε τοις ακοινωνήτοις».Ο αείμνηστος Θεολόγος Ιωάννης Κορναράκης είχε γράψει ένα απίστευτα καταπληκτικό κείμενο-απάντηση,για την ''Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού'',που του είχαν δώσει να συνυπογράψει.Έγραφε:''Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί,για τα ίδια θέματα,το ίδιο μοτίβο,το δήθεν «μαχητικό»,χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών''.Και τελειώνει:''Με το κείμενο αυτό,περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας,ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών,αρχιεπισκόπων και επισκόπων.Δεν το κάνετε όμως,και δεν θα το κάνετε ποτέ!Εν τούτοις,με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε.Διότι αποφαίνεσθε ότι,οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας»,εφ' όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας.Αλλά,άραγε,είναι εντός της Εκκλησίας οι Ιερείς εκείνοι,οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως,απλώς με χαρτοπόλεμο-ανιαρό και ανίερο-πατριάρχες,αρχιεπισκόπους και επισκόπους;Επιπλέον,τους αναγνωρίζουν,τους κάνουν,κάποτε και δώρα,και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;Την στιγμή,πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν,αλλά συμπορεύονται με αυτούς,τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν,ως οικουμενιστές,πρέπει να μην είναι,και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας!...Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία,εφ' όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους" και,τότε,σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν,θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης»,επειδή:«ουχί σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτό,αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Πηδ. σ. 35.).

 

 

 Παρ' όλα αυτά,πολλοί χριστιανοί μας δηλώνουν,πως δεν τους ενδιαφέρει,τι κάνει ο Πατριάρχης,οι Οικουμενιστές Μητροπολίτες ή και αρχιεπίσκοποι,αφού αυτοί μπορούν να συνεχίζουν απρόσκοπτα να τελούν την μετάνοιά τους.Εκκλησία,όμως υπάρχει,όπου ομολογείται η Αλήθεια!Όταν,ο Ιερέας μνημονεύει Οικουμενιστή Επίσκοπο,ο Οικουμενιστής Επίσκοπος μνημονεύει Οικουμενιστή Αρχιεπίσκοπο και στην Βόρειο Ελλάδα και στα Δωδεκάννησα που μνημονεύεται ο Πατριάρχης και ο ίδιος μνημονεύει μεγαλοφώνως το όνομα του Πάπα,τότε όλη η φαινομενικά αποκακεκαλυμμένη Ορθοδοξία πάει περίπατο.Πρόβατα είμαστε και μάλιστα λογικά.Ο Ποιμήν ο Καλός,μας έχει προειδοποιήσει,πως πολλοί ψευδοποιμένες είναι κλέφτες και ληστές,μη εισερχόμενοι δια της θύρας.Ο Οικουμενισμός είναι φωνή αλλοτρίων.Τα πρόβατα του Χριστού,οι Ορθόδοξοι του Πατρίου Ημερολογίου,όπως και μεμονωμένα αποτειχισμένοι αδελφοί,αποτελούν πλέον το ''μικρόν ποίμνιον'' πάντα χλευαζόμενοι και πάντα διωκόμενοι.Ο Χριστός μας,όμως είπε:''Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον ότι ηυδόκησεν ο Πατήρ μου δούναι υμίν την βασιλείαν''.Τι ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί για τους Εβραίους;Τί ήταν και για τους Εθνικούς;Ότι ακριβώς είναι σήμερα οι Ορθόδοξοι του Πατρίου και οι αποτειχισμένοι αδελφοί για τους Οικουμενιστές και τους φιλοοικουμενιστές.Οι ''αγράμματοι'',οι ''έχοντες ου κατ' επίγνωσίν ζήλον'',οι ''φανατικοί'',οι ''διαιρεμένοι'',οι ''φονταμελιστές''.Όμως ο Άγιος αυτός πατήρ της Εκκλησίας του Χριστού,ο Θεόδωρος ο Στουδίτης,αποτειχισμένος και αυτός από την τότε αιρετική Εκκλησία των Εικονομάχων,απαντά:''Εις ευδοκιμών εις το Θείον,προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία σεμνυνομένας.Αλλά συ μεν προτίμησον,ει δοκεί,του σωζόμενου Νώε το υποβρύχιον πλήθος.εμοί δε συγχώρησον τοις ολίγοις τη Κιβωτώ προσδραμείν''! Εύχεσθε!

 

Γιώργος Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος
Διαχειριστής του ιστολογίου ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ''

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (†Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος)

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς-†Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

Πηγή

ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΙΑ (Μεγάλου Ἀντωνίου)

ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΙΑ(Μεγάλου Ἀντωνίου)

Ὅπως στὴν κάθε γέννηση συνυπάρχει καὶ τὸ πάθος, διότι κάθε τί ποὺ γεννιέται στὴ ζωὴ αὐτὸ καὶ φθείρεται, ἔτσι καὶ στὸ πάθος ἐνυπάρχει ἡ κακία.

Μὴ λοιπὸν πεῖς, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μποροῦσε νὰ κόψη τὴν κακία. Διότι αὐτοὶ ποὺ τὰ λέγουν αὐτά, τὰ λένε ἀπὸ ἀναισθησία καὶ ἀπὸ μωρία.

Δὲν ὑπῆρχε πραγματικὰ ἀνάγκη νὰ κόψη ὁ Θεὸς τὴν ὕλη, διότι αὐτὰ εἶναι πάθη τῆς ὕλης (ὑλικά).

Ὁ Θεὸς ὅμως ξέκοψε τὴν κακία ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸ συμφέρον τους καὶ τοὺς δώρισε νοῦν καὶ ἐπιστήμη καὶ γνώση καὶ διάκριση τοῦ καλοῦ, ὥστε, γνωρίζοντας τὴν κακία καὶ ὅτι βλαπτόμαστε ἀπ᾿ αὐτήν, νὰ τὴν ἀποφεύγομε.

Ἀλλὰ ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος ἀκολουθεῖ τὴν κακία καὶ σεμνοπερηφανεύεται γι᾿ αὐτὴν καὶ μάχεται, σὰν περιπλεγμένος σὲ δίχτυα, κυριευμένος ἐσωτερικὰ ἀπ᾿ αὐτήν, χωρὶς νὰ μπορέσει ποτὲ νὰ ἀνυψωθεῖ διανοητικά, γιὰ νὰ ἰδεῖ καὶ νὰ γνωρίσει τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος ὅλα τὰ ἔκαμε πρὸς σωτηρία καὶ ἀποθέωση τοῦ ἀνθρώπου.

ΑΓΑΘΟΣ, ΑΠΑΘΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ (Μέγας Ἀντώνιος)

Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαθὸς καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀμετάβλητος.

Ἐὰν κανεὶς θεωρεῖ εὔλογο καὶ ἀληθινὸ ὅτι δὲν μεταβάλλεται ὁ Θεός, ἀλλὰ ἀπορεῖ: Πῶς χαίρει μὲ τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἀποστρέφεται τοὺς κακούς, ὀργίζεται μὲ ὅσους ἁμαρτάνουν καὶ γίνεται ἴλεως ὅταν λατρεύεται;

Εἶναι πρέπον νὰ εἰποῦμε, ὅτι ὁ Θεὸς οὔτε χαίρει οὔτε ὀργίζεται, διότι τὸ νὰ χαίρει κανεὶς καὶ νὰ λυπᾶται εἶναι πάθος, οὔτε μὲ δῶρα κολακεύεται, διότι θὰ νικιόταν ἀπὸ τὴν ἡδονή. Δὲν εἶναι σωστὸ καὶ δίκαιον, νὰ ἐπηρεάζεται τὸ θεῖον, εὐμενῶς ἢ δυσμενῶς, ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα πράγματα. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαθός. Μόνον ὠφελεῖ καὶ οὐδέποτε βλάπτει. Μένει πάντα ὁ ἴδιος.

Ἐμεῖς ὅμως, μένοντας ἀγαθοί, ἐπειδὴ ἔτσι τοῦ μοιάζουμε, συναπτόμαστε μὲ τὸ Θεό, κι᾿ ἂν γίνομαι κακοί, χωριζόμαστε ἀπὸ τὸ Θεό, ἐπειδὴ παύουμε νὰ τοῦ μοιάζουμε. Ἐὰν ζοῦμε τὴν ἀρετή, προσκολλόμαστε (καὶ ἀφοσιωνόμαστε) στὸ Θεό. Ἐὰν γίνομαι κακοί, τὸν κάνομε ἐχθρό μας (ἀνθρωποπαθῶς), ἀφοῦ δὲν θὰ ὀργίζεται ἄδικα, μιᾶς καὶ τὰ ἁμαρτήματά μας ὄχι μόνον δὲν ἀφήνουν τὸ Θεὸ νὰ λάμπει μέσα μας, ἀλλὰ καὶ μᾶς δένουν μὲ τοὺς δαίμονας, ποὺ θὰ μᾶς κολάσουν.
Ὅταν ὅμως, μὲ προσευχὲς καὶ μὲ καλὰ ἔργα, βρίσκουμε ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, δὲν ὑπηρετοῦμε τὸ Θεὸ οὔτε τὸν μεταβάλλομε, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα μας καὶ μὲ τήν πρὸς τὸ θεῖον γιατρεύαμε τὴ δική μας τὴν κακία· καὶ πάλιν ἀπολαμβάναμε τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ.

Ὥστε τό νά λέμε ὃτι ὁ Θεὸς ἀποστρέφεται τοὺς κακοὺς εἶναι σάν νά λέμε ὅτι ὁ ἥλιος κρύβει τό φῶς του ἀπό τοῦς τυφλούς.

Α' ΚΑΙ Β' ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ (24 Φεβρουαρίου)

Όταν αποκεφαλίσθηκε από τον Ηρώδη ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, η τιμία κεφαλή αυτού τοποθετήθηκε μέσα σε αγγείο από όστρακο και κρύφθηκε στην κατοικία του Ηρώδη. Μετά από πολλά χρόνια, ο Αγιος Ιωάννης φανερώθηκε στο όνειρο δύο μοναχών, οι οποίοι είχαν αναχωρήσει για τα Ιεροσόλυμα με σκοπό να προσκυνήσουν το τάφο του Κυρίου, αγγέλλοντας σε αυτούς που βρίσκεται η τιμία κεφαλή του. Κι εκείνοι, αφού την βρήκαν, την είχαν με τιμές. Από αυτούς την παρέλαβε κάποιος κεραμεύς και την μετέφερε στην πόλη των Εμεσηνών. Όταν όμως πέθανε την κληροδότησε στην αδελφή του. Και από τότε διαδοχικά περιήλθε σε πολλούς, για να καταλήξει στα χέρια κάποιου ιερομονάχου αρειανού που ονομαζόταν Ευστάθιος και εφύλαξε την τιμία κάρα σε σπήλαιο. Από εκεί, μεταφέρθηκε επί Ουάλεντος (364 - 378 μ.Χ.), στο Παντείχιον της Βιθυνίας μέχρι που ο Θεοδόσιος ο Μέγας (379 - 395 μ.Χ.) ανεκόμισε αυτή στο Έβδομο της Κωνσταντινουπόλεως, όπου ανέγειρε μέγα και περικαλλέστατο ναό.

Βεβαίως, περί της ευρέσεως της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου υπάρχουν και άλλες αντιφατικές παραδόσεις. Κατ' άλλη εκδοχή η τιμία κάρα βρέθηκε στην Έμεσα το 458 μ.Χ., επί βασιλείας Λέοντος Α΄ (457 - 474 μ.Χ.), ενώ άλλοι δέχονται ότι αυτή βρέθηκε το 760 μ.Χ. και μεταφέρθηκε στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Έμεσα. Από εκεί μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, επί βασιλείας Μιχαήλ Γ΄ (842 - 867 μ.Χ.) και πατριαρχίας Ιγνατίου.

Περί των ιερών λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου βρίσκουμε ειδήσεις και σε διαφόρους χρονογράφους. Ο Ζωναράς αναφέρει ότι το 968 μ.Χ. ο Νικηφόρος Φωκάς βρήκε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας «βόστρυχον τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου αἵματι περφυμένον», που μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη. Πέντε δε χρόνια νωρίτερα κόμισε στην Κωνσταντινούπολη από τη Βέροια της Συρίας, περί τον Απρίλιο του 963 μ.Χ., μέρος του ιματίου του Τιμίου Προδρόμου. Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία ο Νικηφόρος Φωκάς βρήκε στην Κρήτη «τὸ ἔνδυμα τοῦ Προφήτου ἐκ τριχῶν καμήλου τυγχάνον καὶ περὶ τὸν τράχηλον ἠμαγμένον».

Η Σύναξη της ευρέσεως της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου ετελείτο στο Προφητείο του, που βρισκόταν στην τοποθεσία την ονομαζομένη Φωρακίου.

 Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ἀνατείλασα ἡ τοῦ Προδρόμου κεφαλή, ἀκτῖνας ἀφίησι τῆς ἀφθαρσίας, πιστοῖς τῶν ἰάσεων· ἄνωθεν συναθροίζει, τήν πληθύν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συγκαλεῖται, τῶν ἀνθρώπων τό γένος, ὁμόφωνον ἀναπέμψαι, δόξαν Χριστῷ τῷ Θεῷ.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

Προφήτα Θεοῦ, καί Πρόδρομε τῆς χάριτος, τήν Κάραν τήν σήν, ὡς ῥόδον Ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὑράμενοι, τάς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν· καί γάρ πάλιν ὡς πρότερον, ἐν κόσμῳ κηρύττεις τήν μετάνοιαν. 

ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΤΗΝ Β' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» (δηλ. Δόξα στον Θεό για όλα)

Είναι όντως συγκλονιστικό αυτό που αναφέρει
ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Μου αναπτέρωσες πολύ το κουράγιο και μ’ έκανες να σκιρτώ από χαρά γιατί, αφού μου ανήγγειλες τα δυσάρεστα, πρόσθεσες τη φράση, που πρέπει να λέμε σε όλα όσα συμβαίνουν:

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» (δηλ. Δόξα στον Θεό για όλα)

Αὐτὴ ἡ φράσις εἶναι θανατηφόρον πλῆγμα διὰ τὸν διάβολον· ἐξαλείφει τὴν ταραχήν καί φέρνει γαλήνη εἰς τὴν ψυχήν.

Είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτόν που την λέει σε κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ασφάλειας κι ευχαρίστησης.

Γιατί μόλις την απαγγείλει κανείς, αμέσως διασκορπίζεται το σύννεφο της λύπης.

Μην παύσεις να την λες και να ασκείς και τους άλλους σ’ αυτό.

Έτσι και η φουρτούνα που μας βρήκε, κι αν ακόμη γίνει μεγαλύτερη, θα μεταβληθεί σε γαλήνη.

  Έτσι κι όσοι δοκιμάζονται θα πάρουν μεγαλύτερη αμοιβή παράλληλα προς την απαλλαγή τους απ’ τα δεινά.

Αυτή η φράση ανέδειξε τον Ιώβ νικητή, αυτή η φράση έτρεψε σε φυγή τον διάβολο, κι αφού τον γέμισε από ντροπή τον έκανε να αναχωρήσει, αυτή είναι εξάλειψη κάθε ταραχής…»

                                  [Απ’ την 193 Επιστολή του] 

     

Λέγει ὁ Ἰωσὴφ εἰς τοὺς ἀδελφούς του: «Νὰ μὴν ὀργίζεσθε καθ’ ὁδὸν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου», ἀλλὰ ἀφοῦ σκεφθῆτε ὅτι δέν σᾶς κατελόγισα καμμίαν κατηγορίαν, διὰ ὅσα ἐκάματε εἰς βάρος μου, καὶ ἐσεῖς νὰ ἔχετε ἀγάπην μεταξύ σας (Γεν. 45, 24).

 Ποῖος θὰ ἠμποροῦσε νὰ θαυμάσῃ ἐπάξια τὴν ἀρετὴν τοῦ δικαίου αὐτοῦ ἀνδρός, πού ἐξεπλήρωσεν ἐξ ὁλοκλήρου τὴν φιλοσοφίαν τῆς Καινῆς Διαθήκης; (φιλοσοφία: Εἰς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς ὁ ὅρος σημαίνει γενικῶς τὴν Χριστιανικὴν Θεολογίαν καὶ τὴν κατὰ Χριστὸν ἄσκησιν καὶ ζωήν).

Καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖον συνιστᾶ ὁ Χριστὸς εἰς τοὺς Ἀποστόλους λέγων: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, καὶ νὰ εὔχεσθε διὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σᾶς καταρῶνται» (Ματθ. 5, 44), αὐτὸ καὶ ἀκόμη περισσότερον ἔκαμεν ὁ μακάριος Ἰωσήφ.

Πράγματι ὄχι μόνον ἔδειξε τόσον μεγάλην ἀγάπην πρὸς τοὺς φονεῖς ἀδελφούς του ἀλλὰ καὶ κάμνει τὸ πᾶν, ὥστε νὰ τοὺς ἐξηγήσῃ, ὅτι δὲν ἔκαμαν τίποτε τὸ κακὸν εἰς βάρος του.

Ὦ ὑπερβολικὴ εὐσέβεια! Ὦ μεγάλη εὐγνωμοσύνη καὶ ἄπειρη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν! Διότι λέγει, μήπως ἐσεῖς τὰ ἐκάματε αὐτά; Ἡ φροντὶς τοῦ Θεοῦ δι’ ἐμένα ἐπέτρεψε νὰ γίνουν ὅλα αὐτά, ὥστε καὶ νὰ ἐπαληθεύσῃ τὰ ὄνειρά μου, καὶ νὰ γίνω ἀφορμὴ τῆς σωτηρίας σας.

Τὸ νὰ εὑρεθῶμεν λοιπὸν ὅλα τὰ ἀδέλφια ἐν μέσῳ θλίψεων καὶ πειρασμῶν αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξις τῆς φροντίδος καὶ τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ διὰ ἡμᾶς.

 Νὰ μὴν ἐπιζητῶμεν λοιπὸν μὲ κάθε τρόπον τὴν ἄνεσιν καὶ τὴν ἡσυχίαν μας, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀκόμη ἔχωμεν κάθε ἄνεσιν καὶ ὅταν ἀντιμετωπίζωμεν θλίψεις νὰ ἀναπέμπωμεν μὲ τὸν ἴδιον τρόπον τὴν εὐχαριστίαν εἰς τὸν Κύριον, ὥστε βλέπων τὴν εὐγνωμοσύνην μας νὰ δείξη μεγαλυτέρα φροντίδα διὰ ἡμᾶς, τὴν ὁποίαν εὔχομαι νὰ ἐπιτύχωμεν ὅλοι ἡμεῖς μὲ τὴν χάριν καὶ τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ… (Κάθε δυσάρεστον συμβὰν νὰ τὸ ἐπισφραγίζωμεν μὲ τὴν φράσιν αὐτήν: «ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ».

Εἶναι γνωστὸν ὅτι καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μὲ αὐτὴ τὴν φράσιν παρέδωκε εἰς τὴν ἐξορίαν τὴν ψυχήν του εἰς τὸν Θεόν.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο :Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ».
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2000 μ.Χ. 

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ (Ἃγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ
(Ἃγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Επειδή μονάχα η κατάνυξη και τα δάκρυα δεν είναι αρκετά για να πείσουν τον Θεό να μας δώσει αυτά που του ζητούμε στις προσευχές μας, πρέπει να προσθέσουμε και κάποια άλλα στοιχεία που χρειάζονται ακόμη, για να έχουν θετικό αποτέλεσμα οι προσευχές μας. Ιδού μερικές από αυτές τις προϋποθέσεις στη συνέχεια, έξι τον αριθμό.

α) Όποιος θέλει να πάρει θετική απάντηση στο πρώτο του αίτημα, που είναι η συγχώρηση των αμαρτημάτων του, πρέπει κι αυτός ο ίδιος, όταν προσεύχεται, να συγχωρεί τ’ αμαρτήματα που διέπραξαν εις βάρος του οι άλλοι, καθώς μας δίδαξε ο Κύριος: «όταν στέκεστε σε προσευχή, ν’ αφήνετε ό,τι διαφορές έχετε με κάποιον, συγχωρώντας τον, κ’ έτσι να συγχωρήσει και ο Πατέρας μας ο ουράνιος και τα δικά σας παραπτώματα» (Μαρκ. ια’ 25).

β) Όποιος ζητάει να λάβει κάτι από τον Θεό, πρέπει να το ζητάει χωρίς διψυχία και δισταγμό, αλλά με στερεή και αδίσταχτη πίστη, όπως μας λέει πρώτα ο ίδιος ο Κύριος μας: «όλα όσα ζητάτε στην προσευχή σας με πίστη, θα τα λάβετε» (Ματθ. κα’ 22) και, κατόπιν, ο αδελφόθεος Ιάκωβος: «κι αν κάποιος από σας υστερεί σε σοφία, ας τη ζητήσει από τον Θεό, που τη χαρίζει με απλότητα σε όλους, χωρίς να περιφρονεί κανέναν αλλά που να τη ζητάει με πίστη, δίχως αμφιβολία, διότι όποιος έχει αμφιβολίες ομοιάζει με το κύμα της θάλασσας, που ο άνεμος το παρασέρνει και το πηγαίνει πότε εδώ και πότε εκεί· να μην ελπίζει ποτέ πως θα πάρει κάτι από τον Κύριο ένας τέτοιος άνθρωπος δίγνωμος και άστατος σ’ όλους τους τρόπους της ζωής του» (Ιακ. α΄ 5-7).

γ) Όποιος ζητάει, πρέπει να μην παρακαλεί για ζητήματα που δεν τον συμφέρουν πνευματικά, δηλαδή για κοσμικά πράγματα που προξενούν τις ηδονές του, αλλά να ικετεύει για ζητήματα κατά Θεόν, δηλαδή που συμφέρουν κ’ ενδιαφέρουν τη σωτηρία της ψυχής του. Ακούστε και τον ονειδισμό εκ μέρους του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, που λέει: «ζητάτε κάτι και δεν το λαμβάνετε, διότι το ζητάτε με κακό σκοπό, δηλαδή το ζητάτε για να το κατασπαταλήσετε για τις ηδονές σας» (Ιακ. δ’ 3)

δ) Όποιος θέλει να λάβει όσα συμφέροντα για την ψυχή του ζητάει από το Θεό, πρέπει κι αυτός να εργάζεται και να κάνει όλα όσα δύναται και μπορεί, σύμφωνα και με την κοινή παροιμία, που λέει «συν Αθηνά και χείρα κίνει»· πρέπει δηλαδή να μην αμελεί και να μην παραδίνει θεληματικά τον εαυτό του πρώτα στα πάθη, και τις επιθυμίες, κ’ έπειτα ζητάει τη θεία βοήθεια, διότι δεν θα τη λάβει ποτέ, σύμφωνα και με τον λόγο του Μεγάλου Βασιλείου: πρέπει, λοιπόν, πρώτα να προσφέρει κάνεις όλα όσα μπορεί μόνος του, και υστέρα να παρακαλεί τον Θεό να έρθει βοηθός και σύμμαχος του- διότι, όταν κάποιος παραδώσει τον εαυτό του με νωθρότητα στις επιθυμίες και παραδοθεί έτσι μόνος του στους εχθρούς, αυτόν ο Θεός δεν τον βοηθάει ούτε εισακούει τις δεήσεις του, διότι πρόλαβε ο ίδιος και με την αμαρτία του αποξενώθηκε από τον Θεό· γιατί, βέβαια, όποιος επιθυμεί να έχει τη βοήθεια του Θεού, δεν προδίδει το πρέπον και το αρμόζον· κι αυτός που δεν προδίδει το πρέπον και το αρμόζον, δεν προδίδεται και δεν εγκαταλείπεται ποτέ από τη θεία πρόνοια και βοήθεια» (Ασκητικαί Διατά­ξεις, κεφ. α’). Και, ακριβώς, γι’ αυτούς λέγει ο Θεός με το στόμα του προφήτου Ησαΐα: «με αναζητούν την κάθε ημερα, κ’ επιθυμούν να γνωρίσουν τις εντολές μου, ωσάν λαός που έπραξε το δίκαιο και που δεν εγκατέλειψε την κρίση του Θεού» (Ησ. νη’ 2). Και, για να το πούμε με δυο λόγια, όποιος θέλει να εισακούσει ο Θεός τη δέησή του και να λάβει θετική απάντηση στο ζήτημά του, πρέπει να βιάζει τον εαυτό του, όσο μπορεί, για να φυλάγει τις εντολές του Θεού, ώστε να φτάσει στο σημείο να μην τον κατηγορεί η συνείδησή του ότι καταφρόνησε ή αμέλησε κάποιο πράγμα, που μπορούσε να το κάμει και δεν το έκαμε. Διότι, όπως λέει ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «όταν η καρδιά μας παύει να μας κατηγορεί, τότε αποκτούμε θάρρος εμπρός στον Θεό, κι Εκείνος μας δίνει ό,τι Του ζητούμε, γιατί εκτελούμε τις εντολές Του, και κάνουμε όλα όσα είναι αρεστά σ’ Εκείνον» (Α’ Ιωάν. γ’ 21-22). Και ο μέγας Βασίλειος προσθέτει: «Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να μη μας κατηγορεί σε τίποτε η συνείδησή μας, και τότε μονάχα μπορούμε να επικαλούμαστε τη θεία βοήθεια» (Ασκητ. Διατ., ο.π.) Και όχι μονάχα, όταν κάποιος προσεύχεται για τον εαυτό του, πρέπει να κάνει τα καθήκοντά του όσο μπορεί καλύτερα, αλλά και στην περίπτωση που κάποιος άλλος προσεύχεται για κείνον, πρέπει κι αυτός να συνεργεί προσωπικά για να καρποφορήσει η προσευχή που γίνεται για λόγου του. Αυτό ακριβώς σημαίνει ο λόγος του Αδελφοθέου, «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργούμενη» (Ιακ. ε’ 16), τον οποίο ερμηνεύοντας ο θείος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγ­ει: «Πράγματι, πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου, είτε χάρη στον δίκαιο που την κάνει, είτε και χάρη σ’ εκείνον που ζητάει από τον δίκαιο να την πραγματοποιήσει· διότι, από μεν την πλευρά του δικαίου που γίνεται η δέηση, αυτή δίνει θάρρος να παρουσιαστεί και να ζητήσει από Κείνον που μπορεί να εισακούσει τα αιτήματα των δικαίων, ενώ από την πλευρά εκείνου που ζητάει από τον δίκαιο να κάμει γι’ αυτόν τη δέηση, του δίνει την ευκαιρία ν’ απομακρυνθεί από την κακία και να εγκολπωθεί πάλι την διάθεση για ενάρετο βίο» (Ε’ εκατ. περί θεολογίας, κεφ. πδ’). Και ο ίδιος πάλι, σε άλλο σημείο, λέει: «Είναι πράγματι δείγμα μεγάλης νωθρότητας, για να μην πω παραφροσύνης, να επιζητεί κανείς τη σωτηρία του με τις δεήσεις των δικαίων, ενώ η διάθεσή του στρέφεται προς τις τέρψεις, και να ζητάει τη συγχώρεση εκείνων των αμαρτημάτων, για τα οποία σπιλώνεται με δική του διάθεση και ενέργεια. Πρέπει, λοιπόν, να μην αφήνει ανενεργή και ακίνητη τη δέηση του δικαίου…, αλλά να την ενεργοποιεί και να την ισχυροποιεί, δίνοντάς της φτερά με τις δικές του αρετές».

ε) Όποιος θέλει να εισακούσει ο Κύριος το αίτημά του, πρέπει να μην λιποψυχάει, ούτε να θλίβεται και να στενοχωριέται όταν προσεύχεται, αλλά να προσμένει με υπομονή και μακροθυμία, κι ας περνάει αρκετός καιρός αναμονής. Έτσι και ο Κύριος, για να μας διδάξει να προσμένουμε υπομένοντας και προσκαρτερώντας στην προσευχή, χωρίς να στενοχωριόμαστε καθόλου, μας αναφέρει στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο την παραβολή της χήρας, η οποία με την επιμονή και την υπομονή της, έπεισε στο τέλος τον άδικο δικαστή να της αποδώσει το δίκιο της. «Και τους έλεγε και την παραβολή αυτή, για το ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχονται και να μην αποκάμουν» (Λουκ. ιη’ 1). Έχουμε, από την άλλη πλευρά, και τον λόγο του μεγάλου Βασιλείου, που λέει ότι, μπορεί στη δέησή σου πολλές φορές να ζητήσεις τα πνευματικώς συμφέροντα, όμως δεν επέμεινες αρκετά. Διότι, όπως είναι γραμμένο, «με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές σας» (Λουκ. κα’ 19). Και, «όποιος υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί» (Ματθ. ι’ 22). Έχουμε γι’ αυτό το θέμα παράδειγμα τον Αβραάμ, ο οποίος, αν και ήταν νέος όταν προσεκλήθη από την Ασσυρία να πάει στην Παλαιστίνη, και είχε λάβει μάλιστα και υπόσχεση από το Θεό, πως θα πληθυνθεί το σπέρμα της γενιάς του όπως τ’ αστέρια τ’ ουρανού, είδε να πραγματοποιείται η παραπάνω υπόσχεση του Θεού μόλις στα εκατό χρόνια της ηλικίας του! Επίσης, και το παράδειγμα του Ισαάκ, ο οποίος παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει τέκνα, αλλά η δέησή του εισακούστηκε μόλις ύστερα’ από είκοσι χρόνια! Ο μέγας Βασίλειος σε συμβουλεύει: «μιμήσου, λοιπόν, και σύ, αδελφέ μου, αυτούς τους Πατριάρχες και την πίστη τους· και αν περάσει κ’ ένας χρόνος, τρίτος ή τέταρτος ή περισσότερα χρόνια δίχως να λάβεις το αίτημά σου, μην αφήνεις την προσευχή, αλλά να επιμένεις με πίστη, εργαζόμενος πάντα το αγαθό». Και ο αββάς Μακάριος προσθέτει: «όποιος δεν βλέπει να εισακούεται γρήγορα η δέησή του, αλλά ν’ αναβάλλεται από το Θεό, αυτός αισθάνεται πιο φλογερή την επιθυμία της προσευχής· και όσο πιο πολύ μακροθυμεί ο Θεός, δοκιμάζοντάς μας στον πόνο, τόσο πιο πολύ έντονα οφείλει ο προσευχόμενος να επιμένει, ζητώντας την δωρεά τού Θεού» (Σειρά στο Κατά Ματθαίον, κεφ. ζ’).

ς) και τελευταίον· όποιος θέλει να επιτύχει το αίτημα της προσευχής του, πρέπει πάντοτε να ευχαριστεί τον Θεό, είτε λάβει γρήγορα εκείνο που ζητά, είτε και αργότερα. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος μας λέγει: «τα αιτήματά σας να τ’ απευθύνετε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύονται από ευχαριστία» (Φιλιπ. δ’ 6). Επειδή, πολλές φορές, ο Θεός δεν μας δίνει γρήγορα εκείνο που του ζητούμε, ή γιατί ξέρει πως θα χάσουμε αυτό που θα μας χαρίσει και, γι’ αυτόν το λόγο, θα τιμωρηθούμε περισσότερο, αφού αθετήσαμε το χάρισμά του και τη δωρεά του· ή, γιατί, γνωρίζοντας πως μόλις λάβουμε το αίτημά μας θα πάψουμε να προσευχόμαστε. Γι’ αυτό αναβάλλει το ζήτημα μας και δεν το πραγματοποιεί, θέλοντας και προνοώντας να τον παρακαλούμε πάντοτε και να βρισκόμαστε κοντά του με την προσευχή· ή, ακόμη, για να φανεί η πίστη και η αγάπη μας προς τον Θεό, ή και για άλλους λόγους που έχει ο Θεός, ακατανόητους βέβαια σ’ εμάς, αλλά δίκαιους, που αποβλέπουν πάντοτε προς το πνευματικό συμφέρον μας. Τα βεβαιώνει όλα αυτά και ο βαθύς θεολόγος και πράγματι μέγας Βασίλειος, με όσα γράφει στο α’ κεφάλαιο των Ασκητικών του Διατάξεων, οπού συμπερασματικά μας λέγει: «Γνωρίζοντας, λοιπόν, όλα αυτά, είτε πιο γρήγορα εισακουστούμε και λάβουμε, είτε πιο αργά, ας παραμείνουμε πάντοτε με ευχαριστίες στον Κύριο, διότι όλα όσα κάνει ο Δεσπότης τα κάνει πάντοτε οικονομώντας τη δική μας σωτηρία· και να μην λιποψυχούμε, σταματώντας τις προσευχές και τις δεήσεις». Και τί λέω; είτε λάβουμε απ’ το Θεό, είτε δεν λάβουμε τα αιτήματά μας, εμείς πρέπει να τον ευχαριστούμε πάντοτε και να επιμένουμε κρούοντας τη θύρα του Θεού και ζητώντας πάλι και πάλι με την προσευχή μας· διότι μας αρκεί και τούτο το μέγα χάρισμα που λαβαίνουμε, δηλαδή το ότι αξιωνόμαστε να συνομιλούμε με τον ίδιο το Θεό και να παραμένουμε ενωμένοι μ’ Εκείνον όταν προσευχόμαστε. Έτσι μας λέει και ο χρυσός κάλαμος του αγίου Ιωάννου, με κομψότητα και γλαφυρότητα, γράφοντας τα παρακάτω: «μεγάλο αγαθό η προσευχή, όταν γίνεται με διάνοια καθαρή και χαρούμενη, κι όταν μάθουμε τους εαυτούς μας να ευχαριστούν το Θεό πάντοτε: όχι μονάχα όταν λαβαίνουμε τα αιτήματα της προσευχής, μα κι όταν δεν τα λαβαίνουμε. Διότι, άλλοτε μεν μας δίνει κι άλλοτε δεν μας δίνει· ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις είσαι κερδισμένος, αφού είτε λάβεις είτε δεν λάβεις, ήδη έχεις λάβει και μη λαμβάνοντας· κι όταν επιτύχεις το ζητούμενο κι όταν δεν το πετύχεις· ήσουν τυχερός κι όταν δεν το πέτυχες, επειδή μερικές φορές το να μη λάβεις το αίτημά σου είναι επωφελέστερο· διότι, αν δεν ήταν προς το συμφέρον μας το να μην το λάβουμε, ο Θεός θα μας το έδινε οπωσδήποτε. Και το να μην πετυχαίνουμε κάτι, όταν καταλήγει προς το συμφέρον μας, είναι όντως επιτυχία» (Εις Ανδριάντας, λόγ. α΄· και Περί ευχής, τ. ζ’). Ανάλογα έγραψε και ο άγιος Ιωάννης, που μας παρέδωκε την ουράνια Κλίμακα: «να μη λες, πως περνάς πολλή ώρα στην προσευχή, δίχως να κατορθώσεις τίποτε, γιατί ήδη έχεις κάτι κατορθώσει· διότι, ποιό άλλο αγαθό θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο απ’ το να βρίσκεσαι κοντά στον Κύριο και να είσαι με την προσευχή εκεί, αδιαλείπτως περιμένοντας την ένωση μ’ Εκείνον;»

Αν, λοιπόν, αδελφοί και πατέρες, συμφωνείτε με όλα όσα είπαμε πιο πάνω, και προσφέρετε στον άγιο Θεό τις προσευχές που περιέχονται σε τούτο το βιβλίο εδώ, εγώ σας πληροφορώ πως θα πλουτίσετε τις ψυχές σας με πίστη ακλόνητη, με βέβαιη ελπίδα, με αγάπη ανόθευτη, με συγχώρεση των αμαρτημάτων, και θα έχετε την απαλλαγή των ορατών και των αοράτων κακών, την απόλαυση των αιτημάτων σας, τη λύτρωση από τους πειρασμούς των δαιμόνων και την επικοινωνία και ένωση με τον Θεό και τους Αγγέλους του· επειδή, κατά τον χαριτώνυμο και χρυσόστομο κήρυκα της προσευχής: «όταν αληθινά συνομιλούμε στην προσευχή με τον Θεό, τότε γινόμαστε ένα με τους Αγγέλους» (Λόγος Περί Προσευχής). Και μ’ ένα λόγο, θέλω να σας πω, ότι με τις θείες τούτες προσευχές θ’ απολαύσετε ένα σωρό αγαθά, μια απέραντη θάλασσα από θησαυρούς, πλήθος από καλά, ολόκληρη θημωνιά από αρετές, ατελείωτη σειρά χαρισμάτων και ώριμους καρπούς πνευματικής ωφελείας.

Πηγή: www.alopsis.gr

Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΑΓΙΟΥ (†Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος)

Ἡ Τελικὴ Εὐθεῖα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Μαρτυρία Συγχρόνου Ὁμολογητοῦ Ἁγίου

Πηγή

ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η «ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ» ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ (†Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ)

Τὰ Αἰώνια Ὅρια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ «νέα ἐκκλησιολογία» τῶν Οἰκουμενιστῶν

Πηγή

Ἐπιστολή πρός τόν π. Νικόδημον Ἀεράκην

Τήν κατωτέρω ἐπιστολήν πρός τόν Ἀρχιμανδρίτην Νικόδημον Ἀεράκην ὑπεβάλομεν πρός δημοσίευσιν εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ἐφημερίδα "Ὀρθόδοξος Τύπος" τήν 20-11-2014 καί πάλιν τήν 13-1-2015 (διά τοῦἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου ἀμφοτέρας τάς φοράς), ἀλλά δυστυχῶςδέν τήν ἐδημοσίευσεν, ὡς ὤφειλε, συμφώνως πρός τόν νόμον περί δυσφημήσεως διά τοῦ τύπου, καθότι ἡ ἐπιστολή μας ἀπαντᾶ εἰςσυκοφαντικόν κατά τῶν Γ.Ο.Χ. ἄρθρον τοῦ ὡς ἄνω Ἀρχιμανδρίτου. Ἡ ἐν λόγῳ ἐφημερίς καί ἄλλοτε ἠρνήθη νά δημοσιεύσῃ κείμενά μας. Δέν θά ἔλεγε τήν ἀλήθειαν ἄν ἰσχυρίζετο ὅτι εἶχεν ἄλλα, περισσότερονἐπείγοντα, ἄρθρα καί ἐπιστολάς πρός δημοσίευσιν κατά τό χρονικόν διάστημα ἀπό τήν 20-11-2014 μέχρι σήμερον, διότι παρηκολουθήσαμε τό περιεχόμενον τῶν φύλλων τοῦ "Ὀ.Τ." κατά τό ἐν λόγῳ χρονικόν διάστημα καί διεπιστώσαμεν ὅτι, ἀντί τῆς ἐπιστολῆς μας, ἐπροτίμησε νά δημοσιεύσῃ ἄρθρα διά τήν 40ετῆ ἀρχιερωσύνην τοῦ τάδε μητροπολίτου, τετριμμένα ἄρθρα κατά τοῦ Παπισμοῦ κ.λπ.

Ἐρωτήματα πρός τόν π. Νικόδημον Ἀεράκην

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,

Σᾶς παρακαλοῦμεν νά δημοσιεύσητε τήν κατωτέρω ἐπιστολήν μας πρός τόν Ἀρχιμανδρίτην Νικόδημον Ἀεράκην, μέ ἀφορμήν τήν ὁμιλίαν του ἐν τῷ Ἱ. Ν. τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Μενάνδρου 4, Ἀθῆναι, εἰς τάς 9 Νοεμβρίου 2014, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη εἰς τό φύλλον ἀρ. 2045 τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος».

Πανοσιολογιώτατε π. Νικόδημε, Σᾶς παρακαλοῦμεν ν’ ἀπαντήσητε εἰς τάς κάτωθι ἀπορίας καί ἐνστάσεις μας:

1. Ἐάν σύγχρονός τις ἐπιστήμων ὑποστηρίξῃ τό γεωκεντρικόν σύστημα, ἀγνοῶν τόν Ἀρίσταρχον τόν Σάμιον καί τόν Γαλιλαῖον, οἱ ὁποῖοι τό κατέρριψαν, πῶς θά τόν ἐχαρακτηρίζατε; Διατί, λοιπόν, παραβλέπετε τό γεγονός ὅτι ἡ καινοφανής θεωρία τῶν «Δύο Ἄκρων» τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ἔχει ἀνασκευασθῆ ὑπό ὀρθοδόξων συγγραφέων, μέ προεξάρχοντα τόν μακαριστόν Ἱερομόναχον Θεοδώρητον Μαῦρον, διά τῶν γνωστῶν βιβλίων του «Διάλογοι τῆς Ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ» καί «Τό Ἀντίδοτον», τά ὁποῖα εἶναι Ἁγιογραφικῶς καί Ἁγιοπατερικῶς τεκμηριωμένα καί, ὡς ἐκ τούτου, οὐδέποτε καί ὑπό οὐδενός ἀνῃρέθησαν;

2. Διατί ἐπιμένετε εἰς τό δευτερεῦον θέμα τοῦ ἡμερολογίου καί παραθεωρεῖτε τό πρωτεῦον, πού εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀποκρύπτων μάλιστα ἀπό τούς ἀναγνώστας σας τό ἀναμφισβήτητον γεγονός ὅτι ἡ αὐθαίρετος καί ἀντικανονική ἐπιβολή τοῦ νέου ἡμερολογίου (ν.ἡ.) ἐγένετο ὑπό τῆς Ἱεραρχίας τοῦ 1924 χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (βλ. Ἐγκύκλιον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1920), καί μάλιστα παρά τό γεγονός ὅτι ἦτο βέβαιον ὅτι θά προκαλέσῃ σχίσμα εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, καθότι τό ν.ἡ. εἶχεν ἀναθεματισθῆ ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος; Τοὐτέστιν, ἡ ἐπιβολή τοῦ ν.ἡ. ἦτο ἀθέτησις τῶν ἐν λόγῳ Συνοδικῶν ἀποφάσεων, ἔβλαψε τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, καί πάντα ταῦτα ἐγένοντο μέ σκοπόν τήν κατάργησιν καί τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων δογμάτων, ἐφόσον ὁ σκοπός τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἡ. ἦτο ἡ ἕνωσις μέ ἁπάσας τάς αἱρέσεις, ὅπως λέγουν καί πράττουν εὐθαρσῶς οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενισταί. Ἑπομένως, πόθεν προκύπτει ὁ συκοφαντικός χαρακτηρισμός «ἡμερολάτραι», τόν ὁποῖον μᾶς προσάπτετε, δεδομένου μάλιστα ὅτι αὐτοί πού ἐπεκαλέσθησαν ἡμερολογιακήν ἀκρίβειαν καί τήν ἰσημερίαν τῆς 21ης Μαρτίου πού ὑπῆρχε κατά τήν κατάρτισιν τοῦ ἑορτολογίου ὑπό τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἦσαν οἱ πρωτεργάται τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἡ., ἐνῶ οἱ ἐμμένοντες εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον ἁπλῶς διεχώρισαν τάς εὐθύνας των, ἀρνούμενοι νά συναινέσουν εἰς τήν ἀθέτησιν τῶν ὡς ἄνω Συνοδικῶν ἀποφάσεων καί νά «φραγκέψουν» διά τῆς νοθεύσεως τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων;

3. Τά προαναφερθέντα βιβλία τοῦ π. Θεοδωρήτου παρουσιάζουν τήν ὁμόφωνον Πατερικήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν εἰς τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ αἱρετικούς ἐπισκόπους. Ἐφόσον αὐτοί πού τήν ὑλοποιοῦν ἐπαινοῦνται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας (βλ. τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ’ Συνόδου), διατί ὑμεῖς τούς χλευάζετε ὡς δῆθεν «Ὑπερεκκλησίαν»; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει: «Τῆς γάρ αἱρέσεως ἀποσχιζόμενοι, τῇ εὐσεβείᾳ διαπαντός ἐνραπτόμεθα· τότε ἄρρηκτον βλέποντες τόν τῆς Ἐκκλησίας χιτῶνα, ὅταν ἀπορραγῇ τῆς πρός τήν αἵρεσιν κοινωνίας» (P.G. 44, σελ. 725). Ὁ Ἅγιος διδάσκει ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας διαφυλάσσεται μόνον ὅταν διακόπτηται ἡ κοινωνία μέ τήν αἵρεσιν, διδασκαλία τήν ὁποίαν συναντῶμεν καί εἰς τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ’ Συνόδου. Ὑμεῖς ποῦ στηρίζετε τήν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετον διδασκαλίαν σας, ὅτι δῆθεν ὅσοι ἀποτειχίζονται ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς δημιουργοῦν σχίσμα; Ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι κατηγορεῖτε ἐμμέσως τούς Ἁγίους Πατέρας πού ὑλοποίησαν τήν ὡς ἄνω διδασκαλίαν ὡς σχισματικούς; Δέν νομίζετε ὅτι μέ αὐτήν τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν σας συμπορεύεσθε μέ τήν αἵρεσιν τοῦ «νεοπατερισμοῦ» καί βεβαίως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μήπως ἡ ἀνυπαρξία ἁγιοπατερικῆς θεμελιώσεως τῆς θεωρίας τῶν «Δύο Ἄκρων» ἐξηγεῖ καί τήν ἔλλειψιν πατερικῶν παραπομπῶν εἰς τήν ὁμιλίαν σας, ἀλλά καί ἐν γένει εἰς τά κείμενα τῶν θιασωτῶν τῆς ἐν λόγῳ καινοφανοῦς θεωρίας;

4. Πέραν τῆς ἀθετήσεως τῶν ὡς ἄνω Συνοδικῶν ἀποφάσεων διά τῆς υἱοθετήσεως τοῦ ν.ἡ., συμμετέχετε εἰς τό «ΠΣΕ», κοινωνεῖτε μέ τούς δεχομένους τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων» κατά τοῦ Παπισμοῦ (καί πιθανόν τήν ἄρσιν τῆς ἀκοινωνησίας κατά τάς προσφάτους καταγγελίας τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου), καθώς καί τάς συμφωνίας ἑνώσεως μέ Μονοφυσίτας (Σαμπεζύ, 1990) καί Παπικούς (Μπάλαμαντ, 1993), τάς συμπροσευχάς, τά συλλείτουργα, τήν μνημόνευσιν τοῦ «πάπα» εἰς τά δίπτυχα, τήν ἀναγνώρισιν τῶν «μυστηρίων» τῶν Παπικῶν (Περιοδικόν Ἐπίσκεψις, ἀρ. 464, 1-7-1991), τάς αἱρετικάς δηλώσεις πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων κ.ἄ., τήν ἀλλοίωσιν τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ κ.λπ. Κατά τήν Πατερικήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν, δέν θά ἔπρεπε νά κοινωνῆτε μέ τόν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσεν εὐθαρσῶς εἰς τήν παγκοσμίου κυκλοφορίας ἐφημερίδα New York Times τῆς 25-11-1940 τά ἑξῆς: «Στήν Κέρκυρα, ὅπου ἔζησα κάποτε, λειτούργησα πολλές φορές ὡς ραββῖνος γιά τούς Ἑβραίους φίλους μου»! Οὔτε θά ἔπρεπε νά κοινωνῆτε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀμερικῆς Ἰάκωβον, ὁ ὁποῖος, εἰς συνέντευξίν του εἰς τήν ἰδίαν ἐφημερίδα τῆς 25-9-1967 (σ. 40), ἐδήλωσεν ὅτι θά πρέπῃ νά καταργήσωμεν τά δόγματα τῆς Τριαδικότητος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του κ.λπ. καί νά κατασκευάσωμεν νέα, οὕτως ὥστε αὐτά νά εἶναι ἀποδεκτά ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον! Οὔτε πρέπει νά κοινωνῆτε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας Στυλιανόν, ὁ ὁποῖος τόν Δεκέμβριον τοῦ 1988 ἔγραψε τά ἑξῆς: «Ὅποιος νομίζει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό τέλεια καί ἀναμάρτητη ... αὐτός δέν θά καταλάβει ποτέ τό βαθμό τῆς κενώσεως πού καταδέχτηκε ὁ Θεός Λόγος ... Γιατί ἡ ἀναντίρρητη άναμαρτησία τοῦ Κυρίου ... ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ βῆμα πρός βῆμα ...» (ἰδική μας ἡ ἔμφασις, Περιοδικόν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας Φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας, Τόμος 9, Ἀρ. 12). Οὔτε, βεβαίως, πρέπει νά κοινωνῆτε μέ τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, ὁ ὁποῖος: (1) θεωρεῖ τούς ἀνθενωτικούς Ἁγίους «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» (βλ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 23-7-1999)· (2) διανέμει «τό ἅγιον Κοράνιον», διά τό ὁποῖον μάλιστα λέγει ὅτι εἶναι ἰσότιμον μέ τήν Ἁγίαν Γραφήν («Ὀρθόδοξος Τύπος», 15-3-2002, σ. 5)· (3) ἀναιρεῖ τό ἱερόν Εὐαγγέλιον, ἐφόσον, παρά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες ... διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28:19-20), ὁ κ. Βαρθολομαῖος κατακρίνει τήν ἱεραποστολήν εἰς μή Ὀρθοδόξους λαούς, ὡς δῆθεν προσβλητικήν διά τήν πίστιν των (Παγκόσμιον Συνέδριον κατά τοῦ ρατσισμοῦ, τῶν φυλετικῶν διακρίσεων καί τῆς ξενοφοβίας, Durban Ν. Ἀφρικῆς, 17-3-2001), καί ἐπισκέπτεται Ἑβραϊκάς Συναγωγάς καί λέγει εἰς τούς Ραββίνους ὅτι εἶναι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδή τά ἀντίθετα μέ αὐτά πού τούς εἶπεν ὁ Χριστός (βλ. Ἰω. 8:42-44)· (4) εἰς τήν διδακτορικήν του διατριβήν (σελ. 73) ἔγραψεν ὅτι πρέπει νά τροποποιηθοῦν οἱ ἱεροί Κανόνες πού αὐτός ποδοπατεῖ ἔργω καί λόγῳ· (5) διδάσκει τό μέγα ψεῦδος, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν δῆθεν εἰς τόν ἴδιον Θεόν, ἀλλ’ ὁ καθείς μέ τόν τρόπον του (βλ. «Ὀρθ. Τύπος», 8-1-1999, σ. 5)· κ.λπ. κ.λπ. Ἑπομένως, ποῦ εἶναι ἡ «ἀκρότης» τῶν ἀποτειχισθέντων;

5. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, πῶς ἐξηγεῖτε τό γεγονός ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος, ἄν καί κατέκρινε τά «δύο ἄκρα», ἐν τούτοις ἐκοινώνει ἕως τό τέλος τῆς ζωῆς του μετά τοῦ ἑνός, ἤτοι τόν Οἰκουμενισμόν;

6. Πῶς σχολιάζετε τό γεγονός ὅτι οἱ μέν ἐκφρασταί τοῦ ἑνός ἄκρου, τοῦ δαιμονικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀναγνωρίζονται καί χρηματοδοτοῦνται (!) ἀπό τήν πολιτικήν ἐξουσίαν, ἐνῷ οἱ ἐκφρασταί τοῦ ἄλλου «ἄκρου» διώκονται καί λοιδοροῦνται;

7. Πῶς δικαιολογεῖτε τήν κατανομήν τῆς ἀγάπης σας πρός τούς ὀπαδούς τῶν «δύο ἄκρων», ὅταν τούς μέν Οἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι ἑτοιμάζονται νά ὑποδεχθοῦν καί πάλιν τόν «πάπαν Ρώμης» εἰς τό Οἰκ. Πατριαρχεῖον, μνημονεύετε εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ὡς «ὀρθοδόξους», τούς δέ «ζηλωτάς» πολεμεῖτε, διώκετε, συκοφαντεῖτε καί γενικῶς ἀδικεῖτε, ὅπως, παραδείγματος χάριν, πράττετε ἐπί πολλά ἔτη ἐναντίον τῆς Γνησίας Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους καί ὅπως ἐπράξατε εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Χρυσοστόμου Σπύρου τῶν Σπετσῶν, τοῦ ὁποίου ἀκόμη καί ἡ προσωπική περιουσία ἐδημεύθη;

   
Ἕπονται ὑπογραφαί (κατ’ ἀλφαβητικήν σειράν):

Δημακόπουλος Γεώργιος, Δημοσιογράφος

Ἰωάννης Ν.,

Διαχειριστής τοῦ ἱστολογίου «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ»

Κοτσίρης Παναγιώτης, Συνταξιοῦχος Ταχυδρομικός

Κουτσοῦκος Πέτρος, Καθηγητής Πολυτεχνικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Πατρῶν

Μακρῆς Παναγιώτης, Φοιτητής

Μάννης Νικόλαος, Εκπαιδευτικός

Παναγοπούλου – Κουτσούκου Εὐανθία, Ἐκπαιδευτικός

Παπαγεωργίου Ἀθανάσιος, Ἰατρός Χειρούργος

Πολυμενόπουλος Διονύσιος, Εκπαιδευτικός

Τσιότρας Ζήσης, Θεολόγος

Χατζηνικολάου Δημήτριος, Ἀναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Χριστοδουλίδης Κυπριανός, Ἰατρός Παθολόγος

Συνυπογράφων: π. Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν.