"ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ" ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Προ καιρού, κάποιος δυστυχής (από εκείνους που η μόνη τους ασχολία είναι να παρακολουθούν τα πάντα, με σκοπό να πολεμούν τους πάντες) επιτέθηκε με σφοδρότητα στον Αγιορείτη Ιερομόναχο π. Χαρίτωνα, επειδή στο βιβλίο του ο πανοσιολογιώτατος συγγραφέας χαρακτηρίζει το νέο ημερολόγιο ως "Καινοτομία", χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούν δήθεν μόνο οι Παλαιοημερολογίτες, κατά τον κατήγορο. Εδώ, και μέσα από την παράθεση διαφωτιστικών αποσπασμάτων, τα οποία έγραψαν πρόσωπα που δεν ανήκαν στους Παλαιοημερολογίτες ή στους Ζηλωτές, θα φανερώσουμε στους καλοπροαίρετους αναγνώστες όχι μόνο τα αποτελέσματα της αμάθειας και της εμπάθειας, αλλά και την αλήθεια, την οποία είτε θέλει κανείς να αποδεχτεί, είτε όχι, παραμένει αλήθεια!

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ (1895-1978)

Γέρων της Αδελφότητος των Θωμάδων

"Ἡμεῖς ἀκολουθοῦντες καθὼς εὕρομεν τὸ ἡμερολόγιον, ἐπὶ 1600 ἔτη εὑρισκόμεθα ἐν πλήρει ἁρμονίᾳ μὲ τοὺς ἁγ. Πατέρας… Ὑμεῖς δὲ ὡς ἀκολουθήσαντες τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς πλάνης, τοὺς ὁποίους Μιχαὴλ ὁ Κηρουλάριος τελείως ὡς μέλη σεσηπότα μακρὰν τοῦ ὑπολοίπου ὑγιοῦς σώματος ἀποκόψας, ἐχρηματίσατε σκεύη πονηρά, δοχεῖα τῆς πλάνης τοῦ σατανᾶ… Ὑμεῖς δὲν ἐδηλώσατε ὅτι διὰ τῆς μελλούσης οἰκουμενικῆς συνόδου σας, μέλλετε ἀπὸ αὐτὰ τὰ θεμέλια νὰ χαλάσητε τὴν Ἐκκλησίαν; Καὶ σᾶς ἐπείραξεν ὁ λογισμὸς ὅτι μόνον διὰ τὸ Ἡμερολόγιον πῶς σᾶς κατηγοροῦν; Ὑμεῖς θέλετε νὰ εἰσάξητε πᾶσανΚαινοτομίαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ περιμένετε ὅπως παύσῃ ἡ κακὴ ἐντύπωσις, καὶ ὁ θόρυβος τὸν ὁποῖον ἐπροξένησεν ἡ Καινοτομία τοῦ Ἡμερολογίου. Ὑμεῖς ἐνομίσατε ὅτι οὐδόλως θὰ εὑρεθοῦν ἄνθρωποι νὰ σᾶς ἀντικρούσουν, ἀλλὰ ζῶα τὰ ὁποῖα διαρκῶς θὰ κύπτουν τὸν αὐχένα ἔμπροσθέν σας. Ἀλλ᾿ ἡμεῖς καὶ διὰ τῆς σεσαρκωμένης φωνῆς ἐπὶ τοῦ χάρτου, καὶ διὰ προφορικῆς θὰ σᾶς ἀντικρούσωμεν, καὶ διαμαρτυρόμεθα ἐνώπιον τοῦ λαοῦ ὅπως διαρρήξῃ τὰ δεσμὰ ὅπου τοῦ ἐπιβάλλετε, καὶ μὴ δεχθῇ τὸνκαινοτομικὸν ζυγόν σας, ἀλλὰ μέχρι θανάτου νὰ κρατῶσι τὰς Παραδόσεις τῶν Πατέρων ἀπαρασαλεύτως" (Βολίς εξακοντισθείσα εκ των ερημητηρίων του Αγίου Όρους Άθω, Αθήνα, 1926, σ. 28-29).

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ (1864-1945)

"Κόπτεται ὁ κὺρ Μεταξάκις ἔν τινι τῶν εἰσηγήσεων αὐτοῦ ἐν τῷ Πανορθοδόξῳ Συνεδρίῳ, διότι ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ διὰ τῆς παρατόλμου καινοτομίας τῆς ὑπ᾿ αὐτοῦ εἰσαγωγῆς εἰς τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου διέσπασε τὴν ἑνότητα ἐν τῷ ἑορτολογίῳ καὶ .ηνοιξε τὸ χάσμα τὸ διαχωρίζον ἀμφοτέρας τὰς ἐκκλησίας· ζητεῖ δὲ παραδόξως διὰ τῆς ἀποδοχῆς τῆς Παπικῆς καινοτομίας, ὅπως γεφυρώσῃ τὸ διανοιχθὲν ὑπὸ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου χάσμα!... Ἐνταῦθα τοῦ λόγου γενόμενος ἱερὸν θεωρῶ καθῆκον ἀπέναντι τῆς Πρεσβυγενοῦς Ὀρθοδόξου Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας καὶ ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς ταύτης καὶ Σεβασμίας Ὁμηγύρεως νὰ χαρακτηρίσω ὡς παράτολμον καὶ ἀντικανονικὴν πρᾶξιν καὶ παιγνίδιον ἐν οὐ παικτοῖς τὴν ἀλλαγήν, ἢ συμπλήρωσιν, ἢ διόρθωσιν, ἢ ὁπωσδήποτε καὶ ἂν ἀποκαλῶσι ταύτην τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ὅπερ συνυφασμένον μεθ᾿ ὅλου τοῦ βίου τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συνδεόμενον πρὸς ὅλας τὰς ἐπὶ τὰ κρείττω ἢ τὰ χείρω μετατροπὰς τῶν τυχῶν αὐτῆς, συνδεδεμένον μετὰ τῶν γενεθλίων τῶν Μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Μαρτύρων καὶ ἐν γένει μεθ᾿ ὅλου τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ τὸ ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν αὐτῆς γνώρισμα, περιφρουρεῖ ὡς ἄλλος Ἄγγελος φύλαξ τὴν πίστιν, τὰς παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τῶν ἀνὰ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς διεσπαρμένων αὐτῆς τέκνων καὶ ὑπομιμνήσκει αὐτά, ὅτι ἑορτάζοντα κατ᾿ αὐτὸ ἀνήκουσι εἰς τὴν μίαν καὶ Μόνην Πρεσβυγενῆ καὶ ἀκαινοτόμητον τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τὴν φέρουσαν καταφανῆ τὰ γνωρίσματα τῆς Ἀποστολικότητος, Καθολικότητος καὶ κατὰ Χριστὸν Ἁγιότητος∙ καὶ ὡς ἐκ τούτου πολὺ διαφέρουσαν τῶν εἰς καινοτομίας περιπεσουσῶν ἢ εἰς τῶν εἰς χρόνον πολὺ μεταγενέστερον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων, ἀναγουσῶν τὴν ἀρχὴν αὐτῶν νεωτέρων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν" (Υπόμνημα εις την Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας της Ελλάφος, Αθήνα, 1929, σ. 20, 27).

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ (1880-1951)

Γέρων της Αδελφότητος των Δανιηλαίων

"Ἐν πρώτοις ἐξαιτούμενος τὰς θεοπειθεῖς εὐχάς, τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, προάγομαι νὰ διαδηλώσω ὑμῖν, τὴν κατέχουσαν τὴν καρδίαν, οὐχὶ μόνον τὴν ἐμήν, ἀλλὰ καὶ παντὸς σχεδὸν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, τὴν σφοδρὰν καὶ πικράν, λύπην τε καὶ θλῖψιν, ἣν αἰσθάνεται πᾶς πιστὸς ὀρθόδοξος χριστιανός, διὰ τὴν (ἐκ συνεργείας βεβαίως, τοῦ ἀρχεκάκου παλαιοῦ τῆς κακίαςκαὶ πονηρίας γεννήτορος καὶ ἐφευρετοῦ) εἰσαχθεῖσαν μονομερῶς καὶ ἰδιοβούλως, καινοτομίαν, τῆς δῆθεν ἀστρονομικῆς διορθώσεως τῆς ἡμερολογιακῆς ἰσημερίας, ἄνευ τῆς δεούσης σκέψεως καὶ κοινῆς προμελέτης έφαρμοσθείσαν" (Επιστολιμαία Διατριβή προς την Ιεραρχία της Ελλάδος στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΙΔ΄ [1949], σ. 46).

ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1916-2006)

"Καὶ ἐδῶ οἱ ἁγιορεῖται διατελοῦν ἐν πολλῇ δυσφορίᾳ. Ἤδη ἀπὸ τεσσαράκοντα ἐτῶν, σημαντικὸς ἀριθμὸς εὐλαβῶν πατέρων, δὲν μνημονεύει τὸν Πατριάρχην, ἐκ τοῦ σκανδαλισμοῦ τῆς ἡμερολογιακῆςκαινοτομίας" (Η Ορθοδοξία και το Βατικανό στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΚΖ΄ [1962], σ. 225).

ΜΟΝΑΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1892-1974)

"Μακαριώτατε, Πρὶν ἢ προβῆτε (ὡς ἐξ ἀβροφροσύνης ἐκ τῆς περιστάσεως καὶ τῶν ἔξω πιεζόμενοι) εἰς ἀνωφελεῖς καὶ ἄκαρπους διαλόγους μετὰ τῶν παπικῶν, πρτίστως σπουδάσατε νὰ ἑνώσητε τὴν διηρημένην ὀρθοδοξίαν μας (δι᾿ ἣν διαίρεσιν χαίρουσιν οἱ ἐχθροί οἱ ἀντικείμενοι καὶ ἀντιφρονοῦντες). Ἐπαναλέγω· ποιήσατε τὰ ἀδύνατα δυνατά, συρράψατε τὸν διερρηγμένον ἀπὸ τεσσαρακονταετίας ὑφαντὸν χιτῶνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τὴν ἐπαναστατικῷ τῷ τρόπῳ ἐπιβληθεῖσαν καινοτομίαν τοῦ ἡμερολογίου" (Επιστολή προς τον Μακαριώτατο Αθηνών Χρυσόστομο στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΚΘ΄ [1964], σ. 245).

ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ (1884-1980)

"Ταύτην τὴν περὶ νηστείας (σ. τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων) ἀρχαιοτάτην παράδοσιν ἐφύλαξεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπὶ 19 αἰῶνας, ἀλλά, τὸ 1924 ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης με 6-7 νεωτεριστὰς Ἀρχιερεῖς, διὰ τῆς εἰσαγωγῆς καὶ καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου, κατήργησε αὐτήν... Κατόρθωσε τὴν ὅλως ἀπερίσκεπτον, ἀντικανονικήν, καὶ παράνομον καινοτομίαν καὶ εἰσαγωγὴν τοῦ Νέου ἑορτολογίου... Ἡκαινοτομία τοῦ ἡμερολογίου ἐφυγαδεύσεν τὴν ἀγάπην καὶ ἐνέβαλεν μῖσος εἰς τὰς καρδίας τῶν πλείστων παλαιοημερολογιτῶν καὶ νεοημερολογιτῶν καὶ ἐπέφερεν ἔριδας, φιλονικείας, ἀκαταστασίας, ἀλλὰ καὶ κατέστησε τοὺς νεοημερολογίτας καταφρονητὰς ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων, ἐνόχους, ὑπευθύνους καὶ ὑποκειμένους εἰς ἐπιτίμια καὶ ἀναθέματα... Παυσάτω ἡ καινοτομία, ὅτι μιαίνει τὴν ἀρχαιότητα" (Ανοικτή Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΚΔ΄ [1959], σ. 222, 224-225).

"Καὶ μόνον ὅτι οἱ νεοημερολογίται ἀναγκάζωνται νὰ ἔχωσιν ἐν χρήσει δύο ἡμερολόγια, τὸ νέον διὰ τὰς ἀκινήτους ἑορτάς, καὶ τὸ παλαιὸν διὰ τὸ Πάσχα καὶ τὰς κινητὰς ἑορτάς, εἶναι ἀρκετὸν νὰ καταδείξῃ τὸ ἀντικανονικὸν καὶ ἀντορθόδοξον τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας" (Επιστολή προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο [Απρίλιος 1966] στο"Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία", αρ. 45-47, Ιαν.-Αυγ. 1992).

"Ἐπειδή τό παλαιόν ἑορτολόγιον εἶναι παράδοσις ἔγγραφος, ἐπειδή τό νέον εἶναι καινοτομία παπικῆς καί μασωνικῆς προελεύσεως, ὅσοι καταφρονοῦν τό παλαιόν ἑορτολόγιον καί ἀκολουθούν τό νέον εἶναι ὑποκείμενοι τῷ ἀναθέματι" (Επιστολή προς τον Μητρ. Αυγουστίνο Καντιώτη, 6/19-6-1968).

"Ἂς μισήσωμεν τὸν διάβολον καὶ τὴν ἀμαρτίαν καὶ πᾶσαν καινοτομίανκαὶ αὐτὸ τὸ παπικὸν νέον ἡμερολόγιον, τὸ παρανόμως εἰσαχθὲν καὶ πρόξενον πολλῶν κακῶν γενόμενον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν"(Τό νέον παπικόν ημερολόγιον και οι καρποί αυτού, σελ. 40).

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ

Ομότιμος Καθηγητής του Α.Π.Θ.

"Γράφει ὡς ἀνταπάντηση πρὸς τὶς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τὸ 1904 διὰ τοῦ πατριάρχου Ἰωακεὶμ Γ´ καὶ τῶν συνοδικῶν ἀρχιερέων ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως: «Περὶ δὲ τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς ἡμερολογίου τοιαύτην ἔχομεν γνώμην· αἰδέσιμον εἶναι καὶ ἔμπεδον τὸ ἀπὸ αἰώνων μὲν ἤδη καθωρισμένον, κεκυρωμένον δὲ τῇ διηνεκεῖ τῆς Ἐκκλησίας πράξει Πασχάλιον... ὡς οὐκ ἐξὸν περὶ τοῦτο καινοτομῆσαι». Εἶναι λοιπόν, σεβαστὸ καὶ ἑδραῖο, δηλαδὴ ἀμετακίνητο, (αἰδέσιμον καὶ ἔμπεδον) τὸ Πάτριο παραδεδομένο Ἡμερολόγιο καὶ εἶναι ἀδύνατη ὁποιαδήποτε ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ καὶ καινοτομία: «Ὡς οὐκ ἐξὸν περὶ τοῦτοκαινοτομῆσαι». Οὐσιαστικῶς πρόκειται γιὰ πανορθόδοξη ἀπόφαση, ἀφοῦ συμφωνοῦν ὅλες οἱ ἐκκλησίες, εἶναι σύμψηφες, ὡς πρὸς τὸ ὅτι εἶναι ἀδύνατη ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση. Δὲν ἐχρειάζετο τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ τηρηθεῖ αὐτὴ ἡ πανορθόδοξη ἀπόφαση, καὶ νὰ κλείσει τὸ θέμα, ὁπότε θὰ ἀποφεύγονταν ὅλες οἱ διαιρέσεις καὶ τὰ τραύματα στὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος" (Παλαιό και νέο ημερολόγιο και ο κοινός εορτασμός του Πάσχα).

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2018/01/blog-post_2.html

Ἡ μεταβολὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου διέσπασε τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας

ΣΤΟ πολὺ ἐνδιαφέρον βιβλίο «Ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια περὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», τὸ ὁποῖο συνεγράφη ἀπὸ τὸν Ἀγωνιστὴ τῶν Πατρίων Γρηγόριο Εὐστρατιάδη (+1950), δικηγόρο-ἐκδότη-πολιτικό, καὶ ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1929, προκειμένου σὺν τοῖς ἄλλοις νὰ ἀντιμετωπισθοῦν τὰ σαθρὰ ἐπιχειρήματα τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὅτι ἡ Καινοτομία τους δὲν προσκρούει στὸ Δόγμα καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε βλάπτει τὴν Ἑνότητά της, τονίζεται καὶ ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι οἱ Ἱερὲς Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἀπέβλεπαν στὴν Ἑνότητα ἐν Ἀληθείᾳ τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, καὶ τοῦτο εἶναι τὸ μεγαλύτερο Δόγμα καὶ ὁ ἐπιτακτικώτερος Ὅρος καὶ Κανόνας τους, ὅπως καὶ ὁ κυριώτερος λόγος τῆς συγκροτήσεώς τους.  Καὶ μάλιστα, ὄχι μόνον ὡς πρὸς τὴν Ἑορτὴ τῶν Ἑορτῶν, τὸ Ἅγιον Πάσχα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ὑπόλοιπες Ἑορτές, τὶς Νηστεῖες καὶ ἐν γένει τὰ παραδεδομένα ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅλες οἱ Σύνοδοι ἀπέβλεπαν στὸ νὰ τελοῦνται αὐτὰἀπὸ κοινοῦ ἀπὸ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μονομερὴς μεταβολὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου τὸ 1924 ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως προσέκρουσε στὸν σκοπὸ αὐτὸ τῆς ἑνότητος τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν καὶ παραβίασε τοὺς Κανόνες καὶ τοὺς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι θεσπίσθηκαν ἀκριβῶς γιὰ τὴν Ἑνότητα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας (βλ. σελ. 89 τοῦ ἐν λόγῳ ἔργου).

 

Τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ὁ σκοπὸς τῶν Συνόδων, τονίζει ὁ Εὐστρατιάδης, δὲν ἦταν μόνον γιὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἐπιτέλεση τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλες τὶς Ἑορτές, οἱ ὁποῖες συνδέονται μὲ αὐτήν, ὅπως καὶ γιὰ τὶς ἀκίνητες λεγόμενες Ἑορτὲς –καὶ μάλιστα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-, καθὼς καὶ γιὰ τὶς Νηστεῖες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ὁ λόγος γιὰ τὸ Πάσχα ἀναφέρεται ὄχι μόνον στενὰ σὲ ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ αὐτό, ἀλλὰ σὲ ὅλη τὴν Τυπικὴ διάταξη, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἔχει ὡς βάση τὸ Ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, διότι σὲ αὐτὸ εἶναι προσαρμοσμένο τὸ Πασχάλιο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Ἑορτολόγιο, οἱ Νηστεῖες καὶ τὸ Κυριακοδρόμιο τῶν Εὐαγγελίων. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅποιος διαταράσσει τὴν Τυπικὴ αὐτὴ διάταξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καὶ διαταράσσεται καίρια μὲ τὴν μεταβολὴ τοῦ Ἡμερολογίου, παραβιάζει ἀναπόφευκτα τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ σκοπὸς τῶν ὁποίων εἶναι ἡ διασφάλιση τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας (βλ. σελ. 89-90).

 

Τὰ ὅσα δὲ θεσπίσθηκαν γιὰ τὸ Πάσχα ἰδίως ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶχαν σκοπὸ τὸν καθορισμὸ τῆς ἀκριβοῦς ἀστρονομικῆς ἰσημερίας σὲ ὁρισμένη ἐποχή, παρὰ ἀπέβλεπαν στὸ νὰ τελεῖται αὐτὸ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ὅπου γῆς σὲ μία καὶ τὴν αὐτὴ Κυριακή, γιὰ νὰ τηρεῖται ἡ μία πίστη καὶ ὁμογνώμων εὐσέβεια, [νὰ ἀποφεύγεται ὁ συνεορτασμὸς μὲ τοὺς Ἰουδαίους ἤ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, θὰ προσθέταμε ἐπίσης], καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει διαφωνία ὡς πρὸς τὴν Ἑορτὴ αὐτή, ἐφ’ ὅσον μία εἶναι ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ ἄρα εἶναι ἐντελῶς ἀπρεπὲς στὶς ἴδιες καὶ τὶς αὐτὲς ἡμέρες ἄλλοι νὰ νηστεύουν καὶ ἄλλοι νὰ πανηγυρίζουν εὐφραινόμενοι (βλ. σελ. 95).

Ἐπὶ τοῦ ἀξιοπρόσεκτου αὐτοῦ σκεπτικοῦ, συνεχίζει ὁ ἀοίδημος Γρηγόριος Εὐστρατιάδης τὸ ἔργο του, μὲ τὴν δεινότητα καὶ ἐμβρίθεια ποὺ διέκρινε αὐτὸ τὸν ἔξοχο ἀπολογητὴ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, διαφωτίζοντας καὶ ἐμᾶς σήμερα ἐπικαίρως στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀπαραδέκτων σοφιστειῶν τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν, γράφοντας καὶ τὰ ἑξῆς σημαντικά:

«Ἀλλὰ πρόκειται περὶ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα [ἡ ἀπόφασις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου], θὰ μᾶς ἀπαντήσουν οἱ Καινοτόμοι μετὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν [Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου], καὶ ἡμεῖς δὲν ἐκαινοτομήσαμεν διὰ τὸ Πάσχα. Ὄχι, ἀπαντῶμεν. Τοῦτο εἶνε Φαρισαϊσμὸς καὶ σοφιστεία.Ὅταν μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὁρίζῃ ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ καθορισμοῦ τοῦ Πάσχα εἶναι ἵνα μὴ διαφωνῶσιν αἱ διάφοροι Ἐκκλησίαι καὶ ἵνα μή, ὅταν ἑορτάζωμεν οἱ μέν, οἱ ἄλλοι νηστεύωσιν. Ὅταν δηλονότι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος θεσπίζῃ τὴν Ἑνότητα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιτάσσῃ ἐν αὐτῇ ὁμογνωμίαν. Ὅταν τοιοῦτον λέγει ὅτι εἶχον σκοπὸν οἱ Κανόνες τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ σκοπὸς οὗτος ὑπάρχει διὰ πᾶσαν κοινὴν ἑορτήν, διὰ πᾶσαν κοινὴν νηστείαν.

Οὐδὲ ἦτο δυνατὸν νὰ νοηθῇ ὅτι ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος περιώριζε τὴν ἀνάγκην τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας μόνον εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα καὶ ὅτι ἠδιαφόρει διὰ τὴν διχογνωμίαν εἰς ἄλλας ἑορτὰς καὶ εἰς ἄλλας νηστείας. Διὰ τοῦτο ἐὰν ὑπῆρχε προσβολὴ τῶν ἀποφάσεων καὶ Κανόνων τῆς Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐφ’ ὅσον μετεβάλλετο ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, καὶ ἐπήρχετο διαίρεσις καὶ διαφωνία εἰς τὰς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, ἡ αὐτὴ προσβολὴ τῶν διατάξεων τῆς αὐτῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπάρχει καὶ ὅταν διὰ τῆς μεταβολῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου ἐπέρχεται διαφωνία καὶ διχασμὸς τῶν Ἐκκλησιῶν διὰ τὴν τέλεσιν καὶ πάσης ἄλλης ἑορτῆς καὶ δὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κλπ. Καὶ τότε προσβάλλεται ἐπίσης ἡ ἑνότης τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ μόνον διὰ τὴν ἑνότητα ταύτην ἐμερίμνησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἑνότητα τὴν ὁποίαν διασπᾶ καὶ συντρίβει ἡ μετὰ τόσης ἐπιπολαιότητος καὶ τόσης ἐλλείψεως Ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως ἀποφασισθεῖσα μονομερῶς μεταβολὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου.

Καὶ ὅτι δὲν ἀπέβλεψαν ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, ἀλλ’ εἶχον ὑπ’ ὄψιν ἁπάσας τὰς ἑορτὰς καὶ τὰς νηστείας καὶ δι’ ἁπάσας ἀπήτησαν ἑνότητα καὶ ὁμοφωνίαν, ἀποδεικνύεται ἐκτὸς τῆς ἀνωτέρω Συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἐκτὸς τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου [πρόκειται γιὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα εἶχαν παρατεθῆ ὑπὸ τοῦ συγγραφέως νωρίτερα], καὶ ἐκ τῶν κατωτέρω:

Ἐκ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου καὶ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὅστις – Διάκονος τότε – συμμετέσχεν εἰς τὴν ἐν Νικαίᾳ Σύνοδον, ἥν ἐπιστολὴν ἀπηύθυνε πρὸς τοὺς Ἀφρικανοὺς Ἐπισκόπους καὶ διὰ τῆς ὁποίας λέγει:

    “...Ἡ μὲν γὰρ (Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐν Νικαίᾳ) διὰ τὴν Ἀρειανὴν αἵρεσιν καὶ διὰ τὸ Πάσχα συνήχθη. Ἐπειδὴ αἱ κατὰ Συρίαν καὶ Κιλικίαν καὶ Μεσοποταμίαν διεφώνουν πρὸς ἡμᾶς καὶ τῷ καιρῷ, ἐν ᾧ ποιοῦσιν οἱ Ἰουδαῖοι, ἐποίουν καὶ οὗτοι. Ἀλλὰ χάρις τῷ Κυρίῳ, ὥσπερ περὶ τῆς πίστεως οὕτω καὶ περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς γέγονε συμφωνία. Καὶ τοῦτο ἦν τὸ αἴτιον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου”.

Ἡ συμφωνία λοιπὸν τῆς Ἐκκλησίας ἦτο ὁ λόγος τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου καὶ κατὰ τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον. Ἐὰν δὲ καὶ περὶ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς ἐπήρχετο διαφωνία, ὡς περὶ τοῦ Πάσχα, θὰ συνεκροτεῖτο καὶ περὶ ταύτης Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Διὰ τοῦτο κυρίως ἀπέβλεπον αἱ Σύνοδοι καὶ αἱ διατάξεις αὐτῶν νὰ ἀσφαλίσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἑνότητα διὰ κοινῆς συμφωνίας.

Ὅτι δὲ καὶ τὰς λοιπὰς Δεσποτικὰς ἑορτὰς ἐθεώρουν οἱ Πατέρες ὅπως καὶ τὴν τοῦ Πάσχα, τὸ εἶπεν ὁ [Ἅγιος] Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Ἐκ τοῦ Λόγου τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου πρὸς Μακάριον τὸν Φιλογόνιον (Λόγος Γ΄) ὁμιλοῦντος περὶ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἥν ὀνομάζει «Μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν» καὶ λέγει περὶ ταύτης:

“Ἀπὸ γὰρ ταύτης τὰ Θεοφάνεια καὶ τὸ Πάσχα τὸ ἱερὸν καὶ ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστὴ τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ὑπόθεσιν ἔλαβον. Εἰ γὰρ μὴ ἐτέχθη κατὰ σάρκα ὁ Χριστός, οὐκ ἄν ἐβαπτίσθη, ὅπερ ἐστὶ τὰ Θεοφάνεια, οὐκ ἄν ἐσταυρώθη, ὅπερ ἐστὶ τὸ Πάσχα, οὐκ ἄν τὸ Πνεῦμα κατέπεμψεν, ὅπερ ἐστὶν ἡ Πεντηκοστή. Ὥστε ἐντεῦθεν ὥσπερ ἀπό τινος πηγῆς ποταμοὶ διάφοροι ρυέντες, αὗται ἐτάχθησαν ἡμῖν αἱ ἑορταί”.

 

Ἐὰν τοιαύτη εἶναι καὶ θεωρῆται ὑπὸ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, πῶς ἐπετρέπετο δι’ αὐτὴν διαφωνία τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ πῶς διὰ τὸ Πάσχα μόνον θὰ συνεκαλοῦντο αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι; Καὶ ἀφοῦ αἱ διατάξεις αὐτῶν ἐγένοντο ὅπως ἀσφαλισθῇ ἡ περὶ τὰς ἑορτὰς ἑνότης, πῶς διὰ μὲν τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα θεωροῦμεν τὴν μεταβολὴν ἀπηγορευμένην ὑπὸ τῶν Κανόνων, διὰ δὲ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων καὶ τὰς ἄλλας, ἅς μετεκίνησε κατὰ 13 ἡμέρας ἡ μεταβολὴ τοῦ Ἡμερολογίου θεωροῦμεν αὐτὴν μὴ προσκρούουσαν εἰς τοὺς Κανόνας τῶν Συνόδων; Ἀφοῦ τὸ πνεῦμα τῶν Κανόνων περὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα εἶναι νὰ ὑπάρχῃ ὁμογνωμία τῶν Ἐκκλησιῶν διὰ τὴν ἡμέραν πασῶν τῶν ἑορτῶν, πῶς δὲν εἶναι ἀντικανονικὴ ἡ Ἡμερολογιακὴ μεταβολή, διὰ τῆς ὁποίας ἄλλαι Ἐκκλησίαι ἄγουν τὰς ἑορτὰς Χριστουγέννων, Φώτων κλπ. μίαν ἡμέραν, καὶ ἄλλαι ἄγουν αὐτὰς ἄλλην ἡμέραν;

Ὑψίστην ἄρα σημασίαν ἀπέδιδον οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν Ἑνότητα αὐτῆς καὶ ὡς πρώτιστον Δόγμα ἐκήρυσσον τὴν συμφωνίανἁπασῶν εἰς τὰ τῆς τελέσεως τῆς ἐξωτερικῆς Λατρείας» (σελ. 95-98).

 

• Ὅπως γίνεται ἄμεσα ἀντιληπτὸ καὶ κατανοητό, ἡ Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία προσκρούει στὸ γράμμα καὶ μάλιστα στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας περὶ ὁμογνωμίας καὶ συμφωνίας στὸν ἑορτασμὸ ὅλου τοῦ ἑορτολογικοῦ κύκλου τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀποδεικνύει μὲ τόση σαφήνεια ὁ Ὁμολογητὴς τῆς Πίστεως Γρηγόριος Εὐστρατιάδης, καταδεικνύοντας τὴν τεράστια ἀστοχία καὶ εὐθύνη τῶν Καινοτόμων, οἱ ὁποῖοι ἔβλαψαν καίρια τὴν ἐξωτερικὴ ἔκφραση τοῦ Δόγματος τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ὅτι αὐτοὶ τολμοῦν νὰ ἑορτάζουν Χριστούγεννα μαζὶ μὲ τοὺς Ἑτεροδόξους, ἀποχωριζόμενοι ἀπὸ τὴν Ἑορτολογικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία προβλέπει τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος τὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ τὴν ἐξακολούθηση τῆς εὐλογημένης περιόδου Νηστείας ἐν ὄψει τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων τῶν Ὀρθοδόξων, διαδηλώνουν τὸ χάσμα ποὺ τοὺς χωρίζει ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν ἐξακολουθητικὴ προτίμηση καὶ ἁμαρτία τους νὰ ἀποστατοῦν συνευφραινόμενοι Οἰκουμενιστικῶς μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ ἐν χώρᾳ μακρᾷ! Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς δώσει μετάνοια καὶ ἐπιστροφή!

+Ἐ.Γ.Κ.
12/25.12.2017
 Ἁγίου Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος

Πηγή: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/istorika/1283-h-metavoli-toy-ekklisiastikou-hmerologiou-diespase-thn-enothta-ths-ekklisias

Η Ψευδοσύνοδος της Κρήτης: Προς Νέα Εκκλησία (Μέρος στ΄)

(Απάντηση στο κείμενο του Επισκόπου Αβύδου κ. Κυρίλλου Κατερέλου «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης: Νέα Εκκλησιολογία ἢ Πιστότητα στὴν Παράδοση;»)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/10/blog-post_29.html

Νικολάου Μάννη

εκπαιδευτικού

ΙΑ. Ξεκινώντας το επόμενο κεφάλαιο («Διαχριστιανικοὶ Διάλογοι») ο Σ. προβαίνει σε μια διάκριση που αφορά τον Οικουμενισμό. Συγκεκριμένα τον διαχωρίζει σε «οἰκουμενισμὸ τῆς ἐπιστροφῆς» και «οἰκουμενισμὸ τῆς ἐνσωμάτωσης». Ουσιαστικά πρόκειται για μια προσπάθεια διαχωρισμού του Οικουμενισμού σε «καλό» και «κακό», όπου σύμφωνα με τον πρώτο όλοι θα επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ σύμφωνα με τον δεύτερο όλοι θα ενσωματωθούν σε μια «Νέα Εκκλησία». Κατά τον Σ. στην «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» εκφράστηκε ο «καλός» «οἰκουμενισμὸς τῆς ἐνσωμάτωσης», και έχουν άδικο οι επικριτές της να την κατηγορούν για το αντίθετο. Ο Σ. για να καταφέρει να πείσει για την άποψή του, αναπτύσσει μια επιχειρηματολογία που αποσκοπεί να αποσυνδέσει τα κείμενα της Ψευδοσυνόδου από ολόκληρο το Οικουμενικό Κίνημα, αλλά και από τα προσωπικά φρονήματα των συμμετεχόντων σε αυτήν, βασιζόμενος στο ότι τα κείμενα αυτά δεν χαρακτηρίζονται από ευθύτητα και ειλικρίνεια, αλλά μάλλον από διγλωσσία και ορθοδοξοφάνεια! Πλανάται δε πλάνην οικτράν ο αξιότιμος Σ. όταν θεωρεί πως η «παράθεση κειμένων Ρωμαιοκαθολικῶν Θεολόγων …δημιουργεῖ πεπλανημένο αἴσθημα αὐτοδικαίωσης σὲ Παλαιοημερολογίτες», διότι δεν χρειάζονται κείμενα «Ρωμαιοκαθολικών» οι Ορθόδοξοι για να κατανοήσουν τις αιρετικές απόψεις που οι ίδιοι οι εξ Ορθοδόξων Οικουμενιστές ομολογούν με τα δικά τους κείμενα…

Ο Σ. προκαλεί τους επικριτές της Ψευδοσυνόδου: «Νὰ καταδείξουν ποῦ ἀναγνωρίζεται ἔστω καὶ μιὰ ἀτελὴς κοινωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Νὰ καταδείξουν, ποῦ υἱοθετεῖται ἡ θεωρία τῶν ὁμόκεντρων κύκλων τῆς Β´ Βατικανῆς. Νὰ καταδείξουν, ἀπὸ πότε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωρεῖ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς μέλη της! Ποῦ τὸ κείμενο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου ἀναγνωρίζει τὴ σωστικὴ ἱκανότητα τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν ἑτεροδόξων, ὅπως τὸ πράττει ἡ Β´ Βατικανή». Αφού ειπωθεί πως ο συλλογισμός «η Σύνοδος της Κρήτης δεν αποφάσισε ακριβώς τα ίδια με την Β΄ Βατικανή» δεν είναι αποδεκτός, διότι μπορεί να μην είχαμε ακριβώς ίδιες αποφάσεις (και διά τον φόβο των Ορθοδόξων), αλλά και στην Κρήτη υπήρχε το ίδιο «πνεύμα» με το της Β΄ Βατικανής, αφού αμφότερες νομιμοποίησαν την συμμετοχή στην Οικουμενική Κίνηση, ας απαντήσει ο Σ. και οι ομόφρονές του στα αντίστροφα ερωτήματα σχετικά με τις αποφάσεις της «Αγίας και Μεγάλης» Ψευδοσυνόδου: Πού αναγνωρίζεται σε αυτές η διατήρηση της ακοινωνησίας[189] μεταξύ Ορθοδόξου και «Ρωμαιοκαθολικής» Εκκλησίας, εξ αιτίας της προ χιλιετίας πτώσεως της δευτέρας στο σχίσμα και τις αιρέσεις, όπως όλες οι τωόντι Αγίες και Μεγάλες Σύνοδοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας της τελευταίας χιλιετίας παρατηρούσαν, προσκαλώντας σε μετάνοια και επιστροφή; Πού απορρίπτεται η θεωρία των ομόκεντρων κύκλων της Β´ Βατικανής και οι ποικίλες οικουμενιστικές θεωρίες, έστω και του «κακού» «οικουμενισμού της ενσωματώσεως»; Γιατί πλέον η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θεωρεί τους «Ρωμαιοκαθολικούς» αιρετικούς και σχισματικούς, όπως επί σχεδόν χίλια χρόνια τους θεωρούσε; Που το κείμενο της «Αγίας και Μεγάλης» Συνόδου αρνείται την ύπαρξη σωστικής Θείας Χάριτος και επομένως την δυνατότητα σωτηρίας των «Εκκλησιών» των ετεροδόξων, όπως το πράττουν όλες οι Άγιες και Μεγάλες Σύνοδοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας και όπως φρονούν οι Άγιοι Πατέρες των τελευταίων δέκα αιώνων;

ΙΒ. Παραβλέποντας προς το παρόν την κριτική που ο Σ. ασκεί σε μια παλιά θέση του π. Θεοδώρου Ζήση, για τον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω, παρατηρούμε εν συνεχεία ότι ο Σ. παραπέμπει σε ένα κείμενο του ουνίτου «Γρατιανουπόλεως» Δημητρίου Σαλάχα[190], το οποίο επειδή δεν αντιμετωπίζει με υπέρμετρο ενθουσιασμό την επίμαχη απόφαση της Ψευδοσυνόδου για τις σχέσεις με τους ετεροδόξους, χρησιμοποιείται από τον Σ. ως τεκμήριο Ορθοδοξίας της Ψευδοσυνόδου! Όπως όμως θα δει όποιος διαβάσει το κείμενο του κ. Σαλάχα, σε αυτό δεν ασκείται κάποια κριτική εναντίον της συγκεκριμένης αποφάσεως (ούτε καν δυσαρέσκεια δεν διαφαίνεται όπως ισχυρίζεται ο Σ.), πέρα από δυο απλές παρατηρήσεις επ᾿ αυτής πως «διαφοροποιείται κάπως ως προς την εκκλησιολογική και μυστηριακή δομή του «λοιπού Χριστιανικού Κόσμου»»[191] και πως σε αυτήν «δεν αναγνωρίζεται η ουσιαστική έννοια και φύση της Καθολικής Εκκλησίας ως «Εκκλησία»»[192] προτρέποντας για το μέλλον την Ορθόδοξη Εκκλησία να διασαφήσει «με ποια εκκλησιολογική βάση διεξάγει τον Θεολογικό Διάλογο με την Καθολική Εκκλησία»[193] αφού και «η Καθολική Εκκλησία - από και μετά την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο - στις σχέσεις της προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον, και ειδικότερα με την Ορθόδοξη Εκκλησία,επανεξέτασε τον βαθμό κοινωνίας στα της πίστεως και λατρείας που υπάρχει ήδη με αυτήν, και κατέληξε στη ρητή αναγνώριση της εκκλησιολογικής και μυστηριακής δομής της Ορθόδοξης Εκκλησίας»[194]. Παράλληλα όμως διακρίνεται ένας ενθουσιασμός για το γεγονός πως η εν λόγω Απόφαση «εδραιώνει τον Οικουμενικό Διάλογο»[195], και πως «επισημαίνει ότι σκοπός του Οικουμενικού Διαλόγου είναι η ποθητή επίτευξη της ορατής ενότητας των χριστιανών»[196], παρατηρώντας επίσης πως «με το ίδιο σκεπτικό και προοπτική και η Καθολική Εκκλησία συμμετέχει στον Οικουμενικό Διάλογο αγάπης και αλήθειας δια της «μαρτυρίας» εντός και εκτός αυτής»[197]. Καταλήγει δε στα εξής: «Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι η Απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στην Κρήτη για τις «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον» είναι ιστορική και σημαντική: Για πρώτη φορά πράγματι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, στην πλειοψηφία τους, με συνοδική πανορθόδοξη απόφαση επικυρώνουν και εμπεδώνουν τη βούληση ενεργούς συμμετοχής τους, παρά τις αρνητικές φωνές που ακούονται, «εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν τῶν νεωτέρων χρόνων…»»[198]. Αν έτσι εκφράζεται η δυσαρέσκεια τότε μάλλον πρέπει να δώσουμε μία νέα ερμηνεία στην λέξη αυτήν!

ΙΓ. Ο Σ. συνεχίζει το κείμενο αναλύοντας την αναγκαιότητα του «Διαλόγου» με τους ετεροδόξους, τον οποίο θεωρεί ως μόνο ενδεδειγμένο, αποτελεσματικό και πρόσφορο τρόπο για να επιστρέψουν οι ετερόδοξοι στην Ορθοδοξία. Θεωρεί δε ότι οι επικριτές της Ψευδοσυνόδου είναι εχθροί του Διαλόγου, οι οποίοι τάχα γνωρίζουν μόνο μία μέθοδο προσεγγίσεως των εκτός Εκκλησίας: την πρόσκληση για επιστροφήˑ μέθοδο την οποία ο Σ. χαρακτηρίζει «τελείως ἀναποτελεσματικὴ καὶ ἀνίκανη στὴ πολὺ δύσκολη σύγχρονη συγκυρία νὰ παραγάγει θετικοὺς καρπούς». Δυστυχώς ο Σ. αδικεί τους επικριτές των Ψευδοδιαλόγων. Όχι μόνο γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι, σε αντίθεση με τους Οικουμενιστές, είμαστε υπέρ του αληθινού Διαλόγου, αλλά και διότι μόνο οι δικές μας μέθοδοι είναι αποτελεσματικές. Αξίζει να γίνει μια καταγραφή των περιπτώσεων ετεροδόξων που προσήλθαν στην Ορθοδοξία μέσω των οικουμενιστικών Ψευδοδιαλόγων και εκείνων που προσήλθαν από τον αληθινό Διάλογο της Μαρτυρίας των Ορθοδόξων, ώστε να αποδειχθεί ότι είναι αληθέστατος ο ισχυρισμός αυτός. Προσωπικά γνωρίζω δεκάδες[199] περιπτώσεις ετεροδόξων που μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία με τον τρόπο μας, αλλά ούτε μία που να προήλθε ως αποτέλεσμα των οικουμενιστικών «Διαλόγων» (άλλωστε οι Οικουμενιστές αποθαρρύνουν τους ετεροδόξους να εντάσσονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού αναγνωρίζουν Θεία Χάρη και Μυστήρια και στην ετεροδοξία).

Ένα θετικό όμως είναι πως και ο ίδιος ο Σ. έχει επίγνωση της κρίσης της «Οικουμενικής Κινήσεως», παρά την επιμονή στον ίδιο τρόπο προσεγγίσεως διά των Ψευδοδιαλόγων. Αξίζει να δούμε το σχετικό απόσπασμα (σελ. 65-66) και να τοποθετηθούμε επ᾿ αυτού: «Ἐνῶ τὸ κείμενο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου μετ᾽ ἐμφράσεως ἐπισημαίνει, ὅτι θεωρεῖ χρέος τὸ διάλογο, ταυτόχρονα δὲν καταλαμβάνεται ἀπὸ ἐνθουσιαστικὰ συναισθήματα. Κάνει λόγο γιὰ βαθειὰ κρίση στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση καὶ δὲν παραγνωρίζει τὶς δυσκολίες τοῦ ἐγχειρήματος αὐτοῦ. Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὀφείλουν νὰ ἐξετάσουν μετὰ πολλῆς προσοχῆς τὴν πανθομολογούμενη κόπωση στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση, νὰ ἀνεύρουν τὰ αἴτιά της καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν τὴν τακτική τους. Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἔχει ἀπόλυτη συνείδηση τῶν νέων προβλημάτων καὶ διαφορῶν ποὺ δημιουργεῖ ἡ παρατεινόμενη ἀποξένωση τῶν ἑτεροδόξων ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐάν, π.χ. λάβει κανεὶς ὑπ᾽ ὄψιν του τὸ γεγονὸς τῆς χειροτονίας γυναικῶν ἢ ὁμοφυλοφίλων στὴν Ἀγγλικανική, Λουθηρανικὴ καὶ Παλαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, τότε κατανοεῖται περισσότερο, γιατὶ ἡ προσδοκία τῆς ἕνωσης μὲ ἀνθρώπινα μέτρα καὶ κριτήρια ἐλαχιστοποιεῖται. Αὐτὸ κατ᾽ οὐδένα τρόπο σημαίνει, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ ἀποστεῖ ἀπὸ τὸ χρέος τοῦ διαλόγου. Ὁ διάλογος ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐξαιρετικὴ εὐθύνη. Ἡ οὐσιαστικὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ ἐσωτερικὸ τῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν μόνο θετικὰ ἀποτελέσματα μπορεῖ νὰ ἔχει γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει ἀνθρωπίνως νὰ καταβάλει κάθε προσπάθεια, ὥστε νὰ προβληματίζει καὶ νὰ γίνεται πειστική. Στὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἄλλωστε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐκζητᾶ καὶ ἀπεκδέχεται πρωτίστως τὴν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε αὐτὰ ποὺ εἶναι καὶ φαίνονται σήμερα ἀνέφικτα, νὰ καταστοῦν στὸ μέλλον ἐφικτά. Ὁ διάλογος, ἡ μαρτυρία τῆς ἀλήθειας, ἡ κοινοποίηση τοῦ καταπιστεύματος τῆς πνευματικῆς μας ἐμπειρίας ἀποτελοῦν εὐθύνη μας, τὴν ὁποία δὲν μποροῦμε νὰ ἀποσείσουμε. Τὸ ἐρώτημα, βεβαίως, πάντα εἶναι, ἐὰν εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ χρέος αὐτό, ὥστε νὰ ἐπέλθει «ἡ τελικὴ ἀποκατάστασις τῆς ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καὶ τῇ ἀγάπη ἑνότητος»». Είναι πολύ σημαντική η παραπάνω κριτική και ας μας επιτρέψουν οι Οικουμενιστές που είναι ιδεολόγοι[200] να παραθέσουμε μερικές συμβουλές:

α) Πιστέψτε ότι η Ορθοδοξία είναι η Αλήθειαˑ η θεραπεία στην ασθένεια. Όσο υπάρχει έστω και ένας ίχνος αμφιβολίας μέσα σας για αυτό, δεν πρόκειται να μεταδώσετε ποτέ την Πίστη.

β) Αγαπήστε τους ετεροδόξους σαν παιδιά σας, όχι υποκριτικά. Η αληθινή Αγάπη είναι ελεγκτική μπρος στον κίνδυνο. Όπως αν τα παιδιά σας όδευαν ολοταχώς προς τον γκρεμό δεν θα ενεργούσατε μόνο με νουθεσίες, αλλά και με παρακλήσεις, με απειλές ή και με βία αν χρειαζόταν, χωρίς να σας νοιάξει αν σας παρεξηγήσουν ή αν τους… πληγώσετε συναισθηματικά, με παρόμοιο τρόπο πρέπει να εκφράζεται η Αγάπη και προς τους εκτός Εκκλησίας. Δεν εννοούμε φυσικά ύβρεις και σωματική βία, αλλά τουλάχιστον να τους επισημαίνετε πως βρίσκονται στην αίρεση και οδεύουν προς την απώλεια. Αν νιώσουν ότι τους αγαπάτε αληθινά θα το αποδεχθούν. Σταματήστε λοιπόν να τους λέτε πως το μονοπάτι είναι μεν «η βεβαία και ασφαλής οδός σωτηρίας», αλλά και στον γκρεμό υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας επειδή ο Κύριος είναι παντοδύναμος!    

γ) Αλλάξτε τον τρόπο των Διαλόγων. Με την τεχνολογική πρόοδο που έχει επιτευχθεί στην εποχή μας μπορεί εύκολα και πρακτικά να γίνουν συνεχείς και αυθεντικότεροι Διάλογοι, δημόσιοι ή κλειστοί, μέσω του Διαδικτύου, χωρίς να χρειάζεται να παραβαίνονται κάθε φορά οι Ιεροί Κανόνες με συμπροσευχές και άλλα οικουμενιστικά δρώμενα που κατασκανδαλίζουν τους Ορθοδόξους,

δ) Σεβαστείτε το αυτεξούσιο. Όταν βλέπετε ότι κάποιοι ετεροδόξοι όχι απλά επιμένουν στις πλάνες τους, αλλά υιοθετούν και νέες (όπως π.χ. η χειροτονία γυναικών ή ομοφυλοφίλων), σταματήστε τον Διάλογο. Σεβαστείτε το δικαίωμά τους να επιλέξουν το ψέμα αντί για την αλήθεια, το σκοτάδι της κακοδοξίας, αντί για το φως της Ορθοδοξίας. Ένωση που επιδιώκεται να γίνει με κάθε κόστος είναι διαβολική. Ο Χριστός μας μας δίνει επιλογή να τον ακολουθήσουμε, δεν μας αναγκάζει[201].

ΙΔ. Προχωρώντας ο Σ. αναφέρεται στην κατά της Ψευδοσυνόδου κριτική του Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου και προβαίνει σε συγκεκριμένες παρατηρήσεις. Με αφορμή τις παρατηρήσεις αυτές - και χωρίς να υπάρχει διάθεση να παραστήσω τον δικηγόρο του κ. Ιεροθέου[202] - πρέπει να κατατεθούν και από την πλευρά μου κάποιες παρατηρήσεις:

i. Διαστρέφει (ίσως όχι εσκεμμένα) την αλήθεια ο σεβαστός Σ. όταν την αποδοχή της αποκλειστικότητας της σωτηρίας διά της Εκκλησίας την ερμηνεύει ως πίστη κάποιου «ὅτι θὰ εἶναι μόνος του στὸν Παράδεισο μαζὶ μὲ κάποιους Ὀρθοδόξους»! Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε ακράδαντη πίστη όχι μόνο στο ότι διά της Εκκλησίας αποκλειστικά επιτυγχάνεται η σωτηρία, αλλά και για το ότι δεν θα είμαστε μόνοι μας στον Παράδεισο, διότι πιστεύουμε στην επιτυχία του σωτηριώδους έργου του Κυρίου, ο οποίος επισυνάπτει, με διάφορους τρόπους και σε ανύποπτο χρόνο όλους όσους θέλουν να σωθούν, στην Κιβωτό, ήτοι την Εκκλησία[203]. Όπως δε η ζωή των ανθρώπων στην γη, μετά την Πτώση, προήλθε από τον Αδάμ διά της Εύας έτσι και η αιώνια ζωή προέρχεται μόνο από τον - νέο Αδάμ - Χριστό διά της - νέας Εύας - Εκκλησίας, σύμφωνα με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων:

α) Ο Άγιος Μεθόδιος Πατάρων[204]: «Ὅθεν ὁ Ἀπόστολος εὐθυβόλως εἰς Χριστὸν ἀνηκόντισε τὰ κατὰ τὸν Ἀδάμ. Οὓτως γὰρ ἂν μάλιστα ἐκ τῶν ὀστῶν αὐτοῦ καὶ τῆς σαρκὸς τὴν Ἐκκλησίαν συμφωνήσει γεγονέναιˑ ἧς δὴ χάριν, καταλείψας τὸν Πατέρα τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς, κατῆλθεν ὁ Λόγος προσκολληθησόμμενος τῇ γυναικὶˑ καὶ ὕπνωσε τὴν ἔκστασιν τοῦ πάθους, ἑκουσίως ὑπὲρ αὐτῆς ἀποθανώνˑ «Ὅπως αὐτὸς ἑαυτῷ παραστήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν ἔνδοξον καὶ ἂμωμον, καθαρίσας τῷ λουτρῷ», πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ νοητοῦ καὶ μακαρίου σπέρματος, ὃ σπείρει μὲν αὐτὸς ὑπηχῶν καὶ καταφυτεύων ἐν τῷ βάθει τοῦ νοόςˑ ὑποδέχεται δὲ καὶ μορφοῖ δίκην γυναικὸς ἡ Ἐκκλησία εἰς τὸ γεννᾶν τὴν ἀρετὴν καὶ ἐκτρέφειν. Ταύτῃ γὰρ καὶ τό, «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε», πληροῦται προσηκόντως, εἰς μέγεθος καὶ κάλλος καὶ πλῆθος καθ᾿ ἡμέραν αὐξανομένης αὐτῆς διὰ τὴν σύνερξιν καὶ κοινωνίαν τοῦ Λόγου συγκαταβαίνοντος ἡμῖν ἒτι καὶ νῦν, καὶ ἐξισταμένου κατὰ τὴν ἀνάμνησιν τοῦ πάθους. Οὐ γὰρ ἂν ἄλλως ἡ Ἐκκλησία συλλαβεῖν τοὺς πιστεύοντας καὶ ἀναγεννῆσαι διὰ τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας δύναιτο, ἐὰν μὴ καὶ διὰ τούτους ὁ Χριστὸς κενώσας ἑαυτόν, ἳνα χωρηθῇ κατὰ τὴν ἀνακεφαλαίωσιν, ὡς ἒφην, τοῦ πάθους, πάλιν ἀποθάνῃ καταβὰς ἐξ οὐρανῶν καὶ προσκολληθεὶς τῇ ἑαυτοῦ γυναικί τῇ Ἐκκλησίᾳ, παράσχοι τῆς πλευρᾶς ἀφαιρεῖσθαι τῆς ἑαυτοῦ δύναμίν τινα, ὂπως αὐξηθῶσιν οἱ ἐν αὐτῷ οἰκοδομηθέντες ἄπαντες, οἱ γεγεννημένοι διὰ τοῦ λουτροῦ, ἐκ τῶν ὀστῶν καὶ ἐκ τῆς σαρκός, τουτέστιν ἐκ τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ καὶ ἐκ τῆς δόξης προσειληφότες. Ὀστᾶ γὰρ καὶ σάρκα σοφίας ὁ λέγων εἶναι σύνεσιν καὶ ἀρετὴν ὀρθότατα λέγειˑ πλευρὰν δὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας τὸ Παράκλητον, ἀφ᾿ οὗ λαμβάνοντες εἰς ἀφθαρσίαν ἀναγεννῶνται προσηκόντως οἱ πεφωτισμένοι. Ἀδύνατον δὲ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου μετασχεῖν τινα καὶ μέλος καταλεχθῆναι Χριστοῦ, ἐὰν μὴ πρότερον καὶ ἐπὶ τούτου συγκατελθὼν ὁ Λόγος, ἐκστῇ κοιμηθείς, ἳνα τὴν ἀνανέωσιν καὶ τὸν ἀνακαινισμὸν, συνεξαναστὰς τοῦ ὕπνου τῷ ὑπὲρ αὐτοῦ κεκοιμημένῳ, καὶ αὐτὸς μεταλαβεῖν δυνηθῇ Πνεύματος, ἀναπλησθείς»[205].

β) Ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων: «Ο Χριστός είναι ο νεώτατος Αδάμ, από την πλευρά Του Οποίου έλαβε ζωή η Εκκλησία… Αυτή είναι η Εύα, η μητέρα όλων των ζωντανών»[206].

γ) Ο Άγιος Ιερώνυμος: «Και όπως από τον Αδάμ και τη γυναίκα του γεννιέται όλο το γένος των ανθρώπων, έτσι και από τον Χριστό και την Εκκλησία γεννιέται όλο το πλήθος των πιστών»[207].

δ) Ο Ιερός Χρυσόστομος: «Καθάπερ γὰρ ἡ Εὔα, φησίν, ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τοῦ Ἀδὰμ γέγονεν, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο γάρ ἐστιν, «Ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ». Ἀλλ᾿ ὅτι μὲν ἡ Εὔα ἐκ τῆς πλευρᾶς αὐτοῦ τοῦ Ἀδὰμ γέγονεν, ἅπαντες ἴσμεν, καὶ σαφῶς ἡ Γραφὴ τοῦτο εἴρηκεν, ὅτι ἐπέβαλεν ἔκστασιν ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ ἔλαβε μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ, καὶ ᾠκοδόμησε τὴν γυναῖκα· ὅτι δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ συνέστη, πόθεν ἔχοι τις ἂν ἀποδεῖξαι; Καὶ τοῦτο ἡ Γραφὴ δείκνυσιν. Ἐπειδὴ γὰρ ὁ Χριστὸς εἰς τὸν σταυρὸν ἀνηνέχθη, καὶ προσηλώθη, καὶ ἀπέθανε, Προσελθὼν εἷς τῶν στρατιωτῶν ἔνυξεν αὐτοῦ τὴν πλευρὰν, καὶ ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ· καὶ ἐξ ἐκείνου τοῦ αἵματος καὶ τοῦ ὕδατος ἡ Ἐκκλησία ἅπασα συνέστηκε. Καὶ μαρτυρεῖ αὐτὸς λέγων, ὅτι «Ἐὰν μή τις ἀναγεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»»[208].

ε) Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Διὰ γὰρ τοῦ Σταυροῦ ἡ Ἐκκλησία ἐνυμφεύθη τῷ Σταυρωθέντι Χριστῷ, καὶ διὰ τοῦ ἐκ τῆς πλευρᾶς αὐτοῦ ρεύσαντος αἵματος καὶ ὕδατος, ἡ πρῴην στεῖρα ἐγέννησε τέκνα πολλά, καὶ μήτηρ πολύτεκνος ὁμοῦ έγένετο, καὶ καλλίτεκνος, γεννῶσα μὲν διὰ τοῦ ὕδατος τοῦ Βαπτίσματος, τρέφουσα δὲ τὰ γεννηθέντα διὰ τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου»[209].

Η πατερική διδασκαλία λοιπόν συνοψίζεται στο του Αγίου Κυπριανού Καρχηδόνος: «Δεν μπορεί κάποιος να έχει τον Θεό για πατέρα, αν δεν έχει την Εκκλησία για μητέρα»[210]. Και για να μη προλάβει ο αγαπητός Σ. να σπεύσει να δηλώσει ότι αυτό αποτελεί προσωπική γνώμη του Αγίου Κυπριανού, ας το διαβάσουμε και στον Ιερό Αυγουστίνο (σε έργο του για τους κατηχούμενους): «Λοιπόν, θα αρχίσετε να Toν έχετε ως πατέρα [τον Θεό], όταν γεννηθείτε από τη μητέρα που είναι η Εκκλησία»[211].

Αυτή είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας και η θέση του Σ. δεν έχει αγιοπατερικό έρεισμα, γι᾿ αυτό απέναντι στους Πατέρες αδυνατεί να αντιπαραθέσει Αγίους Πατέρες (πλην μόνο του αμφιλεγόμενου Φιλαρέτου Μόσχας) και βάζει νεότερους θεολόγους, όπως τον Μπουλγκάκοφ, τον Ευδοκίμοφ, τον Σμέμαν, τον Μέγιεντορφ κ.α. Να μας επιτρέψει όμως εμάς τους Ορθοδόξους να θέτουμε την πατερική θεολογία, πάνω από την ακαδημαϊκή. Παραλογισμό επίσης αποτελεί το να αποδεχόμαστε ότι «ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ βεβαία καὶ ἀσφαλὴς ὁδὸς Σωτηρίας», αλλά παράλληλα να διαβεβαιώνουμε ότι υπάρχουν και άλλοι οδοί σωτηρίας «αβέβαιοι και μη ασφαλείς», με τέτοιο τρόπο ώστε να παρουσιάζονται και αυτοί ως «βέβαιοι και ασφαλείς», θέλοντας μάλιστα να επιστρατεύσουμε ως συμμαχικό επιχείρημα για αυτό και την Παντοδυναμία του Θεού!

ii. Αναρωτιέται ο Σ. (σελ. 68) πως και αξιώθηκαν της θέας του ακτίστου φωτός, οι προ Χριστού Δίκαιοι, όπως ο Μωϋσής, ο Αβραάμ, ο Ηλίας κ.α. Γιατί δεν αναρωτιέται όμως για ποιον λόγο όλοι οι παραπάνω, παρά την θεοπτία που αξιώθηκαν, δεν σώζονταν μέχρι να έλθει ο Χριστός; Είναι δε εντελώς παραπλανητική η χρήση των χωρίων των Αγίων Μαξίμου και Ιωάννου του Δαμασκηνού, ως αναιρετικών δήθεν της θέσεως του Αγίου Κυπριανού και των άλλων Πατέρων. Ουδείς Ορθόδοξος δεν αμφισβητεί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος παντού στην κτίση. Η σωτηρία όμως δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, αλλά απαιτείται και η συγκατάθεση του ανθρώπου, λόγω του αυτεξουσίου. Άνευ συνεργίας Θείας Χάριτος και ανθρωπίνης βουλήσεως δεν υπάρχει σωτηρία. Και πως φανερώνεται η βούληση του ανθρώπου αν όχι με την εθελούσια είσοδο του στην Εκκλησία; Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για δυνατότητα σωτηρίας χωρίς την έμπρακτη εφαρμογή της βουλήσεως αυτής, βασιζόμενοι μόνο και μόνο στο γεγονός της υπάρξεως Θείας Χάριτος εκτός Εκκλησίας. Πως η τελευταία θα καταστεί σώζουσα αφού την εμποδίζει η άρνηση του ανθρώπου να ενταχθεί στην Εκκλησία; Μήπως κατά τον Κατακλυσμό έπαυσε να υπάρχει παντού στην κτίση η Θεία Χάρις; Ουδαμώς, αλλά αυτό δεν έσωσε όσους δεν μπήκαν στην Κιβωτό…

iii. Κλείνοντας τις παρατηρήσεις οφείλω με λύπη μου να καταγγείλω μια διαστρέβλωση της διδασκαλίας του Αποστόλου Παύλου, στην οποία προβαίνει ο Σ. (ελπίζω και εύχομαι όχι από κακή πρόθεση) στο τέλος του εξεταζομένου κεφαλαίου. Όταν ο Απόστολος Παύλος μιλά για «ανεξιχνίαστες οδούς», δεν εννοεί ως οδούς σωτηρίες τις άλλες θρησκείες και αιρέσεις! Σύμφωνα με την ομόφωνη πατερική γνώμη των ερμηνευτών του Αποστόλου, ο τελευταίος μιλώντας για οδούς εννοεί τους μυριάδες και ανεξιχνίαστους τρόπους με τους οποίους ο Θεός οδηγεί στην σωτηρία τον άνθρωπο. Παρομοίως, ούτε όταν μιλά (για να συνετίσει τους Ιουδαίους) για τους εθνικούς εκείνους που δεν έχουν μεν Νόμο, αλλά ποιούν τα έργα του Νόμου, υπονοεί την πιθανότητα σωτηρία τους γι᾿ αυτόν τον λόγο (όσο βεβαίως παραμένουν εκτός Εκκλησίας), αφού ξεκάθαρα αλλού μας διδάσκει πως «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ»[212].

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

---

[189] Όταν μάλιστα όχι μόνο οι Οικουμενιστές του Φαναρίου έχουν προβεί σε «Άρση των Αναθεμάτων» (1965), αλλά υπάρχει εδώ και δεκαετίες ανεπίσημη κοινωνία με τους Δυτικούς, η οποία ενθαρρύνεται από Οικουμενιστές επισκόπους.

[190] Η πρόσφατη Πανορθόδοξη Σύνοδος και οι διαχριστιανικές σχέσεις (σελ. 6 - 11): http://www.jesuits.gr/assets/%CE%A4%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82%201101.pdf

[191] Αυτόθι, σελ. 8.

[192] Αυτ.

[193] Αυτ. σελ. 11.

[194] Αυτ.

[195] Αυτ. σελ. 10.

[196] Αυτ. σελ. 11.

[197] Αυτ.

[198] Αυτ.

[199] Αν μου ζητηθεί θα τις παραθέσω μία προς μία.

[200] Ανάμεσα στους λεγόμενους Οικουμενιστές παρατηρεί κανείς δύο ειδών ανθρώπους: τους λίγους (αφελείς δυστυχώς) ιδεολόγους που από πεποίθηση ακολουθούν τον Οικουμενισμό νομίζοντας ότι διά αυτού δίνεται η Ορθόδοξη Μαρτυρία στους εκτός Εκκλησίας και υπηρετείται η Αλήθεια, και στους πολλούς αδιάφορους και χλιαρούς, συγκρητιστές ή μασόνους αρχομανείς καταληψίες των επισκοπικών θρόνων και των πανεπιστημιακών εδρών.  Πιστεύω ότι ο Σ. συγκαταλέγεται στους πρώτους, ειδάλλως δεν θα έκανα τον κόπο να προβώ στην παρούσα απάντηση.

[201] Μαρκ. η΄, 34.

[202] Με τον οποίο άλλωστε δεν έχω εκκλησιαστική κοινωνία, λόγω της κοινωνίας του, δυστυχώς, με τους Οικουμενιστές.

[203] Επειδή υπάρχει διαστρεβλωμένη άποψη για το τι είναι Εκκλησία, πολλοί θεωρούν ότι μέλος της Εκκλησίας είναι αυτός που ανήκει σε κάποια αναγνωρισμένη Ορθόδοξη Εκκλησία και έχει λάβει ληξιαρχική πράξη Βαπτίσεως. Δεν κατανοούν πως όχι μόνο πολλοί από αυτούς υπάρχει η περίπτωση να μην ανήκουν πραγματικά στην Εκκλησία, αν δεν έχουν την ορθή και σωτήρια ομολογία (κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, P.G. 90, 132), αλλά και πως ο Χριστός μπορεί να εντάξει στην Εκκλησία Του, παραδείγματος χάριν, πρώην αλλοδόξους που βαπτίσθηκαν την τελευταία στιγμή από κάποιον ιεραπόστολο, πρώην αλλοθρήσκους που όταν Τον ομολόγησαν μαρτύρησαν στο όνομά Του (εισήχθησαν στην Εκκλησία δηλαδή διά του Βαπτίσματος του Αίματος) κ.α..

[204] Κατ᾿ ακρίβειαν Ολύμπου της Λυκίας.

[205] P.G. 18, 73.

[206] «Adam novissimus Christus est, costa Christi vita Ecclesiae... Haec est Eva mater omnium viventium» (μετάφραση ημέτερη, P.L. 15, 1584-1585).

[207] «Et quomodo de Adam et uxore ejus omne hominum nascitur genus, sic de Christo et Ecclesia omnis credentium multitudo generata est» (μετάφραση ημέτερη, P.L. 26, 535).

[208] P.G. 51, 229.

[209] Εορτοδρόμιον, Βενετία, 1836, σελ. 13.

[210] «Habere jam non potest Deum patrem, qui Ecclesiam non habet matrem» (μετάφραση ημέτερη, P.L. 4, 503).

[211] «Sed incipitis eum habere patrem, quando nati fueritis per Ecclesiam matrem» (μετάφραση ημέτερη, P.L. 40, 627).

[212] Γαλ. β΄, 16.

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/11/blog-post_15.html

Η Ψευδοσύνοδος της Κρήτης: Προς Νέα Εκκλησία (Μέρος ε΄)

(Απάντηση στο κείμενο του Επισκόπου Αβύδου κ. Κυρίλλου Κατερέλου «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης: Νέα Εκκλησιολογία ἢ Πιστότητα στὴν Παράδοση;»)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/10/blog-post_14.html

Νικολάου Μάννη

εκπαιδευτικού

Θ. Για τα όσα αναφέρονται στο επόμενο κεφάλαιο («Ἡ ἱστορικὴ ὁνομασία τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν») έχει ήδη γίνει λόγος παραπάνω. Όπως τονίστηκε και προηγουμένως ενώ η Ψευδοσύνοδος της Κρήτης «ἀποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ᾽ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν», δεν μας λέει ποια ακριβώς είναι αυτή η ονομασία. Διότι οι Παπικοί, για παράδειγμα, θεωρούν ως ιστορική ονομασία τους το «Καθολική Εκκλησία», το οποίο προφανώς δεν αποδέχεται η «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδος. Αναφέρθηκε ήδη πώς αποκαλούσαν οι προγενέστερες Σύνοδοι (αλλά και οι Πατέρες) την «Παπική Εκκλησία» και τι είδους «Εκκλησία» την θεωρούσαν. Στο κείμενο της Ψευδοσυνόδου δεν φαίνεται να υπάρχει συμφωνία με αυτές, παρά την φιλότιμη προσπάθεια του Σ. να την παρουσιάσει ως πιστή στην Παράδοση. Ας σκεφτεί κάθε λογικός άνθρωπος το εξής: Ποιο είναι το νόημα μιας τέτοιας συνοδικής αποδοχής της ιστορικής ονομασίας των «ετεροδόξων εκκλησιών»; Που αποσκοπεί, εκτός από το να αποτελέσει ένα μικρό και εύκολα δικαιολογήσιμο βήμα προς την Νέα Παγκόσμια Εκκλησία, η οποία θα συσταθεί από την «Ορθόδοξη» και τις «Ετερόδοξες» «Εκκλησίες»; Εκεί άλλωστε αποσκοπεί και η Οικουμενική Κίνηση: Στην «Ένωση των Εκκλησιών» με κάθε κόστος.

Μια άλλη επίμονη θέση του Σ., που δυστυχώς είναι προσβλητική για τους αναγνώστες, αφού υποτιμά τη νοημοσύνη τους, είναι πως η «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδος δεν αναγνώρισε «ὀντολογικὰ ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση, δηλ. μυστήρια» (σελ. 27), «βάπτισμα στοὺς ἑτεροδόξους» (σελ. 36) και «ὑπὸ ὀντολογικὴ ἔννοια Ἐκκλησίες ἑτεροδόξων» (σελ. 37). Διότι ναι μεν μπορεί το αντίθετο από τα παραπάνω να μη διακηρύχθηκε ευθέως, αλλά οι επίσκοποι που συμμετείχαν στην Ψευδοσύνοδο[141] (τουλάχιστον οι «μεγάλες κεφαλές») και «ὀντολογικὰ ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση, δηλ. μυστήρια» και «βάπτισμα στοὺς ἑτεροδόξους» και «ὑπὸ ὀντολογικὴ ἔννοια Ἐκκλησίες ἑτεροδόξων» αναγνωρίζουν! Βρίθει η σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία από ενέργειες και λόγους αυτών των επισκόπων, που το αποδεικνύουν αυτό. Ας δούμε μερικές περιπτώσεις, ξεκινώντας από την περίπτωση του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου, του οποίου την ορθοδοξία μίας δήλωσης του 2014 υπερασπίζεται (σελ. 42 κ. εξ.) ο Σ.. Λοιπόν αναρωτιέται κανείς:

α) Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος Αρχοντώνης με την συμπροσευχή του με παπικούς, όπως για παράδειγμα στις Θρονικές Εορτές της Κωνσταντινουπόλεως παρουσία Καρδιναλίων ή και των ίδιων των Παπών Ρώμης (2006, 2014), στην Θρονική Εορτή της Ρώμης (1995), στην κηδεία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ (2005), σε παπικές λειτουργίες στο Βατικανὸ (2008, 2013) και στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα (2014), με προτεστάντες (Ουψάλα 1993), σε πανθρησκειακές συμπροσευχές (Κανμπέρα 1991, Ασίζη 2002 και 2011) αλλά και με δηλώσεις όπως οι εξής:«᾿Εξορκίζομεν τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ ᾿Ορθοδόξους, νὰ ἐνισχύουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφωσύνης, τὸ ὁποῖον προέρχεται ἐκ τοῦ μοναδικοῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν μυστηριακὴν ζωὴν… Αἱ Ἐκκλησίαι μας ἀναγνωρίζονται ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφαὶ[142] Ἐκκλησίαι ὑπεύθυνοι ἀπὸ κοινοῦ διὰ τὴν διατήρησιν τῆς μοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ»[143], «από την πλευρά της ή Ορθόδοξη Εκκλησία έχει πίστη στον Θεό και με αισιοδοξία θα συνεχίσει τούς θεολογικούς διαλόγους, κυρίως με τηνΡωμαιοκαθολική αδελφή Εκκλησία και πιστεύουμε ότι στα επόμενα χρόνια θα υπάρξει σημαντική πρόοδος»[144], «Αιδεσιμότατε Καρδινάλιε, κ. AngeloScola, χαιρετίζουμε στο πρόσωπό σας τον διάδοχο του θρόνου του Αγίου Αμβροσίου, αλλά και ενός άλλου μεγάλου επισκόπου, και μετέπειτα Πάπα, Παύλου του ΣΤ΄, ο οποίος πριν πενήντα χρόνια συναντήθηκε με τον μακαρίας μνήμης Πατριάρχη Αθηναγόρα στην Ιερουσαλήμ, ξεκινώντας έναν νέο τρόπο για να αρθούν τα εμπόδια ανάμεσα στις ΑδελφέςΕκκλησίες μας»[145], «ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ καί σταθεράν ἀποφασιστικότητά μας, ὑπακούοντες εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἐντείνωμεν τάς προσπαθείας μας διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί, ὑπεράνω ὅλων, μεταξύ τῶνΚαθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων»[146], «Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ θεωρήσουμε ὅτι, εἴτε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, εἴτε ἐσεῖς οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἔχουμε ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία τὴν διαδοχὴ τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας»[147], «Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler καὶ λοιποὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ οἱ ἀποτελοῦντες τὴν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης, …Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν τὸν χρόνον εἰς ἀναζητήσεις εὐθυνῶν. Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως[148] καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων. …Εἴθε νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος νὰ ἴδωμεν καὶ τὴν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος[149] τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν»[150],

β) Ο Αλεξανδρείας Θεόδωρος Χορευτάκης με την συμμετοχή του σε συμπροσευχή με παπικούς, προτεστάντες και μονοφυσίτες[151], και με δηλώσεις του όπως: «αυτή όμως η Σύνοδος δεν ονομάστηκε 8η Οικουμενική Σύνοδος, διότι απουσιάζει η άλλη αδελφή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η Αγγλικανική Εκκλησία… Δηλαδή μετά που χωριστήκαν μετά το Σχίσμα η Εκκλησία μοιράστηκε σε πολλά κομμάτια κι έτσι δεν μπορέσαμε να δώσουμε το όνομα Οικουμενική, αλλά είπαμε Αγία και Μεγάλη Σύνοδος»[152].

γ) Ο Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος με την συμμετοχή του σε πανθρησκειακές συμπροσευχές στην Ασίζη (1984, 2011), στην Κανμπέρα (1991)[153], στην Λειτουργία στον Άγιο Απολλινάριο στη Ραβέννα (2002) που τελέσθηκε ενώπιον ακόμη και μουσουλμάνων, ενώ κοινώνησαν και παπικοί[154], αλλά και με δηλώσεις σαν και αυτήν: «Η «Κατά Ανατολάς»[155] Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία διατήρησε την ενότητά της, με την Αποστολική Διαδοχή των Επισκόπων της, την κοινή μυστηριακή ζωή, κατ’ εξοχήν με τη Θεία Ευχαριστία, διαφυλάσσοντας απαρασάλευτες τις πηγές της Πίστεως: την Αγία Γραφή, την Ιερά Παράδοση και τους Ιερούς Αποστολικούς και Συνοδικούς Κανόνες»[156],

δ) Ο Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας με τις συμπροσευχές του με παπικούς και την συμμετοχή του στην Θρονική Εορτή της Ρώμης (2013 - στην οποία ασπάστηκε περιπαθώς και την χείρα του Πάπα), καθώς και με δηλώσεις όπως: «ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει ᾿Εκκλησία[157]… ἐντὸς τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἄν ὑπάρχῃ μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ ᾿Εκκλησίαν»[158], «Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπιταχυνθῆ ἡ διαδικασία «ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν], ὥστε ἡ προσεγγίζουσα τρίτη χιλιετία τῆς χριστιανικῆς περιόδου νὰ εὕρῃ τὴν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ὁρατῶςἡνωμένην...»[159],

ε) Ο Γερμανίας Αυγουστίνος Λαμπαρδάκης με την συμμετοχή του στην Ημέρα του Οικουμενισμού (5-5-2012) κατά την οποία συμπροσευχήθηκε με παπικούς, προτεστάντες (και προτεστάντισες «παπαδίνες») και άλλους «ετεροδόξους», δεχόμενος μάλιστα να χριστεί με «αγιασμό» από παπικό κληρικό[160].

στ) Ο Γαλλίας Εμμανουήλ Αδαμάκης με την συμπροσευχή του με παπικούς στις Θρονικές Εορτές της Ρώμης (2011 - στην οποία ασπάστηκε και αυτός περιπαθώς την χείρα του Πάπα -, 2012), με παπικούς, προτεστάντες και μονοφυσίτες στην «Εβδομάδα Προσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα» (2013), αλλά και με δηλώσεις του τύπου: «Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν αναγνωρίζουμε όλες τις άλλες Εκκλησίες, είτε είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είτε οι Εκκλησίες οι οποίες προήλθαν από την Μεταρρύθμιση. Πρέπει να είμαστε λογικοί σε όλα αυτά τα θέματα»[161],

ζ) Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος με δηλώσεις σαν και αυτήν: «Όντως φιλοξενήσαμε ένα συνέδριο της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων στην πόλη του Βόλου και στο συνεδριακό μας Κέντρο, φιλοξενούμενοι της Μητροπόλεώς μας. Όμως αυτή η Επιτροπή ασχολείται με τις αναγνωρισμένες από την Εκκλησία αιρέσεις και δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές οι Καθολικοί αδελφοί μας, ούτε η Καθολική Εκκλησία»[162],

η) Ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββάτος με τις συμπροσευχές του με τον «Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ» (και …Δρυΐδη!)  Rowan Williamsστον Άγιο Δημήτριο στο Μπραχάμι (2010), με παπικούς σε Λειτουργία στο Αμμάν της Ιορδανίας (2014), και με δηλώσεις σαν τις εξής: «Το σχίσμα του 1054, σημαίνει διαίρεση της Εκκλησίας… Η Εκκλησία του Χριστού, είναι Μία και Αδιαίρετη, πριν το σχίσμα, σήμερα είναι διηρημένη, αφού βρισκόμαστε σε σχίσμα, αυτό επιβεβαιώνει το περιεχόμενο της § 41 του Κειμένου της Ραβέννας, εκτός εάν ιστορικά δεν υφίσταται σχίσμα, οπότε έχουμε ένωση των Εκκλησιών!!!»[163],

θ) Ο Τελμησσού Ιώβ Getcha με δηλώσεις όπως: «Αυτό που βιώνουμε μαζί είναι ότι είμαστε δύο στενές Εκκλησίες: όπως είπε ο Ιωάννης Παύλος ΙΙ, είμαστε δύο πνεύμονες μιας ενιαίας Εκκλησίας»[164],

αναγνωρίζουν ή όχι «ὀντολογικὰ ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση, δηλ. μυστήρια» και «βάπτισμα στοὺς ἑτεροδόξους» και «ὑπὸ ὀντολογικὴ ἔννοια Ἐκκλησίες ἑτεροδόξων»; Η απάντηση βεβαίως και είναι θετική.

Κατόπιν των παραπάνω γίνεται κατανοητό πως το να συνεχίσει να υπερμαχεί κανείς υπέρ της «ορθοδοξίας» των αποφάσεων της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης, θα είχε το ίδιο μάταιο αποτέλεσμα με το να προσπαθούσε να μας πείσει να αποδεχθούμε τα περί υγείας πορίσματα ενός συνεδρίου αρειμανίων καπνιστών επιστημόνων, στο οποίο «τεκμηριώνεται» η εξαίρετη ωφέλεια του καπνίσματος... Γίνεται λοιπόν από σαπρό δέντρο να βγει καλός καρπός; Ή από την ίδια πηγή να βγει και καθαρό και μολυσμένο νερό; Ο Σ. βεβαίως γράφει αμυνόμενος σε άλλο σημείο (σελ. 67) πως «οἱ προσωπικὲς πεποιθήσεις μελῶν τῆς Συνόδου γιὰ τὴν ἀναγνώριση ἢ μὴ Βαπτίσμαστος σὲ ἑτεροδόξους δὲν ἔχουν ἀπολύτως καμιὰ σημασία». Αυτό όμως δεν μπορεί να ισχύει, διότι θα υπήρχε στην εκκλησιαστική ιστορία κάποιο παρόμοιο παράδειγμα. Μια Σύνοδος φερειπείν που θα αποτελούνταν από Αρειανόφρονες να δογματίζει ορθοδόξως για την θεότητα του Υιού, ή μια Σύνοδο από Εικονομάχους που να αποφαίνεται ορθώς για την τιμή των εικόνων… 

Ι. Περνώντας στο επόμενο κεφάλαιο («Οἰκουμενισμός − Διαθρησκευτικὸς Πλουραλισμός – Πανθρησκεία») ο Σ. προσπαθεί να αντικρούσει την θέση των επικριτών της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» «ὅτι ἡ οἰκουμενικὴ κίνηση, ὁ οἰκουμενισμός, ὅπως λέγεται, ἔχει ὡς ἀπώτερο σκοπὸ νὰ καταλήξει σὲ μιὰ διαθρησκειακὴ οἰκουμενιστικὴ Θεολογία, ὅπου θὰ κυριαρχήσει ἡ ἀρχὴ τοῦ δογματικοῦ πλουραλισμοῦ καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ». Και αφού παραθέτει δύο ενδεικτικά αποσπάσματα από κείμενα υπερμάχων αυτής της θέσεως, ισχυρίζεται πως «ἡ σκοποθεσία αὐτὴ δὲν ὑπάρχει στὸν οἰκουμενικὸ διάλογο καὶ εὑρίσκεται μόνο στὴν ἀσθενῆ φαντασία αὐτῶν ποὺ χωρὶς συστολὴ καὶ αὐτοσεβασμὸ προβάλλουν παρόμοιες θέσεις». Πριν εξετάσουμε ποια από τις δύο απόψεις είναι η σωστή ας δούμε με ποιον τρόπο ο Σ. προσπαθεί να τεκμηριώσει την άποψή του. Αυτό που κάνει είναι αρχικά να παρουσιάσει παράλληλα, αφενός μεν αποσπάσματα που υποστηρίζουν την ορθή θέση για το θέμα (δηλαδή ότι οι θρησκείες δεν αποτελούν οδούς σωτηρίας) ενός αιρετικού (του Πάπα Βενέδικτου Ratzinger) και αφετέρου αποσπάσματα που υποστηρίζουν την εσφαλμένη θέση για το θέμα (δηλαδή ότι και οι θρησκείες αποτελούν οδούς σωτηρίας) ενός «ορθοδόξου» (του Πατριάρχου Αντιοχείας Γεωργίου Khodre). Έτσι ο Σ. καταλήγει σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι «ἐὰν οἱ ὀρθόδοξοι «οἰκουμενιστές» ἀποφασίσουν νὰ ὁδηγηθοῦν στὸν πλουραλισμό, στὸ σχετικισμὸ καὶ τὴν πανθρησκεία, θὰ ὑπάρξουν κάποιοι «αἱρετικοί» Ρωμαιοκαθολικοὶ ποὺ θὰ τοὺς ἐμποδίσουν» και δεύτερον πως «ἡ ἀπουσία τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ἀπὸ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου δὲν ἔχει θεολογικὰ αἴτια» αφού «ἔχει ὑπερβεῖ κατὰ πολὺ τὸ πλαίσιο τῶν ἐπιτρεπτῶν σχέσεων μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους». Ξεκινώντας από το δεύτερο οφείλουμε να τονίσουμε ότι και σε αυτό το σημείο ο Σ. έχει απόλυτο δίκαιο. Για το Πατριαρχείο Αντιοχείας ισχύουν όσα ειπώθηκαν παραπάνω για το Πατριαρχείο Μόσχας. Είναι και αυτό οικουμενιστικό και ως εκ τούτου οι Ορθόδοξοι δεν πρέπει να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τους υπαγόμενους σε αυτό. Σχετικά όμως με το πρώτο συμπέρασμα του Σ. αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Όχι μόνο διότι, όπως γίνεται κατανοητό, είναι ειρωνικό, αλλά διότι δεν ισχύει κιόλας. Δεν είναι ο Ratzinger πλέον Πάπας, αλλά ο Φραγκίσκος, ο οποίος δεν συμμερίζεται τις απόψεις του προκατόχου του. Ο Ratzinger ήταν ένας κλασσικός παπικός, ένας ευθύς Παποκαίσαρας, ο Vicarius Christi, άνευ της μάνδρας του οποίου δεν υπάρχει σωτηρία. Σαφώς λοιπόν διαφορετικός στα φρονήματά του σε σχέση όχι μόνο με τον διάδοχό του, αλλά και με τον προκάτοχό του Ιωάννη Παύλο τον Β΄, μέγα οπαδό της Πανθρησκείας.

Όσον αφορά τώρα αν ο Οικουμενισμός αποσκοπεί ή όχι στην Πανθρησκεία[165], όπως έχει ονομαστεί, εμείς πιστεύουμε πως εκεί αποσκοπεί, όπως φαίνεται και από το κλίμα που καλλιεργείται με τις  πανθρησκειακές συμπροσευχές (Ασίζη, Κανμπέρα κλπ.) και τα διαθρησκειακά δρώμενα, αλλά και από τις διαθέσεις και τα φρονήματα των κορυφαίων Οικουμενιστών (ήδη είδαμε τα του Αντιοχείας Γεωργίου), και μάλιστα όχι μόνο των εξ Ορθοδόξων:

α) Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ Wojtyla, ο «Πάπας της Παγκοσμιοποίησης»[166] και «Διαθρησκειακός Γίγαντας»[167], όπως τον αποκάλεσαν, και εμπνευστής της Ασσίζης 1: «η Εκκλησία του Χριστού ανακαλύπτει τον «δεσμό» της με τον Ιουδαϊσμό… Για εμάς, η εβραϊκή θρησκεία δεν είναι κάτι «εξωτερικό», αλλά κατά κάποιον τρόπο ανήκει στο «εσωτερικό» της θρησκείας μας. Για το λόγο αυτό, έχουμε σχέσεις μαζί της όπως με καμία άλλη θρησκεία. Είστε οι αγαπημένοι μας αδελφοί και, μπορείτε να πείτε, οι μεγαλύτεροί μας αδελφοί»[168], «Το 1986, στην Ασίζη, κατά την Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής για την Ειρήνη, οι Χριστιανοί των διαφόρων Εκκλησιών και Εκκλησιαστικών Κοινοτήτων προσευχήθηκαν με μία φωνή στον Κύριο της ιστορίας για ειρήνη στον κόσμο. Την ίδια ημέρα, με διαφορετικό αλλά παράλληλο τρόπο, οι Εβραίοι και οι εκπρόσωποι μη χριστιανικών θρησκειών προσευχήθηκαν επίσης για την ειρήνη σε μια αρμονική έκφραση συναισθημάτων που άγγιξε μια συντονισμένη χορδή βαθιά στο ανθρώπινο πνεύμα»[169].

β) Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, ο συμπροσευχηθείς μετά Μουσουλμάνων[170], αλλά και λειτουργών και ως …Ραββίνος[171]: «Μὲ τὴν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν βαδίζομεν πρὸς μίαν πανανθρωπότητα. …ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον, καὶ καλὰ κάνετε! Καὶ ἐγῶ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ ἤ Προτεστάνται καὶ ζητοὺν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἵδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν. Ἤδη ἔρχεται μοναχό του. Ἀλλὰ δὲν κάνει νὰ ἔλθη ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς καὶ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς. Πρέπει νὰ εἶναι σύμφωνος καὶ ἡ Ἱεραρχία καὶ ἡ Θεολογία. Γι᾿ αὐτὸ προσπαθοῦμε νὰ ἔχωμεν καὶ θεολόγους μαζί, διὰ νὰ ἔλθη αὐτὸ τὸ μεγάλο γεγονός, τοῦ Παγχριστιανισμοῦ. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸ τὸ μεγάλο γεγονός, θὰ ἔλθη μίαν ἡμέραν τὸ ὄνειρόν μας τῆς Πανανθρωπότητος!»[172],

γ) Ο Πάπας Φραγκίσκος: «Και τώρα απευθύνομαι σε εσάς, τους διακεκριμένους αντιπροσώπους του εβραϊκού λαού, με τους οποίους είμαστε συνδεδεμένοι με έναν πολύ ιδιαίτερο πνευματικό δεσμό, αφού, όπως δήλωσε η Β΄ Βατικανή Σύνοδος «η Εκκλησία του Χριστού αναγνωρίζει ότι στο σχέδιο σωτηρίας του Θεού οι αρχές της πίστης και της εκλογής της βρίσκονται στους πατριάρχες, τον Μωυσή και τους προφήτες» (Nostra Aetate, 4). …Χαιρετίζω επίσης και ευχαριστώ θερμά όλους εσάς, τους αγαπητούς φίλους που ακολουθούν άλλες θρησκευτικές παραδόσειςˑ αρχικά τους μουσουλμάνους, που λατρεύουν τον Θεό ως έναν, ζωντανό και ελεήμονα, και τον επικαλούνται στην προσευχή, και όλους εσάς. Εκτιμώ πολύ την παρουσία σας: μέσα σε αυτό, βλέπω ένα απτό σημάδι μιας θέλησης να αναπτυχθεί με αμοιβαίο σεβασμό και συνεργασία για το κοινό καλό της ανθρωπότητας»[173], «Οι περισσότεροι από τους κατοίκους του πλανήτη θεωρούν τους εαυτούς τους πιστούς. Αυτό θα πρέπει να οδηγήσει σε διάλογο μεταξύ θρησκειών. Δεν πρέπει να σταματήσουμε να προσευχόμαστε γι᾿ αυτό και να συνεργαζόμαστε με όσους σκέφτονται διαφορετικά. Πολλοί σκέφτονται διαφορετικά, αισθάνονται διαφορετικά, αναζητούν τον Θεό ή συναντούν τον Θεό με διαφορετικούς τρόπους. Σε αυτό το πλήθος, σε αυτό το φάσμα των θρησκειών, υπάρχει μόνο μία βεβαιότητα που έχουμε για όλους: Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού. Ελπίζω ότι θα διαδώσετε το αίτημά μου για προσευχή αυτό το μήνα: «Αυτός ο ειλικρινής διάλογος μεταξύ ανδρών και γυναικών διαφορετικών θρησκειών μπορεί να παράγει τους καρπούς της ειρήνης και της δικαιοσύνης»»[174].

δ) Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ο πανθρησκειαστής γεωλάτρης[175]: «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας»[176], «Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ ᾿Ορθόδοξοι, Προτεστάνται καὶ ῾Εβραῖοι, Μουσουλμᾶνοι καὶ ᾿Ινδοί, Βουδισταὶ καὶ Κομφουκιανοί, ἦλθε ὁ καιρὸς ὄχι ἁπλῶς γιὰ προσέγγιση, ἀλλὰ γιὰ μιὰ συμμαχία καὶ συλλογικὴ προσπάθεια… νὰ συντελέσωμε ὅλοι μας στὴν προώθηση τῶν πνευματικῶν ἀρχῶν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης… εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ»[177], «Αν και υπάρχουν καταστάσεις όπου ο πόλεμος μπορεί να είναι αναπόφευκτος, η αλήθεια διδάσκεται σαφώς τόσο στο Ευαγγέλιο όσο και στο Κοράνι ότι ο Θεός επιβάλλει την ειρήνη[178]… Σεβόμαστε την επιλογή ενός ατόμου όσον αφορά την πίστη του και δεν προσηλυτίζουμε κανέναν, ούτε συμμετέχουμε σε διαλόγους μεταξύ των Χριστιανών και των αδελφών μας μουσουλμάνων,προκειμένου να τους πείσουμε να αποδεχτούν την πίστη μας. Εξάλλου, δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση που να απευθύνεται σε εμάς από τους μουσουλμάνους συμμετέχοντες σε αυτούς τους διαλόγους… Αλλά δεν εγκαταλείπουμε την ελπίδα ότι το Ευαγγέλιο της συναίνεσης, της συμφιλίωσης και της ειρηνικής συνεργασίας θα επικρατήσει. Γι 'αυτό αναφέρεται σε αυτό ο απόστολος Παύλος όταν γράφει: «Εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες» (Ρωμαίους 12:18). Η ισοδύναμη πρόσκληση βρίσκεται στο Κοράνι «Oι άνθρωποι της Βίβλου, ας ενώσουμε τις προσπάθειές μας με την αρχή που είναι κοινή για όλους μας: ότι δεν θα λατρεύουμε κανέναν παρά τον Θεό». Αυτό το Ευαγγέλιο της συναίνεσης, της συμφιλίωσης και της ειρηνικής συνεργασίας, αν γίνει δεκτό από όλους, θα οδηγήσει στην εδραίωση της ειρήνης και της ευημερίας όλων των ανθρώπων, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να λατρεύει τον Ένα Θεό όπως επιθυμεί και να είναι σε θέση να συνεργαστεί μαζί για το κοινό καλό»[179], «Όπως και ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου, ο αδελφός μας, η αγιότητά του ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος ήταν εδώ πέρυσι, έτσι και εμείς, σαν διάδοχοι του γήινου αδελφού του αγίου Πέτρου, του πρώτου που καλέστηκε απόστολος, του Αγίου Αντρέα, εμπνευσμένοι από την διακαή πεποίθηση πως το πιο επείγον έργο που στέκεται μπροστά σε όλες τις θρησκευτικές κοινότητες είναι η παγκόσμια συνεργασία μας για την προώθηση μεγαλύτερης ανεκτικότητας και κατανόησης ανάμεσα στους ανθρώπους, τις φυλές και τις θρησκείες του πλανήτη μας. Για αυτόν το λόγο σήμερα μας συνοδεύει η Εξοχότης του, ο μητροπολίτης Εμμανουήλ της Γαλλίας, που διευκολύνει και περιθάλπει τις Διεθνείς Ακαδημαϊκές Διαβουλεύσεις ανάμεσα στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό… Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μας πως ένας διαθρησκευτικός διάλογος είναι ευθύνη και υποχρέωση όλων των θρησκευτικών ηγετών της εποχής μας. Διότι δεν έχουμε μόνο κοινά σημεία που μας ενώνουν, όπως οι ιερές γραφές που λατρεύουμε[180], οι Πατριάρχες και οι Προφήτες που τιμούμε, αλλά έχουμε και κοινά θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στον κόσμο… Το χρωστάμε, σαν Εβραίοι και Χριστιανοί, στην κοινή κληρονομιά μας, να μιμηθούμε τον προπάτορα μας Αβραάμ[181] που δέχτηκε την απρόσμενη επίσκεψη των τριών ξένων[182]κάτω από τη σκιά των βελανιδιών Μαμβρή, όπως περιγράφεται στη Γένεση. …Ας πιαστούμε από τα χέρια όχι μόνο για να προσευχηθούμε, αλλά και σε ένδειξη αλληλεγγύης. Το χρωστάμε στο Θεό μας[183], στους κοινούς Πατριάρχες μας Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, σε όλους εμάς και στον κόσμο»[184].

ε) Ο Ελβετίας Δαμασκηνός: «Κατά βάθος, μια εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου»[185].

στ) Η παγκοσμίως αναγνωρισμένη παπική ψευδοαγία του Οικουμενισμού «μητέρα» Τερέζα: «Πηγαίναμε κάθε μέρα για να προσευχηθούμε σε κάποιο ναό ή εκκλησία. Ο Αρχιεπίσκοπος μας έδωσε την άδεια να το πράξουμε. Προσευχηθήκαμε με τους Εβραίους, τους Αρμένιους, τους Αγγλικανούς, τους Τζαϊνιστές, τους Σιχ, τους Βουδιστές και τους Ινδουιστές. Ήταν εξαιρετικό. Όλες οι καρδιές ενωμένες στην προσευχή στον έναν αληθινό Θεό»[186], «Κάποιοι Τον αποκαλούν Ισχάρ, κάποιοι Τον αποκαλούν Αλλάχ, κάποιοι απλά Θεό, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός μας δημιούργησε για μεγαλύτερα πράγματα: να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αγαπάμε. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς προσευχή και έτσι πρέπει να προσευχηθούμε μαζί»[187].

ζ) Ο Καρδινάλιος Φραγκίσκος Arinze, Πρόεδρος επί εικοσαετία του Ποντιφικού Συμβουλίου για τον Διαθρησκειακό Διάλογο: «Arinze: Εάν κάποιος έπρεπε να προχωρήσει αυτό που είπατε λίγο πιο πέρα ​​και να πεί «ανδεν είστε χριστιανός, δεν πηγαίνετε στον ουρανό», θα θεωρούσαμε αυτό τοπρόσωπο ως φονταμενταλιστή ...και θεολογικά λάθος. …Συναντήθηκα στο Πακιστάν με ένα μουσουλμάνο. Οι άνθρωποι θα πήγαιναν σε αυτόν. Είχε μια θαυμάσια ιδέα για το Κοράνι. Ήμασταν σαν δυο δίδυμοι που γνώριζαν ο ένας τον άλλο από τη γέννηση. Και ήμουν σε θαυμασμό για την σοφία αυτού του ανθρώπου. Νομίζω ότι ο άνθρωπος θα πάει στον ουρανό. Αλλά δεν είμαι αυτός που ανοίγει την πόρτα (γέλιο ακροατηρίου). Υπήρξε ένας βουδιστής στο Κιότο, στην Ιαπωνία. Αυτός ο άνθρωπος, ένας καλός άνθρωπος, ήταν ανοιχτός, άκουγε, ήταν ταπεινός. Ήμουν έκπληκτος. Άκουγα τα σοφά λόγια του και είπα στον εαυτό μου «Η χάρη του Θεού εργάζεται σε αυτόν τον άνθρωπο». Παρατήρησα ότι όσο περισσότερο αυτοί ήταν αφιερωμένοι στη θρησκεία τους και εγώ στη δική μου, τόσο περισσότερο ήρθαμε πιο κοντά ο ένας τον άλλον, παρόλο που δεν ήξερα τη γλώσσα τους. Υπάρχει μια γλώσσα της καρδιάς. Έτσι, αν συναντήσετε ένα άτομο, αν και οι δύο είστε αφοσιωμένοι στο Θεό, και οι δύο θα είστε πλησιέστεροι ο ένας στον άλλο από ότι δύο καθηγητές δύο θρησκειών που δεν ασκούν αυτό που κηρύττουν αλλά μπορούν να αποκρυπτογραφούν από το πρωί έως το βράδυ. Ashley: Επομένως υπάρχει η δυνατότητα να φτάσετε στον ουρανό χωρίς να αποδεχτείτε τον Ιησού; Arinze: Ξεκάθαρα, ναι»[188].

Από όλα τα παραπάνω ενδεικτικά αποσπάσματα είναι σαφές πως ο Οικουμενισμός στοχεύει στην Πανθρησκεία. Όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι τυφλός!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

---

[140] Πρέπει να δηλωθεί για άλλη μια φορά η συμφωνία μας με την θέση του Σ. πως και οι επίσκοποι των Τοπικών Εκκλησιών που δεν συμμετείχαν (όπως της Αντιοχείας και της Ρωσίας) έχουν τα ίδια εκκλησιολογικά φρονήματα και δεν ήταν λόγοι Πίστεως εκείνοι που τους οδήγησαν στην αποχή τους.

[142] Ας απαντήσει ο αξιότιμος Σ.: είναι δυνατόν μια Εκκλησία με οντολογική υπόσταση να είναι «αδελφή» με μια «εκκλησία» που δεν έχει οντολογική υπόσταση; Επίσης να μας δείξει ένα κείμενο Ορθοδόξων Συνόδων και Αγίων Πατέρων που να ονομάζουν την «Δυτική Εκκλησία» ως «αδελφή».

[143] Κοινό Ανακοινωθέν Πατριάρχου Βαρθολομαίου και Πάπα Ιωάννου Παύλου Β´, Βατικανὸ, 29.6.1995 (Περιοδικό Επίσκεψις, αρ. 520, 31.7.1995).

[144] Συνέντευξη Πατρ. Βαρθολομαίου στην εφημερίδα La Repubblica(http://aktines.blogspot.gr/2016/07/m.html).

[145] BARTOLOMEO I ARCIVESCOVO DI COSTANTINOPOLI PER L’ARRIVO DI SUA EMINENZA IL CARDINALE ANGELO SCOLA ARCIVESCOVO METROPOLITA DI MILANO (μετάφραση ημέτερη, https://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1855&tla=gr).

[146] Κοινή διακήρυξη Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και Πάπα Φραγκίσκου (http://www.huffingtonpost.gr/2014/11/30/-------_n_6243148.html).

[147] Περιοδικό Επίσκεψις, αρ. 464/1-7-1991.

[148] Οι Άγιοι Πατέρες δηλαδή της Β΄ χιλιετίας, όπως ο Μέγας Φώτιος, ο Μιχαήλ Κηρουλάριος, ο Άγιος Μελέτιος ο Γαλησιώτης, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Άγιος Άνθιμος ο Ομολογητής, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Γεννάδιος Σχολάριος ο Άγιος Μελέτιος ο Πηγάς, ο Μάρτυς Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις, οι Κολλυβάδες Πατέρες, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νεκτάριος έγιναν θύματα του διαβόλου με την άρνησή τους να δεχθούν την Ουνία (διότι Ουνία είναι η ψευδένωση που ευαγγελίζεται ο Οικουμενισμός) και να εξαλειφθεί το «Σχίσμα», και νικητής του διαβόλου οι Νεοπατέρες Αθηναγόρας, Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ! Είμαι ειλικρινά περίεργος να δω πως θα μπορούσε να δικαιολογήσει ο Σ. μια τέτοια - ίσως την πιο φρικιαστική - δήλωση του κ. Βαρθολομαίου.

[149] Είναι διηρημένη δηλαδή η Εκκλησία…

[150] Θρονική Εορτή του Φαναρίου, 30-11-1998 (Περιοδικό Επίσκεψις αρ. 563/1998).

[151] Οικουμενική προσευχή για τα θύματα της τρομοκρατίας (http://www.dogma.gr/kosmos/oikoumeniki-prosefchi-gia-ta-thymata-tis-tromokratias-vinteo/60146/).

[152] Συνέντευξη Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοδώρου στο ΚΡΗΤΗTV: «Γιατί «Μεγάλη» και όχι «Οικουμενική Σύνοδος»;» (https://www.youtube.com/watch?v=ZpacCsCVIDY).

[153] Στο αίσχος της Κανμπέρας συμμετείχαν, εκτός του τότε Χαλκηδόνος Βαρθολομαίου και του τότε Ανδρούσης Αναστασίου (νυν Κωνσταντινουπόλεως και Αλβανίας αντίστοιχα) και έτερα μέλη της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης, όπως ο Περιστερίου Χρυσόστομος Ζαφείρης. Συμμετείχε επίσης και ο Νικοπόλεως Μελέτιος Καλαμαράς. Μια εικόνα από την συμπροσευχή αυτή που συμμετείχαν 4000 αντιπρόσωποι 370 «εκκλησιών», ραβίνοι, βουδιστές, ισλαμιστές, μάγοι, ινδιάνοι κ.λ.π εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=5pdzn3tOqtg

[154] Στην Λειτουργία αυτή προεξήρχε ο Κων/πόλεως Βαρθολομαίος, ενώ συμμετείχαν, εκτός του Αλβανίας, και άλλοι συμμετέχοντες στην Ψευδοσύνοδο, όπως οι Περγάμου Ιωάννης και Δημητριάδος Ιγνάτιος. Βλ. εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=gXk_sEPRfR4 (παπικοί κοινωνούν στο 1:48:18, 1:51:01 και 1:53:08 της μετάδοσης).

[155] Αναγνωρίζει και «Κατά Δύσιν» Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία λοιπόν.

[156] http://www.kathimerini.gr/863672/article/epikairothta/ellada/ar8ro-anastasioy-sthn-k-epivevlhmenh-h-agia-kai-megalh-synodos

[157] Ενώ δηλαδή οι Άγιοι Πατέρες λένε πως «εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει βάπτισμα», οι Νεοπατέρες λένε το αντίθετο, αναγνωρίζοντας δηλαδή κάθε είδους «βάπτισμα» ως έγκυρο και ικανό για εισαγωγή στην Εκκλησία!

[158] John Zizioulas, Orthodox Ecclesiology and the Ecumenical Movement (Περιοδικό Sourozh, No 21/August 1985).

[159] Περιοδικό Επίσκεψις, αρ. 559/31.7.1998(http://www.hsir.org/Theology_el/3a2026PSE-Airesis.pdf). Αοράτως δηλαδή θεωρεί πως είμαστε ενωμένοι με τους αιρετικούς!

[160] Γερμανία – Φωτογραφίες από την ημέρα του Οικουμενισμού  (http://aktines.blogspot.gr/2012/05/blog-post_5513.html).

[161] Ο Γαλλίας Εμμανουήλ για την Μεγάλη Σύνοδο (http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/7338-o-gallias-emmanouil-gia-tin-megali-sunodo).

[162] Ημερίδα για τα 50 ΧΡΟΝΙΑ της Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Παρεμβάσεις του Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου (http://anastasiosk.blogspot.gr/2013/11/50.html).

[163] Επιστολή Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου προς τον καθηγητή Τσελεγγίδη (http://anavaseis.blogspot.gr/2010/08/blog-post_5861.html).

[164] Η παπική θεωρία των "δύο πνευμόνων" από τον Αρχιεπίσκοπο Τελμησσού Ιώβ (http://aktines.blogspot.gr/2016/09/blog-post_651.html).

[165] Ο Σ. αναρωτιέται: «Πῶς μπορεῖ νὰ δημιουργηθεῖ ἡ προοπτικὴ τῆς Πανθρησκείας, ὅταν ὁ θρησκευτικὸς πλουραλισμὸς δέν «ἰσοπεδώσει» προηγουμένως τὶς Θρησκεῖες;». Μα η Πανθρησκεία στην οποία οδηγεί ο Οικουμενισμός δεν είναι ισοπέδωμα των θρησκειών, αλλά ταυτόχρονη αποδοχή όλων τους ως οδών σωτηρίας. Ο Σ. έχει εκφράσει ήδη την αποδοχή του πως υπάρχει σώζουσα Θεία Χάρις και στους ετεροδόξους. Πολλοί Οικουμενιστές αποδέχονται ότι αυτό ισχύει και για τους αλλοθρήσκους. Με ποια επιχειρήματα θα τους αντικρούσει και δεν θα τον κατηγορήσουν με τις ίδιες κατηγορίες που κατηγόρησε εμάς (τους «οπαδούς της αποκλειστικότητας»); Όποιος δεν βλέπει ότι ο σκοπός του Οικουμενισμού είναι η Πανθρησκεία αυτός είναι που όντως δεν ξέρει τι λέγει και τι γράφει!

[166] Εφημερίδα Το Βήμα (10-4-2005).

[167] Διαφωτιστική αναφορά στην διαθρησκειακή δράση του στα άρθρα των Paul McKenna «Pope John Paul II — Interfaith Giant» (https://www.scarboromissions.ca/interfaith-dialogue/the-church-dialogue/pope-john-paul-ii-interfaith-giant) και Michael Fitzgerald «Pope John Paul II and Interreligious Dialogue» (http://www.ewtn.com/library/chistory/intrejp2.htm).

[168] Από τον χαιρετισμό του κατά την επίσκεψή του στην Συναγωγή της Ρώμης το 1986 (στα γερμανικά: http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/de/speeches/1986/april/documents/hf_jp-ii_spe_19860413_sinagoga-roma.html).

[169] Από την οικουμενιστική του εγκύκλιο «Ut Unum Sint» (25/5/1995, http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/en/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25051995_ut-unum-sint.html) στην οποία βρίσκουμε όλα τα θεμελιώδη δόγματα του Οικουμενισμού, καθώς και την διδασκαλία περί χάριτος και σωτηρίας εκτός των ορίων της Εκκλησίας πολύ πριν την αναπαράγουν ο Β. Ι. και ο Σ..

[160] Περιοδικό Η Φωνή της Εκκλησίας, αρ. 506, 12 Δεκεμβρίου 1959.

[161] «Στην Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως Ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου» (περιοδικό Χρονικά, αρ. 205, Σεπτ. – Οκτ. 2006. https://kis.gr/files/chronika-205.pdf).

[172] «Αἰ πνευματικαὶ ὑποθήκαι τοῦ Ἀθηναγόρου τοῦ Α΄» στην εφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, αρ. 365, 13 Ιουλίου 1979.

[173] AUDIENCE WITH REPRESENTATIVES OF THE CHURCHES AND ECCLESIAL COMMUNITIES AND OF THE DIFFERENT RELIGIONS (20/3/2013): https://w2.vatican.va/content/francesco/en/speeches/2013/march/documents/papa-francesco_20130320_delegati-fraterni.html

[174] Pope Francis reveals plans for "One World Religion" (2016): https://www.youtube.com/watch?v=07dPzM5q43c

[175] «Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀντιπρόσωποι τῶν θρησκειῶν Μπαχάϊ, Βουδισμοῦ, Χριστιανισμοῦ, Ινδουϊσμοῦ, Τζαϊνισμοῦ, ᾿Ιουδαϊσμοῦ, Μουσουλμανισμοῦ, Σίχ, Σιντοϊσμοῦ, Ταοϊσμοῦ καὶ Ζωροαστρισμοῦ συναντήθηκαν στὸ Κατμαντοῦ τοῦ Νεπάλ, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα εὐρὺ φάσμα διεθνῶν περιβαλλοντικῶν προκλήσεων καὶ νὰἀποκαλύψουν τὰ ῾Ιερὰ Δῶρα γιὰ ῞Εναν Ζῶντα Πλανήτη… Παρέστη καὶ συμμετεῖχεὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ κεντρικὸς εἰσηγητὴς τοῦΣυνεδρίου…Ο κ. Βαρθολομαῖος προσέφερε ὡς «ἱερὸ δῶρο στὴν Γῆ» μίαμοναστηριακὴ ἔκτασι στὴν περιοχὴ τῆς Δωδεκανήσου... Τὴν ἔναρξι τῆς Τελετῆς εἶχεκηρύξει ὁ Βασιλεὺς τοῦ Νεπὰλ Birendra Bir Bikram Shah Der, ὁ ὁποῖος πιστεύεται ὡςδῆθεν ἐνσάρκωσις τοῦ ἰνδουϊστικοῦ θεοῦ Βισνοῦ. ᾿Επακολούθησε ἕναςδιαθρησκειακὸς ἑορτασμὸς πρὸς τιμὴν τῶν νέων «῾Ιερῶν Δώρων», μὲ μουσική, χορὸκαὶ ἱερὲς τελετὲς ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο. Τὴν πρώτη μέρα τῶν ἐκδηλώσεωνπραγματοποιήθηκε μὲ τὴν παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τελετουργικὴ ἐκδήλωση κατὰ τὸ θρησκευτικὸ τυπικὸ τῶν Σιντοϊστῶν, κατὰ τὴνὁποία δόθηκαν καὶ οἱ σχετικὲς Σιντοϊστικὲς εὐλογίες πρὸς τὴν φύσι καὶ τοὺςἀνθρώπους. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας δόθηκαν εὐλογίες κατὰ τὸΖωροαστρικὸ τυπικὸ...» (Περιοδικό Ορθόδοξος Ενημέρωσις, αρ. 37/Ιούλιος 2001:http://www.hsir.org/Theology_el/3a1b001ProothesisDiathreskeiakouSynkretismouOE37.pdf).

[176] Περιοδικό Επίσκεψις, αρ. 523/1995.

[177] Περιοδικό Ορθοδοξία, Οκτ. – Δεκ. 1994.

[178] Έχει άραγε επίγνωση ο κ. Βαρθολομαίος για ποια ειρήνη ομιλεί ο Κύριος όταν λέει: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ιω. ιδ΄, 27); Γι᾿ αυτήν την ειρήνη μιλά και το Κοράνι;

[179] Address of His All Holiness the Ecumenical Patriarch Bartholomew on the Subject "Relations Between Christians and Muslims", Delivered in the Emirate of Bahrain (μετάφραση ημέτερη, https://www.patriarchate.org/other-ecumenical-documents/-/asset_publisher/aVZXzRHnQs0R/content/address-of-his-all-holiness-the-ecumenical-patriarch-bartholomew-on-the-subject-relations-between-christians-and-muslims-delivered-in-the-emirate-of-b?inheritRedirect=false&redirect=https%3A%2F%2Fwww.patriarchate.org%2Fother-ecumenical-documents%3Fp_p_id%3D101_INSTANCE_aVZXzRHnQs0R%26p_p_lifecycle%3D0%26p_p_state%3Dnormal%26p_p_mode%3Dview%26p_p_col_id%3Dcolumn-1%26p_p_col_pos%3D1%26p_p_col_count%3D2%26_101_INSTANCE_aVZXzRHnQs0R_advancedSearch%3Dfalse%26_101_INSTANCE_aVZXzRHnQs0R_keywords%3D%26_101_INSTANCE_aVZXzRHnQs0R_delta%3D20%26p_r_p_564233524_resetCur%3Dfalse%26_101_INSTANCE_aVZXzRHnQs0R_cur%3D2%26_101_INSTANCE_aVZXzRHnQs0R_andOperator%3Dtrue)

[180] Ποιες κοινές «Γραφές» λατρεύετε κ. Βαρθολομαίε όταν οι μεν Ορθόδοξοι έχουν την Καινή Διαθήκη και οι Ιουδαίοι το Ταλμούδ, ενώ ακόμη και για την Παλαιά Διαθήκη δεν χρησιμοποιούμε το ίδιο κείμενο, αφού εμείς δεχόμαστε την μετάφραση των Ο΄;

[181] Ο Κύριός μας όμως συντρίβει τα λόγια του πανθρησκειαστή ψευδοδιδασκάλου: «εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε» (Ιω. η΄, 39) «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν» (Ιω. η΄, 44).

[182] Ο Μάρτυς Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις στο έργο του «Κατά Ιουδαίων», και με αφορμή την φιλοξενία του Αβραάμ, κάνει μια ωραία ανάλυση υπέρ της τριαδικότητος του Θεού. Ο κ. Βαρθολομαίος μας μιλά με γλώσσα εκκοσμικευμένη για την υποδοχή των προσφύγων και των ξένων μέσα στα πλαίσια της Παγκοσμιοποιήσεως που υπηρετεί.

[183] Πιστεύουν και οι Ιουδαίοι σε Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν;

[184] Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην Συναγωγή της Νέας Υόρκης (28/10/2009). Η ομιλία απομαγνητοφωνημένη εδώ (αγγλιστί, η μετάφραση του αποσπάσματος ενταύθα ημέτερη): http://www.schizas.com/site3/images/stories/evraioi/vartholomaios-speech.pdf και το βίντεο εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=3RHTWgP4cbU

[185] Περιοδικό Επίσκεψις, αρ. 494/31-7-1993.

[186] Should Mother Teresa be canonized? (http://unamsanctamcatholicam.blogspot.gr/2007/09/should-mother-teresa-be-canonized.html). Ο συγγραφέας (είναι παπικός και ασκεί κριτική στην αγιοποίηση της Τερέζας από το Βατικανό) παρατηρεί εύστοχα: «"Καρδιές ενωμένες στην προσευχή στον έναν αληθινό Θεό"; Ο Ινδουισμός έχει περίπου 330 εκατομμύρια θεούς. Σε ποιον από αυτούς τους 330 εκατομμύρια απευθυνόταν η προσευχή της Μητέρας Τερέζα και πώς γνώριζε ότι ήταν συνώνυμος με τον "έναν αληθινό Θεό;"».

[187] Αυτόθι.

[188] Εφημερίδα The Dallas Morning News, 20 Μαρτίου 1999 (αναδημοσίευση:http://fobes.net/nostra.html, μετάφραση ημέτερη).

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/10/blog-post_29.html